++ ***ไฟรัก *** ++ @ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
อธิศรพาเพื่อนซี้กลับเข้าที่พักได้อย่างปลอดภัยได้อีกครั้งในขณะที่ปรมินทร์นั่งกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขรอฟังอาการคนใกล้ตัวสองคนที่ต้องเข้ารักษาตัวพร้อมกันแล้วคนที่เขาได้รับฟังอาการก่อนคือคนที่เขาพามานะเอง
วิศรุตนอนหน้าซีดเซียว หลังรู้สึกตัวแล้วหมอพยายามทำให้อาเจียน เอาอาหารที่เป็นพิษต่อร่างกายภายในออกจนหมด ตอนนี้หนุ่มใหญ่จึงต้องนอนหมดเรี่ยวแรง อาศัยแค่น้ำเกลือจากหมอเท่านั้นที่พอจะทำให้เจ้าตัวมีกำลังพอที่จะลืมตาได้
ปรมินทร์เปิดประตูห้องเข้ามาช้าๆ ชายหนุ่มมองร่างคนที่นอนซมอยู่บนเตียงแล้วสะเทือนใจยิ่งนัก ฝ่ายนั้นเหมือนจะรู้สึกตัวหันมาจึงหันมามองเขาช้าๆ รอยยิ้มจางๆฉายชัดบนใบหน้าซีด ปรมินทร์รู้สึกผิดในใจ สิ่งที่เขาทำมันรุนแรงขนาดนี้ ทำไมคนถูกกระทำถึงยังต้องยิ้มให้เขาอีก
“พี่นึกว่าปักษ์จะไม่มาเยี่ยมพี่ซะอีก”
หนุ่มใหญ่ทักขึ้นเสียงเบา คนถูกทักทำหน้าไม่ถูกจึงเอาแต่ยืนนิ่ง คนหน้าซีดจึงต้องทักใหม่ด้วยคำพูดทีเล่นทีจริง พร้อมพยายามยันกายลุกนั่ง
“ที่นิ่งเนี่ย ไม่ใช่ว่ากำลังคิดจะดึงเข็มน้ำเกลือพี่ออกนะ”
“มันก็ไม่แน่หรอก”
ปรมินทร์สวนกลับทันควัน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เตียงคนที่กำลังมองหวั่นๆกับคำพูดเมื่อครู่ ร่างนั้นจึงร่นถอยเล็กน้อย ก่อนจะใจหายเมื่อคนเดินเข้าใกล้คว้าหมับเข้าที่มือที่เข็มน้ำเกลือทิ่มไว้อยู่
“ไม่เอานะปักษ์ แค่นี้พี่ก็แย่แล้วนะ”
คนถูกคว้ามือเอ่ยขึ้นทันทีด้วยสีหน้าวิตก เขาไม่อาจคาดเดาอะไรจากปรมินทร์ได้เลยในตอนนี้ แต่แล้วความวิตกกลับกายเป็นงงงวย เมื่อคนที่เขานึกอ่านใจไม่ออก จัดวางสายน้ำเกลือที่มือเขาให้เข้าที่อย่างเบามือ โดยไม่มีท่าทีว่าจะทำร้ายเขาอย่างที่เขาเข้าใจ
“กลัวตายหรือไง”
ปรมินทร์ถามขึ้นเสียงนิ่งเมื่อจัดการให้สายน้ำเกลือเข้าที่เรียบร้อย
วิศรุตมองตาคนพูดปริบๆ รู้สึกหายใจได้คล่องขึ้นเมื่อฝ่ายนั้นปล่อยมืออกจากเข็มน้ำเกลือเขา
“หมอบอกพี่เป็นไงบ้าง”
คนปล่อยมือเอ่ยถามเหมือนไม่มีอะไรจะถาม ก็ เขาถามอาการของคนบนเตียงจากหมอมาจนหมดแล้วน่ะสิ ที่ถามไปเมื่อครู่ก็เพียงแก้เก้อเท่านั้น
“ก็ปักษ์อยากให้พี่เป็นยังไงล่ะ”
คนถูกถามย้อนถามกลับ ก่อนจะก้มหน้านิ่ง ปรมินทร์ถอนหายใจ เฮือกหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“ผมขอโทษ”
วิศรุตได้ยินประโยคสั้นๆเมื่อครู่ก็เงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที
“คนอย่างพี่โดนแค่นี้มันคงน้อยไปด้วยมั้ง”
หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้น ปรมินทร์นึกหมั่นใส้ที่เอ่ยขอโทษแล้วแต่เหมือนโดนประชดกลับ เลยทำทีจะเข้าไปกระชากเข็มน้ำเกลือนั่นทิ้งจริงๆ จนคนประชดร้องลั่น ยกมืออีกข้างป้องไว้
“เฮ้ย อย่านะปักษ์!!”
