++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฮ้ย พาสุห์ มึงเพ้อถึงใครวะ”วิวรรธน์ที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆเกิดอาการตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อารมณ์อบอุ่นในใจเกิดขึ้นเงียบๆตอนเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งเด็กหนุ่มวางภาชนะในมือไว้บนโต๊ะใกล้ๆก่อนจะรีบเดินแกมวิ่งออกไปรั้งแขนภิธารที่ทำเหมือนจะผละตัวออกไปจากบ้านตน

“ภีม ภีมจะไปไหนน่ะ”เจ้าของบ้านเอ่ยถามสีหน้าวิตกหน่อยๆ เมื่อเห็นรอยแดงช้ำชัดเจนจากคนที่กำลังจะผละออกไป
“วรรธน์ ภีมขอโทษ ภีมยังไม่เข้มแข็งพอ ดูแลเขาด้วยนะ”คนถูกรั้งแขนจำใจเอ่ยปากบอกแม้จะยังบังคับเสียงไม่ให้เลิกสั่นไม่ได้
“ไม่เอานะภีม อย่าคิดมาก”วิวรรธน์เอ่ยปลอบใจ ไม่ได้นึกโทษเลยว่าคนตรงหน้าอ่อนแอง่ายดายกับสิ่งกระทบ ตรงกันข้ามในใจเด็กหนุ่มตอนนี้กลับนึกเห็นใจเจ้าตัวอย่างสุดล้น ก็นี่ไม่ใช่หนแรกนี่นาที่เจ้าตัวเจออะไรที่กระทบความรู้สึกจังๆแบบนี้
“วรรธน์ขอโทษ วรรธน์ไม่น่าให้ภีมมาด้วยเลย”คนรู้สึกเห็นใจเอ่ยต่อ และยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีกเมื่อฝ่ายที่ได้ยินพยามยามฝืนยิ้มให้ตนแล้วเอ่ยอย่างคนที่ไม่อยากเป็นภาระให้ใครต้องไม่สบายใจ
“วรรธน์ไม่ผิดหรอกสบายใจเถอะ ภีมคงไม่เป็นอะไรมากกว่านี้หรอก ขอโทษนะที่ภีมไม่ได้อยู่ช่วยดูแลเขา”พุดจบคนฝืนยิ้มก็รีบหมุนตัวเดินหนีออกจากตัวบ้าน เจ้าของบ้านหันมามองคนต้นเหตุที่ทำให้เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมาอีก
“กูไม่น่าสนใจมึงอีกเลยให้ตายเถอะไอ้ตัวดี”เด็กหนุ่มบ่นให้เพื่อนก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามคนที่เดินหนีไปเพื่อบอกจะไปส่งเจ้าตัวที่หอเอง
ลับหลังคนสองคน คนต้นเหตุที่ทำให้เหตุการณ์วุ่นวายก็ได้เอ่ยละเมอขึ้นมาอีกครั้ง แต่เสียดายที่ครั้งนี้สองคนที่เพิ่งออกไปไม่มีทางได้ยินว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่คนละเมอ ละเมอต่อจากการเรียกชื่อนิพิธคือ……..?
ในมุมหนึ่งของห้องที่มืดสลัว นิพิธนั่งสะอื้นกอดร่างอันบอบช้ำของตัวเองอย่างคนเลื่อนลอย คาวีโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างที่เอ่ยคาดโทษเอาไว้จริงๆ น้ำในตาไหลพรากออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อเด็กหนุ่มหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เพิ่งผ่านไปได้ซักชั่วโมง
คาวีขับรถพาเขามาทิ้งไว้ที่ห้องอับๆนี่ ที่ซึ่งคนพามาไม่ต้องเอ่ยบอกเขาก็รู้ว่ามันเป็นห้องแอบมั่วสุมของพวกที่เคยบุกไปทำร้ายเขาที่ห้อง คาวีพาเขามาที่นี่ทำไม เด็กหนุ่มเดาออกตั้งแต่วินาทีแรกที่เท้าแตะพื้นจากการถูกกระชากลากถู และมันก็เป็นจริงดังคาด เมื่อในอีกไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากนั้น ชายหนุ่มกำยำสามสี่คนก็ตามมาสมทบและลงมือกระทำการอย่างที่เคยทำกับเขาตามคำสั่งของคนพามา พวกมันคงจะรุมซ้อมเขามากกว่านี้ถ้าเพียงว่าเขาไม่แกล้งทำเป็นสลบเหมือดคาที่ แม้ตาจะหลับและแกล้งหายใจรวยริน แต่หูสองหูก็ได้ยินชัดเจนถึงประโยคสุดท้ายที่คนสั่งการเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อนจากไปว่า
