++ สองคนบนทางรัก ++ # 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เกินไปยังไงครับ ไม่เห็นต้องปิดบังอะไรนี่ถ้าคุณไปกับเพื่อนจริงๆ”
“ถึงผมจะไปกับใครเป็นคนพิเศษขนาดไหน ผมว่าผมก็มีสิทธิที่จะไปนะ”
“พฤกษ์คุณไม่แคร์ไม่ไว้หน้าผมเลยเหรอ”
“แล้วคุณจะตีโพยตีพายโวยวายไปทำไมล่ะเมษา ผมกับคุณมันก็เหมือนเดิม ใช่ว่าผมจะไปดูหนังแล้วผมจะเลิกคุยกับคุณ เลิกเจอหน้าคุณ เรายังคบกันได้เหมือนเดิมนี่ครับ”
“เหมือนตรงไหน ใครๆก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ แล้วถ้าเกิดมีใครที่รู้จักผม ไปเห็นคุณเดินกับคนอื่น สองต่อสอง คุณไม่กลัวว่าผมจะโดนล้อเหรอ”
“สรุปผมผิด”
“คุณไม่ได้ผิดหรอก ผมอาจจะหวงคุณมากไปหน่อย ผมขอโทษละกันถ้าผมทำคุณลำบากใจ” ตึ๊ดๆๆๆ…… เป็นครั้งแรกที่พฤกษ์โดนเมษาวางสายไปโดยไม่ร่ำราด้วยคำพูดหวานเลี่ยน ตรงกันข้ามน้ำเสียงสุดท้ายเมื่อครู่ของเจ้าตัวมันบ่งบอกถึงอาการตัดพ้อด้วยความน้อยใจชัดๆ ใช่สินะ เขาพูดจาอะไรรุนแรงเกินไปหรือเปล่ากับคนที่หวังดีกับเขามาตลอด
พฤกษ์จอดรถริมถนนเมื่อรู้สึกสับสนขึ้นมา ภายในใจเด็กหนุ่มคิดทบทวน เมษาเฝ้ารอคำตอบจากเขามานานว่าเมื่อไหร่เขาจะใจอ่อนยอมให้เจ้าตัวเข้ามาเป็นคนพิเศษได้เต็มตัวอย่างที่หวังซะที รูปร่าง หน้าตา ฐานะ การศึกษา เมษาเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเท่าไหร่ เด็กหนุ่มนึกย้อนกลับไปคำพูดของเมษาเมื่อครู่ หากมีใครเห็นเขาเดินเคียงคู่อยู่กับนายศิระ เมษาคงโดนล้ออย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเขาจะมีใครหรือคบใครซักคน เขาก็น่าที่จะให้เกียรติคนที่เฝ้ารอเขามานานวัน ศิระไม่มีอะไรเทียบเท่าเมษา ข้อนี้เขาลืมไปได้ยังไง ในเมื่อเขาคิดจะแกล้งคนอวดดีอย่างนายศิระนั่นเล่นๆ เขาก็น่าที่จะถือโอกาสนี้ขอโทษในสิ่งที่ทำลงไปแล้วไม่คิดกับเมษาได้นี่
“หา มึงว่าไงนะ พฤกษ์นี่นะ ชวนมึงไปเที่ยวสองต่อสอง”ปอนด์ เงยหน้าถามเพื่อนซี้อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง อาหารที่วางในจานไม่สงไม่สนมันล่ะ เรื่องที่เมษาบอกเมื่อกี้ แค่ได้ยินก็อิ่มไปได้สามมื้อ
“ทำไมคนอย่างกูมันเสียหายตรงไหน จริงๆพฤกษ์น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วเสียด้วยซ้ำ” เมษาพูดอย่างเป็นต่อ คนเป็นหูเป็นตาให้เขามีมากมายยังกะไร่สับปะรด พฤกษ์ไปไหนกับใคร ทำไมเขาจะไม่รู้ ถ้าสถานที่ ที่ไปอยู่ในแหล่งหรูหรา นายศิระนั่นได้เดินควงคนของเขาหน่อยเดียวเพื่อนปากไวที่ไหนจะไม่โทรฟ้องเขา
