++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 19 จบภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ทะเลาะไรกะพี่เซนป่าวมึง” ไอ้เต้ยหันมาถามผมขณะที่พากันเดินออกจากรั้วโรงเรียน
“ป่าวหรอก กูแค่อยากอยู่กับพวกมึงอ่ะ อีกแปบๆก็ต้องจบ ม.ปลายและ”พูดแบบอารมณ์นั้นจริงๆนะเนี่ยะเกือบปีครึ่งที่ผ่านมาชีวิตผมมีแต่เรื่องความรักกะไอ้พี่เซนอีกปีครึ่งผมขอเพิ่มความรักกะเพื่อนๆ เป็นความทรงจำดีๆของชีวิตม.ปลายนะไม่ได้หมายความว่าผมจะตัดมันออกจากกองมรดก แค่ขออยู่กับเพื่อนบ้างละกัน
ตอนที่ 19 : Goodnight
“ว่าไงเซน”
“เฮ้ยเต้ๆ เย็นนี้เค้านัดที่ไหนกันวะ”
“อ๋อ ลานเบียร์เซ็นทรัลเวิลด์อ่ะ”
“กี่โมงวะ” ไม่จำเหมือนเคยนะมึงเนี่ย
“2 ทุ่มอ่ะ”
“อ่อๆ เออแล้วเจอกัน”
“อืมๆ อย่าสายล่ะ”
“เออๆ รู้แล้ว”
“คับ บายๆ”
ผมวางสายจากไอ้พี่เซนแล้วกลับเข้ามานั่งเรียนต่อ ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อย
“เต้ กลับเลยป่ะวะ” เสียงไอ้นุ่น เพื่อนสนิทถามผมไล่หลังมา
“ก็น่าจะว่ะ ไม่มีไรทำ มึงอ่ะ”
“ว่าจะชวนมึงไปนั่งกินเบียร์กะพวกไอ้ฟา ไอ้เฟิร์มมันซะหน่อย” แหะๆ มึงนัดกูช้าไปละ
“อ่อ กูมีนัดกับพวกพี่ๆกูว่ะ งานหน้านะมึง”
“เออ มึงอ่ะตลอด” เสียงไอ้นุ่นงอน ทำหน้าหงิกใส่ผม ก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะเมเจอร์หน้าคณะ
“เฮ้ยงั้นกูกลับก่อนนะ” ผมโบกมือบ๊ายบาย เพื่อนๆ แล้วเดินย่ำต๊อกออกจากมหาลัยอันกว้างใหญ่ไพศาลอย่างอโลนแต่ไม่โลนลี่นะค้าบอิอิอิ แวะชมวิวแถววิดวะ กะวิดยา จนมาถึงเศรษศาสตร์แล้วเดินออกประตูงามหนึ่งที่เริ่มคุ้นเคยของมหาวิทยาลัย...
“ฮัลโหล เฮียกลับบ้านยังอ่ะ” ผมโทรศัพท์ไปหาไอ้ต้า
“ยังๆ กะจะเลยไปลานเบียร์เลย มึงอ่ะ” เสียงมันตอบผมมา ดูยุ่งๆ สงสัยยังเรียนไม่เสร็จเพราะนี่เพิ่งบ่ายสามเอง
“อ้อ งั้นเต้ไปเดินสยามรอนะ”
“เออๆ ถึงเดี๋ยวโทรหา แค่นี้นะเรียนอยู่”
“คับๆ เร็วๆนะ”
วางสายเสร็จผมก็เดินข้ามฝั่งมานั่งมอเตอไซด์เข้าหอไปเก็บของ อาบน้ำ แต่วตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าจนราวๆ 5 โมงจึงเสร็จพิธีแล้วนั่งรถเมล์มาต่อบีทีเอส ตรงดิ่งสู่ Next Station Siam
ช่วงปลายปี ไปไหนมาไหนก็ดูไฟสวยสดใสไปหมดเลยนะคับ ปีนี้ก็เช่นกัน
ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบีทีเอส อิ่มเอมไปกับบรรยากาศของกรุงเทพมหานครยามค่ำคืน
แสง สาด สี ฟัน ฟาด ฟุ้ง
