++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 11 - 12 ภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเบาๆอีกครั้งกลางดึกสงัดพวกเราจึงพากันแยกย้ายกลับบ้าน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะค่อยๆจางไปฝากไว้กับสะพานใต้ดวงดาวแห่งนี้ …ดีใจมากเลยนะที่ได้มีความทรงจำดีๆแบบนี้ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต
ตอนที่ 11 : นาย......  ...... นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 สายวิทย์ห้อง 1
ผมลงจากรถเมล์สายหนึ่งที่ผมแทบไม่เคยขึ้นเพราะปกติจะมาพร้อมกับไอ้พี่เซน ไอ้พี่ต้า นั่งแท๊กซี่กันมา
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ตอนแรกไอ้ที่รักมันจะมาส่งแหละคับ มันยังไม่เปิดเทอม แต่ผมไม่อยากให้มาอ่ะ ต่อไปผมก็ต้องมาคนเดียว ฝึกไว้จะได้ชินๆลงรถมาก็เดินเข้าประตูโรงเรียนไปด้วยความรู้สึกแปลกๆอ่ะ
...วันนี้โรงเรียนมันเงียบหรือผมเหงาวะ
เดินเข้ามาได้ไม่กี่ก้าว มองกลับไปฝั่งตรงข้าม เห็นตึกเทคโนสยามฝั่งตรงข้ามโรงเรียนสูงโดดเด่นอยู่  ภาพรอบๆข้าง คล้ายๆแทบไม่ต่างไปจากเดิม แต่ความรู้สึกผมมันแตกต่างจัง เหมือนมันจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ผมหันหลังกลับแล้วรีบเดินจ้ำเข้าไปในโรงเรียน โดยไม่มองสนใจสิ่งรอบข้างใดๆ อีกจนถึงแถว ..วันแรกไอ้เต้ก็สายเล้ย
“อ้าว สายเลยนะวันแรก” เสียงมิสประจำชั้นคนใหม่ ที่ผมคุ้นเคยเพราะแกสอนชีวะ ม.ปลาย
“ขอโทษคับผม” ยิ้มหวานๆ ให้ แกก็ไม่ได้ว่าอะไรคับ ก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเด็กๆ จนปล่อยแถวขึ้นห้องเรียน วันนี้ไม่มีทำโทษหรอกคับ อีกอย่างผมไม่ได้มาสายมากมายด้วย
วันแรกก็เหมือนเคยคับ คุยๆกันไป ไม่มีเรียนอะไรมาก ได้แต่มอบรอยยิ้มให้แก่เหล่าคนคุ้นเคยกันที่ห่างหายกันไปนานหลายเดือน ยิ่งม.5 รุ้จักกันแทบหมดละคับ จะมีก็เด็กใหม่ เข้ามาคนนึง ผุ้ชาย ตี๋ๆ บึกๆ ใส่แว่น ดูจะเรียนหรือจะ`ตัวเงินตัวทอง`อันนี้ยังตัดสินไม่ได้คับ ต้องรุ้จักก่อน หน้ามันเรียน แต่ก็ดูกวนๆ อยู่ ...ช่างมันๆ ตอนนี้ในสมองมีแต่หน้าไอ้พี่เซนลอยไปมา เฮ้อ ทำไม ม.ปลายที่เคยสุข มันเศร้าจังว้า
“เต้ มึงเป็นไรวะ ไม่เล่นเลยวันนี้” เพื่อนสนิทผมถามขึ้นตอนกินข้าวกลางวันกันที่โรงอาหารอ่ะ ถามได้ดิ ก็แฟนกูไม่อยู่อ่ะ แฟนกูมันจบไปแล้วอ่ะ เหลือกูคนเดียวแล้วอ่ะ โว้ย (อันนี้ในใจคิดคับ)
“กูไม่ชินว่ะ ตื่นเช้าวันแรก” น้านนนนนไอ้เต้เนียนได้อีก
“ดูยังกับคนอกหัก” เอ๊ะเสียงใครไม่คุ้น ...ไอ้แว่นตี๋นี่เอง เด็กใหม่ เสือกไรวะ กูไมได้อกหักเว้ย สัดหนิ ปากไม่ดี คนยิ่งคิดมาก
ผมจ้องหน้ามัน เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน กูทักทายตอนเช้าหน่อย ทำตีซี้นะมึง
