++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ตามขั้นตอน โธ่นึกว่าตัวเองมีฝีมืออยู่คนเดียวหรือไง”
“ไม่ได้คิด แค่ฉันไม่เคยเห็นฝีมือของนายก็แค่นั้น”
“อยากดูป่ะล่ะ”
“ก็รอดูอยู่นี่ไง”
“ฉันไม่ได้หมายถึงงานชิ้นนี้”
“แล้วนายหมายถึงอะไร”
“ก็ตอบมาสิ ว่าอยากดูหรือไม่อยากดู”
“ทำไมฉันต้องตอบ”
“ก็ถ้านายอยากดูฉันก็จะพาไปดู..”
“ถ้าฉันไม่อยากดูล่ะ”
“ภาพวาดนั้น ก็จะอยู่กับฉัน ตลอดไป”
“คนขอซื้อก็จะไม่ขายงั้นเหรอ”
“ก็ถ้าคนในภาพไม่อณุญาต ฉันก็จะไม่ขาย”
ใคร? คนในภาพ รณวีย์เกิดคำถามขึ้นในใจ ก่อนจะสรุปว่าคนๆนั้นคงจะมีความสำคัญไม่น้อยสำหรับชีวิตคนวาด ถึงขนาด มีอำนาจชี้ขาด ว่าภาพนั้นจะอยู่หรือจะไปจากเจ้าของ แต่จะใครก็ช่างเถอะ คนๆนั้นคงไม่ใช่เขาแน่ การินทร์คงไม่ให้เกียรติเขาขนาดนั้น.
“คิดอะไรอยู่วีย์” การินทร์ถามเมื่อคนข้างกายยืนเหม่อ
“เปล่า” รณวีย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะอึกอักที่จะตอบคำถามของการินทร์ที่เอ่ยขึ้นใหม่ว่า
“ตกลง นายอยากที่จะดูภาพนั้นหรือเปล่า”
“ฉันว่า ฉันรอดูงานนายชิ้นนี้ดีกว่า” รณวีย์สรุป หลังสู้สายตาคนถามนานจนใจหวิว สายตาการินทร์เหมือนวิงวอนอยากให้เขาไปดูภาพนั้น แต่เขาไม่พร้อมที่จะให้ตัวเองถลำไปอย่างที่เคยเป็น
“ก็ตามใจ ฉันคงบังคับอะไรนายไม่ได้” การินทร์ยิ้มให้บางๆ บังคับไม่ได้ ใช่สิ เขาควรจะเลิกบังคับข่มแหงรณวีย์ซะที เพราะที่ผ่านมาก็เชื่อว่าเจ้าตัวคงเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย กับการกระทำของเขา
“คุยเรื่องงานดีกว่า ไหนนายอยากให้ฉันทำอะไร ยังไง บอกมา ” การินทร์วกกลับมาเรื่องงาน เมื่อเห็นรณวีย์ เอาแต่มองหน้าเขาเหมือนสับสนในสิ่งที่เขาเอ่ย รณวีย์ได้สติแทนที่จะคุยตอบกลับเฉไปเรื่องอื่น
“เย็นแล้ว ฉันว่าพรุ่งนี้ค่อยคุย”
“หมายความว่าไง” กรินทร์รีบถาม
“ก็พรุ่งนี้ค่อยคุย ฉันมีธุระต้องรีบกลับ”
“ธุระอะไร”
“ก็...นัดเจอกับคนรู้จัก”
“ใคร?”
“ฉันจำเป็นต้องตอบหรือเปล่า”
“ก็ตามใจ บอกแล้วไง ว่าฉันบังคับอะไรนายไม่ได้แล้ว” พูดจบ การินทร์ทำท่าจะผละหนี แต่แล้วต้องชะงักเมื่อรณวีย์เอ่ยออกมา
“ฉันจะเข้าไปคุยเรื่องงานกับสำนักพิมพ์” คนพูดไม่รู้ว่าทำไมปากถึงเอ่ยออกไปแบบนั้น การินทร์จะเหงา จะซึม ตัวเองก็ไม่น่าจะสะท้านไม่ใช่เหรอ
“เย็นขนาดนี่เนี่ยนะ” การินทร์หันมาคุยใหม่ รู้สึกดีที่รณวีย์ไม่ปล่อยให้เขาจากไปอย่างคนคาใจ
“ก็ นัดกันไว้แล้ว”
“งั้น ฉันไปด้วย” ชายหนุ่มรีบบอก เมื่อคนที่ตัวถามให้คำตอบ
