++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“สมบูรณ์ที่สุด? คิดเหรอว่างบจะน้อยไปกว่าการนำเสนอวิถีชีวิตของคนไทยในทุกๆภาค โดยทำให้พอเข้าใจพอสังเขป ”
รณวีย์แย้งทันควัน แนวคิดที่เขานำเสนอ ผู้มีอำนาจตัดสินใจก็เห็นด้วยเห็นควรเพราะตรงตามแนวทางที่ทางโรงเรียนอยากให้เป็นแล้วนายนี่ยังจะเอาอะไรอีก งบเหรอก็ใช่ว่าตัวเองจะออกซะที่ไหน
“อย่าคิดว่านี่มันงานการกุศลแล้วจะทำอะไรแบบขอไปทีสิวีย์” การินทร์แย้งกลับ คนถูกแย้งกำลังจะโต้ตอบ แต่ถูกปรามไว้ซะก่อนจากบุคคลที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“เอาล่ะๆ เถียงกันไปเถียงกันมา ท่าจะไม่จบ การินทร์ อาจารย์เห็นด้วยกับรณวีย์นะ ถ้าเธอไม่ติดปัญหาในเรื่องอะไรในส่วนของเธอ เราก็น่าที่จะทำตามที่รณวีย์เสนอ ส่วนเรื่องงบประมาณ เราทำงานนี้เพื่อการกุศลก็จริง แต่เพื่อชื่อเสียงและหน้าตาของโรงเรียน เราไม่ทำงานชิ้นนี้อย่างขอไปทีหรอก เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น หลังจากนี้ไป อาจารย์คงต้องฝากงานหลักๆสองส่วนนี้ ไว้ที่เธอสองคน รณวีย์ อาจารย์เชื่อว่าเธอจะถ่ายทอดถักทอเรื่องราว ออกมาได้ดี การินทร์ อาจารย์เชื่อว่าเธอจะสร้างความสมจริงสมจังให้คนที่ได้ชมละครครั้งนี้ได้รับความประทับใจ ส่วนเรื่องอื่นๆ อาจารย์บุษบา จะเป็นผู้ประสานงานกับชมรมกิจกรรมของโรงเรียนเอง แต่ทั้งสามคนก็คงต้องประสานงานกันตลอดน่ะแหละ เพื่อความสมบูรณ์ของงานครั้งนี้ เอาล่ะ นี่ก็มืดแล้ว อาจารย์ว่าเธอสองคน คงจะเหนื่อยและเพลียกันพอดู โดยเฉพาะ รณวีย์ เห็นบอกว่าลงจากเหนือ ก็มาที่นี่เลยนี่ กลับไปพักผ่อนเถอะ อ้อ หรือจะรออาจารย์ก็ได้นะ จะได้กลับพร้อมกันเดี๋ยวให้คนขับรถแวะไปส่ง แต่รอหน่อยนะ อาจารย์ยังต้องคุย และเก็บงานบางส่วนกับอาจารย์บุษอีก ส่วนเธอการินทร์ เดี๋ยวนี้เป็นจิตรกรฝีมือเยี่ยม ขับรถหรูกว่าอาจารย์อีกจะกลับไปก่อนก็ได้นะ”
“งั้นผมขออณุญาตเอาตัวเพื่อนผมกลับไปด้วยนะครับ ไม่เจอกันซะนาน ผมคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว” รณวีย์ทำหน้าไม่ถูก และก็อดไม่ได้ที่จะหันมองคนพูด ฝ่ายนั้นก็หันมาศบตาซะด้วยนี่สิ ชายหนุ่มจึงเอ่ย
“ฉันจะอยู่ช่วยงานอาจารย์”
“แล้วรอรบกวนให้ท่านไปส่งงั้นเหรอ”
“ฉันไม่ไช่เด็กสามขวบ ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะรบกวนท่าน”
“งั้นก็กลับกับฉันสิ”
“เห็นจะไม่ บ้านเรามันคนละทาง”
“แล้วบ้านอาจารย์อยู่ทางเดียวกะนายหรือไงล่ะ เท่าที่จำได้ ฉันว่าไม่นะ”
