++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 35

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“งั้นก็อย่าลืมนะว่าเอ็มยังมีแก้วอยู่มีอะไรบอกกันได้นะเพราะแก้วก็ไม่รู้ที่จะพูดหรือบอกอะไรเอ็มเรื่องแบบนี้มันบังคับใจกันไม่ได้หรอก แต่แก้วอยากให้เอ็มรู้ว่าแก้วเข้าใจเอ็มกับพี่ต่อถึงแม้ไม่มีใครเข้าใจก็ตาม การไม่หลอกตัวเองและไม่หลอกลวงใครซักวัน แก้วเชื่อว่าเรื่องร้ายๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ฟ้าคงไม่ใจร้ายนักหรอกนะ” เอ็มรู้สึกดีที่แก้วพยายามที่จะปลอบใจเขาจึงยิ้มออกมาเหงาๆพลางพูดทีเล่นทีจริง
“เอ็มก็หวังไว้เหมือนกันว่าฟ้าคงจะไม่ใจร้าย”
“ไอ้หมอ”
เสียงทุ้มๆที่ทักมาทางด้านหลังทำเอาคนที่เดินถือแฟ้มคนไข้หยุดชงัก หันไปมองคนเรียกก่อนจะเบิกตาโพลงออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายปียืนมองอยู่ไม่ไกล
“เฮ้ยเอ็งมาได้ไงวะ”
พยาบาลที่เดินสวนหยุดมองคนที่เป็นถึงนายแพทย์ของโรงพยาบาล เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่คุ้นหูแต่คนถูกมองไม่สนใจกลับเดินตรงลิ่วเข้าไปหาคนที่ยืนขรึมอยู่
“ไม่เจอกันหลายปีเอ็งนี่ยังมาดขรึมเหมือนเดิมเลยนะ”
“เข้าเวรอยู่เหรอ” พ่อเอ็มถามเมื่อมองดูแฟ้มที่เพื่อนถืออยู่
“เออเนี่ยคนไข้รายสุดท้ายแล้วเอ็งรอป่าวล่ะ จะได้ไปหาอะไรกินกันไม่เจอกันนานคิดถึงว่ะ”
“งั้นเดี๋ยวข้าแวะไปหาลูกก่อน เดี๋ยวกลับมาใหม่ท่าทางเอ็งจะอีกนาน” สีหน้าและแววตาเครียดๆของคนพูดทำให้หมอเอ่ยถามเมื่อเริ่มเอะใจกับการลงมากรุงเทพของเพื่อนครั้งนี้
“อย่าบอกนะโว้ยว่าที่เอ็งมานี่เพราะเรื่องที่ข้าโทรไปถามเกี่ยวกับลูกชายเอ็ง”
“ก็มีส่วน”
“อ้าวซวยสิอย่างนี้เกิดลูกเอ็งหาว่าข้าโทรไปฟ้องเรื่องเอ่อที่นางพยาบาลเล่าให้ฟังแล้วลูกเอ็งไม่ได้เป็นอย่างนั้นจริงเสียหมอเลยนะโว้ย”
“เอ็งไม่ต้องห่วงหรอกลูกข้า ข้าจัดการได้ไปตรวจคนไข้เหอะเดี๋ยวเสียงานหมด”
“งั้นเอ็งก็รอข้าเดี๋ยวตรวจไม่นานหรอก ตรงมุมนั้นมีร้านกาแฟเอ็งไปนั่งรอได้เดี๋ยวข้ามา”
หมอเดินแยกไปอดหวั่นในสายตาของพ่อเอ็มไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่เรื่องที่เขาโทรไปแซวเล่นๆจะทำให้พ่อเอ็มเครียดถึงขนาดต้องลงมากรุงเทพในชั่วข้ามคืน
“แก้วกลับเลยมั๊ยกลับไงให้พ่อมารับป่าว” เอ็มถามแก้วเมื่อเดินคู่กันมาหยุดยืนอยู่ริมถนนหลังจากที่นั่งคุยกันจนมืด
“อ๋อแก้วจะกลับกับเพื่อนๆน่ะ แต่ต้องโทรหาพวกมันก่อนเดินกันไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
“งั้นเอ็มกลับก่อนละกันขอบใจมากที่ชวนคุยหายเหงาได้เยอะเลย”
