++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ แน่ใจเหรอที่พูด ”
“ โกหกแล้วได้อะไรล่ะ ”
“ ไม่ได้บอกว่าโกหก แต่ถามใจตัวเองให้ดีก่อนที่จะพูดอะไร ”
“ อย่ามาทำเป็นรู้ใจคนอื่นหน่อยเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ”
“ นายหมายความว่าไง ”
“ ก็อย่างที่พูด ”
“ ก็แล้วมันหมายความว่าไงล่ะ ”
“ ก็ถ้านายถามใจตัวเองให้ดี นายก็คงไม่หนีหน้าคนรักมาแบบนี้หรอก ”
“ นายหมายถึง ฝน ”
“ มีหลายคนหรือไงล่ะ ”
“ พูดถึงเขาทำไม ”
“ ทนฟังไม่ได้หรือไง ทีเสียดแทงคนอื่นไม่เห็นคิด ”
“ อย่าอวดดีวี นายก็รู้ว่าเราไม่ชอบ ”
“ แล้วทำไมเราจะต้องแคร์ด้วยล่ะ ว่านายชอบหรือไม่ชอบอะไร ”
“ ไปไกลๆเลยไปก่อนที่จะทำให้โมโห ”
“ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย คุณภู ต่างหากที่มีสิทธ์พูดคำนี้ ”
“ งั้นก็ไปหามันดิ ”
“ นั่น มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ”
การินทร์หรี่ตามองคนตรงหน้า นี่ถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่ในที่โล่งแจ้งเขาอาจจะขยำนายนี่ให้แหลกคามือโทษฐานที่บังอาจพูดจายั่วโมโหเขาอย่างหนัก….แต่ทำไมเขาจะต้องโมโหด้วยนะ นายนี่เขาไม่เคยคิดที่จะแคร์ไม่ใช่เหรอ …..
เฟื่องฟ้า ทำหน้าที่ ที่อ่องมาบอกทั้งๆที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก อ่องไม่น่าเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องของหล่อนเลย ให้ตายสิ
ระหว่างที่สาวภู นำน้ำสองแก้วไปวางไว้บนโต๊ะสนทนาของเจ้านายและผู้มาเยือน หล่อนต้องชะงักเมื่อได้ยินถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของ ปลายภู
“ แล้วตอนนี้ ผู้หญิงของนายการินทร์นั่นเป็นไงบ้างหมอนา ”
“ ก็ให้นอนพักอยู่น่ะค่ะ แต่นาบอกเธอไปแล้วล่ะว่าคุณการินทร์อยู่ที่นี่ ” การสนทนาหยุดชะงักเมื่อมีเสียงวัตถุตกกระทบพื้นดังขึ้นขัดจังหวะ เป็นถาดเสิร์ฟที่อยู่ในมือเฟื่องฟ้านั่นเอง
“ เป็นอะไรเฟื่องฟ้า ” ปลายภูถาม หมอนาก้มลงเก็บถาดไม้นั่นที่หล่นลงข้างตัวเธอพอดี พลางมองคนทำหล่นอย่างสังเกต
“ ฟ้าขอโทษค่ะ พอดีฟ้าไม่สบาย ” คนถูกมองรีบปฎิเสธ ก่อนจะรีบคว้าถาดจากมือหมอสาวรีบเดินหนี
“ ฟ้าดูแปลกๆนะ ภู ” หมอนาออกความเห็น ซึ่งคนฟังก็เห็นด้วย แต่ก็ไม่พูดอะไร …
เฟื่องฟ้าเดินตามหาการินทร์เพื่อถามถึง ผู้หญิง คนที่ปลายภูเอ่ยถึง แม้จะยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนักแต่หล่อนก็ดูร้อนใจอย่างที่สุด หล่อนไม่เคยมีความรัก การินทร์คือผู้ชายคนแรกที่หล่อนสนใจและถึงขั้นลุ่มหลงในรูปลักษณ์ที่เห็น และที่ผ่านมาการินทร์ก็ทำเหมือนมีใจให้หล่อน แล้วอย่างนี้หล่อนจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ฉะนั้นไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่เข้ามาสะดุดความสัมพันธ์ที่กำลังจะจะก่อตัวขึ้น ….หล่อนพร้อมที่จะหยุดมัน…….
