++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ คุณวี ” คนร้องไห้สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกทุ้มหูดังอยู่ทางด้านหลัง
“ เป็นอะไรครับ ” ปลายภูถามอย่างตกใจเมื่อแสงไฟลางๆส่องให้เห็นคราบน้ำตาของคนที่เขาเดินมาหา
รณวีย์ยิ้มแก้อายเมื่อไม่สามารถปกปิดรอยน้ำตาได้ทัน จะแก้ตัวยังไงก็คงจะไม่ขึ้นเมื่อคนทักเดินเข้ามาชิดกลัวตอนที่เขาลุกขึ้น
“ คุณภู ยังไม่นอนเหรอครับ ” ชายหนุ่มถามพลางปาดน้ำตาลวกๆ
“ นอนไม่หลับน่ะครับ เลยออกมาเดินเล่น เห็นเงานั่งอยู่นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คุณวี ว่าแต่ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะครับ ”
คนถูกถามตอบแล้วทวงในสิ่งที่ยังไม่รู้…รณวีย์ ร้องไห้ทำไม…
“ อะไรเหรอครับ ถามอะไรผมไว้เหรอ ” รณวีย์แกล้งสงสัยทั้งๆที่รู้ว่าก่อนหน้าโดนถามว่าอะไร แต่หัวใจไม่อยากตอบคำพูดจึงต้องเลี่ยงตาม
“ ก็ผมถามว่าคุณวีเป็นอะไรไปไงครับ ถึงได้น้ำตาซึมแบบนี้ ” ปลายภูทวนซ้ำ เขาต้องรู้สิว่ารณวีย์ร้องไห้ทำไม ในเมื่อเขาเริ่มจะผูกพันกับคนๆนี้แทนที่น้องชายของเขาแล้ว
“ ว่าไงครับ ” หนุ่มใหญ่ถามซ้ำ เมื่อคู่สนทนาเอาแต่เงียบ
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ เหงานิดหน่อย ” รณวีย์บอกในที่สุด ก่อนจะกลับลงไปนั่งที่เดิม ปลายภูตามลงไปนั่งเคียงข้างอย่างไม่ลังเล เขาน่าจะทำให้คนๆนี้หายเหงาได้บ้างแหละน่า
“ คิดถึงบ้านเหรอครับ ” ชายหนุ่มเริ่มสนทนา รณวีย์หันมาสบตาเขาแวบนึงก่อนจะยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ย
“ ถ้าจะบอกว่าเรื่องอื่น คุณภูจะเชื่อผมหรือเปล่า ”
“ อะไรล่ะครับ ”
“ เรื่องผมกับการินทร์ ” หนุ่มใหญ่ขมวดคิ้วจ้องหน้าคนพูด เห็นแววตาหม่นเศร้าก็เริ่มจินตนาการก่อนจะเอื้อมมือไปกุมคนที่เขาเห็นว่าน้ำตาเจ้าตัวกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง
“ ท่าทางคุณวีแย่ๆนะครับ ผมว่าเข้าไปอาบน้ำนอนพักผ่อนก่อนดีกว่ามั๊ย ” เขารีบออกความเห็นแต่ฝ่ายนั้นกลับแย้งขึ้นมา
“ ไม่อยากรู้แล้วเหรอครับว่าผมร้องไห้เพราะอะไร ”
“ สัญญามั๊ยล่ะครับว่าจะไม่ร้องไห้ ”
“ ผมสัญญากับตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วล่ะ ”
“ อย่าเพิ่งประชดตัวเองสิครับ ใครๆก็มีเรื่องให้ต้องเสียใจทั้งนั้นผมเองก็เคยมี ว่าแต่เรื่องของคุณวีไปเกี่ยวกับนายการินทร์นั่นยังไงครับ เท่าที่จำได้คุณวีบอกว่าเขาเป็น…..”