“นายไม่มีธุระหรือไง” รณวีย์ถาม การินทร์ส่ายหัวแทนคำตอบ ก่อนจะยื่นมือไปฉวยเอาสัมภาระจากฝ่ายนั้นแล้วเดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร มีเพียงรณวีย์เท่านั้นที่แอบบ่นตามหลัง
“ไหนบอกบังคับไม่ได้ไง แล้วที่ทำนี่มันอะไร” การินทร์ขับรถฝ่าจราจรที่ติดขัดพารณวีย์ มาถึงที่นัดหมายก็เกือบเย็น ทันทีที่รณวีย์จะลงจากรถเจ้าตัวก็รีบเอ่ยขึ้นให้ฝ่ายนั้นต้องง
“ฉันรอแถวนี้นะ คุยเสร็จก็โทรมา”
“นายกลับไปก่อนเหอะ ฉันคงคุยนาน”
“จะนานแค่ไหนกัน นายหายไปตั้งกี่ปี ฉันยังรอได้ ทั้งๆที่รูว่าหมดหวัง”
รณวีย์เงียบอีก การินทร์แปลกไปจริงๆ แปลกจนเขาหวั่นใจอยู่ลึกๆ ไม่ใช่เพราะกลัวใจตัวเอง แต่คำพูดและการกระทำการินทร์มันสะกิดใจเขาเหลือเกิน ว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้นตอนที่เขาทำตัวสูญหาย แต่มันคืออะไรล่ะ จะถามก็ไม่กล้า คำว่า อย่าเลย มักจะวิ่งขึ้นมาติดที่ลำคอเสียทุกที
“ไปสิ เดี๋ยวคนรอ เค้ารอนาน”
รณวีย์กำลังจะเอ่ยบางอย่าง แต่เหมือนการินทร์รู้ จึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากลิ้นชักหน้ารถให้ มันเป็นกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ถูกยื่นให้มองแวบเดียวก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่คนยื่นให้ก็เอ่ยสำทับด้วยรอยยิ้ม และคำพูดที่ทำให้คนฟังสะท้านใจ
“นามบัตรฉันเก็บไว้ ฉันรู้ว่าฉันทำตัวให้นายลำบากใจที่จะขอฉัน ต่อไปฉันจะไม่ทำตัวแบบนั้นแล้ว ฉันสัญญา”
รณวีย์รับกระดาษแผ่นนั้นมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำรอยยิ้มคนให้จางลง
“ เราคงได้ติดต่อกันแค่เรื่องงานเท่านั้น”
“ทำไมล่ะวีย์ นายกับฉันแม้แต่คำว่าเพื่อน เราก็ยังกลับไปหามันไม่ได้เหรอ”
“ฉันเคยเดินตามคำๆนี้มาช่วงหนึ่งจนคิดว่าหมดหวัง ฉันจึงเลือกที่จะเดินหนีมันไปทั้งชีวิต ตอนนี้ฉันเหนื่อยจนยากที่จะเดินกลับแล้วล่ะการินทร์”
การินทร์ สะเทือนใจกับสิ่งที่ได้ยินจึงพยักหน้าเข้าใจ คนพูดผ่านจุดบอบช้ำมาเยอะ จุดบอบช้ำที่เขาเป็นคนกระทำ ทั้งทางกาย และทางใจ แล้วเขาจะมาเรียกร้องอะไรทำไม ทุกอย่างมันคงต้องใช้เวลา แต่ก็อย่างว่า หากเวลาเขาไม่แขวนอยู่บนเส้นด้ายในทุกๆวัน เขาก็คงจะให้อะไรมันค่อยเป็นค่อยไป แต่นี่ คำว่าพรุ่งนี้สำหรับเขา ตัวเขาเองก็ยังกลัวว่ามันจะไม่มี
