++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 23- 24 จบภาค 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

บ่นให้ฟังมาตั้งเยอะและ ไปนอนดีกว่าอย่าลืมช่วยบอกให้เซนมันฝันถึงกูด้วยนะไดอารี่ ไอ้เพื่อนรัก
   ไม่รัก ไม่ทุกข์ ไม่สุข ไม่เศร้า
เต้
ตอนที่ 23 : ความสุขนิรันดร์
“ดีใจมั้ยเต้ ได้อยู่ด้วยกันสักที” ผมหันไปถามพร้อมกับหอมหน้าผากมันเบาๆ ขณะที่เราสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียง ยามดึกของคืนวันอาทิตย์
ไอ้น่ารักหันมายิ้มให้ผมบางๆ
คืนนี้ที่เราไม่ต้องคิดอะไร เมื่อเราไม่สนใจกับวันวาน ไม่กังวลกับพรุ่งนี้เช้า แค่กอด ดูดดื่มความรักจากกันและกันให้ช่ำชื่น หรือนี่คือความสุขนิรันดร์
นิรันดรอาจไม่ได้หมายถึงเราจะสุขตลอดไป แต่ในห้งวเวลาหนึ่งนั้น เราไม่รู้สึกอื่นใดอีก แม้เสี้ยวนาที ก็อาจเป็นสุขนิรันดร์
พรุ่งนี้เราจะกลับสู่วงกลมเดิมของการตื่นเช้า ไปโรงเรียน และจวบจนเข้านอน
คืนนี้ผมนอนกอดไอ้เต้ ลูบหัวมันไปพลางๆเช่นนั้น เปลี่ยนท่าไปบ้างเมื่อรู้สึกเมื่อย บางทีผมก็เป็นฝ่ายกอด บ้างทีก็อ้อนให้มันกอดแล้วเกาคางผมเล่นบ้าง ใต้แสงไฟที่แอบดูเราสองคนจากหน้าต่าง เราเล่นกันไปมา จนไอ้เต้ผลอยหลับไปในอ้อมกอดผม และไม่นานผมก็หลับไปหลังจากขโมยจูบมันเบาๆ
...ฝันดีนะไอ้ที่รัก ขอโทษจริงๆ คับกับทุกสิ่ง ต่อไปเซนจะทำให้เต้รู้สึก ว่ารักจริงๆ นะ
เสียงหัวใจตัวเองมันดังแบบนั้น ไม่รู้ไอ้เด็กตี๋ที่นอนอยู่ข้างในอ้อมกอดมันจะรู้ป่าว
วันจันทร์นี้ผมเผลอตื่นเช้า ยังไม่ทันที่แสงตะวันจะสาดฟ้า ...เวรจริงๆกู มีความสุขจนตื่นผิดเวลาเลย
ไอ้เต้ยังขดอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น ผมแอบมองไหล่ขาวๆ กล้ามอกเล็กๆ ที่โผล่พ้นผืนผ้ามา และใบหน้าเด็กๆของมัน แล้วหอมไปฟอดนึงเบาๆ ด้วยความเกรงใจกลัวมันตื่น
หอมจัง...
แล้วลุกไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ
ด้วยความที่มันยังเช้าอยู่ ก็เลยถือวิสาสะยังไม่อาบน้ำแต่งตัว นุ่งบ๊อกเซอตัวเดียวอยู่แบบนั้น แล้วก็ไปสะดุดกับไดอารี่บนตะมันเข้า อ๊ะ...การแอบอ่านไดอารี่คนอื่นเป็นการเสียมารยาท แต่โอยยย ได้ยินเสียงสมุดกระซิบ เปิดสิ เปิดสิ อ่านเลย อ่านดิวะ กลัวเมียหรืองาย
