++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 11- 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“สงสัยห่าไร บอกไปว่าเต้อกหักดิ” ผมเริ่มอยากเรียกมันว่าเต้มากกว่ามึงและ 555 ฟ้าฝนก็เป็นใจจริงๆ
“โหย มุกนี้ มันเบื่อแล้วมั้งพี่” ไอ้เต้มันหัวเราะแต่ก็ช่างเถอะ ไว้มันสงสัยก่อนละกัน ตอนนี้มันมีความสุขมากกว่าเหมือนหลุดออกมาจากโลกความเป็นจริงเลย ใครจะคิดล่ะเนี่ย กลางวันยังประชุมสียังอยู่กับเฟอยู่เลย อยู่ดีๆ มาติดฝนบนสะพานกับไอ้น่ารักซะงั้น ...
ความแน่นอนคือ ความไม่แน่นอนจริงๆ ชีวิต....
ตอนที่ 11 : Open Heart
“ถ้าพี่ชอบเต้จะเป็นไงวะ” ผมถาม หลังจากนั่งเงียบกันสักพัก ฝนยังไม่ขาดเม็ด แต่ไม่กระหน่ำแบบเมื่อครู่แล้ว มันทำหน้าตาน่ารัก ตาแบ๊วแล้วจ้องหน้าผม
“พูดงี้ หวั่นไหวนะเนี่ย”
...ก็กูหวั่นไหวนี่ไง ถึงได้พูด ผมนั่งเงียบ สายฝนต้นเดือนสิงหาคมโปรยปราย สร้างบรรยากาศให้ดูเหมือนจะโรแมนติค
“ตอนนี้ชอบใครวะ” แล้วกรูก็ถามคำถามโง่ๆออกไป...
มันลุกขึ้น เดินไปเกาะราวเหล็ก ที่กั้นถนนกับทางเดินให้ติดกัน
“โง่จริง หรือแกล้งโง่อ่ะพี่เซน” มันพูดแล้วหันมามองหน้าผม ... อย่ามารู้ทันกรูสิวะ ทำโหดแบบนี้กลัวนะค้าบ
“เออ ก็... เพื่อความแน่ใจ” ... สารภาพรักกลางฝนก็โรแมนติคดีเหมือนกันวะ
“รู้หรอ เต้ชอบใคร” มันทำหน้ากวน`สวย`และ ไอ้นี่ได้ทีละเอาใหญ่ๆ
“ก็... .. .. .” ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ๆ ตัวไอ้เต้ แล้วเผลอ... ...
เฮ้...ย... กู กำ...ลัง...กอ...ด...กับ...ผู้..ชา......ย....
ไอ้เต้ก้าวถอยหลังหนีผมแต่ก็ติดราวเหล็ก ในที่สุด เราสองคนเลยกอดกันบนสะพานแห่งนั้น โดยไม่สนใจรถที่วิ่งผ่านไปมา... (ปาปารัสซี่จะมาแอบถ่ายมั้ยเนี่ย)
มันรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ อบอุ่นกว่าคนอื่นๆ ที่ผมคบมารวมทั้งน้องเฟด้วย ผมหอมหน้าผากไอ้เต้ไปหนึ่งที แล้วค่อยๆ คลายแขนออกเมื่อรู้สึกตัว
มันเหมือนกับเวลาชั่วครู่ คือจินตนาการ คือความฝัน ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เมื่อรู้สึกตัวจากภวังค์ ไม่เชื่อว่าตัวเองจะหน้าด้านกล้าเดินเข้าไปกอดไอ้เต้มันแบบนี้ ผมก้มมองหน้ามันรู้สึกว่าจะเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต่างจากหน้าผม... ก็มันเขิลนี่หว่า เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก...
