++ ***ไฟรัก *** ++ @ 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คิดอะไรอยู่เฮียวิชญ์”
น้องสาวเอ่ยถาม คงจะเห็นปฎิกิริยานิ่งงันของเขาน่ะแหละ
“เปล่า พี่แค่โล่งอก”
หนุ่มใหญ่เอ่ยก่อนจะผุดยิ้มที่มุมปากเมื่อรู้สึกสุขใจอยู่ลึกๆอย่างประหลาด
“โล่งอกอะไรคะ”
น้องสาวยังคงถามต่อ คนถูกถามเอื้อมมือหยิบรูปถ่ายจากมือคนถามคืนก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มนิดๆ
“คนในรูปนี้ คือปรมินทร์”
น้องสาวขยับปากคล้ายจะพูดอะไร แต่คนสุขใจไม่อยู่รอฟังร่างสูงลุกเดินออกมาจากการสนทนา หัวใจตอนนี้ช่างอยากเจอคนในรูปถ่ายเสียเหลือเกินสองคำยืนยันจากหญิงต่างวัยสองคน ว่าคนในรูปที่เขาเดินถืออยู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์วุ่นวาย ทำให้เขายิ่งรู้สึกรักเจ้าตัวขึ้นมาอย่างสุดล้นคนดีๆ หนึ่งคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขา ทำไมเขาไม่รักษาไว้ ทำไม?ตอนที่ 15
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือเมืองใหญ่ไม่ได้มืดมิดอย่างที่ควรจะเป็น ดาวซักดวงก็ไม่มีให้เห็นแต่ทำไมคนสองคนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่คนละที่ถึงได้ต่างคนต่างเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด
คนหนึ่งนั่งเหงาอยู่กับความรู้สึกตัวเองที่นึกเสียดาย หวงแหน คนดีหนึ่งคนที่เดินหนีเขาไปเพราะการกระทำของเขาเอง แม้จิตใจบางส่วนอยากที่จะตามทวงคืนซักเท่าไร แต่อีกบางส่วนมันละอายเกินกว่าที่จะทำ
คนหนึ่งนั่งเหงากับการต้านความรู้สึกตัวเอง แม้อยู่ต่อหน้าใครๆ จิตใจจะกล้าแกร่งแสดงออกถึงความไม่เป็นไรกับการตัดสินใจเดินจากคนที่เคยกรีดใจในครั้งนี้ แต่พออยู่คนเดียวส่วนลึกมันยังย้ำเตือนและบอกอยู่เสมอ ว่าลืมคนๆนั้นไม่สนิท
วิศรุตโทรหาอธิศรในวันหยุดนัดให้เจ้าตัวออกมาเจอเพื่อที่เขาจะได้คุยได้เคลียร์เรื่องที่คาใจหนุ่มใหญ่ต้องการรู้ว่าอธิศรเป็นคนสร้างสถานการณ์ระรานคนใกล้ตัวเขาอย่างที่เขาเข้าใจหรือเปล่า
“เกิดคิดถึงผมขึ้นมาอะไรกันตอนนี้พี่วิชญ์”
อธิศรเอ่ยประโยคยียวนหลังรับรู้จุดประสงค์คนโทรหาว่าต้องการเจอ แต่จะเจอเพื่ออะไรนั้นคนอยากเจอไม่ได้บอก
“ก็พักนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน พี่ก็เลยอยากเจออยากคุยกับอาร์มแปลกตรงไหน”
วิศรุตออกอุบาย ขืนบอกตรงๆก็เท่ากับแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ งู นี่สิ แม้คนล่าจะมาด้วยฝีเท้าที่เบาแทบไม่ได้ยินแต่มันกลับรู้ทัน คมเขี้ยวจึงฉกคนล่าอย่างฉับไว
