++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ช่างเถอะครับ ผมไม่คิดอะไรแล้วรู้ตอนไหนก็มีค่าเท่ากัน ผมกับพาสุห์เราไม่มีอะไรกันแล้ว”เป็นอีกครั้งที่ทิฐิในใจสั่งให้เด็กหนุ่มต้องเอ่ยถ้อยคำทำนองนี้ออกมา
“แต่ผมไม่สบายใจเลย ดูเหมือนผมเป็นคนเลวไงไม่รู้ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้นะจริงๆภีมก็น่าจะฟังหูไว้หูก็ได้”คาวีแสร้งเอ่ยต่ออย่างกระหยิ่มยิ้มเออนะ พอปั่นหัวคนอื่นได้อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดมากมายก็กลับหายไปเป็นปลิดทิ้งมันแปลกจริง
“สบายใจเถอะครับ ผมไม่ติดใจอะไรหรอกกับเรื่องแบบนี้ ผมชินซะก่อนที่จะเจอกับคาวีแล้ว”ภิธารเอ่ยเป็นเชิงตัดพ้อ รู้สึกเหนื่อยล้าในใจขึ้นมาอีก..พาสุห์คุณจะทำให้ผมเหนื่อยใจถึงเมื่อไหร่กัน...
“เห็นภีมเป็นแบบนี้ ผมชักไม่อยากจากภีมไปไหนซะแล้วสิ”คาวีเอ่ยตามแผนการที่แอบวาดไว้ในใจตอนยืนประเมินสถานการณ์ การที่จะพิชิตกายคนหวงตัวแบบนี้ก็น่าจะจู่โจมตอนเจ้าตัวกำลังอ่อนไหวอ่อนแรงแบบนี้แหละน่าจะได้ผล
“ผมไม่เป็นไร ผมอยู่ได้”ภิธารเอ่ยปฎิเสธตามสัญชาตญาณ แปลก คราวนี้ต่อให้หัวใจหวั่นไหวแค่ไหน แต่เด้กหนุ่มก็รู้สึกลึกๆว่าคนที่เหมือนจะห่วงใยตอนนี้ไม่ใช่คนที่หัวใจต้องการเลยซักนิด
“จะอยู่ได้ไงล่ะครับ คำก็ตัดพ้อตัวเองแบบนี้ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนภีมนะ ผมจะทำให้ภีมหายเครียดหายเหงาเอง”คนประเมินสถานการณ์เอ่ยเข้าเรื่อง พร้อมย่างกายเข้าประชิดตัวคนปฎิเสธความต้องการ
“ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะนะผมไม่เป็นไรจริงๆ”คนถูกประชิดถอยร่างหนีนิดๆพลางเอ่ยยิ้มเจื่อนๆ เด็กหนุ่มใจเต้นผิดจังหวะเมื่อมองเห็นแววตาของคนตรงหน้าเริ่มกรุ้มกริ่มขึ้นมาอย่างที่สามารถเดาความต้องการออก
“เถอะน่าภีม รับรองเลยนะว่าผมจะทำให้ภีมลืมพาสุห์ให้ได้จนสนิทใจจริงๆ”คาวีเอื้อมมือไปโอบกอดเอวคนถอยหนีรั้งร่างนั้นเข้าหาตัวเองเพื่อพันธนาการไม่ให้เจ้าตัวถอยหนีไปไหนได้อีก
“คาวี ปล่อยผมเถอะนะ ผมยังไม่พร้อม ผมอยากอยู่คนเดียว”ภิธารพยายามปฎิเสธเสียงนุ่ม ทั้งๆที่ในใจเริ่มฉุนกับพฤติกรรมที่คนเพิ่งรู้จักแสดงออกให้เห็น
“เชื่อผมสิว่าภีมต้องพร้อม”คาวีบอกอย่างไม่สนใจก่อนจะตัดสินใจก้มลงประกบปากคนที่เหมือนจะเอ่ยบ่ายเบี่ยงความต้องการตนอีกด้วยริมฝีปากที่ชำนาญนักกับเรื่องแบบนี้
ภิธารใจหายวูบเมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มดันร่างคนจู่โจมออกห่างพร้อมทั้งไม่ยอมให้ภายในริมฝีปากตนถูกรุกรานง่ายๆ
“อย่าขัดขืนผมเลยนะภีม ผมต้องการคุณ”คาวีถอยร่างออกมาเอ่ยขึ้นเมื่อโดนขัดขืนอย่างชัดเจน
“ไม่ ต้องไม่เป็นแบบนี้คาวี กลับไปเถอะ แล้วลืมเรื่องวันนี้ซะ”คนเป็นอิสระเอ่ยบอก อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากลวกๆ คาวีมองภาพนั้นอย่างรู้สึกขัดใจเล็กน้อย แต่คราวนี้เด็กหนุ่มคิดว่าจะไม่ปล่อยให้คนตรงหน้าหลุดมือไปอีกจึงประชิดตัวเข้าไปใหม่ พร้อมกับเตรียมก้มลงจะรุกรานอย่างไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ แต่แล้วทุกอย่างกับหยุดชะงักกลางคัน เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของเจ้าของห้องดังขึ้นซะก่อน
“ขอตัวนะครับ”ภิธารรีบเอ่ยขึ้นพลางผลักคนเข้าประชิดให้ถอยออกห่างจากร่าง แล้วเบี่ยงตัวหลบไปหยิบเอาโทรศัพท์มากดรับ
“สวัสดีวรรธน์”เด็กหนุ่มเอ่ยทักต้นสายเมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา คาวีหลบฉากไปยืนดูคนขัดใจตนสนทนาอยู่อีกมุมหนึ่งในห้อง ก่อนจะแสร้งยิ้มเมื่อฝ่ายนั้นสนทนากับคนโทรเข้ามาจบลงแล้วหันมามองตน
“เพื่อนผมจะมาหา คุณกลับไปก่อนเถอะนะ”ภิธารเอ่ยบอก นึกขอบคุณวิวรรธน์อยู่ในทีที่ช่วยมาเป็นระฆังช่วยชีวิตในขณะที่จะถูกรุกราน
“เพื่อนภีม คงไม่ใช่พาสุห์นะครับ”คาวีเอ่ยถาม
“เปล่าหรอกครับ เป็นเพื่อนที่มหา’ลัย”
“งั้นผมขออยู่ด้วยได้มั๊ย ผมยังไม่อยากกลับ ไม่รู้จะไปไหน”
“อย่าเลยนะ มันไม่สะดวกหรอก”
“ทำไมล่ะครับ ภีมจะทำอะไรกับเพื่อนงั้นเหรอ”
“คุณไม่ควรถามแบบนี้เลยนะคาวี เพื่อนผมก็เพื่อนผมสิครับ เราจะทำอะไรกันได้”
“ผมก็ยังไม่ได้บอกออกไปนี่ครับว่าจะทำอะไร ก็แค่ถาม”
“ได้คำตอบแล้ว ก็กลับไปเถอะนะครับ ผมขอร้อง”
“ขอผมอยู่ด้วยเถอะนะ ผมไม่รู้จะไปไหนจริงๆ”
“มันไม่สะดวกจริงๆครับ เพื่อนผมเขาจะมากลุ่มใหญ่”
“ก็ยิ่งดีนี่ครับ อยู่หลายคนสนุกดี นะ ให้ผมอยู่ด้วยเถอะ”ภิธารเงียบไปพักใหญ่เมื่อดูท่าคาวีจะไม่ยอมกลับจริงๆ เด็กหนุ่มแอบถอนหายใจในตอนหนึ่งก่อนจะยอมให้คนที่ใจนึกรำคาญอยู่ด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่การยอมครั้งนี้คนยอมนึกไม่ถึงเลยว่าคนที่ตนนึกรำคาญการกระทำจะกลายเป็นคนที่น่ารักในสายตาของวิวรรธน์ โอเล่ และกลุ่มเพื่อนที่แวะมาหาตนที่ห้องด้วย
