++ ***ไฟรัก *** ++ @ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
วิศรุตบอกเสียงเข้ม ปรมินทร์กำลังท้าทายเขาทั้งแววตาและคำพูดไม่มีวันซะล่ะที่เขาจะยอมแพ้ง่ายๆ เป็นไงเป็นกันสิเขาต้องได้ปรมินทร์คนเดิมกลับคืนมาให้ได้ ในเมื่อเขาก็พร้อมที่จะเป็นคนเดิมแล้วไม่รู้สิ เขารู้สึกหวงแหนคนๆนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด หรือเพราะสัญชาติญาณมันบอกว่าเขากำลังจะสูญเสียคนที่รักเขาที่สุดไปหัวใจมันจึงรั้นที่จะไม่ยอมให้เจ้าตัวไป
“ถ้าพี่คิดจะเห็นปรมินทร์ที่งี่เง่า ที่หูเบา ที่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน พี่คิดผิดนะ พี่วิศรุต”
ปรมินทร์ตอบกลับเสียงนิ่งเช่นกัน มันเกินจะทนแล้วกับความสับสนเจ็บปวดที่กัดกร่อนในจิตใจมานานวัน ขอสาบานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เถิด ว่าต่อไปนี้หัวใจจะเข้มแข็ง และพร้อมที่จะทำลายล้างอะไรก็ตามที่มันมารังควาญความสงบ รวมทั้งบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าณ.ตอนนี้ ไฟรักที่เคยมีให้ท่วมใจ ขอสุมเป็นไฟแค้นที่รอวันเผาผลาญ จนกว่ามันจะกลายเป็นผงธุลี!!
ตอนที่ 7
“ว่าไง มีอะไรจะคุยกับผมก็คุย ถ้าไม่มีก็กลับไปซะ ผมจะพักผ่อน”
คนนึกสาบานเอ่ยตัดบท คนโดนตัดบทส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตนจะโดนเอ่ยไล่จากคนที่เคยเชื่อว่าเป็น...ของตาย! หนุ่มใหญ่น้ำลายเหนียวฝืดคอ แต่ก็ฝืนพูดออกมาอย่างคนจุกในอก
“ถ้าวันนี้ปักษ์ไม่พร้อมที่จะฟังพี่อธิบายก็ไม่เป็นไร เหนื่อยก็พักเถอะ ไว้พี่จะโทรหา”
“ถ้าอยากให้ทุกอย่างมันจบลงด้วยดี อย่าติดต่อกับผมอีกจะดีกว่า”
ปรมินทร์เอ่ยสวนกลับก่อนที่คนเอ่ยประโยคเมื่อครู่จะหันหลังเดินจาก
...จบลงด้วยดี...วิศรุตทวนคำนี้ในใจ หมายความว่าไง ปรมินทร์ต้องการจบกับเขาจริงๆงั้นเหรอ
“จบลงด้วยดี...หมายความว่าไงหรือปักษ์”
หนุ่มใหญ่หันไปถามในสิ่งที่คิด
“คำพูดแค่นี้ไม่เข้าใจ ก็ยื่นใบลาออกจากตำแหน่งผู้บริหารใหญ่เถอะ”
ปรมินทร์ตอบยียวน คนจะเดินจากเปลี่ยนใจเดินไปชิดตัวคนพูดไล่ต้อนฝ่ายนั้นให้หลังพิงประตูห้องแล้วเอ่ย
“อย่าอวดดีกับพี่นะปักษ์ ความสัมพันธ์ของเราพี่เป็นคนเริ่ม ถ้ามันจะจบ มันก็ควรจะจบจากพี่ ไม่ใช่ปักษ์”
“ผมไม่ได้อวดดี ผมพูดจริง อย่าบังคับให้ผมทำอะไรที่ผมไม่อยากทำ”
