++ ***ไฟรัก *** ++ @ 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หญิงชราแม่บ้านเอ่ยตามความรู้สึกที่มีต่อนายจ้าง ลำพังยายมียายมาอย่างนางที่จากถิ่นมาเสี่ยงดวงในเมืองใหญ่ คงไม่มีปัญญาจัดการเรื่องวุ่นวายแบบนี้ด้วยตัวเองแน่
ปรมินทร์แอบมองภาพคนสองวัยสนทนากันอยู่ห่างๆ ในใจก็นึกสงสัยว่าคนทั้งคู่มีความพันธ์กันยังไงก่อนจะนึกหวนไปถึงคำพูดที่ฝ่ายชายได้เคยกล่าวหาเขาไว้
หญิงชรานั่นเป็นแม่บ้านวิศรุตที่โดนใครบางคนบุกทำร้ายงั้นหรือ แล้วทำไมวิศรุตถึงได้ตามไปกล่าวหาเขาเมื่อเช้าวันนั้นล่ะว่าเขาเป็นคนทำสิ่งชั่วร้ายนั่น
สองคนแยกจากกันไปแล้ว ปรมินทร์มัวแต่ยืนคิดถึงเรื่องที่เคยถูกกล่าวหาจนไม่รู้สึกตัวว่า คนที่ตนยืนแอบสังเกตการณ์อยู่ได้มองเห็นตัวเองแล้ว
วิศรุตแปลกใจที่เห็นปรมินทร์ยืนนิ่งอยู่ในมุมหนึ่งที่ถ้าเขาไม่สังเกตก็คงจะมองไม่เห็น แม้จะแปลกใจแต่หนุ่มใหญ่ก็ดีใจอยู่ลึกๆที่มีโอกาสได้เจอกับเจ้าตัวอีกครั้ง ได้เจอในขณะที่จิตใจเขาปกติ ไม่ร้อนรน ชวนหาเรื่องทะเลาะอย่างที่ผ่านมา
ปรมินทร์สะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆมีมือมาสัมผัสตัว ชายหนุ่มหันไปมองคนสัมผัสทันควัน
พยาบาลสาวยิ้มหวานให้ปรมินทร์ก่อนจะบอกเจ้าตัวว่าถึงเวลาที่จะต้องพบหมอแล้ว ชายหนุ่มยิ้มรับรู้เพียงนิด
วิศรุตชะงักเท้าหยุดเดินเมื่อมองเห็นคนที่เขาตรงไปหาเดินตามนางพยาบาลไป หนุ่มใหญ่ถอนหายใจที่ต้องคลาดกับคนที่หัวใจอยากเจอแต่ก็ตัดใจเดินออกจากโรงพยาบาลเมื่อมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการอยู่แล้ว
หลังจากนั่งให้จิตใจร้อนรุ่มดั่งโดนไฟเผาได้ซักระยะ อธิศรตัดสินใจพรวดพราดออกจากที่พักเพื่อไปหาคน คุ้มกะลาหัว การที่เขาจะต้องสู้กับคนอย่างวิศรุต เขาจำเป็นจะต้องพึ่งคนที่มีคุณสมบัติที่สูสีกับเจ้าตัว
“มึงจะไปไหนไอ้อาร์ม”
กิติกรตรงเข้าถามเมื่อเดินสวนเข้ามาเห็นเพื่อนหน้าเครียดทำท่าว่าจะออกไปข้างนอก
คนหน้าเครียดเล่าทุกอย่างให้คนถามฟัง พอฝ่ายหลังรับรู้เรื่องราวเท่านั้นแหละก็ออกอาการโวยวายอยู่ไม่สุขในทันที
“ไม่ได้นะไอ้อาร์ม มึงจะปล่อยให้ตำรวจสาวมาถึงกูไม่ได้นะ เรื่องที่กูทำร้ายอีแก่นั่นให้มึง”
“กูก็กำลังหาทางช่วยมึงอยู่นี่ไงไอ้กิต มึงจะเพิ่งโวยวายได้มั๊ย กูหนวกหู”
“ไม่ใช่แค่หาทาง มึงต้องมีทางช่วยกูให้ได้ มึงสัญญากับกูไว้แล้วว่าถ้าเรื่องมันบานปลายเมื่อไร มึงจะจัดการเอง”
