++ สองคนบนทางรัก ++ # 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มึงมาได้ไงวะกูนึกว่าจะไม่เจอมึงแล้วซะอีก” โก๋ทัก มองซ้ายแลขวาก่อนจะนั่งลงข้างๆศิระ
“ระวังพี่เค้าเห็นนะมึง” ศิระหมายถึงคนมีอำนาจในร้านที่ตัวเองยังคิดอยู่ว่าจะทำหน้ายังไงถ้าเจอ ก็ตอนไปจากที่นี่เขาไม่ฟังเหตุผลร้อยแปดที่ถูกเตือนก่อนผลีผลามตัดสินใจ
“ไม่อยู่หรอก ไปข้างนอกยังไม่กลับ” โก๋บอกก่อนจะถามถึงความเป็นไป ศิระไม่ได้บอกอะไรมากนักเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกสมเพชตัวเอง เก็บความโง่ไว้กับตัวเองน่าจะดีเสียกว่า
“แล้วตอนนี้มึงทำอะไรอยู่ กลับมาอยู่ด้วยกันป่าววะ” ศิระมองหน้าคนถาม ส่ายหน้ายิ้มนิดๆ เขาคงไม่กล้ามาอาศัยที่นี่เพื่อส่งเสียตัวเองให้เรียนจบจึงบอก
“คงไม่ กูแค่แวะมาหามึง”
“เออก็ยังดีที่ยังคิดถึงกูว่าแต่มึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่าดูมึงแปลกไปนะ”
“ไม่มีอะไรกูสบายดี”
“แน่เหรอ กูว่ามึงดูเศร้าๆไปนะ”
“กูจะมีอะไรให้เศร้าล่ะ เชื่อกูเหอะ กูไม่มีไรให้มึงต้องห่วงหรอก”
“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร เสียดายว่ะ วันนี้พ่อแม่กูมาหา ไม่งั้นคืนนี้กูคงได้คุยกับมึงให้หายอยาก” ศิระก้มหน้าเมื่อได้ยินในสิ่งที่โก๋จบ ถ้าเปลี่ยนกันได้ตอนนี้ เขาก็อยากที่จะเป็นคนข้างตัวขึ้นมาแต่มันก็คงได้แค่คิด พ่อแม่คงลืมเขาไปจากความทรงจำไปแล้ว ก็แค่ลูกไม่เอาไหนคนหนึ่ง
“เฮ้ย นี่กูทำให้มึงคิดมากหรือเปล่าศิระ” โก๋รีบเข้าเขย่าตัวเพื่อนเมื่อรู้ว่าคำพูดตัวเองอาจไปแทงใจฝ่ายนั้นได้ ศิระมีปัญหากับทางบ้านอยู่ไม่น่าปากพล่อยเลยให้ตายเถอะ
“มึงแหละคิดมาก กูเลิกคิดเรื่องพวกนี้ตั้งนานแล้ว” ศิระกลบเกลื่อนความรู้สึก ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอขึ้นมาดื้อๆ แผลเรื่องพฤกษ์ยังไม่สนิทดี แผลเก่าเรื่องครอบครัวก็เข้ามาแทรกให้จิตใจได้แย่ลง
“งั้นกูกลับก่อนล่ะกัน ไว้กูจะมาใหม่” เด็กหนุ่มรีบบอกเมื่อเริ่มรู้ตัวว่านั่งต่อไปไม่ไหว ความอ่อนแอมันพาลจะแสดงออกมาประจานให้ได้อาย โก๋รั้งไว้ไม่ทัน จึงได้แต่มองตามหลัง ก่อนจะถอนหายใจในความปากพล่อยตัวเอง
ฟ้ามืดลง ร้านกำลังจะปิด โก๋ต้อนรับลูกค้าคนสุดท้ายด้วยอารมณ์เซ็งนิดๆ แม้มันจะนานมาแล้วแต่เขาก็จำได้ว่าคนร่างสูงที่ยืนเด่นอยู่ตรงหน้า คือคนที่เคยทำให้เพื่อนเขาเกือบเดือดร้อน
“อีกห้านาที ร้านจะปิด ขออภัยก่อนนะครับที่อาจไม่มีบางอย่างที่คุณต้องการ” เด็กหนุ่มบอกปัด ทำใจยากนิดๆที่จะใส่ใจบริการ จำได้แม่นเลยล่ะว่านายนี่ชื่อพฤกษ์
“ฉันไม่ได้มาซื้ออะไร” พฤกษ์ตอบ ทันทีที่เขามาถึงกรุงเทพที่นี่เป็นที่ๆสองเขาตรงมาจากที่ไปหาศิระที่ห้องแต่ไม่เจอตัว ศิระน่าจะไปไหนได้ไม่ไกลนัก
