++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เราคงรออะไรไม่ได้แล้วคนไข้ยื้อตัวเองมานานเสียจน ทุกอย่างอยู่ในขั้นวิกฤติแล้วทราบมั๊ยครับว่าญาติๆคนไข้ถึงไหนแล้วตอนนี้เพราะต้องมีคนเซ็นยินยอมนะครับเราถึงจะทำอะไรได้”
รณวีย์โทรตามแม่การินทร์อีกรอบในใจก็ร้อนรนไม่แพ้หมอที่อยากจะลงมือทำอะไรเร็วๆ
“คงไม่ต่ำกว่าชั่วโมงนะครับกว่าพวกท่านจะมาถึงเผอิญทางที่มามีอุบัติเหตุบนถนนน่ะครับ”
คนดำเนินการเดินกลับมาบอกหมอที่ยืนรอฟังคำตอบ พอรับรู้ถึงกับปาดเหงื่อ
“ชั่วโมงเลยเหรอครับ ทำไมต้องเป็นวันนี้”
“ทำไมเหรอครับ”
รณวีย์ถามใจสั่น
“มันรอไม่ได้น่ะสิครับ อาการคนไข้หากปล่อยไว้นานถึงชั่วโมง ทางรอดมีไม่ถึงครึ่งเลยนะครับ”
ทุกคนที่ได้ยินใจเสียกันถ้วนหน้า ในที่สุดณภัทธิ์จึงเอ่ย
“ไม่มีทางแก้ไขเลยหรือครับ”
หมอกลางคนนิ่งซักพัก การทำข้ามกฎบางข้อเพื่อยื้อชีวิตคนไข้จอมรั้นนี้ไว้คงไม่ผิดอะไรมากมายหากว่าญาติๆคนไข้ยินยอม
“ผมขอคุยกับญาติคนไข้ได้มั๊ยครับ”
หมอกลางคนเอ่ย รณวีย์รู้ความหมายจึงโทรกลับหาแม่คนรักอีกรอบก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้หมอเมื่อปลายสายกดรับสัญญาณ
“คิดดีแล้วเหรอวีย์ที่ทำแบบนี้”
อาจารย์บุษบาเอ่ยกับลูกศิษย์หลังทุกอย่างลงตัวเรียบร้อยจนร่างการินทร์ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด
“มันไม่มีทางเลือกนี่ครับอาจารย์บุษ”
รณวีย์ตอบเขาตัดสินใจเซ็นรับผิดชอบทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นจากการผ่าตัดหัวใจการินทร์ในครั้งนี้
“เธอรับผิดชอบไหวเหรอหากว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เลวร้าย”
อาจารย์สาวอดห่วงศิษย์เก่าไม่ได้
“ทุกอย่างมันต้องเป็นไปในทางที่ดีครับอาจารย์บุษ อีกอย่างทางญาติการินทร์ก็ยินยอมแล้วด้วยมันคงไม่มีอะไรมั้งครับ”
“อาจารย์ไม่ได้คิดมากนะ แต่หากว่าการินทรืไม่ฟื้น เธอไม่คิดเหรอว่าทางญาติเขาจะมาเอาเรื่องเธอชีวิตลูกเขาทั้งชีวิตนะรณวีย์”
“แต่ผมเชื่อว่ากานต์ไม่เป็นอะไรครับ”
รณวีย์บอกอย่างเชื่อมั่นและศรัทธาในแรงแห่งรักที่เขาส่งมอบให้การินทร์ผ่านลายมือที่เขาตั้งใจจรดมันลงไปในกระดาษที่หากการินทร์รอด เขาก็เหมือนเป็นคนชุบชีวิตใหม่ให้เจ้าตัว แล้วถ้าไม่รอดล่ะ ? ช่างเถอะ มันไม่มีทางเกิดขึ้น ไม่มีทาง!
“ว่าไงนะอ่อง!”
ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาเสียงดังจนหลายคนที่นั่งรวมอยู่ด้วยต้องหันมอง แม่การินทร์กำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นคนเสียงดังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่จึงไม่เอ่ย
รณวีย์แยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อถามรายละเอียดข่าวที่เพิ่งได้รับจากคนสนิทพี่บุญธรรม
ปลายภูพลัดตกเหวน้ำตกที่ตนเคยตกลงไปขณะเดินตรวจพื้นที่!