“มันต้องแบบนี้สิถึงจะเป็นเอ็มคนเดิม ข้ามถนนดีๆนะ” แก้วบอกยิ้มๆเมื่อเห็นเอ็มกำลังจะเดินข้ามถนนเมื่อรถว่างพอดี แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบช็อคก็เกิดขึ้นเมื่อสายตามองไปเห็นรถเก๋งคันหนึ่งที่สตาร์ดเครื่องพุ่งออกมาจากที่จอดเหมือนจงใจที่จะชนร่างของเอ็มที่กำลังเดินลงไปบนถนนพอดี
“เอ็ม..ระวัง!” แก้วร้องทักสุดเสียงเมื่อรถคันนั้นพุ่งเข้ามาที่เอ็มอย่างจงใจเสียงที่แก้วร้องทักทำให้เอ็มหันไปมองรับรู้ถึงเสียงแผดกล้าของเครื่องยนต์ที่แล่นเข้ามาประชิดตัวแสงไฟจากรถสาดใบหน้าจนมองอะไรไม่เห็นแต่เขาก็ยังพอที่จะเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ
แก้วร้องกรี๊ดขึ้นสุดเสียงเมื่อเห็นร่างเอ็มล้มกลิ้งไปหลายตลบจากแรงเหวี่ยงของรถที่แฉลบไปเมื่อเอ็มไม่สามารถที่จะหลบได้ทันแต่รถก็ไม่ได้พุ่งชนเข้ากลางลำตัวเขาอย่างที่คนขับต้องการ
คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์และตื่นจากอาการช็อครีบวิ่งเข้าไปดูร่างเอ็มที่นอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่ริมถนนเหตุการณ์เริ่มชุลมุนวุ่นวายมีการโบกรถปิดถนนชั่วครู่แต่ก็ไม่มีใครได้สนใจรถคันต้นเหตุที่อาศัยช่วงชุลมุนขับหนีไป
“แค่นี้มึงคงจะไม่ตายหรอกนะไอ้เอ็ม” ตั้มยิ้มเหยียดนึกคิดว่าคงไม่มีใครตาไวพอที่จะจำทะเบียนรถเขาได้เสียงตึงตังที่วิ่งลงมาจากบนบ้านของต่อ ทำให้แม่กับเตยถึงกับตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“วิ่งทำไมต่อแล้วนั่นจะไปไหน” แม่ถามเมื่อเห็นต่อวิ่งจะออกจากบ้าน
“หาไอ้เอ็มครับ” ต่อหันมาตอบเตยมองหน้าแม่ที่เหมือนจะโกรธขึ้นมา
“มืดแล้วไม่ต้องไปอยู่ทานข้าวกับแม่นี่แหละ”
“ไม่ได้หรอกครับ เอ็มมันโดนรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาล” แม่รู้สึกใจเสียอยู่เหมือนกันที่ได้ยิน มองดูแววตาลูกชายที่ร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“ให้ต่อไปเถอะแม่” เตยบอกแม่ที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเตยจึงหันไปบอกต่อ
“เอารถพี่ไปก็ได้ต่อ ฝากเยี่ยมเอ็มด้วยละกันพี่จะอยู่เป็นเพื่อนแม่เอง”
ต่อหันไปมองแม่ที่ไม่ยอมสบตาเขา เอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาเมื่อเตยเดินไปหยิบกุญแจรถมาให้
“ขอบคุณครับพี่เตยมีอะไรเดี๋ยวผมโทรมาบอกนะครับ” ต่อรีบเดินไปที่รถเตยมองตามพลางถอนหายใจเห็นใจทั้งน้องชายและแม่ตัวเอง
“หมอเอ็งอย่าให้ลูกข้าเป็นไรไปนะ” พ่อเอ็มบอกกับเพื่อนอย่างร้อนรนเมื่อเพื่อนต้องกลายเป็นเจ้าของไข้ของเอ็มเป็นกรณีพิเศษหลังจากที่ออกเวรแล้ว
“ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้วะเอ็ง ใจเย็นๆเดี๋ยวข้าจะดูให้” หมอรับปากก่อนจะรีบตามเข้าไปดูเอ็มที่ยังหมดสติและถูกเข็นเข้าไปในห้องไอซียู