สักพักเจ้ารถไฟฟ้าก็พาผมมาสู่สยาม ที่วันนี้มีผู้คนมากมายคล้ายทุกวัน ที่ต่างไปก็คงจะการแต่งตัวที่ดูจะมากชิ้นขึ้นตามสภาพอากาศที่ร่องความกดอากาศสูงพัดผ่านมา และหลายคนต่างมีกล้องในมือเพื่อจับภาพไฟสวยๆที่ประดับประดาอยู่มากมาย
ผมเดินลงจากสถานีแล้วเดินเลี้ยวไปที่ลานสยามพารากอน แล้วหยิบโทรศัพท์ที่กำลังดังๆสั่นๆอยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
“คับ”
“อ่ะ อยู่ไหนแล้ว” เสียงไอ้พี่ต้าถามผม
“เนี่ย เพิ่งมาถึง อยู่หน้าพารากอน”
“อ๋อ เออเฮียยังเพิ่งออกจากมหาลัยเองว่ะ ลองโทรหาคนอื่นดิ พวกมันน่าจะถึงกันบ้างแล้ว” โหย กว่าจะถึง บางนามานี่ก็สองทุ่มพอดีแหละ
“อืมๆ เดี่ยวเต้เดินเล่นคนเดียวก่อนดีกว่า”
“อารมณ์เปลี่ยวหรอวะมึง ฮ่าๆ” ขำน้องตัวเองอีกเนาะ ไม่ใช่เว้ย แค่อยากดูไฟเล่นๆ
“ป่าวๆ เออแค่นี้นะ รีบมาล่ะเฮีย” สั่งเสียเสร็จผมก็กดวางแล้วยัดมันลงกระเป๋าดังเดิม แล้วตรงดิ่งไปชั้นลางของพารากอน เพื่อไปซื้อไอสครีมมานั่งแทะ โลมให้สบายอารมณ์เป็นยิ่งนัก
ซื้อเสร็จก็ถือมานั่งกินที่ลานพารากอนหน้าห้าง (ไม่ดีนะคับ ควรนั่งกินให้เรียบร้อย ไม่ใช่เดินลอยหน้าลอยตาเลียไอติมมาแบบนี้ ควรทำเฉพาะในนิยายน้า อิอิ)
สักพักโทรศัพท์ผมมันก็ดังขึ้นอีกรอบ อีกและใครโทรมาวะ กำลังอร่อย
“โหลๆเจ๊าะๆ”
“อารมณ์ดีเชียว ทำไรอยู่วะ” อ่ะ ไอ้พี่เซนหรอ นึกว่าใคร พอดีรับมะได้ดูเบอร์อ่า
“อ้อ กินไอติมอ่ะ”
“เออ ถึงละเนี่ย มีใครถึงบ้างยังวะ” เฮ้ย เพิ่ง 6 โมง เป็นไปได้ไงวะ
“เต้อยู่พารากอนอ่ะ คนอื่นไม่รู้อ่ะ ทำไมมาไวอ่ะ แปลก” สงสัยวันนี้หิมะจะตก ถึงว่าอากาศเย็นๆ
“อ๋อ พอดีติดรถไอ้เอ็มมาลงเสาวรีย์อ่ะ” อ่อ ถึงว่ามาไว
“อ่อ”
“เอองั้นนั่งอยู่นั่นนะ เดี๋ยวเดินไปหา”
“โอเคๆ เร็วๆนะ” พูดจบไอ้เต้ก็วางสายแล้วแดร๊กซ์ต่อจนหมด สักแป๊บไอ้พี่เซนก็เดินมาถึงพอดี
“อ่ะ ไปห้องน้ำกัน จะล้างมืออ่ะ” มือเหนียวหมดและ กินเลอะเทอะเป็นเด็กเลยกู
“อืมๆ” มันพูดแล้วเดินตามผมมาต้อยๆ พอล้างมือเสร็จก็เดินทะลุห้างกันออกมาทางฝั่งที่จะเดินไปสกายวอลค์
“กินข้าวยังอ่ะเต้” ไอ้พี่เซนหันมาถามผม
“ยังๆ กินยังอ่ะ” พอมันถาม ผมก็หิวขึ้นมาทันที แหะๆสันดานเดิมไม่เปลี่ยนเลยกู
“งั้นไปกินข้าวก่อนป่ะ” อืม เป็นความคิดที่ดีมากคับผม
“กินไรอ่ะ”
“อาหารญี่ปุ่นละกัน อยากกินอ่ะ”
“อืม ก็ได้ๆ”
“จะกินไหนอ่ะ”
“ร้านแถวๆ ศุนย์หนังสือละกัน”
“เคๆ”