“ โอ้ย! ปล่อยเรานะการินทร์ นายจะพาเราไปไหน ” เสียงโอดโอยคุ้นหูดังเข้ามากระทบหู อีกทั้งชื่อที่คนร้องเรียกเมื่อครู่ก็ดึงดูดให้เฟื่องฟ้าเดินไปทางนั้นอย่างไม่ต้องคิด
“ ปากดีนัก ดูซิว่าใครจะตามมาช่วยนายได้อวดดีอย่างนี้ไปนอนที่ก้นน้ำตกหน่อยเป็นไร ” การินทร์ยิ้มเยาะ เมื่อเห็นสีหน้าซีดจัดของรณวีย์จนได้ หลังจากที่เมื่อครู่เขาตกเป็นรองในการปะทะคารม
“ ไม่เอา ไม่เล่นนะ คุณภูบอกไม่ให้ใครไปที่นั่นอีกนายลืมแล้วหรือไง ”
“ ไม่ได้ลืม แต่ไม่สนใจมีไรมะ ตอนนี้นายนั่นมีแขกซะด้วย นายเสร็จแน่ รณวีย์ ”
“ ก็ลองดูสิ ถ้าขืนนายยังคิดจะทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่เคารพกฎของเจ้าของ นายได้โดนไล่ตะเพิดออกลงจากภูแน่ ”
“ นึกว่ากลัวเหรอ ”
“ แล้วนายไม่กลัวว่า เราจะตายหรือไง ” การินทร์ชะงัก แต่น้ำตกแค่นั้น วัดด้วยสายตา ไม่น่าที่ถึงตายหรอก ดี นายนี่ยิ่งกลัว เขาก็ยิ่งสะใจ
“ อยากอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ กลัวทำไม อยู่ไปก็น่ารำคาญ ” ชายหนุ่มว่า รณวีย์สะอึก เขาจะเป็นจะตาย นายนี่ไม่สนใจจริงๆ
“ มานี่ แล้วก็อย่าทำเป็นดีดดิ้น มันทุเรศ ไม่เชื่อ พ่อจะอัดให้หมอบ หรือจะลอง ” คนพูดทำท่าขึงขัง จนคนฟังสิ้นฤทธิ์ ไม่ใช่กลัว แต่หมดแรงขัดขืน เพราะเสียใจในคำพูดก่อนหน้า
“ จะไปไหนกันคะ ” เฟื่องฟ้าเดินเข้ามาขัดการกระทำของการินทร์ หล่อนลอบมอง มือที่การินทร์เกาะกุมอยู่กับรณวีย์
….ไม่นะ หล่อนต้องไม่หึงกับเรื่องแค่นี้ การินทร์เคยบอกว่าเขาไม่ได้เป็นแบบรณวีย์ ….