รณวีย์กำลังจะอ้าปากเถียง แต่อาจารย์บุษบาชิงทำเสียงในลำคอเสียก่อนเพื่อนเตือนสติว่าในห้องนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคน แต่ยังมีบุคคลที่ควรเคารพยิ่งนั่งรวมอยู่ด้วย รณวีย์ถึงกลับหน้าเจื่อนรีบยกมือกราบขอโทษทันที ไม่ต่างจากการินทร์
“ว่าไง จะรออาจารย์หรือจะกลับกับเพื่อนเก่า” คนนั่งตรงหน้าให้เลือก รณวีย์จึงตอบเสียงเบา
“ขอบพระคุณอาจารย์มากนะครับ แต่ผมคงไม่รบกวน” การินทร์แอบยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะรีบเอ่ยลาอาจารย์ทั้งสองแล้วลุกจูงแขน รณวีย์ออกไปจากห้องเสียดื้อๆ
“ยังไงกันนะ สองคนนี้” อาจารย์ผู้อาวุโสกว่าเอ่ยอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปใช้สายตาขอความเห็นจากอาจารย์สาวใหญ่ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา แต่ฝ่ายนั้นก็ได้แค่ส่ายหัวช้าๆ แทนคำตอบเท่านั้น
ที่ด้านนอก ความมืดของยามราตรีโรยปกคลุมไปทั่วบริเวณตัวอาคาร จะมีก็แค่แสงไฟจากหลอดนีออนเท่านั้นที่ส่องสว่างนำทางให้สองร่างได้ก้าวออกมา
รณวีย์แกะมือการินทร์ออกจากแขนเมื่อโดนเจ้าตัวเดินจูงมาจนจะถึงหัวมุมที่จะเลี้ยวไปยังที่จอดรถ ฝ่ายนั้นก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่เปลี่ยนมาสนทนาด้วย เมื่อเดินเงียบด้วยกันมาหลายนาที
“ทำไมนายต้องโกหกใครต่อใครว่านายตายไปแล้ววีย์” เงียบ...ไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปากคนข้างกาย
“นายรู้มั๊ย ว่าฉันรู้สึกแย่ขนาดไหน” การินทร์เอ่ยต่อ แต่คนข้างๆก็ยังเงียบ เขาเลยต้องหยุดเดิน และใช้มือจับฝ่ายนั้นให้หยุดด้วย
“ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันเคยทำกับนายมันเลวร้ายขนาดไหน แต่ฉันอธิบายได้นะ” เงียบ ปฏิกิริยาตอบโต้ของรณวีย์ก็แค่แกะมือเขาออกอีกเท่านั้น
“ขอร้องล่ะวีย์ นายช่วยสนใจฉันหน่อยได้มั๊ย ฉันไม่ใช่ลม หรืออากาศที่นายจับต้องไม่ได้นะ เราต้องคุยกันฉันอยากให้นายเข้าใจในสิ่งที่ฉันเคยทำลงไป”
“ฉันมาที่นี่เรื่องงาน” รณวีย์เอ่ยออกมาในที่สุด พลางหมุนตัวเดินกลับทางเดิมที่เดินผ่านมา เมื่อเป็นอิสระจากการเกาะกุม
“แล้วนั่นนายจะไปไหน”การินทร์เรียกตาม รณวีย์แค่ชะงักเท้านิดหน่อย แต่แล้วเจ้าตัวก็เดินหน้าต่อไปโดยไม่หันกลับมาแลคนเรียกซักนิด
“รณวีย์ ฉันขอโทษ” เสียงคนข้างหลังร้องดังตามค่อ นข้างดัง ทำชายหนุ่มหยุดเดินจนได้ เพราะเสียงที่ได้ยิน มันเครือไปด้วยอารมณ์บางอย่าง
“นายไม่รู้หรอกว่าคนๆหนึ่งรู้สึกแย่แค่ไหนที่ไม่มีโอกาสได้อธิบายในสิ่งที่เขาทำกับคนที่จริงๆแล้วเขาก็เคยรู้สึกดีด้วย”