รณวีย์แยกตัวไปคุยธุระ ชายหนุ่มไม่คิดว่าการินทร์จะรอจริงๆ จึงคุยไปอย่างไม่รีบร้อนอะไร จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนค่ำลง จึงเดินกลับมาทางเดิม แล้วก็ต้องแปลกใจปนตกใจเมื่อเห็นรถการินทร์จอดอยู่ แต่เจ้าตัวไม่รู้อยู่ไหน
“หายไปไหนล่ะเนี่ย”
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง พลางสับสนว่าจะควรจะโทรตามเจ้าตัวดีหรือไม่ดี แต่ความสับสนในใจก็พลันสะดุดลงเมื่อหูได้ยินเสียงเรียกชื่อตัว
“คุณวีย์”
รณวีย์หันไปตามเสียงเรียก รู้สึกตกใจนิดๆเมื่อเห็นเจ้าของเสียงยืนยิ้มให้อยู่ไม่ไกล
“เพียงฝน”
ชายหนุ่มเผลอครางชื่อฝ่ายนั้นออกมาเบาๆ แต่เจ้าของชื่อกลับโผเข้ามาทักทายเขาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
“คุณวีย์จริงๆด้วย ไม่เจอไม่ได้ข่าวตั้งนาน เป็นไงคะ สบายดีหรือเปล่า แล้วมาอยู่นี่ได้ไงคะ”
“ผมเป็นคนที่นี่ครับ”
รณวีย์ตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ การเจอเพียงฝนที่นี่ทำให้ใจคิดไปต่างๆนาๆ หากว่าการินทร์มายืนคู่กับผู้หญิงคนนี้อีกครั้งให้เขาได้เห็น ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองจะรู้สึกอย่างไร
“ฝน ไปกันหรือยัง”
หนึ่งเสียงเอ่ยเรียก ทำให้เพียงฝนหยุดการสนทนาไว้ หันไปสนใจกับเจ้าของเสียง รณวีย์จึงอดไม่ได้ที่จะมองตาม ใครกัน? ชายหนุ่มไม่รู้จัก
“ฝนขอคุยกับเพื่อนเดี๋ยวค่ะ พี่วุธ”
เพียงฝนเอ่ยตอบออกไป แล้วหันมามองรณวีย์ เห็นสายตาเจ้าตัวมองคนของเธออยากนึกสงสัย จึงรีบแนะนำ
“นั่นพี่วุธ เอ่อ สามีฝนเอง”
สามี! รณวีย์อุทานในใจ แล้วการินทร์ล่ะ
“วีย์”
เสียงคนที่กำลังนึกถึงเอ่ยเรียก ก่อนเจ้าตัวจะเดินมาหยุดอยู่ข้างตัว รณวีย์มองหน้าชายหนุ่มข้างตัวกับหญิงสาวตรงหน้าสลับกัน ก่อนจะมองเลยไปชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินเข้ามารวมกลุ่ม
“หวัดดีฝน มาเที่ยวเหรอครับ”
การินทร์ทักขึ้น รณวีย์จับน้ำเสียงรู้สึกถึงความเหินห่างที่เกิดขึ้นระหว่างสองคน
“มาซื้อของกับพี่วุธนิดหน่อยค่ะกานต์”
เพียงฝนตอบ พอดีกับคนที่รณวีย์กำลังมองเดินมาถึงกลุ่มแล้วเอ่ยทักการินทร์
“สวัสดีครับคุณกานต์”
การินทร์โค้งรับคำทักน้อยๆ ก่อนจะมองสบตาคนข้างตัวที่หันมามองเขาเหมือนงงกับเหตุการณ์
“คุยธุระเสร็จยัง”
รณวีย์เย็นวาบกับคำถาม เสียงการินทร์ดูนิ่งเหมือนข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ยิ่งชายหนุ่มมองสายตาคนพูดที่หันไปมองเพียงฝนขณะโดนคนข้างตัวโอบกอดหลวมๆก็ยิ่งใจไม่ดี
“กานต์ คุณวีย์ ฝนขอตัวนะ”
เพียงฝนเอ่ยขึ้นพร้อมฉายรอยยิ้มจางๆให้เห็น รอยยิ้มที่รณวีย์รับรู้ได้ว่าไม่ได้ออกมาจากใจคนยิ้มซักเท่าไหร่
