++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ อย่าเข้ามาแตะต้องตัวผมถอยไป ”

“ ไอ้อ่องได้เรื่องมั๊ย ” ปลายภูตรงเข้าไปถามคนสนิทเมื่อมาถึงเรือนอ่องรีบรายงานสถานการณ์ว่าตอนนี้ เขาจับตัวเฟื่องฟ้าเอาไว้แล้ว เขาเชื่อว่าเฟื่องฟ้าเป็นคนต้นเรื่องปลายภูถอนหายใจอย่างเครียดหนัก ทำไมคนต้นเรื่องต้องเป็นคนที่เขาสงสัยแต่ไม่อยากให้เป็นด้วยนะ
“ ดี ตอนนี้สั่งห้ามใครคนใดออกนอกภูเป็นอันขาดจนกว่าจะหาคนทำผิดได้ ”ปลายภูออกคำสั่ง ซักพักก็มีคนงานวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาบอกว่าที่อนามัยกำลังวุ่นวาย การินทร์ ตามเข้าไปฉุดลากรณวีย์บอกจะส่งตำรวจ ปลายภูส่ายหัวอย่างเอือมระอา นี่นายกานต์นั่นรักเพียงฝนถึงขนาดหลับหูหลับตาเชื่ออะไรง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ
เพียงฝนจะถูกส่งไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพเพราะเธอยังไม่รู้สึกตัว การินทร์ติดรถเขาเพื่อมาเก็บของที่จำเป็น แต่พอแยกกัน นายนั่นก็ยังตามไปทำร้ายคนที่รักตัวเองจนได้
“ ปล่อยวี การินทร์ ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ ” ปลายภู ออกคำสั่งเมื่อวิ่งมาถึงเหตุการณ์ ภาพที่เขาเห็นมันทำให้เขาสงสารรณวีย์จับใจ ลำพังหัวใจที่หลงรักการินทร์แล้วการินทร์ไม่เคยสนใจหรือญาติดีด้วยมันก็สร้างรอยช้ำให้เจ้าตัวได้มากพอแล้ว แล้วนี่คนที่รักหมดหัวใจยังทำร้ายร่างกายจนสะบักสบอมขนาดนี้ เป็นเขา เขาคงทนไม่ได้แน่ๆ หมอนาวิ่งเข้าไปพยุงรณวีย์เมื่อการินทร์ปล่อยให้ร่างบอบช้ำนั่นร่วงกองไปที่พื้นเพราะคำสั่งของปลายภู
“ ภูคะ บอกตำรวจไปเลยค่ะ นาทนไม่ได้แล้ว ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ ” หมอสาวเสนอคนมีอำนาจกว่า ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย เมื่อไหร่เพียงฝนจะฟื้น แล้วคนบอบช้ำนี้จะพูดจาได้นะ
รณวีย์ไอสำลักเลือดออกมาเมื่อร่างกายข้างในที่ช้ำเริ่มออกอาการ การินทร์ ก้มมอง ชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นอาการคนเจ็บชัดเจน รณวีย์มองสบตาเขานิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อไอออกมาอีกจนตัวโยน การินทร์เพิ่งรู้สึกตกใจเมื่อเลือดกำเดารณวีย์ไหลออกมาจนหมอนาต้องรีบซับเอาไว้ ปลายภูกัดกรามแน่นแต่พยายามควบคุมอารมณ์ หนุ่มใหญ่รีบตวาดลั่นทันทีเมื่อเห็นการินทร์ทำท่าจะนั่งลงดูอาการรณวีย์
“ อย่าแตะต้องตัววี การินทร์ ” การินทร์ชะงัก หมอนาเองก็รีบปัดมือชายหนุ่มออกให้ห่างตัวคนเจ็บ