จิตใจบอกตัวเองแบบนั้นแต่สายตาสาวภูกับมองอย่างค้นหาคำตอบในการกระทำของชายที่หล่อนกำลังหลง
การินทร์เมื่อโดนมอง เขารีบสะบัดมือให้หลุดออกราวกับว่ารณวีย์เป็นคนจับเขาเอาไว้ จนคนโดนสะบัดตกใจ
“ มองทำไม ไปไหนก็ไปไป ไม่ต้องมาตามกวนใจ ” ชายหนุ่มไล่ซ้ำ เพื่อทำให้หญิงสาวตรงหน้าเข้าใจว่าอย่างนั้น หน้าที่ซีดเผือดของรณวีย์กับกลายเป็นแดงกล่ำขึ้นมาเพราะโกรธกับคำพูดและการกระทำ ของคนที่สร้างสถานการณ์ที่ต่างจากความจริง
“ ฟ้ามากวนหรือเปล่าคะ ” เฟื่องฟ้าถามหยั่งเชิง ก็หล่อนได้ยินเสียงร้องของ รณวีย์ว่าให้การินทร์ปล่อยเต็มสองหูก่อนจะเดินมานี่
“ ไม่นี่ครับดีซะอีกที่ฟ้ามา คนที่กวนผมจริงๆจะได้ไปให้พ้นๆ ” ชาย หญิง พร้อมใจหันไปมองคนที่โดนกล่าวถึง รณวีย์ตีสีหน้าไม่ถูก
การินทร์คงรักเฟื่องฟ้าจริงๆ ดีที่คืนนั้นเขาไม่พูดในสิ่งที่ใจคิด นี่คงกลัวว่าเฟื่องฟ้าจะมองตัวเองเหมือนอย่างที่หลายๆคนมองปลายภู ถึงได้สร้างสถานการณ์ ให้เขาเป็นฝ่ายมากวนใจ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเฟื่องฟ้าจะทำให้ การินทร์ลืม เพียงฝน ได้จริงๆ เขาก็น่าที่จะยินดีด้วย
“ ไม่มีอะไรหรอกฟ้า พอดี วีอยากไปเที่ยวน้ำตกท้ายภู ก็เลยลองชวนการินทร์ดู ถ้านัดกันไว้ก็ตามสบายนะ ” การินทร์อึ้ง เมื่อรณวีย์ตามน้ำเขาไปดื้อๆ ตอนแรกนึกกลัวว่านายนี่จะแผลงฤทธิ์อะไรซะอีกที่อาจจะหักหน้าเขาต่อหน้าสาวภู เอ่ยออกมาแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่เหนื่อยแก้ตัว
“ รู้ว่าผมไม่ว่างแล้วก็ไปซิครับ หวังว่าคงไปได้นะ ” การินทร์เอ่ยย้ำอย่างห่างเหิน ให้เรื่องมันดูสมจริงโดยไม่รู้เลยว่า รณวีย์ เจ็บปวดจนกลืนก้อนสะอึกนั่นลงไป ฝืนยิ้มให้ เหมือนไม่มีอะไรในใจ ก่อนจะหลบฉากถอยไปเงียบๆ แต่นั่นมันกลับทำให้การินทร์รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงไป
ชายหนุ่มมองตามหลังคนโดนไล่ โดยที่มีสายตาของเฟื่องฟ้าคอยจับอาการอยู่ หมอนากลับไปที่อนามัยก็ไม่เจอ เพียงฝน ถามไถ่เจ้าหน้าที่จึงได้รู้ว่า เพียงฝน เข้าไปในภู คงจะสวนทางกับเธอ
หมอสาวถอนหายใจ ขากลับเธอได้ทักทายพูดคุยกับอ่องบ้างนิดหน่อย อ่องดูอารมณ์ไม่ดีเธอได้ถามถึงสาเหตุ แล้วคนซื่ออย่างอ่องปกปิดเป็นที่ไหน
“ หนุ่มชาวกรุงนี่ ทำไมถึงได้เหลวแหลกแบบนี้นะ ไข่ทิ้งไว้ไม่รับผิดชอบ แล้วยังจะคั่วหญิงใหม่อีก ” สาวเจ้าเอ่ยออกมาอย่างอ่อนใจ ท่าทางภูปลายสายที่เคยสงบ จะวุ่นวายก็คราวนี้
“ ขอโทษนะคะ ติดต่อขอห้องพักได้ที่ไหนคะ ” เสียงหวานใส ทักถาม รณวีย์ถึงกับสะดุ้ง หันมามองต้นเสียง
“ คุณร้องไห้ ” คนทัก แปลกใจ เมื่อเห็นตาแดงๆของคนที่หันมา