“ แมสแซนเจอร์ ”
คนอ่อนไหวต่อให้เมื่อปลายภูทิ้งช่วงที่จะเอ่ยในสิ่งที่เขาเคยโกหกเอาไว้ ท่าทางปลายภูก็ไม่เชื่อมาตั้งแต่ต้นเขารู้ดี แต่อะไรไม่รู้ที่ทำให้เขารู้ว่าปลายภูไม่ใส่ใจและไม่ถือสาไม่ว่าเขาจะทำหรือจะพูดอะไร นี่ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เขาจะระบายในทุกๆสิ่งที่อัดอั้นและเก็บกดมันมานาน
“ มีอะไรที่พอจะบอกผมได้ผมพร้อมที่จะรับฟังนะครับ ” ปลายภูบีบมือรณวีย์แน่นขึ้น มันทำให้คนที่จิตใจกำลังกระเจิดกระเจิงอบอุ่นขึ้นมาบ้างก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆออกมา ใต้ฟ้าฝืนเดียวกัน ณ มุมหนึ่งของบ้านพักบนภู
เพียงฝนอิงแอบแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับการินทร์ ชายหนุ่มสังเกตว่าแววตาหญิงสาวดูมีความสุขอย่างประหลาดขัดแย้งกับเมื่อก่อน ระยะเวลาที่ห่างกันไปเพียงฝนจะคิดถึงเขาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ
“ ฝนง่วงมั๊ย ” เขาถามเมื่อไม่มีอะไรที่จะชวนคุย ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจตัวเองถึงเควี้ยงคว้างขึ้นมาชอบกลทั้งๆที่ตอนนี้ได้สิ่งที่เป็นที่รักคืนมา แต่อะไรบางอย่างมันฟ้องว่าคนในอ้อมกอดตอนนี้แปลกๆไป
“ กานต์ง่วงแล้วหรือคะ ” เพียงฝนเงยหน้าขึ้นถามแต่อ้อมแขนกลับกอดรัดคนที่โดนถามแน่น
“ เปล่า ก็เห็นว่าฝนเพิ่งมาถึงไง กานต์ก็เลยอยากให้พักผ่อน เพราะนี่มันก็ดึกแล้ว ”
“ แต่ฝน ยังไม่หายคิดถึงกานต์เลยนี่คะ ให้ฝนนอนกอดกานต์อีกซักนิดนะ ”
“ มันแปลกๆนะฝน ถ้าใครรู้เข้าว่าไกลหูไกลตาผู้ใหญ่เราทำกันแบบนี้ ฝนจะแย่เอานะ ”
“ ฝนเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของกานต์ ” จบประโยคสายตาคนพูดดูเหม่อลอย การินทร์ให้เกรียรติเธอมาตลอด ระยะเวลาที่คบกัน ถ้าเธอไม่อนุญาต การินทร์ก็จะไม่แตะต้องตัวเธอแม้แต่ปลายก้อย …เพียงฝนเธอมันตาบอดแท้ๆที่หลงผิดไปฝากชีวิตกับผู้ชายเห็นแก่ตัวคนอื่น …..
“ เป็นอะไรไปครับฝน ” การินทร์ติงเมื่อเห็นว่าคนที่โอบกอดเขาไว้กำลังเหม่อและแม้มริมฝีปากแน่นคล้ายๆว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
“ ปะ เปล่า ฝนง่วงแล้วล่ะ ฝนนอนนะ ” หญิงสาวพูดจบก็รีบพลิกกลายหันหลังให้คนถาม
..กานต์ ฝนจะบอกกานต์ยังไงดีว่าฝนท้อง….