“ทำเป็นคุย โธ่ที่ผ่านมาแค่ชวนไอ้ตัวดีนั่นไปกินข้าวก็ทำเอาหืดขึ้นคอ ขนาดกูไปด้วยมันยังไม่ยอมง่ายๆเลย แล้วนี่อะไร มันบอกจะไปกะมึงสองต่อสอง กูไม่อยากเชื่อว่ะ มึงไปทำยังไงให้มันยอมได้วะ” ปอนด์ยังคงข้องใจไม่หายเลยถาม เขาเห็นเมษายิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะเล่าหมัดเด็ดที่ล่อพฤกษ์ยอมสิ้นลายให้ฟัง
“กูก็แค่ ทำเป็นพ้อนิดๆหน่อยๆ”
“มึงทำไงวะ ปกติไอ้พฤกษ์ก็ไม่ชอบง้อใครนี่นา”
“แต่คราวนี้ไม่ใช่ เพราะกูรู้ว่าเขาไปทำอะไรกะใคร กูก็เลยกำจัดจุดอ่อน”
“ยังไง”
“พฤกษ์แอบไปเที่ยวกับนายศิระ กูก็เลยแกล้งพูดในทำนองที่ว่าถ้าคิดจะทำอะไรให้เกรงใจกูบ้าง สงสัยคิดได้มั้งว่า ไอ้กุ๊ยนั่น กะกู มันกระดูกคนละเบอร์ คงละอายใจที่จะทิ้งกูแล้วหันไปคบกับไอ้นั่น เป็นมึงมึงจะเลือกใคร คนที่มีพร้อมทุกอย่างกับคนที่หาเช้ากินค่ำ”
“กูเข้าใจละ ร้ายนะมึง แม่งสุดยอด หลอกไอ้พฤกษ์ได้”
“นี่มันแค่เริ่มต้นโว้ย กูจะไม่ยอมเฉยอีกต่อไปแล้ว เล่นตัวดีนัก คราวนี้ถ้าดิ้นหลุดได้ก็ให้มันรู้ไป” ปอนด์มองแววตาคนพูดที่ออกอาการมาดร้าย ใจหนึ่งนึกเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่เชียร์คนข้างหน้าให้ได้สมหวังกับเพื่อนตั้งแต่เด็กๆอย่างพฤกษ์
#9
ศิระ เก้ๆกังๆ อยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น คนตรงหน้าไม่ได้ช่วยให้เขาหายจากอาการเขินอายได้เลย เกิดมาไม่เคยเข้ามาทานอาหารในร้านแบบนี้ ชีวิตทั้งชีวิตก็ฝากท้องไว้กับพวกอาหารกันตายที่กินกันง่ายๆสั่งกันง่ายๆ แล้วนี่อะไร เมนูที่ไล่ยาวเป็นหางว่าว สาบานได้ว่าไม่รู้จักซักชนิด แล้วจะสั่งอะไรมากินล่ะเนี่ย
“ไม่สั่งอ่ะ” พฤกษ์ถามขึ้นห้วนๆ ศิระถึงกับแปลกใจ คราวที่แล้วนายนี่ไม่ได้มีอาการแบบนี้นี่นา
“สั่งไม่เป็น นายกินอะไรฉันก็กินไอ้นั่นแหละ” คนแปลกใจบอกออกไปตรงๆตามประสาซื่อ เพียงหวังว่าจะได้รับคำแนะนำอย่างที่เคยได้รับจากคนตรงหน้า แต่เด็กหนุ่มถึงกับหน้าชาเมื่อเขาคิดผิด
“กินไม่เป็นก็ไม่บอก แล้วตามมาทำไมล่ะเนี่ย”
“อ้าวก็นายชวนฉันมานี่” ศิระเถียง อาการน้อยใจแล่นมาทักทายเอาดื้อๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าจะพามาร้านแบบนี้ ถ้ากินไม่เป็นก็ปฏิเสธก็ได้ ไม่ใช่ใครชวนไปไหนก็ไป”
“ที่พูดนี่หมายความว่าไง”
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ”
“นายกำลังหาว่าฉันใจง่าย ไม่มีความคิดใช่ป่ะ”
