++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แต่โอ๋ยังยืนค้างอยู่ตรงที่เดิมเขาไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอาศัยรถ TENA คันนั้นอีก ในเมื่อเขาทำให้เจ้าของของมันเจ็บปวดแทบปางตาย
" พี่โอ๋ ... งั้นนัดกลับแล้วนะครับ "แล้วไอ้น้องนัดยกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่แล้ววิ่งหายไปที่หลังตึกในทันที
โอ๋ยังยืนนิ่งอยู่อยู่ที่เดิม ไม่กล้ามองหน้าไอ้อาร์ตอาร์ตเองก็มองแต่ถนนไม่ยอมมองหน้าโอ๋
" จะกลับไหม "ประโยคเดิมที่อาร์ตพูดซ้ำโดยไม่ได้หันมามองโอ๋
โอ๋เดินไปที่รถคันนั้นแล้วก้าวขาขึ้นนั่งที่เบาะหลังรักษาระยะห่างออกจากตัวอาร์ต เป็นระยะห่างที่โอ๋เว้นไว้เพราะความผิดที่ตัวเองทำให้อาร์ตเจ็บปวด เป็นระยะที่ห่างที่อาร์ตวางความน้อยใจและความเสียใจขั้นไว้
นานเหลือเกินกว่าอาร์ตและรถคันเดิมจะพาโอ๋มาถึงพอพัก มันอึดอัดที่ไม่รู้จะพูดอะไร โอ๋รู้อาร์ตยังโกรธอยู่  .. ได้แต่แอบมองไปที่ข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตที่ยังมีผ้าก็อตพันอยู่
' มันคงจะเจ็บแผลมาก มันถึงกำแฮนด์รถแบบหลวมๆ ... เพราะกูที่ทำให้มันเจ็บ กูขอโทษ ... อาร์ตกูขอโทษ '
อาร์ตเหยียบเบรคและจอดรถที่หน้าหอพักของโอ๋ โอ๋ก้าวลงมายืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าจะพูดคำว่า ' ขอบคุณที่มาส่ง ' หรือคำว่า ' ขอโทษ ' ก่อนดี ดูเหมือนอาร์ตไม่อยากหยุดรอฟังว่าโอ๋จะพูดอะไรต่อ  โอ๋ก็ได้อ้ำอึ้งไม่พูดอะไรซักที
" คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ.... "
อยู่ดีๆ อาร์ตก็พูดประโยคนั้นออกมา ไม่คิดเลยว่าอาร์ตจะพูดแบบนั้น  
' คำบอกลาของอาร์ต '
โอ๋มองไปที่ใบหน้าของเจ้ารถคันที่พาเขามาส่ง   คนๆ นั้นทำหน้านิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น แต่โอ๋ต่างหากที่ตอนนี้ตามันไหลมาคลออยู่ที่เปลือกตา มีอะไรบางอย่างวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอ พูดอะไรไม่ออก สมองตื้นไปหมด เสี้ยวความคิดที่แวบเข้ามา..  ' มันคงไม่อยากเจอหน้ากูอีกแล้ว '
อาร์ตเหยียบเกียร์และบิดคันแรงเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง โอ๋เดินแบบไร้สติกลับขึ้นไปที่ห้องพัก น้ำตามันหยาดผ่านแก้มลงมาแบบไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
" ทำไมกูถึงร้องไห้เพื่อมึงขนาดนี้วะ ..  "
ความสับสนวิ่งวนวุ่นวายอยู่ในใจของโอ๋  จะทำยังงัยดีกับใจที่มันทรมานแบบนี้ มันก็แค่เพื่อนคนหนึ่งที่ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว ... กูกะมันก็แค่เพื่อนสองคนที่เลิกคุยกัน มันก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมกูถึงเจ็บปวดทรมานขนาดนี้ ...
บทที่ 10  
( ใครที่เคยผ่านเชียร์โหดๆ มาก่อน อย่าว่ากันนะครับผมคงบรรยายความประทับใจในห้องเชียร์ได้ไม่หมด ...