“พูดเองไม่ใช่เหรอว่าโดนแค่นี้มันน้อยไป ก็จะทำให้หนักกว่านี้ไง”
ปรมินทร์ว่าเข้าให้ ทั้งที่จริงก็แค่ขู่นั่นแหละ สภาพวิศรุตที่เขาเห็นตอนนี้ เขาคงทำอะไรเจ้าตัวไม่ลงแล้ว
“ใจคอจะเอาพี่ให้ตายเลยหรือไง ถึงจะพอใจ”
คนถูกว่าตัดพ้อ นาทีนี้เขากลัวใจปรมินทร์เสียยิ่งกว่าอะไร คนถูกตัดพ้อถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นใหม่
“แค่ดึงเข็มน้ำเกลือ ไม่ตายหรอก ผมเอง...ช่างมันเถอะ”
วิศรุต มองหน้าคนที่จู่ๆก็พูดข้ามสิ่งที่กำลังจะบอกไปอย่างนึกสงสัย หนุ่มใหญ่นึกถึงคืนนั้นขึ้นมาทันที วันที่เขาเห็นคนๆนี้ไปออกอาการโวยวายหน้าบ้านเขาด้วยชุดโรงพยาบาล อย่าบอกนะว่าคืนนั้นเจ้าตัวกระชากเข็มน้ำเกลือออกจากมือเพื่อมาหาเขา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็สมแล้วล่ะ กับสิ่งที่เขาเจอตอนนี้
“ที่ผ่านมาพี่คงทำตัวเลวร้ายเกินกว่าที่ปักษ์จะให้อภัยแล้วสินะ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยเสียงเบาเมื่อรู้สึกผิดลึกๆ
ปรมินทร์มองคนพูดซักพัก ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น
“เรื่องของเรา ผมยังไม่อยากเอ่ยถึงมันหรอกพี่วิชญ์ ตอนนี้มันมีเรื่องใหญ่กว่านั้นรอผมจัดการอยู่”
“เรื่องอะไรเหรอปักษ์”
วิศรุตถามขึ้นทันควัน เห็นท่าทีสีหน้าปรมินทร์ดูไม่สู้ดีเลยเอ่ยขึ้นอีก
“เราอย่าทำเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยนะปักษ์ ที่ผ่านมาพี่อาจจะผิด อาจจะไม่เอาไหน แต่วันนี้ตอนนี้ พี่พร้อมที่จะรับฟังปักษ์ทุกเรื่องนะ บอกพี่เถอะว่าปักษ์กำลังไม่สบายใจเรื่องอะไร”
“ช่างมันเถอะ เรื่องของผม ผมจัดการได้”
ปรมินทร์บอกปัด คนถูกบอกปัดถึงกลับซึมไปอีกรอบ ดูเอาเถอะ แม้แต่ความปรารถนาดีจากเขา ปรมินทร์ยังไม่อยากรับ ช่างน่าสมเพชเสียจริง
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะพี่วิชญ์”
ปรมินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อพอจะเดาความรู้สึกจากสีหน้าและแววตาอีกฝ่ายได้
วิศรุตเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ยิ้มให้อย่างเจื่อนๆ แล้วบอก
“ช่างมันเถอะ พี่เข้าใจ”
“เข้าใจว่าไงล่ะ”
“ก็พี่คงไม่มีค่าใดๆในสายตาปักษ์แล้ว”
ปรมินทร์จะอ้าปากค้าน แต่คิดอีกทีก็ช่างเถอะ ปล่อยให้คนน้อยใจเข้าใจสถานะตนเองไปอย่างนั้นก็ดีแล้ว เพราะยังไงๆ เขาก็คงจะกลับไปคบหาเจ้าตัวอย่างคนรู้ใจที่คอยช่วยเหลือซึ่งกันอีกไม่ได้ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว การกลืนน้ำลายตัวเองมันไม่อร่อยนักหรอก
“นั่นก็แล้วแต่พี่จะคิดแล้วกัน ผมขอตัวนะ เพราะท่าทางพี่คงไม่เป็นไรแล้ว”
