++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
นิพิธออกอาการดีใจจนออกนอกหน้าเมื่ออยู่ดีๆพาสุห์โทรนัดให้ออกมาเป็นเพื่อนเที่ยวเด็กหนุ่มออกมาเจอคนโทรนัดอย่างว่าง่าย โดยไม่รู้ว่าฝ่ายนี้กำลังตกอยู่ในอารมณ์น้อยใจกึ่งเจ็บปวดที่โดนทักคนรักเก่าและเพื่อนทั้งกลุ่มแปรพักไปสนิทสนมกับคนที่ตนไม่ชอบหน้า
“เราจะไปไหนกันดีครับพาสุห์”คนมาตามนัดเอ่ยถามก่อนจะอึ้งเมื่อได้คำตอบจากคนนัดว่าตอนนี้อยากจะเมาจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก
“คืนนี้ผมมีเวลาให้พิธทั้งคืน พิธอยากไปไหนบอกได้เลยครับ”คนอยากเมาเอ่ยตบท้ายทำให้คนที่ได้ยินยิ้มกระหยิ่มดีใจ ความคิดในเรื่องตัวตายตัวแทนแล่นเข้ามาในหัวคนกระหยิ่มยิ้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ คาวีกับตนเคยเจอกันที่ไหน มีความสัมพันธ์ครั้งแรกต่อกันที่ไหน ก็เป็นที่นั่นแหละที่ตนจะพาคนมีเวลาให้ตนทั้งคืนไป
บรรยากาศรื่นเริงผ่านไปเกือบค่อนคืน นิพิธกระหยิ่มยิ้มมองพาสุห์ที่กำลังจะเมามายไม่ได้สติ เด็กหนุ่มไม่ใคร่ใส่ใจว่าคนๆนี้จะฟุบไปเมื่อไหร่ จึงไม่ฉุดไม่ยื้อแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวยกซดแก้วแล้วแก้วเล่า
ในอีกมุมหนึ่งของร้าน ภิธารเองก็กำลังกระอักกระอ่วนนึกอยากที่จะออกจากสถานที่ที่โดนลากมานี่เต็มทน คาวีนั่นเองเป็นคนลากมา แม้วิวรรธน์ โอเล่ และเพื่อนทั้งกลุ่มจะมากันด้วย แต่เด็กหนุ่มก็อยากที่จะเดินออกจากนี่ในทุกๆวินาที
“ขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวนะ”คนอยากหนี เอ่ยขอตัวเพื่อไปให้พ้นๆบรรยากาศอึดอัด แม้ซักห้านาทีก็เอา
“ผมไปด้วยสิ”คาวีเอ่ยขอตาม คนจะไปแม้อยากจะขัดแต่พอเห็นเพื่อนเห็นดีด้วยจึงปล่อยเลยตามเลย
“ดูภีมไม่สนุกเลย เบื่อเหรอครับ”คาวีถามไปตามเรื่องระหว่างเดินไปกับคนที่ตนออกอุบายดึงมาที่ร้านที่ตนคุ้นเคยเพื่อเก็บแต้มสวาท นิพิธเองก็ตกเป็นเหยื่อเขาที่นี่ที่แรก แล้วภิธารล่ะ จะมีปัญญาหลบหลีกไปไหนได้เสีย
“ภีม!”เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นก่อนที่เจ้าของชื่อจะตอบคำถามที่โดนถามทำเอาหลายโต๊ะที่นั่งกันอยู่ชะงัก
“พาสุห์”ภิธารเผลอครางชื่อคนที่เรียกตนเสียงดังนั้นเบาๆ ภาพที่พาสุห์กำลังเดินเซร่างมาที่ตนทำให้ชายหนุ่มตัวเย็นใจสั่น นี่มันอะไรกัน ทำไมพาสุห์ถึงได้ดูหมดสภาพไปแบบนี้
“โลกกลมจริงแฮะ”คาวีล้วงกระเป๋ายืนเอ่ยยิ้มเหยียดนิดหน่อยให้กับคนที่ดูเหมือนจะเมามากมาย ให้ตายเถอะ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะเจอคนวางมาดอย่างนายนี่ในสภาพแบบนี้