“เออ กูไม่ลืมหรอก คนอย่างกูรักษาคำพูดเสมอ ว่าแต่ตอนนี้มึงเก็บตัวอยู่ที่นี่แหละ อย่าเพิ่งออกไปไหน เดี๋ยวทุกอย่างกูจัดการเอง”
เด็กหนุ่มผละออกไปเมื่อพูดจบ ปล่อยให้คนที่เขาออกคำสั่งนั่งเหงื่อตก หวาดผวากับสิ่งที่คิดว่าจะต้องตามมา
วิศรุตออกจากโรงพยาบาลที่เขาพาแม่บ้านตัวเองเข้าพักษาตัวจากการถูกทำร้ายก็รีบบึ่งรถไปอีกโรงพยาบาลหนึ่งทันที ที่ที่หนุ่มใหญ่ไปคือโรงพยาบาลที่ ธนู เป็นคนพาเขาเข้ารักษาตอนที่เขาหมดสติจากการโดนแจกันในมือปรมินทร์ฟาดศีรษะจนต้องเย็บไปหลายเข็ม ไม่หรอก เขาไม่ได้เข้าไปให้หมอตัดไหมที่เย็บนั่นเพราะมันยังไม่ถึงกำหนด แต่ที่เขาเข้าไป ก็เพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ที่นั่น เพื่อขอข้อมูลคนที่พาเขาเข้าโรงพยาบาลต่างหากล่ะ
“นี่ค่ะนามบัตรของคุณ ธนู ดีนะคะที่ทางเรายังเก็บไว้”
เจ้าหน้าที่เวชระเบียนยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้คนที่เข้าไปออกอุบายว่าต้องการติดต่อพลดีที่พาเขาเข้ามารักษาตัวที่นี่ คนออกอุบายรับกระดาษแผ่นนั้นมาพินิจ หนุ่มใหญ่ไม่นึกแปลกใจเลยซักนิดว่าทำไมคนที่เขาเพิ่งปะทะคารมด้วยถึงกล้าเอ่ยว่าคนนี้จะ คุ้มกะลาหัว เจ้าตัวได้
“เป็นถึงเจ้าของกิจการจิวเวอรี่เลยเหรอคุณธนู”
หนุ่มใหญ่พึมพำ ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆและเอ่ยขอบคุณเหล่าเจ้าหน้าที่ ที่กำลังยืนมองเขาสลอน ร่างสูงก้าวออกมาจาหกเคาเตอร์ตรงนั้นได้ ก็รีบจัดการโทรศัพท์หาเจ้าของนามบัตรที่ถืออยู่ในมือทันที
ธนูวางมือที่กำลังง่วนอยู่กับการสะสางานเอกสารทางบัญชีย้อนหลังช่วงที่ตัวเองได้หายตัวไปเมื่อมองเห็นโทรศัพท์สั่นเตือนพร้อมเสียงเรียกเข้า หนุ่มใหญ่แปลกใจที่เห็นเบอร์ไม่คุ้นตา แต่ก็กดรับในที่สุด
วิศรุตเริ่มหงุดหงิดที่พยายามโทรหาธนูหลายครั้งแม้สัญญาณจะติด แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับสายซักที
“ทำอะไรอยู่นะพ่อคุณ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยออกมาอย่างคนอารมณ์ไม่ดี นาทีนี้เข้าอยากที่จะคุยกับธนูมาก ถึงมากที่สุด ในเมื่อเขาหยุดอธิศรไม่ให้เข้ามาสร้างความวุ่นวายซ้ำสองให้ปรมินทร์ไม่ได้ เขาก็คิดที่จะหยุดธนูไม่ให้หลงกลมารยาเด็กหยาบร้ายนั่นเอง เขาต้องทำให้ธนูรับรู้ถึงความร้ายกาจของอธิศร ก่อนที่เจ้าตัวจะต้องเสียใจให้กับการตัดสินใจผิดพลาดของตัวเองเหมือนกับที่เขากำลังเผชิญ และเหนือกว่าสิ่งใด เขาจะไม่ยอมให้ปรมินทร์ต้องกลับไปปวดร้าวเพราะการกระทำของอธิศรได้อีก