++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คุณจะได้ยินอะไรก็เรื่องของคุณกับเขาเถอะครับฝากบอกเขาด้วยละกันว่าขอให้เขากับผมต่างคนต่างอยู่เถอะ ในฐานะที่คุณเป็นคนรักเขา ขอแค่นี้เขาคงฟังคุณนะครับแค่นี้ครับ”บทสนทนาจบลงไปแค่นั้น ก่อนที่เขาจะพาจิตใจที่พยายามจะไม่คิดอะไรมานั่งอยู่ตรงหน้าคนสองคนที่กำลังจ้องเขาอยู่ตอนนี้
“ขอโทษนะที่ทำบรรยากาศเสีย พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”เด็กหนุ่มยอมรับออกมากลายๆ เมื่อเห็นสองคนตรงหน้าเริ่มมองหน้ากันคล้ายๆจะใช้ความรู้สึกถามกันว่าควรจะพูดเรื่องที่อยากจะพูดดีหรือไม่ดี
“เรื่องที่คิดเนี่ย คือเรื่อง มัน ใช่มั๊ย”โอเล่เอ่ยขึ้นเมื่อเดาเอาจากสีหน้าคนยอมรับกลายๆ มัน ที่เธอเอ่ยถึง เธอมั่นใจเหลือเกินว่าฝ่ายนั้นจะรู้ว่าเธอหมายถึงใคร
“ก็มีส่วน”ภิธารยอมรับออกมาเสียงเบา เบากว่าเสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งรวมอยู่ด้วยซะอีก
“ว่าแล้ว ภีมยังลืมมันไม่ได้ใช่มั๊ย”วิวรรธน์ถามขึ้นเมื่อถอนหายใจเสียงดังเสร็จ คนถูกถามเงียบอีกตามเคย คราวนี้ฝ่ายหญิงจึงถอนหายใจบ้างแล้วเอ่ยเข้าประเด็นตรงๆ
“คนมันถือดีแบบนั้น ลืมๆมันไปซะเถอะภีม พวกเรายังตัดหางปล่อยวัดมันแล้วเลย อีกอย่างตอนนี้ได้ข่าวว่ามีคนมาจีบๆภีมแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อะ อะไรนะโอเล่”คนถูกถามตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เหนือความคาดหมายว่าจะได้ยิน
“ไปเอาข่าวนี้มาจากไหนกันน่ะ”เด็กหนุ่มถามต่อ มองหน้าสองคนสลับกัน
“อืม ก็มีคนแอบเห็นว่าภีมอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วก็ดูสนิทกันดีน่ะ ก็เลยเดาเอา”วิวรรธน์เอ่ยปดด้วยไม่อยากให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าข่าวนี้มาจากปากเพื่อนเคยสนิทตัวเอง
“เขาน่ะใคร ไม่มีหรอก ใครเขาจะมาสนใจภีมล่ะ”ภิธารปฎิเสธ ก่อนจะยิ้มหน่อยๆเชิงสมเพชตัวเอง มีคนมาจีบเหรอ มันก็ฟังดูดีหรอก แต่หัวใจตอนนี้ช่างเข็ดเหลือเกินกับคำๆนี้
“ถ้ามีก็บอกพวกเราตรงๆเถอะภีม พวกเราอยากเห็นไอ้พาสุห์มันรู้สึกสูญเสียของมีค่าไปเต็มทนแล้ว”โอเล่บอกต่อ คนนั่งฟังทำหน้าฉงน อีกคนที่นั่งอยู่ด้วยจับความรู้สึกถูกว่าเจ้าตัวคงงงว่าตัวเองไปมีค่าในสายตาพาสุห์ตอนไหน แต่แทนที่เด็กหนุ่มจะบอกความจริงถึงสิ่งที่พาสุห์มาอ้อนวอนขอร้องให้ตัวเองช่วยกันท่าไม่ให้ใครคนนั้นเข้าใกล้เจ้าตัว เด็กหนุ่มกลีบปัดไปบอกว่า