“ยังหาร่างไม่เจอเลยครับคุณวีย์ ทุกคนที่นี่ขวัญเสียกันมาก ไม่รู้จะทำยังไงกัน”
อ่องรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว รณวีย์ฟังแล้วใจหาย ทำไมเหตุการณ์ต้องเป็นแบบนี้ คนรักกำลังนอนอยู่ในห้องผ่าตัดเพื่อยื้อชีวิต ส่วนคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่เขายังไม่รู้ชะตากรรมภายใต้เหวน้ำตกนรกนั่น
“เฟื่องฟ้า เธอไม่ได้แกล้งฉันใช่มั๊ย”
ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองเมื่อจู่ๆนึกถึงสาวชาวภูที่จบชีวิตลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ
“มีอะไรหรือตาวีย์”
แม่การินทร์เดินเข้ามาถามเมือเห็นว่าชายหนุ่มเลิกคุยโทรศัพท์แล้ว รณวีย์มองหน้าหญิงสูงวัยที่รอยน้ำตาเพิ่งจะจางหายไปอย่างรู้สึกลังเล
“แม่วีย์ฝากบอกกานต์ด้วยนะว่าวีย์ขอโทษ”
ชายหนุ่มเผลอหลุดปากออกมา แม่การินทร์ถามอย่างสงสัย
“ขอโทษเรื่องอะไรตาวีย์”
นางถามคนที่ลูกชายบังคับให้เรียกตนว่าแม่เมื่อครั้งหนึ่งที่ทานยข้าวร่วมโต๊ะกัน
“ขอโทษที่วีย์ไม่ได้อยู่ให้กำลังใจเขาน่ะครับ”
“ทำไม วีย์จะไปไหนเหรอ”
“วีย์มีธุระสำคัญที่ต้องไปจัดการ มันสำคัญกับชีวิตวีย์มากๆ พอๆกับกานต์”
ถึงตอนนี้คนพูดแทบหลั่งน้ำตา ไม่เข้าใจว่าทำไมสถานการณ์บีบคั้นกดดันให้ต้องตัดสินต้องเกิดขึ้นตอนที่ทุกอย่างกำลังจะลงตัวด้วย
“ไม่เอาตาวีย์ อย่าร้อง”
หญิงสูงวัยปลอบคนอ่อนกว่าซึ่งน้ำตาไหลอาบแก้มในที่สุด
“วีย์ห่วงกานต์ วีย์ไม่อยากจากเขาไปน่ะแม่ แต่วีย์ต้องไป”
ชายหนุ่มสะอื้นบอก ซึ่งทำให้คนที่ปลอบพลอยน้ำตาคลอหน่วยไปด้วย ก่อนจะใหลอาบแก้มขึ้นมาอีกคน
“ตากานต์ไม่เป็นไรหรอก ตากานต์ไม่เป็นไรเชื่อแม่ วีย์ไปทำธุระให้เสร็จเถอะ เหนื่อยกับตากานต์มาเยอะแล้ว ที่ผ่านมา แม่ก็ไม่รู้จะขอบคุณวีย์ยังไง”
สองคนต่างวัยโผเข้ากอดกัน เป็นภาพที่หลายคนที่มองอยู่พลอยน้ำตาซึมไปด้วย ก่อนที่คนอ่อนวัยจะเป็นฝ่ายผละออกแล้วเอ่ยร่ำลาทุกคนเริ่มตั้งแต่อาจารย์ใหญ่ อาจารย์บุษบา อาจารย์ณภัทธิ์
“สัญญานะว่าจะกลับมาดูละครของเรา”
ณภัทธิ์เอ่ยยิ้มๆ รณวีย์พยักหน้ารับ เขาต้องกลับมาแน่ เพราะเชื่อว่าการินทร์ต้องฟื้น และรอเขาอย่างแน่นอน
“ขอบคุณนะภัทธิ์ วีย์จะไม่ลืมภัทธิ์ ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน”
สองหนุ่มจับมือร่ำลากัน ในขณะที่ภายในห้องผ่าตัด ทั้งหมดทั้งพยาบาลต่างก็เคร่งเครียดกับการทำงานครั้งสำคัญครั้งนี้ หัวใจการินทร์บอบช้ำเหลือเกินถ้าเปรียบกับการเดินทางของมัน มันคงจะเดินทางผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนเหนื่อยล้าและสุดกำลังที่จะเดินต่อไปได้
แน่ล่ะในห้องนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าหัวใจบอบช้ำดวงนี้มันเดินทางผ่านม่านหมอก สายฝน แสงแดดมายาวนานเหลือเกิน กว่าจะเจอในสิ่งที่ต้องการ มันต้องบอบช้ำขนาดไหนใครล่ะจะรู้
