++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“รักครับ” เอ็มบอกยิ้มๆต่อหลับตาเอนหลังลงที่เบาะ
“แค่นี้กูก็พร้อมที่อดทนและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อรักของเราได้แล้วล่ะ”
เอ็มนึกเห็นใจคนข้างๆขึ้นมา นึกถึงน้ำเสียงตะวาดและแววตาเอาเรื่องของต่อที่มองพี่สาวก่อนที่จะดึงเขาออกมาจากเหตุการณ์วุ่นวายนั่นนึกคิดว่ากลับไปต่อจะโดนอะไรบ้าง

“ถึงแล้วต่อ” เอ็มเขย่าร่างต่อที่เผลอหลับไปต่องัวเงียตื่นมองคลินิคข้างหน้า
“นี่มันที่ที่กูเคยพามึงมาหาหมอวันแรกที่เจอกันนิ” ต่อหันไปบอกเอ็ม
“ก็ไม่แปลกกูเริ่มรู้สึกดีกับมึงก็ที่นี่ไปเหอะ” เอ็มลงรถลงไปก่อน ต่อยิ้มให้ตัวเองก่อนที่จะก้าวลงตามไปครั้งแรกเขามาเป็นเพื่อนคนป่วยแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับกันเอ็มนั่งส่งสายตายิ้มให้กำลังใจขณะที่เขากำลังเดินเข้าห้องทำแผล
“เรื่องมันเป็นไงเนี่ยเตย แม่งงหมดแล้ว” แม่เข้ามาถามเตยที่นั่งหน้าบึ้งตึงกับพฤติกรรมน้องชายที่เหมือนตบหน้าเธอเข้าฉาดใหญ่
“จะอะไรซะอีกล่ะครับก็เพื่อนต่อรุมเราสองคนไง”ตั้มออกความเห็น
“แต่เอ็มไม่น่าจะเป็นเด็กแบบนั้นนะ” แม่เตยแย้งจนแม่ตั้มฉุนขึ้นมา
“อะไรกันนี่เธอคงไม่ได้หมายความว่าตาตั้มไปหาเรื่องก่อนหรอกนะ”
“ก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ฟังความข้างเดียวมันใช้ได้ที่ไหนแล้วถ้าเกิดต่อโดนเอ็มทำร้ายจริงๆแล้วจะไปด้วยกันอีกทำไม” แม่เตยพยายามอธิบายโดยที่ไม่รู้ว่าลูกสาวรู้คำตอบดีว่าทำไมน้องชายถึงได้จูงมือเอ็มให้ไปด้วยกัน
“แม่อย่าเพิ่งคาดหวังอะไรในตัวลูกชายแม่เลยนะ เตยไม่อยากให้แม่เสียใจ” เตยหันไปบอกกับแม่ก่อนจะแยกตัวไปที่ห้องตัวเองอย่างสับสน ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตั้มมองตามพลางลอบยิ้มที่มุมปากที่เห็นทุกอย่างมันวุ่นวายอย่างที่เขาอยากให้เป็น
“อะไรของเขาลูกคนนี้” แม่มองตามเตยอย่างไม่เข้าใจไม่ต่างกับพีที่นั่งคอตกนึกทบทวนเหตุการณ์ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเพิ่งเห็นเพื่อนชายของเขาทั้งสองได้จูงมือกันเดินไปต่อหน้าเหมือนคู่รักที่จูงมือกัน
“ไง หายเจ็บยัง” เอ็มเอ่ยถามต่อขณะเดินออกจากคลีนิคด้วยกัน
“ยังว่ะตอนนี้ยังเจ็บอยู่เลย” ต่อแกล้งบอกทั้งๆที่รู้สึกดีขึ้นมากมองเอ็มที่กำลังจับมือที่เป็นแผลของเขาขึ้นมาดู
“ไหนดูดิ”
“เฮ้ยไม่เอาคนมองนะมึง”
“ทีตอนจูงมือกูออกจากเธคไม่เห็นอายเลย” เอ็มบอกล้อๆแต่ก็ยอมปล่อยมือต่อลง
“ก็กูกลัวมึงโกรธ”
“ที่โกหกกูน่ะไม่คิดหรอกนะ”
“มึงอย่าเอามันมาพูดอีกได้มั๊ย มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมึง ก็เธคนั่นกูไม่ได้อยากที่จะไปเหยียบด้วยซ้ำแต่ตั้มลากกูไปเอง”