“ให้ตายเถอะพี่วิชญ์ เวลานี้ ตอนนี้ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะคิดถึงผมพี่โทรหาผมเนี่ย พี่มีธุระอะไรกับผม”
“ทำไมถึงคิดว่าพี่ต้องมีธุระกับอาร์ม ไปทำอะไรไว้งั้นเหรอ”
เมื่อเหยื่อรู้ตัว คนล่าจึงล่าอย่างเปิดเผย เกมรุกเกมรับระหว่างสองฝ่ายจึงเริ่มขึ้น
“นับว่าฉลาดนี่ นึกว่าพี่จะฟาดฟันกับสุดที่รักของพี่ซะอีกกับผลงานที่ผมทำไว้”
“แสดงว่าอาร์มยอมรับแล้วใช่มั๊ย ว่าความวุ่นวายของคนรอบกายพี่เกิดจากฝีมืออาร์ม”
“ปิดบังต่อไปแล้วจะได้อะไรล่ะ ความจริงยังมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำผมไม่ได้หน้าตัวเมียจนให้ใครต่อใครไล่ต้อนให้จนมุมแล้วค่อยออกมาสารภาพผิดหรอกนะ”
“ทำไมอาร์มถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ อาร์มเป็นอะไรไปอาร์มที่พี่เคยรู้จักหายไปไหน บอกเหตุผลพี่ซักข้อซิว่าสิ่งที่อาร์มทำไปทั้งหมดไม่ว่าจะบุกที่บ้านแม่พี่ หรือบ้านพี่ อาร์มทำไปเพื่ออะไร”
“เพื่อความสะใจไง ลืมแล้วเหรอว่าพี่ทำอะไรกับผมไว้”
“พี่ทำอะไรไว้กับอาร์ม สิ่งที่พี่ทำมันร้ายแรงจนทำให้อาร์มเป็นไปได้ขนาดนี้เลยเชียวเหรอ”
“เป็นยังไง ผมเป็นยังไง จะบอกให้นะผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตั้งนานแล้ว คนโง่เท่านั้นแหละที่ดูผมไม่ออกรู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่น่ะ มันโง่ โง่แล้วโง่อีก โง่ซ้ำโง่ซ้อนกว่าต่อมฉลาดจะทำงานได้ต้องสูญเสียอะไรต่อมิอะไรบ้างล่ะ คนรักอย่างนายปรมินทร์ความรู้สึกของคนที่บ้าน หรือแม้กระทั่งภาระหน้าที่จะต้องรับผิดชอบชีวิตอีแก่แม่บ้านพี่อีกซึ่งยังไงพี่ก็ต้องรับผมเดาถูกมั๊ยครับช่วยไม่ได้พี่ทำผมก่อน ผมก็ต้องถอนศักดิ์ศรีคืนแบบนี้แหละถ้าพี่ยอมเดินตามเกมผมดีๆ พี่ก็อาจจะเสียเงินไม่กี่แสน เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอกถ้าคืนนั้นพี่ไม่ใจอ่อนสงสารไอ้ปรมินทร์นะ ชีวิตพี่ก็คงจะไม่วุ่นวายแบบนี้ จำใส่หัวสมองระดับผู้บริหารอย่างพี่ซะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่รุมเร้าพี่อยู่ตอนนี้ เกิดจากการกระทำพี่คนเดียวที่ประกาศสงครามกับผมก่อนไม่ใช่เพราะใคร จำไว้ ไอ้แก่หน้าโง่”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ขาดหายไปทันควันเมื่อคำพูดเสียดแทง ด่าทอ ต่างๆพร่างพรูออกมาจากปากคนวางจนหมดสิ้น