“เช่นอะไรล่ะที่ปักษ์ไม่อยากทำ คนอย่างปักษ์เก็บความรู้สึกเป็นด้วยเหรอ ถ้าเก็บเป็นคงไม่คลั่งให้ตัวเองได้เลือดหรอกมั่ง”
ปรมินทร์หน้าชาในสิ่งที่ได้ยิน วิศรุตกำลังเริ่มดูถูกเขาชัดๆ ชายหนุ่มออกแรงผลักหนุ่มใหญ่ให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าคมเข้มนั่นอย่างโกรธจัด
วิศรุตหน้าชาไปทั้งแถบตามแรงตบก่อนความรู้สึกเจ็บจะเริ่มตามมา หนุ่มใหญ่ถือโอกาสที่คนตบกำลังชะงักงันตรงเข้าล็อคตัวไว้แล้วค้นหากุญแจห้องตามร่างกาย
“จะทำอะไร ปล่อยผมนะพี่วิชญ์”
ปรมินทร์ได้สติเริ่มดิ้น แต่ต้านแรงของคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่ไหว ในที่สุดกุญแจห้องก็ไปอยู่ที่มือคนค้นตัวจนได้
วิศรุตจัดการไขกุญแจห้องด้วยมือข้างเดียว เพราะมืออีกข้างยังใช้ล็อคตัวคนดิ้นไว้ไม่ให้แผลงฤทธิ์ ในที่สุดประตู้ห้องก็ถูกเปิดออก หนุ่มใหญ่ผลักร่างคนดิ้นเข้าไปก่อน ก่อนตัวเองจะตามเข้าไป แล้วจัดการล็อคประตู หันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของห้องที่ยืนหอบจ้องมองอย่างเอาเรื่อง
“เห็นหน้าพี่เป็นอะไร เอะอะตบ เอะอะตบ”
หนุ่มใหญ่ตวาดว่าเสียงดัง เมื่อเข้ามาในที่ที่เก็บเสียงได้มิดแล้ว
“ถ้าไม่เหลืออด ผมก็ไม่อยากที่จะให้มือตัวเองไปแปดเปื้อนบนเนื้อกายสกปรกของพี่หรอก”
คนโดนตวาดย้อนกลับอย่างแสบสัน พลันคว้าเอาแจกันแก้วที่อยู่ใกล้มือพอดีมาถือไว้อย่างฉับไว เมื่อเห็นฝ่ายที่ตัวเองเอ่ยสวนเดินตรงเข้าหา
“คิดจะทำอะไร”
วิศรุตหยุดเดินเข้าหาแล้วเอ่ยถาม เมื่อเห็นปรมินทร์ตั้งท่าพร้อมที่จะฟาดแจกันนั่นใส่เขาได้ทุกเมื่อ
“ก็ลองก้าวเข้ามาอีกก้าวสิพี่จะได้รู้ว่าผมจะทำอะไร”
ปรมินทร์เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
“กล้าทำพี่เหรอ”
วิศรุตท้า ก่อนจะก้าวเข้าไปหาอีกก้าวอย่างไม่หวั่น แจกันนั่นไม่ใช่เล็กๆ แถมยังเป็นแก้วอีก ปรมินทร์จะกล้าทำร้ายเขาก็ให้มันรู้ไปสิ
“บอกว่าอย่าเข้ามาไง ออกไปจากห้องผมซะ ห้องนี้ไม่ต้อนรับคนเลวๆ”
เจ้าของห้องตวาดขึ้นใหม่ พลางทำท่าที่จะฟาดแจกันแก้วใบนั้นใส่คนที่เดินเข้าหาจริง ๆแม้ตัวเองจะยอมถอยอีกก้าวสองก้าว เมื่อคนที่ไม่อยากต้อนรับยังรั้นที่จะก้าวเข้าหา
“บอกให้ออกไปไง!!”
ชายหนุ่มตวาดใหม่
“แน่จริงก็ฟาดสิ อย่าดีแต่ขู่”
วิศรุตเอ่ยท้า เป็นไงเป็นกันสิ ถ้าปรมินทร์เห็นเขาได้เลือดแล้วอารมณ์จะเบาลงเขาก็ยอม
“อยากเจ็บตัวนักใช่มั๊ย ได้!!”