“เรื่องมันเป็นไงเหรอหนู เล่าให้อาฟังได้มั๊ย ทำไมเอ็มมันถึงเป็นแบบนี้”พ่อเอ็มหันมาถามแก้วที่ยืนหน้าซีดตัวสั่น เมื่อเพิ่งจะได้ยินหมอบอกกับพ่อของเอ็มว่าอาจจะต้องตรวจเช็คสมองเอ็มเนื่องจากได้รับการกระแทกอย่างหนักจากริมฟุตบาธ
“แก้วก็ไม่รู้หรอกค่ะทั้งๆที่ตอนเอ็มกำลังจะข้ามถนนรถมันก็โล่งแล้ว แต่คันที่วิ่งชนเหมือนจะจงใจน่ะค่ะ”
“หนูจำทะเบียนได้มั๊ย”
“ไม่ได้ค่ะ แต่พอที่จะบอกลักษณะได้”
พ่อเอ็มทรุดนั่งอย่างเศร้าใจว่าทำไมต้องมาเจอลูกชายในสภาพร่างกายแน่นิ่งเปรอะไปด้วยเลือดแบบนี้
“แก้วเอ็มเป็นไงบ้าง” ต่อวิ่งเข้ามาหาแก้วทันทีที่เห็นแก้วโดยไม่ทันได้สังเกตคนข้างๆ
“ยังอยู่ในห้องอยู่เลยค่ะพี่ต่อ” แก้วบอกพลางหันไปมองพ่อเอ็มเป็นเชิงบอกต่อโดยไม่ใช้คำพูดต่อหันมองตามชงักไปนึกแปลกใจที่เห็นพ่อของเอ็มแต่ก็มีสติพอที่จะยกมือไหว้ พ่อเอ็มรับไหว้อย่างแข็งๆแก้วรับรู้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยดีเมื่อเห็นต่อหน้าซีดขึ้นมา
“คุณอามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ต่อกลั้นใจถาม
“อย่าเพิ่งชวนอาคุยตอนนี้ รอดูอาการเอ็มก่อนดีกว่า” พ่อเอ็มลุกเดินไปหน้าประตูห้องพลางเดินวนเวียนอยู่อย่างนั้นหลายรอบ ไม่ต่างจากต่อที่นั่งซบหน้าไว้กับมือตัวเองนึกสงสารที่เอ็มต้องมาเจอแต่เหตุการณ์ร้ายๆไม่รู้จักสิ้นสุด
“ใครชนรู้มั๊ยแก้วจับได้มั๊ย” ต่อถามแก้วส่ายหัวจนต่อเผลอขึ้นเสียงด้วยอารมณ์ที่คุมไม่อยู่
“อย่างงี้เกิดไอ้เอ็มเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ทำไมล่ะแก้วไอ้เอ็มมันผิดตรงไหนทำไมเรื่องร้ายๆต้องเกิดขึ้นกับมันบ่อยๆด้วย”
แก้วนึกเห็นใจเมื่อเห็นต่อพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาของพ่อเอ็มกำลังมองอยู่
“ใจเย็นๆนะพี่ต่อแก้วพอจะจำสีและก็ลักษณะของรถได้”
ต่อหันไปมองแก้วอย่างสนใจก่อนจะตั้งใจฟังที่แก้วบรรยายลักษณะเด็กหนุ่มกำกำปั้นแน่นกัดฟันตัวเองข่มใจจนเป็นสันนูนขึ้นมาที่ขมับเมื่อสิ่งที่แก้วบอกมันเข้าเค้าที่เขาคาดเอาไว้
“สงสัยกูต้องทำให้มึงสำนึกซะบ้างแล้วไอ้ตั้ม”
ทั้งพ่อเอ็มและแก้วต่างไม่เข้าใจคำพูดของต่อแต่ที่เห็นตอนนี้ก็คือสายตาแข็งกร้าวของต่อก่อนที่เด็กหนุ่มผลุนผลันลุกขึ้นรีบเดินออกจากที่นั่ง
“พี่ต่อจะไปไหน” แก้วร้องตามแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเธอจึงหันไปมองพ่อเอ็มที่ยืนมองตามร่างต่อเหมือนคิดอะไรในใจ
  “เฮ้ยอะไรกันน่ะต่อ”  ตั้มตกใจหน้าซีดเมื่อต่อบุกไปกระชากคอเสื้อเขากลางโต๊ะทานข้าวที่อยู่กันพร้อมครอบครัวทุกคนตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อต่อออกแรงกระชากลากตั้มออกมาสนามหน้าบ้านก่อนจะออกแรงเหวี่ยงจนตั้มล้มคลุกลงบนพื้น
“มึงใช่มั๊ยที่ขับรถชนเอ็มมึงใช่มั๊ยไอ้ตั้ม”ต่อยืนชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง ตั้มตกใจจนหน้าซีดกระอึกกระอักที่จะตอบต่อเลยก้มลงไปกระชากคอเสื้อขึ้นมาอีกรอบ