“เฮ้ยไอ้เต้ วันแรกมึงจะหาเรื่องกันเลยหรอไงวะ” ไอ้โม (ชื่อนี้แอบยืมใครมาก็ไม่รุ้เนาะ กาซิก กาซิก) เพื่อนคนนึงที่หล่อล้ำเลิศจัดจ้านที่สุดในปฐพี พูดขึ้น หุหุ (จริงๆมันไม่ได้ชื่อนี้หรอกคับ)
อ่ะ หงุดหงิด รมเสียเป็นที่สุด ไม่ดงไม่แดกมันละข้าว ไปนั่งเล่นสนามสาม เงียบๆ หลังโรงเรียนดีกว่า ว่าแล้ว บอกเพื่อนๆ แล้วลุกเดินจากไป
มาถึงวันนี้ไม่มีคนมาเล่นบอลให้หนวกหู ผมก็เลยไปนอนที่ซุ้มข้างสนามคนเดียวเปลี่ยวใจ แต่ก่อนเคยมานั่งหนุนตักไอ้พี่เซนมันบ่อยๆ เฮ้อ คิดถึงอ่ะคับ คิดถึงเว้ยยย ได้ยินมั้ย
สักพักไม่เกินอึดใจโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น
“ดีค้าบ” เสียงใสด้วยความดีใจ แฝงแววอ้อน บวกน้อยใจ สารพัดอารมณ์
“ไง เป็นไงบ้างวันแรก” อ่ะไอ้บ้าเอ้ย เหงาสิเว้ย ถามได้
“ก็ๆ คิดถึงอ่ะ” เริ่มและ ไอ้เต้เริ่มน้ำตาไหลริน
“เฮ้ย อย่าร้องดิ โหย เดี่ยวเข้าไปหานะ” เหมือนเด็กอนุบาลมาโรเงรียนวันแรกเลยกูเอ้ยยย
“อ่ะ ไม่ต้องมาหรอกๆ เดี๋ยวก็เรียนแล้ว” ใจจริงอ่ะ ดีใจแทบตาย เว่อไปมะคับ เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อวานเองนะเนี่ย อิอิ เมื่อคืนนอนแยกบ้านกันอ่าคับ
“เอาน่า ไอ้ต้า ไอ้โอต มันชวนอยู่ ว่างๆกันยังไม่ได้ทำไร ไอ้โอตมันจะไปลาพวกมิสมาซเซอไปเชียงใหม่ด้วย”
เป็นชุดเลยคับ เหอๆ มาก็มาสิ
“อ่ะคับ” ไม่เถียงไรหรอกคับ ดีใจจนจะวิ่งไปรับหน้าโรงเรียนแล้ว แปลกเนอะ ปกติ ไม่เจอกันก็ไม่เหนเป็นไร แต่พอมาโรงเรียนทำไมมันเศร้าจัง ไอ้เต้เอ้ย ไอ้ขี้เว่อ นึกด่าตัวเองในใจแล้วก้เห้นพวกเพื่อนๆผม ไอโมหล่อจัดจ้าน ไอ้ต้น ไอ้วีน แล้วก็ไอ้เด็กแว่นมากัน ที่เหลือสงสัยมันเตะบอลสนามใน
มาทะไมวะ นึกในใจ “อ่ะมานั่งทำซึ้งตรงนี้เองมึง” ไอ้ต้นทักทายผม ตอนนี้ผมสนิทกับไอ้สามตัวนี่ที่สุดคับ ในห้อง ที่เหลือก็สนิทนะ แต่ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ ด้วยเหตุที่ติดสอยห้อยตามกลุ่มพี่ๆเค้าบ่อยๆ เพื่อนในห้องเลยไม่ค่อยสนิทเท่าที่ควร แต่ก็ถือว่าสนิทนะ เพราะผมชอบทำบ้าๆบอๆเล่นในห้อง แค่แบบไม่ได้ไปไหนมาข้างนอกด้วยกันอ่ะ แต่ต่อไปคงมีไปบ้างแล้ว เพราะเริ่มสนิทกับไอ้สามตัวนี้มากขึ้น (ผมเข้ามาม.4 เดะใหม่ก็งี้แหละค้าบ)
แค่นี้ก็น่ารัก เพื่อนรักเพื่อนหลงจะตายแล้ว อิอิ
“ป่าวๆ เดี่ยวเข้าไปข้างในละ” ตั้งท่าจะลุกละ
“อ่ะนั่งก่อนดิ รีบหรอวะ ยังไม่ขึ้นคาบเรียนเลย” ไอ้แว่น ทำไมมึงจะนั่งก็นั่งไปสิ กูจะไปรอที่รัก ยุ่งจริง
“เออ พาเด็กใหม่ทัวร์หน่อยดิมึงเนี่ย เจ้าบ้านภาษาห่าไรเนี่ย” อ่ะ ไอ้วีน เจือก
“เออเนี่ยเรียกว่าสนามสาม โน่นโต๊ะปิงปองโดดเรียนมาเล่นได้เวลาเบื่อๆ” ไอ้แว่นมองหน้าผมแบบเออๆ
“โน่นห้องดนตรี แล้วก็ที่ผ่านมานี่คอร์ทแบต” รอบอาณาบริเวณตรงนั้นก็มีเท่านี่ล่ะคับ
“ไปยัง” พูดจบไอ้เต้ก็เตรียมตัวไปละ
“งอนใครมาวะ” อ่ะ...ไอ้แว่น นอกเรื่องละเมิง