“ภีม คุณมากับมันทำไม คุณมากับไอ้นี่ทำไม”พาสุห์เอ่ยอย่างคนกำลังจะควบคุมสติไม่อยู่ เสียงที่ลอดออกมานั้นจึงดังจนผิดสังเกตคนรอบข้าง ภิธารวางสีหน้าไม่ถูกเมื่อมองรอบตัวแล้วเห็นหลายๆสายตาเริ่มสนใจเหตุการณ์
“บ้าจริง ทำไงดีล่ะคาวี”คนวางตัวไม่ถูกเผลอเข้าเกาะแขนคนข้างตัวเพื่อขอความเห็นด้วยเพราะคิดว่าคนๆนี้คงเจนสถานการณ์และสถานที่แบบนี้มากกว่าตน
“ไม่รู้เขามากับใครนะ ทำไมถึงปล่อยให้เมาได้ขนาดนี้”คาวีเอ่ยออกมา ก่อนจะพาร่างคนเกาะแขนเซจนพลาดท่าล้มลงเมื่อพาสุห์ตรงเข้าผลักอกเสียดื้อๆ หลายโต๊ะหลายคนลุกฮือเมื่อเห็นเหตุการณ์รวมทั้งกลุ่มคนที่มากับคนทั้งสามด้วย
“ทำบ้าอะไรวะพาสุห์”เสียงวิวรรธน์ดังแหวกผู้คนมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าฉุดรั้งเพื่อนเอาไว้เมื่อเห็นท่าว่าเจ้าตัวจะโผเข้าใส่คาวีอีกรอบ
“คาวี ภีม เป็นอะไรหรือเปล่า”โอเล่เข้าไปช่วยพยุงคนสองคนที่กำลังยันกายลุกขึ้น คาวีลอบมองพาสุห์ตาวาวส่วนภิธารนั้นทั้งเจ็บทั้งอาย ไม่รู้ว่าพาสุห์ทำไมถึงบ้าได้ขนาดนี้ ในอีกมุมหนึ่งของเหตุการณ์นิพิธเองได้แอบลอบมองอยู่ห่างๆ เด็กหนุ่มไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครจึงไม่แสดงตนออกไปให้ใครเห็นว่าตนเป็นคนมากับคนกำลังอาละวาดนั่น
“พาสุห์นี่มึงเมาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”วิวรรธน์ออกแรงดึงรั้งคนในอ้อมแขนเมื่อเห็นเจ้าตัวจะแผลงฤทธิ์ตรงเข้าใส่สองคนที่ยืนมองอยู่ท่าเดียว
“กูจะเอาภีมกลับมาปล่อยกู ปล่อยกู”คนแผลงฤทธิ์โวยวายอย่างไม่มีสติ ก่อนจะสะบัดคนฉุดรั้งให้หลุดจากตัวแล้วโผจะเข้าไปเล่นงานคาวีกับภิธารที่ถอยกรูดออกไป โอเล่เมื่อเห็นเหตุการณ์ท่าจะบานปลายเลยฮึดเข้าขวางทางเพื่อนชาย ด้วยเพราะคิดว่าเพื่อนจะมีสตินึกเกรงต่อใบหน้าตัวเอง แต่เปล่าเลย สาวเจ้าคิดผิดถนัดเมื่อร่างทั้งร่างตนถูกจับเหวี่ยงให้พ้นทางจนถลาล้มไปไม่เป็นท่า ภิธารมองเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนเผลอยกมือฟาดใส่ใบหน้าคนเหวี่ยงเพื่อนสาวที่โผเข้าไปจนถึงตนดังเพี๊ยะ ท่ามกลางเสียงฮือของหลายๆคนรวมทั้งคาวีที่อึ้งปนสะใจ แต่แล้วสิ่งที่เหนือความคาดหมายก็เกิดให้เห็นตำตาจนได้อึ้งอีกรอบ นั่นคือพาสุห์ได้ตบหน้าภิธารสวนกลับสุดแรงเช่นกัน
โอเล่และวิวรรธน์อ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพที่ภิธารหน้าหันสะบัดไปตามแรงตบนั่น สองคนไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าดึงร่างคนต้นเหตุแล้วลากไปข้างนอก
