++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 21- 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“                  ”
ลอยล่อง เอื่อยเบา โหวกหวิว ระเรื่อยเลือนละลายลับไป ในอณูของสายลม
“ค่ะ”
หนักแน่น แข็งแกร่ง ดังจารึกรับไว้บนพื้นหินกรวด ใต้เท้า  ละออง   ฝุ่น  ผง
ตอนที่ 21 : บนสนทนา
คืนนั้นหลังจากบอกเลิกเฟ ผมเลือกไปเดินเล่นเงียบๆคนเดียวที่ถนนข้าวสาร
รถแท็กซี่จอดที่ริมถนนราชดำเนิน ผมก้าวเท้าเรื่อยลัดเลาะเข้าไป ดวงไฟละลานตายังรายรอบเช่นเคย สว่างไสวไม่เปลี่ยนไป
ร้านผัดไทยังคงตั้งอยู่หน้าทางเข้า ตรงข้ามเบอเกอร์คิง แต่ร้านที่ผมกับไอ้เต้กินคือร้านกลางซอย
ฝรั่งกลุ่มหนึ่ง หน้าตาดี และน่าจะพี้ยา เดินอยู่ข้างหน้าผม ผมไม่ได้เดินตามเพียงแต่เส้นทางมันพอดีกัน
หน้าบัดดี้วันนี้มีกลุ่มเด็ก ม.ปลายที่ถูกนิยามว่า พลเมืองชาวแว๊นซ์ นั่งอยู่กับขวดเบียร์สิงห์ บุหรี่แอลเอ็ม สวมเดฟ เสื้อเชิ๊ต ริมฟุตบาท
ที่ผมเคยไปนั่ง มองแล้วสงสัยว่า ตอนกูนั่งกูดู แว๊นซ์แบบนี้ป่าววะ ความแวนซ์มาจากภายในหรือปัจจัยภายนอก... ผมไม่ได้หยุดคิด เพียงแต่เดินย้ำรอยเท้าฝรั่งเหล่านั้นต่อ
ตรอกซูซี่...ผมมองเห็นภาพผมกับไอ้เต้วันนั้นที่มาข้าวสารด้วยกันครั้งแรก ผมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แต่เบิกบานภายในใจ เหมือนมันเป็นแค่เมื่อวาน แต่ไม่ว่ามันจะเมื่อไหร่ มันคืออดีต…งดงาม
ใบขับขี่สากลทำปลอมแปลงได้ที่นี่ ราคาดี 500 ยันเป็นพัน รอยสักก็เกิดขึ้นได้บนถนน สักไปเสียวไป จะได้อะไรเป็นของแถมบ้าง
ผมมองสถานที่เล็กๆ แห่งนี้ที่ไม่เป็นเมืองของใคร คือสถานที่สำหรับมวลมนุษยชาติ หาใช่บางชาติเหมือนหลายๆที่มากมายบนโลกใบนี้
โทรศัพท์ในกระเป๋ามาอยู่ในมือขวาผมเมื่อเดินผ่านร้านผัดไทร้านนั้น ผมยืนนิ่งอยู่แป๊บ ตัดสินใจ เอาไงดีวะกู โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร  โทร ไม่โทร โทร...
07203- - - -
อย่าตัดสายเลยนะค้าบ ผมเฝ้าภาวนา เสียงรอเรียกนานจนตัดไปเอง ไม่ตัดสาย แต่ไม่ได้รับ ยังไม่หายโกรธอีกหรอวะ
ลองอีกรอบ...
“คับ”
“อ่า กว่าจะรับ”
“มีไรอ่ะ ว่ามาๆ”
“ก็...คิดถึง”
“พอเหอะ คิดถึงอ่ะ มีไรป่าว ยุ่งอยู่”
“ทำไรอ่า”
“ชักว่าว”
“ห๊า...”
“ดูหนัง”
“โป๊เหรอ”
“ป่าวค้าบ”
“...”
“มีไรว่ามา อย่ามาเงียบ”
“ก็…”
“นึกไงไปบอกเลิกเค้า”