“ถ้ามันฟื้นแล้วโวยวายนะ พวกแกก็จัดการมันได้เลย อยากแส่ดีนัก ส่วนฉันจะไปจัดการไอ้นั้นหน่อย หมั่นไส้มันมานานแล้ว”
“คาวี ฉันจะไม่ปิดหางแกอีกต่อไปแล้ว”เสียงแหบพร่าดังลอดออกมาจากปากคนคิดย้อนเหตุการณ์ โทรศัพท์มือถือที่ยังพกติดตัวไว้อยู่ถูกหยิบออกมาใช้งาน เปล่าหรอก เด็กหนุ่มไม่ได้คิดที่จะโทรแจ้งความหรือโทรขอความช่วยเหลือจากใคร ไอ้คนที่มันสั่งลิ่วล้อทำร้ายเขามันเป็นลูกใคร และมีอำนาจเพียงใด ข้อนี้เขารู้แจ่มแจ้งจนถอดใจที่จะทำอย่างนั้น ใครคนหนึ่งที่ซึ่งอาจจะเป็นเหยื่อรายต่อไปจากเขาต่างหากล่ะที่เขาจะโทรเตือนเพื่อให้เจ้าตัวได้รับรู้ถึงพฤติกรรมป่าเถื่อนก่อนที่จะเจอกับตัวเอง
ภิธารสะดุ้งหน่อยๆเมื่อเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นขณะที่นั่งรถคู่มากับวิวรรธน์
“ไม่รับล่ะภีม”วิวรรธน์เอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์นั่นดังนานอยู่เกือบนาทีทั้งๆที่เจ้าของเครื่องหยิบมันขึ้นมาดูแล้ว แต่แปลกที่เจ้าตัวไม่ยอมรับสาย
“เขาคงโทรผิดเบอร์มั้ง ภีมไม่คุ้นเบอร์เลย”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป เบอร์ที่โทรเข้ามามันคุ้นซะยิ่งกว่าคุ้นซะอีก เพราะด้วยปรกติตนก็ไม่ค่อยมีใครที่จะโทรหาซักเท่าไหร่ เบอร์ที่โทรเข้ามานี่จึงคุ้นและรู้ดีว่าเป็นเบอร์ของนิพิธ
ในมุมมืดของห้องอับๆห้องเดิม นิพิธรู้สึกหงุดหงิดอยู่หน่อยๆที่โทรศัพท์ตนถูกตัดสัญญาณอัตโนมัติจากระบบ มีเหตุผลร้อยแปดที่คนปลายสายคงไม่อาจรับสายตนได้ แต่เด็กหนุ่มไม่อยากค้นหามัน นาทีนี้ ภิธารควรจะได้รับรู้ถึงธาตุแท้ของคนสารเลวอย่างนายคาวีนั่นเท่านั้น
“โทรกระหน่ำขนาดนี้ คงไม่ใช่โทรผิดเบอร์แล้วมั้งภีม”วิวรรธน์เอ่ยขึ้นเมื่อนั่งสังเกตเห็นว่าคนข้างตัวนั่งเฉยชาไม่สนที่จะรับสายโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาเรื่อยๆนาทีต่อนาทีหลังจากที่ระบบตัดสายทิ้งไปให้หลายครั้ง
“โทษที ภีมลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียว”คนถูกทักรู้สึกผิดด้วยคิดไปว่าฝ่ายที่ทักคงเริ่มรำคาญเสียงโทรศัพท์ที่ดังกระหน่ำมาต่อเนื่อง ทำไงได้จิตใจตอนนี้ไม่อยากที่จะรับรู้อะไรที่เกี่ยวข้องกับคนสองคนนั่นอีกแล้วไม่ว่าจะนิพิธ หรือพาสุห์
“เฮ้ย วรรธน์ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ”วิวรรธน์รีบออกตัวเมื่อเริ่มจะคิดทันความคิดอีกฝ่าย แต่คำออกตัวนั่นก็ไม่เป็นผลอันใด เมื่อฝ่ายนั้นตัดสินใจปิดเครื่องโทรศัพท์ทันที
“เฮ้ย อะไรกันเนี่ย”นิพิธเอ่ยออกมาอย่างตกใจเมื่อสัญชาตญาณบอกให้รับรู้ว่าคนปลายสายปิดสัญญาณโทรศัพท์ทิ้งไป เด็กหนุ่มนั่งเอาหลังพิงผนังห้องอย่างหมดแรง
“ภีม ขอให้นายอย่าโชคร้ายอย่างฉันก็แล้วกัน”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะปล่อยให้ร่างกายผล็อยหลับไปอย่างคนอ่อนแรง
