++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 30 ภาค 3 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ผมครางออกมาเบาๆเริ่มแน่ใจว่าเทคไม่ได้เข้าใจความหมายลึกๆในจดหมายของผมเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้....เทค มาอยู่นี่เองเหรอ ไอหาทอยเลทซะรอบกว่าจะเจอ ร้อนก็ร้อน คนก็เยอะ”
เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา ผมและเทคหันไปเห็นชายหนุ่มแต่งตัวโก้หรูเดินตรงมาทางนี้สักพักเทคจึงแนะนำให้รู้จัก'แฟนเค้า'
ตอนที่ 30 ชาตินี้ แม้เป็นได้เพียงเพื่อนกัน แต่รู้ไว้คนอย่างฉัน ไม่มีวันลบเธอจากใจ
โชคดีเหลือเกินที่ผมผละออกจากอ้อมกอดของเทคก่อนที่‘ตัวจริง’ของเค้าจะโผล่มาเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นเมื่อครู่นี้
ผมหันไปยิ้มทักทายโดยกะประเมินจากสายตาว่า‘แฟนคนล่าสุดของเทค’คงจะอายุเท่าๆกับผมกับเทคนี่แหล่ะครับ
“Hello I ชื่อโฟ๊ก I’m glad to meet you”
แฟนเทคแนะนำตัวพร้อมยื่นมือมาเชคแฮนด์ตามธรรรมเนียมสากล
“เราชื่อนิวยินดีเหมือนกัน ชื่อโฟ๊กมาจากอะไรเหรอ เพลง โฟลคซองคำเมือง หรือว่า รถโฟล์คล่ะครับ”
ผมชวนแฟนของเทคคุยแก้เก้อ ทั้งที่ตอนนั้นสมองผมเหมือนหลอดไฟที่ดับๆ ติดๆ ขมุกขมัวไปหมด
“อืม แล้วแต่อ่ะไอไม่ซีเรียส แต่ถ้าเลือกได้ขอเป็นรถโฟล์คดีกว่าค่อยดูมีคลาสหน่อย ใช่ป่ะเทค”
โฟล์คหันไปอ้อนเทค แหม.....ช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะจริง
“แหม ยังไงมันก็ออกเสียงว่าโฟ๊กอยู่ดีแหล่ะน่ะ ไปหาไรกินดีกว่า นิวจะพาเราไปไหนก่อนดี”
เทคหันมาถามผมซึ่งยืนงงอยู่ก็เพราะแต่เดิมเราตกลงกันไว้แบบหนึ่งเพราะผมไม่รู้ว่าจะมีอีกคนเพิ่มเข้ามา
“เอ่อ ทีแรกเราจัดห้องพักไว้ให้ที่บ้านเราน่ะ กะว่าจะให้เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ก่อนแล้วออกมาหาไรกิน”
ผมตอบไปตามตรงเพราะผมไม่ระแคระคายซักนิดว่าเทคจะมาหาผมพร้อมกับคนรักใหม่ของเค้าเจอแบบนี้ผมก็เสียสูญไปเลย
“แล้วถ้าเรากับแฟนไปพักที่บ้านนิวจะสะดวกมั้ยล่ะ เกรงใจนายแม่ของนิวด้วยน่ะสิ”
เทคออกตัวอย่างเกรงใจ ก็คงเป็นเพราะเทครู้อยู่แล้วว่าเป็นความสะเพร่าที่ไม่ได้บอกผมว่าจะพาแฟนมาด้วย
“โอ๊ย ไม่เอาหรอกเทค เรามาเที่ยวนะไม่ได้มาเข้าค่ายจะได้ไปแออัดกันอยู่ที่บ้านนิว เอ่อ…เราเกรงใจน่ะนิว”
โฟล์ค ตัดบทด้วยความรำคาญแต่ท่าทีที่เค้าหันมาพูดกับผมเหมือนจะเกรงใจนั้นกลับมาบางอย่างที่แฝงอยู่หรือผมจะคิดมากไปเอง
“เอาเป็นว่าโฟล์คกับเทคตกลงกันเองดีกว่าสะดวกแบบไหนก็บอกเรานะ เราต้อนรับเพื่อนได้สบายอยู่แล้ว”
ผมบอกอย่างจริงใจ เพราะถือว่ายังไงซะผมก็เป็นเจ้าบ้านต้องให้การต้อนรับอย่างดีที่สุดก็ต้องแล้วแต่เค้าล่ะครับ
“เราอยากไปค้างบ้านนิวไปกราบนายแม่กับคุณป้าใหญ่ด้วย แล้วก็............”
เทค ยังพูดไมทันจบประโยคดี โฟล์คก็ขัดขึ้นซะก่อน เอาเหอะ ตกลงกันยังไงแล้วค่อยบอกผมก็แล้วกัน
“ไอตัดสินใจจะนอนโรงแรม เทคอยากไปค้างบ้านนิวก็ตามใจนะ ถ้าใจดำทิ้งไอไว้คนเดียวได้ก็ลองดู”