“แล้วต้องการอะไรครับ” โก๋ถาม ไม่ได้ซื้อของแต่เข้ามาร้านที่ขายของ จะว่ารู้จักใครก็ไม่น่าจะใช่
“ศิระมาที่นี่บ้างหรือเปล่า” พฤกษ์บอกจุดประสงค์ โก๋หรี่ตามอง ประเมินสถานการณ์ก่อนจะถามหยั่งเชิง
“มีธุระอะไรกะมัน เอ้ย ศิระ”
“แล้วเขามานี่หรือเปล่าล่ะ”
“มา แต่กลับไปแล้ว”
“กลับไปแล้วเมื่อไหร่นานหรือยัง”
“ป่านนี้ถ้ากลับห้องก็คงถึงแล้ว”
“แล้วพรุ่งนี้ ศิระจะมาทำงานหรือเปล่า”
“งานอะไร”
“ก็งานที่นี่ไง”
“ศิระลาออกไปตั้งนานแล้วคุณ ทำไมจะมาทวงหนี้กะมันเหรอ” ศิระลาออก พฤกษ์ทวนประโยคนี้ในใจโดยไม่สนใจคำประชดของโก๋ ศิระลาออกตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเขาไม่รู้
“นี่นายพูดจริงพูดเล่น”
“อ้าว สนิทกันเหรอครับผมถึงจะล้อเล่นด้วย”
“ศิระลาออกตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หลายวันแล้ว”
“เขาบอกหรือเปล่าว่าลาออกทำไม”
“ไม่ได้บอก ทำไมครับ” พฤกษ์นึกทวนเหตุการณ์ เขาเคยบอกให้ศิระลาออกเด็กหนุ่มนึกได้ขึ้นมาศิระทำตามเขาแล้วทำไมไม่บอกเขาซักคำ
ประตูห้องถูกเคาะหนักขึ้นเรื่อยๆ คนนอนอยู่ปรือตาขึ้นควานมือเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะยันกายลุกนั่ง นาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน
ใครกันมาเคาะประตูเรียก ทันทีที่ประตูถูกแง้มเปิดจากมือเจ้าของห้อง คนที่เคาะเรียกอยู่นานรีบใช้มือแข็งแรงดันมันเปิดกว้างออกแล้วรีบแทรกตัวเข้าไป โดยไม่ปล่อยให้เจ้าของห้องตั้งตัวได้ทัน แม้มันจะมืดแต่ศิระจำได้ติดตาว่าคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วยตอนนี้เป็นใคร พฤกษ์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ออกจากงานตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงแข็งกร้าวถามขึ้น ศิระเดินไปเปิดไฟให้สว่างก่อนจะตั้งสติมองคนถามให้เต็มตา นายนี่รู้ได้ไงว่าเขาลาออก
“ใครบอกนาย”
“คนอื่นไง ถ้ารอรู้จากปากคนของตัวเองคงได้เรื่องหรอก”
“ใครคนของนาย แล้วนี่เป็นอะไร มาหาเรื่องคนอื่นทำไมกลางดึก”
“เพราะอย่างนี้ใช่มั๊ย เพราะนายคิดว่าตัวเองเป็นคนอื่นสำหรับฉันใช่มั๊ย ถึงไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย”
“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่จริงฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นคนอื่น มีแต่นายคิดเองฝ่ายเดียว”
“เลิกพูดแบบนี้ซะทีพฤกษ์ ฉันเบื่อคำพูดสร้างภาพของนายเต็มทนแล้ว ไปไหนก็ไปไป นายไม่ควรมาที่นี่ ฉันไม่อยากคุยกะนาย”
“ไม่อยากคุยก็ต้องคุย นายลาออกจากงานไม่บอกฉันซักคำ นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร แล้วยังเรื่องที่นายหนีกลับมาที่นี่เองอีก ไปขอความช่วยเหลือจากคนที่เพิ่งเคยรู้จักกัน ไม่อายบ้างหรือไง..........”