คนตัดใจเดินออกจากห้อง ปล่อยให้คนในห้องมองตามด้วยอารมณ์หดหู่ แต่ก็ฝืนยิ้มเศร้าๆให้กับตัวเอง เขาทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่ายังไงๆ ปรมินทร์คงจะญาติดีกับเขาลำบาก ธนูคงมีอิทธิพลเหนือจิตใจคนๆนี้จริงๆแล้วสินะ ขอให้ฝ่ายนั้นได้อ่านเมล์ที่เขาส่งไปให้ทีเถอะ เมล์ฉบับนั้น เขาไม่ได้แค่แฉพฤติกรรมร้ายกาจของ อธิศรเพียงอย่างเดียว เขายังกำชับฝากฝังให้ธนูดูแลคนดีๆอย่างคนที่เดินจากไปเมื่อครู่ให้สุดหัวใจ ก่อนที่จะต้องมานั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดของตัวเองเหมือนอย่างเขา
“ฝากปรมินทร์ด้วยนะ คุณธนู หวังว่าคุณคงเชื่อในทุกสิ่งที่ผมส่งเมล์ให้ อย่าให้อาร์มยืมมือคุณทำร้ายคนรักของผมอีกเลย”
หนุ่มใหญ่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงอย่างคนรู้สึกเหนื่อยล้า
ทางด้านปรมินทร์หลังออกจากห้องพักรักษาตัวของคนเคยรักได้ ชายหนุ่มก็ตรงไปอีกห้องๆหนึ่งทันที นั่นคือห้องที่เพื่อนซี้ตัวเองถูกเข็นเข้าไปพักดูอาการเบื้องต้น
โธ่ อานนท์ ชายหนุ่มอุทานในใจเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเห็นสภาพเพื่อนที่นอนหน้าช้ำบวมเหมือนกับคนละคนกับอาทนนท์ที่เขาเคยซี้
“ปะ ปักษ์”
คนนอนหน้าบวม พยายามเอ่ยเรียกเขาเมื่อหันมาเห็นว่ายืนนิ่งอดสูใจอยู่หน้าห้อง
คนถูกเรียกไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปตามเสียงเรียก และถามไถ่อาการอย่างคนน้ำตาจะไหลเพราะสงสารเพื่อนจับใจ
อานนท์บอกเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้ฟังด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น สลับกับการไอเป็นระยะๆ ไฟโทสะของคนรับรู้ถึงกับพุ่งปรี๊ดเมื่อสิ่งที่คาดการณ์ไว้ไม่ผิดเพี้ยนไปจากสิ่งที่ออกจากปากคนเล่าเลยซักนิด
“พวกมันต้องชดใช้”
ชายหนุ่มเค่นคำพูดออกมาอย่างเคียดแค้นชิงชัง เอาสิ เป็นไงเป็นกัน อธิศรกับเพื่อนทำให้เพื่อนเขาตกอยู่ในสภาพน่าหดหู่แบบนี้ ก่อนที่จะเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม เขานี่แหละจะขอเป็นศาลเตี้ยตัดสินคดีมันสองคนก่อน
ทางด้านอธิศรหลังจากที่พาเพื่อนซี้อย่างกิติกรหนีมากบดานในห้องพักได้สำเร็จ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่วายนึกหวั่นว่าจะมีใครเห็นพวกตนสองคนทำการอุกอาจและตามมาถึงที่พัก โดยเฉพาะกิติกรนั้น ถึงกับควบคุมตัวเองไม่อยู่เลยทีเดียว
“ไอ้อาร์ม มึงว่าจะมีคนเห็นเรา รุมซ้อมไอ้นั่นมั๊ยวะ”
“กูไม่รู้โว้ย คงไม่มีใครเห็นหรอก ถ้าเห็นพวกมันคงแห่กันมานานแล้ว”
อธิศรแย้ง ก่อนจะนั่งคิดหาทางเอาตัวรอดอีกหนึ่งคดี
“มันก็ไม่แน่หรอก มึงนะมึง ไม่น่าไปทำสัญญาณห่าเหวนั่นดังเลย กูกำลังกระทืบอีตุ๊ดนั่นมันส์ตี..เสียดายชิบ ว่าจะเอาแม่งพิการไปเลย”
“น้อยๆ หน่อยมึงไอ้กิต ถึงขั้นพิการโดนจับได้ โทษหนักนะมึง”
“อ้าว ที่แท้มึงก็กลัวเหมือนกันเหรอ โธ่ กูนึกว่าแน่”
“ทำปากดี มึงอ่ะ คอยสร้างแต่เรื่อง แล้วให้กูคอยแก้ให้ แล้วยังไม่สำนึกอีก”
“โธ่ๆ กูก็ล้อมึงเล่นไปงั้นแหละ ว่าแต่คราวนี้มึงมีทางจัดการให้เราลอยนวลได้อีกหรือเปล่า”