“พาสุห์มันถือว่าภีมเป็นลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด พวกเราเลยหมั่นไส้มันน่ะ เลยอยากให้ภีมทำให้สำนึกซะบ้างว่ามันน่ะแหละลูกไก่”คำพูดแฝงที่วิวรรธน์เอ่ยบอก แน่นนอนที่สุดว่าคนฟัง ฟังไม่เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทิฐิในตัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาก็ทำหน้าที่ให้ภายในใจกรุ่นขึ้นได้เงียบๆ……พาสุห์ คุณต้องการอะไร อยากให้ยอมถอยออกจากชีวิตคุณผมก็ทำแล้ว แต่ทำไมคุณไม่ยอมให้เราต่างคนต่างอยู่ ……เด็กหนุ่มคิดอยู่ในใจเมื่อจับเรื่องราวที่นิพิธบอกเล่ามาคลุกเคล้ากับถ้อยคำของสองคนตรงหน้า นี่ยังเหลือใครอีกที่พาสุห์จะนำพาเรื่องเขาไปพ่นเป่าน้ำลายสาดใส่ให้ฟังอีก
“เขาชื่อคาวีน่ะ เราเพิ่งรู้จักกัน”คนคิดเคืองในใจตัดสินใจบอก ใช่สินะ เขาจะทนให้พาสุห์ตราหน้าว่าเป็นลูกไก่ในกำมือเพื่ออะไร การกลายร่างเป็นพ่อไก่แม่ไก่ที่พร้อมจะจิกกัดคนที่จ้องแต่คิดจะทำร้ายรังแกมันก็ไม่ผิดอะไรมากมายนี่
“จริงเหรอ เขาเป็นใคร พามาแนะนำบ้างสิ”โอเล่บอกอย่างตื่นเต้น มองเห็นเค้ารางๆถึงภาพการร้อนรนของคนที่เพิ่งจะรู้ใจตัวเองก็เมื่อสายไป พาสุห์ ฉันหนำใจแกนัก!
“อืม ไว้จะพามาให้รู้จัก”ภิธารบอก แม้จะไม่สบายใจนักที่พูดแบบนั้น แต่ด้วยอารมณ์และทิฐิ เด็กหนุ่มจึงปล่อยเลยตามเลย ปล่อยให้สองคนตรงหน้าจินตนาไปไกลถึงเหตุการณ์ข้างหน้าด้วยความสาใจเล็กๆ
ด้านพาสุห์เกิดอาการเครียดหนักถึงขั้นไม่อยากที่จะอยู่ติดบ้านเมื่อที่โดนเล่นงานอย่างหนักในเรื่องที่เขาขอลาออกจากวงดนตรีของมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มนึกถึงใครไม่ได้เมื่อเพื่อนแต่ละคนไม่อยากที่จะคบค้าด้วยแล้วจึงตัดสินใจไปหานิพิธที่หอพัก พอไปถึงจากอารมณ์ที่เครียดอยู่แล้วก็กลับถึงกับฉุนขาดสะบั้นทันควันเมื่อนิพิธรายงานความคืบหน้าถึงเรื่องที่เคยขอร้องไว้ว่าภิธารฝากกลับมาบอกเขาว่าต่อไปนี้ให้ต่างคนต่างอยู่ และให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับเจ้าตัวซะที
“จริงๆผมก็ไม่อยากบอกพาสุห์ตรงๆหรอกที่ภิธารเขาฝากบอกมาแบบนั้น แต่ท่าทางเขาจะหลงคาวีเข้าไปแล้ว ผมก็เลยคิดว่าพาสุห์น่าจะตัดใจจากเขาซะ ไม่แน่เขากับคาวีอาจจะรักกันจริงๆก็ได้”นิพิธพูดต่อถึงสิ่งที่อยากจะเอ่ย พาสุห์ได้ยินถึงกับอยากที่จะไปเคลียร์กับคนฝากข่าวให้รู้เรื่องว่าทำไมถึงผลักใสไล่สงเขาขนาดที่ให้เลิกยุ่งเกี่ยวกัน ทั้งๆที่สิ่งที่เขาฝากบอกนิพิธไปมันเกิดจากความห่วงใยที่เขามีต่อเจ้าตัวแทบทั้งสิ้น