ฝนหยุดไปตอนไหนไม่รู้ สงสัยตอนที่กอดกันอ่ะมั้ง ผมเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนสองใบมาถือไว้มือขวา มือซ้ายที่เหลือก็กอดคอไอ้เต้แล้วพากันเดินข้ามสะพานกลับไปฝั่งที่เรามา
“ยังอยากกินซเวนเซ่นอยู่อีกป่ะ” ผมถาม
มันหันมามองหน้าผมแล้วยังคงใช้สูตรเดิม ...... พยักหน้าหงึกๆ แล้วไอ้เต้ก็หยิบมือถือขึ้นมาดู
“จะสามทุ่มแล้วอ่ะ จะดึกไปมั้ยอ่ะ”
เห็นมันทำสีหน้ากังวลแล้วนึกขำตัวเองแต่ก่อน ที่รีบกลับบ้านเพราะโดนดุ แต่ตอนนี้หรอคับ...ปีกกล้าขาแข็งและ ฮ่าๆๆๆ เลยไม่มีใครว่าผมและ... สงสัยเอือมกันหมด
“กลัวป่ะล่ะ” ผมแกล้งแซว
“ก็...ปกติถ้ากลับดึก ก็ต้องออกไปกับพี่ต้าอ่ะ”
“งั้นมากับพี่คงเหมือนๆกันแหละ” ก็ผมเพื่อนสนิทไอ้ต้าหนิ คงดูแลแทนๆกันได้ ฮ่าๆ
“โหย มากับพี่เซนดิคับ ยิ่งต้องระวัง”
“ระวังรายวะ”
แล้วไอ้น่ารักก็ทำหน้าแดง...เป็นขั้นน่ารักกว่า และสักพักมันก็น่ารักที่สุดเมื่อเอามือมาฟาดหลังผมเบาๆ ... โหย เคลิ้มเลย
ระหว่างทางเดินบนสะพาน เราก็คุยอะไรกันมาเรื่อยเปื่อย จนมาถึงบันไดลงอยู่ดีๆ ผมกับไอ้เต้ก็หยุดเดินแล้วหันมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ผมยิ้มให้หน้าใสๆตี๋ๆของมัน มันก็ยิ้มตอบมาให้หน้าโหดๆหล่อๆของผม (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยเนอะกู)
ในใจอยากจะบอกมันว่าวันนี้เป็นวันที่ดีมากๆสำหรับผม และผมรู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะผ่านพ้นไป สีหน้ามันก็ดูสดใสแต่แฝงแววเศร้าไว้อยู่ รอยยิ้มของเราสองคน คงมีความหมายคล้ายๆกัน ... ผมไม่อยากเดินลงไปจากสะพานเลย... เฮ้อ
ผมโบกแท็กซี่ให้ไปส่งเราที่ตรงร้านซเวนเซ่น ไม่ถึงสิบนาที เราสองคนก็มานั่งอยู่ในร้านกันแล้ว
“วันนี้กินเหมือนเดิมป่ะ”
ไอ้เต้ทำหน้าเขิลๆ แล้วมันก็....พยักหน้าหงึกๆ
“อ่ะ งั้นวันนี้เลือกเลย เต้สั่งไรมา เซนก็อยากกินนั่นแหละคับ” ผมทำท่าทางอ้อนๆ เพราะรู้สึกว่าเวลาแบบนี้คงมีไม่มากนักสำหรับเราสองคน ผมเลยไม่อยากจะต่อต้านความต้องการของตัวเองแล้ว
แล้วมันก็หน้าแดงปรี๊ดเลย ฮ่าๆ ไม่รู้โกรธ อาย หรือเขิลกันแน่ แล้วก็สั่งๆ มาหลากรสเชียว ทั้ง กล้วย สตรอเบอรี่ ชอคโกแลท วนิลลา ผิวเรียบ ผิวขรุขระ... เอ๊ะ ไม่ใช่และๆ ยังไม่ถึงเลิฟซีนนะคร้าบ แล้วไม่นานเกินสิบห้านาที ไอสครีมก็มาเสิร์ฟ
วันนี้รู้สึกรสชาดไอสครีมจะหวานมากๆ ไม่รู้ไอ้น่ารักสั่งแต่รสหวานๆ หรือใครแอบราดน้ำเชื่อม... เง้อ
“เต้...” ผมเรียกไอ้น่ารักที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาซัดไอสครีมจนลืมมาทำชอทสบตากับผมเลย แอบงอนนะเนี่ย เห็นไอศกรีมดีกว่ากู
พอเรียกมันก็เงยหน้ามาทำตาแป๋วใส่ ผมเลยยื่นช้อนที่ตักไอสครีมสตรอว์เบอรี่ส่งเข้าริมฝีปากบางๆนั่น ...สังเกตุได้ว่า มีเกย์โต๊ะข้างๆ
สี่คนแอบสังเกตุการณ์อยู่ ... อย่ามองสิคร้าบ คนเค้าจาซาหวีทกาน
พอกินไปได้ครึ่งถ้วย ก็มีโทรศัพท์มาขัดจังหวะ ตะลี๊ดตี๊ดตี๊ด ตี๊ดตี๊ด น้องเขารู้ว่าผมยังไม่กลับบ้านเพราะโทรเข้าบ้าน แล้วแม่ผมบอก
พอโทรหาไอ้ต้า ไอ้ต้าก็ดันบอกว่าผมมาข้าวสารกับไอ้เต้ คราวนี้ก็เลยงานเข้าล่ะสิ... หึงผู้ชายน้องเขาคงไม่หึงหรอกคับ แต่ข้อหาโกหกซะเกือบเนียนนี่สิ...
