++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 34

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“มึงจะปล้ำกูเหรอไอ้ตี๋พากูมาซะมุมเชียว” เอ็มพยายามแซวเพื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้นแต่ทำยังไงต่อก็ยังหน้าเครียดจนเขาต้องเอ่ยถาม
“ต่อมึงเป็นไรวะชวนกูมาแล้วก็ไม่พูด เอาแต่ยืนซึมมองหน้ากูอยู่นั่นแหละ” พูดจบเอ็มก็ต้องตกใจเมื่อเห็นตาต่อเริ่มแดงขึ้นมาจนเจ้าตัวต้องรีบแหงนมองท้องฟ้าเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆเอ่อล้นขอบตา
“เฮ้ยต่อเป็นไรวะ” เอ็มรีบเดินเข้าไปกุมมือต่อไว้ทันใดต่อก็รวบร่างเขาเข้ามากอด

“ต่อมึงร้องทำไมบอกกูดิวะ” เอ็มตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงบ่าเขา
“เอ็มกูขอโทษมึงจะโกรธจะเกลียดกูยังไงก็ได้ วันนี้กูต้องบอกมึงกูขอโทษ”
เอ็มเริ่มใจไม่ดีเมื่อต่อยอมพูดอะไรออกมา แต่สิ่งที่ได้ยินถึงแม้ไม่อยากจะเดาแต่ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาผละร่างต่อออกไปมองจ้องเข้าไปในแววตาต่อ
“มองกูต่อมองกูแล้วมึงบอกกูว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เอ็มพยายามถามเสียงเย็นทั้งที่ในใจเริ่มสั่น
“แม่กูรู้เรื่องเราแล้ว” ต่อฝืนใจบอกรู้สึกแย่เมื่อเห็นเอ็มยืนหลับตานิ่งสักพัก
“เอ็มมึงคงรู้ใช่มั๊ยว่าที่กูร้องไห้เพราะอะไร กูรักมึง มึงเข้าใจมั๊ยกูรักมึงแต่กูต้องเลือก กูทนเห็นแม่กูเสียน้ำตาไม่ได้ กูขอโทษ กูคงคบมึงอีกไม่ได้กูขอโทษ”
ต่อทรุดตัวลงกับพื้นก้มหน้าสะอื้นตัวโยน เขาจะระบายความทุกข์ออกมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเขาจะฝังวันเวลาที่ผ่านมาไว้แค่ตรงนี้เขาจะกลับไปเป็นลูกชายที่ดีของแม่น้องชายที่ดีของพี่ อยู่กับความจริงไม่ใช่อยู่กับความฝันที่เป็นเรื่องแค่คนสองคนถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตื่น“เอ็มมึงด่ากูสิ มึงต่อยกูสิ มึงเงียบทำไมกูมันอ่อนแอ กูมันไม่มีความอดทนมึงว่ากูสิมึงเงียบทำไม”
ต่อลุกขึ้นเขย่าตัวเอ็มที่ยืนนิ่ง กี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้เอ็มเสียใจแต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายเขาจะไม่มีวันเริ่มต้นมันอีกกับความรักที่ใครๆไม่เห็นด้วยเอ็มส่ายหน้าช้าๆถอยตัวออกห่างจากต่อ
“สักวันมันต้องเป็นแบบนี้ ต่อ กูเข้าใจสุดท้ายมึงกับกูก็มาถึงทางตันมึงเลือกถูกแล้วกูเข้าใจ”
ต่อนิ่งอึ้งไม่คิดว่าเอ็มจะยอมเข้าใจเขาได้ง่ายขนาดนี้ แต่ในความนิ่งนั่นมันทำให้เขาเจ็บปวดขึ้นมาได้เมื่อเห็นเอ็มพยายามกลั้นอารมณ์ที่อยู่ข้างในทั้งๆที่มันซ่อนไม่ได้ในแววตา
“กูรู้ว่ามึงโกรธกูนะเอ็ม มึงอย่าทำแบบนี้นะกูยืนอยู่ตรงนี้แล้วไงมึงจะดุจะด่าจะต่อยกูยังไงก็ได้ กูยอมแต่มึงอย่านิ่งแบบนี้ได้มั๊ยมันไม่ใช่มึง” ต่อโผเข้าเกาะแขนเอ็มแต่เอ็มแกะออก
“ในเมื่อมึงเลือกแล้วกูคงขัดอะไรไม่ได้ มึงกะกูอยู่อย่างหวาดระแวงมาโดยตลอดมันคงดีถ้าเราจะจบกันจริงเสียที”
“แต่มันไม่ใช่แบบนี้”
“แล้วมึงจะเอาไง” เอ็มเผลอตวาดเมื่อต่อเดินไปใกล้เขาอีก
“ไปซะกูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก” เอ็มออกปากไล่ทั้งที่ใจเจ็บปวดแต่เขาไม่อยากจะรั้งความผูกพันธ์ที่อยู่กันอย่างไม่มั่นใจให้มันเรื้อรังต่อไป
“เอ็มมึงรู้ไว้เลยนะ มึงเป็นคนแรกที่กูรัก ถึงแม้พรุ่งนี้มึงกะกูจะไม่ได้เจอกันอีกแต่กูจะไม่ลืมทุกๆอย่างที่กูได้ทำกับมึงสุดท้ายที่กูอยากจะให้มึง มึงรับของสิ่งนี้จากกูได้มั๊ย” ต่อถอดสร้อยข้อมือที่อยู่ติดตัวเขาตลอดยื่นให้เอ็ม
“มันเป็นของที่ติดตัวกูตลอด กูอยากให้มันอยู่กับมึงแทนตัวกูยังไง กูก็ไม่มีทางที่จะลืมมึงได้แต่กูต้องทำเพื่อแม่”
เอ็มไม่อาจที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกเมื่อเห็นแววตาช้ำๆของต่อ เขาเชื่อว่าต่อคงจะเจ็บปวดกับการบอกเลิกครั้งนี้เขาเลยดึงตัวต่อเข้ามากอดไว้แน่น
“ทำไมต้องเป็นเราต่อทำไมต้องเป็นเรา กูไม่เข้าใจ” เอ็มบอกเสียงสั่นทั้งๆที่พยายามกลั้นเอาไว้เต็มที่ แต่เมื่อนึกถึงวันเวลาที่ต้องจากกันกับต่อโดยที่ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมเขาก็อดที่จะใจหายไม่ได้
“กูก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ยังไงกูก็ยังรักมึงเอ็ม” ทั้งคู่ผละออกจากกันอีกครั้งมองแววตาที่เจ็บช้ำกันทั้งสองฝ่าย ก่อนที่ต่อจะดึงมือเอ็มขึ้นมาเพื่อใส่สร้อยข้อมือให้เอ็มมองภาพที่ต่อบรรจงใส่สร้อยข้อมือเส้นนั้นไว้ที่มือเขามันกลับทำให้เขารู้สึกใจหายหากว่าต้องเสียต่อไปจริงๆ
“สร้อยเสันนี้กูรักมาก กูอยากให้มึงรักษามันเหมือนกู รักษามันเป็นสิ่งเดียวที่จะแทนความรู้สึกว่ากูอยู่ใกล้ๆมึง”รอยรื้นตีตื้นขึ้นมาที่อกอีกครั้ง ยิ่งได้มองแววตาของกันและกันมันก็ยิ่งยากที่จะตัดใจ……….
ใครๆว่าฟ้าให้คนได้รักกัน ก็น่าให้ฉันกับเธอชิดใกล้
ทำไมล่ะใจที่ให้เธอไป ไม่เคยถึงเธอซักที
ไม่โทษว่าฟ้าไม่ให้เรารักกัน ไม่โทษอย่างนั้นเพราะว่ามันไม่ดี
คงเพราะว่าฟ้าไม่ค่อยจะมี ................เวลาให้เราผูกพัน
แต่จะนานแค่ไหน และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ
จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารัก ที่ฉันมี
ไม่ให้ใคร ตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง วันไหนสักวัน ................จะให้กับเธอ
ในความอดทน ไม่เคยลดไป
ในความตั้งใจ ไม่เคยสิ้นสุด
ในความห่วงใย ไม่เคยจะหยุด .................ในใจที่มีแต่รัก
แต่จะนานแค่ไหน และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ
จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารัก ที่ฉันมี
ไม่ให้ใคร ตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง วันไหนสักวัน..................จะให้กับเธอ…….
แหละถนนสายนี้ ก็ดูเงียบเหงา ตั้งแต่เธอนั้น เดินจากไป
ก็คงเหลือให้เห็น แค่เพียงแสงไฟ และภาพความสุข ที่เลือนลาง
เธอรู้บ้างไหมเรื่องราวครั้งนั้น มันรั้งให้ฉันอยู่บน หนทาง
คืนกลับมาเจอ อยู่กับเธอตรงนี้ สานต่อภาพเธอขึ้นในใจ
เธอจะเป็นเงาที่ไม่จางหายไป ฉันจะเก็บไว้ในใจนี้
เก็บไว้เพื่อคอยเธอตลอดไป