เพี๊ยะ!!ศิระฟาดฝ่ามือไปที่หน้าคนที่ต่อว่าเขาเต็มๆก่อนที่เจ้าตัวจะพล่ามต่อ เผื่อแรงจากฝ่ามือที่ส่งไปจะทำให้นายนี่รู้สำนึกได้บ้างว่าเป็นคนที่แย่แค่ไหน นี่เขาเคยไปหลงรักคนอย่างนี้ได้ยังไง ไม่สำนึกตัวเองบ้างเลยหรือไงว่าที่เขาเป็นอย่างนี้เพราะใคร มาถึงแทนที่จะพูดจาดีๆกลับมาโวยวายต่อว่า
“นายมันวอนเองนะศิระ” คนโดนตบกัดฟันพูดเสียงแข็งเพราะนึกเสียใจที่โดนกระทำแบบนี้จากคนที่ตัวเองดิ้นรนหาทางตามมาเพื่อปรับความเข้าใจ ถ้าไม่ได้รับรู้ว่าศิระลาออกจากงานโดยไม่บอกเขา อารมณ์โกรธคงไม่ประทุขึ้นจนต้องเปลี่ยนมาต่อว่าแบบนี้ ในเมื่อศิระคิดว่าตัวเองเป็นคนอื่นสำหรับเขา เขาก็จะทำให้เจ้าตัวรู้สึกว่าเป็นคนของเขาอย่างเต็มตัวมันคืนนี้ล่ะ
“นายจะทำอะไรพฤกษ์ ปล่อยนะโว้ย” ศิระโวยลั่นเมื่อโดนกระชากสุดแรงจากคนตรงหน้าจนต้องเซถลาเข้าไปปะทะอกเจ้าตัว
“ทำให้นายรู้สึกว่าเป็นคนของฉันไง ทนมานานแล้ว อยากรู้นักว่าคนอวดเก่งอย่างนาย จะมีดียังไงบ้าง” ขาดคำศิระไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว เมื่อร่างทั้งร่างโดนเหวี่ยงไปล้มกองที่เตียง ก่อนที่คนเหวี่ยงจะโถมตัวลงทับ
“ปล่อยกูสิวะ” ศิระพ่นคำหยาบเพราะนึกกลัว เพราะตอนนี้พฤกษ์ไม่เหลือคราบเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนโยนอย่างที่เขาเคยแอบเห็นในหลายๆครั้งที่อยู่ด้วยกันจนเผลอมีใจให้
“ขึ้นกูมึงเลยเหรอ ที่รัก ชอบเถื่อนๆใช่มั๊ย ได้ ผมจัดให้” พฤกษ์พูดอย่างเยือกเย็น ศิระแทบไม่เชื่อหูตัวเองคำพูดที่ได้ยินเหมือนสุภาพแต่การกระทำมันไม่ใช่เมื่อเสื้อนอนตัวเองโดนคนทับตัวกระชากขาดจนกระดุมกระจาย
“มันเกินไปแล้วนะพฤกษ์” ศิระตวาดลั่นเมื่อเหลืออดกับการกระทำของพฤกษ์ เขาเองก็ไม่ได้ตัวเล็กไปกว่านายนี่ซักเท่าไหร่ ที่พลาดท่าก็แค่ไม่ทันได้ทันตัว ใครกันแน่ที่มันวอน
“โอ้ย!!!!!!” พฤกษ์ร้องสุดเสียงเมื่อโดนศิระพลิกมือที่เขากุมไว้ออกแรงหักสุดแรงจนสุดจะทนความเจ็บปวดที่ได้รับ ศิระรู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงพฤกษ์หายไปจากการกดทับเด็กหนุ่มจึงออกแรงผลักเจ้าตัวออกอย่างสุดกำลังจนฝ่ายนั้นเสียหลักเซถลาออกไปตั้งตัวกลางห้อง