คาวีสืบสถานการณ์จากการพูดคุยของภิธารกับกลุ่มเพื่อนที่มาหาจนพอจะประเมินเรื่องราวได้ว่าบุคคลกลุ่มนี้มีความรู้สึกใดกับเจ้าตัว เด็กหนุ่มตามน้ำให้ตัวเองกลืนไปกับการพูดคุยได้อย่างดี การแสดงว่าตนเป็นคนแสนดีที่พร้อมจะแสดงความจริงใจกับคนที่เพิ่งจะล้มเหลวกับความรักนั้นช่างง่ายนัก วิวรรธน์และโอเล่ต่างตกหลุมพรางเขาอย่างเหนือความคาดหมาย หนทางการเก็บแต้มจากเหยื่อรายใหม่อย่างภิธารดูสว่างวาบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ดูท่าทางทุกคนดูห่วงและหวงภีมมากเลยนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นในตอนหนึ่งระหว่างการสนทนา แววตาเป็นประกายถูกส่งให้คนที่ตรงพูดถึง จนกลุ่มคนที่ถูกตั้งคำถามอดจะแซวไม่ได้ เมื่อเห็นความหมายบางอย่างสื่อออกมาจากแววตาประกายนั่น
“มองกันเยิ้มขนาดนี้เห็นทีพวกเราจะหมดห่วงแล้วล่ะมั้ง”โอเล่เป็นตัวนำแซว ก่อนจะเรียกเสียงเฮได้จากคนทั้งกลุ่ม รวมทั้งวิวรรธน์ด้วย
“นายก็อย่าทำเขาผิดหวังอีกละกัน ภีมเขาน่ารัก ฉันรับรองได้”เด็กหนุ่มอดที่จะเอ่ยเตือนไม่ได้แม้ว่าในใจจะรู้สึกยินดีอยู่ก็ตาม แต่การตบท้ายด้วยการเอ่ยการันตีคนถูกห่วงนั้นมันทำให้ฝ่ายที่นั่งฟังอยู่นึกสมเพชในใจ...น่ารักยังไงวะ โดนทิ้งซะแบบไม่รักษาน้ำใจ..
“อันนี้นายไม่ต้องบอกหรอก ฉันว่าฉันดูออกว่าภีมน่ารักยังไง”สิ่งที่เอ่ยออกไปแม้จะไม่ตรงใจนัก แต่คนเอ่ยก็เนียนด้วยการส่งสายตาเยิ้มออกไปใหม่ ทำให้การพูดคุยในช่วงนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงโห่แซวเป็นระยะๆ
คาวีขอตัวกลับไปแล้วเมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่ ภิธารเดินออกมาส่งวิวรรธน์และเพื่อนๆเมื่อคนกลุ่มนี้ขอตัวกลับบ้าง วิวรรธน์แสดงความยินดีที่ดูเหมือนคนที่เคยจมกับความผิดหวังจะเจอฟ้าหลังฝน และบอกว่าอย่าจมกับอดีตให้มากนักเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาเจ้าตัวดุไม่ยินดียินร้ายอะไรนัก
“ภีมไม่คิดอะไรแล้วล่ะวรรธน์ ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่มันจะเป็นคงจะดีกว่า”คนถูกบอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใครจะรู้ว่าที่เจ้าตัวเอ่ยออกมาจริงๆแล้วมันขัดกับสิ่งที่อยู่ในใจสิ้นเชิง ชื่อพาสุห์ ยังคงวนเวียนในห้วงความคิดของชายหนุ่มตลอดเวลาของการสนทนาที่ผ่านมา คาวีดูเหมือนจะก้าวเข้ามาแทนที่คนๆนั้นในกลุ่มเพื่อนทั้งๆที่คนพวกนี้เพิ่งจะรู้จักและพูดคุยกับเจ้าตัวเพียงแค่ครั้งแรก พาสุห์ คุณโดนตัดขาดจากเพื่อนๆแล้วจริงๆงั้นเหรอ?
