++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะคถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

“ดูเหมือนฝนจะตก ผมขอกลับด้วยนะ”ครับ”

“งั้นก็เชิญเข้าไปนั่งคนเดียวเถอะครับ”
“ถ้าคุณไม่เข้าก็ไม่เข้าครับ งั้นเราจะทานอะไรกันดี”
“ไม่ทาน พอแล้ว ต่างคนต่างกลับละกัน ผมเหนื่อย พรุ่งนี้มีสอบ”
“ดูเหมือนฝนจะตก ผมขอกลับด้วยนะ”“แท็กซี่ไม่กี่บาทหรอกคุณถ้าเทียบกับค่าน้ำมันที่ผมจะต้องขับอ้อมฝ่ารถติดไปส่งคุณน่ะ”
“ขอโทษนะถ้าผมจะต้องพูดอะไรตรงๆกับคุณ คือผมไม่ได้อยากมีคนรักที่ทำตัวหวานแหววแบบนี้ การ์ดนี้คุณเก็บไว้ให้คนอื่นที่เขาอาจจะโรแมนติกกว่าผมเถอะนะ”
“ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบ”
“อืม ช่างมันเถอะ นี่มันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะขัดใจกันเรื่องนี้”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ผมว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้ไกลกว่านี้แล้วล่ะ เราเลิกกันเถอะนะ”
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“ไม่ ไม่ ภีม ผมไม่เลิก ผมไม่เลิก ผมไม่เลิก!!” ร่างทั้งร่างสะดุ้งตื่นทันทีหลังจากที่ได้แผดเสียงร้องลั่นต่อต้านความฝันว่าได้ยินเสียงของคนที่ตนเคยทำร้ายจิตใจหลายครั้งหลายครามาพูดกรอกหูถึงประโยคที่ตนเคยพูด
“ภีม คุณยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอครับ”เด็กหนุ่มปาดเหงื่อเพ้อออกมาเมื่อเห็นว่าที่ๆตนสะดุ้งตื่นยังเป็นที่ๆเดิม
ฟ้าใกล้สางแล้ว ประตูบานเดิมยังปิดเงียบอย่างที่เคยเป็น คนในห้องใจแข็งกว่าที่คิด เด็กหนุ่มยืนลูบหน้าไล่ความมึนง่วง หลายชั่วโมงแล้วที่เขาเฝ้ายืนมองประตูบานนี้อย่างคนมีความหวังว่าคนข้างในจะเปิดมันออกมาต้อนรับตนหลังจากที่ได้ใช้วิธีการส่งข้อความเข้าไปหาเจ้าตัวว่าตนยังรออยู่แทนการเคาะประตูรบกวนใครคนอื่น
..ภีม ผมยังรออยู่นะครับ เปิดประตูให้ผมนะ..ข้อความดังกล่าวถูกส่งเข้าไปใหม่ คนส่งไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่รับได้กดลบทิ้งตั้งแต่ที่ได้อ่านรอบแรก
ภิธารค่อยๆไขกุญแจลิ้นชักอย่างคนใช้ความคิด ข้อความร้อยแปดที่พาสุห์พยายามส่งมาให้ถูกลบทิ้งไปอย่างคนที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีก กว่าค่อนคืนที่ผ่านมา คนที่อยู่ภายนอกห้องรู้สึกอ้างว้างและหว้าเหว่เท่าไรเขาไม่รู้ เด็กหนุ่มรู้แต่เพียงว่าตัวเองนั้นเจ็บเจียนตายกับการที่ต้องทนแข็งใจเพื่อหักดิบความรู้สึกตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจกล้าที่จะปฏิเสธสิ่งที่เคยวิ่งตามและโหยหามาตลอด ข้อความต่างๆที่พาสุห์ส่งผ่านมาให้ได้อ่าน หัวใจรับรู้และแปลความหมายได้กระจ่างชัดว่าเจ้าตัวกำลังอ้อนวอนขอให้เหตุการณ์ต่างๆกลับไปเป็นอย่างเดิม อย่างเดิม อย่างไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่อย่างที่เขาต้องเป็นคนยอมตลอด …ถ้าผมต้องการ ผมก็จะเรียกร้องเอง....ประโยคนี้คอยดังชัดและก้องให้ได้ยินตลอดในขณะที่ใจกำลังจะเอนอ่อน แล้วถ้าฝ่ายนั้นไม่ต้องการล่ะ เขาก็คงจะเป็นแค่คนจืดชืด และหมดความสำคัญไปอย่างนั้นสินะ และนั่นคือบทสรุปของใจที่ให้ไว้กับตัวเองจนต้องพยามข่มความรู้สึกเอาไว้แม้จะกำลังสับสนเต็มที่