“ คุณจะไปไหนก็ไป รอให้ภรรยาคุณฟื้นขึ้นมาก่อน ถ้าเธอบอกว่าคุณวีเป็นคนทำร้ายเธอ พวกเราที่นี่ยอมให้คุณทำอะไรกับคุณวีก็ได้ แต่ตอนนี้ คนที่นี่ละอายต่อการกระทำของคุณ กลับไปหาคนของคุณซะ อย่ามายุ่งกับคุณวีอีกจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่าง ”
หมอสาวบอกออกมาอย่างสุดทน การินทร์ลุกขึ้น มองหน้าผู้คนที่มองเขาเป็นตาเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองรณวีย์ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วค่อยๆถอยหลังเดินหายไป
“ อ่อง ไปส่งเขาที่โรงพยาบาล คนที่นั่นรอเขาอยู่ ” ปลายภูออกคำสั่งกับคนสนิท ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาเข้าใจ การินทร์เป็นคนแรกที่เขาจะไม่ยอมให้มาเหยียบที่ภูปลายสายอีก
ระหว่างเดินทางกลับเข้ากรุงเทพ พร้อมเพียงฝน โดยทางโรงพยาบาลเป็นฝ่ายดำเนินการให้ การินทร์เพิ่งใช้เวลานั่งคิดทบทวนในหลายๆสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่ภูปลายสายปกป้องรณวีย์ เหมือนมั่นใจว่าเขามองอะไรผิดไป คำพูด และการกระทำหลายๆอย่างของรณวีย์วิ่งเข้ามาวนเวียนในหัวเขา ชายหนุ่มเริ่มเอนเอียงเมื่อนึกถึงภาพที่รณวีย์ยอมเขามาตลอด รวมทั้งภาพที่เฟื่องฟ้าตบหน้าเจ้าตัว ชายหนุ่มยกมือลูบหน้ากุมขมับ เขาเชื่อคำพูดเฟื่องฟ้าเหรอนี่
เพียงฝนอาการดีขึ้นในวันสองวันหลังจากถึงมือหมอที่กรุงเทพ หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว พอๆกับอาการของรณวีย์ ที่เริ่มที่จะพูดจาและเดินได้อย่างปกติ ทุกอย่างถูกเปิดเผยเมื่อเฟื่องฟ้าโดนเค้นหนัก หล่อนหนีไปไหนไม่รอด เมื่อปลายภูกักตัวไว้อย่างไม่ใจอ่อน หนุ่มใหญ่โกรธจนแทบจะฆ่าสาวใช้ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจถึงได้โหดร้ายและและโดนครอบงำจากพิษรักได้ขนาดนี้
“ คนที่เธอต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน เธอควรจะขอโทษวี เรื่องที่เธอทำ มันทำให้วีเป็นยังไงเธอก็เห็น ” ปลายภูพูดเสียงแข็งเมื่อเฟื่องฟ้าร้องห่มร้องให้ขอโทษขอโพย และขอให้เรื่องนี้อย่าให้ถึงมือตำรวจ เธอกลัวไปสารพัด
“ คุณวีคะ ฟ้าขอโทษ ฟ้าไหว้ ฟ้ากราบล่ะค่ะ อย่าให้เรื่องนี้ถึงตำรวจเลยนะคะ ฟ้าจะไม่ทำอีกแล้ว ฟ้ากลัวติดคุก พ่อ แม่ ฟ้าก็มีนะคะพวกท่านไม่มีใครดูแล นะคะ คุณวีช่วยฟ้าด้วย ” สาวภูเปลี่ยนทางไปก้มกราบไหว้คนที่อาจช่วยชีวิตเธอไม่ให้มีมลทินได้ รณวีย์เป็นคนใจอ่อน เขาต้องเห็นใจเธอแน่
“ คุณวี ไม่มีสิทธิตัดสินเรื่องนี้เฟื่องฟ้า ฉันเคยเตือนเธอแล้วให้ทำใจซะเกี่ยวกับนายการินทร์แต่เธอมันดื้อเอง พวกเรารับปากเขาเอาไว้แล้วว่าจะเอาผิดคนลงโทษ เธอขอร้องอะไรใครไม่ได้ทั้งนั้น ” หมอนาชิงแย้งเอ่ยตัดหน้ารณวีย์ เธอรักที่นี่เหมือนๆกับปลายภู ศักดิ์ศรีของคนบ้านป่าก็พอจะมีบ้าง เธออยากให้ปลายภูพูดคำไหนเป็นคำนั้น