ทางด้านพาสุห์ เด็กหนุ่มสะดุ้งลุกนั่งทันควันหลังจากงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหญิงสูงวัยกำลังนั่งมองตนอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม
“คุณแม่ สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักพลางยกมือขึ้นไหว้ เมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าหญิงสูงวัยนั้นเป็นแม่ของเพื่อนชายตน
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ ไปเลี้ยงฉลองอะไรกันมาหรือ แล้วนี่ตาวรรธน์ไปไหนซะล่ะ”หญิงสูงวัยเอ่ยทักกลับหลังรับไหว้เสร็จ จากคำถามที่ได้ยินทำเอาพาสุห์นึกทบทวนเหตุการณ์ พอจำได้รางๆว่าลูกชายของคนตรงหน้าเป็นคนนำพาตนมาที่นี่ จึงขออนุญาตเจ้าของบ้านเลี่ยงตัวออกไปโทรศัพท์ด้านนอก
“เฮ้ยไอ้วรรธน์ มึงอยู่ไหนวะ แล้วรถกูล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักไปเมื่อฝ่ายที่ตนโทรหากดรับสัญญาณตนแล้ว
“ออกมาหาซื้ออะไรกินหน่อย กำลังจะเข้าไปแล้ว รถมึงน่ะกูขับมาเอง แล้วนี่มึงรู้สึกตัวแล้วเหรอ”วิวรรธน์เอ่ยปด กลับ ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะคนที่ตนเพิ่งส่งถึงหอพักขอร้องเอาไว้ว่าอย่าบอกคนที่โทรเข้ามาว่าตนมากับเขาด้วยตอนมาส่งเจ้าตัว
“อืม ก็เพิ่งตื่น ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย เจอแม่มึงด้วย ดูท่านเคร่งหน่อยๆว่ะ กูจะทำมึงลำบากหรือเปล่าวะ”
“ไม่หรอก กูอธิบายได้ละกัน ว่าแต่มึงเหอะจะเอาอะไรมั๊ยเดี๋ยวกูแวะซื้อให้”
“ไม่ล่ะ ขอบใจว่ะ มึงรีบมาเหอะ”
“เออ ไว้เจอกัน”
สองหนุ่มวางสายจากกันไป คนที่ขับรถเข้าบ้านถอนหายใจหน่อยๆ ด้วยไม่รู้จะเอายังไงกับเพื่อนดี ใจหนึ่งกะว่าจะจัดการซักหน่อยจากการที่มันเพ้ออะไรไม่รู้จนเสียเรื่อง แต่อีกใจก็ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดให้คนที่เจ็บช้ำมาตลอดอย่างคนที่ตนเพิ่งไปส่งต้องปวดหัวอีก ส่วนทางด้านคนที่รออยู่ที่บ้านที่เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองได้เดินเท้าเปลือยอยู่ เด็กหนุ่มก้มลงมองที่เท้าตัวเองนิดๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านแล้วนั่งลงอย่างนอบน้อมตรงหน้าเจ้าของบ้านเอ่ยถาม
“แม่เห็นตอนไอ้วรรธน์พาผมมาที่นี่หรือเปล่าครับ”
“เปล่าจ๊ะไม่เจอ แม่ลงมาก็เห็นเรานอนละเมอเพ้อพกอะไรไปกันใหญ่แล้ว แล้วแม่ก็เพิ่งจะถามหาตาวรรธน์ไปนี่”หญิงเจ้าของบ้านตอบ คนได้คำตอบหน้าเจื่อนหน่อยๆ จริงสินะ เขานี่เบลอจนน่าอายจริงๆ แถมเผลอละเมอเรื่องน่าอายอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ เอ แล้วใครกันนะที่ถอดรองเท้าให้ตน วิวรรธน์เหรอ ไม่นะ เขารู้นิสัยเพื่อนดี เคยเมาหัวราน้ำไม่รู้เรื่องให้มันเห็นทีไร มันก็ไม่เคยที่จะใส่ใจเรื่องจุกจิกพวกนี้ซักทีนี่นา
“ตะกี้โทรหาตาวรรธน์หรือเปล่าล่ะ”เจ้าของบ้านเอ่ยถามใหม่ คนถูกถามตอบตามจริง อีกซักพักนึง คนที่กำลังถามถึงกันก็กลับเข้ามาสมทบ