วิศรุตยืนนิ่งไม่มีแรงขยับร่างกาย อธิศรช่างด่าทอเสียดแทงเขาได้อย่างเจ็บแสบนักเขามันโง่จริงๆ โง่ตั้งแต่เริ่มต้นที่หลงมนต์เสน่ห์คนด่าเขาเมื่อครู่นั้นแล้ว แล้วเงินไม่กี่แสนนั่นล่ะหมายถึงอะไร อธิศรพูดถึงเงินก้อนนั้นทำไม ถ้าเขายอมเดินตามเกมเจ้าตัวทำไมเขาต้องเสียเงินมากมายขนาดนั้นด้วย เรื่องนี้มันต้องไม่จบแค่นี้เขาต้องรู้ทุกอย่างให้กระจ่างกว่านี้สิ
อธิศร นายต่างหากล่ะที่จะโดนพี่ไล่ฟาดฟัน ไม่ใช่ ปรมินทร์
“คนอย่างพี่กล้าขู่ผมเหรอพี่วิชญ์”
อธิศรเค่นคำพูดออกไปเมื่อได้รับโทรศัพท์จากวิศรุตอีกรอบ ฝ่ายนั้นบอกเรื่องที่เขาทำทั้งหมดจะถึงมือตำรวจหากเขาไม่ยอมออกมาเจอเพื่อเจรจากับเขาแล้วไขข้อข้องใจทั้งหมดที่เขามี
“พี่ไม่ได้ขู่ กฎหมายเขามีเอาไว้จัดการคนชั่ว และพี่ก็คิดว่าคนอย่างนายพฤติกรรมถึงขั้นนั้นแล้ว”
วิศรุตตอบกลับไปด้วยคำพูดที่ไม่ไว้หน้าคนรักเก่าอีกต่อไป อธิศรใช้ถ้อยคำรุนแรงกับเขาก่อนก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องให้เกียรติคนแบบนี้
“กล้าว่าผมชั่วเหรอพี่วิชญ์”
อธิศรเอ่ยออกไปอย่างคนบันดาลโทสะ น้ำเสียงที่วิศรุตเอ่ยต่อเขามันช่างเย็นเยียบและคมกริบจนกรีดเข้าตรงกลางใจเขานัก
“แค่นี้มันยังนิยามได้น้อยไปด้วยซ้ำกับการกระทำที่ป่าเถื่อนต่ำทรามของนาย และเพื่อนนาย”
วิศรุตโพล่งตอบสวนกลับไปอีกด้วยน้ำเสียงเดิม แต่ทว่าถ้อยคำที่ใช้นั้นกลับรุนแรงกว่าเดิมจนคนฟังถึงกับขบกรามแน่นอย่างเคืองแค้น คนบุคลิกนิ่งๆที่ไม่ค่อยระรานใครพอด่าออกมาทีมันทำให้เขาเจ็บแค้นนัก ปากดีนักนะมึงไอ้แก่!!
“ถ้าผมเลวผมทรามอย่างที่พี่กล่าวหาจริง ก็จงรู้ไว้ซะว่าพี่เองก็ไม่ต่างจากผมซักเท่าไหร่พี่วิชญ์”
คนเคืองแค้นเอ่ยย้อน การสนทนาระหว่างคนเคยคบกันจึงดุดันขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีใครยอมใคร
“พี่เลวยังไง พี่ไประรานชีวิตใครก่อนงั้นเหรอ อาร์มหัดยอมรับความจริงซะบ้างเถอะ”
“ความจริง ความจริงอะไร แล้วพี่ล่ะ กล้าพูดเหรอว่าตัวเองไม่ได้ไประรานชีวิตใครชีวิตไอ้ปรมินทร์ที่เป็นอยู่แบบนี้เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ พี่มันโง่ พี่มันไม่เด็ดขาดถึงทำให้ไอ้ปรมินทร์มันเป็นแบบนั้น”
“ก็แล้วเพราะใครล่ะที่กลับมาทำให้พี่วุ่นวายแน่จริงทำไมนายไปแล้วไม่ไปลับล่ะ กลับมาหาพี่อีกทำไม”
“โถ โถ คุณพี่วิศรุต นึกว่าคนอย่างผมยังหลงยังรักคนแก่ๆ อย่างพี่อยู่อีกงั้นเหรอผมยังไม่ได้บอกสินะว่าที่ผมต้องยอมกระอักกระอ่วนใจใช้ร่างกายที่มีค่าของผมกลับไปเกลือกกลิ้งกับพี่อีกเพราะอะไรจะบอกเอาบุญให้ก็ได้นะว่าที่ผมทำแบบนั้น เพราะกูต้องการเงินแสนมึงเท่านั้นแหละโว้ยไอ้แก่!!”