ความเหนื่อยล้าและสับสนช่วยส่งให้หญิงสาวหลับลงไปง่ายดาย แต่ชายหนุ่มอย่างการินทร์กลับไม่อาจที่จะหลับลงไปได้
เพียงฝนดูต้องการเขาผิดจากที่เคยเป็น ยังไงๆเขาก็ดูออกว่าคนข้างๆตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแต่ความผูกพันเก่าๆที่เขาเคยมีมันก็ทำให้เขามองข้ามอาการแปลกไปเหล่านี้ได้ ดีซะอีกที่เพียงฝนรักเขา แล้วเฟื่องฟ้าล่ะ ถ้าได้รู้ว่าคนรักตัวจริงของเขากลับมาหาเขา และเขาก็พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ เขาจะบอกเฟื่องฟ้าว่ายังไง ชายหนุ่มกุมขมับ ถ้าพรุ่งนี้เช้า เฟื่องฟ้าเห็นเขาเดินคู่เพียงฝน เขาไม่อยากที่จะคิดในสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น
ผ้าห่มถูกสะบัดออกจากตัว ชายหนุ่มห่มผ้าผืนนั้นให้หญิงคนรักอย่างเพียงฝนก่อนที่จะพาตัวเองออกไปต้านลมหนาวด้านนอก
สายตาหันไปมองบ้านหลังที่อยู่ข้างหน้า เวลาที่สับสนแบบนี้เขามักจะคิดถึงรณวีย์ไม่รู้ทำไม คนที่อยู่ข้างในจะหลับหรือยังไม่รู้ แต่ที่รู้เขาภาวนาให้ รณวีย์ยังไม่หลับ
การินทร์กำลังจะเดินไปยังจุดหมาย บ้านพักรณวีย์ แต่แล้วเขาต้องชงักเมื่อมองเห็นเงาลางๆของคนที่เดินมา ชายหนุ่มหลบในมุมมืด มองเงาที่เดินมาจนเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นใคร
ปลายภู กับ รณวีย์ กำลังเดินคู่กันมา สีหน้ารณวีย์เจือไปด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นรณวีณ์ถอดเสื้อคลุมตัวหนาส่งคืนให้ ปลายภู
…เสื้อตัวเองไม่มีหรือยังไงถึงไปอาศัยเสื้อนายนั่น ……
เขานึกค่อนแคะอยู่ในใจ อยากจะออกไปแขวะนัก ไอ้พวกสร้างภาพว่าตัวเองไม่ร่านผู้ชาย โธ่เอ้ย
“ อย่าคิดมากนะวี ลืมๆไปเถอะถือซะว่าโยนเรื่องเศร้าๆมาให้พี่แล้วก็แล้วกัน ”
ปลายภูบอกคนตรงหน้ายิ้มๆ ความลับทุกอย่างถูกเปิดเผย รณวีย์กล้าที่จะบอกเขาเรื่องการินทร์ เขาก็ยอมที่จะบอกเรื่องราวของเขาที่เขาปิดมันเอาไว้ เมื่อได้คุยกันอย่างหมดเปลือก ชายหนุ่มดีใจที่รณวีย์อมรับที่จะเป็นน้องชายเขาแทนที่ปลายไผ่ ถึงแม้จะเป็นแค่ในนาม แต่แค่นี้เขาก็พอใจอย่างที่สุด
“ ครับพี่ภู ”
รณวีย์ยิ้มรับ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมปลายภูถึงดีกับเขานัก อดีตในใจที่เจ็บปวดของเขาเทียบไม่ได้กับปลายภูเลยซักนิด ชายหนุ่มนึกละอายใจ จนสัญญากับตัวเองว่าต่อจากนี้จะลืมการินทร์ให้สิ้นไปจากใจเสียที เขามีแค่พี่ชายในนามที่ทำให้ชีวิตเขาดูมีคนห่วงใยก็น่าจะพอ
ปลายภู เดินแยกกลับไปแล้ว การินทร์ไม่รู้หรอกว่าสองคนพูดคุยอะไรกัน ชายหนุ่มรู้แต่ว่าตอนนี้ตัวเองขุ่นมัวกับภาพที่เห็นพอควร มันจะอะไรกันนักกันหนา พูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ได้ ทุเรศ ลูกกะตา
วันใหม่ เฟื่องฟ้า ตื่นแต่เช้าตรู่ เข้าทำหน้าที่ตัวเองเสร็จ ก็รีบตรงดิ่งไปที่บ้านของการินทร์ทันที หล่อนอดทนรอให้ฟ้าสางมาทั้งคืนเพื่อที่จะได้คุยกับการินทร์ให้รู้เรื่องว่าหล่อนจะสามารถเข้าไปนั่งในใจของชายหนุ่มได้หรือยัง คำพูดของปลายภูยังคงก้องอยู่ในหูหล่อน
..ผู้หญิงของการินทร์….