“ภีม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ภีม คุณต้องฟังผมนะ คุณต้องเชื่อผม”คนถูกลากตัวโวยวายลั่นแต่คนที่โดนกระทำจนหน้าชากลับยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะเดินก้มหน้าแหวกฝูงชนไปทางห้องน้ำ อีกคนที่ยืนข้างๆไม่คิดที่จะตามไปเพราะไม่ได้ห่วงใยจริงๆจังๆ และคนที่ลอบมองสถานการณ์ห่างๆก็ได้ส่ายหัวเอือมระอากับพฤติกรรมที่เห็นนั่น
ในห้องน้ำ ภิธารหลบตัวเองไปนั่งขุดคู้ให้น้ำตาไหลอาบสองแก้มอย่างคนสับสนและกดดัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แม้จะสรุปไม่ได้ว่าใครถูกใครผิด แต่เด็กหนุ่มก็แอบผิดหวังและเสียใจเล็กๆกับการถูกพาสุห์ทำร้ายด้วยการกระทำที่โจ่งแจ้งชัดเจน
ข้างฝ่ายพาสุห์ก็อาละวาดหนักขึ้นเรื่อยๆระหว่างที่โดนลากตัวออกมาจากร้าน จนเป็นที่เอือมระอาของคนสองคนที่ช่วยกันลากออกมา
“วรรธน์แกทำไงก็ได้ให้มันสิ้นฤทธิ์ที ฉันล่ะเบื่อมันจริงๆ”โอเล่เอ่ยออกมาเมื่อเริ่มเหนื่อยกับการฉุดกระชากลากถูวิวรรธน์มองหน้าเพื่อนสาวพยักหน้าหน่อยๆก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นทุบที่ท้ายทอยคนแผลงฤทธิ์จนสลบไป
“เดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่งมันที่บ้าน แกกลับไปดูภีมไป ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อทุกอย่างดูสงบลง โอเล่พยักหน้ารับคำก่อนจะส่งต่อหน้าที่วุ่นวายนี้ให้เพื่อนส่วนตนก็ปลีกตัวกลับเข้าไปในร้านใหม่ ระหว่างทางที่เดินกลับเข้าไปนั้นก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคาวีเดินจูงมือภิธารออกมาแล้ว
“ว่าจะพาภีมเขากลับแล้วล่ะ ท่าทางเขาดูแย่ๆ”คาวีเป็นคนเอ่ยบอก คนถูกจูงมือเอาแต่ก้มหน้านิ่งเพื่อนรอยร้าวในแววตาไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“อืม งั้นฝากด้วยละกันนะ พาสุห์มันมาทำบรรยากาศเสียหมด”โอเล่เอ่ยบอกพลางถอนหายใจ คาวีที่ยืนมองอยู่ลอบยิ้มที่นับวันตนยิ่งทำให้พาสุห์เป็นคนน่ารังเกียจขึ้นได้เรื่อยๆ
“งั้นขอตัวนะ”เด็กหนุ่มบอกลาคนที่กำลังนึกระอาเพื่อนเก่า ก่อนจะจูงมือคนอ่อนไหวไปยังรถตัวเอง
“เห็นหรือยังครับว่าเขาไม่ได้แคร์ภีมแล้ว”เจ้าของรถเอ่ยบอกเมื่อจูงมือเหยื่อมาถึงที่หมายแล้ว