“เลวมากอาร์ม อะไรมันบังตาพี่กันแน่นะถึงทำให้พี่เคยหลงคนอย่างนาย”
“ตัณหาราคะไง แค่นี้มึงไม่รู้เหรอ บอกแล้วมึงน่ะมันโง่”
“หยุดนะอาร์ม นายไม่มีสิทธิมาหยาบคายกับพี่แบบนี้”
“ทำไมกูต้องฟังมึงด้วยล่ะ อย่าเข้าใจผิดสิพ่อคุณ คนที่คุยกับมึงอยู่เนี่ยไม่ใช่ไก่อ่อนอย่างไอ้ปรมินทร์หรอกนะที่มึงจะออกคำสั่งหรือเอาอำนาจอะไรเข้าข่มได้”
“พี่ไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้อาร์ม พี่ผิดหวังในตัวนายจริงๆ”
“ผีห่าซาตานตัวไหนให้มึงมาตั้งความหวังกับกูไม่ทราบ ขนาดกูยังไม่เคยหวังอะไรกะมึงเลยนอกจาก หลอกแ....ก ไปวันๆ”
“บัดซบ!! สาบานได้ว่าพี่ตามเอาเรื่องที่นายก่อไว้แน่นอนอธิศรตอนแรกพี่ก็คิดจะรอมชอมกับนาย แต่พอพี่รู้นิสัยแย่ๆของนายแบบนี้พี่ไม่ปล่อยนายไว้แน่”
“เอาเลย จะทำอะไรก็ทำเลย ถ้าคิดว่าคนอย่างกูจขะกลัวจะบอกให้รู้ไว้นะว่าตอนนี้ กูก็มีคนคอยคุ้มกะลาหัวเหมือนกันโว้ย เผลอๆรวยกว่ามึงมีอำนาจกว่ามึงด้วยซ้ำ”
“นายหมายถึงใคร”
“หึ อยากรู้เหรอ จะบอกให้ก็ได้ ก็ไอ้คุณธนูไง ดูท่าทางมันก็โง่ไม่ต่างจากมึงหรอกคนแก่แม่งหลอกง่ายทุกรายกุล่ะเชื่อเลย”
“ธนูไหน อย่าบอกนะว่านายไปยุ่งกับธนูที่ปักษ์กำลังคบอยู่”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม อึ้งล่ะสิ ไงล่ะ ยังคิดที่จะทำอะไรกูได้อีกมั๊ย”
“เลวมากอาร์ม นายมันเลวได้สุดขั้วจริงๆ เลิกยุ่งกับคุณธนูนั่นซะพี่ขอร้อง”
“ทำไมกูต้องเลิก ทำไม เริ่มรู้ตัวเหรอว่าตัวเองสู้พี่ธนูไม่ได้”
“สู้ได้หรือไม่ได้ข้อนั้นพี่ไม่สน แต่ที่พี่ขอให้นายเลิกยุ่งกับเขา เพราะเขาเป็นคนของปักษ์ไม่ใช่ของนาย นายเอาชีวิตต่ำๆของนายออกให้พ้นจากปรมินทร์ซะ พี่ไม่อยากให้คนที่อยู่ในที่สูงอย่างปักษ์ต้องลดตัวมาเกลือกกลั้วกับสวะอย่างนายอีก ที่ผ่านมาพี่ก็รู้สึกสมเพชตัวเองเต็มทนแล้วที่หูหนวกตาบอดทำร้ายจิตใจคนดีๆเพราะคนจิตใจต่ำช้าอย่างนาย”
“หยุดพล่ามซะที นี่มึงหลอกด่ากุใช่มั๊ยไอ้แก่ จำเอาไว้ อะไรที่เป็นของไอ้ปรมินทร์กูจะตามเอามาเป็นของกูให้หมดพอสมใจอยากแล้วกูค่อยเขี่ยทิ้งให้มันนั่งสำนึกผิดเหมือนมึงไง”
“เพื่ออะไร นายจะทำแบบนั้นเพื่ออะไร”
“เพื่อความสะใจไง ช่วยไม่ได้ ขนาดไอ้ปรมินทร์มันยังเคยเข้ามาแทรกระหว่างมึงกะกูทำไมกูจะเข้าไปแทรกมันกับคู่ขาใหม่มันไม่ได้”
“น่าสมเพชนัก รู้เอาไว้ด้วยนะอาร์มว่าปักษ์ไม่ได้เข้ามาแทรกระหว่างพี่กับนายพี่เองเป็นคนที่เดินเข้าหาปักษ์เอง”
“นั่นก็เท่ากับพี่ทรยศผม”
“เห็นแก่ตัวสิ้นดี ใครทิ้งใครก่อนคิดให้ดี นายเป็นคนบอกลาพี่เอง ลืมมันแล้วเหรอ”
“เลิกพูด แล้วก็หุบปากซะ ยังไงกูก็ไม่มีทางปล่อยให้ไอ้ปรมินทร์เสวยสุขกับพี่ธนูได้หรอกพี่ธนูต้องเป็นของกู จำเอาไว้ จริงๆมึงน่าจะขอบใจกูนะ ถ้าพี่ธนูมาเป็นของกู ก็เท่ากับมึงมีหนทางที่จะกลับไปสัมพันธ์สวาทกับไอ้ปรมินทร์ไม่สำนึกความดีของกูซักนิดเหรอไอ้แก่”
“พี่ละอายใจเกินกว่าที่จะกลับไปทวงปักษ์คืนได้อาร์ม ร่างกายพี่แม้เอาน้ำร้อนสาดซักสิบหนยังไงก็ล้างคราบไคลที่พี่เคยสัมผัสเนื้อตัวสกปรกๆของนายออกได้ไม่หมดปักษ์เขายืนอยู่ที่สูงแล้ว ธนูนั่นแหละเหมาะที่จะดูแลเขามากกว่าพี่ และนายก็จงถอยออกมาจากพวกเขาซะไม่ละอายใจบ้างเหรอ คนดีๆเขาจะรักกัน จะเอาความชั่วช้าตัวเองเข้าไปแปดเปื้อนให้เป็นราคีพวกเขาทำไม…..”