“มึงเป็นควายหรือไงถึงให้เขาลากได้” ต่อสะอึกในคำพูดตรงๆของเอ็มก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“รักกูจังนะมึงด่ากูแต่ละคำแรงๆทั้งนั้น”
“ทีหลังมึงก็อย่าโง่ละกัน ถ้ากูทำอย่างมึงบ้างมึงจะโกรธมั๊ย” ต่อคิดตามคำพูดเอ็มก่อนจะชี้หน้าเอ็มขึ้นมา
“อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะมึง”
“ทีงี้ทำเป็นหึงไอ้เบื้อก” เอ็มปัดมือออกแล้วเดินนำไปที่รถต่อจึงรีบเดินตาม
“ไปไหนดี” เอ็มเอ่ยถามเมื่อยังไม่มีจุดหมายที่จะไป
“ไปส่งกูที่หอแล้วมึงก็กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวพ่อกะแม่มึงคิดมากอีกที่มึงไม่ยอมอยู่ติดบ้าน” เอ็มถอนหายใจ
“ทำไมการที่เราจะทำอะไรเราต้องคอยแคร์คนอื่นด้วยนะ”
“สักวันเราคงจะทำอะไรได้ตามใจตัวเองเชื่อกูนะเอ็ม”
“กูจะรอวันนั้น” สองคนยิ้มให้กันอย่างเหงาๆก่อนที่เอ็มจะไปส่งต่อที่หอแล้วแวะกลับบ้านตัวเอง“พ่อยังไม่นอนเหรอครับ” เอ็มตกใจที่เห็นพ่อนั่งอยู่ในบ้านแต่ก็จำเป็นต้องทัก
“แล้วเราล่ะไปไหนมา” พ่อหันมาจ้องหน้าจนเด็กหนุ่มหลบวูบ
“ไปหาไอ้พีครับ”
“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา ทำไมมันช้ำอย่างนั้น” เอ็มเอามือจับรอยช้ำที่หน้า
“ก็มีเรื่องนิดหน่อย”
“จะทำอะไรก็คิดถึงที่บ้านบ้างนะ ไม่ใช่ทำอะไรตามใจตัวเอง” พ่อบอกอย่างใจเย็น แต่เอ็มรู้ว่ากำลังโดนตำหนิที่เขาออกจากบ้านโดยพลการแบบนี้
“ผมขอโทษครับพ่อผมจะไม่ทำอีก”
“เราน่ะโตแล้วต่อไปเรียนจบก็ต้องช่วยงานพ่อที่ไร่ต้องคุมคนหัดที่จะเป็นผู้ใหญ่เอาไว้บ้างเป็นถึงลูกชายเจ้าของไร่อย่าให้ใครเขานินทาในเรื่องไม่เป็นรื่อง”
พ่อทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นข้างบน เอ็มเดินไปล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยใจนี่เขากำลังทำให้พ่อไม่สบายใจหรือเปล่าเด็กหนุ่มถามตัวเองในใจ เหมือนกับต่อที่กำลังเหม่อมองนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกที่สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้พรุ่งนี้เขาจะมองหน้าแม่ยังไงถ้าพี่สาวเขาบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“กลับมาแล้วเหรอ” ต่อเอ่ยถามเมื่อเห็นพีเปิดประตูห้องเข้ามา
“อือ” พีตอบสั้นๆในลำคอรู้สึกแปลกๆที่จะหยอกล้อกับต่อเหมือนเดิมแต่ก็อดที่จะถามไม่ได้
“มึงยังไม่นอนเหรอ”
“นอนไม่หลับ” ต่อตอบ
“อะไรพรุ่งนี้มึงมีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“ทำไงได้ยังไงกูก็นอนไม่หลับ”
“คิดถึงไอ้เอ็มเหรอ” พีหลุดปากถามจนต่อหันขวับมาที่เขาทันทีแล้วเอ่ยถาม
“มึงคงเริ่มรู้อะไรแล้วใช่ป่ะ”
“กูก็แค่ๆคิด มันไม่จริงใช่ป่ะ” พีแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