พาสุห์เมื่อปลีกตัวออกมาจากห้องนิพิธได้ก็ร้อนรนที่อยากจะเจอกับภิธารเพื่ออยากจะพูดจะคุยให้รู้เรื่องถึงสิ่งที่ตนได้ยินได้ฟังจากปากนิพิธมาว่า ต่อไปนี้ให้ตนกับเจ้าตัวต่างคนต่างอยู่ จะให้เขาทำแบบนั้นได้ไงในเมื่อเขารู้อยู่เต็มอกว่าคนต้นเหตุที่ทำให้คนรักเก่ากล้าพูดแบบนี้เป็นคนเช่นไร ภิธารเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหนข้อนี้เขาคิดว่าเขารู้ดีกว่าใคร ถ้าคาวีนั้นจะรักจะห่วงคนที่เขาเคยทำลายน้ำใจด้วยใจจริงเขาก็อาจจะไม่ร้อนรนเท่านี้ แต่นี่ คนที่เคยเอาพวกมาซ้อมมาทุบตีคนที่น่าจะเรียกว่าคนรักได้มันจะมีความจริงใจกับใครได้
“โธ่โว้ย ห่วงเขา รักเขา ก็กล้าซะทีสิโว้ย”เด็กหนุ่มโวยวายให้ตัวเองเมื่อรู้สึกเต็มทนกับอาการใจฝ่อที่ก่อตัวขึ้นหลังจากที่หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์คนที่ตนหนึ่งห่วงหลายสิบรอบแต่ไม่กล้าที่จะกดโทรออกเลยซักครั้ง
“ภีม โทรหาผมทีสิ อย่างที่คุณเคยโทร”คนใจฝ่อภาวนาอย่างเลื่อนลอยเมื่อไม่มีทางออกให้กับความกล้าๆกลัวๆของตัวเอง ถ้อยคำตัดรอนและไล่ส่งของฝ่ายนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวเขาอยู่ในทุกๆตอนที่เขาคิดจะโทรไปหาเจ้าตัว
ฝั่งภิธาร เด็กหนุ่มยังคงนั่งจมอยู่กับความรู้สึกที่ตามหลอกหลอนอยู่ไม่จบสิ้น การ์ดใบที่หยิบมาดูถูกสอดเก็บไว้ในลิ้นชักดังเดิม ซักวันเถอะเขาจะฉีกมันทิ้งให้ได้พร้อมๆกับการลบภาพคนที่ควรจะเป็นเจ้าของมันออกไปจากใจให้หมดสิ้น...อย่าจมกับอดีตให้มากเลยนะภีม...ถ้อยคำของวิวรรธน์ดังก้องมาในห้วงความคิดทำให้เด็กหนุ่มกล้าที่จะทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ นั่นคือโทรศัพท์หาคนที่น่าจะเป็นคนปัจจุบันของใจ
“คาวีเหรอครับ”เด็กหนุ่มกรอกเสียงไปตามสายเมื่อฝ่ายนั้นกดรับสัญญาณ
“ครับผมเอง ภีมใช่ป่ะครับ”คาวีเอ่ยทักออกไปอย่างแปลกใจหน่อยๆ จึงได้ถามเพื่อความแน่ใจว่าคนที่เพิ่งจะหวงตัวจากตนเป็นฝ่ายโทรมาหา
“ครับผมเอง ขับรถอยู่หรือเปล่าครับ ผมกวนหรือเปล่า”ภิธารตอบรับ ก่อนจะอดใจสั่นน้อยๆไม่ได้ สับสนกับตัวเองว่านี่กำลังทำอะไรลงไป
“ภีมโทรหาผมทั้งทีจะกวนได้ไงล่ะครับ ให้จอดรถคุยทั้งคืนยังได้เลย”คาวีหยอดคารมใส่อย่างคนเจนจัด แม้จะเอ่ยไปแล้วจะหันไปกิ๊กกั๊กกับคู่ขาที่เพิ่งนัดออกมาเจอก็ตาม