“เสือก” ไอ้เต้ก็เลยด่ากลับ แล้วเดินนำมา ได้ยินเสียงพวกมันหัวเราะเฮฮากันตามหลัง แสดงว่ามันไม่ได้นั่งต่อ  ผมก็เดินๆมา แล้วก็ทิ้งตัวนั่งแหมะลงตรงโต๊ะสโมสรทางจะเข้าตึก คือถ้าใครจะเดินเข้าไปส่วนตึกเรียนต้องผ่านส่วนนี้อ่าคับ มีช่องทางเดียว (รอไอ้ที่รักนั่นเอง งุงิๆ)
“เฮ้ยไอ้เต้ๆ นั่นพี่มึงหนิ” ไอ้ต้นมันพูดหลังจากนั่งกันจนเกือบถึงเวลาขึ้นเรียนแล้ว
ผมหันไปดูก็ใช่จริงๆ มากันจนจะขึ้นเรียนอยู่แล้ว แมร่ง
“เออ มันบอกจะมาเยี่ยมมิสมาซเซอกัน” ตอบไปตามจรรยาบรรณน้องที่ดี
“อ่อ นึกว่ามาเยี่ยมมึง” ไอ้วีน ...ปากอ่ะ ทำไมทุกคนต้องกัดกรุวะ โห้ย เซ็ง
“เยี่ยม`ตัวเงินตัวทอง`ไร” ไม่สนมึงและๆ ไปหาที่รักดีกว่า ว่าแล้วไอ้เต้ก็แจ้นไปหาไอ้พี่เซนที่กำลังเดินมาหน้าบานเชียว
ทำเนียนแต่งชุดนักเรียนกันมายกแก๊งค์เลยคับ เหอๆ ทำไปได้นะ
“ไงไอ้เด็กขี้แย” ไอ้พี่โอตแซวผม แต่วันนี้ไม่โกรธไม่งอนคับ อิอิ
“อ่ะ เดี๋ยวเซนไปหามิสมาซเซอก่อนนะ เย็นๆเจอกันแล้วกัน” อ่ะ เสียงกริ่งเข้าเรียนดังพอดี คร้าบบบ เห็นหน้าก็ดีใจและ  ไม่รู้จะคิดถึงอะไรนักหนา แล้ะแล้วพวกผมก็พากันแยกย้าย บ๊ายบายพี่ๆไปเรียน
ช่วงบ่ายก็เหมือนเคยฮะ ไอ้เต้ก็เล่นปิงปองกับเพื่อน กั้นโต๊ะเล่นกันในห้อง เพราะมีสไม่สอนอิอิ ดีจริงๆ ปิงปองเบื่อก็มานั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ จนเลิกเรียน ไอ้เต้ก็แจ้นลงไปสโมสรที่นัดไอ้ที่รักและพี่ชายไว้ ไอ้พี่โอตไปหาพี่ปริ๊นที่สยามแล้วคับ ผมสามคนที่เหลือก็ไปหาไรกินแถวๆวังหลัง(ท่าน้ำอ่ะ)
“เออวันนี้มีเด็กใหม่คนนึงอ่ะเซนในห้อง แม่งกวน`สวย`” ขณะกำลังโซ้ยข้าวมันไก่แสนอร่อย ผมก็ได้เล่าถึงไอ้เพื่อนใหม่ไร้ชะตาสมพงษ์ให้ไอ้ทั้งสองฟัง
“น่ารักมะ” ดูไอ้ที่รักมันถามดิ
“เหอๆ ไม่อ่ะ แว่นๆ กวนๆ แถมเสือกเรื่องเต้อีกอ่ะ” อิอิ ดูผมร้ายจังแฮะตอนนี้
“มึงอารมณ์ไม่ดี พาลเค้าป่าว” ไอ้ต้า แอะ เข้าข้างคนอื่นเหรอ
“ป่าวเว้ย จริงๆ”
ว่าแล้วก็เล่าเหตุการณ์จำลองไปเรื่อยๆ
“เต้แอบชอบเค้าป่าวเนี่ย” อ่ะ ไอ้บ้าพี่เซน ชอบไรวะ ป่าวเว้ย
“จริงนะมึง” ไอ้พี่ต้า...เฮ้อแต่ละคน
“เดี๋ยวต้องตามไปคุมมันทุกวันและทั้งเนี่ย” เหอๆ ไอ้บ้า ไม่ได้คิดนอกใจเลยนะ
“อ่ะ คิดกันได้เนอะ” ไอ้เต้เริ่มงอนและ ไม่มีใครเข้าข้างเลยเว้ย
กินเสร็จเก็บตังค์ โบกแท็กซี่กลับบ้านนอนดีกว่า
กลับบ้านมา อาบน้ำ ดูทีวี คุยกับป๊า ทำการบ้าน เตรียมตัวเข้านอน
ตัดฉากมาที่บนเตียง ดึกสงัด ผมตัวหอมอาบน้ำมาแล้ว พร้อมนอนคับ
“ถามจริง รู้สึกไงกับไอ้แว่นนั่นอ่ะ” อ่ะ ไอ้ที่รักผมที่นอนเล่นอยู่ก่อนสักพักแล้ว ถามผม ขณะที่ผมซุกตัวเข้าไปกอด อุ่นจัง
“ไม่ได้คิดไรเลยคับ พูดให้คิด เดี๋ยวก็คิดจริงเลยหนิ” เหอๆ ง่วงแล้ว จานอนเว้ย พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนอีก
“เต้ เซนหึงว่ะ” หา หึงบ้าไรเนี่ย
