++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" กู... รักมึงมากรักมากกว่าที่มึงคิด กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง แม้แต่เลือดเนื้อของกูก็แลกได้เพื่อมึง "
กว่าโอ๋จะหันกลับมาดูอาร์ตที่อยู่ด้านหลังคมมีดก็ถูกกดลงบนข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตแล้ว เป็นมีดที่น้ำเพิ่งซื้อมาวันนี้ความคมของมันที่ถูกใช้งานครั้งแรกกับข้อมือของอาร์ต โอ๋ก้มลงไปมองมีดที่ถูกกดเน้นลง คมมีดจมลงไปในผิวหนังของอาร์ต เขาดึงรูดมีดออกไปด้านข้างเกิดรอยเนื้อสีขาวๆเป็นทางยาว
มองเห็นเส้นเอ็นกล้ามเนื้อหลายๆ เส้นที่พาดอยู่ภายใต้ผิวหนัง ไม่กี่วินาทีต่อมาเลือดเริ่มไหลซึมออกจากรอยแยกของผิวหนัง อาร์ตก้มลงมองดูแผลของตนเองที่มีเลือดไหลซึมออกอย่างช้าๆ ใบหน้าของอาร์ตเปลี่ยนเป็นสีซีดลงจนเห็นได้ชัด
เลือดสีแดงไหลออกมาจากข้อมือของผู้ชายคนนั้น เลอะเปื้อนที่นอน และหยาดลงที่พื้น น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มของผู้ชายคนเดียวกันที่นั่งอยู่บนเตียง ...เขากำลังบอกว่าความรักของเขานั้น ... มากมายขนาดไหน
" กูรักมึงมากนะโอ๋ " เขาร้องไห้นิ่งๆ ทั้งเลือดและน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
" อาร์ต! มึงทำอะไรของมึง มึงทำอย่างนี้ทำไม ! " โอ๋ทั้งตกใจและน้ำตาไหลมาคลออยู่ที่เปลือกตาในทันที
อาร์ตยกคมมีดขึ้นเหนือแขนซ้าย เขากำลังจะกรีดลงไปบนข้อมือครั้งที่สอง  
โอ๋โผตัวเข้าไปแย่งเอามีดออกมามือของอาร์ตแล้วขว้างมีดออกไปที่ระเบียง เลือดจากข้อมือไหลออกมามากขึ้น มันหยาดตกลงที่พื้นไปเป็นวงๆ ผ้าปูเตียงสีฟ้าของน้ำเปื้อนสีแดงกว้างขึ้นเรื่อยๆ เลือดยังคงไหลออกมากขึ้นเรื่อยๆ โอ๋รีบวิ่งไปคว้าเสื้อในตู้เสื้อผ้า
เขาเอาเสื้อมัดคลุมแผลที่ข้อมือเพื่อนสนิทจนแน่นเพื่อห้ามเลือด โอ๋เงยขึ้นเห็นอาร์ตหน้าซีด สีริมฝีปากจางลง เหมือนคนจะเป็นลม สายตาที่อาร์ตมองกลับมาเต็มไปด้วยความหวงแหนคนรัก ตอนนี้เขามีสติไม่อยู่กับตัวเต็มร้อย
" กูรักมึงมากนะโอ๋ " อาร์ตยังบ่นเพ้อออกมาเบาๆ
ไม่คิดเลยว่าอาร์ตจะทำขนาดนี้ น้ำตาที่คลออยู่ที่เปลือกตาของโอ๋ หยาดผ่านแก้มลงมา
" ทำไมมึงไม่ยอมรับนะโอ๋ ... ฮือ ฮือ.. "
" โอ๋ โอ๋ !! ... ไอ้โอ๋ !! แกร้องไห้ทำไม  แกฝันร้ายเหรอ "  เสียงของน้ำที่กำลังพยายามปลุกโอ๋ตื่นจากฝันร้าย ตอนนี้ก็เลยตี 1 ไปไม่กี่นาที
" ฮือ ฮือ  ฮือ ฮือ .. " โอ๋ลืมตารับรู้แล้วตัวเองฝันไป แต่ยังคงร้องไห้อยู่
" เป็นอะไรโอ๋ฉันได้ยินแกละเมอเสียงดังเหมือนทะเลาะกับไอ้อาร์ต "