“ก็แล้วมันจริงมั๊ยล่ะครับ คุณศิระ”
“นายเป็นอะไร ท่าทางเหมือนนายหาเรื่องฉันนะ”
“โอ้ย ใครเขาอยากมีเรื่องกะนาย อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย”
“ท่าทางเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องฉันว่าฉันกลับดีกว่า”
“จะรีบไปไหน อยู่ด้วยกันก่อนดิ” คนจะลุกใจชื้นขึ้นมานิดเมื่อได้ยินคำทักท้วงจากคนที่ตัวเองกำลังนึกน้อยใจอยู่ พฤกษ์อาจจะกำลังอารมณ์ไม่ดีก็ได้ มองโลกในแง่ดีไว้สิ ศิระ
“ฉันขอโทษ” ศิระเอ่ย เมื่อคิดว่าการกระทำของตัวเองไม่มีเหตุผล โกรธ น้อยใจ ลุกหนี เอานิสัยแย่ๆมาใช้ได้ไงวะ
“ขอโทษทำไม” พฤกษ์เอ่ยขำๆ ร้อนถึงศิระที่ต้องอธิบาย
“ฉันก็แบบนี้แหละ อารมณ์ร้อน นายก็รู้อยู่”
“แล้วไง”
“ฉันกลัวนายโกรธที่ฉันลุกหนีแบบไม่มีเหตุผล”
“อย่าเว่อร์ไปหน่อยเลยนะ เรื่องแค่นี้ เอามาคิดทำไมให้ปวดหัว ที่ให้นั่งอยู่เนี่ยก็แค่ให้นั่งอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันนัดเพื่อนไว้อีกคน ถ้าเขามา นายจะไปกินก๋วยเตี๋ยว ราดหน้า ผัดไท ที่ไหนก็เรื่องของนาย เพราะที่นี่คงไม่มีขายหรอก” ศิระอึ้ง จุกแน่นตัวชาขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มมองสบตาคนพูดอย่างไม่เข้าใจ คำพูดเมื่อครู่มันเชิงดูถูกกันชัดๆ พฤกษ์ต้องการอะไร
“ล้อกันเล่นแบบนี้มันไม่สนุกนะพฤกษ์” น้ำเสียงคนพูดที่เอ่ยสั่นเครือเพราะข่มความโกรธเอาไว้จนจับได้ แต่คนฟังกลับไม่สนใจ
“ถ้าคิดว่าล้อเล่น ก็อย่าใส่ใจ เพื่อนฉันมาแล้ว” สายตาพฤกษ์มองข้ามศิระไปเมื่อพูดจบ ศิระเอี้ยวตัวมองตาม หัวใจเด็กหนุ่มหล่นไปกองที่พื้นเมื่อมองเห็นว่า เมษา กำลังเดินมาในบุคลิกที่เหมาะกับสถานที่แบบนี้มากกว่าเขา
“นึกว่ามีแต่เราสองคนซะอีกนะพฤกษ์” คนมาใหม่ทักคนที่ยิ้มทักทายเขา ก่อนจะปรายตาชำเลืองมองคนที่นั่งหน้าซีด
“นั่งสิ เมษา ข้างผมก็ได้”พฤกษ์ขยับที่ว่างให้คนที่เขาตั้งใจนัดมาชนกันกับคนตรงหน้า ถึงเวลาที่เขาจะทำให้ศิระตาสว่างก็คราวนี้ล่ะ ว่าอย่าลองดีต่อคารมและอวดดีกับเขาอย่างที่ผ่านๆมาอีก
“หิวป่าว ผมว่าจะสั่งอาหารไว้รอ แต่กลัวคุณไม่ทานก็เลยรอก่อนดีกว่า”
ศิระก้มมองพื้นทันทีที่เห็นพฤกษ์ยิ้มแย้มเอาใจเมษาที่นั่งลงคู่กัน เด็กหนุ่มรู้สึกตัวเองตัวลีบเล็กลงไปอย่างนึกละอาย เขาจะหาทางออกให้ตัวเองพ้นจากสถานการณ์ที่กดดันนี่ยังไง