“ครับ ผมรู้แล้ว”ภิธารบอกออกมาอย่างเลื่อนลอยเหมือนคนที่กำลังสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ฝ่ายที่ยืนฟังถือจังหวะนั้นรวบตัวเจ้าตัวเข้ามากอดอย่างหลวมๆ ซึ่งก็ไม่ได้โดนขัดขืนแต่อย่างใด วิวรรธน์วนรถของพาสุห์มาถึงตรงนั้นพอดี เด็กหนุ่มชะงักหน่อยๆที่เห็นคาวีกำลังก้มลงคล้ายจะประกบจูบภิธารที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับ เด็กหนุ่มตัดสินใจบีบแตรดังไล่ให้สองคนผงะออกจากกัน ไม่รู้สิ แม้จะรู้สึกเข้าข้างคาวีเพียงไร แต่มาเห็นเจ้าตัวทำอะไรตำตาแบบนี้ในที่สาธารณะมันก็อดไม่ได้ที่จะขวาง
คาวีถอยร่างตัวเองออกมาจากภิธารหน่อยๆเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ เด็กหนุ่มฉุนหน่อยๆที่โดนขัดจังหวะอีกครั้ง ทั้งๆที่ครั้งนี้เขาน่าจะพิชิตรักคนตรงหน้าได้ง่ายดาย ภายในรถวิวรรธน์ชะลอความเร็วแล้วเลื่อนกระจกร้องทักคนทั้งสองแก้เก้อ โดยไม่รู้ว่าคนที่ตนคิดว่าสลบไปแล้วได้งัวเงียขึ้นมาเห็นและได้ยินสิ่งที่ตนเอ่ย
“จะทำอะไรกันก็ไปถึงห้องก่อนดีมั๊ยพวก นี่มันที่สาธารณะนะ”
“โทษทีว่ะ ก็ภีมเขาน่ารักนี่เลยอดใจไม่ไหว”คาวีโต้กลับ พลางกระชับร่างคนน่ารักเข้ามากอดใหม่ วิวรรธน์เป็นฝ่ายอายที่จะมองจึงส่ายหัวหน่อยๆก่อนจะเลื่อนกระจกปิดดังเดิมแล้วขับรถออกไป เด็กหนุ่มมาสะดุ้งตัวเย็นหน่อยๆเมื่อตอนรถกำลังจะเคลื่อนออกสู่ถนนใหญ่ ด้วยคำพูดของคนที่เพิ่งตื่นจากอาการหลับใหลนั่นเอง
“ภีมเขาทิ้งกูจริงๆแล้วใช่มั๊ยไอ้วรรธน์”ไฟถนนและจากหน้ารถคันที่แล่นสวนผ่าน สาดเข้ามาให้เห็นชัดเจนถึงน้ำในตาของคนพูดที่เอ่อซึมออกมาก่อนจะไหลเป็นทางทำเอาคนมองเห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสมเพชใจ
“ผมมันไม่ดี ผมมันเลว ภีม ผมขอโทษ”คนน้ำตาไหลเอ่ยออกมาอีกคล้ายรำพัน ก่อนจะสะอื้นจนตัวโยนให้กับภาพที่เห็นผ่านตาเมื่อครู่
วิวรรธน์เห็นอาการพาสุห์แย่ลงเรื่อยๆแทนที่จะไปส่งภิธารที่ห้องอย่างที่บอกเด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนใจขอร้องเจ้าตัวว่าให้ไปที่ห้องตนเพื่อช่วยดูแลคนอาการแย่ด้วยอีกแรง
“ทำไมเขาต้องดื่มขนาดนี้ด้วย”คนถูกขอร้องเปรยออกมาเบาๆแต่อีกคนที่เผลอได้ยินก็ตอบขึ้น
“มันคงมีเรื่องให้คิดหลายอย่างแหละ”พูดจบอารมณ์เป็นห่วงเพื่อนก็แล่นเข้ามาแทนที่อคติที่เคยก่อตัวขึ้นก่อนหน้า
การพูดคุยเงียบลงไปหลังจากนั้น เมื่อต่างฝ่ายต่างนั่งจมกับความคิดของตัวเองถึงคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง วิวรรธน์นึกตำหนิตัวเองที่เคยเล่นแง่จนลืมความเป็นเพื่อนไปชั่ววูบ ส่วนภิธารก็แอบคิดไปว่าเป็นเพราะอะไรหัวใจตัวเองถึงได้พัวพันอยู่กับคนๆนี้ไม่จบไม่สิ้น ทั้งๆที่มันน่าจะจบลงตั้งแต่โดนบอกเลิกแล้ว