" ใช่ ..ฉันทะเลาะกับไอ้อาร์ต ฮือ ฮือ.. "
" ก็เป็นแค่ฝันนั่นแหละ  ไม่เป็นไรแล้ว "
" ไม่  ฉันไม่ได้ฝัน  มันเป็นเรื่องจริง "
" หา!  ... แล้ว..แล้ววันนี้ที่พวกแกคุยกันแล้วเป็นยังงัย  .. พวกแกคุยกันแล้วใช่ไหม "
" วันนี้ไอ้อาร์ตมันหาฉันที่ห้อง  แล้วมันก็กรีดข้อมือ ฮือ  ฮือ .. ฮือ ฮือ .. "  โอ๋ร้องไห้หนักมากขึ้นอีกรอบ
" อะไรนะ! "
อะไรมันจะวุ่นวายมากมายขนาดนี้นะโอ๋  ฉันก็ไม่คิดว่าไอ้อาร์ตมันจะรักแกมากขนาดนี้ ฉันผิดเองที่เร่งรัดให้แกไปตกลงกับไอ้อาร์ตมัน   ฉันขอโทษนะ แล้วจะแก้ไขปัญหากันยังงัยต่อไป จะเปิดเทอมอยู่แล้ว แต่ทำไมเหตุการณ์มันยุ่งเหยิงเสียจริง ไหนจะต้องรับน้องอีกหละ
เพราะความรักนี่หละมั้ง ...ความรักเป็นอันตรายที่สุดสำหรับคนอ่อนแอ บางคนดำเนินชีวิตอยู่ภายใต้เงาของความรัก ปล่อยให้อำนาจด้านมืดแห่งความรักควบคุมจิตใจ จนทำอะไรที่อันตรายร้ายแรงออกไป อย่างที่เคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ นั่นแหละ
บางคนมองเห็นความรักเป็นอันตรายเกินไป ทั้งวาดกลัวทั้งโหยหา อยากได้ความรักมาชื่นชม แต่เห็นคนอื่นเป็นบ้าเพราะความรักมามาก คิดห้ามใจตนเองมาตลอดที่จะไม่รักใคร  แต่สุดท้ายก็ห้ามใจไม่ได้อยู่ดี
บริบทแห่งชีวิตของแต่ละคนที่แตกต่างกัน ขัดเกลาจิตใจให้คนทุกคนแตกต่างกัน แล้วคนเราจะอยู่ร่วมกันบนความแตกต่างเหล่านี้ได้อย่างไร... หากไม่เปิดใจ
บทที่ 9
" โย โทรตามคนอื่นที่ยังไม่มาด้วยนะ ..  "
" ครับพี่โอ๋ "
ประธานลีดฯ สั่งการน้องลีดปี 2 ให้ติดตามเพื่อนที่ยังมาไม่ถึงสถานที่ฝึกซ้อม เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรับน้องที่จะมีขึ้นในวันเปิดเทอม ทุกๆปีบรรดาลีดฯ ประจำคณะ จะต้องมาซ้อมท่าลีดประกอบเพลงนับ 20 เพลง ที่ลานชั้นสองของตึก 8 ชั้น
โอ๋ ทวนท่าประกอบทุกเพลงให้กับลีดรุ่นน้องไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่น้องๆ ก็จะจำกันได้หมดแล้ว เพราะซ้อมกันไว้แล้วตั้งแต่ก่อนไฟนอลของเทอมที่ผ่านมา เหลือก็แต่ความพร้อมเพรียงที่จะต้องมันปรับกันใหม่ หลังจากที่ห่างเหินการซ้อมมือไปนาน 1 เดือน
หน้าที่ของประธานลีดฯ คือ จัดน้องลีดปี 2 ทั้ง 12 คน เป็นกลุ่มๆ แบ่งให้รับผิดชอบการกำกับเพลงในห้องเชียร์ให้เหมาะสม
น้องลีดปี 2 ทุกคนจะต้องได้เป็นลีดนำอย่างน้อย 1 เพลง ลีดนำหมายถึงลีดที่ทำหน้าที่เป็นผู้กำกับเพลงหลักในแต่ละเพลง
ยังดีที่วันนี้มียัยออยที่มาคอยฝึกซ้อมและจัดกลุ่มช่วย ปีนี้ยัยออยต้องทำหน้าที่เป็นเทคนิคเชียร์คู่กับยัยฝน ซึ่งเทคนิคเชียร์จะเป็นคนแนะนำและแสดงเนื้อเพลงให้น้องใหม่ในห้องเชียร์