“มึงไม่ตอบแสดงว่ามึงทำใช่มั๊ยไอ้สัตว์”  ต่อตวาดสุดเสียงและไม่ปล่อยให้ตั้มได้พูดเขาออกแรงกระแทกหมัดเข้าที่ใบหน้าตั้มเต็มๆจนตั้มเซล้มลงไปกองกับพื้น
เสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อแม่ตั้มและคนในครอบครัวตามออกมาเห็นสภาพตั้มนอนฟุบเลือดไหลกลบปากหน้าตาเริ่มช้ำบวมแต่ต่อก็ยังไม่หยุดลงมือต่อยซ้ำจากหมัดแรกโดยไม่ปล่อยโอกาสให้ตั้มได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวหมัดต่อหมัดที่ต่อชกไปตามแรงแค้นและกดดันที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำให้เอ็มเกือบโดนรุมซ้อมจากฝีมือของตั้มและครั้งนี้ที่เขาทนต่อไปไม่ได้
“หยุดนะต่อ นี่แกทำอะไรลูกน้า”  แม่ตั้มวิ่งเข้าไปลากตัวต่อที่นั่งคร่อมชกตั้มอย่างโกรธแค้นออกไปแล้วแล้วเข้าไปกอดร่างที่สะบักสะบอมของตั้มที่ไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นได้ ต่อมองภาพนั้นอย่างไม่สะเทือนใจเลยซักนิดมันเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำถ้าห่างว่าเอ็มจะเป็นอะไรขึ้นมาจากฝีมือตั้มครั้งนี้
“นี่มันเรื่องของผมกับไอ้นี่ใครไม่เกี่ยวอย่ายุ่ง”  ต่อตะคอกผู้ชายสองสามคนที่เป็นญาติตั้มรวมทั้งพ่อตั้มด้วยที่กำลังจะกรูมาจับตัวเขา
“แล้วนี่มันหมายความว่าไงบุกทำร้ายร่างกายจนลูกชายน้าสลบคาหมัดแบบนี้น้าเอาเรื่องแน่” พ่อตั้มตวาดกลับแต่ต่อกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิดเขาเองกลับท้าขึ้นมา
“ก็เอาสิครับถ้าคิดว่ามันคุ้มกับที่ลูกเลวๆของน้าคนนี้ได้ทำไว้กับเพื่อนผมแค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่มันคิดจะฆ่าเพื่อนผม ถ้าเพื่อนผมเป็นไรขึ้นมาผมก็จะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุดเหมือนกัน”
“แกหมายความว่าไง” แม่ตั้มร้องถามทั้งๆที่ยังกอดตั้มร้องไห้อยู่
“แล้วน้าเลี้ยงลูกยังไงล่ะครับถึงจิตใจชั่วช้าได้ขนาดนี้ ถ้ามันฟื้นขึ้นมาก็ลองถามมันเองสิครับแล้วก็บอกมันด้วยอย่าคิดที่จะตอแยผมอีกคราวนี้มันไม่ได้แค่สลบแน่และก็จำเอาไว้ด้วยนะครับว่าถ้าเพื่อนผมเป็นอะไรผมไม่ปล่อยมันไว้แน่”
ต่อหันไปมองตั้มอย่างแค้นใจแม้สภาพตั้มตอนนี้จะเละไปเพราะฝีมือเขาแต่ความโกรธในใจยังไม่ได้ลดลงเลย เขาเดินออกจากบ้านตั้มอย่างไม่สะท้านใจรีบขับรถกลับไปหาเอ็มที่โรงพยาบาล
“แม่..พี่เตย” ต่อหยุดชงักเมื่อเห็นแม่กับพี่สาวนั่งรวมอยู่กับแก้วและพ่อของเอ็มหลังจากที่เขาได้กลับเข้าไป
“เพี๊ยะ!”
ทุกคนนิ่งอึ้งโดยเฉพาะเตยที่ตกใจเมื่ออยู่ๆแม่ตัวเองได้ลุกขึ้นเดินไปฟาดฝ่ามือลงบนหน้าต่อสุดแรงก่อนจะเค้นคำพูดออกมาทั้งน้ำตา
“ไอ้ลูกเลวแกไปทำอะไรไว้ที่บ้านโน่นตั้มถึงขนาดต้องเข้าโรงพยาบาล”