หล่อนจะชักช้าเสียเวลาทำไมที่จะเด็ดขาดกับผู้ชายที่เข้ามาทำให้หัวใจหวั่นไหว ยิ่งถ้าผู้หญิงที่เจ้านายเอ่ยถึงมีตัวตนจริง หล่อนยิ่งไม่ควรรีรอ
บ้านหลังสวยที่สาวภูกำลังมุ่งหน้าไป มันไม่ได้อบอุ่นท่ามกลางม่านหมอกอย่างที่ควรจะเป็นเหมือนเช่นทุกเช้าเมื่อเพียงฝน ตัดสินใจบอกเรื่องราวทุกอย่างให้การินทร์ฟัง เธอคิดทบทวนแล้วว่า ไม่ช้าไม่นานการินทร์ก็ต้องรู้อยู่เรื่องที่เธอท้องและที่เธอกล้าบอกเพราะคิดว่า
การินทร์ ยังคงรักเธออยู่เต็มหัวใจ แต่เหมือนเธอจะคิดผิด เมื่อการินทร์รับรู้เรื่องราวเข้า ชายหนุ่มรับไม่ได้อย่างหนักกับข่าวร้ายที่ได้ยิน เพียงฝนต้องการให้เขาเป็นคนรับผิดชอบหนึ่งชีวิตที่เขาไม่ได้สร้างขึ้น
เพียงฝนเอาแต่ร้องไห้ขอโทษ ขอโพยในสิ่งที่พลาดไปและอ้อนวอนให้เขาเห็นแก่ความเป็นคนรักเก่า ส่วนเขาเกิดอาการจุกแน่นจนพูดไม่ออก สงสารผู้หญิงทีอ้อนวอนก็สงสาร แต่จะให้เขาแบกรับภาระอย่างหน้าชื่นตาบานเขาก็ยากที่จะทำใจ
“ ทำไมอ่ะฝน ฝนปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ” ชายหนุ่มถามเสียงสั่นพยายามข่มอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจที่เคยคิดว่าผู้หญิงตรงหน้ากลับมาหาตนเพราะความรัก
“ ฝนขอโทษ กานต์ฝนขอโทษ ให้อภัยฝนนะ ฝนไม่มีทางออกแล้ว ” คนพูดร้องให้จนตัวโยน การินทร์ มองด้วยความเจ็บปวด เขาควรจะดีใจหรือเสียใจที่เพียงฝนเห็นคุณค่าเขาขึ้นมาตอนนี้
“ ฝนรู้ว่ามันดูไม่ดี แต่ฝนมองไม่เห็นใครนอกจากกานต์ นะกานต์นะ ยกโทษ ให้ฝนนะ ไม่อย่างนั้นฝนคงต้องเอาเด็กออก ”
การินทร์ตกใจเมื่อได้ยินถ้อยคำที่เพียงฝนเอ่ยออกมา บ้า เขาจะไม่ยอมให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องต้องรับกรรมที่ผู้ใหญ่ก่อหรอก
“ ฝนอย่าทำแบบนั้นนะ ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง เพียงฝนนึกพอใจที่แผนการเหมือนจะสำเร็จ การินทร์ไม่ใช่คนจิตใจโหดร้ายเธอรู้ดี น้ำตาคนรักเก่าอย่างเธอหลอมใจชายหนุ่มให้อ่อนลงไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ
“ ก็ถ้าหมดหนทางฝนคงต้องทำ กานต์คิดดูสิถ้าที่บ้านฝนรู้ฝนตายแน่ๆ ” พูดจบน้ำตาที่เตรียมบีบก็ทำงานได้ตามสั่ง การินทร์มองหน้าสาวหวานที่ตาบวมแดงสองแก้มอาบด้วยน้ำใสๆ ก็เริ่มที่จะใจอ่อน ชายหนุ่มดึงร่างนั้นมากอดปลอบโยน
“ ใจเย็นๆนะฝน กานต์เชื่อว่ามันมีทางออกที่ดีกว่านี้ ”