ปรมินทร์เงื้อมือขึ้นสูงสุดแขนเมื่อดูท่าวิศรุตจะไม่เกรงกลัวต่อคำบอกของเขาจริงๆ ดูเอาเถอะ เขาเงื้อมือเตรียมฟาดขนาดนี้ ฝ่ายนั้นยังก้าวเข้ามาไม่ยอมหยุด ดี!! เลือดมันจะได้ล้างด้วยเลือดก็คราวนี้แหละ
แจกันแก้วในมือที่ยกสูงถูกเหวี่ยงลงมา เสียงลมจากแรงเหวี่ยงดัง วืดดดด!! และแล้ว....
ปรมินทร์เงื้อมือขึ้นสูงสุดแขนเมื่อดูท่าวิศรุตจะไม่เกรงกลัวต่อคำบอกของเขาจริงๆ ดูเอาเถอะ เขาเงื้อมือเตรียมฟาดขนาดนี้ ฝ่ายนั้นยังก้าวเข้ามาไม่ยอมหยุด ดี! เลือดมันจะได้ล้างด้วยเลือดก็คราวนี้แหละ
แจกันแก้วในมือที่ยกสูงถูกเหวี่ยงลงมา เสียงลมจากแรงเหวี่ยงดัง วืดดดด!! และแล้ว คนกำลังจะโดนฟาดก็มือขึ้นขึ้นคว้าหมับที่ข้อมือคนฟาด ทำให้ทุกอย่างชะงักลง
วิศรุตมองสบตาปรมินทร์อย่างเจ็บปวด ถ้าเขาโดนแจกันแก้วนี่ฟาดเข้าที่หัว มันคงไม่ใช่แค่เลือดตกยางออก ประมาณจากแรงเหวี่ยงที่ฝ่ายนั้นเหวี่ยงแขนลงมา หนุ่มใหญ่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะยืนอยู่ไหวหรือเปล่า ขนาดแรงต้านจากที่เขายกมือขึ้นรับยังแทบจะรั้งแรงเหวี่ยงนั้นไม่อยู่ นี่ปรมินทร์นึกชังเขาจนจะฆ่ากันได้ลงคอเลยเชียวหรือ
“โธ่เอ้ย นึกว่าจะแน่”
ปรมินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดและแววตาตระหนกของคนที่ต้านแรงเหวี่ยงแจกันในมือตัวเองไว้ ก่อนจะรู้สึกเจ็บข้อมือข้างที่ถูกจับเมื่อฝ่ายนั้นออกแรงบีบอย่างไม่ปราณี พลันคนบีบรีบแย่งแจกันออกจากมือเขา เมื่อชายหนุ่มหมดแรงยึดไว้
วิศรุตจับแจกันไปวางไว้ที่เดิมแล้วหันมาเผชิญหน้ากับคน...คิดจะฆ่าเขา... เอ่ยตะคอก
“จะฆ่าพี่ได้ลงคอหรือไงปักษ์!!”
“อยากโดนเองไม่ใช่เหรอ ไหนบอกว่าอย่าแค่ขู่ไง กลัวตายเหมือนกันนี่”
ปรมินทร์ย้อนกลับ ก่อนจะกัดริมฝีปากข่มความเจ็บเมื่อคนที่ตนย้อนออกแรงบีบที่ข้อมือตัวเองแรงขึ้น ชายหนุ่มนึกหาวิธีที่จะโต้ตอบ แต่แล้วต้องตัวกระเด็นเซไปกลางห้องเมื่อโดนผลักเต็มแรง
คนผลักใจเสียเมื่อมองเห็นรอยช้ำรอบวงที่ข้อมือของคนที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่กลางห้อง
“พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้นะปักษ์ ถ้าปักษ์ไม่เป็นคนเริ่ม”
หนุ่มใหญ่ออกตัว คนฟังนึกสมเพช ความเกลียดชังมันเข้ามาบดบังความรู้สึกต่างๆไปซะแทบมิด ต่อให้ฝ่ายนั้นก้มลงกราบแทบเท้าแล้วบอกว่าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขา หัวใจมันก็คงจะไม่ฟัง