สิ่งที่ฉันได้เห็นก็เพียงแค่ฝัน แต่ตัวจริงนั้นเธออยู่ไหน
ที่ถนนสายนี้ไม่มีแยกใด ให้ฉันได้คืนสู่หัวใจเธอ
ความหลังครั้งนั้นไม่เคยเคลื่อนไหว ยังรั้งฉันไว้ไม่ให้หลงทาง
คืนกลับมาเจออยู่กับเธอตรงนี้ สานต่อภาพเธอขึ้นในใจ
เธอจะเป็นเงาที่ไม่จางหายไป ฉันจะเก็บไว้ในใจนี้
เก็บไว้เพื่อคอยเธอตลอดไปเอ็มนั่งอยู่ในที่ที่ต่อเคยนัดเจอเขาครั้งแรกตอนที่พ่อเสีย ภาพที่ต่อเสียน้ำตาร้องไห้ยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำวันนั้นต่อร้องไห้ในที่ที่เขากำลังนั่งอยู่ แต่วันนี้เหลือเพียงเขาคนเดียวที่นั่งจมอยู่กับความหลัง…..
ทุกอย่างจบลงวินาทีที่ต่อเดินหันหลังจากเขาไป เป็นวินาทีที่เขาเพิ่งรู้จักคำว่าสูญเสียเขาไม่มีจิตใจพอที่จะเขาไปนั่งเรียน เขาหลอกต่อว่าไม่เป็นไรยอมยิ้มทั้งน้ำตามองต่อจนลับสายตาและสุดท้ายเขาก็มานั่งเหงาอยู่ที่ตรงนี้คนเดียวยิ่งมองสร้อยข้อมือที่ต่อใส่ให้เขาไว้กับมือความรู้สึกว้าเหว่ก็ยิ่งทวีคูณให้หัวใจเงียบเหงาขึ้นเรื่อยๆ
“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอเอ็ม” แก้วตัดสินใจเดินเข้าไปทักเอ็มหลังจากที่ยืนเฝ้ามองอาการอยู่ได้ซักพัก
“อ้าวแก้วมาได้ไง” เอ็มตกใจหันไปมองแต่ก็แกล้งยิ้มทักทายเมื่อแก้วเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
“มาเดินเล่นกับเพื่อนน่ะ ไม่คิดว่าจะเจอเอ็มทำไมวันนี้ไม่เข้าเรียนล่ะ” แก้วถามเอ็มก็มหน้านิ่งก่อนจะบอก
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”ไม่นิดแล้วมั้งตาแดงเชียว”
“ก็ง่วงนอนมั้ง” เอ็มแกล้งยิ้มกลบเกลื่อน แต่แก้วก็พอที่จะดูออกจึงขยับเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปกุมมือ
“มีอะไรบอกแก้วได้นะท่าทางเอ็มเหมือนมีเรื่องให้คิด”
“เปล่าไม่มีไรจริงๆ
“เราเป็นเพื่อนกันนะเอ็ม แก้วพอจะมองออกว่าเอ็มมีอะไรในใจแน่ๆ” เอ็มมองแก้วอย่างชั่งใจ บางทีเขาก็อยากระบายสิ่งที่มันเก็บกดให้ใครได้ฟังบ้างเผื่อเขาจะได้รู้สึกดีกว่าที่เป็น
“ไว้ใจแก้วเถอะเพื่อนยังไงก็ต้องฟังเพื่อน” แก้วยิ้มให้บางๆตอนนี้เธอก็คงคิดกับเอ็มได้แค่เพื่อนเมื่อวันเวลาที่ผ่านมามันพิสูจน์แล้วว่าเอ็มไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเธอเลย
“ถ้าแก้วรับมันได้เอ็มก็จะบอก”
แก้วพยักหน้ารับเมื่อเอ็มเอ่ยออกมาอย่างนั้น และทุกถ้อยคำที่พร่างพรูออกจากปากของเอ็มทุกๆเรื่องราวที่เขาบอกออกมาทำให้แก้วใจสั่นในความสงสารและเห็นใจเมื่อในท้ายที่สุดเธอเห็นอาการของเอ็มที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดในใจ
“เอ็มไม่เป็นไรนะ” แก้วบอกกับเอ็มเมื่อรับรู้เรื่องราวทุกอย่าง
“แก้วคงสมเพชเอ็มนะ” เอ็มยิ้มหยันให้ตัวเองที่แก้วเห็นแล้วรีบส่ายหน้า
“ป่าวนะเอ็ม แก้วไม่ได้คิดแบบนั้นนะ ดีแล้วที่เอ็มกล้าที่จะพูดอะไรตรงๆไม่หลอกตัวเองและก็ไม่ได้หลอกใคร แก้วรู้สึกดีนะที่เห็นเอ็มซื่อสัตว์ต่อหัวใจตัวเอง” แก้วพูดออกมาจากใจจริงนึกทบทวนย้อนหลังที่เอ็มปฎิเสธที่จะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชอบเขาที่เธอเคยชักนำให้บ่อยๆหรือแม้กระทั่งเธอเองก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดเอ็มได้มากกว่าคำว่าเพื่อน