แล้วเราสองคนก็เดินกันไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในสยามสแควร์ที่อยู่ซอยอะไรผมก็จำไม่ได้ แต่มันใกล้ๆศูนย์หนังสือจุฬาอ่ะ
ช่วงเลิกเรียนแบบนี้ เด็กๆเยอะมากอ่ะคับ แอบนึกถึงโต้งกะมิวในหนังเรื่องรักแห่งสยาม เดินไปเหล่เด็กไป น่ารักทั้งนั้น เฮ้อ กูรู้สึกแก่ขึ้นในทันที เวลาผ่านไปไวจังเว้ย
“ไม่ได้มานั่งกินข้าวด้วยกันนานแล้วเนอะ” ไอ้พี่เซนพูดขึ้น หลังจากที่นั่งกินไปได้สักพัก
“อืม” อารมณ์ไหนอ่ะคับเนี่ย รำลึกความหลังเหรอ 555
“เรียนเปนไงบ้างอ่ะเทอมนี้”
“ก็สนุกดีอ่ะ เซนอ่ะ” ตั้งแต่เปิดเทอมสองมา ก็ยังไม่ได้เจอกันเลยน่ะคับ รู้สึกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอก็กีฬาสีที่โรงเรียนนั่นล่ะ หลายเดือนเหมือนกันนะ
“ก็เรียนหนักแล้วอ่ะ กำลังจะทำหนังเรื่องใหม่อยู่อ่ะ”
“อืม อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมกินข้าวกินปลาล่ะ”
“อืมม รู้แล้ว”
แล้วเราก็เงียบกันไปอีกครั้ง ตั้งแต่เปลี่ยนสถานะมาเป็นพี่กับน้อง ผมกับมันยังไม่เคยมานั่งกินอะไรกันสองต่อสองแบบนี้อีกเลย จะเจอทุกครั้งก็คือเวลาไปกะพวกไอ้ต้านั่นล่ะ แอบนึกถึงวันวานเหมือนกันนะเนี่ย
“มีคนมาจีบบ้างมั้ยอ่ะเนี่ย” สักพักพี่เซนมันก็ถามทำลายความสงบขึ้นอีกครั้ง
“ก็มีบ้างอ่ะ” แต่ไม่คบใครง่ายๆหรอกคับ เข็ดแล้ว หึหึ
“แล้วไมยังไม่มีแฟนอ่ะ”
“เข็ด” ผมแกล้งตอบมันไปหน้างอนๆ
“เฮ้ย ยังโกรธอยู่อีกเหรอ” ฮ่าๆ หน้าเสียเลย ป่าวคับ ตั้งเกือบสองปีแล้ว ไม่อะไรแล้วล่ะ
“ล้อเล่นๆ” แกล้งง่ายจริงนะเมิงเนี่ย
“แล้วแฟนเป็นไงมั่ง” ผมถามมันต่อ
“ก็เรื่อยๆอ่ะ” อืมคร้าบ
“ดูแลเค้าดีๆล่ะ”
“อืม รู้แล้ว เราก็หาคนมาดูแลสักทีดิ อยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้วนะ” ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง เก่งค้าบ ดูแลตัวเองได้ หุหุ
“เค้าดูแลตัวเองได้น่ะ”
“เออ ไอ้คนเก่ง” นั่นประชดตูอีก ชิชิ
เราสองคนก็คุยเล่นกันจนกินเสร็จ แล้วก็พากันเดินมาที่ลานเบียร์
“ถามจริงเต้ ยังโกรธเซนอยู่ป่ะอ่ะ” อ๊ะ ถามมากเดี๋ยวก็โกรธจริงๆเลย
ผมหันไปมองต้นคิดมาก จากสกายวอล์ค ขณะยืนอยุ่กลางสี่แยกราชประสงค์ แล้วตอบคำถามนั้น
“ยังรักอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“เหมือนกัน” มันก็หันมายิ้มให้ผม เหมือนที่ผมกำลังยิ้มให้มัน