“อ้าวแล้วไม่หิวกันเหรอ รอผมทำไมครับ สั่งอะไรมาผมทานได้หมดแหละ แต่ว่าเพื่อนใหม่พฤกษ์ ชอบทานอาหารพวกนี้ด้วยเหรอ” เมษาเอ่ยอย่างรู้เกม ตอนแรกก็นึกเคืองพฤกษ์ว่าทำแบบนี้ทำไม เขาอุตส่าห์คิดว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อพิเศษระหว่างเขากับคนที่หมายปอง แต่เมื่อเห็นอาการคนชวนก็พอจะจับได้ว่า พฤกษ์คงกำลังเล่นงานศิระ จะเพราะอะไรก็ช่างเขาไม่สนใจทั้งนั้น แต่โอกาสที่จะแกล้งให้ศิระอับอายขายขี้หน้าต่อที่สาธารณะแบบนี้มันหาไม่ได้ง่ายๆ ซัดมันซักทีก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
“ศิระเขาก็คงชอบทานอาหารแบบนี้อยู่มั้ง เห็นขอตามผมมานี่พอรู้ว่าผมจะมาที่นี่” ศิระ เงยหน้าขึ้นมองพฤกษ์ทันควัน เด็กหนุ่มแอบกำมือแน่น อยากจะถามนักว่าทำไมพฤกษ์ถึงพูดแบบนี้ เขาทำงานของเขาอยู่ดีๆ ก็ต้องยอมออกก่อนเวลาเพื่อเตรียมตัวมาที่นี่ ถ้านายนี่ไม่ชวนเขามา อย่างเขาเหรอจะกล้าขอมา
“ล้อเล่นแค่นี้ มองตาเขียวเลยนะศิระ” พฤกษ์เอ่ย ศิระจึงอ่อนลงบ้าง จริงๆเขาไม่มีเรี่ยวแรงตอบโต้ต่างหากล่ะ รู้สึกใจมันหวิวจนหายใจได้ไม่เต็มปอด
“เอาเมนูมาเดี๋ยวสั่งอาหารให้” พฤกษ์เอ่ยขึ้นอีก ยังดีนะที่มีน้ำใจ ศิระค่อยๆใจชื้น มือที่ยังสั่นเทาอยู่ค่อยๆหยิบเมนูยื่นส่งให้คนพูด
“อะไร ฉันบอกเมษา ไม่ได้บอกนาย ยื่นมาทำไมเมนูไหนบอกจะกลับไง”
เมนูที่ถือยื่นอยู่แทบร่วงลงบนโต๊ะ ศิระหน้าซีดตัวสั่นด้วยความละอาย เขาทำอะไรผิด ทำไมพฤกษ์ต้องฉีกหน้าเขาด้วยคำพูดแบบนี้ ยิ่งเขามองหน้าเมษาที่แอบยิ้มอยู่เขาก็แทบอยากจะแทรกหายไปในอากาศ....พฤกษ์…นายทำแบบนี้ทำไม?
“คุณนี่ก็ชอบแกล้งคนอื่นเหมือนกันนะพฤกษ์” เมษาละสายตาจากการมองศิระอย่างสมเพชมาพูดกับคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจว่าจิตคนที่นั่งตรงข้ามอยู่จะเป็นยังไง
“ศิระเขาไม่ถือสาเรื่องพวกนี้หรอกเมษา โดนผมล้อเล่นแค่นี้เขาไม่สะเทือนหรอก” พฤกษ์เอ่ยตอบคนข้างตัวเสร็จก็ดึงเอาเมนูในมือศิระมาเปิดดู ก่อนจะลอบถอนหายใจ ศิระหน้าซีดจนจะเป็นกระดาษอยู่แล้ว ใจอ่อนจนได้สิกู เมษานึกขัดใจเมื่อพฤกษ์สั่งอาหารชุดเดียวกับของตัวเองให้กับศิระ แต่กลับปล่อยให้เขาสั่งเอาเอง ด้วยเหตุผลที่บอกว่าไม่รู้ว่าเขาชอบทานอะไร
“ที่จริงนายไม่ต้องสั่งเผื่อฉันก็ได้นะ ฉันคงต้องรีบกลับคงนั่งอยู่ด้วยไม่ได้”ศิระเอ่ยขึ้น เมื่อปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ แม้มันจะไม่เต็มร้อย แต่ก็มีแรงพอที่จะข่มอารมณ์อารมณ์น้อยใจไม่ให้แสดงออกมาได้ แต่ถ้าให้นั่งอยู่นานไป ก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทนมองคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าได้ซักกี่น้ำ