“ ก็อย่างที่หมอนาบอกเฟื่องฟ้า วีไม่มีสิทธิตัดสินเรื่องนี้ ” รณวีย์เอ่ยในที่สุด ชายหนุ่มลุกเดินหนีทันที แม้แผลภายนอกจะเริ่มหาย แต่แผลภายในของเขามันกำลังลุกลามอย่างหนัก ภาพที่การินทร์ทำร้ายเขามันชัดเจนจนยากที่จะลบมันทิ้งไปได้ง่ายๆ
“ อ่อง เรียกตำรวจ ” ปลายภูตัดใจออกคำสั่ง เฟื่องฟ้าหน้าซีดเผือด สาวเจ้าส่ายหน้า นัยตากลิ้งกลอกอย่างคนที่กำลังจะเสียสติ
“ ไม่ ไม่ ฟ้าไม่ยอมติดคุก ไม่ ไม่ ” สาวภูลุกขึ้นโวยวาย ก่อนจะออกวิ่งอย่างบ้าคลั่ง สร้างความตื่นตกใจต่อผู้พบเห็น
“ เฟื่องฟ้า ” รณวีย์ครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นอาการเฟื่องฟ้าวิ่งผ่านหน้าไป ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าหล่อนต้องคิดอะไรร้ายๆแน่ ชายหนุ่มออกวิ่งตามทันทีที่เห็นเฟื่องฟ้าวิ่งไปยังทางผาน้ำตก
“ รณวีย์ ” ปลายภูตกใจที่เห็นรณวีย์วิ่งตามเฟื่องฟ้าไป แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เขาออกวิ่งตามหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวไปทันที หมอนา อีกคนที่ไม่ยอมอยู่กับที่
“ ยัยฟ้า ก่อเรื่องไม่รู้จักจบจักสิ้น หล่อนกะจะให้คนที่นี่เป็นนักวิ่งลมกรดไปซะหมดหรือยังไง ” หมอสาวบ่นออกมาอย่างเอือมระอาแต่สองขาก็วิ่งตามอย่างไม่รู้จักเหนื่อย
“ เฟื่องฟ้า เธออย่าทำอะไรบ้าๆนะ หยุดเดี๋ยวนี้ ” รณวีย์ร้องห้ามเมื่อเห็นเฟื่องฟ้าวิ่งเข้าเขตหวงห้าม
“ วีอย่าตามไป กลับลงมา ” ปลายภูร้องเรียกตาม หนุ่มใหญ่ขนลุกชันเมื่อมองเห็นคล้ายๆว่าร่างของรณวีย์ที่วิ่งขึ้นไปบนผาน้ำตก มันเป็นเหมือนภาพที่ปลายไผ่เคยวิ่งขึ้นไปในอดีต
“ วี เชื่อพี่ กลับลงมาก่อน ” ชายหนุ่มเรียกตามไม่ลดละ รณวีย์ใช่ว่าจะหยุดฟังร่างนั้นยังคงตามเฟื่องฟ้าไปอย่างไม่
“ อย่าตามเข้ามา ไม่งั้นฟ้าโดดจริงๆด้วย ” เฟื่องฟ้าหันมาชี้กราดที่รณวีย์ เมื่อวิ่งไปจนสุดทางด้านหลังที่หล่อนกำลังถอยร่นไป อีกไม่กี่ก้าวมันก็หล่นลงไปข้างล่างชัดๆ
“ อย่าถอยหลังเฟื่องฟ้า หยุดเดินแล้วฟังวี ” ชายหนุ่มรีบห้าม สิ่งที่เห็นมันทำให้เขาใจสั่นไม่เป็นจังหวะ
“ ไม่ฟ้าไม่ฟัง ทุกคนรังแกฟ้า ฟ้าจะไม่อยู่ให้ใครหัวเราะเยาะ ” เฟื่องฟ้าน้ำตาร่วงพลางถอยหลังไปเรื่อยๆ รณวีย์เห็นท่าจะไม่ดีเพราะอีกแค่ก้าวเดียว เฟื่องฟ้าก็สามารถร่วงลงไปสู่สายน้ำวนเบื้องล่างแล้ว
“ วี อย่าเข้าไป ” ปลายภูตะโกนลั่นสุดเสียงเมื่อวิ่งตามมาเห็นว่ารณวีย์ตัดสินใจพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะจับตัวเฟื่องฟ้าเอาไว้ แต่เขาเตือนช้าไป รณวีย์ไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น……..