“ยังไงครับนี่ โทรหาผมแล้วก็เงียบ มีอะไรหรือเปล่าครับ”คนตีสองหน้าเอ่ยต่อเมื่อเห็นคนที่โทรหาตนเงียบไป ฝ่ายภิธารที่เงียบไปเพราะอดที่จะคิดถึงคนอีกคนไม่ได้ ทำไมหัวใจถึงอยากได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากคนใจร้ายอย่างพาสุห์นั้นด้วยนะ เด็กหนุ่มอดว่าตัวเองในใจไม่ได้
“ปะเปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่จะโทรมาขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึกดี”เด็กหนุ่มฝืนใจพูดออกไปโดยไม่รู้ความหมายของสิ่งที่พูดนัก แต่อีกฝ่ายที่ได้ยินนี่สิ ตีความหมายให้ตัวเองเสร็จสรรพ..เสร็จอีกรายล่ะมึง..
“ครับ ผมดีใจนะที่ได้ยินภีมพูดแบบนี้ อยากกลับไปหาใหม่จัง ชักคิดถึงอีกแล้วสิ”คนตีความหมายเอ่ยออกไปใหม่ แต่ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก กลับไปให้โง่เรอะ คนข้างๆก็กำลังคลอเคลียให้เคลิ้มจวนจะได้ที่
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ แล้วผมจะโทรหาใหม่ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ”คนถูกหวานใส่รีบตัดบท ก่อนจะวางสายทิ้งไปแล้วนั่งให้น้ำตารินไหลซะดื้อๆ ไม่ใช่เพราะตื้นตันกับสิ่งที่ได้ยิน แต่มันแอบช้ำแอบน้อยใจที่ทำไมคำพูดในทำนองนี้ถึงไม่ได้ออกจากปากคนอีกคน
“ไม่ต้องบอกกูก็ไม่กลับไปหาหรอกโว้ย กลับบ้านดีๆนะครับ เลี่ยนว่ะ”คาวีเอ่ยออกมาตามสัญชาตญาณจริงเมื่อเมื่อเห็นสัญญาณคนที่โทรเข้ามาขาดหายไป เด็กหนุ่มหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับคู่ขาที่ตกลงไร้พันธะอย่างรู้ว่าในอีกไม่กี่นาทีจะพาเจ้าตัวไปเริงรักกันที่ใด
ในหลายๆวันพาสุห์ไปด้อมๆมองๆวนเวียนอยู่ที่หน้าคณะของภิธารเพื่อหวังที่จะเจอเจ้าตัว แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าช่วงนี้มันคงจะยากนักเพราะเป็นช่วงใกล้ปิดเทอมกัน แล้วเด็กหนุ่มก็คว้าน้ำเหลวจริงๆ ในหลายๆวันที่วนเวียนอยู่อย่างนั้นแม้แต่เงาของคนที่อยากเจอก็ไม่ผ่านมาให้เห็น ในหัวสมองเคยคิดที่จะบุกไปหาเจ้าตัวที่หอพักอีกรอบ แต่เหตุการณ์ล่าสุดที่ได้ประจันหน้ากันมันฉุดรั้งความคิดไว้ได้เสียทุกที
“เซ็งว่ะ”คนผิดหวังนั่งลงบ่นกับตัวเองอย่างเบื่อหน่าย เพื่อนหรือก็หายหน้าหายตากันไปจนไม่กล้าที่จะติดต่อไปหา ที่บ้านหรือก็จ้องจะเล่นงานทุกทีที่เจอหน้าว่าเป็นลูกชายที่ไม่เอาไหนซักเรื่อง คนที่พอจะพุดคุยได้บ้างอย่างนิพิธเด็กหนุ่มก็ถอดใจที่จะไปหาเพราะด้วยกลัวการกระทำที่จะเลยเถิดของเจ้าตัว