“ไม่หลอกตัวเองแต่ก็เปิดเผยไม่ได้” เอ็มยิ้มหยันๆ
“แต่อย่างน้อยเอ็มก็ไม่ได้หลอกใครอย่างนี้ต่างหากล่ะที่แก้วมองว่าเอ็มเป็นคนที่ไม่เห็นแก่ตัว”
“บางทีถ้าเอ็มลองเปิดใจให้คนอื่นที่คนรอบข้างยอมรับ เอ็มก็อาจจะไม่เจ็บปวดแบบนี้ใช่มั๊ยแก้ว”
“ไม่รู้นะแต่แก้วไม่ชอบความคิดแบบนี้ ทำไมคนเราทำไมต้องหลอกตัวเองเพื่อที่จะให้คนอื่นมีความสุขด้วยล่ะแต่อย่างเอ็มกับพี่ต่อแก้วก็เข้าใจนะว่าเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวมันคงจะทำใจยากสักหน่อยสำหรับที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้”
“เราสองคนถึงเลือกที่จะให้มันจบแบบนี้ไงยอมเจ็บเพื่อความถูกต้อง”
“ความรักเป็นเรื่องดีเสมอแหละเอ็ม ไม่ว่ามันจะเกิดกับใครบางทีเหตุผลมันก็ไม่ต้องมีก็ได้เอ็มน่าจะดีใจนะที่ครั้งหนึ่งเคยมีความรักที่ดีและสวยงามเพียงแต่คนอื่นไม่เข้าใจ”
“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกแก้วที่ใครจะมาเข้าใจและยอมรับเรื่องแบบนี้ได้แต่ช่างเหอะทุกอย่างมันจบลงไปแล้วเวลามันคงช่วยให้อะไรๆมันดีขึ้นเอง”
เอ็มแหงนหน้ามองท้องฟ้ากระพริบตาถี่ๆไล่รอยรื้นที่ตีขึ้นมาตรงขอบตา เขาไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าที่จะลืมวันเวลาเก่าได้แต่มันคงมีสักวัน
“หมายความว่าเอ็มกับพี่ต่อจะไม่เจอกันอีกเลยงั้นเหรอ” แก้วถามพลางนึกเห็นใจเมื่อเห็นตาของเอ็มเริ่มแดง
“เราเลือกที่จะไม่เจอกัน” เอ็มตอบเบาๆ
“ทำไมล่ะเอ็มทำไมอย่างน้อยเป็นเพื่อนกันก็ยังได้นี่ ทำไมต้องเลือกที่จะทำร้ายตัวเองกันด้วยล่ะ”
“มันไม่เหมือนกันหรอกแก้ว ในเมื่อทุกคนยังหวาดระแวงอยู่แบบนี้เพื่อความสบายใจเอ็มกับต่อเลือกที่จะไม่เจอกันอีก”
“แล้วต้องมานั่งทนกันอีกถึงเมื่อไหร่ล่ะเอ็ม แก้วเชื่อว่าพี่ต่อคงไม่ต่างจากเอ็มหรอกนะ”
“ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราสองคนอยู่แล้วล่ะแก้ว ช่างมันเหอะนะเราสองคนได้เลือกตามที่ผู้ใหญ่ขอแล้ว”
“งั้นก็อย่าลืมนะว่าเอ็มยังมีแก้วอยู่มีอะไรบอกกันได้นะ เพราะแก้วก็ไม่รู้ที่จะพูดหรือบอกอะไรเอ็มเรื่องแบบนี้มันบังคับใจกันไม่ได้หรอกแต่แก้วอยากให้เอ็มรู้ว่าแก้วเข้าใจเอ็มกับพี่ต่อ ถึงแม้ไม่มีใครเข้าใจก็ตาม การไม่หลอกตัวเองและไม่หลอกลวงใครซักวันแก้วเชื่อว่าเรื่องร้ายๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ฟ้าคงไม่ใจร้ายนักหรอกนะ” เอ็มรู้สึกดีที่แก้วพยายามที่จะปลอบใจเขาจึงยิ้มออกมาเหงาๆพลางพูดทีเล่นทีจริง

peemakung

อย่าให้ความเหงาทำร้ายใครอีกคนนะ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนคับบบ     

Eco

ขอบคุนคับ

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

เป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลย แก้ว

areen

ขอบคุณมาก

sugarxxx

ได้แก้วเป็นเพื่อน เอ็มได้ระบายความในใจบ้างจะได้สบายใจ เศร้าอะ

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