“เมื่อกี้ที่ฉันล้อเล่น นายคิดเป็นจริงเป็นจังเหรอ” พฤกษ์ถามหยั่งเชิง ถ้าเขาปล่อยให้ศิระลุกไปจากตรงนี้ได้ โอกาสที่เขาจะปั่นหัวเจ้าตัวต่อไปคงหมดลงแน่ๆ ศิระกำลังคิดอะไรอยู่ทำไมเขาจะไม่รู้ คนแบบนี้แค่มองตาก็ทะลุไปถึงไหนต่อไหน คิดจะปลีกตัวออกจากเขางั้นเหรอ หลงกลเข้ามาแล้วมันไม่ง่ายนักหรอก ที่จะถอยหลังกลับ
“เปล่า” ศิระตอบสั้นๆ
“เปล่าแล้วทำไมรีบกลับ”
“นัดเพื่อนไว้”
“ใคร”
“ทำไมนายต้องรู้ด้วยล่ะ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องรู้ แต่แค่อยากรู้”
“รู้ไปทำไม”
“นายมานี่ไม่ถึงชั่วโมง แล้วบอกมีนัดที่อื่น จัดเวลายังไง สับรางเก่งนี่”
“ในเมื่อฉันขอตามนายมา ฉันก็จะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ นายไม่ได้นัดฉันมานี่ ลืมแล้วหรือไง” พฤกษ์เงียบ เมื่อโดนศิระย้อนกลับ เมษาเห็นท่าทีเป็นต่อของคนย้อนเลยเอ่ยขึ้น
“พฤกษ์ไม่ได้สนใจหรือห้ามอะไรนายหรอกนะ ถ้านายจะกลับ แต่นายควรมีมารยาทบ้างคนเขาอุตส่าห์สั่งอาหารมาให้ถ้าจะปฏิเสธ ทำไมไม่เอ่ยตั้งแต่ต้น”
“ช่างเถอะ เมษา พูดไปก็เท่านั้น คนมันไม่มีมารยาท มันคงพูดยาก” ศิระรู้สึกเหมือนตัวเองโดนบีบขึ้นมาอีกครั้งหลังได้ฟังคำพูดพฤกษ์ที่เอ่ยเข้าข้างเมษาจบ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจลุกหนีเดินออกจากร้าน
“ขอตัวเดี๋ยวนะเมษา” พฤกษ์เอ่ยบอกคนข้างๆก่อนจะลุกเดินตามศิระที่ก้าวฉับๆออกนอกร้าน กว่าจะตามทันก็เล่นเอาเขาหอบเอาการอยู่เหมือนกัน
“เดินหนีไฟไหม้หรือไงวะ คุยกันก่อนดิ” เด็กหนุ่มกระชากเสื้อคนที่เอาแต่เดินโดยไม่สนใจใคร
“กูไม่มีอะไรจะคุย” ศิระบอกเสียงหนักแน่น พอกันที
“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ” พฤกษ์บอกดุๆ ท่าทางนายนี่คงโกรธเขามาก ยอมง้อมันซักวันเพื่อความสะใจในอนาคตก็น่าจะคุ้มวะ
“ต้องการอะไร ทำแบบนี้หมายความว่าไงตลกเหรอที่ได้ดูถูกคนอื่น”
“คิดมากทำไมวะก็แค่ล้อเล่น ท่าทางนายไม่ใช่คนขี้แยนี่หว่า”
“ไม่ได้โวยวาย แค่ไม่เข้าใจ มีอะไรพูดกันตรงๆเลยดีกว่า”
“จะให้พูดอะไร ก็บอกว่าแค่ล้อเล่น ไม่คิดว่านายจะโกรธขนาดนี้”
“ไม่ชอบคนล้อเล่น”

windoor

น่าอ่านจัง คราบ

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-16:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอขอบคุงมากมากคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