โฟล์ค ทำท่าจะลากกระเป๋าเดินทางไปอีกทาง หลังจากตัดพ้อเทคด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดขีด
“โอเคๆครับ เราไม่ทิ้งโฟล์คไปไหนหรอก” เทคหันไปง้อแฟนแล้วกลับมายิ้มเจื่อนๆบอกผมว่า “ขอโทษทีนะนิวเข้าใจเรานะ”
ผมมีสิทธิ์จะโกรธ มีสิทธิ์ที่จะไม่เข้าใจด้วยเหรอครับ ในเมื่อตอนนี้เค้าเป็นแฟนกันแล้ว แต่ผมเป็นใครกันล่ะ ก็แค่คนอื่นเท่านั้น
“คริกๆ อะไรกันน่ะเทค แค่จะตามใจแฟนก็จะต้องขอโทษและขอความเห็นใจกันด้วยเหรอ ก็แค่เพื่อนเก่า”
เสียงหัวเราะต้นประโยคช่างไร้เดียงสาและเห็นเป็นเรื่องขบขันสุดๆ แต่ท้ายประโยคที่ใช้หางตามองมาทางผมน่ะสิบาดลึกกว่าคำพูด
เมื่อตกลงกันได้ผมก็พาเทคและโฟล์คไปหาที่พักเป็นโรงแรมระดับห้าดาวซึ่งเศรษฐีอย่างเค้าทั้งคู่มีปัญญาจ่ายได้แน่ จริงสินะ!
เทคเองก็ร่ำรวยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งมาคบกับโฟล์คซึ่งก็คงรวยไม่น้อยไปกว่ากัน เสียเงินแพงหน่อยเพื่อแลกกับความสบาย
ย่อมดีกว่าไปทนอุดอู้อยู่ในบ้านแคบๆไม่มีบริกรคอยอำนวยความสะดวก ไม่มีร้านอาหาร ไม่มีพนักงานให้เรียกใช้ตลอด24ชม.
ผมถามว่าทั้งคู่มีโปรแกรมอะไรกันต่อบ้าง เทค บอกว่าอยากไปไหว้อนุสาวรีย์ย่าโม ส่วนโฟล์คขอนอนพักผ่อนที่ห้องจะดีกว่า
ดังนั้นช่วงที่เค้าเข้าพักในโรงแรม ผมก็เลยมานั่งรออยู่ด้านล่างที่เป็น Coffee Shop สั่งกาแฟรสขมมาดื่มเพื่อไล่ความซึมเซา
สักประเดี๋ยว เทค ก็ตามลงมา ผมสังเกตท่าทางของ เทค ดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ คิดว่าคงเป็นเรื่องที่พักก็เลยพูดให้เค้าสบายใจ
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนิว โอเค เราไม่สบายใจที่แฟนเราแสดงอาการแบบนั้นเรื่องที่พัก แต่เราไม่สบายใจเรื่องอื่น”
เทค เปิดฉากด้วยคำพูดที่ส่งผ่านความอึดอัดใจมาพร้อมด้วยแววตาที่ยากจะอธิบายได้
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ หรือว่าไม่ชอบโรงแรมนี้ เสียใจจ้ะเปลี่ยนไม่ทันแล้วเพื่อน”
ผมพยายามพูดเหมือนจะเดาใจและสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายขึ้น
“นิว เราขอโทษเรื่องที่เราพาแฟนมาด้วยแล้วไม่ได้บอกนิวก่อน”
เทคกุมมือผมไว้ ตอนนั้นแม้แก้วกาแฟจะร้อนแต่มือผมเย็นจัด
“เฮ้ย คิดมากไปเปล่า แค่มีเพื่อนร่วมคณะทัวร์เพิ่มอีกคนเดียวไม่ทำให้เราวุ่นวายอะไรนักหนาหรอกน่า”
ผมฝืนยิ้มและพูดถึงเฉพาะเรื่องการต้อนรับเค้าทั้งคู่ ทั้งที่ในใจผมก็รู้ดีว่าความอึดอัดใจมีมากกว่าเรื่องนี้
“เราอ่านจดหมายของนิวแล้ว เราคิดว่านิวตัดขาดเราแน่ หมายถึงชาตินี้เราก็คงเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน เราก็เลย…..”
“ก็เลยตกลงเป็นแฟนกับโฟล์ค แล้วก็พาโฟล์คมาให้เราเห็น ให้เรารู้ว่าเทคไม่แคร์เราเหมือนกันใช่มั้ย”
ความอึดอัดใจที่คุกรุ่นพลุ่งพล่านขึ้นโดยไม่ตั้งใจทำให้ผมเผลอตัวกระชากมือกลับ
“เราขอโทษที่แสดงกิริยาไม่ดี”
เมื่อรู้สึกตัวผมก็ข่มใจให้เย็นลงและสูดลมหายใจลึก ยืดตัวตรงพร้อมจะฟังเหตุผลของเทคว่าเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่