การ์ดสีขาวนวลที่แต้มรอยด่าง บ้างก็ยับไปบางมุมถูกหยิบออกมาจากลิ้นชักที่เปิดค้างไว้ คนหยิบยืนมองมัน ด้วยแววตาสงบนิ่ง ในขณะที่มือหนึ่งถือกรรไกรคมคาวค้างเอาไว้ เด็กหนุ่มยอมให้น้ำใสๆไหลออกมาอาบแก้มตัวเองเมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น คืนที่ใครบางคนไม่ต้องการมัน
“ผมไม่ได้อยากมีคนรักที่ทำตัวหวานแหววแบบนี้ การ์ดนี้คุณเก็บไว้ให้คนอื่นที่เขาอาจจะโรแมนติกกว่าผมเถอะนะ” ด้วยคำพูดนี้ที่เคยทำให้เขาต้องตัดใจทิ้งมันลงถังขยะหลังจากที่เดินแยกจากเจ้าของคำพูดมา แต่แล้วหัวใจก็กล้าแกร่งได้ไม่ถึงนาที เขากลับไปหยิบการ์ดนี้ขึ้นมาเก็บไว้กับตัวเองอีกครั้ง โดยหวังว่าซักวันจะได้มอบให้คนที่ไม่เคยต้องการเพื่อบอกเล่าความในใจของตนตลอดช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตส่วนหนึ่งร่วมไปกับเจ้าตัว
“เขาคงต้องการเจ้าซักวันแหละ”เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแบบนั้นตอนพาการ์ดสื่อความรู้สึกกลับถึงห้อง ลมเย็นภายนอกระเบียงยั่วใจให้หัวใจที่กำลังเหงาจากการถูกบอกเลิกอยากที่จะไปนั่งระบายอารมณ์เล่นอย่างคนที่เจ็บซ้ำรอยเดิม
ระเบียงนั้นมีไว้เพื่อประดับตึกข้อนี้เด็กหนุ่มรู้ดี แต่อารมณ์เหงาและเศร้าสั่งให้ร่างกายอยากได้สายลมช่วยโอบกอดให้ความห่อเหี่ยวของใจได้ชุ่มชื้นจึงก้าวย่างไปยืนที่ตรงนั้นอย่างคนไม่คิดเกรงอะไร สายลมแรงพัดมาเป็นระลอก การ์ดในมือไหวเอนเล็กน้อยเมื่อมือที่ถืออยู่ถูกยกมาปาดน้ำตาลวกๆจากการแอบซึม สายลมพัดหนักขึ้นอีก คราวนี้การ์ดนั่นไม่ใช่แค่ไหวเอน แต่มันกลับเหมือนจะหลุดลอยปลิวออกจากมือไปซะให้ได้ วินาทีนั้นอารมณ์ตกใจที่แล่นเข้ามาแทนที่อารมณ์เหงาพามือเจ้ากรรมทั้งสองข้างคว้าหมับเพื่อจับยึดสิ่งที่จะปลิว แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ระวังและตั้งตัว สองมือนั้นแม้จะจับยึดของแทนใจไว้ได้ แต่อนิจจา ร่างทั้งร่างที่ยืนอยู่ผิดที่ผิดทางกลับพลันร่วงหล่นลงไปกระแทกพื้นหญ้าอย่างเต็มกำลัง ตอนนั้นในนาทีสุดท้ายที่ร่างกายสั่นระริกอย่างเจ็บปวดดั่งเนื้อในกายถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เด็กหนุ่มสั่งตัวเองเอาไว้ด้วยความทรมานว่า อย่าให้มืออ่อนแรงทิ้งการ์ดนั้นได้เป็นอันขาด ถ้าจะตาย ก็ขอให้ใครคนหนึ่งที่เขาคิดฝากชีวิตและจิตใจได้อ่านข้อความที่เขากลั่นเขียนด้วยลายมือตัวเอง จากมือของเขาเองที
ก๊อก ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องในนาทีปัจจุบันดังลั่นเข้ามาให้ได้ยิน คราวนี้มันแรงผิดปกติจนคนได้ยินเผลอสะดุ้ง
“ภีม ผมจะไม่ใจเย็นรอต่อไปแล้วนะ ถ้าคุณไม่เปิดประตู ผมพังเข้าไปจริงๆด้วย”เสียงคนภายนอกดังเข้ามาให้ได้ยินตามเสียงเคาะ การ์ดในมือถูกสอดเก็บลงที่เดิม แต่คราวนี้คนเก็บไม่ได้ล็อคมันเอาไว้ เด็กหนุ่มหมุนตัวเดินไปที่ประตูนั่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระหน่ำคล้ายอารมณ์คนเคาะกำลังจะคลั่งขึ้นมา