“รุ้สึกแปลกๆอ่ะ เวลาเต้พูดถึงไอ้คนนี้” ...มีซิกเซนส์ เซเว่นเซนส์ อะไรกันเนี่ย คนจานอน บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ เต้นี่ ต้องหึงเว้ย รู้มั้ย วันนี้จะร้องไห้กี่รอบที่โรงเรียน
“ผมรักพี่ รักมากนะ รักคนเดียวด้วย” ผมพูดไปเบาๆ แล้วกอดไอ้คนข้างๆแน่นเข้าไปอีก
รู้สึกริมฝีปากแตะสัมผัสเบาๆที่หน้าผาก ก่อนเสียงคุ้นเคยอบอุ่นจะผ่านความมืดมากระทบหู
“ไอ้เด็กน้อย”
ผมนอนยิ้มอยู่อย่างงั้นสักพัก จนหลับไปกับอกอุ่นๆที่คุ้นเคย อีกค่ำคืนหนึ่งที่ฟ้ายังอณุญาตให้เรานอนกอดกัน
ตอนที่ 12 : อาหารมื้อเย็น
แล้ววันที่ผมต้องมาโรงเรียนกลับบ้านเพียงลำพังก็มาถึง
“ไปแล้วนะ” ผมกับไอ้พี่เซนร่ำลากันหน้าปากซอยบ้านผม ก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง ผมไปโรงเรียน มันไปมหาลัยอันไกลโพ้น
หลังจากเปิดเรียนมา ทุกๆวันมันก็จะมารับมาส่งผมตลอด จนวันนี้คือวันที่มหาลัยมันเปิดแล้ว ผมก็พอจะโอเคกับอะไรหลายๆอย่างแล้ว ก็มาเองกลับเอง บอกกับตัวเอง มึงต้องปรับตัวให้ได้ นี่คือชีวิตต่อไปของผม ถ้าผมอยู่กับอดีต ปัจุบันของผมมันก็จะแย่ แล้วเมื่อไปถึงอนาคต แล้วผมมองกลับมา ผมคงเสียดายช่วงเวลาเหล่านี้ ผมไม่อยากคิดว่า ทำไมวันนั้นกูไม่ใช้ชีวิตให้เต็มที่ ให้มีความสุขวะ
คิดมันง่าย ทำมันไม่...แต่ผมต้องทำมันให้ได้
“อ้าว ไม่มีคนมาส่งเหรอ” เจอไอ้แว่นมันหน้าโรงเรียน (ตอนนี้เริ่มญาติดีกันแล้วคับ มันมาเป็นสมาชิกกลุ่มผมและ)
“เออ” เห็นแล้วยังจะถามนะมึง
“ก็ถามดีๆ มึงหนิ ทำหน้าซะ” มันทำหน้าสำนึกผิดเล็กๆ แล้วเดินมากับผม เข้าไปในโรงเรียน (ปล.มันเป็นเพื่อนวิ่งผมคนใหม่ละคับ
สายประจำพอๆกัน)
“เอออย่าเสือกไอ้แว่น” อ่ะ อย่าทำรมเสียแต่เช้านะเมิง
“เออ ไม่เสือกก็ได้วะ แต่กูชื่อเต้ย ไม่ใช่แว่น บอกกี่ทีไม่จำนะมึงเนี่ย”
“เออๆ ชื่อห่าไรก็เรื่องของมึง”
แล้วไอ้เต้ก็เดินเข้าไปในโรงเรียน ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับมันอีก
วิ่งเสร็จเหนื่อยหอบ  แอบคิดถึงไอ้คนเคยมาวิ่งด้วยกันนิดหน่อย แล้วก็มองไอ้คนที่วิ่งอยู่ข้างเมื่อกี้ผ่านแว่นตามัน แล้วก็เดินไปล้างหน้าล้างตา แล้วก็ไปดื่มน้ำ ปัสสาวะ แล้วก็นั่งพักเหนื่อยจนมาซเซอเดินมาไล่ แล้วก็เดินขึ้นแวะส่องกระจกตรงบันได แล้วก็เดินขึ้นไปทักทายมิสที่ห้องวิทย์ชั้นสองทางผ่าน แล้วก็เดินขึ้นไปถึงห้อง ม.5 (ห้องเรียนตัวเอง) แล้วก็ไปที่โต๊ะ แล้วก็คุยกับเพื่อนๆ แล้วก็ลอกการบ้านตอนโฮมรูม แล้วก็โดนมิสว่าลอกงานในห้อง แล้วก็ถึงเวลาเรียนคาบแรก แล้วก็ แล้วก็ แล้วก็ แล้วก็ .....ถึงตอนเย็นเลิกเรียนซะที เฮ้อ
“กลับไงวะวันนี้” ไอ้แว่น (เต้ย) ถามผม
“นี่ไง สายเนี่ย” แล้วชี้ให้มันดูสายรถเมลที่กำลังวิ่งมาจอดที่ป้ายพอดี
“เฮ้ยกูไปด้วยๆ” อ่ะ มันไม่รอคำตอบ วิ่งตามขึ้นมาเลย