“เขาสองคนเพิ่งรู้จักกันวันสองวันจะรักกันได้ไงพิธ”เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างมีอารมณ์ นิพิธแสร้งหน้าเจื่อน เพราะด้วยรู้ดีว่าคนพูดกำลังอารมณ์หงุดหงิด
“ผมไม่น่าบอกพาสุห์เลย ผมขอโทษ”เด็กหนุ่มเอ่ยพลางก้มหน้านิ่งทำสำนึกผิด คนตามไม่ทันเห็นแล้วก็ลอบถอนหายใจเดินไปตบไหล่เบาๆ
“ไม่ใช่ความผิดของพิธหรอก ถ้าคนบางคนเขาอยากโดนเหมือนพิธนักก็เรื่องของเขา ผมคงช่วยเขาได้แค่นี้”นิพิธลอบยิ้มสมใจ คำพูดทำนองนี้ของพาสุหเหมือนชี้ให้เห็นว่าเจ้าตัวจะเลิกยุ่งกับภิธารแล้วจริงๆ
“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นเลยนะพาสุห์ อย่างที่บอก เขาสองคนอาจจะรักกันจริงๆก็ได้”นิพิธเงยหน้าขึ้นเอ่ย ก่อนจะตัดสินใจโผเข้าซบอกคนคิดมากแล้วเอ่ยเบาๆ
“จริงๆคุณก็เป็นคนน่ารักคนนึง ผมมองข้ามคุณไปได้ไงไม่รู้พาสุห์”พาสุห์ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับตกใจ จริงอยู่เขาเคยมองว่านิพิธน่าสนใจอยู่ในระดับนึง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ในสายตาและหัวใจเขาตอนนี้มีเพียงภิธารคนเดียวเท่านั้นที่ครอบครอง
“อย่าทำแบบนี้เลยพิธ เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว”เด็กหนุ่มบอกพลางพยามผลักคนซบอกให้ออกห่าง แต่ก็ยากยิ่งนัก เมื่อคนโดนผลักกลับเอื้อมมือกอดขึ้นมาดื้อๆพลางบอก
“เมื่อก่อนก็เคยต้องการผมไม่ใช่เหรอครับ จะรออะไรอีกล่ะครับ เมื่อวันนี้ผมพร้อมที่จะยอมแล้ว”
“มันไม่เหมือนกันพิธ ปล่อยผมเถอะ ผมไม่อยากเลวไปกว่านี้อีกที่ผ่านมาผมก็โดนตราหน้าจากเพื่อนๆมาพอแล้ว”พาสุห์บ่ายเบี่ยง ในใจอดคิดไปไม่ได้อีกว่าอยากให้คนที่สวมกอดตนอยู่เป็นภิธาร
“ทำไมล่ะครับ ผมมันน่าเกลียดแล้วใช่มั๊ย พาสุห์ขยะแขยงผมแล้วใช่มั๊ย”นิพิธเมื่อไม่ได้ดังใจก็เอ่ยเหมือนคลั่ง พาสุห์เองก็ตกใจที่คนที่เขาเคยนึกเห็นใจสงสารกลับกลายมาเป็นแบบนี้แทน
“พิธ ฟังผมนะ เราคงสถานะแค่เพื่อนกันน่ะถูกต้องแล้ว”
“ถูกต้องยังไง ตอนนี้ผมถูกทิ้ง พาสุห์ก็ถูกทิ้ง เราน่าจะเห็นใจกันไม่ดีกว่าเหรอ”