“เดี๋ยวก็โดนดีหรอก คุณบ้าไปหรือไงพาสุห์”เสียงตัดพ้อต่อว่าดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ตัดสินใจเดินไปเปิดประตูอย่างกลัวว่าอาจมีใครซักคนในตึกนี้ที่ยังพักผ่อนอยู่ลุกขึ้นมาจัดการคนข้างนอก
พาสุห์ลอบยิ้มหน่อยๆที่แผนการแกล้งคลั่งของตัวเองได้ผลเมื่อเห็นประตูถูกเปิดแง้มหน่อยๆ ภิธารยังคงเป็นคนนิสัยเกรงใจคนอื่นเหมือนเดิมอยู่นั่นเอง
“ภีม ขอผมเข้าไปหาคุณนะ ผมรอคุณมาทั้งคืน นะครับ ผมอยากที่จะคุยกับคุณ”เด็กหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วรีบพุดเมื่อมองเห็นใบหน้าคนที่อยู่ภายในห้องแล้ว
ภิธารตกใจหน่อยๆกับสภาพที่สายตามองเห็นคนอ้อนวอน เด็กหนุ่มทำใจแข็งต่อไปไม่ไหวเมื่อมองเห็นว่าฝ่ายนั้นดูอิดโรยอย่างคนที่ขาดการพักผ่อน
ประตูห้องถูกเปิดกว้างขึ้น คนภายนอกรีบแทรกกายเข้าไปอย่างดีใจสุดกำลัง เจ้าของห้องวางสีหน้าและแววตาเรียบเฉยอย่างคนที่พยามยามไม่คิดอะไร การเปิดประตูรับคนที่หัวใจพยายามต่อต้านครั้งนี้ก็แค่เพียงอยากให้เจ้าตัวเข้ามาจัดการตัวเองให้ดูเป็นผู้เป็นคนแค่นั้น ส่วนเรื่องอื่นเรื่องใดที่เจ้าตัวอาจยกมาพูดให้ใจสับสนอีก สาบานได้ว่าเขาจะไม่ฟังไม่รับรู้อะไรแล้วทั้งสิ้น
“ภีม ผมดีใจจังที่คุณยอมให้ผมเข้ามาในห้องนี้ได้อีก”พาสุห์เอ่ยบอก ยอมรับว่ารู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่ได้กลับเข้ามายืนในห้องที่ตนเคยหันหลังให้อย่างคนไม่ใยดี
“ผมว่าคุณเข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะนะครับ”เจ้าของห้องเอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะใจกระตุกสั่นเมื่อจำได้ว่าตัวเองยังไม่จัดการทิ้งของใช้บางส่วนที่เคยเตรียมไว้ให้คนตรงหน้าตอนแวะมาหาสมัยที่ยังเคยคุ้นเคยกัน เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่ยอมสบตาเจ้าของสิ่งของเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินไปหยิบของใช้ของตัวเองอย่างคนคุ้นที่แล้วหันมามองตน
“แค่นี้ผมก็รู้แล้วภีม ว่าคุณยังไม่ลืมผม เปิดใจรับความจริงเถอะนะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”คนหันมองเอ่ยขึ้น ยอมรับว่ารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่มารู้มาเห็นว่าหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ห้องนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหนอย่างที่เคยคาดเดา ทุกสิ่งรอบกายตอนนี้มันยืนยันชัดเจนว่าตัวตนของเขายังคงไม่จางหายไปจากความทรงจำจากเจ้าของห้องนักหรอก
“ผมยอมรับความจริงมาตลอดพาสุห์ ความจริงที่ว่าผมเหมาะที่จะอยู่คนเดียวกับโลกของผม”คนหลบตาจำใจเอ่ยขึ้น เมื่อถึงจุดหนึ่ง อารมณ์ที่กำลังแปรปรวนก็มักจะทำให้ลืมความตั้งใจเดิมได้เสมอ
“แล้วนายคาวีนั่นล่ะครับ”
“คุณพูดถึงเขาทำไม”
“ก็ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเข้าไปในโลกของคุณ อย่างที่ผมเคยเข้าไป”