...กูไม่รู้ กูบ้า.........
ก็อ้างไอ้เต้อกหักนี่แหละ หักบ่อยหน่อยนะเต้นะ หุหุ แต่ดูเฟจะไม่ยอมเชื่อเท่าไหร่ล่ะสิงานนี้ อกหักทำไมไอ้ต้าไม่เห็นมา กลับเป็นกระผมมาปลอบแทน... เชื่อเถอะค้าบ ไม่มีอะไรจริงๆ แค่กอดกาน กว่าจะวางได้ หันมาอีกที ไอ้น่ารักซัดไปหมดและ ... แดร็กซ์เก่งแถมยังไวอีกนะเมิง ไม่เหลือป้อนกูเลย
“ทะเลาะกับเฟหรอคับ” มันทำหน้าหงอยๆ ถามผม โหอย่าสิวะ ทำแบบนี้จะเรียกคะแนนสงสารจากกรูหรองายฮะ ใจอ่อน
แล้วนะเนี่ย
“ป่าวหรอก ช่างเหอะ” ผมพยายามทำท่าทางว่าไม่มีอะไรจริงๆ สนใจเรื่องของเราสองคนก็พอแล้วเต้...นะ นะ นะ
พอเช็คบิลเสร็จเดินออกมานอกร้าน มันก็ขอกระเป๋าผมไปถือ อ้างว่าแถวนี้คนเยอะ มันอาย
หึงก็บอกสิ คนเรา... รู้ทันหรอกน่า คนอย่างไอ้เซน ไม่มีทางซะหรอกจะคืนให้ ฮ่าๆ
“ดึกและ กลับกันเถอะคับ” อ่ะเมื่อขอกระเป๋าไม่สำเร็จ มันก็เริ่มงอแงกลับบ้าน
“แน่ใจนะ ว่าอยากกลับแล้ว” ผมถามมันจริงจัง ดูเวลาตอนนี้สี่ทุ่มสิบ
มันไม่ตอบผม แล้วเดินนำหน้าไปในซอยที่เคยพาเดินเข้าไปครั้งก่อน ผมเดินตาม มันก็ยิ่งเดินเร็ว เร็วขึ้น จนผมเริ่มตามไม่ทันละ เลยตะโกนเรียกมัน
“เต้...อยากกลับก็กลับ อย่ามาทำแบบนี้” ผมพูดดังจนคนแถวนั้นหันมามอง...ได้ผลแฮะ หยุดเลย ผมเลยเดินตามเข้าไปหาไอ้เด็กดื้อที่กำลังยืนนิ่งอยู่
“ขอโทษนะ พี่ก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้” ผมพูดจากใจจริงๆ ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร แต่เราจะคบกันยังไงล่ะ...
“คับ” มันค่อยๆหันมามองผม แล้วอยู่ดีๆ ก็โผกอดซะแน่นจนผมแอบตกใจ แต่สำรวจรอบข้างและ ตรงนั้นคนไม่เยอะเท่าไหร่...อิอิ
ผมยืนปล่อยให้ไอ้เต้กอด อยู่อย่างนั้นจนมันค่อยๆคลายสองมือออกแล้วเงยหน้าขึ้นมา รู้สึกว่าตามันแดงๆด้วย ผมเองก็เกือบร้องเหมือนกันนั่นแหละ ได้แต่เกิดคำถามในหัวตัวเอง...