วิศรุตถือโทรศัพท์ค้างไว้เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณจากปลายสายขาดหายไป ทั้งๆที่เขายังสั่งสอนคนหยาบช้าไม่จบหนุ่มใหญ่ไม่ได้รับรู้เลยว่าคนที่เขาสั่งสอนได้เหวี่ยงโทรศัพท์ที่กำลังฟังเขากระแทกเปรี้ยงชนฝาห้องชิ้นส่วนแตกกระจุยกระจายจึงทำให้สัญญาณขาดหายไป
“ด่ากูได้เจ็บมากไอ้วิศรุต มึงรู้จักกูน้อยไป มึงรู้จักกูน้อยไป!!”
อธิศรเค่นคำพูดออกมาอย่างคนเคียดแค้นสุดใจ ไฟโทสะลุกโหมกระหน่ำท่วมใจสิ่งที่วิศรุตเอ่ยออกมาช่างทิ่มแทงใจเขาได้เจ็บปวดนัก จิตใจเขาร้อนรุ่มทุรนทุรายขนาดนี้ ก็อย่าหวังว่าไอ้แก่นั้นจะไม่ได้รับการคิดบัญชีจากเขา
แม้ชีวิตจะหาไม่ แค้นครั้งนี้ เขาก็จะตามล้างอย่างถึงที่สุด
ตอนที่ 16
ปรมินทร์เข้าไปตัดไหมเย็บฝ่าเท้าที่โรงพยาบาล ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่ได้มองเห็นหลังคนคุ้นตาไวๆคนตัวสูงที่เดินผ่านหน้าไปนั่นคือคนที่ทำให้เขาแอบเหงาในยามค่ำคืนนั่นเอง
วิศรุตเข้ามาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้แม่บ้านที่ได้กำหนดออกจากโรงพยาบาลในวันนี้หนุ่มใหญ่จัดการธุระเสร็จก็ส่งต่อให้แม่บ้านกลับบ้านด้วยรถแท็กซี่ บอกว่าตนมีธุระด่วนต้องไปจัดการ
“เป็นธุระให้ป้าแค่นี้ ป้าก็ขอบคุณแล้วค่ะ คุณวิชญ์”
หญิงชราแม่บ้านเอ่ยตามความรู้สึกที่มีต่อนายจ้าง ลำพังยายมียายมาอย่างนางที่จากถิ่นมาเสี่ยงดวงในเมืองใหญ่ คงไม่มีปัญญาจัดการเรื่องวุ่นวายแบบนี้ด้วยตัวเองแน่
ปรมินทร์แอบมองภาพคนสองวัยสนทนากันอยู่ห่างๆ ในใจก็นึกสงสัยว่าคนทั้งคู่มีความพันธ์กันยังไงก่อนจะนึกหวนไปถึงคำพูดที่ฝ่ายชายได้เคยกล่าวหาเขาไว้
หญิงชรานั่นเป็นแม่บ้านวิศรุตที่โดนใครบางคนบุกทำร้ายงั้นหรือ แล้วทำไมวิศรุตถึงได้ตามไปกล่าวหาเขาเมื่อเช้าวันนั้นล่ะว่าเขาเป็นคนทำสิ่งชั่วร้ายนั่น

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

เลวมากเลยอิอาร์ม

wiput

ขอบคุณครับ