..เพล้ง… ! แก้วน้ำในมือการินทร์หล่นแตกกระจายขณะที่กำลังจะยกไปเก็บหลังจากที่เอามาให้เพียงฝนดื่มเรียบร้อยแล้ว
“ ฝนว่าไงนะ ” ชายหนุ่มถามทวนในสิ่งที่เพียงฝนเพิ่งจะบอกเขา เพียงฝนถามหา รณวีย์ บอกเขาว่า ถ้ารณวีย์ไม่ไปเห็นเธอ ป่านนี้เธออาจจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ได้ เฟื่องฟ้าคงไม่ปล่อยให้เธอรอด
“ ทำไมต้องหน้าตื่นขนาดนั้นล่ะกานต์ ตกใจเหรอที่รู้ว่าสาวชาวป่าทำร้ายฝน เห็นคะยั้นคะยออยากรู้ตั้งแต่ฝนฟื้นแล้วนี่ ” หญิงสาวบอกออกไปอย่างไม่รู้เรื่อง การินทร์เข่าอ่อนแทบล้ม หาที่นั่งทรงตัวไว้ ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ
“ รณวีย์ ”
“ ใจเย็นค่ะภู วีคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ เชื่อนา ” หมอนาเข้าปลอบปลายภูที่ทรุดนั่งอย่างหมดแรงมองผู้คนที่ตามลงไปงมหาร่าง คนสองคนที่ร่วงลงไปด้วยกัน น้ำตาหนุ่มใหญ่ไหลพรากก่อนจะเพ้อออกมา
“ ไม่ หมอนาอย่าปลอบผม ผมรู้ดี ไม่มีใครรอด ไม่มีใครรอด ” อ่อง มองอยู่รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที รู้ว่าเจ้านายกำลังคิดถึงวันโหดร้ายในอดีต
“ ไผ่ ช่วยวีด้วย อย่าให้วีเป็นอะไร ” ปลายภูเพ้อออกทาทั้งน้ำตา มองผู้คนที่ช่วยกันหาร่างคนโชคร้ายอย่างเลื่อนลอย เขาหมดหวังตั้งแต่เห็น รณวีย์ร่วงหล่นลงไปแล้ว……
เพียงฝนออกจากโรงพยาบาล ใช้ชีวิตอย่างคนปกติ เมื่อเธอไม่มีภาระให้อุ้มชูเอาไว้ การินทร์เหม่อลอยตั้งแต่รู้ว่าเขาลงโทษคนผิด รณวีย์เป็นแพะที่เฟื่องฟ้าโยนเอาไว้ให้เขาทำอะไรป่าเถื่อนอย่างที่ไม่น่าให้อภัย
“ กานต์ รอนานมั๊ยคะ ” เสียงใสทักทายชายหนุ่มในวันฝนพรำ ภายในร้านกาแฟ เพียงฝนนัดการินทร์ออกมาคุยเรื่องระหว่างเขาและเธอในวันที่อะไรๆมันเปลี่ยนไป
“ รอได้ครับ ฝนทานอะไรก่อนมั๊ย ” ชายหนุ่มเปิดยิ้ม เขาจะต้องไปคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วทำไมนะ เขาควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงตรงหน้านี้สิ เขาไม่ต้องรับผิดชอบอะไรๆที่เขาไม่ได้ก่อขึ้น เขากับเพียงฝนตอนนี้ไม่มีเลือดเนื้อใครมาเกี่ยวข้องแล้วนี่
“ อืม ฝนคุยไม่นานหรอก เขารออยู่ ” เขารออยู่…..การินทร์ใจกระตุก เขา นี่ใครกัน ?