“กลับไปพฤกษ์ อย่างนายไม่มีปัญญาทำอะไรใครได้หรอก” คนผลักลุกขึ้นยืนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ถ้าคนตรงหน้าตอนนี้เป็น`คุณ`เข้มที่เขาไปเจอในห้องเป้ก็ว่าไปอย่าง รายนั้นคงยากเอาการอยู่ที่เขาจะขัดขืนถ้ามันคิดจะจัดการเขาจริงๆ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ คือพฤกษ์ คนที่เคยมีความอ่อนโยน อะไรๆก็เกิดขึ้นไม่ได้ถ้าเขาไม่ยอม
“เออ นายมันอวดเก่งกับฉันได้ทุกเวลาอยู่แล้วนี่” พฤกษ์เอ่ย ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งสงบสติอารมณ์ที่เก้าอี้ที่อยู่คู่โต๊ะอ่านหนังสือของเจ้าของห้อง ก้มลงนวดมือตัวเองเบาๆ ศิระมองเจ้าตัวครู่หนึ่งก่อนจะรีบเบือนสายตาหนีเมื่อโดนมองสบตา
“ออกมาหวังว่าคงไม่เจอนายนั่งอยู่ในห้องนี้นะพฤกษ์” เด็กหนุ่มบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ พฤกษ์มองตามจนเจ้าตัวปิดประตูปังใหญ่ใส่หน้า
ศิระขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนานจนแน่ใจว่าพฤกษ์คงออกไปถึงไหนต่อไหนจึงเปิดประตูออกมา โดยถอดเสื้อที่ขาดวิ่นทิ้งไว้ในห้องน้ำ พฤกษ์ชะงักขณะก้มเก็บกระดุมเม็ดสุดท้ายที่กระเด็นหล่นไปข้างเตียงเพราะฝีมือตัวเองเมื่อเห็นศิระเปิดประตูออกมา ศิระเองก็ชะงักไม่ต่างกันแต่ก็ทำไม่สนใจเอ่ยถามเสียงเย็น
“ทำอะไร บอกให้ออกไปจากที่นี่ทำไมไม่ไป” พฤกษ์หยิบกระดุมเม็ดนั้นมารวมกับกระดุมที่อยู่ในมือเดินถือไปหาศิระที่ยืนเปลือยท่อนบนโดยไม่ตอบคำถามเมื่อครู่ เด็กหนุ่มยื่นมันให้เจ้าของรู้ว่ามันอาจดูตลกแต่เขาแค่เพียงอยากสื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขารู้สึกผิดที่ทำนิสัยแย่ๆอย่างเมื่อครู่ลงไป
“ทิ้งขยะไป เก็บมันมาทำไม” ศิระบอกเสียงแข็ง พฤกษ์ทำแบบนี้เพื่อสื่อถึงอะไรเขาไม่อยากรับรู้ทั้งนั้นถ้าลองทำให้เขาโกรธขนาดนี้ ไปให้ไกลตาซะเลยน่าจะดีที่สุด
“ที่ทำเมื่อกี้น่ะขอโทษ” พฤกษ์บอกเสียงอ่อน แต่ศิระไม่อ่อนตามมือเรียวยกปัดกระดุมที่ถูกยื่นให้นั่นสุดแรงจนหล่นกระจายลงตามพื้นอย่างเดิม พฤกษ์หน้านิ่วไปชั่วครู่เมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่มือก็เพิ่งโดนจับหักนิ้วอาการเจ็บยังไม่หายดีก็โดนปัดอีกสุดแรงจึงข่มอาการไว้ไม่อยู่ แต่ที่เจ็บยิ่งกว่ามือคือที่ใจเมื่อสัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าไม่สะท้านเลยซักนิดว่าสภาพมือเขาเป็นยังไงตอนนี้