“บ้านมึงอยู่ทางนี้หรอ” ก็ไม่เคยรุ้นี่หว่า ปกติเลิกเรียนก็มีไอ้พี่เซนมารับ ทิ้งเพื่อนฝูงตลอดอ่ะ สันดานไอ้เต้ 555
“เออสิวะ” มันทำหน้าเคืองผมนิดๆ
“ลงไหนวะ”
มันไม่ตอบผมแต่หันไปบอกกระเป๋าที่เดินมาเก็บตังค์พอดี “ศิริราชคับ” อ่ะ เลยป้ายที่ผมลงไปไม่กี่ป้ายเอง
แอบดีใจ ต่อไปก็มีเพื่อนกลับแล้วกู เย้ๆ
ผมก็จ่ายตังค์บ้าง (ไม่บอกนะว่าลงป้ายไหน อิอิ) แล้วก็หันมาเจรจากับไอ้แว่นตี๋บึกข้างๆนี่
“แล้วไมวันนี้กลับเองวะ” เจือกไม่เลิกนะมึงเนี่ย ผมคิดในใจกับคำถามของมัน
“พี่กูเค้าเปิดเทอมแล้วอ่ะ” มันก็ทำหน้ารับฟังและเข้าใจ
“ตกลงพี่มึงคือพี่ต้าใช่ป่ะ” อ่ะ...เออสิวะ ถามแปลกๆ
“อืม” ผมก็ตอบไปสั้นๆ เอ หรือมึงชอบพี่กู ไม่นะเว้ย พี่กูแมนทั้งแท่งๆ อย่าริอาจๆ ผ่านตีนกูไปก่อนเหอะ
“แล้วไมพี่เซนเค้ามารับมึงอ่ะ” ถามไรนักหนาวะ คิดก่อนตอบไงดี กับพวกเพื่อนในห้อง มันก็ชินอ่ะว่าผมกลับกับพวกพี่ๆ แต่มาเทอมนี้มีแค่พี่เซนมารับ แต่ก็แค่ไม่กี่วันอ่ะนะ ที่เปิดเทอมมามันก็ยังไม่สงสัยไรกันมั้ง ผมก็ลืมคิด ...นั่นดิ ตอบไอ้เต้ยมันไงดีวะเนี่ย
“ก็พี่กูไม่ว่าง” เนียนมั้ยหนอ
“บ้านแค่เนี่ยะ ห่า..กลับเองไม่เป็น” อ่า มันไม่สงสัยกับคำตอบที่เป็นเท็จ กุรอดดด
ก่อนที่ไอ้เต้จะจนมุม เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิต และฮีไร่คนนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก...
“ถึงบ้านยัง” ถามไม่มีน้ำตาลเลย ที่รักใครวะ
“อยู่บนรถแล้วค้าบ อยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่สยามอ่ะ มาแวะซื้อของนิดหน่อย เดี๋ยวจะกลับแล้วๆ” วันแรกก็แถเลยนะ ไอ้ตัวดี
“ค้าบๆ จะกลับบ้านเลยหรือแวะมาก่อนอ่ะ”
“อืม เหนื่อยๆอ่ะ กลับบ้านเซนเลยละกัน มานอนด้วยป่าว”อ่า ก็ไม่ดีนะคับไปนอนบ้านผู้ชายเนี่ย แต่ผู้ชายเหมือนกันก็ไม่เป็นไรนะคับ แม่ไม่ว่านี่ 555
“อืมๆ งั้นเดี๋ยวเข้าไปเลยละกัน” ก็กะจะไปทำการบ้าน แล้วก็ไปดูแลเฟรชชี่ด้วยอ่า ไม่รู้วันแรกเค้าจะเหนื่อยป่าว ต้องเอาใจหน่อยๆ
“อืมๆ”
“แล้วกินไรยัง” ถามก่อน จะได้เตรียมเอาใจถูก อิอิ
“ยังๆ”
“อ่ะค้าบ งั้นเดี๋ยวมากินพร้อมกันนะ” ว่าแล้วสมองก็เริ่มคิดหารายการอาหาร
“ค้าบ แค่นี้ก่อนนะ”
“ค้าบ” อิอิ กำลังแฮบปี้ แล้วไอ้คนข้างๆก็ถามขัดจังหวะ
“ใครวะ” แหม มึงนี่ช่างถามจริง เสือกตลอด ไอ้เต้ย
“พ่อกู” ฮาๆ มันก็หน้าจ๋อยไปนิดหน่อย แต่ไม่สนใจหรอก จะถึงป้ายแล้วด้วย
“เฮ้ยกูลงป้ายหน้า ไปก่อนนะ” กำลังจะลุก มันก็ยื้อไว้ (ด้วยคำพูดนะ อิอิ ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวค้าบ)
“เฮ้ย ไปกินข้าวท่าน้ำป่าว” อ่ะไปไมล่ะ เพิ่งนัดกับไอ้ที่รักหยกๆ
“ไม่อ่ะ ต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านว่ะ”