   ...เหตุใดรักจึงเกิดกับเราสอง
   เกิดเป็นรักผิดครรลองจารีต
   ระหว่างเราเหมือนมีรอยมีดขีด
   กั้นกีดความรักถูกกัน…
เราไม่ได้พูดจากัน เพียงจับมือเดินมาปากซอย แล้วเรียกแท็กซี่กลับบ้าน
บนรถความเงียบยังคงเต้นระบำอยู่รอบๆ ผมมองข้างทางด้านข้าง ไอ้เต้ก็เช่นกัน แต่มือผมยังคงกุมมือมันไว้ตลอดเส้นทางสายสั้นๆ ที่คุ้นเคย
“ฝันดีนะ” ผมหันไปมองตามันก่อนมันจะลงรถไปที่หน้าบ้าน แล้วผมก็นั่งต่อมาบ้านตัวเอง
คนในบ้านหลับกันหมดแล้ว ณ เวลานี้ ผมอาบน้ำแล้วโทรศัพท์บอกเฟว่าถึงบ้านแล้ว และปิดมือถือไป เสียงเพลงจากแผ่นซีดีที่ผมเปิดคลอเบาๆ ดังวนไปวนมาอยู่เพลงเดิมเพลงเดียว ผมนอนหลับไม่สนิท.... .. .. .
ตอนที่ 12 : ก่อน...กีฬาสี
นั่นสิ...แล้วเราจะรักกันยังไง นั่นคือคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา... หาวิธีสิวะเซน มันต้องมีสักทาง สักวัน วันของเรา...
อาทิตย์นี้ก็อาทิตย์สุดท้ายแล้วก่อนวันกีฬาสี ยิ่งใกล้ก็ยิ่งยุ่ง ไอ้เต้ก็ซ้อมแบดของมันทุกเย็นเตรียมแข่ง ผมเองก็ง่วนอยู่กับการเตรียมงานสีตัวเอง ผมรับหน้าที่ทำแสตนเชียร์ แม้สแตนจะไม่ใช่ขนาดยิ่งใหญ่กลางสนามบอลแต่ก็เป็นงานหนักเอาการอยู่ ส่วนน้องเฟก็ได้เป็นลีดชุดใหญ่ของสีผมเอง ใครๆเลยหาว่าเด็กเส้น...ทั้งๆที่ผมเองเพิ่งมารู้วันศุกร์ที่แล้วนี่เองตอนไปดูสีตัวเองซ้อมลีด และก็เลยรับทราบว่าเฟจะปิดผม เอาไว้เซอไพรซ์วันงาน แต่ผมดันเดินไปดูซะก่อน...โหยน้องค้าบ พี่เป็นสตาฟ ม.6 นะคับ จะปิดยังไงมิด
ตะลี๊ด ตะลี๊ดๆ ตี๊ดๆตึ่งๆ เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น ขณะกำลังบรรจงจรดปลายแปรงทาสีบนผืนผ้าที่ใช้ตกแต่งสแตน
“ดีค้าบ”
“พี่เซนๆ วันนี้เฟต้องไปซ้อมลีดที่บ้านพี่ต้าอ่ะ พี่เซนไปมั้ย” เฟทำเสียงอ้อนผม ตามธรรมเนียมอาทิตย์สุดท้ายคือช่วงเวลาแห่งความบ้าคลั่งในการซ้อม การเร่งทำ เตรียมงานต่างๆ ลีดเดอร์ก็เช่นเดียวกัน อาทิตย์นี้คงจะซ้อมกันถึงดึกทุกวันแน่ๆ และบ้านไอ้ต้าก็คือสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดในบรรดาผองเพื่อน
“เอ่อ... ไปคับๆ ”  
“แล้วจะไปพร้อมเฟเลยมั้ยอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จก่อนแล้วกัน เฟไปกับพวกลีดก่อนเถอะ”
“อื..ม...” เฟทำเสียงอิดออดอยู่สักแป๊บ “เฟอยากไปกินข้าวกับพี่เซนก่อนอ่ะ” ...ตรูว่าแล้วเชียว
“พี่ยังงานไม่เสร็จเลยเฟ นี่ก็ทำกันอยู่สามคนเอง ไว้ซ้อมเสร็จละกันนะ” อ่ะกรูพลาดเผลอนัดเค้าไปซะละ
เสียงเฟฟังดูสดใสไปในทันที “งั้นก็ได้ค่ะ คิดถึงนะพี่เซน” แล้วปลายสายก็วางไป
ผมหันกลับมาที่ผืนผ้าที่ถูกแต้มสีเขียวกับสีขาวไปแล้วบางส่วน ถอนหายใจให้กับตัวเอง…Her!