“ เขา ใครเหรอครับ ฝนนัดเพื่อนไว้เหรอ ”
“ ไม่ใช่เพื่อนค่ะ คนของฝน ” เพียงฝนบอกอย่างหนักแน่น คนที่เธอคิดว่าจะไม่อภัยในการกระทำได้กลับมาขอคืนดีเธอ เขาเคลียร์ทุกอย่างได้ลงตัวในช่วงที่เธอหายไป เขาบอกพร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตเธอ แต่ตามตัวเธอไม่เจอ มาเจออีกทีก็ในวันที่เธอได้เสียหนึ่งชีวิตที่เกิดจากเขาไปแล้ว เขาขอไถ่โทษทุกอย่าง ผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เธอท้อง
“ กานต์ไม่เข้าใจ ” การินทร์หน้าเสียใจสั่น ผู้หญิงตรงหน้ากำลังจะบอกอะไรเขา
“ ฝนขอโทษนะกานต์ กานต์จะดุจะด่าจะว่าฝนยังไงก็ได้ คนของฝนเขากลับมาขอคืนดีกับฝนแล้ว และฝนก็ยังรักเขา ที่ผ่านมาฝนขอยอมรับผิดที่ทำให้ชีวิตกานต์เกิดเรื่องวุ่นวาย ต่อไปกานต์ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตฝนแล้วนะ ฝนจะแต่งงานกับพี่วุธ ”
การินทร์หูอื้อ ตาลาย ไม่สนใจฟังว่าผู้ชายของเพียงฝนจะชื่ออะไร ชายหนุ่มสับสน เจ็บปวดในสิ่งที่ได้ยิน เขาหมดความสำคัญลงไปในวันที่เพียงฝนหมดภาระ นี่มันอะไรกัน ความฝันที่เขาวาดไว้ถึงครอบครัวที่อบอุ่นกำลังพังทะลายลงไป
“ โชคดีนะกานต์ ” เพียงฝนถือโอกาสที่การินทร์สับสนกับชีวิตตัวเองบอกลา แล้วลุกเดินออกจากร้าน การินทร์มองตามอย่างเจ็บปวด ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เขาโดนเพียงฝนบอกลา ชายหนุ่มยอมรับว่าครั้งนี้เขาเจ็บปวดกว่าครั้งแรก เพราะเขาลงมือทำร้ายคนๆหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรแทบปางตาย เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ผู้หญิงคนนี้ แต่นี้หรือคือสิ่งที่เขาได้รับตอบแทน รณวีย์ ยังไม่สายไปใช่ไหมที่เขาจะกลับไปขอโทษคนๆนั้น…….. กลิ่นของไอหมอกจางหายเมื่อแสงแรกของตะวันโผล่พ้นเทือกเขาสาดส่องลงมา แดดอ่อนๆโปรยทั่วทุ่งหญ้าสองข้างทางให้แลดูเป็นสีทอง เจ้าของเป้ใบใหญ่นั่งลงริมทางเดินอย่างหมดแรง แม้บรรยากาศรอบตัวจะสวยงามชวนมองเพียงไรแต่ ณ ตอนนี้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจที่จะชื่นชมมันเลยซักนิด สายตาโรยรา มองทอดเข้าไปตามเส้นทางที่จะมุงไปสู่ ภูปลายสาย จุดหมายของเขาอยู่ที่นั่น
“วี ยังอยู่ที่นี่ คุณจะมาหาเขาเหรอ ” ชายหนุ่มนึกถึงถ้อยคำของปลายภูที่บอกกับเขาในวันที่เขาโทรถามถึงคนที่เขากำลังจะไปหา
….เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่เรียนมัธยม……นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบจะเก้าโมง….อากาศตอนสายๆบนภูยังคงเย็นสบายเหมือนทุกๆวัน