อธิศรนิ่งคิด ทางพ้นผิดน่ะเหรอ มีน่ะมีแน่ ขอแค่เขาได้สัมผัสใกล้ชิดกับธนูเถอะ เขาจะหว่านมนต์เสน่ห์อันเร่าร้อนมัดใจหนุ่มใหญ่รายนั้นให้อยู่หมัดชนิดดิ้นไม่หลุดเลยเชียว หลังจากนั้น อะไรๆก็คงจะง่ายขึ้น
“กูถามไม่ได้ยินเหรอ ไอ้อาร์ม”
กิติกรถามขึ้นอีกเมื่อเพื่อนซี้เอาแต่นั่งคิด
อธิศรไม่ตอบคำถามนั่น แต่เปลี่ยนเป็นยืมโทรศัพท์คนถามแทน เขาต้องจัดการกับธนูถึงขั้นเด็ดขาดซะที ปล่อยเอาไว้ก็เสียเวลาเปล่า ความเร่าร้อนในกายของเขามันควรจออกมาแผ่ซ่านตวัดรัดหนุ่มใหญ่รายนั้นได้แล้ว
ตอนที่ 20
ธนูได้รับการติดต่อจากอธิศรอีกครั้ง ทันทีที่ฝ่ายนั้นขอมาหาที่คอนโด หนุ่มใหญ่ก็เอ่ยตอบรับทันที เล่นเอาคนขอดีใจจนเนื้อเต้น
“จริงนะครับพี่ธนู ผมไปหาพี่ธนูที่คอนโดได้จริงๆนะ”
“ถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมอาร์มจะมาหาพี่ไม่ได้ล่ะ หรือจะให้พี่ไปรับ”
ธนูเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ทำเอาอธิศรหลงเคลิ้มไปกับคำพูดที่วิศรุตเคยพูดกับเขา มันเป็นสัญญาณที่ดีจริงๆ ที่เขาจะได้ คนคุ้มกะลาหัว อย่างเป็นทางการ
ปรมินทร์นั่งคิดหาวิธีที่จะจัดการอธิศรกับเพื่อนนานหลายชั่วโมง จนคนที่เขามาดูอาการหลับไปอีกรอบ ปัญหาที่มีคือเขาไม่รู้จะตามไปจิกกระชาก ราวี สองคนนั้นได้ที่ไหน จริงสิ วิศรุตเคยคบกับไอ้พวกเศษสวะนั่น ผู้ชายคนนั้นคงจะรู้ว่าคู่ขาเก่าตัวเองเคยพักอยู่ที่ไหน
คนคิดได้หันไปมองเพื่อนที่หลับอยู่บนเตียง ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องเพื่อไปอีกห้องหนึ่ง
ประตูห้องถูกเปิดออกหลังเสียงเคาะ วิศรุตหันไปมองขณะที่ช้อนข้าวยังจ่ออยู่ที่ปาก หนุ่มใหญ่เห็นว่าเป็นใครเข้ามา จึงวางช้อนลงบนชามข้าวต้มตามเดิม หันไปสนทนาด้วย
“นึกว่ากลับไปแล้ว”
“ไม่ได้บอกใครเลยเหรอ ว่าพี่อยู่ที่นี่”
ปรมินทร์ไม่ตอบคำเมื่อครู่ แต่เปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน ก็ดูเอาเถอะ คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้นั่งตัวซีดตักข้าวต้มใส่ปากอยู่คนเดียว ทำยังกะคนไม่มีญาติ ไม่รู้จะสงสารหรือสมเพชดี
“ก็แค่อาหารเป็นพิษ ไม่ได้เป็นโรคใหญ่โตอะไร จะบอกใครทำไม”
วิศรุตตอบก่อนจะหันไปจัดการกับอาหารมื้อแรกหลังจากที่น้ำเกลือพร่องไปเกือบครึ่งกระปุก คนยืนมองรู้สึกขัดหูขัดตากับท่าทีเงอะๆงะๆจึงเดินเข้าไปหา จัดการเป็นฝ่ายป้อนให้อย่างเงียบๆ คนโดนป้อนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ในใจก็นึกอยากที่จะให้ข้าวต้มในชามเต็มอยู่ตลอด
“หิวเหรอ”
ปรมินทร์เอ่ยถามเมื่อเห็นชามข้าวต้มที่ถืออยู่หมดลง
“ไม่หิวก็แปลกแล้ว โดนล้างท้องขนาดนี้”
คนโดนถามตอบ ก่อนจะรับแก้วน้ำที่คนถามหยิบมาให้ยกดื่ม หนุ่มใหญ่ดื่มจนหมดแก้วจึงยื่นคืนให้คนยืนรอ
ปรมินทร์รับแก้วน้ำไปเก็บรวมกับชามข้าวต้มที่เก็บไปก่อนหน้า
“ชักไม่อยากออกจากที่นี่แล้วสิ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

ธนูจะแก้เผ็ดยังไง