“เป็นไรวะ” ไอ้ปริ๊นที่กำลังช่วยทำงานอยู่ถามผม
“ป่าวๆ” ผมลงมือวาดต่อโดยทำทีไม่มีอะไร แต่ไอ้คู่รักแห่งปีที่นั่งอยู่อีกคนมันคงจับได้
“มึงชอบไอ้เต้ใช่ป่ะเซน” ไอ้โอตถามขึ้นเสียงจริงจัง... ดีนะเมิง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากชาวเรา
เจอคำถามแบบนี้ผมก็อึ้งแดกดิวะ ...พวกมึงดูออกได้ไงเนี่ย หรือว่าที่เค้าบอก ผีเห็นผี....ทฤษฎีแม่งถูกสาดดด
“เฮ้ย มึงจะบ้าหรอ นั่นมันน้องไอ้ต้า” ผมทำหัวเราะกลบเกลื่อน อย่านะมึง ถามกรูทำม้ายยยย กรูไม่ใช่เกย์
“เออ ตอบกูมาตรงๆ” มันสองคนใช้สี่ตาจ้องหน้าผมไม่วาง...จะหาพวกก็บอกแหมๆ
เอาไงดีวะกรู เพื่อนมันดูออกขนาดนี้ เพราะมึงสาวหรอวะ... หรือว่าประเจิดประเจ้อ หรือว่าแม่งสะกดรอยตาม หรือว่าไอ้เต้บอก หรือว่ารอยแดงที่คอ หรือว่าๆ โอยเอาไงดีเนี่ย  วิ้งๆไปหมด ไม่อยากโกหกเพื่อนเลยเว้ย ว่าแล้วก็ก้มหน้ามองปลายพู่กันทาสี เหมือนมือมันถูกสั่งให้ทาไปเอง ...อยู่ดีๆ ไอ้น้ำตาบ้ามันก็มาจากไหนไม่รู้ เสือกไหลซะงั้น
แหมะๆ เชี่ยยย เดี๋ยวสีเปื้อนเว้ย หยุดไหลได้แล้ว
ว่าแล้วยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ผมสั่งให้หยุด แต่น้ำตามันกลับไหลเอาๆ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ซึมๆแบบนางเอกละครเจ็ดสีแล้ว แต่มัน ทำนบแตกราวกับพี่นก สินจัย ตีบทกระจุย...
(ปล.คนเขียนไม่ได้บ้าละครนะค้าบ)
ไอ้โอตลุกเดินเข้ามา แล้วนั่งข้างๆ ตบไหล่ผมที่ร้องไห้สะอื้นอยู่ ... ลูกผู้ชายห้ามร้องสิวะ กูอายนะเนี่ย ขี้แยให้แม่งเห็น เกิดคนอื่นเดินมาเจออีก กรูได้กลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ สคูลกันพอดี
“มึงสัญญานะว่าไม่บอกใคร” อารมณ์อย่างกับฆ่าคนตายแล้วถูกจับได้เลยแฮะ ผมกลัวสุดๆเลยคับ ถ้าคนอื่นรู้ว่ากูชอบผู้ชาย กูจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย กูจะต้องลาออกจากโรงเรียนมั้ย กูจะมีเพื่อนคบมั้ย กูจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง โหยยย คิดล้านแปดดด
ส่วนไอ้สองตัวนั่น แทนที่จะซึ้ง เสือกขำกันใหญ่... เห็นเพื่อนร้องไห้แล้วมีความสุขเหรอวะ เชี่ยเจรงๆ
“กูสัญญาว่าไม่บอกใครแน่ๆ แต่ถ้าไอ้ต้ามันจับได้ กูไม่เกี่ยวนะเว้ย” มันยังขำกันไม่เลิก ผมก็ได้แต่นั่งเครียด
“ร้องไห้ซะเว่อ แค่ชอบผู้ชาย กูชอบโอตไม่เห็นต้องร้องเลยวะ” ไอ้ปริ๊นแม่ง ซ้ำเติมกรูจำไว้นะเมิง
มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิไอ้ปริ๊น สำหรับน้ำตา... นอกจากความกังวลว่าเพื่อนรู้แล้วจะเป็นยังไงแล้ว มันยังระบายความอัดอั้น ที่ผมไม่เคยจะพูดกับใครได้เลย มันร้องเพราะทั้งดีใจทั้งเสียใจในหลายๆเรื่อง อย่างน้อยที่สุดจากวันนี้ไปผมคงสบายใจขึ้นบ้าง... ขอบใจว่ะ
“แค่ชอบเหรอวะ” ไอ้โอตเอาอีกละ ...ถ้าไอ้ปริ๊นมีชู้กูว่าฆ่าหมกป่าแน่เลย