วิวรรธน์นำรถเข้าจอดที่หน้าบ้านเสร็จ คนที่นั่งมาด้วยก็รู้หน้าที่ตัวเองดีว่าคงต้องช่วยเจ้าของบ้านพยุงคนหลับไม่รู้เรื่องเข้าไปนอนพักภายในบ้าน สองคนหิ้วปีกคนตัวใหญ่ให้ไปนอนพักชั่วคราวตรงโซฟาในห้องรับแขกอย่างยากลำบาก
“เอามันไว้ตรงนี้ก่อนแหละภีม เดี๋ยววรรธน์ไปหาน้ำมาให้เช็ดตัวมันก่อน”วิวรรธ์เอ่ยบอกแล้วเดินหายลับไป หน้าที่ต่อไปจึงตกเป็นของภิธาร เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบ้างเมื่อรู้สึกเหนื่อยหน่อยๆกับภารกิจเมื่อครู่
พาสุห์กระสับกระส่ายดิ้นไปมาคล้ายจะตื่น คนที่นั่งมองอยู่เกิดอาการตัวเย็นไปนิด เผลอคิดไปว่าจะตีสีหน้ายังไงที่สุดท้ายตัวเองก็ต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าตัวแบบนี้ คนดิ้นกายผล็อยหลับลงไปดังเดิมเมื่อเวลาผ่านไปซักพัก คนตัวเย็นค่อยๆผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเวลาทำใจที่จะเผชิญหน้าได้ยืดเพิ่มมากขึ้น
“ทำไมวรรธน์ไปนานจัง”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเวลาผ่านไปหลายทีแต่คนที่ออกตัวว่าจะเอาน้ำยังไม่กลับมาซักที เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าที่ฝ่ายนั้นหายไปนานเพราะเจ้าตัวมัวแต่คุยกับเพื่อนสาวที่โทรเข้ามารายงานว่าเห็นคาวีพาเด็กหนุ่มบางคนขึ้นรถขับออกไปกันสองต่อสอง
“ภีมเอ้ย จะเจออะไรแปลกๆอีกหรือเปล่าเนี่ย”วิวรรธน์เอ่ยออกมาอย่างคนหนักใจหลังจากวางสายจากการพูดคุยกับโอเล่ เด็กหนุ่มคิดตามคำบอกเล่าของเพื่อนสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างคนปลงใจ โอเล่บอกว่าเด็กหนุ่มที่ไปกับคาวีนั่นท่าทางเหมือนกับเป็นคนๆเดียวกับที่พาสุห์เคยประกาศคบด้วยตอนที่พวกตนไปเยี่ยมภิธารที่โรงพยาบาล
ทางด้านภิธาร เมื่อเห็นวิวรรธน์หายไปนานจึงหันมามองสำรวจร่างพาสุห์อีกรอบ เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อเห็นอาการเจ้าตัวยังหลับไม่รู้เรื่อง สายตาที่มองไล่ตั้งแต่ดวงหน้ามาจนถึงร่างกายด้านล่างพลันต้องสะดุดเข้าที่ปลายเท้า เมื่อมองเห็นว่าที่เท้าสองข้างนั่นยังคงสวมรองเท้าผ้าใบค้างอยู่ เจ้าของสายตาฮึดใจอีกเฮือกหนึ่งก่อนค่อยๆลุกเดินมานั่งคุกเข่าที่ปลายเท้าของคนนอนหลับ มือเรียวสองข้างยกขึ้นบรรจงปลดปลายเชือกรองเท้าทีละข้างก่อนจะค่อยๆถอดมันออกอย่างเบามือ มีบ้างที่เผลอสะดุ้งเมื่อเห็นเจ้าของรองเท้าพลิกกายงัวเงียนิดๆ แต่แล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาอย่างที่หวาดๆ อีกภายในมุมหนึ่ง วิวรรธน์พลันต้องชะงักเท้าหยุดเดินเมื่อมองเห็นว่าคนที่ตัวเองได้ขอร้องให้มาช่วยดูแลเพื่อนกำลังทำหน้าที่เป็นคนถอดรองเท้าให้เพื่อนตนเงียบๆ เด็กหนุ่มเกิดใจสะท้านอย่างประหลาดเมื่อหวนนึกถึงตอนที่เพื่อนตัวดีเคยก่นด่าคนๆนี้สารพัดที่เจ้าตัวไม่เคยได้ยิน ถ้าทำได้นะเขาก็อยากที่จะเอาน้ำในอ่างเล็กๆที่ถือติดมือมาสาดเข้าที่หน้าไอ้เพื่อนปากร้ายนั่นนักว่าให้ตื่นขึ้นมาเห็นว่าคนที่มันเคยก่นด่าได้ปฏิบัติตัวยังไงกับมัน แต่ก็นั่นแหละ นั่นมันเป็นเพียงแค่ความคิด คนหลายคนทำดีคงไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน ภิธารเองก็คงจะเป็นแบบนั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนๆนี้ปิดทองหลังพระให้เขาเห็น คนดีๆแบบนี้คงมีซักวันแหละที่จะสมหวังในสิ่งที่เชื่อซักครั้ง
ถุงเท้าข้างสุดท้ายของพาสุห์ถูกภิธารวางเอาไว้รวมกับรองเท้าที่เพิ่งถอดเสร็จไปก่อนหน้า เด็กหนุ่มกำลังจะหยิบของสองสิ่งเพื่อไปเก็บให้เข้าที่ แต่แล้วสิ่งที่หูสองข้างได้ยินก็พลันทำให้กิจนั้นต้องชะงักเอาไว้
“พิธ พิธ ช่วยผมด้วย พิธ พิธ”พาสุห์นั่นเองที่เป็นคนเอ่ยออกมาให้ได้ยิน คนได้ยินใจกระตุกวูบขึ้นมาอย่างเจ็บปวดนิดๆ พาสุห์กำลังละเมอถึงคนๆหนึ่งที่เคยโทรอ้างตัวว่าเป็นคนรักใหม่ของเจ้าตัว....ไม่ภีม นายต้องไม่เป็นอะไร นายรู้เรื่องนี้มาก่อนหน้านี่แล้ว นายต้องไม่เป็นอะไร นายต้องไม่เป็นอะไร...เด็กหนุ่มข่มอารมณ์บอกตัวเองในใจ นายมาที่นี่เพื่อดูแลคนๆนี้ตามที่เพื่อนเขาขอร้องไม่ใช่เพราะเต็มใจที่จะอยากมา คิดแบบนี้สิหัวใจ นายจะได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน ประโยคพร่ำเพ้อฟุ้งซ่านเอ่ยผ่านในใจใหม่อีกรอบ แต่นั่นมันก็ไม่เป็นผลดีอะไรนัก เมื่อคนที่ละเมอยังไม่ยอมหยุดเรียกชื่อบาดใจนั่นอีก
“พิธ พิธ คุณอยู่ไหนพิธ คุณช่วยผมทีนะ ช่วยผมที”
“วรรธน์ ภีมขอโทษ ภีมคงดูแลเขาไม่ได้มากกว่านี้”คนนั่งข่มใจเอ่ยออกมาเสียงสั่นเบาๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่บางสิ่งบางอย่างให้พ้นขอบตา มันคือน้ำใสๆที่ทำท่าว่าจะไหลอีกครั้ง
“เฮ้ย พาสุห์ มึงเพ้อถึงใครวะ”วิวรรธน์ที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆเกิดอาการตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อารมณ์อบอุ่นในใจเกิดขึ้นเงียบๆตอนเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งเด็กหนุ่มวางภาชนะในมือไว้บนโต๊ะใกล้ๆก่อนจะรีบเดินแกมวิ่งออกไปรั้งแขนภิธารที่ทำเหมือนจะผละตัวออกไปจากบ้านตน

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

ไอ้ห่าพาสุห์

tony11

ขอบใจหลาย