ขออภัยล่วงหน้า )
' วันเดือนเคลื่อนไป  การหลอกลวงผู้มาใหม่  ก็ใกล้จะสิ้นสุดลง '
ระยะเวลา 4 สัปดาห์กับแผนการร้ายระดับเซียน ที่ทั้งพี่ปี 2, 3 และ 4 ร่วมกันว่าแผนไว้อย่างแยบยล หล่อลวงให้เหล่าน้องๆ ที่เข้ามาเรียนใหม่ ตกอยู่ในสภาพการแห่งปัญหาและความเครียด ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ความรัก ความเคารพ และความสามัคคีเท่านั้นที่จะช่วยให้น้องใหม่ทุกคนผ่านปัญหานี้ไป น้องๆ จะได้เรียนรู้ประสบการณ์ดีๆ จากกิจกรรมหฤโหดแสนหวานและได้พบเพื่อนแท้ที่แสนดีมากมาย
เหมือนกับที่ทำให้อาร์ตและโอ๋ได้เจอกันนั่นแหละ
พอขึ้นปี 2 โอ๋ผันตัวเองมาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ผู้มีมาดนิ่งและนุ่มนวล มีความสุขุมน่าหลงไหล ส่วนอาร์ตกลายมาเป็นพี่สต๊าฟสุดโหด เคร่งครัด เข้มแข็ง ดุร้ายและเกรี้ยวกราดอย่างมีเหตุผล แต่ปีนี้พิเศษที่สุด ความตึงเครียดระหว่างโอ๋กับอาร์ตแผ่กระจายสู่จิตใจพี่สต๊าฟเกือบทุกคน
เนื่องจากมีเพื่อน 2 คนในชั้นปีเดียวกำลังเคียดแค้นกันยังกับว่าพวกเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตั้งชาติปางไหน ทั้งในห้องเชียร์และนอกห้องเชียร์ที่ทั้งสองฟาดฟันกันด้วยสายตาและอาการเหมือนทำสงครามเย็นกันอยู่ 2 คน ทั้งที่พวกเคยเป็นเพื่อนรักสุดชีวิตกันมาก่อน   นับตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก  พวกเขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ทุกคนเข้าใจว่านั่นเป็นการแสดงที่ทั้งอาร์ตและโอ๋ทุ่มเทเพื่อความสมจริงในการเป็นพี่ประธานลีดและสต๊าฟว๊าก แต่ใครจะรู้นอกจากเปี๊ยกกับโรจน์ ว่าความจริงแล้วสายตาเย็นชาที่เขาสองคนมีให้กันมันเป็นความรู้สึกโดยแท้ สำหรับการรับน้องปีนี้  เหตุการณ์หลอกลวงหลายๆ อย่างจึงดูสมจริงกว่าการรับน้องปีที่ผ่านๆ มาเป็นอย่างมาก
... และในวันสุดท้ายของการเชียร์ โอ๋ พี่ประธานลีดฯ ได้ทำให้ทั้งน้องใหม่และพี่สต๊าฟด้วยกันต้องผวาสุดขีด เพลงคณะเพลงสุดท้ายที่น้องๆ จะต้องร้องให้ดีที่สุดเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าพวกเขาจะได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่หรือไม่ ให้ได้ชื่อว่าพวกเขาได้จะเป็นพี่น้องกับรุ่นพี่ที่บังคับให้พวกเขาทำอะไรบ้าๆ อย่างเคร่งครัดมาตลอด 4 สัปดาห์