ชีวิตปรมินทร์ควรจะราบรื่นมีความสุขกับคนที่เจ้าตัวคิดฝากชีวิตได้เสียที ที่ผ่านมาเขาทำให้คนๆนี้เจ็บช้ำมามากนัก สิ่งที่เขาพอจะทำได้เผื่อไถ่โทษตอนนี้ไม่ใช่การกลับไปอ้อนวอนเพื่อขอแก้ตัวใหม่ เขาไม่อาจที่จะทำแบบนั้นได้ ชีวิตปรมินทร์ไม่ควรกลับมาแปดเปื้อนคนที่เคยคลุกคลีเศษสวะ สิ่งสกปรกอย่างเขา ปรมินทร์มีค่าเกินกว่าที่เขาจะดึงเจ้าตัวลงมา และคนที่ควรค่าที่จะเคียงข้างคนๆนี้ คือ ธนู เท่านั้น เป็นตายร้ายดียังไง เขาก็ใช้เรี่ยวแรงและลมหายใจทั้งหมดที่มีต่อต้าน คนสกปรกอย่างอธิศรไม่ให้เข้าไปแทรกกลางสองคนนี้ได้อย่างที่เจ้าตัวคาดหวัง ไม่มีทาง!!
“พี่มีสายซ้อนน่ะอาร์ม รอแป็บนึงนะ”
ธนู เอ่ยออกไปเมื่อสายเรียกซ้อนดังเข้ามาอีกระหว่างที่เขาสนทนาอยู่กับคนที่โทรเข้ามาก่อน
“สวัสดีครับ ผมธนูครับ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยทักพลางแนะนำตัวเมื่อกดรับสายซ้อนที่เบอร์ไม่คุ้นตาอีกเบอร์
“คุณธนู ผมวิศรุตนะครับ”
เจ้าของสายซ้อนแนะนำตัวเองเช่นกัน
“ว่างพอที่จะออกมาเจอกันได้มั๊ยครับ”
คนแนะนำตัวทีหลังเอ่ยเข้าจุดประสงค์ทันที อีกฝ่ายที่รับฟังถึงกับนิ่งคิด อธิศร ก็อยากที่จะเจอเขา วิศรุตก็อยากที่จะเจอเขา นี่มันเรื่องอะไรกัน
“โธ่โว้ย! นี่มันอะไรกันวะ”
อธิศรกระแทกหูโทรศัพท์สาธารณะลงบนแป้นอย่างเดือดดาล เมื่อ ธนู บอกไม่ว่างที่จะออกมาเจอเขา เด็กหนุ่มนึกคิดว่านาทีนี้เขาช้าไม่ได้ ในเมื่อธนูออกมาไม่ได้เขาก็จะเป็นฝ่ายบุกเข้าไปหาเอง
ทางด้านปรมินทร์ทีเพิ่งออกจากห้องที่เข้าไปตัดไหมเย็บ ชายหนุ่มดีใจและโล่งใจที่สามารถกลับมาเดินเหินได้สะดวกขึ้น ขายาวกำลังจะก้าวออกจากตัวตึกโรงพยาบาล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาแลไปเห็นหญิงชราคุ้นตา กำลังนั่งสูดยาดมอยู่บนเก้าอี้นั่งพักของทั้งผู้ป่วยและญาติผู้ป่วย หญิงชรานั่นเป็นคนเดียวกับที่เคยยืนอยู่กับวิศรุตนี่นา อาการที่เห็นของหญิงชรานั่นท่าทางโรยแรง จนชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะเข้าไปหา
“ป้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ปรมินทร์เอ่ยทักพลางนั่งลงข้างๆ พอเห็นรอยฟกช้ำตามใบหน้าและร่างกายฝ่ายนั้นจึงฉุกคิดอะไรได้
“มันเวียนหัวนิดหน่อยน่ะค่ะคุณ ตะกี้ไปยืนรอเรียกแท็กซี่ เกิดวูบขึ้นมา ก็เลยเข้ามานั่งพัก”
เสียงหญิงชราบอก คนนิ่งคิดได้สติถามต่อ
“แล้วนี่ป้าแจ้งทางเจ้าหน้าที่หรือยังครับ”