“อ้าว”
“ต้าบอก”
“อ้าวมันรู้...”
“เฟโทรมาหามัน”
“แล้วเอ่อ...”
“ตกลงจะโทรมาบอกแค่นี้ใช่ป่ะ”
“จะขอคบด้วย”
“เหอะๆ”
“อ่ะล้อเล่นๆ อย่าทำเสียงงี้ดิ”
“เออ ของเล่นก็งี้”
“อ้าวงอนอีก”
“ป่าว”
“ไม่ง้อนะ”
“เฟยังไม่กลับบ้านเลยรู้มั้ย”
“อ้าว”
“อยู่บ้านเต้”
“เฮ้ย”
“มาเมื่อกี้แหละ พี่ต้าบอกให้แวะมานั่งเล่น”
“แล้วเต้”
“ทำไม กลัวเต้ไปทำไรเฟหรอ”
“ไอ้บ้า ไม่ใช่เว้ย”
“ก็เดี๋ยวคงกลับแหละ ใกล้ๆ นั่งกันอยู่หน้าบ้านอ่ะน่ะ”
“แล้วไม่ห่วงเค้าบ้างหรอ”
“เซนอ่ะนะ”
“เนี่ยเค้าก็ยังไม่กลับเหมือนกัน”
“ก็ปกตินี่คับ สองทุ่ม เข้าบ้านได้ก็แปลก”
“เออๆ ไงก็ฝากดูๆเฟด้วยนะเต้”
“โห พูดนี่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างป่ะ”
“ก็...”
“อืมๆ พูดไปก็เท่านั้นอ่ะ แล้วอยู่ไหนอ่ะเนี่ยเสียงดังๆ”
“ข้าวสารคับ”
“ว่าแล้ว”
“จะไปไหนได้เล่า”
“อย่าไปกินเหล้านะ”
“ห่วงเหรอค้าบผม”
“ป่าว”
“เนี่ยกินเบียร์อยู่”
“เออๆ ตามใจ วางก่อนนะคับป๊าเรียก”
“ค้าบผม เดี่ยวเข้าไปนอนด้วยนะ”
“เฮ้ย ใครเขาต้อนรับ”
“อ้าว”
“กลับบ้านไปนอนคนเดียวไป เผื่อจะได้คิดแคร์คนอื่นมากขึ้น”
“เต้...”
“ค้าบ ไปหาป๊าแล้ว ฝันดีนะค้าบ”
แกร๊ก...
เฮ้อ...
ผมเดินเข้าไปในเซเว่นซื้อเบียร์กระป๋องมาดื่ม
“เออว่าไงวะ”
“ทำไรอยู่วะมึงว่างป่าว”
“คุยกับไอ้ปริ๊นอยู่ มีไรป่าวมึงเสียงเครียดๆ” ซ้อมดนตรีเสร็จก็ยังจะคุยกันต่ออีกน้อ กูละนับถือ
“ก็ๆ เอองั้นคุยต่อเหอะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ มึงอยู่ไหนเนี่ยเสียงดังเชียวห่า”
“ข้าวสารว่ะ”
“เออเจอกันอินดี้นะมึง”
“อ้าว มึงจะมาหรอ”
“เออ ไปจองโต๊ะไว้ละกัน อีกแปบเจอกัน”
“เออๆ”
สองเท้าย่ำต่อไปที่จุดหมายที่คุ้นเคย
“รอนานป่ะวะ”
“เพิ่งเดินมาถึงว่ะ เอาบัตรเหล้ามาป่ะ”
“อ่ะ” ไอ้โอตยื่นบัตรเหล้าที่ฝากไว้อีกครึ่งกลมให้ผม แล้วมันก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ 5 นาที
“ว่าไง” หลังจาก สองแก้วผ่านไป กูก็เริ่มถูกสอบสวนซะและ
“กูบอกเลิกเฟและ”
“อ้าวไรวะ เมื่อเย็นยังพามาห้องซ้อมเลยห่า มึงนี่ไวจิง”
“กูเลือกไอ้เต้ว่ะ”
“แล้วน้องเขาว่าไงบ้างวะ”
“ไม่ได้ว่าไรอ่ะ แต่ไอ้เต้บอกว่าไปนั่งอยู่บ้านมันกับไอ้ต้า ก็คงเสียใจตามปกติมั้ง โดนบอกเลิกก็เงี้ยะ”
“`ตัวเงินตัวทอง`จริงนะมึงเนี่ย แล้วไอ้เต้ยอมคุยกับมึงแล้วหรอวะ”
“ก็ เออ กูโทรไป”
