++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รณวีย์ปัดมือคนเอ่ยออกรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมากับสายตาที่ฝ่ายนั้นมองการินทร์ลอบยิ้มก่อนจะก้มลงเอ่ยกระซิบ
“อยากรู้คืนนี้ค้างบ้านกานต์สิ”
รณวีย์ถึงกับขนลุกเมื่อการินทร์ไม่ได้แค่พูด แต่กลับปล่อยลมหายใจอุ่นให้ลอยสัมผัสกับใบหูเขาเจ้าตัวจึงต้องรีบผลักคนทำออก
“เกิดมีคนมาเห็นล่ะซวยเลยนะการินทร์”
ชายหนุ่มเอ่ยแก้เขิน การินทร์มองภาพนั้นขำๆ ก่อนจะเอ่ยแซว
“เจอลมหายใจแค่นี้ถึงกับเรียกกานต์ซะเต็มยศเลยเหรอรณวีย์”
“ก็เล่นบ้าๆทำไมล่ะ”
“อ้าว บ้าตรงไหน เล่นตัวมากๆระวังนะ เดี๋ยวกานต์เปลี่ยนใจขึ้นมาจะมานึกเสียดายตามหลัง”
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ค่อยคิดเรื่องอื่น”
“ก็เพราะรู้ไงว่าเวลาตัวเองมีน้อยถึงอยากจะทำอะไรที่อยากทำ”
คราวนี้รณวีย์ถึงกลับเงียบ ใช่สินะ เวลาแห่งตความสุขที่เขากับการินทร์กำลังตักตวงอยู่ไม่รู้มันจะสั้นหรือยาว ถ้ายาวก็ถือว่าโชคดี แต่ถ้ามันสั้นขึ้นมาล่ะ... ชายหนุ่มไม่อยากที่จะคิด
“งั้นคืนนี้วีย์ค้าง กะกานต์ละกัน”
คนคิดได้เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะการตกลงครั้งนี้ความรู้สึกมันต่างจากทุกครั้ง แค่สายตาคนที่ได้ยินประโยคนี้มองตอบกลับมา เขาก็แทบไม่ต้องคิดว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เวลาของความสุขที่แท้จริง มันควรมาถึงแล้วสินะ
ข้างนอกสายฝนที่เริ่มลงเม็ดตั้งแต่หัวค่ำเริ่มเทกระหน่ำลงอย่างหนัก ละอองของมันอาจช่วยปัดเป่าความร้อนให้ใครหลายๆคน แต่ทว่าคงใช้ไม่ได้กับสองคนที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
“กานต์อยากให้เรามีกันแบบนี้ตลอดไปวีย์”
ชายหนุ่มถอนปากออกไปเอ่ยเบาๆใกล้ใบหูคนในอ้อมกอด ซึ่งฝ่ายนั้นก็ทำตอบเช่นเดียวกัน
“วีย์ก็เหมือนกัน”
“วีย์รักกานต์มั๊ย”
“รักสิ รักมานานแล้วด้วย ทั้งๆที่รู้ว่ากานต์ใจร้ายขนาดไหน”
“อย่าพูดถึงมันสิ อดีตก็คืออดีต ต่อไปเราจะอยู่คู่กันอย่างนี้นะครับ ที่รัก”
รณวีย์ไม่โต้แย้งใดๆอีก เพียงแต่ยอมให้คนพูดเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหา แล้วก้มลงแลกลิ้นประกบจูบกันอย่างดื่มด่ำอีกรอบ
“อ้า เสร็จซะที”
การินทร์ลุกขึ้นปัดไม้ปัดมือจากการสำรวจดูตะปูดอกสุดท้ายที่เพิ่งจะตอกเสร็จโดยช่างทีมที่ร่วมทำงานด้วยกัน ชายหนุ่มหันไปมองคนข้างล่างที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ด้วยรอยยิ้ม รณวีย์ไม่เคยห่างเขาเลยจากคืนนั้น คืนที่เป็นของกันและกันท่ามกลางสายฝน ซึ่งเขาเองก็ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ไปอย่างนานแสนนานเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่มันจะเป็นแบบที่เขาคิดได้ขนาดไหนกัน เมื่อเขามีบางอย่างปิดบังเจ้าตัวอยู่