“นึกว่าผมจะใส่ใจเหรอกับเหตุการณ์แค่นี้ ที่ผ่านมาผมเจ็บจนไม่มีอะไรให้เจ็บได้อีก เลิกสำคัญตัวเองผิดๆเถอะ ความรู้สึกของผมที่มีให้พี่ตอนนี้มันมีด้านเดียวเท่านั้น คือเกลียดขยะแขยงจนไม่อยากจะเข้าใกล้ กลับไปหาความโสมม โสโครกของพี่ซะ ผมเข้าใจกิเลสคนเรามันไม่มีจักพออยู่แล้ว ต่อไปนี้พี่อยากมั่วอยากเริงร่ากับใครก็ขอให้เต็มที่ไปเลยละกัน แล้วก็ไม่ต้องสะเออะอยากให้ใครเขารับรู้ถึงความส่ำส่อนของตัวเอง มันดูไม่ดีนักหรอก สำหรับภาพลักษณ์ผู้บริหาร”
วิศรุตยืนอึ้งไปหลายนาที เมื่อฟังประโยคยืดยาวที่ออกจากปากคนที่ตัวเองรู้สึกผิดด้วยจบ สีหน้าและแววตาที่ฝ่ายนั้นแสดงออกขณะที่พูดมันช่างเยือกเย็นจนสะท้านไปทุกรูขุมขน หนำซ้ำถ้อยคำแต่ละคำที่ถูกเอ่ยออกมาราวกับคนเอ่ยตั้งใจที่จะทิ่มแทงเข็มนับร้อยนับพันเล่มให้ปักลงกลางใจเขาอย่างสุดลิ่ม
“ปักษ์ นี่ปักษ์เข้าใจว่าพี่เป็นคนโทรหาปักษ์ตอนที่ เอ่อ พี่อยู่กับอาร์มเหรอ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโรย
“แล้วจะให้ผมเข้าใจว่ายังล่ะ”
คนถูกถามย้อนกลับเช่นเคย
“พี่ไม่ได้เป็นคนโทรนะ”
“จะต้องให้เก็บซากโทรศัพท์ผมมายืนยันมั๊ยว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาหาผมคืนนั้น มันเบอร์ใคร”
“แต่พี่ยืนยันได้ว่าพี่ไม่ได้โทร”
“ยืนยันให้ใครฟังเหรอครับ ถ้าให้ผมฟัง เสียใจนะครับ ผม ไม่อยาก ฟัง !! “
“ถ้าพี่บอกว่าคืนนั้นอาร์มเป็นคนโทร ปักษ์จะเชื่อพี่มั๊ย”
“เชื่อแล้วได้อะไรล่ะครับ?”
“อย่างน้อยปักษ์ก็จะได้เข้าใจว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายจิตใจปักษ์”
“อ๋อ นี่พี่คิดว่าที่ผมสาปส่งพี่ออกไปจากชีวิตผมเนี่ย มีเรื่องนี้เรื่องเดียวเหรอครับ ดีเนาะ ความผิดท่วมหัว แต่ออกตัวรับแค่เรื่องเดียว”
“ก็แล้วอะไรที่พี่ทำผิดบ้างล่ะ บอกพี่มาตรงๆสิ พี่จะได้แก้ไข”
“แก้ไขชาติหน้าเถอะ ถ้าเราจะได้เกิดมาอาฆาตกันอีกจริงๆ”
“พี่ขอร้องล่ะปักษ์ เลิกใช้คำพูดเสียดแทงพี่ซะที ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะเจ็บปวดบ้าง”
“อย่างพี่เนี่ยนะ จะเจ็บปวดกับคำพูดผม ฟ้าเป็นพยานเถอะว่าวันนี้ คนอย่าง คุณวิศรุต...รู้สึก...กับคำพูดนายปรมินทร์”
“พอเถอะปักษ์ เลิกประชดพี่เสียที ถ้าพี่ไม่รู้สึกกับปักษ์พี่จะคบกับปักษ์ทำไม”
“อย่ามาขุดคุยอดีตพี่วิชญ์ ถ้ายังอยากให้ผมใช้ลมหายใจในอากาศเดียวกันกับพี่อยู่”
“ปักษ์”