เริ่มซ้อมกันตั้งแต่ 13.00 น. จนกระทั่ง 17.00 น. ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับการทบทวนท่าทางต่างๆ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ โอ๋ต้องกำชับน้องลีดปี 2 เรื่องการวางตัวในช่วงที่มีการรับน้องที่คณะ
" น้องๆ ลีดฯ ทุกคนครับ ก่อนจะกลับวันนี้ พี่กับพี่ออยขอย้ำเรื่องการวางตัวกับน้องใหม่นะครับ เราก็รู้ว่าพี่ลีดทุกคน ทั้งลีดปี 3 หรือปี 2 จะมีบทบาทในการรับน้องไม่น้อยกว่าพี่สต๊าฟว๊ากเลย ดังนั้น พี่ขอให้น้องๆ วางตัวนิ่งๆ รักษามาดพี่ลีดฯ ให้ดี วางตัวเป็นกลาง อย่างน้อยก็ให้น้องใหม่ยำเกรงเราบ้าง ช่วงที่รับ 4 สัปดาห์ ก็ต้องลำบากเก๊กโหดกันหน่อยนะ พอรับน้องเสร็จแล้วค่อยทำตัวตามสบายนะครับ "
โอ๋พูดยาวเยียดจนน้องบางก็คนทำหน้าเอือมๆ โดยเฉพาะน้องนัดที่ทำท่าขยุกขยิก
" นะครับน้องนัด ! .. ถ้าเราทำเสียแผนคนเดียว ก็อาจจะกระทบคนอื่นด้วย "
" ค้าบ ! " ไอ้น้องนัดลีดฯ ปี 2 ที่ดื้อที่สุด และเป็นลีดผู้ชายที่ตุ้งติ้งน้อยที่สุดแล้วในบรรดาลีดผู้ชายปี 2 ทั้ง 5 คน
ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก ดูไปดูมาหน้ามันเหมือนลิง นัดเป็นคนเดียวที่ไม่ใช่ตุ๊ดหรือเกย์ในบรรดาลีดฯผู้ชายทั้ง 5 คน
" ส่วนถุงมือลีดฯ ให้น้องลีดฯ มารับและใส่ซ้อมในวันพรุ่งนี้  ..เวลาเดิม ... มีใครสงสัยอะไรไหม "
น้องลีดฯ ทุกคนนิ่งเงียบ คงจะเหนื่อยกับการฝึกซ้อมทั้งบ่ายและอยากกลับกันแล้ว
" พี่ออย มีอะไรจะฝากน้องไหมคับ "  โอ๋หันหน้ามายัยออย ที่ยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง
" สำหรับน้องลีดผู้หญิง เรื่องกระโปรงกับรองเท้า ให้ตกลงกันเองนะคะ
ควรจะใส่ให้แบบที่คล้ายกัน ร้องเท้าห้ามใส่แบบสายรัดข้อเท้ายาวนะคะ "
" มีอะไรสงสัยอีกไหมคับ "
" ไม่มีคับ / ค่ะ "
" วันนี้ขอบใจน้องลีดฯ ทุกๆ คนนะครับ กลับได้แล้ว "
อาร์ตกับออยหันหน้าเข้าหากันเพื่อตกลงเรื่องถุงมือลีดที่ต้องซื้อเพื่อใช้ในการฝึกซ้อมและใช้จริง
ปล่อยให้น้องลีดฯ คุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดูท่าทางคงจะคิดถึงกันมากๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าๆ
" โอ๋แกไปซื้อถุงมือนะ ฉันไปเบิกเงินกับเหรัญญิกมาแล้ว อะนี่ "
ยัยออยยืนเงินและหน้าที่มาให้โอ๋ แบบยัดเยียด
" อ้าว .... แกก็รู้ว่าฉันไม่มีรถ สหกรณ์มหา'ลัยก็ยังไม่เปิด ฉันต้องเข้าไปซื้อในเมืองนะ "
" แกก็ให้แฟนแกพาไปซื้อเสะ ...  "
" แฟนฉัน ! ใคร.?.. "