“อ๋อ ป้าไม่แจ้งหรอก ป้าพักเดี๋ยวเดียวก็คงจะหาย อีกอย่างป้าเพิ่งจะโดนปล่อยออกมา กลับเข้าไปอีก อายเขาตายเลย”
คนถูกถามบอกทีเล่นทีจริงอย่างอารมณ์ขัน แต่คนรับฟังไม่นึกเป็นเรื่องตลกด้วย เลยถามเสียงเครียดอีก
“ดูป้ามีรอยฟกช้ำด้วย ป้าไปโดนอะไรมาเหรอครับ”
“โดนทำร้ายร่างกายกลางดึกน่ะค่ะ”
“ที่ไหนครับ ที่บ้านป้าเหรอ”
“เปล่าหรอกค่ะ พอดีป้าเป็นแม่บ้านอยู่ ป้าโดนบุกทำร้ายที่บ้านเจ้านายป้าน่ะ”
“เจ้านายป้าคือพี่วิชญ์ เอ้ย คุณวิศรุต หรือเปล่าครับ”
“รู้จักคุณวิชญ์เหรอคะ”
ปรมินทร์ยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึก เอ่ยถึงชื่อคนๆนี้ทีไร ในใจยังแอบวูบไหวอยู่ลึกๆได้ทุกที
“ถ้า วิศรุต อัครพิทักษ์ ผมก็รู้จักครับ แล้วนี่ป้าพอจะลุกไหวมั๊ย พอดีผมเอารถมาผมก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน จะได้แวะไปส่งป้าด้วย”
“โอ้ย ป้าไม่กล้ารบกวนหรอกค่ะ ป้ากลับแท็กซี่เองก็ได้ ขอบคุณในความมีน้ำใจนะคะ ว่าแต่คุณชื่ออะไร เผื่อเจอจะได้ทักทายบ้าง”
“ปรมินทร์ครับ ผมชื่อปรมินทร์”
แทนที่จะบอกชื่อเล่นแต่คนถูกถามชื่อกลับบอกชื่อเต็มตัวเอง เขาต้องบอกชื่อเต็มสิ เพราะที่เขาเข้ามาคุยกับหญิงชรานี่ ก็เพราะต้องการรู้อะไรบางอย่างเช่นกัน
หญิงชราตรงหน้านิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะผงะเล็กน้อยตามสัญชาติญาณหวาดกลัว คนถูกผงะหนีนึกฉงนอยู่ในใจ ทำไมแม่บ้านวิศรุตถึงต้องผงะขนาดนั้นเมื่อได่ยินชื่อเขา
“ป้าเป็นอะไรไปครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ปะ เปล่าค่ะ ชื่อคุณมันคุ้นหูน่ะค่ะ ป้าเลยตกใจนิดหน่อย”
ชื่อคุ้นหู เอาล่ะสิ ทุกอย่างเริ่มเข้าทาง ปรมินทร์รุกถามต่อถึงสาเหตุที่คนตรงหน้าต้องตกใจกับชื่อของเขา ก่อนจะได้คำตอบในที่สุดว่า ชื่อปรมินทร์ คือชื่อคนที่บุกเข้าทำร้ายร่างกายนางจนสะบักสบอม ชายหนุ่มตกใจนิดหน่อยที่ได้รับรู้เช่นนั้น ก่อนจะมองโลกในแง่ดี ว่าชื่อ ปรมินทร์ ในโลกนี้ ใช่ว่าจะมีแค่เขาคนเดียวที่เป็นเจ้าของ แม้จะคิดอย่างนั้น แต่สัญชาติญาณลึกๆกลับบอกชายหนุ่มว่า เหตุการณ์นี้ เหมือนว่าเขาจะโดนคนร้ายป้ายความผิดให้ยังไงยังงั้น แล้วใครกันล่ะ ที่ป้ายความผิดให้เขา