ไอ้โอตชงเหล้าแก้วที่สามให้ผม พี่สาวเจ้าของร้านเดินมาทักทายเรานิดน่อย
“ทำไมมากันแค่สองคนล่ะวันนี้” รอยยิ้มและน้ำเสียงจริงใจเสมอ จนผมเกลียดเวลาเจอพนักงานร้านอื่นพูดจาแย่ๆ หรือตอแหลได้โล่
“ปัญหาวัยรุ่นนะพี่” ไอ้โอตตอบแทนผม ก่อนพี่เขาจะยิ้มรับและเดินจากไป
“นี่มึงเครียดหรือดีใจหรือเป็น`ตัวเงินตัวทอง`ไรเนี่ย” คำถามของไอ้โอต คือคำถามที่ผมถามตัวเองอยู่เช่นกัน
“เฮ้อ....”
“เสียดายเหรอวะ” มันถามต่อ
“เฟอ่ะนะ กูรู้สึกแย่ว่ะ แม่งเหมือนเอาแล้วชิ่ง”
“ก็ยังดีกว่าควบสองว่ะ `ตัวเงินตัวทอง`กว่า” เออจริงของมึง ... `ตัวเงินตัวทอง` `ตัวเงินตัวทอง`เอ้อ `ตัวเงินตัวทอง`เอสท์
“กูก็ต้องอยู่แบนี้ไปใช่ป่าววะ คบแบบหลบๆเนี่ยะ”
“มึงจะจูงมือกันกลางโรงอาหารกูก็รับได้”
“ก็ไม่ขนาดนั้น”
“แต่มึงอย่าเปิดตัวมากเลยว่ะ กูสงสารไอ้เต้เวลามึงจบไปแล้ว” อ่ะ นั่นก็อีกหนึ่งล่ะที่กูเครียด
“แล้วเฟนี่มึงจบแน่หรอวะ” ไอ้โอตถามต่อ และผมก็ตอบได้เพียงส่ายหน้า
“ไม่จบหรือไม่รู้ หรือไม่มีต่อวะไอ้`ตัวเงินตัวทอง`”
“ไม่รู้เว้ย ไม่รู้`ตัวเงินตัวทอง`ไรทั้งนั้น”
แล้วมันก็ยกแก้วขึ้นจิบ
“กูว่านะ มึงบอกเฟไปว่ามึงเจอคนใหม่เหอะว่ะ จะได้ไม่ต้องถามมาก อีกอย่าง มึงก็มีไอ้เต้จริงๆนี่หว่า”
“แล้วถ้าน้องเค้าเกิดรู้เรื่องกูกับไอ้เต้ละวะ”
“จะรู้ได้ไงวะ ถ้าอยู่โรงเรียนมึงไม่ทำไร”
“กูแม่ง`ตัวเงินตัวทอง`ว่ะ”
“อ้าว เพิ่งรู้เหรอมึง” เพื่อนผมตรงหน้าหัวเราะชอบใจ
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อรเองนี้ เปลี่ยนไปคุยเรื่องเอนท์ดีกว่า
“ตกลงมึงเลือก มช.แน่เหรอวะ”
“เออ” หน้าเครียดอีกแล้ว
“คิดดีๆนะมึง แค่ยังไม่ไปยังขนาดนี้ ถ้าไปมึงจะมีความสุขเหรอวะ”
“ถึงกูอยากคอยู่กับไอ้ปริ๊นมากแค่ไหน กูก็ต้องไปตามทางชีวิตกูว่ะ”
“เออ ไอ้หลักการ”
“ถ้าคู่กันจริงให้กูอยู่ดาวเสาร์มันก็คงรอกูแหละ”
ทำเป็นหนังมึง รักแท้แพ้ระยะทางมึงไม่รู้หรอวะ ทฤษฎีนี้แม่งใช้ได้จริง
“คะแนนมันไม่ถึงนี่หว่า”
“มันบอกว่าป๊าอยากให้ไปออสถ้าไม่ติด คิดดูไปไกลกว่ากูอีก”
แววตาไอ้โอตเหม่อมองไปที่แก้วเหล้าเยื้องหน้า
มันก็มีปัญหาของมัน ผมก็มีปัญหาของผม
ตอนที่ 22 : Dear Diary