“คุณเข้ามาแล้วคุณก็ออกไป คนอื่นๆก็คงจะไม่ต่างกันหรอกครับ”
“ภีม อย่าประชดตัวเองเลยนะ แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดพอแล้วที่ผมเคยไม่ดีกับคุณ”
“ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยนะพาสุห์ คุณไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็กลับไปอยู่บนโลกของคุณอย่างเดิมเถอะ ระหว่างเราผมขอให้มันจบลงแค่นี้ เถอะนะครับ”
“ทำไมล่ะภีม ผมว่าเราเริ่มต้นใหม่กันได้นี่ครับ ถ้าเพียงคุณจะยังเป็นคนเดิม”
“คนเดิม คนเดิมที่ดูน่าเบื่อในทุกๆวินาทีที่คุณมองมาอย่างนั้นใช่หรือเปล่าครับ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ตอนนี้คุณก็น่าจะรู้ว่าผมต้องการคุณแค่ไหน”
“ผมเข้าใจครับ ถ้าคุณไม่ต้องการคุณคงไม่เรียกร้องหรอก”
“ภีม ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดที่เคยพูดแบบนั้นกับคุณ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตอนนี้ ผมเพิ่งรู้ว่าผมขาดคุณไม่ได้”
“ในวันที่ผมขาดคุณไม่ได้ ผมก็เคยอ้อนวอนคุณ คุณจำได้มั๊ยครับ”
“โธ่ภีม”
“พอเถอะพาสุห์ ผมไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรอีกแล้ว ผมเหนื่อยมามาก สงสารผมเถอะ ผมไม่อยากเดินต่อไปอีกแล้วกับหนทางที่ไม่รู้ว่ามันจะตีบตันขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ คุณกับผมมันคงไปกันไม่ได้คุณก็เคยบอก ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะนะ”
“ยังไงเราก็กลับไปเป็นอย่างเดิมไม่ได้ใช่มั๊ยภีม”
“ที่ผ่านมาคุณทำให้ผมกลัว กลัวเกินกว่าที่จะกล้ากลับไปทางเดิมได้อีกแล้วครับ”
“แล้วกับทางเส้นใหม่ของคุณล่ะครับ คุณคิดว่ามันไม่น่ากลัวหรือไง คาวีจะจริงใจกับคุณมากแค่ไหนคุณมั่นใจแล้วเหรอ”
“ผมไม่เคยคิดจะเสี่ยงเดินทางไปกับเขา ผมฝังหัวใจผมไปตั้งแต่ที่คุณบอกเลิกผมไปแล้วพาสุห์”
“คุณไม่อยากเดินไป แต่นายนั่นอาจจะฉุดกระชากคุณไปด้วยก็ได้ คุณก็รู้คุณเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหน”
“แล้วไงต่อล่ะครับ คนอย่างผมมันมีอะไรที่จะต้องเสียใจได้มากกว่าอย่างที่เคยโดนมาอีกงั้นเหรอครับ”
“ผมทำร้ายคุณได้มากขนาดนั้นเลยเหรอภีม บอกผมทีสิครับ ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมให้อภัยผมแล้วเลิกประชดตัวเองแบบนี้ บางทีสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันอาจไม่เป็นผลดีกับตัวคุณนะ คาวีร้ายกว่าที่คุณเห็นนะ ผมเป็นห่วงคุณนะ คุณรู้ตัวหรือเปล่า”
“ผมดีใจนะพาสุห์ที่อย่างน้อยผมก็ได้ยินคำพูดที่ผมต้องการที่อยากจะได้ยินมาตลอดช่วงเวลาที่มีลมหายใจอยู่”
“แล้วทำไมคุณถึงปฏิเสธมันไปซะล่ะครับ ผมพูด ผมทำขนาดนี้แล้ว คุณยังจะกลัวผมอยู่อีกหรือเปล่า”
“แล้วทำไมคุณเพิ่งมาบอกผมตอนนี้ ตอนที่ผมต้องการคุณ คุณหายไปไหนมา ขนาดตอนที่ผมนอนหายใจรวยรินอย่างคนใกล้จะสิ้นลมผมยังไม่เคยได้เห็นได้ยินเสียงคุณเลยแม้ซักครั้ง วิวรรธน์กับโอเล่ บอกว่าคุณยุ่งอยู่ เรียนหนักซ้อมหนัก แม้ผมจะพอรู้ว่ามันอาจไม่เป็นความจริงนัก แต่ผมก็พยายาม พยามคิดว่าคุณเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะอะไร เพราะผมยังรอ ยังรอว่าคุณจะเห็นแก่ความรู้สึกดีที่ผมเคยมอบให้คุณแล้วคุณจะมาพูดคำว่าเป็นห่วงผมไห้ผมได้ยิน”