ไม่นานพวกพี่ๆ เค้าก็เริ่มทยอยมากัน วันนี้ก้มีผม พี่ต้า พี่เซน พี่แนท พี่ชิง พี่ฟ้า พี่โค๊ก ส่วนพี่โอตกะพี่ปริ๊นอยู่เชียงใหม่ทั้งคู่แล้วคับ พี่ปริ๊นซิ่วไปมช.จนได้ ก็มีความสุขกันทั้งคู่ เป็นที่อิจฉาของบรรดาหมู่เพื่อนฝูงและน้องน้อยอย่างผม แบบว่า มันรักกันจริงๆอ่ะ ส่วนพวกที่เหลือนี่ก็ยังคง
“อ่ะๆ ไม่เจอพวกมึงเป็นเดือน ชนหน่อยเว้ย” เสียงไอ้พี่โค๊กคับ พวกนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันกี่เดือนกี่ปี ก็ยังคงหนีไม่พ้นสุราเมรัยไปได้ รวมทั้งผมด้วย แหะๆ
แล้วต้นคริสมาสยักษ์ ก็เป็นพยานให้กับมิตรภาพของพวกผมอีกครั้ง                                          
พอลานเบียร์ปิดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ผมกับไอ้พี่ต้า ก็กลับบ้านคับ เพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียนกัน ไอ้พี่เซนมันก็ด้วย เราสามคนก็เลยนั่งแท็กซี่กลับกันมา ส่วนไอ้พี่ๆที่เหลือก็กลับกันอีกคันนึง พอวนไปส่งไอ้พี่เซนมันเสร็จก็กลับมาบ้าน อาบน้ำนอน เปิดเพลงเบาๆฟัง เพลงที่ใครบางคนเคยร้องให้ผมฟังจนผลอยหลับไปในที่สุด ไอ้บ้าเอ้ย
                             ...ถึงซับซ้อนแต่สวยงาม ทั้งขื่นขมและอมหวาน
                  แม้สับสนอยู่เหมือนกัน แต่ฉันยังพอใจ
                 ร้อนก็ร้อนอยู่เดี๋ยวเดียว เดี๋ยวก็ซึ้งก็สดใส
                 ทุกโศกมาก็หายไป รักให้ครบทุกอย่าง…
**************************Goodnight i Tae***************************
ผมกลับมานั่งคิดทบทวนอะไรอยู่ที่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ แล้วหยิบรูปเก่าๆ ที่ผมเคยถ่ายคู่กับไอ้เต้มานั่งดู
นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ผมเจอมัน รู้ว่ามันเป็นน้องเพื่อนสนิทตัวเอง เกิดไปชอบมัน แล้วก็กลายมาเป็นเกย์เพราะมัน
จนเรื่องเฟ เรื่องไปหัวหิน เรื่องราวต่างๆ สมัยผมอยู่ ม.6  เรื่องไอ้ฟลิคที่สุดท้ายผมก็ซื่อสัตย์กับแฟนตัวเองไม่ได้จนเราต้องเลิกกัน
เพราะทั้งหมดมันคืออดีต
เพราะมันลบทิ้งไม่ได้
บางครั้งกูก็รู้สึกอยากกลับไปคบกะมึงนะไอ้เต้ แต่บางทีเก็บมันไว้แบบนี้ก็คงจะดีกว่า
เราคงโตเกินกว่าจะคบกันแล้วล่ะมั้ง ไอ้น่ารักเอ้ย
ผมเดินออกไปห้องนอนแม่แล้วค่อยๆเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้าไป
“อ้าวแม่ ยังไม่นอนเหรอ” ผมเห็นแม่กำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างในสมุดบนโต๊ะเล็กๆ ในห้อง