“เรารู้ว่านิวมีภาระอีกมากเราก็ไม่อยากเพิ่มความกังวลใจให้นิวอีก เรารู้ว่าความรักระหว่างเพื่อนจะสวยงามเสมอและยั่งยืนเสมอ แต่ก่อนเราวู่วามเกินไปและไม่พยายามเข้าใจนิวเลย มาถึงวันนี้เราเองโตขึ้นมีสิ่งที่ต้องดูแลรับผิดชอบมากขึ้น เราถึงเข้าใจแล้วว่าการต้องคิดต้องทำเพื่อใครคนอื่นมันเป็นยังไง เราไม่อยากเห็นแก่ตัวดึงนิวไว้อีกแล้ว และในช่วงเวลานั้นโฟล์คคือคนที่อยู่กับเรา เค้าให้กำลังใจและเตือนสติให้เรายอมเป็นแค่เพื่อนนิวยังจะมีโอกาสคบหากันไปได้ตลอดชีวิตแต่ถ้าเรายิ่งเอาแต่ใจมากเท่าไหร่ นิวก็ยิ่งลำบากใจ ถ้านิวเบื่อหน่ายความงี่เง่าของเราจนทิ้งเราไป ทีนี้แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็คงไม่เหลือด้วย เราทนไม่ได้จริงๆนะ เราตั้งใจไว้แล้วว่าต่อไปเราจะดีกับแฟนเราให้มากๆ รักเค้าเหมือนที่เรารักนิว และเราจะไม่กวนใจนิวด้วยเรื่องความรักเก่าๆอีก”
“อืม เราดีใจนะที่เทคคิดได้ซะที ไปไหว้ย่าโมกันเถอะ เดี๋ยวโฟล์คจะรอนาน”
ผมเค้นทุกคำอย่างยากลำบาก มันทั้งสับสนและทรมานที่ต้องเผชิญความเจ็บปวดอย่างไม่มีโอกาสตั้งตัว
“เราขอกอดนิวอีกครั้งได้รึเปล่า อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อน หวังว่านิวคงไม่ตำหนิเรานะ”
เทคจะรู้มั้ยว่านี่เป็นคำขอร้องที่ผมเต็มใจจะทำมากที่สุด แม้ในฐานะเพื่อนผมก็คงต้องยอมรับให้ได้
ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้แนบเนียนที่สุด เพราะไม่อย่างนั้นหยดน้ำตามากมายของผมต้องไหลรินไม่หยุดแน่
นี่เป็นอ้อมกอดแรกที่ผมกับเทคกอดกันอย่างจริงจังไม่ใช่การหยอกล้อกันเล่นแต่แทนที่จะอบอุ่นซาบซึ้งมันกลับเหน็บหนาวเหลือเกิน
                                                                 อวสาน :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาค3
เพลง แม้ไม่มีวัน
นันทิดา แก้วบัวสาย
ยินดี ที่เธอมีใจให้กัน
ที่เธอช่างดีกับฉัน มากมายได้อย่างนี้
แต่ฉัน ฉันเองเหมือนคนไม่ดี
ไม่รับน้ำใจไมตรี ของคนที่ดีเหลือเกิน
ฉันรู้ ว่าเธอคงน้อยใจ
ยิ่งใกล้ยิ่งชิดเท่าไหร่
กลับกลายเป็นความห่างเกิน
โปรดรู้ ฉันยังเสียใจเหลือเกิน
ที่ฉันต้องทำเป็นเมิน
เพราะไม่อยากให้เธอคิดไกล
แม้ไม่มีวัน ที่ฉันจะรักเธอ
แต่ขอให้รู้เสมอ เธอสำคัญกว่าใคร
ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เธอทำให้
จะจารึกไว้ในใจ ของคนใจร้ายอย่างฉัน
ยินดี ที่ได้เจอคนอย่างเธอ
ได้แต่ปลื้มใจเสมอ ที่เธอแสนดีอย่างนั้น
ชาตินี้ แม้เป็นได้เพียงเพื่อนกัน
แต่รู้ไว้คนอย่างฉัน ไม่มีวันลบเธอจากใจ
[wma=300,50] http://www.freewebs.com/djballoon0846/Maemaimiwan.wma [/wma]

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

minn

ขอบคุนครับ

minn

สุดท้ายก็จบแบบนี้หรอ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

kiloay

ขอบคุนคราฟผม

GBOMK

ขอบคุนคับผม {:7_211:}

sasagib

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