“ถ้ากูบอกว่าจริงล่ะ” ความเงียบเข้ามาเยือนสองหนุ่มพีเดินไปนั่งลงที่เตียงพยายามสลัดหัวหลายครั้งไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“พวกมึงนี่บ้ากันไปใหญ่แล้ว” พีเผลอตวาดออกมาเมื่อรับไม่ได้กับเรื่องนี้
“เออ พวกกูมันบ้า บ้าตั้งแต่กูยอมเปิดประตูให้เพื่อนมึงวันแรกแล้ว” ต่อนั่งกุมขมับเมื่อนึกย้อนไปวันแรกที่เจอกัน เขายังไม่ค่อยชอบขี้หน้าเอ็มสักเท่าไหร่แต่วันนี้ตอนนี้เขากลับทำใจยากที่จะเลิกติดต่อกันเขาทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว พีมองต่ออย่างนึกเห็นใจขึ้นมาจึงเดินเข้าไปตบไหล่ปลอบโยน
“เอาเหอะยังไงมึงสองคนก็เพื่อนกู เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม กูจะไม่ยุ่งเรื่องของพวกมึงของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก”
“กูอยากให้แม่กะพี่กูคิดเหมือนมึงว่ะ” พีเงยหน้าขึ้นบอก
“อย่าคิดมากไปนอนได้แล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแหละวะ” ต่อเดินกลับเข้าห้องตามคำบอกของเพื่อน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด……
“นั่นพี่ต่อนี่พ่อ” อิมบอกพ่อเมื่อมองเห็นต่อกำลังเดินอยู่ริมฟุตบาทในขณะที่เธออยู่ในรถ
“สงสัยกำลังไปเรียนแน่เลย พ่อรับพี่เขาไปด้วยดิทางเดียวกันพอดีเลย” พ่ออิมพยักหน้าก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปเทียบทางที่ต่อกำลังเดินไป ต่อมองคนทีอยู่ในรถที่จอดรออยู่เห็นอิมเปิดประตูเดินยิ้มออกมา
“พี่ต่อเร็วดิไปด้วยกัน” ต่อไม่อยากขัดเมื่อมองไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างในจึงเข้าไปนั่งในรถทางด้านเบาะหลัง
“ปกติไปเรียนยังไง” พ่ออิมถามเสียงเรียบ
“ก็ขับมอไซค์ไปน่ะครับ แต่วันนี้จะแวะไปหาแม่ด้วยก็เลยคิดว่าไม่สะดวก”
“อ้าวแม่พี่ต่อมาเหรอ” อิมถาม
“อืม ก็ที่นั่งทานข้าวในร้านวันนั้นไง”
“เหรอแล้วผู้ชายที่ออกมาทักเป็นใครเหรอ” อิมถามถึงตั้ม
“อ้าวไอ้เอ็มไม่ได้บอกเหรอ”
“โหยพี่เอ็มกลับมานะเอาแต่หน้าบึ้งตึง ใครจะกล้าถาม” ต่อเผลอมองสบตาพ่อของอิมผ่านกระจกมองหลังเริ่มรู้สึกไม่ดีกับแววตานั่น
“เพื่อนพี่นะครับ”
“แล้วทำไมพี่เอ็มต้องทำเหมือนโกรธด้วยล่ะตอนที่พวกพี่คุยกัน” อิมถามซื่อๆ ต่อเริ่มนั่งไม่ติดเมื่อหันไปสบตาคนที่กำลังขับรถอยู่อีกครั้ง
“หน้ามันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรออิม ไอ้นี่มันชอบหน้าบึ้งจะตาย” อิมกำลังจะถามอะไรอีกตามประสาแต่ต้องชะงักเมื่อโดนพ่อติงไว้
“ไม่เอาน่าอิมกวนพี่เขาทำไมนักหนา”
“เปล่ากวนซะหน่อยแค่ชวนคุยเนาะพี่ต่อ” ต่อยิ้มเจื่อนๆเมื่ออิมหันไปนั่งเงียบคู่กับพ่อพอดีกับโทรศัพท์ต่อที่ดังขึ้นเด็กหนุ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นว่าเป็นเอ็มโทรมา