“อ้าวแม่ ยังไม่นอนเหรอครับ”คนมาใหม่เอ่ยทักแม่ของตน ก่อนจะหน้าลีบลงนิดหน่อยเมื่อโดนตอกกลับ
“นอนจนตื่นมาแล้ว แล้วนี่ไปฉลองอะไรกันมาหรือเปล่า แล้วเราล่ะ เมามาแค่ไหน”
“เปล่าครับ วรรธน์ไม่ได้ดื่ม นี่ยังไม่เช้าเท่าไหร่เลย แม่ขึ้นไปนอนต่อเถอะนะ ผมขอพูดอะไรกับไอ้พาสุห์มันหน่อย”
“อืม แล้วก็อย่าลืมนอนบ้างล่ะ อย่ามัวแต่นั่งคุยกันจนถึงเช้า”
“ครับแม่ ฝันดีนะครับ”
หญิงสูงวัยเดินจากไปแล้ว นาทีต่อมา สองเพื่อนหนุ่มจึงหันมาสบตากันก่อนที่ฝ่ายที่ไม่เมาจะเอ่ยทัก
“ไง ซ่านักนะมึง ทำวีรกรรมอะไรไว้บ้างรู้ตัวหรือเปล่า”
“ทำอะไร กูไปทำอะไรวะ”คนเพิ่งสร่างเมาเอ่ยถาม ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยเสียงเศร้าใหม่เมื่อนึกย้อนเหตุการณ์ได้
“กูก็แค่อยากถอดหน้ากากไอ้คาวีออกให้ภีมเห็นก็แค่นั้น”
“โดยการอาละวาดเหมือนหมาบ้าเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง ถ้าเกิดมึงเห็นว่าคนที่มึงห่วงมึงรักกำลังจะถูกหลอก มึงทนได้เหรอ”
“แล้วใครหลอกใคร เท่าที่ดูมาคาวีเขาก็ดีกับภีมมากกว่ามึงเป็นไหนๆ อย่าทำเป็นหมาหวงก้างหน่อยเลยมึงน่ะ”
“กูไม่ได้หวงก้าง แต่กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าไอ้คาวีอะไรนั่นมันไม่มีทางจริงใจกับภีมเขาได้หรอก”
“มึงรู้ได้ไง”
“มึงจำนิพิธได้หรือเปล่าล่ะ”
“นิพิธไหน”
“คนที่กูเคยประกาศที่จะเอ่อ คบน่ะ”
“แล้วไง”
“เขาเป็นกิ๊กเก่าของไอ้คาวี แล้วเขาก็เล่าให้กูฟังหมดแล้วด้วยถึงพฤติกรรมป่าเถื่อนของไอ้คาวี มันลงไม้ลงมือกับใครได้เสมอถ้าเกิดทำอะไรขัดใจมันหรือมันนึกไม่ชอบหน้า พิธเขาก็โดนมาแล้ว มากด้วย กูเห็นกับตาเลยล่ะว่าไอ้คาวีส่งพวกไปรุมซ้อมเขาจริงๆ แล้วอย่างนี้มึงยังจะคิดว่าคนแบบนี้จะจริงใจกับภีมงั้นเหรอ โอเควันนี้มันอาจจะดีจะเอาใจภีมมากกว่ากู แต่วันหน้าล่ะ วันที่มันเบื่อภีมเขา มึงคิดมั๊ยว่ามันอาจจะทำอะไรบ้าๆป่าเถื่อนกับภีมได้ กูก็ยอมรับว่ากูไม่ใช่คนดีเด่อะไรนักหนา แต่มีซักครั้งมั๊ยล่ะที่กูคิดจะทำร้ายภีมเขาอย่างป่าเถื่อนรุนแรง แล้วตะกี้ที่กูลงมือกับเขาไปกูไม่ได้ตั้งใจ กูรู้กูผิด แต่นั่นกูว่ามันยังน้อยกว่าในวันข้างหน้าที่ภีมจะโดนนะ”พาสุห์เอ่ยเปิดใจอย่างยืดยาว ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างกลัดกลุ้ม ยิ่งวาดอนาคตว่าภิธารจะตกหลุมพรางคนเถื่อนๆอย่างคาวีง่ายๆเด็กหนุ่มก็ยิ่งคิดหนัก
“คาวีกับนิพิธเคยกิ๊กกันงั้นเหรอ”วิวรรธน์เอ่ยรำพันออกมาเบาๆ เด็กหนุ่มจับคำรายงานข่าวของโอเล่เมื่อซักหลายชั่วโมงที่ผ่านมาโยงเข้ากับคำบอกเล่าของคนตรงหน้าแล้วก็ตกใจและหนักใจไปด้วยอีกคน
“ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่มึงเล่าจริงๆ เรื่องมันก็ชักแปลกๆแล้วว่ะ พาสุห์”เด็กหนุ่มเอ่ยบออกมาหลังจากที่พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้