อ่านเลยเว้ย ...ในที่สุดก็ต้องจำใจอ่านจนได้ แล้วเช้าที่สดใสก็ผ่านไป
วันพุธ...เต้...ทำไมวะ...กูไม่น่าอ่านเลย...โว้ย...
หันไปมองหน้าไม่รู้เดียงสาของมันที่ยังหลับปุ๋ย แล้วเดินไปร้องไห้เงียบๆในห้องน้ำ
ในที่สุดมึงก็ทำกูร้องไห้ได้แล้วไอ้เต้ พอใจหรือยังล่ะ
จริงๆ ผมก็ไปโรงเรียนพร้อมมันได้เลย ของก็มีอยู่นี่อยู่แล้ว แต่ผมเลือกกลับไปบ้านแทน ผมเลือกที่จะขาดเรียนดีกว่า
“แม่คับ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะคับ ฝากบอกไอ้ต้าว่า ไปธุระด่วนกับแม่ไม่ไปเรียนนะคับ”
“อ้าว เหรอ จ๊ะๆ มีอะไรให้แม่ช่วยโทรมาได้นะ” แม่ไอ้เต้ยิ้มให้ เท่าที่รู้พ่อกับแม่มันรู้แล้วว่าไอ้เต้มันเป็นแบบนี้ เพราะตอน ม.ต้น
แฟนคนแรกของมันมาบอก ออกแนวมาขอลูกชายเขาแต่ดันทำ`ตัวเงินตัวทอง`ซะก่อน เลยเลิกกันโดยยังไม่ทันแต่ง เง้อ ส่วนผมนี่เค้าคงยังไม่รู้
หรืออาจรู้แล้วแต่ไม่พูด เพราะผมก็ทำทีว่ามานอนกับไอ้ต้า แต่จริงๆนอนอยู่ห้องไอ้เต้ทุกครั้งไป
ผมรีบเดินออกมาแล้วโบกพี่แท็กกลับไปบ้านตอนเวลาแค่หกโมงเช้า
“อ้าว กลับบ้านเป็นละเหรอ มาซะเช้าเลยนะ จะชมหรือจะด่าดีล่ะเนี่ยตื่นเช้าจริงๆ ลูกชายชั้น” แม่ผมทักเมื่อผมก้าวเท้าเข้าบ้าน กลิ่นที่โชยลอยมาจากหม้อบอกได้ว่าซุปเนื้ออาหารโปรดที่แม่ชอบทำมาแต่ผมเด็กๆ อยู่ในนั้น ๆไม่ว่าจะกินไม่หมดทุกครั้ง แม่ก็ยังคงทำแทบทุกเช้า เพื่อเอาไว้ให้ผมซดน้ำ
“แม่คับ” ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้า มันไม่มีกระจกเลยไม่เห็นหน้าตัวผมเอง แต่หน้าแม้สะท้อนมันได้ดีกว่า ความเจ็บปวดบนใบหน้านั้น เห็นชัดเจนยิ่งกว่าส่องจากตัวเอง
“เซน” เธอโอบมือกอดผมไว้ น้ำตาคลอ ไม่สะอื้น แต่อบอุ่น ไม่โศกเศร้า แต่ชะล้างจิตใจผมหมดจกด้วยความทรมาณที่เธอรับไว้เสียเอง เธอถ่ายทอดแบ่งปันสุขทั้งหมดที่เธอมีมาให้จากอ้อมกอดแม่สู่ลูก และแบ่งรับความทุกข์ทั้งมวลไปเสียเอง
“แม่...” หนุ่มวัยรุ่นสูง 180 ร่างกายแข็งแรง ดุดัน และเคยคิดเพียงมุ่งไปข้างหน้า ด้วยพลังแห่งวัยฉกรรจ์ ยืนสะอื้นอยู่ในตะกองกอดนั้น ดวงตามีน้ำไหลอย่างไม่อับอาย ปลดปล่อยโดยไม่อายคนตรงหน้า