“อาการคุณมันมาถึงขั้นร้ายแรงแล้วนะคุณการินทร์ ในความเห็นของผมในฐานะแพทย์เจ้าของไข้คุณ ผมว่าคุณเลิกยื้อเวลาเจ็บปวดเอาไว้แล้วเข้ารับการผ่าตัดจะดีกว่า ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
หมอประจำตัวเขาบอกเขาในวันที่ความเจ็บปวดคืบคลานเข้ามาหาเขาเมื่อสัปดาห์ก่อน วันนั้นรณวีย์ไม่ได้อยู่กับเขา เพราะเจ้าตัวถูกตามตัวไปแก้ไขบทบางส่วนเพื่อให้ง่ายกับการทำงานของณภัทธิ์ที่เริ่มส่อเค้าปัญหาขึ้นมา
“งานผมจวนจะเสร็จแล้วล่ะครับหมอ ผมสัญญาว่าถ้าผมทำหน้าที่สุดท้ายผมเสร็จเมื่อไหร่ ผมจะยอมทำตามที่หมอแนะนำ”
ชายหนุ่มยื้อเวลาเอาไว้อีกจนได้ ก็ทุกอย่างมันจวนจะลงตัวอยู่แล้ว หากเขาเข้ารับการผ่าตัดครั้งนี้ก็เท่ากับว่าเขาต้องอดที่จะนั่งคู่รณวีย์ในวันที่งานแสดงของโรงเรียนเริ่มเปิดฉากขึ้น ฉากที่เขาสร้าง สร้างจากจินตนาการของคนรัก
เขาถูกปล่อยตัวออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงรีบกลับเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเร่งมือ พร้อมกับพยายามปกปิดอาการของตัวเองไม่ให้คนข้างกายรู้ และทุกๆครั้งก็จะนึกขอโทษอยู่ในใจร่ำไป
...วีย์กานต์ขอโทษ ที่ผิดสัญญา กานต์อย่างอยู่เคียงข้างวีย์ไปจนถึงวันแสดง หลังจากวันนั้นหากกานต์จะหมดลมหายใจ กานต์ก็คงจะตายอย่างมีความสุข..
“เก่งจัง เหนื่อยหรือเปล่า”
รณวีย์เอ่ยชม ก่อนจะถามไถ่คนรักอย่างห่วงใย
“เหนื่อยได้ไงวีย์ยืนมองอยู่ทั้งคน”
การินทร์เอ่ยตอบก่อนจะยื่นมือรับผ้าเช็ดหน้าที่รณวีย์เตรียมไว้ให้อย่างไม่แคร์สายตาใคร ชายหนุ่มเอี้ยวตัวกลับไปมองฉากที่ถูกออกแบบด้วยตัวเอง มันดูโดดเด่นสวยงามท้าสายตาอย่างน่าพอใจ ซึ่งเจ้าของจินตนาการเองยังอดทึ่งไม่ได้
“วีย์เชื่อแล้วล่ะว่ากานต์มีฝีมือ”
เจ้าของจินตนาการเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกพอใจกับสิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมา
“ถ้ายอมไปดูภาพวาดวันนั้นกับกานต์ วีย์ก็คงเชื่อไปนานแล้วว่าแฟนคนนี้มีดีจริง”
การินทร์หันมาเอ่ยตอบยิ้มๆ แต่คนฟังสงสัยจึงถาม
“รูปอะไร”
“ก็รูป..”
คนกำลังจะบอกหยุดเอาไว้ ดีแล้วล่ะที่วันนั้นรณวีย์ไม่เห็นภาพที่เขาวาด วาดด้วยหยดน้ำตา ภาพวาดที่เขาแต่งแต้มรอยยิ้มให้คนนี้ หลังจากที่โดนเขาทำร้ายหัวใจเรื่อยมาจนถึงวาระสุดท้ายของลมหายใจที่เจ้าตัวเพียงสร้างเรื่องไว้เพื่อลงโทษเขาให้รู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ทำไปตลอดชีวิต ซึ่งเขาก็ได้รับโทษนั้นแล้วอย่างสาสมกับโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่
“รูปอะไรเหรอกานต์”
คนรอคำตอบถามใหม่เมื่อคนกำลังจะตอบเงียบเสียงไปเสียดื้อๆ ก่อนจะตอบออกมาในที่สุด
“ก็ภาพที่มีความหมายกับกานต์มากๆไง”
“เหรอ อยากเห็นจัง คงจะสวยน่าดู”
รณวีย์เอ่ยยิ้มๆ การินทร์จึงจ้องตาแล้วบอก
“กานต์จะให้วีย์เป็นของขวัญวันที่การแสดงนี้จบลงนะครับ กานต์เชื่อว่าต้องมีคนชื่นชอบบทละครวีย์แน่ๆ ของชิ้นนั้นถือเป็นกำลังใจจากกานต์ด้วยอีกคนละกัน”
“ก็ได้ วีย์จะรอวันนั้น”