“ใครโทรมาฟ้องแม่เหรอครับ”ต่อถามนัยส์ตาเริ่มแดงไม่ใช่เพราะเจ็บแต่น้อยใจที่แม่ไม่ถามอะไรแล้วตัดสินเขาแบบนี้
“พ่อตั้มโทรมาบอกเขาจะเอาเรื่องนายด้วยพี่กับแม่เลยต้องรีบตามมาหานายที่นี่” เตยเป็นคนตอบต่อส่ายหัวผละออกจากแม่ช้าๆพลางถาม
“มันสมควรแล้วนี่ครับที่ต้องโดนแบบนั้น”
“สมควรยังไง ฉันไม่ได้เลี้ยงให้แกเป็นอันธพาลนะไอ้ต่อ”แม่ขึ้นเสียงเตยรีบเข้ามาปรามในขณะที่แก้วถอยไปชิดพ่อของเอ็มที่มองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
“ทำไมล่ะครับ ทำไมแม่ไม่สนใจที่จะถามเรื่องราวอะไรจากผมบ้างไอ้เอ็มมันนอนอยู่ห้องไอซียู แม่เคยสนใจบ้างมั๊ยหรือเพราะมันไม่ได้เป็นลูกเพื่อนแม่แม่ถึงไม่ใส่ใจ มันเจอเรื่องหนักๆมาเยอะทั้งๆที่เป็นเพราะผมคนเดียวที่เป็นต้นเหตุมันยอมให้พี่เตยด่าอย่างเสียๆหายๆ เพื่อผมมันยอมอดหลับอดนอนเพื่อฟังผมระบายในสิ่งที่ผมอัดอั้นมันปลอบใจผมในยามที่ผมคิดถึงพ่อมันให้กำลังใจผมในยามที่ผมท้อ มันเลือกที่จะเจ็บปวดเพื่อให้หลายคนสบายใจ มันไม่เคยร้ายกับใครมันยุติธรรมแล้วเหรอครับที่คนอย่างมันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่มันทำเพื่อผมผมที่เป็นลูกแม่ที่แม่บอกว่ารัก แต่ทำไมล่ะครับคนดีๆหนึ่งคนที่เข้ามาในชีวิตผมแม่กลับที่จะผลักไส แม่รักผมแบบไหนเหรอครับแบบที่จะให้คนที่วันๆไม่ทำอะไรหาแต่เรื่องปวดหัวมาให้ผมงั้นเหรอครับรู้ไว้ด้วยนะครับที่เอ็มมันเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ตั้มคนเดียว ที่ผมตามไปเล่นงานมันแค่นั้นมันยังน้อยไปด้วยครับในเมื่อคิดที่จะเอาเรื่องผมผมก็พร้อมที่จะเรียกร้องความถูกต้องมาชดเชยให้เพื่อนผมเหมือนกัน”
ต่อระบายออกมาอย่างเหลืออดเมื่อสถาณการณ์บีบบังคับให้เขาต้องพูดบ้างแม่ได้แต่ยืนค้างนึกเสียใจในสิ่งที่ทำโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของลูกชายเลย ต่อมองไปที่พี่สาวที่ยืนร้องไห้เมื่อน้องชายได้ระบายสิ่งที่มันบีบคั้นในใจออกมาภาพที่เธอเคยต่อว่าเอ็มย้อนกลับมาภาพที่เอ็มหลบและเลี่ยงตัวไปเงียบๆทุกครั้งที่เห็นต่อเริ่มไม่สบายใจกับการที่ต้องยืนอยู่ในกลุ่มญาติของต่อมันทำให้เธอสะเทือนใจขึ้นมาและนึกห่วงเอ็มอยากให้เอ็มตื่นขึ้นมารับรู้ว่าต่อได้ต่อสู้และทำเพื่อเขาเพื่อนที่ดีคนหนึ่งคนที่ทำเพื่อต่อเสมอมาแม้ตัวเองจะเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม

peemakung

เอ็มอย่าเป็นอะไรนะ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ         

minone

ขอบคุนคับ

onewin

-ขอบคุณคราบ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

4_NAY

รักแกจัง ต่อ

areen

ขอบคุณครับ

sugarxxx

ไอ้ตั้มมันเหี่ยมากๆ สมควรแล้ว

chokeeis

เศร้าเลย

OoPoomoO

ขอบคุณคัน