แม่ลูบหัวผมเบาๆ ผมเพิ่งรู้สึกว่าเธอดูมีอายุขึ้นมากกว่าครั้งก่อนที่รากอดกันมากเพียงไหน ริ้วรอยยับย่นที่เพิ่มขึ้น สองมือที่ลูบปลอบผมไม่เต่งตึงดังก่อน เสียงเธอเปลี่ยนไปบ่งบอกถึงวัยที่มากกว่าก่อน
“ไปกินซุปดีกว่านะ แม่เคี่ยวไว้ตั้งแต่ตื่นแล้ว ทำเผื่อลูกไว้ด้วย เผื่อกลับมากินก่อนไปโรงเรียน”
เธอบอกเมื่อเห็นผมหยุดสะอื้นแล้ว
ผมเดินไปที่โต๊ะกินข้าวเหมือนตอนเด็กๆ เวลาแม่บอก เพียงแต่ไม่ได้ยกไปกินหน้าทีวีเมื่อเดิม แต่นั่งกินเป็นเพื่อนแม่ที่โต๊ะอาหารแทน
ไม่นานซุปเนื้อใส่หัวหอม มันเทศ มะเขือเทศในถ้วยไม่ใหญ่ไม่เล็กก็มาวางอยู่ตรงหน้าผม และอีกถ้วยของแม่ที่วางอยู่ก่อนแล้ว
“อร่อยจังคับ” ผมยิ้มให้แม่ หลังจากซดน้ำซุปคำแรก
“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ปากหวานกับคนแก่”
“ยังไม่แก่ซะหน่อย 45 เอง”
“ชั้นเขิลนะเนี่ย” แม่ผมทำท่าแกล้งอาย ก่อนจะวางถ้วยซุปที่ซดหมดแล้วลง แล้วจะลุกไป
“เดี่ยวผมไปเอาน้ำมาให้คับๆ ไม่ต้องลุกหรอก”
“นี่ชั้นยังเดินได้นะ แหมๆ”
ผมลุกไปหยิบน้ำส้มในตู้เย็นมาซึ่งแม่จะคั้นไว้ทุกคืนก่อนนอน แต่ก่อนจะมีสามแก้ว พอพี่ผมไปอยู่หอก็เหลือสอง พอผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยๆเข้าก็เหลือหนึ่งบ้างสองบ้าง
“เอาแซนวิชด้วยป่าวคับ” ผมตะโกนถามจากตู้เย็น เมื่อก้มดูแล้วเห็นแซนวิชวางอยู่
“เออ เอามาด้วยๆ ลืมเลยว่าซื้อมา หยิบใส้ทูน่าของเซนมาด้วยนะ” อ่ะของโปรดผมคับแซนวิชทูน่าร้านประจำหน้าโรงพยาบาลซอยแถวบ้าน ส่วนของแม่เค้าชอบแฮมแล้วก็มีพวกผักพวกชีสด้วย
เรานั่งกินกันสักพักจนเกือบเจ็ดโมงเช้า
“แม่ไม่ไปอาบน้ำหรอ จะสายแล้วนะ”
“ไม่ไปหรอก”
“อ้าวทำไมล่ะ ลาไว้หรอคับ”
“เดี๋ยวชั้นค่อยโทรไปบอก วันนี้ไม่ไปโรงเรียนใช่มั้ยล่ะ ไปหัวหินกันมั้ย”
รู้อีกว่าผมไม่ไป อารมณ์ไหนเนี่ยคร้าบแม่ มาชวนลูกชายไปหัวหินวันจันทร์
“หัวหิน วันนี้อ่ะนะ”
“ก็กลับค่ำๆ หรือไม่ว่างล่ะ ไม่ไปก็ได้ๆ แม่ไม่ว่าหรอก” รอยยิ้มนั้นบอกว่าไม่ได้โกรธเคืองอะไรเลย เธอแค่อยากพาผมไป เพื่อให้เอาสิ่งต่างๆไปทิ้งทะเล
“ไปดิคับ งั้นเดี๋ยวเซนไปอาบน้ำก่อนนะคับ”
“ชั้นก็ไปอาบเหมือนกัน”
แล้วเราสองแม่ลูกก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียวตัวไปเที่ยวทะเลหัวหิน สถานที่คุ้นเคยที่วันนี้รู้สึกแตกต่าง