“ ก็กานต์ไงคะคือทางออกที่ดีของฝน ตอนนี้มันมีแค่สองทางคือถ้ากานต์ไม่ช่วยฝน ฝนก็คงจะทำแท้ง ” การินทร์อึ้งไปอีกครั้ง หัวสมองชายหนุ่มแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ นี่เขาควรทำยังไง
“ ว่าไงคะกานต์ ฝนรอคำตอบอยู่นะ ที่รัก ” เพียงฝนรุกต่อ เธอจะปล่อยให้ฟางเส้นสุดท้ายที่จะฉุดชีวิตเธอขึ้นมาใหม่คิดนานกว่านี้ไม่ได้ ทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามเส้นที่เธอขีดเอาไว้
“ กานต์ กานต์ ยังรับไม่ได้นะฝน ” การินทร์บอกอย่างอึกอัก เพียงฝนชะงักไปนิด ...กานต์คุณไม่มีทางเลือก…
หญิงสาวผละตัวออกจากอ้อมกอดชายหนุ่มอย่างเร็วแล้วปล่อยโฮหนักกว่าเดิมลงไปนั่งกองที่พื้น
“ กานต์ กานต์ ไม่รักฝนแล้วหรือคะ หรือกานต์มีใคร กานต์มีใครใหม่ ใช่หรือเปล่า ฝนจะเอาเด็กออก เด็กที่ไม่มีพ่อเอาไว้ทำไมให้ขายขี้หน้า ”
การินทร์ตกใจหน้าเสีย เมื่อเพียงฝนทำท่าเหมือนจะทำร้ายตัวเอง ชายหนุ่มรีบที่จะเข้าขวางแต่แล้ว ทุกอย่างต้องชงักหยุดเมื่อมีเสียงเคาะที่ประตู
“ คุณกานต์คะ ” เฟื่องฟ้าส่งเสียงเรียกโดยไม่คิดเกรงใจว่าคนข้างในกำลังพักผ่อนหรือไม่
เสียงแหลมเล็กที่เล็ดลอดเข้ามาทำให้เพียงฝนเช็ดหยาดน้ำตามองหน้าการินทร์เหมือนจะใช้สายตามถามไถ่ว่าเข้าของเสียงคือใคร
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวเหยียดนึกโมโหว่าทำไมเฟื่องฟ้าถึงโผล่มาตอนนี้ จิตใจเขายังไม่ปกติ เขาไม่อยากที่จะเจอใครทั้งนั้น
“ คุณกานต์ ตื่นหรือยังคะ ฟ้ามีเรื่องจะคุยค่ะ ” เฟื่องฟ้ายังคงส่งเสียงเข้าไปข้างใน ทำให้คนที่สงสัยลุกขึ้นคิดจะเดินไปเปิดประตู
“ กานต์เปิดเอง ฝน ” การินทร์รีบรั้งไว้ เขายังไม่อยากให้เพียงฝนเผชิญหน้ากับเฟื่องฟ้า ประตูถูกแง้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่คนเปิดจะแทรกตัวออกมา แล้วปิดประตูไว้ตามเดิม
“ มีอะไรเฟื่องฟ้า มาแต่เช้าเชียว ” การินทร์ถามแต่ เฟื่องฟ้าไม่สนใจ หล่อนผิดสังเกตในท่าทีของชายหนุ่ม
“ ทำเหมือนซ่อนอะไรไว้ข้างในเลยนะคะ ” สาวภูลองแหย่ แต่ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วยจึงเผลอพูดเสียงแข็ง
“ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปก่อนเฟื่องฟ้า ”
“ ทำไมไล่ฟ้าอย่างนี้ล่ะคะ ฟ้าอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาหาคุณกานต์นะคะ ”