ท่ามกลางความตรึงเครียดและเงียบสงัดของห้องเชียร์ น้องใหม่ถูกจดจ้องด้วยสายที่พวกเขาไม่อาจจะเงยหน้าขึ้นมามองได้
" ขอเชิญพี่ลีดฯ ค่ะ/ครับ " เด็กน้อยสีหน้าตื่นตระหนก ทั้งชายและหญิงยืนตะโกนเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง
เพื่อเป็นการเชิญพี่ประธานลีดฯ ...พี่ลีดที่เยือกเย็นและเย็นชาที่สุด คนที่ไร้ซึ่งความรู้สึกร้อนหนาวหรือความรู้สึกใดๆ จนน้องๆ หวั่นเกรงอย่างบอกไม่พูด พี่คนนี้เป็น 1 ใน 3 ของผู้มีอำนาจสูงสุดในการตัดสินว่าน้องใหม่จะได้รับการยอมรับหรือไม่
แต่การตัดสินใดๆ ภายในห้องเชียร์จะต้องเกิดขึ้นจากเป็นมติเอกฉันท์ของ ประธานเชียร์ ประธานสต๊าฟและประธานลีดฯ
เสียงเท้านุ่มนิ่ง เดินลงมาจากบันไดบนสุดด้านหลังของห้องสโลบที่ถูกเรียกว่าห้องเชียร์ จนมาหยุดอยู่ด้านหน้าสุด
น้องใหม่มองเห็นด้านหลังของพี่ประธานลีดฯ มีถุงมือสีขาวสะอาดสวมอยู่บนมือทั้งสองข้างอย่างพอดีถูกวางไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบ เขายืนนิ่งแทบไม่ไหวติง  จนแทบมองไม่เห็นจังหวะการหายใจของเขา น้องบางคนเริ่มมีอาการขาสั่นและเริ่มเครียด  พี่คนนี้กำลังจะตัดสินพวกเราทุกคน  
ถ้าเพลงต่อไปนี้ที่พวกเราจะร้องอย่างสุดความสามารถกลายเป็นความไม่พอใจของเขาหละ จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา
ทันใดนั้นเกิดการเคลื่อนไหวของพี่ประธานลีดฯ เขาก้าวเท้าออกไปเล็กน้อย พลิกตัวกลับมาและชิดเท้าอย่างกระชับและนุ่มนวล
ใบหน้าที่เย็นชากับสายตาที่เคร่งขรึมจนจับอารมณ์ไม่ได้ ทำให้น้องใหม่หวั่นใจอย่างหนักจนแทบจะลืมเนื้อเพลง
แขนทั้งสองวาดออกมาจากด้านหลัง กวาดขึ้นจากด้านข้างพร้อมกัน  และวาดมือมาวางอยู่ด้านหน้า ลักษณะนิ้วมือที่แสดงอยู่อย่างชัดเจน  เป็นสัญลักษณ์ของเพลงสุดท้าย เขาหยุดนิ่งและแสดงสัญลักษณ์เพลงอยู่ซักพัก แล้ววาดแขนกลับไปที่เดิม
ต่อไปนี้พี่เขาคงจะเริ่มให้จังหวะการนับสำหรับการร้องเพลง
พี่ประธานลีดฯ วาดแขนขึ้นเหนือศรีษะค้างไว้เป็นรูปตัววี  น้องใหม่รอสัญญาณการนับเพื่อเริ่มต้นร้องเพลง
เขากำมือด้านขวาอย่างรวดเร็ว ดึงแขนทั้งสองเข้าหากัน ฝ่ามือซ้ายชนกับสันมัดด้านขวาเสียงดัง " ตุ๊บ! " ถือเป็นจังหวะนับ 1
บิดตัวออกด้านข้างเล็กน้อยพร้อมกับวางมือทั้งสองข้างด้านหลังศรีษะ ถือเป็นจังหวะนับ 2 และบิดตัวกลับพร้อมกางแขนออกมาเป็นรูปตัววี ถือเป็นจังหวะนับ 3
พี่ประธานลีดฯ เริ่มวาดแขนและสบัดข้อมือ ท่วงท่าสง่างามเป็นจังหวะสอดคล้องต่อเนื่อง .....และต้องหยุดอย่างกระทันหัน
เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้น คือความเงียบ ... ไม่มีเสียงร้องเพลงของน้องใหม่ ... สร้างความหงุดหงิดให้กับรุ่นพี่ที่ยืนจ้องอยู่รอบข้าง
" เป็นอะไรกัน!!! เป็นอะไรกัน!!! ทำไมไม่ร้อง!!! " เสียงตะวาดดังออกมาจากพี่สต๊าฟว๊ากคนหนึ่งที่ยืนเยื้องออกไปด้านหน้า
คงจะเป็นเสียงของพี่อาร์ตพี่สต๊าฟว๊ากปี 3 ที่โหดที่สุด คนที่มีเฝือกแบบอ่อนสีขาวมัดยึดไว้จากข้อมือจนมาถึงข้อศอก
" เพลงสุดท้ายนะน้อง! จะเอายังงัย! " มีพี่สต๊าฟอีกคนเสริมขึ้น
ตอนนี้พี่ประธานลีดฯ เก็บแขนลงด้านหลังไปแล้ว
" เหลือโอกาสอีก...   2 ครั้งนะครับน้อง " พี่ประธานลีดฯ ที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยบอกแบบนิ่งๆ ไม่แสดงถึงความห่วงใยน้องใหม่แต่อย่างใด  กลับเป็นคำขู่ที่ทำให้น้องหลายๆ คนเริ่มอยู่ไม่นิ่ง บางคนถอนหายใจแรงอย่างลืมตัว เสียโควต้าไปฟรีๆ เลย 1 ครั้ง
พี่ประธานลีดฯ ให้สัญลักษณ์เพลงเป็นครั้งที่ 2 เพื่อดึงเวลาให้น้องใหม่ตั้งตัว เก็บแขนลง  ... วาดขึ้นเป็นตัววีอีกครั้ง ..  และดึงฝ่ามือซ้ายกับมัดขวากระทบกันเสียงดังเป็นจังหวะ 1 วาดแขนต่อเป็นจังหวะ 2 และจังหวะ 3 ตามลำดับ  เสียงเพลงดังขึ้นขึ้น พร้อมกับจังหวะการเคลื่อนไหวของพี่ประธานลีดฯ ถึงมันจะเริ่มต้นด้วยความไม่พร้อมเพรียงก็ตาม การร้องเพลงของน้องใหม่ดำเนินต่อไปภายใต้การควบคุมของเขาเพียงคนเดียว เสียงเพลงประจำคณะกำลังดังสุดกู่อยู่ในห้องเชียร์แห่งนี้
และทันใดนั้นมันเริ่มไม่เพรียงพร้อมมากขึ้นอย่างชัดเจน  เขาหยุดการเคลื่อนไหวใดๆ กางแขนไว้ในรูปตัววีและเก็บแขนลง
น้องใหม่ทุกคนต้องหยุดการร้องเพลงลงในทันที
" ไม่ต้องเป็นพี่เป็นน้องกันแล้ว! พอๆ! ไม่ต้องเชียร์! " เสียงของพี่สต๊าฟว๊ากคนที่ยังยืนจับผิดน้องใหม่อยู่ตรงที่เดิม
" น้องคะน้องทำได้แค่นี้เหรอคะ .... นี่เพลงสำคัญที่สุดของคณะเรานะคะ น้องไม่มีความตั้งใจเลยเหรอคะ "
คราวนี้เป็นเสียงของพี่สต๊าฟปลอบที่น้องๆ รักที่สุด .... พี่ปุ๊กที่เคยพาน้องๆ ร้องเพลงสนุกคลายเครียด  
แต่ตอนนี้พี่ปุ๊กกำลังผิดหวังที่สุดกับสิ่งที่น้องใหม่ทำไม่ได้ดั่งใจ
เริ่มมีน้องผู้หญิงบางคนแสดงอาการคล้ายกับจะร้องไห้  ซึ่งนั่นก็แสดงว่าแผนที่วางไว้กำลังเข้าที่เข้าทาง