ผมเดินลงมาข้างล่างหลังจากแต่งตัวเสร็จ พร้อมเป้สะพาย ส่วนแม่ผมมารออยู่ก่อนแล้ว หน้าไร้เครื่องสำอางค์มีเพียงลิปสติคสีใกล้เคียงธรรมชาติ ผมหวีสบายๆ กับชุดลำลองสไตล์แม่ที่เท่ห์ๆ ง่ายๆ
“วันนี้แกนั่งชั้นขับแล้วกัน ดูท่าให้แกขับจะไม่ไหว”
“คร้าบ คุณนาย เซนก็ไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นนะแม่”
“หน้าแกไม่แย่ แต่ใจแกน่ะ” แม่ผมไม่ได้พูดต่อ แต่ออกไปที่รถ ผมเดินตามไป
พอเรานั่งในรถโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล” ผมพยายามทำเสียงปกติ รู้อยู่แล้วว่าปลายสายคือไอ้เต้
“พี่เซนคับ” คับ ในใจ แต่ปากไม่ได้เปล่งเสียงตอบอะไร
เราเงียบกันสักครู่
จนแม่ผมพูดขึ้นมา
“ถ้ารักกันจริงก็อย่าไปคิดอะไรมากนะ แค่รักก็พอแล้ว” แม่ยิ้มมาให้ผม ผมยิ้มกลับไปให้แม่ ผมไม่รู้ว่าไอ้เต้ได้ยินมั้ย แล้วยิ้มอยู่หรือเปล่า
“พี่จะไปหัวหินกับแม่อ่ะเต้ ค่ำๆคงกลับ”
“แล้ว...เรื่องนั้น”
“วันนี้พี่รักเต้นะ อย่าไปโรงเรียนสายล่ะ”
“...คับ เดินทางดีๆนะค้าบ”
“แล้วค่อยคุยกันนะคับ ขอควงแม่เที่ยวนะวันนี้”
เสียงแม่ผมหัวเราะพร้อมๆกับไอ้เต้ รวมทั้งตัวเองก็ไม่วาย
แล้วท้องฟ้าก็สดใส เมฆขาวลอยสูง กับเวิ้งทะเลที่รออยู่ให้ฝากให้ทิ้งอะไรไว้ก็ได้ตามใจชอบ
ตอนที่ 24 : goodbye 2554
จะถึงงานปีใหม่แล้วอีกหนึ่งอาทิตย์ ซึ่งก็จัดตามธรรมเนียมคือวันสุดท้ายหลังสอบมิดเทอมหนึ่งอาทิตย์ ก่อนปิดยาวปีใหม่ วงที่พวกผมฝึกซ้อมกันมาก็มีทีท่าว่าจะไม่รอด แต่ไหนๆก็ปีสุดท้าย ก็เล่นเอามันส์กันอย่างเต็มที่ สรุปมีเข้าชิง (จะว่าชิงจริงๆ น่ะแค่ 2 วงที่มันเก่งๆ
ที่เหลือเรียกว่าเข้าร่วมดีกว่า) ก็ทั้งหมด 5 วงซึ่งก็แน่นอนเด็ก ม.6 ทั้งหมด มี ม.5 แจมนิดหน่อยบางวง ซึ่งก็น่าแปลกว่า เด็ก ม.6 รร.นี้มันไม่เตรียมเอนท์กันหรือไง หรือคะแนนเอนท์รอบแรกดีแล้วก็ไม่น่าใช่ แต่ที่แน่ๆ ทุกคนคงคิดเหมือนกันว่า มันครั้งสุดท้ายในชีวิต
ม.ปลายแล้ว สู้โว้ย
ตั้งแต่วันนั้น อะไรหลายๆอย่าง เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ผมสารภาพกับแม่ว่าผมไม่ได้เป็นเกย์แต่รักไอ้เต้น้องไอ้ต้า และไปขอโทษพ่อแม่ไอ้ต้าพี่ไอ้เต้ที่ทำลูกชายเค้าร้องไห้ไปหลายยก (หลายยกนี่ไม่รวมที่ร้องครางนะค้าบ 555)