หัวใจทำไมเจ้าไม่เดินทางต่อ เจ้าเจอในสิ่งที่ต้องการแล้วทำไมเจ้าถึงจะต้องหยุดเดินไปเสียดื้อๆ
“หมอคะ คนไข้ กำลังแย่”
พยาบาลสาวหนึ่งนางบอกหน้าตาตื่น เมื่อสัมได้ถึงภาวะวิกฤติของคนที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้า
“อ้าวเร่งมือหน่อยพวกเรา เตรียมเปลี่ยนหัวใจด่วน”
หมอออกคำสั่ง ก่อนที่แต่ละคนจะแยกกันทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มขีดความสามารถ
เพล้ง............
“โอ้ย”
เสียงบางอย่างตกแตกกระทบพื้นตามด้วยเสียงร้องของบางคนดังขึ้น
“ตาวีย์เป็นอะไร”
แม่กระวีกระวาดเข้ามาดูตัวลูกชายที่นั่งกุมเท้าตัวเองหน้านิ่วด้วยความเจ็บจากเศษแก้วที่ปักคาอยู่จนเลือดไหลโชก
“จู่ๆแก้วมันก็ตกลงอ่ะแม่ วีย์เดินมาพอดีเลยเหยียบเข้าให้ โอ้ย”
ชายหนุ่มตอบมารดาก่อนจะร้องด้วยความเจ็บเมื่อดึงเศษแก้วออกจากฝ่าเท้า
“วีย์ อย่าเดินทางวันนี้เลยลูก ฤกษ์คงไม่ดี”
หญิงมีอายุบอกลูกชาย ด้วยความห่วงก่อนจะหลุดปากออกมา
“นี่คงมีใครไม่อยากให้วีย์ไป”
มีใครไม่อยากให้ไป .....ชายหนุ่มคิดตามคำบอกของแม่ พลันหัวใจห็คิดไปถึงใครอีกคน
...กานต์ให้วีย์ไปเถอะนะ วีย์สัญญาวีย์จะกลับมาหากานต์ เราจะนั่งดูงานที่เราร่วมกันสร้าง ถ้ากานต์รับรู้คำอธิษฐานและถ้ากานต์คอยมองวีย์อยู่จริงๆ กานต์กลับไปที่ๆกานต์จากมาเถอะนะ ที่นั่นมีคนที่รักกานต์รออยู่ แม่ไงกานต์ แม่กานต์ห่วงกานต์มาก กลับไปหาท่านนะ ไม่ต้องห่วงวีย์...
คำอธิษฐานของชายหนุ่มคงจะเป็นผล เมื่อภายในห้องผ่าตัด ทุกคนต่างมีรอยยิ้มและผ่อนลมหายใจกันอย่างโล่งอก การินทร์ถูกเปลี่ยนถ่ายหัวใจที่ถูกเตรียม สำรองไว้อย่างปลอดภัย อีกไม่นานคนไข้ที่นอนหมดสติก็คงจะฟื้นคืนมาในชีวิตใหม่ หัวใจดวงใหม่ที่ไม่บอบช้ำ
“จริงเหรอหมอ ลูกชายฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆเหรอขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก”
คนแรกที่โผเข้ามาหมอหลังได้รับรายงานผลการผ่าตัดคือหญิงสูงวัย
“ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่แน่หรอกครับ จริงๆคนที่คุณน้าควรจะขอบคุณก็น่าจะเป็น....”
หมอกลางคนจบประโยคเมื่อมองหาคนที่กำลังจะเอ่ยถึงไม่เจอ
“วีย์ไปธุระครับหมอ ถ้าวีย์รู้วีย์คงดีใจมาก ที่เป็นเหมือนคนชุบชีวิตใหม่ให้.......การินทร์”
ณภัทธิ์เอ่ยบอก และหยุดคำว่าคนรักเอาไว้เปลี่ยนเป็นเอ่ยชื่อคนที่เพิ่งรอดจากการผ่าตัดแทน ในใจก็นึกคิดอยากให้รณวีย์กลับมาฟังข่าวดีเร็วๆ
“เจอแล้ว เจอแล้ว เจอ นายปลายแล้ว”
ไอ้อ่องตะโกนอย่างดีใจเมื่อเจอร่างเจ้านายนอนหมดสติอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำเชี่ยว ก่อนจะระดมเหล่าคนงานช่วยกันยกร่างบอบช้ำนั้น
“โว้ย เจ้านายข้ายังไม่ตายโว้ย ไอ้อ่องดีใจที่สุดเลยนายปลาย ไอ้อ่องดีในที่สุดเลย”
ไอ้เตี้ยของปลายภูโห่ร้องด้วยความปีติเมื่อรับรู้ว่าเจ้านายยังมีลมหายใจอยู่