“แปลกไงวะ”พาสุห์เงยหน้าขึ้นถาม ก่อนจะนั่งนิ่งตัวชาฟังสิ่งที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนในทุกเหตุการณ์ขณะที่ตนหลับไม่รู้เรื่อง รวมถึงเรื่องที่ภิธารตามมาดูแลเขาถึงที่นี่ก่อนจะร้องไห้กลับไปด้วยเจ็บแปลบกับคำละเมอบ้าบอของตน
“กูเนี่ยนะเพ้อถึงนิพิธ”คนรับรู้เรื่องราวโพล่งถามอย่างตกใจ มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะที่เขาจะเพ้อหาคนที่จิตใต้สำนึกไม่เคยนึกถึงเลย
“ก็เออน่ะสิ กูเองก็ได้ยินอย่างที่ภีมเขาได้ยิน กูล่ะงงกะมึงจริงๆ ปากบอกสำนึกผิด ห่วงภีมอย่างนั้น รักภีมอย่างนี้ แต่ตอนเมาละเมอกับไปเรียกชื่อกิ๊กใหม่ตัวเอง”วิวรรธน์ว่าเข้าให้อย่างนึกเคืองใจหน่อยๆ
“มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นไอ้วรรธน์ กูไม่เชื่อว่ากูจะเพ้อถึงพิธ”พาสุห์อธิบาย
“มีอะไรมากกว่านั้นล่ะ ถ้ามีก็โน่น ตามไปอธิบายให้ภีมเขาฟังเองละกัน บอกกูก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“กูอธิบายแน่ มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ”
เสียงเคาะประตูห้องในยามวิกาลดังต่อเนื่องจนน่าตกใจ การ์ดในมือถูกสอดเก็บไว้ในลิ้นชักดังเดิม ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันไปสนใจเสียงที่ว่านั่น
“ใครมา วิวรรธน์เหรอ”เสียงนั่นเอ่ยถามตัวเองก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจเดินไปส่องดูตาแมวที่ประตูนั่น ร่างบางผงะกลับมาเล็กน้อยเมื่อสายตามองเห็นว่าเป็นใครที่ยืนด้วยท่าทีเครียดๆอยู่ทางด้านนอก
“พาสุห์”ชื่อของฝ่ายนั้นถูกเอ่ยออกมาเบาๆ สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้คนเอ่ยเดินกลับไปที่ลิ้นชักที่เพิ่งสอดการ์ดใบหนึ่งลงไป กุญแจถูกค้นออกมาล็อคลิ้นชักนั่นทันที เสียงเคาะประตูดังมาให้ได้สะดุ้งอีก เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง ในขณะที่ลังเลว่าจะปิดรับคนที่ทำให้หัวใจเจ็บได้บ่อยๆดีหรือไม่พลันสายตาก็เหลือบเห็นอุปกรณ์สื่อสารของตนที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ เด็กหนุ่มเดินไปเอื้อมหยิบ จัดการใช้มันแทนการเปิดประตูเพื่อสื่อสารกับคนทางด้านนอก
“ภีม เปิดประตูให้ผมนะ ผมอยากคุยกับคุณ”พาสุห์เอ่ยออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าคนในห้องที่ตนอยากที่จะเข้าไปเป็นฝ่ายติดต่อกลับออกมาหาตนโดยวิธีโทรศัพท์คุย
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนะครับพาสุห์คุณกลับไปเถอะ อะไรที่มันแล้วๆให้มันแล้วๆไปเถอะนะ”คนในห้องข่มใจบอกแม้จะยังไม่รู้ว่าคนนอกห้องมาหาตนด้วยเรื่องใด แต่เชื่อเถอะ ฝ่ายนั้นคงไม่ได้มาทำให้หัวใจตนยิ้มได้อีกแล้วแน่ๆ
“ไม่นะภีม เรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกเปิดประตูให้ผมเถอะผมขอร้อง”คนนอกห้องอ้อนวอน มาถึงตอนนี้เขาคงไม่รอที่จะยืมมือใครมาทำให้คนๆนี้ตาสว่างได้แล้ว

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ุสุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอ บคุนคับ

4_NAY

เอาไงดีล่ะภีม