“อย่าคิดแบบนั้นพิธ และก็ปล่อยผมเถอะ ไม่งั้นผมจะไม่มาหาพิธอีกนะ”คนถูกกอดเอาคำพูดไม้ตายเข้าขู่ เด็กหนุ่มลอบถอนใจเมื่อได้ผล ร่างกายของเขากลับมาเป็นอิสระได้อีกครั้ง แต่คนที่ปล่อยเขาเป็นอิสระนี่สิ กลับไปนั่งลงร้องไห้อย่างคนขาดสติพลางเพ้ออีกยกใหญ่
“ใครๆก็ไม่รักผม ทำไม ผมทำอะไรผิด เกิดมาเป็นไอ้นิพิธมันผิดตรงไหนกัน”
“ไม่เอาน่าพิธอย่าคิดแบบนี้เลยนะ เชื่อผม”คนที่ยืนฟังเอ่ยปลอบแต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้รัศมีวงแขนคนเพ้อด้วยเพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะบ้าลุกสวมกอดขึ้นมาอีก แต่การที่ยืนอยู่ห่างก็ต้องทำให้ใจหายวูบขึ้นมาเมื่อคนที่นั่งอยู่กลับผลุนผลันขึ้นวิ่งไปที่ระเบียงหลังห้องทำท่าจะปีนขึ้นไปยืน
“คุณจะทำอะไรน่ะพิธ”เด็กหน่มเอ่ยถามเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปฉุดตัวเมือฝ่ายนั้นทำท่าไม่ฟังเสียงที่เขาเอ่ยไป
“ปล่อยผม ผมไม่อยากอยู่แล้ว อยู่ไปทำไมในเมื่อไม่มีใครเขาต้องการ”คนถูกฉุดตัวโวยวายพลางดิ้นรนที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากการโดนจับกุม
“มีสติหน่อยสิพิธ ทำไมจะต้องวู่วามขนาดนี้ด้วย”คนจับกุมตะคอก ก่อนจะตัดสินใจจับร่างในอุ้งมือนั้นเหวี่ยงไปยังเตียงนอนกลางห้อง แต่แทนที่คนถูกเหวี่ยงจะล้มลงไปบนที่นอนเพียงลำพัง ร่างนั้นยังกลับฉุดคนเหวี่ยงลงไปจนล้มค่อมร่างตนไว้ชนิดใบหน้าแทบจะชิดกันถ้าไม่ติดที่ว่าคนโดนฉุดรั้งใบหน้าตัวเองไว้ได้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นภาพทางด้านหลังที่ใครบางคนบังเอิญเปิดประตูห้องเข้ามาเจอพอดีก็สื่อให้เห็นถึงสองคนบนเตียงคงกำลังซุกไซร้กันอยู่ได้ดี
“เฮ้ย ทำอะไรกันวะ”คนมาใหม่เอ่ยตวาด ก่อนจะชะงักเล็กๆเมื่อคนที่ตนเห็นทางด้านหลังดีดตัวลุกยืนหันมาเผชิญหน้าตน
“พาสุห์”เด็กหนุ่มเผลอครางชื่อคนที่ตนมองเห็นเบาๆ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“คาวี”พาสุห์เองก็เอ่ยคล้ายละเมอ เมื่อดีดตัวลุกจากนิพิธได้แล้วหันมาเจอว่าเจ้าของเสียงตวาดเป็นใคร เด็กหนุ่มใจเสียนิดๆแต่อีกฝ่ายที่ปรับสีหน้าได้แล้วกลับยิ้มหยันและเหยียดก่อนเอ่ยออกมา
“ไม่นึกเลยว่าจะเจอนายที่นี่”
“ฉันเป็นเพื่อนพิธ”พาสุห์บอก
“เพื่อนหรือแฟน”
“เข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่”
“เข้าใจผิดยังไงก็เห็นอยู่ตำตาว่าพวกนายสองคนกำลังทำอะไรกัน”
“มันเป็นอุบัติเหตุ ถามคนของนายดูสิ”พาสุห์ใช้สายตาหันไปมองอีกคนที่กำลังยันกายลุกยืนพลางปาดน้ำตาลวกๆ