แล้วก็จัดการขอลูกชายเขาอย่างเป็นทางการ ให้แม่ไปคุยด้วยแหละ หุหุ แม่เราก็ช่างใจดีเสียจริงๆ ขอลูกชายเค้าให้ลูกชายตัวเองได้หน้าตาเฉย ไม่เขิลเล้ยยยคุณนาย แล้วเราก็สลับกันไปนอนบ้านไอ้เต้บ้าง นอนบ้านผมบ้าง นอนคนละบ้านบ้าง แล้วแต่อารมณ์ แต่ไม่ได้นอนกับคนอื่นแน่นอนคร้าบผม
ส่วนในโรงเรียน มันก็ยังคงดำรงตำแหน่งน้องชายเพื่อนไว้เหมือนเดิมจะดีกว่า ขืนประเจิดประเจ้อคงไม่ค่อยดีนักเพราะผมกับเฟเพิ่งเลิกกันใครๆเขาก็รู้ แต่เฟก็ยังขอโทรมาคุยกับผมบ่อยๆ ซึ่งผมก็ยินดี เพราะที่ผมทำกับเค้ามันมากกว่าที่เขาขอนัก ไอ้เต้ก็ไม่หึง แต่ก็มีแอบงอนเวลาคุยกันเกินครึ่งชั่วโมง ก็เลยต้องง้อด้วยการ ...ฮ่าๆ คิดว่าง้อด้วยอะไรล่ะคับ ถ้าไม่ใช่หอมแก้มก่อนนอน อิอิ และเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงแค่นี้
แว๊ก ตกใจอ่ะเดะคับ จบไวจังเลย 555 อ่ะล้อเล่น  แต่ก็กำลังจะจบปีเก่า ข้ามผ่านปีใหม่กันแล้ว
วันเปิดเรียนวันสุดท้ายของปีมาถึงในที่สุด จริงๆ เปิดแต่ไม่ได้เรียนหรอกคับ วันงานปีใหม่น่ะ ช่วงเช้าทุกห้องก็จัดปาร์ตี้สนุกสนาน
“เฮ้ย” ไอ้ต้าร้องเสียงหลง ที่ผมเอาเค้กจะไปป้ายหน้ามัน
“ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`เซน ชุดนักเรียนเว้ย ไอ้สาด” แล้วมันก็สงสารมัน ทำแค่หนวดแมวเล็กๆ ให้ ไม่กล้าทำมันแรง ยังไงมันพี่เขยทั้งคน 555
พอป้ายมันเสร็จหันหลังกลับ “แฮ่......... (ไม่ต้องมาแฮ่เลยไอ้ปริ๊น) ขอโทดว่ะเซน” กรูยังไม่ทันให้อภัย ก็มีหนวดซะและ กรรม Bluetooth เจงๆ
แล้วเพื่อนๆ ในห้องแทบทุกคนก็กลายเป็นแมวหน้ามันกันไป แล้วเราก็ปิดปาร์ตี้ตอนเที่ยงกันด้วยสงครามแป้งฝุ่น โดยที่มิสประจำชั้นอณุญาตเพราะเห็นว่าพวกผมกำลังจะแก่ จะจบ จะไปเป็นเฟรชชี่แล้ว ยังไงมันก็คงไม่ได้อยู่ก่อกวนอีก ก็ เลยขอปะแป้งมิสพอเป็นพิธีแบบสงกรานต์ รดน้ำดำหัว ก่อนจะตบแป้งฝุ่นใส่กันเองตลบอบอวล ทั้งแป้ง ทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และน้ำตา ... แม่งอีกเดือนกว่าๆ เองดิวะ เฮ้อ
“ชิง กูคงไม่ได้แกล้งมึงแบบนี้อีกและ ขอโทษนะเว้ย”