“ผมขอโทษภีม ผมขอโทษ ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมทำใจไม่ได้ที่เห็นคุณทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนั้น”
“ทำอะไรไม่คิด คุณคิดมาตลอดใช่มั๊ยว่าคนอ่อนไหวอ่อนแอแบบผม จะเรียกร้องความสนใจจากคนบอกเลิกด้วยการฆ่าตัวตาย”
“ภีม คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้ทำอย่างนั้นใช่มั๊ย”
“พาสุห์ ผมเสียใจนะ เสียใจมากที่คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบนั้น ผมถามหน่อยเถอะ เคยซักครั้งมั๊ยที่ผมจะเรียกร้องอะไรจากคุณในช่วงเวลาที่เราเคยคบกันอยู่ คุณให้หันซ้าย ผมก็หันซ้าย คุณจะให้ไปขวาผมก็ไปขวา มีซักครั้งมั๊ยที่ผมเคยขัดใจคุณแล้วเรียกร้องให้คุณทำตามอย่างที่ผมต้องการ ในวันที่ผมโดนปล่อยให้โดดเดี่ยวแม้ฝนจะตกฟ้าจะร้องลมจะแรง ผมเคยเรียกร้องมั๊ยว่าให้คุณมาอยู่กับผม เดินไปกับผม คนอ่อนแออ่อนไหวคนนี้ ยอมกินคนเดียว นอนคนเดียว เดินคนเดียวมาตั้งเท่าไหร่ในวันที่คนเคยบอกรักบอกไม่มีเวลาให้ การคิดฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องสิ่งที่ต้องการไม่เคยอยู่ในหัวสมองผมเลยแม้ซักครั้ง การยืมมือใครต่อใครให้ช่วยลากคุณมาเยี่ยมมาดูแลผม ผมก็ไม่เคยคิด สิ่งที่ผมทำได้ก็คือแค่หวัง หวังลมๆแล้งๆว่าคนที่มีจิตใจอย่างมนุษย์คนหนึ่งเช่นคุณจะยอมเสียสละเวลาเที่ยวเตร่มาเหลียวแลและถามไถ่อาการคนที่คุณเคยบอกรักก็แค่นั้น แล้วในวันหนึ่งคุณก็มาจริงๆ คุณจำได้มั๊ยว่าวินาทีแรกที่คุณก้าวเข้ามาหาผมในวันที่ผมกำลังจะหมดหวัง ผมดีใจแค่ไหน ใช่สิคุณคงไม่รู้ เพราะถ้าคุณรู้คุณคงจะไม่ต่อว่าผมรุนแรงขนาดนั้น ในวันนั้นคุณรู้ตัวบ้างมั๊ยว่าคุณทำร้ายจิตใจผมขนาดไหน แต่ผมก็ยังหวัง หวังที่จะอธิบายในสิ่งที่คุณกำลังเข้าใจผิดให้กระจ่าง ผมขาเจ็บ แขขนเจ็บ แต่ผมก็ยังตะกายที่จะตามไปบอกว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด แต่สิ่งที่ผมได้รับตอบกลับมาก็คือเสียงปิดประตูที่คุณฝากเอาไว้ให้ “
“แล้วคุณตกจากตึกนี้ไปได้ไงครับ”
“ตกไปได้ไงงั้นเหรอครับ เอาเถอะไหนๆผมก็เปิดใจพูดมาขนาดนี้แล้วคุณดูนี่ซะพาสุห์ เผื่อคุณจะจำมันได้”
การ์ดสีคุ้นตาถูกหยิบขึ้นมาจากลิ้นชัก คนโชว์มือไม้สั่นอย่างคนที่พยายามควบคุมสติและอารมณ์ให้แน่วนิ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ระบายออกไปจะเป็นเหมือนเข็มนับร้อยนับพันเล่มที่พุ่งตรงเข้าทิ่มแทงคนฟังเท่าไหร่เด็กหนุ่มไม่อาจรับรู้รู้แต่ว่าวินาทีนี้ ตอนนี้ สิ่งเดียวที่จะทำคือไถ่ความบริสุทธิ์ในการเป็นคนที่ถูกใส่ร้ายในการกระทำคืนมาจากคนตรงหน้าเสียที

mind19mindPSU

ขออ่านอีกนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะีคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

ปรับความเข้าใจกันให้ได้นะ