   วันนี้ไอ้พี่เซนมันบอกเลิกเฟแล้วว่ะ อย่าเพิ่งร้องเย้นะเว้ย รอกูก่อน 555 เลวเนอะ เห็นคนเค้าเลิกกันแล้วมีความสุข จริงๆก็ไม่เชิงหรอกนะ พอกูรู้ว่าเค้าเลิกกัน กูก็รู้สึกแปลกๆ สับสนจังว่ะ ตอนแรกก็อยากให้เลิกกัน แต่ตอนนี้พอเลิกจริงๆ กลับไม่ได้ดีใจอย่างที่คิด ไอ้ไดอารี่มึงโชคดีว่ะ ที่ไม่มีความรัก อย่างว่าแหละมึงเป็นสมุด กูเป็นมนุษย์นี่หว่า หึหึ ว่าแต่ไม่อยากนึกถึงเรื่องวันพุธเลยว่ะ ไม่น่าบอกมึงด้วย จริงๆกูสารภาพว่าตั้งใจจะฉีกหน้านั้นทิ้งแล้วนะ แต่ก็เท่านั้น ยังไงก็ไม่ทำให้ลืมไปได้หรอกเนอะ อ่ะอย่านิ่งสิ ปลอบกูหน่อย กอดกูหน่อย เฮ้อ มึงน่าจะพูดได้บ้าง แต่ก็อีกอ่ะถ้าพูดได้จริงกูคงไม่บอกอะไรมึงแน่ๆ 555  
   ตอนที่เฟจะกลับกูเดินไปส่งกับไอ้ต้าพอดี ดูท่าทางเขาก็คงไม่เป็นอะไรมากมั้ง ไม่เห็นร้องไห้แล้ว หรือร้องจนน้ำตาแห้งละล่ะ ตาบวมเลย กูเองก็มีฉากร้องไห้ไปและ เหลือไอ้เซนนี่ล่ะยังไม่ร้อง สักวันเหอะ จะแกล้งให้ขี้มูกโป่งเลย 55 ดูตัวเองเหมือนซาตานไงไม่รู้แฮะ เหอๆ
   ต้ามันบอกเฟถามแต่ว่าทำไมพี่เซนบอกเลิก แต่ไม่ได้สงสัยอะไรกูหรอก นึกแล้วก็น่าสงสารเนอะ อยู่ดีๆแฟนมาบอกเลิกไม่มีปี่มีขลุ่ยกลางอากาศแบบนี้ แถมยังได้กันไปและ เหอะๆ นึกแล้วแค้นไอ้เซนเว้ย แม่งทำแต่ละเรื่องน่าตื้บจริงๆ พูดไปแต่เอาจริงๆก็ทำได้แต่กอดมันนั่นแหละ สมเพชตัวเองว่ะ อ่อนแอชิบ ห้ามแอบขำกูนะ ถึงมึงจะเงียบแต่ก็ได้ยินนะ เพ้อเจ้อมั้ยล่ะกูได้ยินเสียงสมุดกระดาษหัวเราะ ท่าจะบ้า
   จะทำยังไงดีวะไดอารี่ ต่อไปกูต้องคบกับพี่เค้าใช่มั้ย มันควรเป็นอย่างนั้น แล้วเราสองคนก็จะได้มีความสุขใช่ป่าววะ เราจะรักกันนานมั้ย แล้วมันจะมีใครอีกป่าว 55 ถามเหมือนมึงเป็นหมอดูเลยเนอะ ตอนนี้ก็ไม่รู้มันกลับบ้านยังเนี่ย อยากโทรไปถามเหมือนกันนะ แต่ก็ต้องวางฟอร์ม อุตส่าห์โกรธมาได้ตั้งหลายวัน แค่วันนี้กูยอมรับโทรศัพท์ก็เสียงใสเลย ฟังแล้วหมันไส้จริงๆ ทำกูร้องไห้เกือบทั้งอาทิตย์จะรู้ตัวบ้างป่าววะ
บ่นให้ฟังมาตั้งเยอะและ ไปนอนดีกว่าอย่าลืมช่วยบอกให้เซนมันฝันถึงกูด้วยนะไดอารี่ ไอ้เพื่อนรัก
   ไม่รัก ไม่ทุกข์ ไม่สุข ไม่เศร้า
เต้

Sundayalone

ขอบคุณมากค้าบ

abcdefghij

คิดดีแล้วยัง ก่อน จะจากไป

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

lay21

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

น่ารักยังงี้ ไอ้เซนถึงหลงหัวปักหัวปำ

pearl9845

ขอบคุณครับ

dnuorA

ขอบคุณครับ

Golfgg

สนุกมากครับ