“อยากตามพวกเขาไปหรือไง”
รณวีย์สะดุ้งกับเสียงตวาดของคนข้างตัว การินทร์เป็นอะไร ทำไมถึงได้หงุดหงิดนัก
“ทำไมต้องอยากตาม”
ชายหนุ่มแหวกลับ
“ก็เห็นมองจัง”
การินทร์ว่ากลับ รณวีย์ขี้เกียจเถียงเลยคิดจะเดินหนี แต่การินทร์ทักก่อน
“ถ้าจะกลับบ้าน รถจอดอยู่ทางนี้”
“ฉันยังไม่อยากเสี่ยงนั่งรถไปกะนาย”
“ทำไม”
“ท่าทางนายอารมณ์ไม่ดี”
“กลัวตายหรือไง”
“ปลอดภัยไว้ก่อน ก็ไม่เห็นจะแปลก”
“สร้างเรื่องว่าตัวเองตายไปแล้วยังเคยทำ จะกลัวไปทำมกะอีแค่จะตายขึ้นมาจริงๆ”
“ถ้าอารมณ์ไม่ดีก็กลับไปดีกว่ากว่าการินทร์ ฉันเบื่อที่จะทะเลาะกะนาย น่ารำคาญ”
“อ๋อ เดี๋ยวนี้กล้าพูดว่ารำคาญฉันเหรอ”
“ก็เออสิ ฉันไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมผู้ชายที่ยืนข้างเพียงฝนเมื่อกี้ ไม่ไช่นาย”
“พูดดีๆนะรณวีย์ ถ้านายไม่รู้อะไร ก็อย่าพูดถึงเพียงฝนเลยจะดีกว่า”
รณวีย์เงียบ เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของการินทร์ ท่าทางคงมีหลายเรื่องที่เขาไม่รู้จริงๆ ระหว่างชายหนุ่มตรงหน้ากับหญิงสาวที่เดินจากไปเมื่อครู่ แต่มันคืออะไรล่ะ กล้าที่จะถามซักทีสิ รณวีย์
“พอเลย ไม่ต้องพูดต้องเอ่ยอะไรทั้งนั้น ฉันเหนื่อย อยากที่จะพัก ถ้าจะให้ไปส่งก็ตามมาหรือจะกลับเองก็ตามใจ”
การินทร์เอ่ยท้วงเมื่อเห็นท่าทีรณวีย์เหมือนจะเอ่ยอะไรจะมีอะไรซะอีกล่ะ รณวีย์ก็คงจะหาทางต่อปากต่อคำเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดน่ะสิไม่มีซะหรอกที่จะเอ่ยถามถึงความเป็นอยู่ของเขาขนาดเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เพียงฝนควงผู้ชายคนอื่นไปต่อหน้าต่อตาอย่างโทนโท่ยังไม่รู้สึกสะกิดใจที่จะถามไถ่เขาซักคำว่าทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนั้นเอะอะก็จะเดินหนีเดินหนี จะต้องรอให้เขาเอ่ยปากบอกเองหรือยังไงถึงบอกไปจะยอมฟังหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ท่าทางคงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำแล้วนี่ขนาดหลุดปากว่าเขาน่ารำคาญ เวลานี้เขาจะเป็นจะตายก็คงจะไม่มีความสำคัญอะไรนักหรอก

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

อ่านหน่อยน่ะ

sugaritc

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ         

4_NAY

เป็นวีนะ จะเดินไปเรียกแท็กซี่

shinecaraff

ก้อมึงมันเหี้ยกะเค้าก่อน ก้อน่าหรอก

krittamm

ขอบคุณครับ