การินทร์เอ่ยต่อเมื่อฝ่ายนั้นหยุดฟังเขาพูดได้ ใครจะรู้จักใจเขาได้ดีเท่าตัวเขาเอง รอยอดีตครั้งนั้น เพราะด้วยเหตุการณ์มันพาไป และอารมณ์ที่ไม่ยอมรับความจริงบางอย่างที่เกือบจะก่อตัวขึ้น ทุกอย่างมันเลยจบลงด้วยคำว่าสายไป
“ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้นายคิดอะไรอยู่ หากนายจะโกรธ จะเกลียดฉัน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกวันนี้ก็ใช่ว่าชีวิตฉันจะราบรื่นนัก มีความจริงหลายอย่างที่นายไม่รู้ และฉันก็รอ รอที่จะไปบอกนายด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็คงไม่นาน แต่วันนี้นายกลับมา ฉันดีใจนะ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าคนเราหลังหมดลมหายใจ จะสื่ออะไรกันได้แค่ไหน”
รณวีย์ใจสั่นกับสิ่งที่ได้ยิน .....และฉันก็รอ รอที่จะไปบอกนายด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็คงไม่นาน......ประโยคนี้ มันหมายความว่ายังไง ก็การินทร์เคยรับรู้ว่าเขาตายไปแล้วนี่
............ฉันก็ไม่รู้ว่าคนเราหลังหมดลมหายใจ จะสื่ออะไรกันได้แค่ไหน………..
การินทร์ นี่ชีวิตนายกำลังเจอกับอะไร!..?
บรรยากาศในรถเงียบกริบ เงียบจนต่างคนต่างได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเอง หากว่าสองคน ได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันก็คงจะดี
“หิวมั๊ย” การินทร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน หลังจากที่ปล่อยให้ความอึดอัดเข้าครอบงำเนิ่นนาน รณวีย์ ยอมมากับเขาในที่สุด ชายหนุ่มอยากที่จะนึกเข้าข้างตัวเองว่าคนข้างกายคงสะดุดในคำพูดของเขา และคงอยากรู้ว่าชีวิตเขาเจอกับอะไร แต่แล้วก็ไม่อาจคิดได้ เมื่อฝ่ายนั้นขึ้นรถได้ก็เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดทาง
“ถามว่าหิวมั๊ย” การินทร์ถามใหม่ คราวนี้รณวีย์หันมาสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปนั่งท่าเดิม
“อึดอัดนักหรือไง ที่นั่งรถมากะฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยประชด เมื่อนึกไม่ชอบใจในท่าทีของคนข้างกาย แต่ฝ่ายนั้นก็ยังนั่งนิ่ง เหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“นี่ฉันคุยกับนายอยู่นะวีย์” การินทร์เอ่ยเสียงดัง ก่อนจะหักทิศทางของรถเข้าจอดริมทาง เมื่อเห็นว่าซอยถัดไปก็จะถึงบ้านของรณวีย์
“ขอบใจที่มาส่ง” รณวีย์เอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย พลางจะเปิดประตูรถลงไป แต่การินทร์ไม่ยอมปลดล็อคประตูให้ ชายหนุ่มเอ่ยท้วง
“เปิดประตู”
“ไม่ นี่มันบ้านนายที่ไหน หรืออยากนอนข้างถนน”
“จากนี้ถึงบ้านฉัน มันจะกี่ก้าวกัน”
“ฉันไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้น ถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่”
“เป็นแบบไหน อย่ารวนดีกว่าการินทร์”
“ฉันไม่ได้รวน นายนั่นแหละที่กวนโมโหฉัน”
“ฉันไปกวนอะไรนาย จริงๆนายเองก็ไม่เคยใส่ใจอยู่แล้วนี่ ว่าฉันจะเป็นยังไง”
“ก็ยังดี ที่นึกออกว่าเมื่อก่อนฉันรู้สึกกับนายยังไง”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“ก็น่าจะแยกออกนี่ว่าเมื่อก่อน กับตอนนี้มันต่างกันมั๊ย หรือเห็นฉันดีด้วยหน่อย แล้วชักเอาใหญ่ อารมณ์คนมันมีลิมิตนะโว้ย”
“แล้วไง”
“นี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงไม่ปล่อยให้นายมาทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉันได้หรอกวีย์ ฉันคงจะพาพวกมาเล่นงานนายแล้ว หรือไม่ก็ฉันนี่แหละจะสั่งสอนนายเอง”
“ถึงตอนนี้ นายก็ทำได้นี่ ในสายตาของนาย ฉันมันคนอ่อนแอ อ่อนไหว ไม่มีปัญญาสู้ใครได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้ทำน่ะ ทำได้ แต่ฉันไม่อยากทำ นายกะฉันก็โตจนจะเป็นพ่อคนได้อยู่แล้ว อดีต มันก็คือ อดีตจะใส่ใจอะไรกะมันนักหนา จะให้ฉันต้องกราบนายเลยหรือยังไง นายถึงจะยอมญาติดีกะฉัน”
“ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้วนี่ อย่าลืมสิ ว่ารณวีย์ตายไปแล้ว”
“แต่ในความทรงจำฉัน รณวีย์ ยังอยู่”
“เพ้อเจ้อ การินทร์ เปิดประตู ฉันจะเข้าบ้าน”
“ไม่!”
“การินทร์!”
“ไม่ต้องมาตวาด ยังไงฉันก็ไม่กลัวนายหรอก”
สายตาสองคนประสานกันอีกครั้ง เนิ่นนาน อย่างไม่มีใครยอมใคร เหมือนจะใช้มันเป็นตัวตัดสินว่าเกมนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ จนในที่สุดคนที่หลบสายตาก่อนเป็น รณวีย์ แต่ทว่าถ้อยคำที่เจ้าตัวเอ่ยออกมา มันกลับไปสะกิดใจอีกคนอยากเลี่ยงไม่ได้
“เมื่อไหร่ นายจะตายไปจากชีวิตฉันซะที การินทร์”
“ถ้าฉันตาย ชีวิตนายจะมีความสุขดีงันใช่มั๊ย”
“ก็อาจจะ”
รณวีย์หันมาตอบชัดเจน ชายหนุ่มสังเกตเห็นแววตาวูบไหวของคนถาม แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เมื่อฝ่ายนั้นเบือนหน้าหลบ พร้อมกับเสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น
“การินทร์” รณวีย์เผลอเอ่ยชื่อคนข้างกายออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มสับสนกับเหตุการณ์ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อฝ่ายนั้น ตวาดออกมาเสียงดัง
“ไปซะรณวีย์” นิ่ง....คนถูกไล่นั่งไม่ไหวติง มือหนึ่งเหมือนจะเอื้อมไปแตะดูอาการคนไล่ เมื่อเห็นเจ้าตัว สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างผิดสังเกต
“นั่งอยู่ทำไม บอกให้ไปไง ลงไปสิ!”