“ เปล่าครับ ผมไม่ได้ร้อง ” รณวีย์ฝืนยิ้มตอบ นี่ถ้าสาวหน้าหวานคนนี้มาช้ากว่านี้น้ำตาเขาคงไหลไปแล้ว จากการฝืนกลั้นตาเขาคงจะแดงน่าดู ฝ่ายนั้นจึงสงสัย
“ พอดีเห็นตาแดงๆ ขอโทษด้วยค่ะที่ทักแบบนั้น ” สาวหน้าหวานยิ้มให้แก้เก้อ เธอนี่ก็คิดไปได้ ผู้ชายที่ไหนจะมาร้องไห้กลางสายลมแบบนี้
“ เมื่อกี้ คุณถามว่าอะไรนะครับ ” รณวีย์วกกลับมาที่คำทักแรกที่เขาได้ยิน
“ คือ อยากจะทราบว่าจะติดต่อขอห้องพักได้ที่ไหนน่ะค่ะ ”
“ มาคนเดียวเหรอครับ ”
“ ค่ะ ”
“ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เก่งนะครับ เดินทางคนเดียวได้ ”
“ เผอิญ มาตามหาเพื่อนน่ะค่ะ ก็เสี่ยงอยู่เหมือนกัน ”
“งั้นผมพาไปก็ได้ครับ ”
“ คือ ฉันเพิ่งโดน ไล่ตามจากคนเชิงภูมาน่ะค่ะ ” คนพูดอึกอัก รณวีย์คิดตามแล้วนึกได้ ชายหนุ่มนึกขันอยู่ในใจก่อนจะเอ่ย
“ อ๋อ เข้าใจล่ะ ไว้ใจผมได้ครับ ผมไม่ลวนลามคุณหรอก ” คนฟังเห็นแววตาจริงใจ เป็นมิตรก็ใจชื้น
“ งั้น ขอบคุณนะคะ คิดว่า สงสารคนหลงทาง ”
“ ยินดีครับ เอ่อ เรียกผมวีนะครับ มาจาก รณวีย์ ”
“ ค่ะ ฉัน ฝน ค่ะ มาจาก….เพียงฝน …” รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้ารณวีย์เมื่อได้ยินคนตรงหน้าแนะนำตัว
เหมือนทุกอย่างหยุดหมุนไปชั่วขณะ เพียงฝน แปลกใจ ที่เห็นอาการแปลกไปของคนตรงหน้า เพราะจากรอยยิ้มเมื่อครู่ที่เห็น กลายเป็นแววตาฉงนแทน
“ เมื่อกี้คุณฝนบอกมาตามหาเพื่อนเหรอครับ ” รณวีย์ถามอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่ เพียงฝนจะได้ยิน
“ ค่ะ เพื่อนชายน่ะค่ะ ชื่อ การินทร์ ” หญิงสาวตอบ ทำเอาคนถามถึงกับเซไปวูบนึง นี่มันอะไรกัน นี่มันนิยายหรือชีวิตจริง ทำไมทุกอย่างมันถึงได้จังหวะกันแบบนี้
“ กานต์ ” ชายหนุ่มเผลอครางชื่อที่เขาเคยเรียกอย่างคุ้นเคย เพียงฝน เลยเอะใจ
“ รู้จัก การินทร์ เหรอคะ ” เธอถาม
“ ปะ เปล่าครับ ”
“ ก็เมื่อกี้ คุณวีเอ่ยชื่อ กานต์ ชื่อเล่นของการินทร์น่ะค่ะ ”
“ อ๋อ พอดี ผมพอจะรู้จักเจ้าของภู ก็เลยพอที่จะทราบชื่อแขกบ้างน่ะครับ ”
“ แสดงว่า กานต์อยู่ที่นี่จริงๆ ” เพียงฝน มีแววตาเปี่ยมล้นด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด ผู้ชายคนนี้จะยังรักเธออยู่หรือเปล่านะ ขออย่าให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเลย
“คุณฝนมาเหนื่อยๆ ผมว่าไปหาที่พักกันก่อนดีมั๊ยครับ ” รณวีย์ยังไม่กล้าบอกว่าการินทร์อยู่ที่นี่จริงๆ ถ้าเฟื่องฟ้า ยังไม่เข้ามาแทรกความสัมพันธ์สองคนนี้ เขาคงกล้าที่จะบอก ถึงแม้ว่าในใจจะเกิดอาการหวิวๆที่เห็นคนรักเขาเจอกันก็ตาม ….แต่มันก็คือสิ่งที่ควรจะเป็นตามเส้นทางที่ธรรมชาติขีดเอาไว้…..
เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิใน การินทร์ ปลายภู มองพินิจ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่รณวีย์เป็นพามา เธอสวยหวานจนแทบจะไม่มีที่ติ ใบหน้าเนียนใสไร้เครื่องประทิน บ่งบอกว่าเจ้าตัวสวยด้วยธรรมชาติอย่างถ่องแท้ สวยขนาดนี้ นายการินทร์ ยังทิ้งลงหรือนี่ หนุ่มใหญ่อดคิดไม่ได้
“ ตามสบายนะครับ เดี๋ยวจะให้ เฟื่องฟ้าเป็นธุระเรื่องที่พักให้ ” ปลายภูเอ่ยเมื่อใช้สายตาสำรวจสาวชาวกรุงจนทั่ว
“ งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ ” เพียงฝนยิ้มรับ ปลายภูเลย เรียกอ่องบอกให้ไปตามเฟื่องฟ้าให้หน่อย แต่พอเห็นอ่องชักสีหน้า เขาเลยต้องถามถึงสาเหตุ
“ เอ็ง เป็นอะไรไอ้เตี้ย ”
“ ก็พักนี้สาวใช้ นายปลาย ตามตัวได้ง่ายซะที่ไหนล่ะครับ นี่ถ้าผมเดานะ ป่านนี้คงกำลังไปหนุงหนิงกะ หนุ่มชาวกรุง แล้วแน่ๆ ”
ปลายภูหรี่ตาฉงน หนุ่มชาวกรุงใครกันที่เฟื่องฟ้าจะไปหนุงหนิงด้วย
“ เอ็งหมายถึงใครไอ้เตี้ย ”
“ ก็ คนของคุณวีไงครับ ” รณวีย์สบตาปลายภูอย่างตั้งใจ ต่างคนต่างคิดตรงกัน เพราะต่างก็รู้ว่า หญิงสาวที่มาใหม่ กำลังตามหาการินทร์ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอรู้ว่าหนุ่มชาวกรุงที่ไอ้อ่องเอ่ยถึงคือผู้ชายคนนั้น
“ ถ้าไม่คิดว่าก้าวก่ายให้ผมช่วยได้นะครับ” รณวีย์ออกความเห็น อ่องแปลกใจ แต่ปลายภู รับรู้ความต้องการนั่นเขาจึงไม่ปฎิเสธ ดีซะอีกเขาอยากให้รณวีย์เข้ามาเป็นน้องชายอยู่แล้วถ้ารณวีย์ได้เรียนรู้ระบบงานแล้วชอบมันก็อาจจะทำให้รณวีย์รักและก็อยากอยู่กับเขาต่อไปก็ได้
“ อย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมสอนให้ ” เพียงฝนเริ่มมองสองหนุ่มแปลกๆแต่ก็ไม่ใส่ใจมากนัก ชีวิตใครก็ชีวิตใคร เธอไม่ต้องการมาที่นี่เพื่อก้าวก่ายใครอยู่แล้วนอกจาก การินทร์ ผู้ชายที่อาจทำให้เธอหลุดพ้นจาก ความเลวร้ายที่เธอกำลังพบเจอ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

4_NAY

นางมารมาผจญ

shinecaraff

เฮ้อออ การิน แม่งก้อเหี้ย วี แม่งก้อโง่ จะอ่านได้สักกี่ตอนน๊าเรา

krittamm

ขอบคุณครับ

Gngkung

ขอบคุณครับ