“ภีม เราจะมีทางเป็นอย่างเดิมมั๊ย”เสียงบ่นเบาๆดังลอดออกมาก่อนที่คนบ่นจะก้มหน้าซบเข่าตัวเอง ความเหงามันเป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ ใครๆที่กลัวมันนัก
กรกฤษณ์เดินเที่ยวสบายๆในวันหยุดที่มีไม่บ่อยนัก ชายหนุ่มหรี่ตามองคนคุ้นหน้าที่เดินซังกะตายมาจวนจะถึงตน
“พาสุห์นี่นา”บุรุษพยาบาลเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปทักตามแบบคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดี
“สวัสดีครับคุณพาสุห์”พาสุห์หยุดชะงักจากการเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง เด็กหนุ่มยิ้มให้หน่อยๆกับคนๆนั้นเมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใคร
“ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะครับ”กรกฤษณ์ทักต่อยิ้มๆ ก่อนที่ฝ่ายถูกทักจะเอ่ยปากชวนไปหาที่นั่งคุยด้วยเพราะกำลังเซ็ง การพูดคุยที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คนนึกเซ็งได้รับรู้เรื่องราวของคนที่ตนอยากจะเจอเมื่อได้เอ่ยปากถามในตอนหนึ่งว่าคู่สนทนาได้เจอได้พูดคุยกับคนๆนั้นหรือไม่
“วันก่อนก็เจอนี่ครับ ทำไมเหรอครับคุณพาสุห์กับคุณภิธารไม่ติดต่อกันแล้วเหรอ”คนถูกถามตอบประสาซื่อ ก่อนจะให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าได้เจอกับภิธารที่ไหนยังไง
“มิน่าล่ะ ถึงได้หายหัวกันไปหมด”พาสุห์พูดเบาๆขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น คาวีได้เข้าไปยืนแทนที่เขาแล้วในกลุ่มเพื่อน ร้ายกว่านั้น ภิธารเองก็ดูเหมือนว่ากำลังจะเปิดตัวอย่างโจ่งแจ้งว่ากำลังจะคบกับนายนี่อีก แน่ล่ะ ก็กรกฤษณ์เพิ่งบอกเขาเองว่าคาวีพาคนรักเก่าและเพื่อนเก่าเขาแวะเวียนไปที่โรงพยาบาลบ่อยๆเพื่อไปเยี่ยมไปทักญาติผู้ใหญ่มันที่นั่น คงจะเป็นคนที่มันเรียกอาหมอนั่นแหละ
นิพิธออกอาการดีใจจนออกนอกหน้าเมื่ออยู่ดีๆพาสุห์โทรนัดให้ออกมาเป็นเพื่อนเที่ยวเด็กหนุ่มออกมาเจอคนโทรนัดอย่างว่าง่าย โดยไม่รู้ว่าฝ่ายนี้กำลังตกอยู่ในอารมณ์น้อยใจกึ่งเจ็บปวดที่โดนทักคนรักเก่าและเพื่อนทั้งกลุ่มแปรพักไปสนิทสนมกับคนที่ตนไม่ชอบหน้า
“เราจะไปไหนกันดีครับพาสุห์”คนมาตามนัดเอ่ยถามก่อนจะอึ้งเมื่อได้คำตอบจากคนนัดว่าตอนนี้อยากจะเมาจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

เรื่องจะยุ่งกันไปใหญ่