“เออ ไปแดกคนเดียวก็ได้วะ” ไอ้แว่นมันทำงอน หน้ามึงไม่ให้เว้ย ไอ้ตี๋เถื่อน แม่งถึกเชียว แถมหน้าตาก็เถื่อนๆหื่นๆโหดๆ รวมๆแล้ว หล่อน้อยกว่าที่รักผมมากมาย หุหุ แต่สาวๆกรี๊ดกันจัง ไม่รู้กรี๊ดไร เด็กใหม่ก็เงี้ยะ อิอิ (ตอนผมเข้าใหม่ไม่เหนกรี๊ดบ้างวะ)
“แล้วที่บ้านมึงอ่ะ ไม่กลับไปกินด้วยเหรอ” เกิดสงสารนิดๆคับ ไปนั่งเปนเพื่อนสักพักก็ได้ว้า ใกล้ๆบ้านอยู่แล้ว
“เค้ากลับดึกอ่ะ” อืม เอาไงดี สงสารเพื่อนเหมือนกัน นั่งคนเดียวคงเหงา ไอ้เซนมันก็ยังไม่ถึงหรอกตั้งสยาม
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูไปนั่งเป็นเพื่อน”
แล้วก็ตัดสินใจนั่งต่อไปอีกนิด (ราคาตั๋วโดยสารเท่ากันอ่ะคับทั้งป้ายบ้านผมและที่จะไปลง)
มันก็หน้าบานนิดๆ (กูแอบเห็นนะไอ้เต้ย แหมตาวาวเชียวมีเพื่อนกินข้าวด้วย)
“ห้ามกินนานนะมึง กูรีบ” สั่งไว้ก่อน เดี๋ยวมันช้าแล้วที่รักผมต้องรอ อิอิ เพื่อนที่ดีมั้ยคับแบบนี้ น่าคบเนอะกู 555
“เออออ แค่มานั่งเป็นเพื่อนนะห่า ทำซะ ลำบากมากกูกินคนเดียวก็ได้นะ” แหะๆมันคงงอนจริงอ่ะคับ ผมก็เลยสลดนิดนึง (นิดมากๆ) แล้วแป๊บนึงก็ถึงและ ลงรถก็พากันเดินๆด๊อกๆแด๊กๆ ไปท่าน้ำ
“กินไรอ่ะ” ถามกูทำไม กูมานั่งเป็นเพื่อน
“มึงจะกินก็เลือกสิวะ”
“งั้น โน่นๆ ข้าวมันไก่ร้านนั้น ซุปอร่อย” อ่อ ร้านโปรดกูเหมือนกันแหละไอ้เต้ยเอ๋ย
ว่าแล้วพอไปถึง
“พี่ข้าวมันเนื้อน่องเอาหนังเอาเลือด ขอซุปถ้วยใหญ่นะคับ” ไอ้เต้คับ สั่งก่อนเลย แหะๆ ขอซักจาน
“อ้าวไหนบอกไม่กินไงวะ” เจองี้ไอ้แว่นงง
“เออ กินไม่กิน สั่งเข้า” เริ่มโมโหหิวนะเมิง
“เออๆ ไอ้บ้า” แล้วมันก็สั่งของมันไปแล้วมานั่งที่โต๊ะที่ผมเดินมานั่งก่อนเมื่อกี้
พอมาก็จ้วงไม่ฟังเสียงละคับ หิวอ่ะ ร้านนี้อร่อยด้วยอิอิ
“มากินบ่อยเหรอวะ” ไอ้เต้ยเงยหน้ามาถามหลังจากซัดไปครึ่งค่อนจาน
“อืมดิ มึงอ่ะ”
“ก็บ่อยนะ อาจจะเคยเจอกันก็ได้นะมึง แต่ตอนนั้นมึงไม่รู้จักกู”
“ถึงว่าวันนี้ไม่ค่อยอร่อย เจอมึงนี่เอง” ฮ่าๆ ผมกวนมันไป
“เอออ ไม่อร่อยก็แดกจนจะหมดละน่ะ” ไอ้เต้ยทำสีหน้าประชดผม แล้วกินต่อ ชิ ว่ากู ไม่สนใจ สั่งกลับบ้านให้ที่รักดีกว่า
“พี่คับ เอาเนื้อน่องหนังพิเศษผสมไก่ทอดกลับบ้านนะคับ” พี่คนขายก็จำผมได้แหละคับ เพราะเวลาพวกผมมากัน ก็จะสั่งน้ำซุกชามใหญ่ เสมอๆ โดยเฉพาะ ไอ้พี่โค๊กกับพี่โอต แทบจะซดกันคนละชาม ก็ยิ้มรับและไปตามเรียบร้อย ไม่นานพอผมสองคนกินกันเสร็จก็จ่ายตังพร้อมหิ้วถุงข้าวมันไก่กลับบ้าน
“เต้ยๆ เดี๋ยวกูแวะนี่แปบ” พูดจบ ผมก็หันไปสั่งโจ๊กร้านใกล้ๆ กะไปให้แม่ แล้วก็ป๊า แล้วก็ซื้อน้ำเต้าหู้สำหรับตัวเอง ที่รักแล้วก็แม่ไอ้ที่รัก และแม่ตัวเองด้วย อะไรอีกสักสองสามอย่าง ให้พี่เซนด้วย ให้ไอ้พี่ต้ามันด้วย
พอเสร็จหมดก็แยกย้าย บ๊ายบายไอ้เต้ย นั่งรถกลับบ้านผม ไปเก็บของ เอาของที่ซื้อมาไปให้ป๊ากะแม่ แล้วก็แล่นมาบ้านไอ้พี่เซน มาถึงมันก็ยังไม่มา เจอแม่ผมก็เลยเอาของที่ซื้อมาให้ไปให้แม่ก่อน ชักงง สรุปผมซื้อไรให้ใครบ้างเนี่ย