วิศรุตแทบเซอีกครั้ง คำพูดของปรมินทร์แต่ละคำแต่ละประโยค ทำไมมันถึงทำร้ายเขาได้ขนาดนี้ เจ้าตัวจะรู้มั๊ยว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหนกับสิ่งที่ได้ยิน ที่ผ่านมาเขาทำตัวเลวร้ายถึงขนาดปรมินทร์นึกเกลียดนึกชังจนไม่อาจที่จะหายใจร่วมกับเขาเลยเชียวหรือ ไม่สิ เขาต้องไม่ถอดใจ ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ เขาต้องพิสูจน์ให้ปรมินทร์เห็นว่าวันนี้เขาไม่ได้มองว่าเจ้าตัวเป็นแค่..ของตาย..อีกต่อไปแล้ว ตรงกันข้าม หากปรมินทร์จะเป็นฝ่ายมองตัวเขาเองเป็นแบบนั้น เขาก็พร้อมจะก้มหน้ายอมรับ เขาจะไม่ไปจากคนๆนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เริ่มต้น เขาขอบอกเล่าและอธิบายเรื่อง อธิศร ให้ชายหนุ่มรับรู้ก่อน
“ปักษ์ ปักษ์เคยถามพี่ใช่มั๊ยว่า อาร์มเป็นอะไรกับพี่”
ปรมินทร์เหยียดสายตาไปที่คนพูด ที่สุด วิศรุตก็ดึง อธิศรเข้ามาในเกมนี้จนได้
“เคยถาม แต่ไม่เคยได้คำตอบ และถ้าพี่คิดที่จะบอกเล่าความการกระทำมั่วๆของพี่ให้ผมฟังตอนนี้ เลิกคิดเถอะ หูของผมรับฟังได้เฉพาะเรื่องดีๆเท่านั้น”
“ก็ถ้าคิดว่าสิ่งที่พี่คิดจะบอกต่อไปนี้มันเลวร้ายมากนัก ก็ขอให้ฟังหูซ้ายแล้วทะลุออกหุขวาละกัน”
เป็นครั้งแรกที่วิศรุตขึ้นเสียงในเชิงประชด ปรมินทร์จะรู้มั๊ยว่าเขากำลังน้อยใจ ที่ไม่ว่าจะเอ่ยอะไร ทำอะไร ก็ดูจะขัดใจไปซะทุกเรื่อง
ปรมินทร์ยอมเงียบไม่โต้ตอบ เมื่อเห็นแววตาอีกฝ่ายที่ทอดมองตนอย่างคนตัดพ้อ แค่ยอมเงียบ..ไม่ได้ยอมแพ้ใจตัวเอง!
“จำได้มั๊ยครั้งแรกที่เราเจอกัน พี่เล่าอะไรให้ฟังบ้าง”
วิศรุตเอ่ยนำเมื่อเห็นคู่สนทนายอมสงบอารมณ์ แต่แววตาที่มองท้าทายเขามันทำให้เขามองหาปรมินทร์คนเดิมไม่เจอเลยจริงๆ
“อาร์มคือ คนที่พี่บอกว่าทิ้งพี่ไปนั่นแหละ”
“แฟนเก่างั้นสิ”
ปรมินทร์พูดเสริมขึ้นทันควัน ที่แท้อธิศรก็ถ่านไฟเก่าที่กลับมาครุกรุ่นอีกครั้งนี่เอง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

tamia

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุรครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_192:}

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ         

pierce

อย่าไปยอมนะ อย่าไปยอมมม

tajarak

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

arise

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

ปักษ์์คิดให้ดีนา