“เอ่อ...รักค้าบ รักที่สุดเลย” ไอ้ปริ๊นทำหน้าทะเล้น แล้วหันกลับไปทำงานต่อ ส่วนไอ้โอตยังคงนั่งข้างๆผม มันคือหนึ่งในเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด แม้ว่าตั้งแต่มันมีไอ้ปริ๊น เราจะไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆเหมือนแต่ก่อน แต่ผมรับรู้ได้ว่า เราคือเพื่อนกันเสมอ
“มึงไปเดินเล่นมั้ย” ไอ้โอตชวนผมที่ยังนั่งทาสีแบบไร้ชีวิตอยู่
ผมหันไปมองหน้ามัน แล้วยิ้มให้เล็กๆ แทบคำขอบคุณ
“เดี๋ยวงานไม่เสร็จ ทำงานต่อเถอะว่ะ” ผมตอบมันไป ตอนนี้ความรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกไปหนึ่งลูก (แต่ยังเหลืออยู่อีกเป็นเทือก)
ไอ้โอตตบบ่าผมเบาๆ แล้วลุกกลับไปจัดการงานมันต่อ
“แล้วมึงจะทำไงต่อไปวะ” ไอ้ปริ๊นถามหลังพายุจากไปได้แปร๊บนึง จะก่อพายุลูกใหม่อีกแล้วหรอค้าบท่าน...
ผมก็ทำได้แค่เงยหน้าไปมองมัน... กูก็ไม่รู้ว้อย
“นี่มึงอยู่ใกล้กูมากไปป่าววะ สงสัยติดต่อทางลมหายใจ” ไอ้โอตแซวผม สงสัยมันกลัวผมจะเขื่อนแตกอีกรอบ (เขื่อนบนนะคับ มะใช่เขื่อนล่าง)
“เฮ้ยๆ กูไม่ได้เป็น...” เอ่อ ผมรู้สึกว่าคำนั้นมันติดอยู่ ไม่กล้าพูดยังไงไม่รู้ แล้วไอ้ปริ๊นก็เลยช่วย
“เกย์...” แม่งพูดซะเต็มปากเต็มคำเลยมึง เดี๋ยวใครมาได้ยินกูซวยพอดี
“สัด พูดเบาๆดิวะ” ผมว่ามันแล้วหันไปดูแถวๆนั้นว่ามีใครเดินมามั้ย
“ไม่ได้เป็นเลยนะมึงเนี่ย ตั้งแต่มึงไปพระอาทิตย์สองต่อสองกับไอ้เต้วันนั้น มึงรู้ป่ะว่ากรูสองคนฟันธงได้เลย พอเห็นมึงมองมัน เวลาเจอกัน” ไอ้ปริ๊นว่าต่อ... เป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เพื่อนกรู
“เฮ้ย กูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอวะ” ผมเริ่มชักกังวลแล้วสิ `ตัวเงินตัวทอง` กูไม่สาวนะเว้ย
ไอ้โอตก็ขำนิดๆแล้วพูดบ้าง “เออมึงไม่ได้แสดงออกกูรู้ ถ้าแสดงออกต้องแบบนี้” มันพูดจบก็หันไปมองหน้าไอ้ปริ๊น ก่อนจะโดนตบกะบาลไปฉาดใหญ่
“เฮ้ย กูไม่ออกเว้ย” เริ่มกัดกันเองละ
“คร้าบ ล้อเล่นค้าบ ที่รักโอต แมนสุดๆเลยค้าบ” ไอ้โอตทำหน้าล้อเลียน ก่อนจะ ป๊าบบบบ เจอตบกะบาลอีกรอบ
“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งเล่นดิวะ เอาดีๆ” ผมว่ามันสองคน คนกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน เสือกมาสวีทกันให้กรุอิจฉา
แล้วไอ้โอตก็หันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ “จะให้เอาดีๆ ก็อย่าดิ้นหนีสิวะ” แล้วแม่งก็ฮากันใหญ่ ...เออ วันของมึงงงง
แล้วไอ้โอตก็ถามขึ้น “มึงจำวันที่มึงชวนกูไปดูไอ้เต้มันซ้อมแบดได้ป่ะ” อ่ะจำได้ดิ เพิ่งวันพฤหัสที่แล้ว ชวนเพราะไม่รู้จะชวนใคร ไอ้ต้าเดี๋ยวก็สงสัย ชวนเฟคงแปลกๆ เลยชวนมันนี่แหละ
“ไปดูน้องเพื่อนที่เป็นผู้ชาย แถมน่ารักด้วย ซ้อมแบด... `ตัวเงินตัวทอง` มีที่ไหนวะ”
“อ้าวก็เดินผ่านพอดีเลยแวะไปดู” ผมแก้ตัวต้มยำน้ำใสเชียว...