บรรยากาศภายในห้องเชียร์เงียบลงอีกครั้ง
" โอกาสครั้งสุดท้ายนะครับน้อง " แล้วพี่ประธานลีดฯ ยังคงพูดแบบนิ่งๆ เหมือนเดิม เขาวาดแขนขึ้นเป็นตัววี โดยไม่ได้แสดงสัญลักษณ์เป็นครั้งที่ 3 และเริ่มให้จังหวะการนับ 1 2 และ 3
ในขณะที่สันมัดกระทบกับฝ่ามือแรงสะแทกนั่นทำให้โอ๋รู้สึกเจ็บแปร๊บไปถึงแผลบนหลังมือ ถึงแม้แผลจะหายดีแล้ว แต่ทุกครั้งที่ใช้งานหนักๆ ก็รู้สึกปวดจนแทบทนไม่ได้ 4 สัปดาห์หลังเปิดเทอม โอ๋ก็ต้องให้จังหวะเพลงแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ในการฝึกซ้อมให้น้องลีดปี 2
นับมาจนถึงวันนี้ ต่อให้รู้สึกเจ็บที่หลังมือก็ยังเท่าไหร่ ก็คงต้องอดทนต่อไปจนกว่าจะสิ้นสุดกิจกรรมเชียร์
มีเสียงร้องเพลงของน้องใหม่พร้อมกับโอ๋แสดงท่าทางควบคุมการร้องเพลงอย่างเยือกเย็นทั้งที่ยังคงเจ็บแผลไม่หาย
รู้สึกเหมือนแผลเป็นที่หลังมือมันขูดกับถุงมือตามจังหวะการเคลื่อนไหว มันเจ็บแปร๊บมากขึ้นและถี่ขึ้น
จนบางจังหวะโอ๋ก็ไม่สามารถจะรักษาหน้านิ่งๆ ไว้ได้ ทั้งน้องใหม่และพี่สต๊าฟหลายคนเริ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
อาร์ตเริ่มสังเกตุเห็นสายตาแปลกๆ ของเพื่อนสต๊าฟ ที่จ้องมองไปที่โอ๋ เขาหันไปที่โอ๋ ไม่สามารถเก็บสายตาห่วงใยที่กำลังควานหาสิ่งผิดปกติในตัวโอ๋ อาร์ตไม่รู้ว่าโอ๋มันเป็นอะไร รู้แต่ว่าโอ๋ไม่เคยพลาดทุกครั้งใส่ถุงมือลีด แต่วันนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างรบกวนสมาธิโอ๋
น้องใหม่เริ่มร้องไม่เป็นเพลงตอนที่เพลงใกล้จบ ทำนองเพลงเริ่มผิดเพี้ยน พี่ประธานลีดฯ หยุดและเก็บแขนลง  เสียงเพลงที่ดังกึกก้องหยุดลงในทันที  
ตามแผนที่วางไว้ โอ๋จะตัดสินใจใช้อำนาจเกินตัวด้วยการให้โอกาสน้องใหม่เป็นครั้งที่ 4
ซึ่งจะทำให้พี่สต๊าฟว๊ากคนหนึ่งโมโหขึ้นมาอย่างรุนแรงซึ่งนั่นก็คืออาร์ต  อาร์ตจะวิ่งเข้ามาผลักโอ๋ล้มลงและเกิดการชกต่อยเกิดขึ้น
โอ๋ยังคงสวมบทบาทเป็นพี่ประธานลีดฯ ต่อไป ทั้งที่เจ็บแผลเก่าตรงหลังมือ
น้องใหม่หน้าเสียหน้าซีดกันเป็นแถบๆ พี่จะทำอะไรกับพวกเราต่อไป ครบ 3 ครั้งแล้ว พวกเราทำไม่สำเร็จ  พวกเราร้องเพลงคณะไม่จบ มีน้องผู้หญิงบางแทบจะกลั้นร้องไห้ไม่ได้แล้ว