“ เรานัดกันไว้เหรอ ” เฟื่องฟ้าหน้าถอดสีเมื่อได้ยินคำพูดแข็งกระด้างกับแววตาแข็งกร้าวของคนที่ตอบกลับมา มันต้องมีอะไรแน่ๆ หรือว่า….ผู้หญิงของการินทร์…
“ คุณกานต์ซ่อนใครไว้ ” สาวภูขึ้นเสียงพลางคิดที่จะเข้าไปข้างใน การินทร์รีบขวาง
“ กลับไปก่อนเฟื่องฟ้า ผมยังไม่อยากเจอใคร ผมอยากอยู่คนเดียว ”
“ อยากอยู่คนเดียวหรืออยากอยู่กับใครคะ อย่านึกว่าฟ้าไม่รู้นะ ผู้หญิงคนนั้นมีตัวตนและก็อยู่ในบ้านใช่มั๊ยคะ ”
“ อย่ามาขึ้นเสียงเฟื่องฟ้า ผมขอร้องดีๆ กลับไปก่อน ”
“ ไม่ฟ้าไม่กลับ เราต้องคุยกันให้จบวันนี้ ”
“ เรามีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันเฟื่องฟ้า ”
“ อย่ามาพูดแบบนี้กับฟ้านะคุณกานต์ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นสิ ”
“ รับผิดชอบอะไรผมไม่เข้าใจ ”
“ ก็จิตใจฟ้าไง คุณกานต์จะคิดเล่นๆกับฟ้าไม่ได้นะ ไม่รู้ล่ะ ฟ้าจะพาคุณกานต์ไปหาพ่อแม่ฟ้าที่เชิงภูด้วยกันวันนี้ ”
“ เลิกเพ้อ และหยุดบ้าซะทีเฟื่องฟ้า กลับไป ผมบอกให้กลับไป ” การินทร์ตวาดเมื่อรู้สึกเหลือทนกับอาการที่แสดงออกของเฟื่องฟ้า ผสมกับความเครียดที่หญิงสาวในห้องอีกคนนำมาให้
“ คุณกานต์ใจร้าย คุณกานต์ไล่ฟ้า ผู้ชายเลว ”
“ เออผมเลว แล้วก็เลิกยุ่งกับผมซะที ผมกำลังจะเป็นพ่อคน รู้เอาไว้ด้วย ”
เฟื่องฟ้าอ้าปากค้างก่อนจะสติหลุดพุ่งเข้าขีดข่วนตบตีการินทร์เป็นพัลวัล ชายหนุ่มเองก็ได้แต่ปัดป้องไม่กล้าที่จะตอบโต้รุนแรง ดีที่มันยังเช้าเลยยังไม่มีใครออกมาเพ่นพ่านเห็นเหตุการณ์เข้า ไม่งั้นเรื่องนี้คงดังไปทั่วภู แต่สุดท้ายก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะและการกระทำของคนที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่
“ เธอบ้าไปแล้วเหรอเฟื่องฟ้า ” รณวีย์เองเป็นเจ้าของเสียงตวาดนั่น มันส่งผลให้ทุกอย่างหยุดนิ่งการินทร์ผลักเฟื่องฟ้าออกจากตัว เจ็บแปลบที่ลำคอเพราะโดนเล็บข่วนเลือดซึม
“ กลับไปเฟื่องฟ้า อย่าให้ฉันต้องโมโห ” ชายหนุ่มมองหน้าเอาเรื่องสาวภูปากสั่นน้ำตาซึม มองเขาอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

4_NAY

ไงต่อล่ะ. นังฟ้า

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ  สมน้ำหน้าไอ้กานต์ วะฮ่าๆๆๆๆ

krittamm

ขอบคุณครับ

Gngkung

ขอบคุณครับ