ไอ้ปริ๊นมันก็หัวเราะหึหึ “ได้ข่าวว่ามองตาไม่กะพริบ แถมยังไปซื้อน้ำไปให้ด้วยนี่นา...ไม่บังเอิญละมั้ง”
“ก็...” ใบ้แดกเลยกรู
“เออ นั่นแหละ กูกับไอ้ปริ๊นเลยประมวลผลตั้งแต่ต้นจน...ยังไม่จบ” ไอ้โอตพูดแล้วมองมาที่ตาผม
บทสนทนาเรื่อยๆ เงียบๆ ยังคงดำเนินไปต่อ จนกระทั่งบ่ายสองกว่าๆ
ตะลี๊ด ตะลี๊ดๆ ตี๊ดๆตึ่งๆ
“ไงเรา” หน้าผมคงไม่ค่อยเก็บอาการเท่าไหร่ ไอ้สองคนเลยหยุดทำงาน มานั่งฟังผมคุยแทน
“พี่เซนว่างอยู่ป่าวคับ” ...ทายซิ ใครเอ่ย
“ว่างๆ ไมหรอ” สำหรับ...ว่างเสมอคร้าบ
“เต้จะแข่งแบดบ่ายสามอ่ะคับ” กีฬาจะเริ่มแข่งตั้งแต่อาทิดนี้เลยคับ แล้วค่อยไปแข่งรอบรอง รอบชิงอาทิดหน้า
“อ้าว จะแข่งแล้วเพิ่งบอกนะ” อ่ะผมก็แอบงอนเล็กๆคับ บอกซะจะถึงเวลาแข่งอยู่แล้ว
ไอ้คู่รักยังนั่งหูผึ่ง... วางแปรงเลยนะมึง ตั้งใจยิ่งกว่าเรียนเลขอีก
“ก็เต้...ขอโทดคับ” อ่ะ อย่าทำเสียงงี้ดิว้า แพ้เสียงอ้อนเว้ยย เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอโทดหรอกค้าบบ ไว้เรื่องที่ผิดจริงๆเถอะ เค้าว่ากันว่า
ขอโทษบ่อยๆ จะไม่มีความหมาย...ทฤษฎีเค้าบอกไว้
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวซื้อขนมไปให้นะ”...จบประโยค ไอ้สองคนก็ทำท่าล้อเลียนผมเลย มันทำท่าป้อนขนมกันคับน่าถีบจริงๆ
“คับๆ มาเร็วๆนะ เดี่ยวไม่ทันดู”     
“ค้าบผม บายๆ”
แล้วไอ้สองคนก็ประสานสายตามาที่กรูอีกแล้ว
“มึงจะไปไหนไอ้เซน งานยังไม่เสร็จ” ไอ้โอตเริ่มไซโค ตกลงมึงจะช่วยหรือจะขัดขวางวะเนี่ย
“ก็ไปดูแบดแปบนึง ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ไปคนเดียวแปลกๆ”
“ไอ้ห่านี่ งานการไม่สนใจ แถมยังพากูเสียงานอีก” ไอ้โอตทำบ่นๆ
“แล้วเวลาเอาต้องมีเพื่อนด้วยป่ะวะ” ไอ้ปริ๊นเสริม... กันใหญ่ๆ ไอ้พวกนี้
“มึงไม่ชวนเฟไปวะ” ไอ้โอต...ห่านี่
“มึงพอเลยๆ จะไปไม่ไป จะแข่งแล้ว”
“อ๊ะๆ ก็ได้วะสงสาร แต่...” อ่ะหน้าแบบนี้มีอย่างเดียว 555
“เออๆ เดี๋ยวเซ่นหนึ่งกล่อง สตรอเบอรรี่”
“`ตัวเงินตัวทอง` ไม่ใช่และๆ เย็นนี้กูอยากกินส้มตำหน้าโรงเรียนว่ะ”... ไอ้ห่า สำนึกรักบ้านเกิด
ไอ้ปริ๊นก็เอาบ้าง “แต่ปริ๊นอยากกิน MK อ่ะโอต” เล่นซะแพงเลยนะมึง