รณวีย์ตอบอย่างว่าง่าย ก่อนจะชวนเจ้าตัวเข้าไปร่วมประชุมกับทีมงานฝ่ายอื่นๆ เพื่อเตรียมงานใหญ่งานนี้ ที่กำลังจะเริ่มเปิดฉากอีกเพียงไม่กี่สัปดาห์
การินทร์นั่งเหงื่อชุ่มตัวแม้อากาศภายในห้องประชุมจะเย็นจัด ชายหนุ่มรับรู้ถึงอาการของโรคร้ายที่เริ่มคุกคามจนใจเต้นผิดจังหวะ คนข้างกายรวมถึงคนในห้องทั้งหมดกำลังฟังวาระการประชุมอย่างตั้งใจจึงไม่สังเกตเห็นถึงอาการของเขา ชายหนุ่มสุดหายใจลึกๆเพื่อระงับความเจ็บปวด เขาอยากสะกิดรณวีย์แต่เมื่อเห็นเจ้าตัวกำลังสนใจกับคำชื่นชมและยินดีของเหล่าบรรดาอาจารย์ที่รู้จักถึงเรื่องบทละครที่ลงตัวเลยเปลี่ยนใจไม่สะกิด ปล่อยให้เจ้าตัวมีความสุขดีกว่าที่จะมาทุกข์ใจเรื่องเขา
“อ้าวนั่น การินทร์เป็นอะไร หน้าซีดเชียว”
มีคนสังเกตเห็นจนได้ถึงอาการของเขา บุษบานั่นเองที่เป็นคนเอ่ยทัก รณวีย์หันควับมามองอย่างเร็ว และเพียงแค่เห็นสีหน้าและอาการของคนสนิท ก็แทบจะไม่ต้องคิดว่าเจ้าตัวเป็นอะไร
“กานต์ นายกำลังจะเป็นอีกแล้วใช่มั๊ย”
ชายหนุ่มเอ่ยถาม ถึงตอนนี้การินทร์ไม่มีแรงพูด ชายหนุ่มจึงได้พยักหน้าเนือยๆ ก่อนที่สายตาจะพร่าเลือน เมื่อหัวใจเริ่มบีบคั้นและเต้นระรัวอย่างกับจะไล่ให้ลมหายใจขาดปลิวไปในทุกวินาที
“กานต์โรคหัวใจกำเริบ ช่วยทีนะครับ”
รณวีย์บอกทุกคนในห้องใจสั่น ก่อนที่ความวุ่นวายเล็กๆจะบังเกิด
“กานต์ ใจเย็นๆนะ แข็งใจไว้”
รณวีย์ตรงเข้าปลอบคนที่เริ่มหน้าซีดไร้สีเลือดและตัวเริ่มบิดเกร็ง ก่อนจะล้มดิ้นชักกระตุกในที่สุด
“โอ้ย”
ทุกคนในห้องตกใจกับเสียงร้องที่ไม่ได้ดังมาจากปากคนคนนอนตัวแข็งชักบนพื้น แต่เป็นเสียงที่มาจากปากคนที่เพิ่งได้รับคำชมทั่วห้อง
รณวีย์หน้านิ่วด้วยความเจ็บที่แผ่ซ่านมาจากกลางนิ้วมือที่เจ้าตัวตัดสินใจสอดดันเข้าไปในปากของคนที่ล้มลงชักกระตุกเพื่อกันฝ่ายนั้นไม่ให้กัดลิ้นตัวเอง เพราะเขาเห็นและคาดการณ์ว่ามันจะเป็นเช่นนั้น
“ช่วยรณวีย์ก่อนเร็ว เอานิ้วออกมาก่อน การินทร์คุมตัวเองไม่อยู่แล้ว”
เสียงอาจารย์ใหญ่ร้องบอกอย่างคนที่พยามจะคุมสถานการณ์ ผู้คนในห้องจึงระดมช่วยนิ้วมือรณวีย์ให้หลุดจากคมฟัน แล้วหาอุปกรณ์อื่นมาต้านแรงคนชักเอาไว้แทน
เลือดไหลโทรมนิ้ว รณวีย์หน้าซีดตัวชา ไม่ใช่เพราะตกใจกับแผลเหวอะที่นิ้วมือ แต่ตกใจกับอาการของคนที่ทำร้ายเขา การินทร์คุมตัวเองไม่ได้ ที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เป็นถึงขนาดนี้ นี่มันเป็นสัญญาณสื่อถึงอะไรที่เขาหวาดกลัวหรือเปล่า ไม่สิ มันต้องไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างไม่สายเกินไป การินทร์ต้องรอด คนรักเขาต้องรอด
“พากานต์ไปโรงพยาบาลเถอะครับ กานต์ต้องผ่าตัด กานต์ต้องผ่าตัด นะครับ อาจารย์ใหญ่อาจาย์บุษ กานต์เป็นโรคนี้มานานแล้ว เขาต้องผ่าตัดครับถึงจะหาย ช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ พากานต์ไปโรงพยาบาลที”