“กลับไปพฤกษ์ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆนายควรอยู่” ศิระเอ่ยไล่อีก เห็นพฤกษ์ยืนนิ่งจึงเดินไปเปิดประตูให้เสียเอง
“ไปซะพฤกษ์” คนเปิดประตูเอ่ยซ้ำ พฤกษ์มองดูเจ้าตัวอย่างเจ็บปวด มันคงถึงเวลาที่ทางรักสายแรกของเขาจะขาดสะบั้นลงจริงๆ ในสายตาศิระเขาคงเป็นคนไม่เอาไหน
“เราเริ่มใหม่ไม่ได้เลยใช่มั๊ยศิระ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่การกระทำที่เห็นมันก็เป็นคำตอบชัดเจนจนน่าจะเข้าใจ แต่ก็แค่อยากได้ยินจากปากเจ้าตัว ศิระส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบ พฤกษ์ใจหวิวแต่ก็แข็งใจพูดขึ้นใหม่
“แล้วนายไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมาบ้างเหรอ ฉันรู้ว่าฉันอาจจะนิสัยเสียไม่เอาไหน แต่ทุกครั้งฉันก็ตามง้อนายตลอด นายเป็นคนแรกที่ฉันกล้าพูดว่าฉันรัก”
“เราต่างเหนื่อยกันมาพอแล้วพฤกษ์ อย่าฝืนต่อไปเลยดีกว่า ช่องว่างระหว่างเราถมยังไงมันก็ถมไม่เต็ม เลิกกันไป ต่อไปนายจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาตามง้อฉัน และฉันก็ไม่ต้องเหนื่อยที่จะต้องวิ่งหนีนาย มันน่าจะยุติธรรม” สองคนมองสบตากันและกัน ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น พฤกษ์เจ็บปวดที่ศิระมองเห็นความไม่เอาไหนของเขามากกว่าช่วงเวลาที่เขาดูแลเอาใจใส่ ศิระเจ็บปวดที่พฤกษ์ทำให้เขาลำบากในการตัดใจ พฤกษ์เอ่ยคำว่ารักออกมาให้ได้ยิน เด็กหนุ่มรู้สึกแต่ฝืนไม่ใส่ใจทุกอย่างมันควรจบลงซะที
“นายคิดอย่างนั้นใช่มั๊ย” พฤกษ์ถามอีกเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเห็นศิระพยักหน้ารับช้าๆ เด็กหนุ่มจึงเม้มปากพยักหน้ายอมรับการตัดสินใจนั่น
“เราคงเหนื่อยกันมาพอแล้วจริงๆ” มันเป็นประโยคสุดท้ายที่ศิระได้ยินจากพฤกษ์ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินผ่านหน้าออกจากห้องไปช้าๆศิระเอนหลังพิงประตูเพราะแรงวูบไหวเกิดขึ้นในใจเมื่อพฤกษ์เดินผ่านพ้นสายตา

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-36:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับผม

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณครับ

sugarxxx

จะเลิกกันจริงๆเหรอ

LhoRoGramp

ขอบคุณคับ

wiput

ขอบคุณครับ