“แม่หวัดดีคับ เต้ซื้อมากฝากอ่า แม่กินไรยังคับ” เอาใจ ประจบหน่อย มาขออาศัยค้างคืนบ้านเค้า อิอิ
“อ้อแม่กินข้าวไปแล้วเต้ แต่ขอบใจมากนะ ไหนดูซิมีอะไรบ้างเนี่ย เยอะแยะเชียว” ของลูกชายแม่อ่ะคับ เต็มเลย ของชอบมันทั้งนั้นเลยน้า
“อ่ะ มีน้ำเต้าหู้ด้วยนะคับ อร่อยนะคับเจ้านี้ พี่เซนชอบ”
“แหมม รู้สึกนี่ของชอบไอ้เจ้าเซนมันทั้งนั้นเลยนะ เอาเถอะ บอกมันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ว่าซื้อมาเยอะแยะ เดี๋ยวมันกินมาก่อนแล้วจะพาลงอนมันเอา” แม่อ่า รู้ทันผมจริงจริ๊ง
“ค้าบผม” อาย...เขิล...หน้าแดง
“งั้นวานหยิบถ้วยให้แม่หน่อยละกัน จะกินน้ำเต้าหู้ซะหน่อย” พูดจบ ผมก็ตรงแหน่วเข้าไปหยิบถ้วยชามมาไว้เยอะแยะ แกะน้ำเต้าหู้ให้แม่เสร็จก็ยกไปให้ที่หน้าทีวี (เค้านอนดูข่าวอยู่อ่ะคับ)
แล้วก็เริ่มจัดแจง แกะโน่น จัดนี่ ใส่จานรอที่รัก (อารมณ์นี้ไม่แมนเล้ย เสียหมดเลยกู เง้อ)
พอเสร็จ ไอ้ที่รักก็ยังไม่โผล่ ผมก็เลยไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ทำตัวหอมรอที่ร้ากกกกก คริคริ
“แม่คับ พี่เซนยังไม่มาอีกเหรอ” อาบน้ำตัวหอมลงมาจากชั้นบน ก็ไม่เห็นวี่แวว จะสองทุ่มละนา ช้าจัง
“ยังเลย นัดกันยังไงล่ะเนี่ย”
อ่ะ เริ่มงอน
“ก็บอกแล้วอ่าแม่ ตั้งแต่เย็นแล้ว มันบอกอยู่สยามจะรีบกลับ”
“รถติดมั้ง หิวก็ไปกินก่อนเถอะลูก รอเซนมันเสียเวลาป่าว” อิ่มแล้วคร้าบ แหะๆ
“ไม่เป็นไรค้าบ เต้กินมาบ้างแล้วอ่ะ” สารภาพหุหุ
“อ่อ ตามใจๆ” แล้วคุณแม่ก็ดูทีวีต่อ ไอ้เต้ก็มานั่งหน้าค่อยๆงอ ทีละนิด ตามเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ
สองทุ่มกว่าแล้วอ่าไปไหนว้า
สยาม ชั่วโมงเดี๋ยวก็ถึง หรือมันจะมีชู้ตั้งแต่วันแรก โหย มึงตาย
สักพักก็มีเสียงประตูรั้ว คอกแคกๆ แล้วหนุ่มหน้าใสในชุดนักศึกษาก็เดินมา
“อ้าวมานั่งหน้าบ้านทำไม” ถามแปลก รอเมิงนั่นแหละ
“ก็มานั่งเล่น”
ไอ้ตัวโตมันดึงผมเข้าไปซบพุงมันเบาๆ แล้วก็ค่อยๆย่อตัวลงมาเอาหน้าผากมันชนหน้าผากผม
“อย่าเพิ่งงอนนะ พอดีไอ้ปริ๊นมามันสยาม เลยนั่งกินอะไรกับมันสักพัก แล้วกลับพร้อมมันนี่แหละ”
อ่ะ รีบบอกเชียวนะ
“คับ” ถ้าเป็นพี่ปริ๊นก็ไม่งอนหรอก แต่ยังอารมณ์ (งอน) ค้าง เลยนั่งรอมันง้อนิดนึง 555 มารยาไอ้เต้เองคร้าบ
อิ๊ ยึ๊ย จุ๊บ... แล้วก็โดนขโมยจุ๊บจนได้ อูย ทำแบบนี้เค้าเขิลลลลล
เขิลจนหน้าบานแล้วนะเนี่ย เก็บอาการไม่อยู่เลย
“ไปกินข้าวกันนะเมียจ๋า” เฮ้ย ไอ้บ้า แม่ง เวร งอนต่อๆ เรียกงี้ได้ไง หน้าบานแล้ว เอ้ย หน้าแดงแล้ว โอย สับสนๆ วิ่งหนีเข้าบ้านดีกว่า หุหุ
“โหย เยอะจัง” อ่ะ ไอ้ที่รักเริ่มบ่น เมื่อเห็นของหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ
“กินๆไปเถอะ เต้มันอุตส่าตั้งใจซื้อมาให้” เสียงแม่ฮะ ตะโกนมาจากหน้าทีวี ยังอุตส่าแอบฟังนะคุณแม่ งุงิๆ