หลังเลี้ยวรถออกจากซอยที่เป็นที่ตั้งตัวบ้านของคนเคยรัก ปรมินทร์ขับรถออกไปตามถนนใหญ่อย่างเลื่อนลอย แม่บ้านวิศรุตยอมติดรถเขามา เมื่อเขาแสดงความมีน้ำใจเป็นหนที่สอง พอส่งคนติดสอยห้อยตามถึงที่หมายแล้ว เจ้าตัวก็ไม่รู้จะไปไหน ไปหาเพื่อนซี้อย่างอานนท์เหรอ ไม่หรอก วันธรรมดาเขาก็กวนเวลาฝ่ายนั้นมาเยอะแล้ว วันหยุดทั้งทีก็น่าจะปล่อยให้เจ้าตัวได้พักผ่อนอย่างเต็มที่บ้าง หรือจะไปหา ธนู ไม่สิ ธนูบอกเขาแล้วว่าวันนี้ไม่ว่าง จะขอเคลียร์งานที่ค้างอยู่ วิศรุต โอ้ย ชื่อนี้วนเวียนเข้ามาในหัวได้ยังไงกันนะ ลืมซะทีสิ นายปรมินทร์ ความสัมพันธ์ระหว่างนายกับผู้ชายคนนั้น มันจบแล้ว มันจบแล้ว
“จะไปไหนพี่ธนู”
อธิศรตรงเข้าขวางเมื่อเห็นร่างธนูเดินลิ่วออกจากที่ทำงาน คือร้านหรูที่ตั้งอยู่ในห้างใหญ่กลางเมืองนั่นเอง
“อ้าว อาร์ม มาได้ไง”
คนโดนขวางทักตามมารยาท แต่คนโดนทักนึกเคืองที่เห็นคนทักเหมือนจะออกไปข้างนอก ก็ไหนบอกไม่ว่างออกไปไหนไม่ได้ไง โกหกกันนี่
“มาได้ไงไม่สำคัญหรอก แต่ผมกำลังถามว่าพี่จะไปไหน”
เด็กหนุ่มถือสิทธิ์ถามอย่างลืมตัว ธนูหรี่ตามองคนถามอย่างพินิจ เท่าที่จำได้ เขายังไม่ได้ตกลงปลงใจที่จะคบกับเด็กหนุ่มคนนี้ตามที่เจ้าตัวเอ่ยนำเสนอตัวเองเมื่อตอนคุยกันคราวที่แล้วนี่นา เขาแค่ให้คำตอบว่าดูๆกันไปก่อน แต่ทำไมเด็กนี้ถึงแสดงกิริยาแบบนี้กับเขา แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเด็กนี่อยากที่จะสานสัมพันธ์กับเขาจนออกหน้าออกตาขนาดนี้ เขาก็จะยอมเปิดใจให้ แม้เขาจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคนที่ยอมค้างกับเขาที่คอนโดเมื่อคืนนั้นก็ตาม
“พอดีพี่เพิ่งนึกได้ว่าพี่นัดลูกค้าเอาไว้น่ะ”
ธนูเอ่ยปด เพื่อดูท่าทีคนที่เขาคิดจะเปิดใจให้ จริงๆ เขาตกลงที่จะออกไปเจอ วิศรุตต่างหากล่ะ หนุ่มใหญ่รายนั้นบอกมีเรื่องจะคุยกับเขาเกี่ยวกับคนทื่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เขาสันนิฐานไว้เลยว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีนักจากที่ได้ฟังน้ำเสียงร้อนรน คะยั้นคะยอของฝ่ายนั้น
“ลูกค้าแน่เหรอ วันนี้วันพักผ่อนนะ ลูกค้าที่ไหนจะยอมมีนัดกับพี่วันนี้”
อธิศรไล่ต้อน เด็กหนุ่มทะนงตัวเองว่าไม่ได้โง่จนจับพิรุธใครไม่ได้แววตาของธนู ปิดบังซ่อนเร้นอะไรบางอย่างกับเขาไว้ชัดๆ
“โอเค พี่ถือว่านายฉลาดอาร์ม พี่ไม่ได้นัดกับลูกค้าหรอกพี่มีนัดกับเพื่อนร่วมรุ่น แล้วที่อาร์มมาหาพี่ถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”
ธนูยอมรับว่าพูดโกหก แต่หนุ่มใหญ่ก็ไม่ยอมบอกความจริงว่าตัวเองกำลังจะออกไปพบใคร

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}

minone

ขอบคุนคับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

รุกใหญ่เลยนะนังอาร์ม