" พี่จะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย " ไม่น่าเชื่อกับความใจดีของพี่ประธานลีดฯ ที่ให้โอกาสน้องใหม่  น้องผู้หญิงที่กำลังจะร้องไห้เลิกทำหน้าเบี้ยวในทันที  มีเสียงบ่นของรุ่นพี่ดังงึมงัมอยู่ทั่วห้อง  คล้ายกับว่าพี่ประธานลีดฯ ล้วงล้ำหน้าที่ของตัวเองออกไปแล้ว
" ไม่ยอมโว้ย! ประธานลีดฯ ไม่มีสิทธิ์ตัดสินให้โอกาสน้อง! " เสียงตะคอกของพี่สต๊าฟว๊ากคนเดิม  
อาร์ตสังเกตุเห็นพี่ประธานแอบบีบมือเบาตอนที่ไขว้มือไว้ด้านหลัง
' ไอ้โอ๋มันคงเจ็บมือแน่ๆ ไอ้เวรนี่อ่อนแอจริง 2 เดือนแล้วมึงยังไม่หายเจ็บอีก ... เฮ้อ.. ไม่รู้ว่ามันเจ็บมากไหม ' อาร์ตอยากจะให้มันจบลงเร็วๆ ไม่อยากเห็นโอ๋ต้องทนเจ็บอีก
พี่ประธานลีดฯ ไม่สะดุ้งสะเทือนกับเสียงของพี่สต๊าฟว๊ากคนนั้น แล้วเขาก็วาดแขนขึ้นเป็นตัววี ในจังหวะนั้นที่โอ๋กำลังจะชกกำปั้นขวากับฝ่ามือเพื่อให้จังหวะเริ่มร้องเพลง
" ไอ้พี่ลีดฯ ... มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลย! "  อาร์ตวิ่งถลาเข้าไปผลักโอ๋ล้มลงกับพื้นด้วยแขนขวาตามบทบาทที่เตรียมกันไว้
ภาพที่เกิดขึ้นทำให้น้องใหม่ตกใจอย่างแรง มีเสียงดัง ฮื้อ ฮ้า พวกพี่ๆ กำลังจะตีกันอยู่ตรงนั้น
แต่สำหรับอาร์ต แค่เห็นโอ๋มีเลือดตกยากออกแบบนั้นก็เจ็บใจมากเกินพอแล้ว แต่อาร์ตยังต้องสวมบทบาทผู้ที่จะทำร้ายพี่ประธานลีดฯ ต่อไป อาร์ตย่อตัวคร่อมตัวโอ๋ไว้ กำมัดข้างขวาอย่างแน่นและเงื้อขึ้นให้น้องใหม่เห็นเหตุการณ์ได้ชัดเจน เกิดเสียงกรีดร้องของน้องใหม่ด้วยความตกใจ  ปนกันกับเสียงกรีดร้องของพี่ๆ เพื่อสร้างสถานการณ์ มีพี่คนอื่นๆ ที่ยืนใกล้ๆ กำลังวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะแยกทั้งสองคนออกจากกัน แล้วทุกอย่างในห้องเชียร์มืดลงในทันที มีบางคนปิดไฟเพื่อที่จะไม่ให้น้องใหม่เห็นเหตุการณ์ที่รุนแรง
ในความมืดมีเสียงดังเอะอะโวยวาย เหมือนพี่สองคนนั้นกำลังชกต่อยกันอยู่ คล้ายกับว่าจะเป็นพี่ประธานลีดฯ มากกว่าที่เป็นฝ่ายถูกทำร้าย
เสียงกรีดร้องยิ่งดังมากขึ้นแล้วก็มีเสียงการดึงลากกันออกไปด้านนอก เสียงประตูถูกกระชากเปิดออกกว้างที่สุด เสียงพี่สต๊าฟคนอื่นๆดังมาจากด้านหน้าห้องเชียร์ทั้งที่ยังมืดอยู่อย่างนั้น
" จับไอ้อาร์ต! จับมันไว้ก่อน! "

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kangaza

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

harain15

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

Ren27

ขอบคุณมากคับ