รณวีย์ชะงักมือ ใจเสียไปบ้างเมื่อเห็นการินทร์หันมามองเอาเรื่อง จึงตัดสินใจเปิดประตูลงไปอย่างไม่ต้องรอให้โดนไล่ซ้ำ
ชายหนุ่มถึงกับใจหวิว เมื่อขาพ้นผ่านประตูรถออกมา และเพียงแค่ผลักประตูปิดลง รถคันนั้นก็พุ่งปลิวออกสู่ถนนใหญ่อย่างเร็ว จนอดไม่ได้ที่จะมองตาม
การินทร์พยายามข่มใจบังคับรถวิ่งให้พ้นสายตารณวีย์ จากตอนแรกที่นึกอยากจะบอกว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ แต่เห็นท่าทีของรณวีย์แล้ว ชายหนุ่มก็นึกเปลี่ยนใจ รณวีย์เป็นคนใจอ่อน หากเขาจะได้รับความเห็นใจจากเจ้าตัวจากเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต ความเห็นใจนั้นก็ควรจะมาจากการกระทำของเขา ไม่ใช่จากสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ แน่ล่ะ การที่จะเอาชนะใจรณวีย์ครั้งนี้ จากการปะทะคารมกันเมื่อครู่ มันก็คงยากเอาการอยู่ และก็อาจจะใช้เวลาไม่น้อย แล้วเวลาที่เขามีอยู่ มันจะพอเพียงหรือ?
แสงไฟตามถนนเริ่มพร่ามัว และมันคงจะเลือนลางไปในที่สุด หากแต่ชายหนุ่มยังพอมีสติที่จะพาตัวเองเข้าจอดริมทาง เสียงแตรรถจากเพื่อนร่วมถนนบีบกันลั่น ระหว่างที่เจ้าตัวตัดสินใจหักพวงมาลัยข้ามเลนเข้าจอด มือสั่นเทา เอื้อมไปเปิดลิ้นชักหน้ารถ มืออีกข้างทั้งบีบทั้งกุมที่หน้าอกด้านซ้าย เสียงหายใจหอบถี่เป็นระยะๆ ระหว่างที่มืออีกข้างจะควานหาสิ่งที่ต้องการ แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ..
“เฮ้ย ไอ้กานต์ มึงลืมยานี่”
“เออ กูรีบ ช่างเหอะ วันนี้คงไม่เป็นไรมั้ง”
ชายหนุ่มนึกถึงสองประโยคสนทนาสุดท้าย ตอนที่เขาผละออกมาจากเพื่อน เพื่อมาตามนัดที่โรงเรียน ก่อนที่สติจะดับวูบลงไป พร้อมกับใครอีกคนที่เดินเหม่อลอยเข้าไปในซอย จนสะดุดบางอย่างล้มลง
“กานต์” รณวีย์เผลอเรียกการินทร์อย่างสนิทปากเมื่อรู้สึกนึกถึงขึ้นมาอย่างประหลาด
การินทร์ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นตัวเองนอนหมดสภาพอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม เมื่อคืน คงมีคนช่วยเขาไว้ และนำส่งโรงพยาบาลนี่
“รู้สึกตัวแล้วเหรอครับ” ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร การินทร์พยายามยันกายลุกนั่งจะยิ้มตอบ แต่ฝ่ายนั้นเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ย
“อยู่ในท่าสบายๆดีแล้วครับหมอแค่อยากจะคุยอะไรด้วย”
“หมอจะคุยอะไรกับผมเหรอครับ” ชายหนุ่มถามก่อนจะนั่งเงียบฟังสิ่งที่ออกจากปากหมอวัยกลางคน……
รณวีย์โดนอาจารย์บุษบาโทรตามตัวในตอนเกือบสายบอกให้มาทำความรู้จักเพื่อนร่วมงานอีกคน ชายหนุ่ม ออกจากบ้านด้วยใจเลื่อนลอยเพราะรู้สึกนึกถึงการินทร์อยู่ตลอดเวลา พอไปถึงโรงเรียนก็เกือบจะเที่ยงคิดว่าคนนัดคงกำลังจะไปทานข้าวเลยไม่อยากรบกวนจึงเดินไปนั่งรอตรงมุมที่นักเรียนไม่พลุ่กพล่าน

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

4_NAY

มีอะไรอีกนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