การินทร์ ยืนมองหยดน้ำค้างที่กำลังจะจางหายไปจากยอดหญ้า สายตาชายหนุ่มทอดมองออกไปยังเทือกเขาสูงเตี้ยที่ห้อมล้อมแบ่งเขตอาณาบริเวณภูปลายสายเอาไว้ เปรียบเหมือนจะแยกตัวให้มันออกมาจากเขตแดนอื่นอย่างชัดเจน มันเป็นภาพที่สวยงามจนเขานึกอยากจะอยู่ที่นี่ต่ออย่างไม่มีกำหนด แต่มันก็คงเป็นเพียงแค่ความคิด ในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อที่จะมาขอโทษคนๆนึง
แสงแดดอ่อนได้ไล่ไอน้ำค้างให้จางหายละลายไปจนหมดเมื่อชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้นานนับชั่วโมง ปลายภูบอกไปตามรณวีย์ให้ แต่ทำไมหายไปนานจัง ร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามาหาเขาในที่สุดก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ
“ วี เขามาไม่ได้ คุณไปหาเขาเองได้มั๊ย ” ชายหนุ่มมองหน้าคนบอก ตอนนี้รณวีย์จะบอกให้เขาทำอะไรเขาทำได้ทั้งนั้น ขอแค่เพียงให้เขาได้มีโอกาสขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป
“ วี อยู่ไหนครับ ” เขาถาม
“ เดี๋ยวผมพาไป ” ปลายภูเอ่ย แล้วเดินนำออกไป บรรยากาศดูเงียบเหงาผิดปกติ การินทร์เดินอกเดินตามหลังปลายภูที่พาลัดเลาะพาไปในที่ที่เขาไม่เคยมา สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าทางเข้าของสถานที่แห่งหนึ่ง
“ วี รอคุณอยู่ข้างใน อยากพูดอะไรพูดกับเขาซะ ผมรออยู่ข้างนอก ” ปลายภูบอก การินทร์ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบเดินผ่านรั้วไม้เข้าไปข้างใน
ว่างเปล่า ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าตรงนี้จะมีสิ่งมีชีวิต อาศัยอยู่ การินทร์มองกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะใจเสีย และนึกบ่นว่าปลายภูเป็นบ้าอะไรพาเขามาปล่อยที่สุสานใครก็ไม่รู้ ชายหนุ่มกำลังจะเดินหันหลังกลับเมื่อบรรยากาศมันชักแปลกๆ แต่พลันสายตา ได้ไปสะดุดกับชื่อที่ปักอยู่เหนือเนินเขาเตี้ยๆ ที่แยกออกมาไม่ไกลจากสามเนินแรก
………ร ณ วี ย์………….

หัวใจหล่นไปอยู่ทีปลายเท้าเมื่อการินทร์อ่านชื่อนั้นไปหลายรอบจนแน่ใจว่าตาไม่ได้ฝาดไปชายหนุ่มตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุยคนาฟ

4_NAY

จริงหรือ วี

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ ทำไมไม่รู้สึกเศร้าวะ สมน้ำหน้าไอ้กานต์อีกต่างหาก  

krittamm

ขอบคุณครับ