" ก็ไอ้อาร์ตงะ 555 ... "
" นี่ๆ จะบ้าเหรอ ฉันกับมันเป็นเพื่อนกัน "
" ก็แล้วแต่แก .. ฉันดูตาเดียวก็รู้แล้วว่าไอ้อาร์ตมันคิดยังงัยกับแก "
" จ๊ะ ! ... แม่เทพธิดาพยากรณ์ "
" 555 แน่นอนฉันรู้ทุกอย่างนั้นแหละ .. แล้วไอ้อาร์ตมันไปไหนแล้วหละ
ปกติมันต้องมันนั่งรอแกตั้งแต่ตอนซ้อมใกล้เสร็จหนิ "
" ฉันกับมันคงไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วหละ ... คือพวกฉันมีเรื่องกันนิดหน่อย "
โอ๋ทำหน้าเศร้า จนยัยออยไม่กล้าถามต่อว่าเกิดอะไรขึ้น
" ก็ดีเหมือนกัน เพราะยังงัยช่วงรับน้องประธานลีดฯ กับ สต๊าฟว๊าก
ก็คงไปไหนมาไหนด้วยกันให้น้องใหม่เห็นไม่ได้หรอก.. เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน " โอ๋พูดเสริมตัวเอง
" ถ้าอย่างนั้นฉันไปซื้อเอง เอาเงินคืนมา "
" ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฉันออกไปซื้อกับรูมเมตก็ได้ "
โอ๋ขอรับหน้าที่นี้ไว้เหมือนเดิม ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าน้ำจะตกลงพาโอ๋ไปหรือป่าว
" แก ... แน่ใจนะ "
" แน่สิ "
" งั้นฉันกลับแล้วนะ บะบาย "
" อื้ม "
แล้วยัยออยก็วิ่งแทบถลาไปหาชายหนุ่มที่กำลังชะเง้อหน้าพ้นบันไดออกมาให้เห็นพอดี ยัยออยกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ปี 1 ทั้งสองคนเจอกันตอนเข้ากิจกรรมเชียร์กลาง ซึ่งเป็นกิจกรรมเชียร์รวมน้องใหม่ทั้งมหาวิทยาลัย  เป็นเวลาประมาณ 4 สัปดาห์ หลังจากนั้นถึงจะเป็นกิจกรรมรับน้องคณะอีก 4 สัปดาห์
พอเห็นคู่รักเขากระหนุงกระหนิงกันแล้ว โอ๋รู้สึกแปลกๆ เหมือนเหงา เหมือนน้อยใจ  มันก็เป็นอย่างที่ยัยออยพูดนั่นแหละ ถ้าเป็นแต่ก่อนป่านนี้ไอ้อาร์ตก็มานั่งรอรับโอ๋ไปกินข้าวแล้ว และกลับไปนอนคลุกบนเตียงดู TV และคุยกันที่ห้องแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงชวนกันออกไปดูหนังในเมือง  หรือไม่ก็ไปนั่งเล่นเกมส์ที่ร้านเน็ต .. โอ๋คิดไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาจนถึงชั้นล่างตั้งแต่ตอนไหน
เย็นป่านนี้แล้วจะมีรถโดยสารให้โอ๋ขึ้นกลับหอหรือป่าวนะ  โอ๋ยืนรอที่ข้างทางมองซ้ายมองขวา ดูท่าทางรถโดยสารจะหมดแล้ว   สงสัยจะได้เดินกลับหอพักแน่ๆ
" พี่โอ๋ค้าบ ! " เสียงดื้อๆ ของไอ้น้องนัด
โอ๋หันกลับไป ไอ้น้องนัดวิ่งหน้าตาทะเล้นตรงมาหา
" พี่โอ๋จะกลับยังงัยคับ "
" พี่ว่าจะขึ้นรถโดยสาร แต่มันคงไม่มีแล้วหละ "
" อ้าว ..  แล้วพี่อาร์ตหละคับ ไม่มารับพี่เหรอ "
แม้กระทั่งน้องนัดก็รู้เหรอว่าอาร์ตจะต้องมารับ..  