“นายปลายทำใจดีๆไว้นะครับ คุณวีย์กำลังจะมา นายปลายคงไม่อยากเห็นน้ำตาคุณวีย์ใช่มั๊ย ทำใจดีๆครับ เดี๋ยวไอ้อ่องจะพานายปลายไปให้หมอนาตรวจดูอาการ”
คนดีใจพูดไปตามประสาซื่อ ไม่รู้หรอกว่าร่างกายที่บอบช้ำนั่นจะได้ยินตนหรือไม่ ก่อนจะพูดไปอีกอย่างคะนองปาก
“เฟื่องฟ้า เธอไม่มีปัญญาเอาชีวิตเจ้านายไอ้อ่องไปได้หรอก ลืมแล้วเหรอว่าตรงเนี้ยคุณปลายไผ่เป็นคนอยู่มาก่อน คนดีๆเขาถึงได้รอดทุกคนไง”
เหล่าคนงานขนลุกซู่กับประโยคคะนองปากของไอ้เตี้ย จึงเร่งมือพาร่างเจ้านายไปในที่ที่ปลอดภัย โดยส่งให้หมอนาตรวจดูอาการเบื้องต้นก่อน
“เจ้านายอ่องไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว”
หมอนาบอกกับคนสนิทของคนที่นอนหลับอยู่ด้วยอาการบอบช้ำจากแรงกระแทก แต่เธอตรวจดูแล้วไม่มีส่วนไหนน่าเป็นห่วง
“จะไม่ส่งนายปลายไปให้หมอในเมืองตรวจดูหน่อยเหรอหมอนา”
ไอ้อ่องออกความเห็น ซึ่งหมอนาก็ตอบยิ้มๆ
“ให้เจ้าตัวเขาฟื้นขึ้นมาก่อน เจ้าตัวเขาจะไปก็ว่ากันอีกที รายนี้ไม่เหมือนคุณวีย์ รายนั้นน่ะเป็นตายเท่ากัน”
“เออพูดถึงคุณวีย์ ป่านนี้ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
คนถูกพูดถึงตรงเข้าไปในอาณาเขตของหมอสาวชาวภูอย่างร้อนรนเมื่อรู้ข่าวจากไอ้อ่องระหว่างเดินทางว่าปลายภูอยู่ที่นี่
“พี่ภูเป็นไงบ้างครับหมอนา”
ชายหนุ่มถามหน้าตื่น
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ สายๆก็คงฟื้น”
“เหรอครับ ผมขอเข้าไปดูพี่ภูหน่อยนะครับ”
เมื่อหมอสาวพยักหน้า คนขอจึงรีบตรงเข้าไปดูอาการคนนอนนิ่ง ชายหนุ่มตรงเข้าไปจับมือใหญ่นั่นร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“คุณวีย์ร้องไห้ทำไม ปลายภูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยแค่บอบช้ำเท่านั้นเอง”
หมอสาวที่ตามเข้ามาเห็นเหตุการณ์เอ่ยอย่างแปลกใจปนตกใจ
“ไม่รู้สิครับอยู่น้ำตาวีย์มันก็ไหลออกมาเอง”
คนร้องไห้ปฎิเสธก่อนปาดน้ำตาลวกๆ นี่มันอะไรกันเขาเห็นคนที่นอนอยู่เป็นการินทร์ไปได้ยังไง ทันความคิดเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าก็ดังขึ้นชายหนุ่มกดรับเมื่อเห็นเป็นเบอร์ณภัทธิ์ ก่อนจะแยกตัวออกไปคุยแล้ววิ่งกลับมาหาหมอนาอย่างคนมีความสุข
“หมอนาครับ วีย์ฝากพี่ภูไว้ก่อนนะครับผมคงต้องกลับกรุงเทพวันนี้ก่อน ไว้ทุกอย่างลงตัวผมจะกลับมาใหม่ครับ”
หมอสาวฟังถึงกับงงคนคนนี้เพิ่งมาถึงจะออกเดินทางอีกแล้วเหรอนี่ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ชอบมากเลยคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ               

4_NAY

ไปได้ดีทั้งคู่

maazaa1234

ขอบคุณมากนะ

maazaa1234

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff

ขอบคุนมากๆค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