คนคิดได้โผเข้าหาอาจาย์ที่ตนเคารพพลางร้องบอกวอนขอด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างคนนึกกลัวว่าทุกอย่างจะสายเกินไป ยิ่งมองร่างคนรักที่หลายคนพยามปฐมพยาบาลยิ่งนึกหวั่น
“อ้าวไป ไป ใจเย็นๆนะรณวีย์ การินทร์คงไม่เป็นไรหรอกนะ ใจเย็นๆ อาจารย์ณภัทธิ์ช่วยที ตามรถให้หน่อย”
ณภัทธิ์รับคำสั่ง เห็นน้ำตารณวีย์ก็นึกเข้าใจ ว่าคนที่กำลังอยู่ในภาวะแห่งความเป็นความตายมีผลต่อจิตใจเจ้าตัวขนาดไหน
“กานต์ กานต์ต้องไม่เป็นไรนะ กานต์สัญญาว่าจะให้ภาพวาดวีย์ไง กานต์ต้องไม่เป็นไรนะ”
รณวีย์นั่งรำพันอยู่กับตัวเองอย่างคนหวาดกลัวเมื่อเห็นใบหน้าหมอที่เขาพาการินทร์มาหาอยู่เป็นประจำเป็นกังวลและพูดจาแปลกกับเหล่าพยาบาลขณะเข็นตัวการินทร์เข้าห้องไอซียู ยังกะเคยตรวจอาการของการินทร์ในไม่ช้าไม่นานมานี้
“โดนจนได้ รั้นจนได้เรื่อง จะเอาอยู่มั๊ยล่ะที่นี้”
“ใจเย็นนะวีย์ การินทร์คงไม่เป็นไรหรอก”
ณภัทธิ์ตรงเข้าปลอบ เห็นตาบวมแดงของรณวีย์ก็นึกเห็นใจและเข้าใจมากขึ้น
“เราผ่านอะไรมาเยอะภัทธิ์ ทุกอย่างกำลังไปได้ดี”
รณวีย์พร่ำเพ้อ ณภัทธิ์จึงว่าอย่างคนพอรู้เรื่องมาบ้าง
“ยังไงซะการินทร์ก็ต้องมีวันนี้ไม่ใช่เหรอ วันที่เขาต้องเข้าผ่าตัด”
“มันก็จริง แต่วีย์อยากให้กานต์เขาเดินเข้ามาไม่ใช่โดนเข็นมาอย่างคนไม่รู้ชะตากรรมแบบนี้ มันน่ากลัวนะภัทธิ์ วีย์กลัว”
“ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก หมอสมัยนี้เก่งกันจะตาย วีย์เบาใจเถอะนะ การินทร์ต้องไม่เป็นไร เชื่อภัทธิ์ เขาต้องกลับมาคนที่เขารัก และรักเขาแน่”
รณวีย์มองนิ่งที่ตาคนพูด ณภัทธิ์เข้าใจในความผูกพันธ์ของเขากับการินทร์ ชายหนุ่มอยากจะยิ้มให้กับความเข้าใจของฝ่ายนั้น แต่ก็ยิ้มไม่ออกเมื่อคิดไปต่างๆนาๆ เอาเข้าจริงๆที่เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งหากต้องมีวันนี้ กลับกลายเป็นคนอ่อนแอจนน่าอาย
“ขอบคุณภัทธิ์ ขอบคุณมากที่ทำให้วีย์รู้สึกดีขึ้น”
ชายหนุ่มฝืนตอบก่อนจะปาดน้ำตาโผเข้าหาหมอปากเสียที่เปิดประตูออกมา
“คนไข้ไม่รู้สึกตัวแล้ว ทางเราคงต้องผ่าตัดอย่างเดียวจึงจะยื้อชีวิตเขาเอาไว้ได้ ญาติคนป่วยมาหรือยังครับ”
ทุกคนมองหน้ากันเมื่อในที่นี้ไม่มีใครที่พอจะแสดงตนเป็นคนที่หมอต้องการได้
“ครอบครัวกานต์ยังมาไม่ถึงครับหมอ”
รณวีย์บอก ทำเอาคนฟังถอนหายใจ
“เราคงรออะไรไม่ได้แล้วคนไข้ยื้อตัวเองมานานเสียจน ทุกอย่างอยู่ในขั้นวิกฤติแล้วทราบมั๊ยครับว่าญาติๆคนไข้ถึงไหนแล้วตอนนี้เพราะต้องมีคนเซ็นยินยอมนะครับเราถึงจะทำอะไรได้”
รณวีย์โทรตามแม่การินทร์อีกรอบในใจก็ร้อนรนไม่แพ้หมอที่อยากจะลงมือทำอะไรเร็วๆ
“คงไม่ต่ำกว่าชั่วโมงนะครับกว่าพวกท่านจะมาถึงเผอิญทางที่มามีอุบัติเหตุบนถนนน่ะครับ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

สีฝุ่น

จอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ               

4_NAY

เอาไงดีล่ะวี

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