" ไอ้อาร์ตมันติดธุระ พี่ต้องกลับเองคับ " โอ๋พูดยิ้มๆ
" นัดไปส่งพี่โอ๋ก็ได้ครับ "
" อืม ... ก็ดี "
" รถนัดจออยู่หลังตึก "
พอพูดจบไอ้น้องนัดก็หันกลับหลังนำทางโอ๋ไปที่ที่จอดรถ แต่ทันใดนั้น ใครบางคนขับรถ TENA มาจอดเทียบตรงขอบทางใกล้กับที่โอ๋ยืนอยู่เมื้อกี้ เสียงเครื่องรถจักรยานยนต์คันนั้น ดึงความสนใจให้น้องนัดและโอ๋หันไปมอง อาร์ตนั่งอยู่บนรถทำหน้าบูดเหมือนไม่สบอารมณ์ที่จะต้องมาทำหน้าที่อะไรบางอย่าง โอ๋ไม่คิดว่าอาร์ตจะยอมมาเจอโอ๋อีก ดีใจอยู่ลึกๆ อย่างน้อยอาร์ตก็ไม่ได้โกรธและเกลียดโอ๋มากจนไม่ยอมมาเจอหน้ากันอีก
" จะกลับไหม " อาร์ตพูดขึ้นมาโดยไม่หันมามองโอ๋
" อ้าว .. พี่โอ๋ .. พี่อาร์ตมารับแล้ว ... "
แต่โอ๋ยังยืนค้างอยู่ตรงที่เดิมเขาไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอาศัยรถ TENA คันนั้นอีก ในเมื่อเขาทำให้เจ้าของของมันเจ็บปวดแทบปางตาย
" พี่โอ๋ ... งั้นนัดกลับแล้วนะครับ "แล้วไอ้น้องนัดยกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่แล้ววิ่งหายไปที่หลังตึกในทันที
โอ๋ยังยืนนิ่งอยู่อยู่ที่เดิม ไม่กล้ามองหน้าไอ้อาร์ตอาร์ตเองก็มองแต่ถนนไม่ยอมมองหน้าโอ๋
" จะกลับไหม "ประโยคเดิมที่อาร์ตพูดซ้ำโดยไม่ได้หันมามองโอ๋
โอ๋เดินไปที่รถคันนั้นแล้วก้าวขาขึ้นนั่งที่เบาะหลังรักษาระยะห่างออกจากตัวอาร์ต เป็นระยะห่างที่โอ๋เว้นไว้เพราะความผิดที่ตัวเองทำให้อาร์ตเจ็บปวด เป็นระยะที่ห่างที่อาร์ตวางความน้อยใจและความเสียใจขั้นไว้

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

harain15

ขอบคุณครับ

minone

ขิบคุนคับ

4_NAY

ใจเย็นๆนะอาร์ต