“เฮ้ยๆ สงสารมันบ้างปริ๊น ทั้งบ้านเล็ก บ้านใหญ่ เดี๋ยวแม่งอดตายพอดี” ...แม่ง บ้านเมิงดิฟะ
แล้วไม่นานสามเราก็ว๊าร์บมาอยู่ข้างคอร์ตแบต พร้อมป็อกกี้หนึ่งกล่อง เป๊บซี่หนึ่งแก้วใหญ่ น้ำเปล่าหนึ่งขวด แตงโม ฝรั่ง และมะม่วง สามอันนี้ไว้กินเอง โชคดีที่ตอนนี้มีแข่งบอล ไอ้ต้าและผองเพื่อนผมคนอื่นๆเลยง่วนอยู่กับการแข่ง เพราะทั้งไอ้ต้าไอ้โค๊กก็ลงแข่งด้วย เลยไม่มีใครมาสนใจที่ผมจะมาเชียร์ไอ้น่ารัก
  สัญญาณเสียงนกหวีด    ปิ๊ปปี้ปิ๊ดเริ่มแข่งขัน
สองตาประสานกัน          เราเชื่อมั่นเราศรัทธา
   ขนไก่กลางเวหา           ข้ามไปมาสนุกสนาน
เวลาไม่เนิ่นนาน              ได้พ้นผ่านมาพร้อมชัย...
ไอ้เต้เดินมาเหงื่อท่วมตัวเลยคับ โหย แก้มแดงเชียว เหนื่อยมั้ยอ่ะเนี่ย เดี๋ยวป๋าดูแลๆ
“เก่งมากนะเรา” ผมเอ่ยปากเมื่อมันเดินมาถึงโต๊ะ แล้วส่งน้ำให้
ไอ้เต้ก็ยิ้มๆ ทั้งเขิล ทั้งเหนื่อย
“รู้สึกมันจะชนะสีเรานะมึง อย่าออกนอกหน้าๆ” ไอ้โอตพูดดักคอ เออออ กรูรู้แล้ว สีไหนก็ช่าง แต่ไอ้น่ารักกูชนะนี่หว่า ไม่ดีใจได้ไง
ไอ้เต้ได้ยินดังนั้นก็มองหน้าผมแปลกๆ คร้าบ อย่างที่เมิงคิดนั่นแหละ เพื่อนพี่มันแสนรู้
“เผื่อใจไว้บ้างนะเต้ ชอบใครไม่ชอบ” ไอ้ปริ๊น เงียบไว้ไม่มีใครว่านะมึง
แล้วไอ้เต้ก็เลยหน้าแดงใหญ่เลย ไอ้ปริ๊น ถ้าไอ้เต้เขิลตาย มึงรับผิดชอบนะสัด
“เออเต้ วันนี้มีซ้อมอีกป่ะ” ผมถาม แล้วมันก็ส่ายหัวไปมา แปลว่าม่ายมี
“งั้นไปช่วยพี่ทำงานต่อนะ เดี๋ยวจะได้กลับพร้อมกันเลย”
“เฮ้ยๆ” ไอ้สองคนนั่น จะเฮ้ยทำไมวะ
“มึงนัดเฟไว้ไม่ใช่หรอ” ไอ้โอตช่วยผมเตื่อนสติ และความจำ...
หน้าไอ้เต้เลยรู้หน้าที่แสดงอาการ ... หน้าหมาหงอย
“ก็เดี๋ยวเค้าต้องไปซ้อมลีดกันบ้านเต้อ่ะ พี่ก็จะไปด้วย”
“งั้นเต้ยังไม่กลับบ้านดีกว่า ไว้ซ้อมกันเสร็จก่อน”
“อ้าวไมอ่ะ”
“สงสารน้องเค้าบ้างสิมึง” อ้ายโอต...กูไม่ได้ถามมึง
แล้วเราสี่คนก็...Her…….!

abcdefghij

ถ้าเรา เขียนมันด้วยความรู่สึก เราก็...

whywhy

โคร ต อ่ะ Smile :')

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟฟ

4_NAY

น่ารักจับ...เอาใจช่วยนะ

4_NAY

น่ารักจับ...เอาใจช่วยนะ

pearl9845

ขอบคุณครับ