แทนที่จะหลบจะหลีกกัน กลับยืนนิ่งให้เพื่อนแกล้งได้เต็มที่ แล้วก็ยืนกอดกันน้ำตาซึมๆ
“ไอ้โอต อ่ะนี่สำหรับที่มึงจะหนีขึ้นดอย” ผมลูบหัวมันเต็มๆ ด้วยกำแป้งในมือ ขาววอกไปเลย ฮ่าๆๆ
“ไอ้เซน เจอกูซะๆ สำหรับคดีที่มึงก่อๆไว้” ไอ้ห่าต้า ทำไมมึงเทมาเยอะจังวะ โหยยย สำลักพอดี ค่อก แค่ก
แล้วเกือบบ่ายโฒง จนแป้งหมดทุกกระป๋อง ห้องก็เต็มไปด้วยสีขาว
“ถ่ายรูปเว้ย” ไอ้เติร์ด เพื่อนบ้าเทคคนนึงในห้อง จัดแจงเป็นตากล้องจำเป็น แล้วพวกผมและเพื่อนๆ ทั้งห้องก็มารวมตัวกันที่หลังห้อง ถ่ายทั้งๆ ที่ยังขาว เละด้วยแป้งกันนั่นแหละ
“ยิ้ม”   แชะ!
“อีกรูปๆ กูหลับตา” เสียงไอ้นุ่นหญิงสาวผู้น่ารักตะโกนกลางกองถ่าย
“อ่ะๆ ยิ้มเว้ย 1 2……”  แชะ!
“ยิ้มสัด”
“เฮ้ย ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ต้น กระโจนมาบังพวกกู เอาใหม่ๆ”
“เฮ้ย อย่าบังกูไอ้โค๊ก”
“กูยังไม่ทันเก็กเลยสัด อีกรอบ”
“กูตด…”
ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`
“กูล้อเล่น”
ไอ้สาด
แชะ แชะ แชะ !
แล้วช่วงบ่ายการประกวดวงดนตรีก็เริ่มขึ้น
“พร้อมป่าววะ” ไอ้ฟ้าถามเพื่อนร่วมวง (เรียกซะเท่ห์เชียว)
“ลีดพร้อม สแตนพร้อม สามสี่” ไอ้กัสเดินมาทำเสียงแซว ก่อนจะโดนไอ้โอตไล่จับปล้ำไปกลางสนาม ฮ่าๆ เล่นไม่รู้เรื่องนะมึง ไอ้ปริ๊นหึงจะหาว่าไม่บอกไม่เตือน อิอิ
แล้วก็ถึงเวลาวงพวกผมเล่น หลังจากวงเพื่อนห้องสายศิลป์มันเล่นไปแล้ว
“ต่อไปขอเชิญวง Virgin จากห้อง ม.6 วิทย์ 1 คับ” มาสเซอคนสนิทผมตอนต้นเรื่องนั่นเองเป็นพิธีกร ยิ่งใกล้ปิดเทอม ดูแกยิ่งใจดีมากขึ้นทุกวี่วัน
“อ่ะแฮ่ม”
ทายซิใครเอ่ย...นายเซนสิคับ นักร้องนำ ไอ้ต้าก็มีไมค์อีกตัวพร้อมกีตาร์ ไอ้โอต ไอ้โค๊ก ไอ้ฟ้า ทุกคนประจำที่
หน้าเวทีก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ เสียงดังเชียว ไม่ใช่ใครที่หนายหรอกคับ ไอ้ชิง ไอ้แนท ไอ้ปริ๊น (ปล.ไอ้ปริ๊นไมได้กรี๊ดนะคับ มันแค่เชียร์ๆ แต่รู้สึกกูได้ยินมันเรียกแต่โอตๆ ไอ้ห่า เพื่อนที่เหลือละวะ ลำเอียงนี่หว่า รักเพื่อนไม่เท่ากัน หุหุ)
“สวัสดีคับ คงคุ้นหน้าคุ้นตาพวกพี่ๆ เป็นอย่างดีนะคับน้องๆ ไงถ้าใครยังจำไม่ได้พี่จะแนะนำตัวอีกที่นะค้าบ
เริ่มที่ผู้หญิงที่สวยสุดในวงเรานะคับ (ก็มีมันคนเดียว) พี่ฟ้ามือกลองคับ........(กรี๊ด)