“วันหลังไม่เอานะ ลงพุงพอดีกินงี้อ่ะ” ดีดิ ลงพุงไปเลย จะได้ไม่หล่อไม่มีคนมาชอบ (มารร้ายไปป่าววะเนี่ย ไม่หรอกเนอะ)
“อ่ะ กินๆเหอะน่า” ไอ้พี่เซนก็ว่านอนสอนง่าย ไอ้เถื่อนเอ้ย
“วันนี้มีเพื่อนสองคนและนะ หล่อด้วยอ่ะเต้” อ่ะพอเริ่มกินก็เริ่มจ้อเลย
“เพื่อนหรือเซนไปม่อไว้”
“เพื่อนจริงๆ เค้ามานั่งใกล้ๆ เลยถามๆคุยๆกัน เรียนเอกเดียวกันด้วย”
“หรอ” ไม่สนใจ เหอะๆ
“ชื่อเต้ด้วยนะคนนึง” อ่ะ มาชื่อไรเหมือนเค้าเล่า โหย ไม่ยอมนะ มีเต้ 1 เต้ 2 เลิกคบๆ
“อ้าว ได้ไงวะ” ยัวะๆ (ไม่รู้จะโกดทำไม ชื่อผมก็โหลขนาดนี้)
“เหอๆ จะรู้มั้ยเนี่ยตอนจะคุยว่ามันชื่อนี้”
“อีกคนชื่อเอ็ม” ไอ้พี่เซนยังคงทำการบรรยายเชิงวิชาการต่อ
“คนนี้จบชิโนด้วยเต้ ใกล้ๆเลย”
“แล้วบ้านอยู่ไหนอ่ะ” อ่ะ ชิโนมันแถวบ้านเลยอ่ะคับ
“ก็แถวๆจรัญอ่ะ มันชวนกลับด้วยเหมือนกัน แต่เซนไปสยามอ่ะ ไปหาไอ้ปริ๊นด้วย”
“ดีแล้ว เพิ่งรู้จักกัน อย่าใจง่ายใครชวนไปไหนก็ไป” นั่น ไอ้เต้เทศน์ซะ 555
“คร้าบบบ ทราบแล้วคร้าบ” ไอ้พี่เซนทำท่ากวนผม แล้วมันก็เล่าต่อ
“วันนี้เรียนนิดเดียวเองอ่ะ รู้งี้ไม่ไปก็ดี” วันแรกก็เริ่มเลยนะ
“นี่ โดนไทร์ชั้นส่งเข้ารามฯสถานเดียวนะนายเซน” 555 เสียงแม่คับ กระผม...ฮา
“อ่ะแม่อ่ะ โหย วันแรกก็อวยพรแล้ว” ก้มันน่ามั้ยล่ะคับ ไอ้เต้แอบสะใจ
คุณแม่ก็ไม่ได้ว่าไรต่อคับ เพราะว่าละครมาแล้ว
“แล้วคนน่ารักเยอะป่ะ” กระผมถามต่อ “ก็เยอะนะ ปวดคอเลยอ่ะมองมาก วันนี้นวดให้หน่อยนะ”
ฝันไปเหอะ แมร่ง “ไม่นวดหรอก นอนปวดไปเหอะ คราวหลังก็อย่ามอง”
“ทำงอนๆ” ก็รู้น้าว่าแกล้ง ไอ้บ้าเอ้ย ซดน้ำเต้าหู้ต่อดีกว่า
“แล้วนี่กินข้าวมาแล้วหรอถึงไม่กินอ่ะ” ไอ้ที่รักถามเมื่อมันเห็นผมกินแค่น้ำเต้าหู้
“ค้าบ ไปกินที่ท่าน้ำ ก็ข้าวมันไก่นั่นอ่ะแหละ” พูดพลางส่งสายตาไปที่ข้าวมันไก่ตรงหน้าไอ้ที่รัก
“ไปกินคนเดียวอ่ะนะ เป็นไปได้ไง” พี่เซนมันรู้นิสัยผมดีคับ ปกติไม่มีทางที่ผมจะไปท่าน้ำ แล้วไปหาซื้อของไปนั่งกินไรคนเดียวแบบนี้หรอก
“ไอ้เต้ยมันชวน ที่บ้านมันไม่มีคนอยู่ เลยไปนั่งกินเป็นเพื่อนมันอ่ะ” ไปนั่งกินกับเพื่อน ทำไมผมรู้สึกว่าต้องตอบหวาดๆ เหมือนไปกับชู้งั้นแหละ
“เหรอ”
อ่ะ ทำไมมันตอบสั้นๆห้วนๆผิดปกติหว่า “เป็นไรอ่ะ” ง้อหน่อยก็ได้อ่ะ
“ป่าวนี่ ร้อนตัวป่าวฮึ” ...ไม่ได้ร้อนเว้ย แม่ง ชิ
“อร่อยป่ะ” อ่ะ กูไมได้ทำไรผิดน้าไรวะ ทำไมอยู่ดีๆก็เงียบซะงั้น
“ไม่ค่อยอ่ะ” ไอ้พี่เซนตอบหน้าตาเฉยมากๆงอนผมแน่ๆ งานนี้
“มันเย็นแล้วอ่ะ” เมื่อเห็นผมเงียบๆหมาหงอยไปมันก็เลยตอบต่ออีกนิด
“งอนเหรอคับ”
“อืม” นี่แหละคับที่รักผมถ้าเป็นผมต้องตอบว่า...ป่าว

abcdefghij

รักกันมี แค่ในนิยายอย่าล่วงเกิน

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

บททดสอบ การห่างกัน

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