“ทำไมรับช้าจังวะ” เอ็มถามเมื่อนานกว่าที่ต่อจะรับสาย
“เออนะยังไงก็รับว่าไง”
“ก็อยากโทรหามือเป็นไงบ้างหายเจ็บยัง”
“อืมค่อยยังชั่ว”
“เฮ้ยเป็นไรวะดูเกร็งๆ” เอ็มเริ่มผิดสังเกตในน้ำเสียง
“เปล่า กำลังจะไปเรียน”
“กูรู้แต่อยู่กะใครทำไมเสียงดูแปลกๆ”
“อยู่บนรถกะอิมแล้วก็….”ต่อไม่บอกเพราะแค่นี้คิดว่าเอ็มคงพอที่จะเข้าใจ
“เฮ้ย มึงไปอยู่นั่นได้ไงวะ”
“อย่าเพิ่งถามได้มั๊ย” ต่ออยากจะวางสายเมื่อเห็นอิมหันมามอง
“เออ งั้นกูไม่กวนแล้ว อย่าลืมไปล้างแผลนะหรือรอกูก็ได้เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
“อืมไว้ค่อยคุยกันแค่นี้นะ” ต่อตัดสายหันไปมองอิมที่มองอยู่
“พี่เอ็มเหรอ” ต่อพยักหน้ารับ
“ท่าทางพี่เอ็มจะสนิทพี่ต่อมากกว่าพี่พีนะเนี่ย”
“ไม่มั้งเอ็มกับพีมันคบกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนิ”
“เวลามันไม่ใช่ตัววัดหรอกนะ” พ่ออิมที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นต่อทำได้แค่มองหน้าอิมก่อนที่จะเงียบไปตลอดทางจนถึงหน้ามหาลัย
“ขอบคุณนะครับไปแล้วอิม” ต่อยกมือไหว้พ่ออิมแล้วหันมายิ้มให้เด็กสาวก่อนจะรีบลงจากรถเดินเข้ามหาลัย
“พ่อจอดก่อน” อิมร้องทักพ่อเมื่อเหลือบเห็นหนังสือต่อวางอยู่บนรถ
“อะไรยัยอิม” พ่อถาม
“หนังสือพี่ต่อลืมไว้เดี๋ยวหนูเอาไปให้เอง” อิมคว้าหยิบหนังสือเดินลงจากรถรีบวิ่งไปหาต่อเด็กสาวชะงักเมื่อเห็นต่อกำลังยืนอยู่ต่อหน้ากับผู้หญิงที่เธอไม่รู้จัก แต่ผู้ชายอีกคนที่ยืนข้างๆคือคนที่แขวะเธอเมื่อวาน“มาทำไมแต่เช้าพี่เตย” ต่อทักพี่สาวปรายตามองตั้มที่ยืนข้างๆ
“มือเราไปโดนอะไรมา” เตยถามเมื่อเหลือบมองเห็นมือน้องชายที่โดนพันเอาไว้ด้วยผ้าขาว
“อุบัติเหตุนิดหน่อย”
“หวังว่าคงไม่ใช่ฝีมือนายนั่นนะ” ตั้มถาม
“ไม่เกี่ยวกับนาย” ต่อสวนกลับ
“นี่อย่าขึ้นเสียงเหมือนอันธพาลอย่างเพื่อนนายนะ” ต่อเริ่มฉุนเมื่อพี่สาวพาดพิงไปถึงเอ็มจึงรีบตัดบท
“มีอะไรว่ามาผมมีเรียน”
“ท่าทางเหมือนรำคาญพวกเราจังนะ แทนที่จะดีใจที่ญาติๆมาเยี่ยม” ตั้มยังกวนอารมณ์ไม่เลิก เตยจึงหันไปส่งสายตาให้เงียบลงแล้วหันมาหาน้องชาย
“ที่มานี่จะมาบอกว่าเย็นนี้พวกเราจะกลับกรุงเทพแล้ว ไม่อยู่กวนสายตานายนานหรอก”
“ทำไมพูดงี้ล่ะพี่เตยผมไม่ได้รำคาญที่พวกพี่มานะ” ต่อนึกโกรธพี่สาวที่มองเขาแบบนั้น

peemakung

มึน ขอบคุณครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ      

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

อยากตบอีตั้มจัง

sugarxxx

ไอ้ต่อ ต้องเข้มแข็งมากกว่านี้นะ ไม่งั้นมีปัญหาไม่จบแน่

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