ต่อไปทางขวามือก็ พี่ต้ามือโซโลคับ แล้วไอ้ต้าก็โชว์ท่อนโซโลเพลงโปรดมันแข่งกับเสียงสาวๆ อันนี้ไม่หน้าม้านะคับ สาวกรี๊ดมันเยอะพอควร เพราะจริงๆ สารภาพว่ามันหล่อกว่าผมอีก (คิดดูดิ ผมหล่อขนาดนี้ มันจะหล่อขนาดไหน)
แล้วก็เห็นยืนเก็กอยู่นี่ พี่โค๊กมือเบสค้าบ ไอ้โค๊กนี่ก็ไม่เบา ด้วยความที่มันสูงใหญ่ เถื่อนได้อีก
และพี่โอตมือลีดค้าบ (โอ้โห โอตมึงไปแอบซุ่มเก็บแฟนคลับที่ไหนวะ ถึงหน้าตามันจะดูดี แต่มันก็มีเมียคุมแจนี่หว่า 555 ไม่น่าเชื่อ แถมฟังแว่วๆ เสียงกรี๊ดจะทุ้มหนักเป็นพิเศษเลยนะมึง สเปคเกย์ก็เงี้ย ฮ่าๆ) สุดท้ายพี่เซนร้องนำค้าบ”
ทำไมรู้สึกกูมีคนกรี๊ดน้อยสุดเลยวะ แต่ว่า.... ได้ดอกไม้ด้วยค้าบ เฟเดินเอามาให้ผมหน้าเวทีเลย เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ แต่ผมดิแอบอึ้ง และมองหาไอ้เต้แว๊บๆ ว่ามันเป็นไงบ้าง
“สู้เค้านะ พี่ชาย” เฟบอกผมแบบนั้น แล้วเดินหายกลับเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนๆ
แล้วผมก็พูดต่อ “วันนี้พวกผมอาจจะเล่นได้ไม่ดีนักเพราะเพิ่งฝึกซ้อมกันมาได้ไม่นาน แต่ไหนๆก็เป็นโอกาสสุดท้ายในโรงเรียนนี้แล้วนะคับ ก็ขอเล่นให้เต็มที่ละกัน ยังไงทนฟังกันหน่อยนะค้าบ”
พอพูดจบเสียงเชียร์โดยเฉพาะไอ้ชิง ไอ้แนท ไอ้ปริ๊น ก็ดังกระหึ่มสนามบาสกลางโรงเรียนที่เป็นสถานที่จัดงาน
ที่ที่เคยใช้เข้าแถว แข่งบอลตอนกีฬาสี ที่เคยต่อยกัน เคยถ่ายรูปคู่กับทั้งเฟ และไอ้เต้
ผมมองหาจนในที่สุดก็เห็นไอ้เต้ที่ตึกชั้นสอง ยืนอยู่กับพวกเพื่อนๆมัน ผมว่ามันส่งยิ้มมาให้ผม ผมก็ยิ้มกลับไปให้มัน แล้วก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนๆ ในวง เริ่มเล่น
บุษบาเกิดมากับความสดใส.... โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ...
......บรรจง ร้อยเป็นมาลัย สนุดสุดใจนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้า กับมาลัย........
เพลงแรกผ่านไป
“I'm not a perfect person
There's many things I wish I didn't do
But I continue learning
I never meant to do those things to you
And so I have to say before I go
That I just want you to know…”