“ใครคนของฉัน”คาวีเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา นิพิธได้ยินด้วยถึงกับอึ้ง ด้วยรู้ดีว่าจิตใจตัวเองยังลืมคนพูดได้ไม่สนิทนัก เด็กหนุ่มฮึดตั้งสติได้ก็รีบเดินเข้าไปประชิดพาสุห์แล้วเอ่ยเพื่อต้องการประชด
“คนเขากำลังจะมีความสุขกันคุณเข้ามาทำไมคาวี”
“ก็ถ้ารู้ผมก็คงจะไม่มาหรอก ดีใจด้วยนะ จากนี้คงเลิกตามผมได้แล้วสิ”คนโดนประชดเอ่ยตอบรู้สึกเสียหน้าเล็กๆที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ นิพิธเลิกงอนง้อเขาแล้ว ก็ยอมรับนิดๆว่ามันแปลกไปเหมือนกัน
“รู้ก็กลับไปได้แล้ว ผมอยากอยู่กับคนที่เขาดีกับผมมากกว่าคุณ”นิพิธเข้าเกาะแขนพาสุห์ คนถูกเกาะตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใจหนึ่งก็อยากตีตัวออกห่างเพราะกลัวเรื่องราวบานปลายไปกันใหญ่ แต่อีกใจก็หมั่นไส้คาวีซะเหลือทนที่แสดงท่าทีและสีหน้ากับคนที่รักตัวเองสุดใจได้อย่างเย็นชา แล้วที่สุดความรู้สึกอย่างหลังก็ทำให้เด็กหนุ่มปล่อยสถานการณ์ให้เลยตามเลย คือยืนให้คนต้องการประชดคนรักทำตามใจที่อยากจะทำ
คาวียืนมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจหน่อยๆ แต่ก็เอาเถอะเกมวันนี้เขาอาจจะเสียหน้า แต่เกมวันหน้าพาสุห์นั่นแหละที่จะกระอักจุกอก
ภิธารตกใจหน่อยๆเมื่อคาวีบุกมาหาถึงห้องพักขณะที่ตนตั้งใจที่จะอยู่ตามลำพังเงียบๆเพราะสับสนวุ่นวายกับเรื่องต่างๆเหลือทน
“มีอะไรหรือเปล่าคาวี หน้าตาคุณดูไม่ดีเลย”แม้จะตกใจแต่เด็กหนุ่มก็มีสำนึกที่จะถามไถ่คนตรงหน้า ด้วยเพราะสีหน้าและแววตาที่ฝ่ายนั้นแบกมาหามันดูแปลกไปนัก
“ผมบอกภีมได้เหรอครับ”คาวีแสร้งเอ่ย จริงอยู่ที่ตัดสินใจมาหาคน เฉิ่ม ถึงที่นี่เพราะหงุดหงิดใจที่ถูกเชิดใส่จากคู่ขาเก่า แต่ในเมื่อเขาเห็นตำตาขนาดนั้นว่าคนที่ทำให้คนเชิดใส่เปลี่ยนไปคือใคร เขาก็คงไม่ใจดีปล่อยให้มันอยู่สงบสุขลอยนวลไปได้หรอก กรกฤษณ์บอกมันกำลังตามง้อคนตรงหน้านี้อยู่นี่ ภาพที่เขาเห็นตอนก่อนจะมานี่อาจจะเกิดจากอุบัติเหตุจริงๆเหมือนที่มันอ้างก็ได้ เพราะดูท่ามันก็ไม่ยินดียินร้ายกับคู่ขาเก่าเขาเท่าไหร่ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ นาทีนี้ เขาได้อยู่ต่อหน้าคนที่กรกฤษณ์บอกว่ามันตามง้ออยู่แล้วนี่ จะรออะไรอีกล่ะ ป่าวประกาศให้คนถูกตามง้อนี้ให้รู้เรื่องไปเลยสิว่ามันไปทำอะไรในห้องคู่ขาเก่าเขามา
“มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับผมเหรอครับ”ภิธารเอ่ยถามเมื่อฉงนกับคำถามกลับที่ได้ยินของคนที่ตนถาม
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ พอดีเรื่องมันเกี่ยวกับพาสุห์น่ะ”
“พาสุห์ พาสุห์ทำไมเหรอครับ”คนได้รับคำตอบใจกระตุกอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน ตั้งแต่เจอกับคนรอบกายมารู้สึกว่าทุกคนจะเอ่ยถึงชื่อพาสุห์ให้เขาได้ยินเสียทุกที
“คือเอ่อ บังเอิญผมไปเจอเขาในสภาพแบบที่ไม่น่าว่าจะเจอน่ะครับ”
“ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“พอดีผมแวะไปหาเพื่อนผมที่ห้องมา แล้วเอ่อ ผมเจอพาสุห์อยู่ในนั้นด้วย อืม ดูเหมือนพวกเขาจะทำกิจกรรมอะไรกันซักอย่างด้วยน่ะครับ” กิจกรรมอะไรซักอย่าง ...ภิธารทวนประโยคนี้ในใจ ก่อนจะเซวูบหน่อยๆเมื่อคิดเองได้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้าตั้งใจจะบอกคืออะไร
“แล้วยังไงต่อครับ ผมว่าเรื่องนี้คาวีไม่น่าจะเครียดเลย”เด็กหนุ่มจำใจเอ่ยออกไป เมื่อหัวใจจะเลิกวูบไหวได้จริงๆเสียทีนะ
“ที่ผมเครียด เพราะผมกังวลว่าควรจะบอกเรื่องนี้ภีมดีหรือเปล่านะสิครับ เพราะผมพอจะรู้ว่าภีมกับเขากำลังมีปัยหากันอยู่”
“แล้วยังไงครับ”
“คือถ้าผมบอกภีม ผมกลัวว่าภีมจะมองว่าผมใส่ร้ายเขาเพื่อสร้างคะแนนให้ตัวเอง ภีมก็น่าจะดูออกนะว่าผมน่ะคิดยังไงกับภีมแล้ว แต่ถ้าผมไม่บอก ผมก็ไม่รู้ว่าภีมจะเสียใจแค่ไหนถ้าได้รู้เองว่ากำลังโดนหลอกโดนปั่นหัวอยู่”
“ช่างเถอะครับ ผมไม่คิดอะไรแล้วรู้ตอนไหนก็มีค่าเท่ากัน ผมกับพาสุห์เราไม่มีอะไรกันแล้ว”เป็นอีกครั้งที่ทิฐิในใจสั่งให้เด็กหนุ่มต้องเอ่ยถ้อยคำทำนองนี้ออกมา
“แต่ผมไม่สบายใจเลย ดูเหมือนผมเป็นคนเลวไงไม่รู้ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้นะจริงๆภีมก็น่าจะฟังหูไว้หูก็ได้”คาวีแสร้งเอ่ยต่ออย่างกระหยิ่มยิ้มเออนะ พอปั่นหัวคนอื่นได้อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดมากมายก็กลับหายไปเป็นปลิดทิ้งมันแปลกจริง
“สบายใจเถอะครับ ผมไม่ติดใจอะไรหรอกกับเรื่องแบบนี้ ผมชินซะก่อนที่จะเจอกับคาวีแล้ว”ภิธารเอ่ยเป็นเชิงตัดพ้อ รู้สึกเหนื่อยล้าในใจขึ้นมาอีก..พาสุห์คุณจะทำให้ผมเหนื่อยใจถึงเมื่อไหร่กัน...

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนคร้บ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

อย่าอ่อนไหวดิภีม