“อืม เขียนบันทึกอยู่น่ะ แล้วแกล่ะดึกๆดื่นๆ มีอะไรล่ะถึงเข้ามาห้องนี้ได้” คุณนายร่ายซะยาว
“อ่อ ว่าจะขอนอนห้องนี้อ่ะคืนนี้” แหะๆ ไมได้นอนกอดแม่ตั้งนานแล้วอ๊ะ เขิลเว้ยกู...
“ละเมอรึป่าวเนี่ย” อ่ะ คุณนายแหมๆ ทำเล่นตัว แอบเห็นนะ ว่าอมยิ้มหน้าบานเมื่อกี้
“จะให้นอนป่าวเนี่ยแม่ ไม่งั้นจะกลับไปนอนห้องเซนละนะ”
“จะนอนก็นอนสิ แต่ชั้นขอเขียนนี่ต่ออีกแป๊บล่ะ นอนไปก่อน”
“แก่ป่านนี้ ยังจะเขียนอะไรอีกเนี่ย” ผมแกล้งแซวแม่แล้วเดินไปล้มตัวนอนเล่นบนเตียง
“ก็แก่ป่านนี้ลูกมันยังมาขอนอนด้วยอยู่เลย” แอะ..แม่อ่ะ เขิลนะเนี่ย
“โหยย กลับห้องดีกว่า” ผมก็พูดแก้เขิลอ่ะนะ แล้วก็ดึงหมอนมาหนุน มีความสุขจัง แหะๆ (ไอ้เซนกลายเปนเด็กน้อยไปซะและ)
แม่ยิ้มให้ผมแป๊บ แล้วก็หันไปเขียนอะไรต่ออีกนิด ก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ให้ผมหันไปกอดผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก
***************Goodnight i Zen*******************************************
รู้จักให้
รู้จักรับ
อย่าให้หนัก
อย่าให้เบา
ยอมรับ
ตัวตนเขา
แค่มี “เรา” ...มิอาจครอง
  รักเอย................บางเปราะดั่งแก้วสีใส
                        หวั่นไหวไวไวระลอกพริ้ว
                        สวยสวยมิสร่างปลิดปลิว
                        ดั่งระลิ้วกลีบพริ้วแรงลม

                        หวานหวานดั่งน้ำผึ้งหยาดหยด
                        ใสใสสดดั่งหยดฟ้าเวหา
                        ขมขมสุดขื่นมิชื่นอุรา
                        เจ็บเจ็บทุกคราขาดรักห่มใจ

                        ในหวานมีขมปนมีอยู่
                        สวยสดใสรู้มีเศร้าหมอง
                        มีรักก็มีทุกข์สุขใจปอง
                        เจ็บจองมิจดจำไม่จากลา

abcdefghij

พักบ้าง อะรัยบ้างก็ดีนะ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

imseng

ขอบคุณนะคับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

MaximusRavi

ขอโทษนะคับ ขอถามหน่อยดิ เลิกกันได้ไงอ่ะ งงๆๆๆ อ่ะ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

lay21

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

เสียดายจัง

4_NAY

ไอ้เหี้ยเซน...คนที่รักมึง...มึงทำกับเขา...ขอให้มึง....อย่าเจอครที่จริงใจกับมึงอีกเลย

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