“...I've found a reason for me
To change who I used to be
A reason to start over new
And the reason is you... .. .”
เพลงที่สองผ่านไป
“เพลงสุดท้ายนี้ ผมเลือกร้องให้ใครก็ได้ในที่นี้ที่เขาเชื่อเหมือนผมนะคับ”
เสียงเชียร์กระหึ่มขึ้น พอผมพูดจบ
เพลงนี้ไอ้พวกเพื่อนผมต้องฝึกกันอยู่นานทั้งวันทั้งคืน และก็ยังเล่นกันไม่ค่อยดีนัก เลยตกลงกันว่าจะเล่นเป็นอคูสติคกันแทน เพรามือกีตาร์มันเล่นได้อยู่แล้ว
แล้วดนตรีก็เริ่มบรรเลง...
...ถึงซับซ้อนแต่สวยงาม ทั้งขื่นขมและอมหวาน
แม้สับสนอยู่เหมือนกัน แต่ฉันยังพอใจ
ร้อนก็ร้อนอยู่เดี๋ยวเดียว เดี๋ยวก็ซึ้งก็สดใส
ทุกโศกมาก็หายไป รักให้ครบทุกอย่าง
มีอีกหลายต่อหลายคน เขาอดทนก็เพื่อรัก
รักผลักดันให้รู้จัก ให้หาหนทางใหม่
ฉันจะล้มตั้งหลายที ดีที่รักมาฉุดไว้
รักสร้างสรรสิ่งมากมาย และหลอมละลายทุกหัวใจ
จะมาร้ายดียังไง แต่ใจก็ยังต้องการ
ในทุกๆวัน โลกหมุนด้วยความรัก
ความรักเปรียบเสมือน เหมือนอากาศ
ที่มันช่วยหล่อเลี้ยง ให้ทุกชีวิตได้คงอยู่
มีลมหายใจ โลกจึงยังงดงาม
ด้า.ดา.. ดา.ด้า..........ดา
หากว่ายังมีรัก ชีวิตยังมีหวังรออยู่
ยังอุ่นหัวใจ โลกหมุนด้วยความรัก
"มึงร้องดีเหมือนกันนะวันนี้” ไอ้แนทบอกผมที่ร้านเหล้าร้านเดิมคืนนั้น
"เสียงกูเนี่ยนะ เบาจะตายห่า”
ไอ้ชิงหันมาเสริม “เออสองเพลงแรกอ่ะเบาจริง ก็เสียงมึงมันไม่มีพลังอยู่แล้ว ฮ่าๆ”
“แต่เพลงสุดท้ายมึงร้องดีจริงๆ มันได้ feel ว่ะ”ไอ้ปริ๊นหันมาพูดมองหน้าผม
แล้วไอ้โอตมันก็ได้ทีกัด
“ใช่สิวะ ก็ร้องให้คนบนชั้นสองฟังจากใจเลยหนิ”
ไอ้เต้ที่นั่งอยู่ด้วยก็หน้าแดงไปตามระเบียบ ส่วนผมก็...
“เออสิวะ ไม่รู้เค้าได้ยินป่าว” ก่อนจะซัดโบกไอ้โอตไปหนึ่งทีโทษฐานทำแฟนกูเขิล

Sundayalone

ขอบคุณมากค้าบ

abcdefghij

ไอ้ยะ น่ารักจังเลยอ่ะเปป็นระย

imseng

ขอบคุณมากๆๆ นะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

lay21

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุยคราห

GBOMK

ขอบคุนคับบบผมมม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ขอให้รักกันนานๆนะ

pearl9845

ขอบคุณครับ

Golfgg

อ่นภาค2 ต่อเลยละกัน

obchoeitoh

ขอบคุณครับ