++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เล่นตัวนักใช่มั๊ยมึง ทำไมมึงกลัวจะท้องหรือไงถ้ามีอะไรกะกู โธ่เอ้ยไอ้ดัดจริต มึงคงคิดว่ากูจะพิสวาสมึงขนาดที่จะรอๆๆอย่างที่บอกงั้นเหรอ”เสียงตวาดดังลั่นห้องจากปากคนฟาดฝ่ามือ เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากเก็บกลั้นความเจ็บปวดกลั้นใจถามออกไปอย่างคนมีสติทั้งๆที่ตอนนี้ยังพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นยืนไม่ได้
“คาวี ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้ ผมไปทำอะไรให้คุณ”
“เหตุผลง่ายๆ กูหมั่นไส้มึงไงไอ้ทุเรศ โธ่โว้ย เล่นตัวยังกะตัวเองเป็นผู้หญิง มึงคิดว่ามึงเป็นแม่เนื้อทองหรือไง ใครถึงแตะต้องไม่ได้”คาวีชี้หน้าว่าอย่างเกรี้ยวกราด พอเห็นฝ่ายโดนว่ากำลังจะยันกายลุกได้ ก็ตรงเข้าไปตบซ้ำเข้าไปอีกฉาดจนฝ่ายนั้นล้มฟุบลงไปอีกจึงเอ่ยต่อด้วยความสาใจ
“อย่างมึงต้องโดนแบบนี้และถึงจะรู้สำนึกว่าอย่ามาเล่นตัวกะคนอย่างกู`คุณ`จืด”
“คาวี ผมเคยคิดนะว่าคุณคงไม่ได้ดีไปกว่าใคร แต่ผมไม่นึกเลยว่าคุณจะเลวได้มากกว่าที่ผมคิด”ภิธารหันหน้าอันบอบช้ำมาบอก น้ำตาแห่งความเจ็บกายเริ่มรินไหล เด็กหนุ่มนึกไม่เข้าใจในความโชคร้ายของตัวเอง เมื่อซักครู่ก่อนหน้านี้ พาสุห์ก็ตามมาเหยียบย้ำซ้ำเติมให้หัวใจเจ็บเจียนตาย มาวินาทีนี้ ร่างกายก็ต้องมาบอบช้ำเจ็บปวดจากน้ำมือคนที่ทำท่าว่าจะมาดี
“อย่างนี้หรือที่มึงเรียกว่าเลว กูจะบอกให้นะ แค่นี้มึงยังโดนน้อยไปกว่าคนอื่นไอ้โง่”
“น้อยกว่าคนอื่น นี่อย่าบอกนะว่าคุณป่าเถื่อนแบบนี้เป็นประจำ”
“เออ กุชอบทำแบบนี้กะคนที่กูหมั่นไส้จะทำไม”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน บ้านเมืองมีขื่อมีแปรนะ”
“มีขื่อมีแปรแล้วไง กูเป็นลูกใครมึงลืมแล้วเหรอ”ถึงนาทีนี้ คนเจ็บตัวถึงกับอึ้ง ใช่สินะ คนตรงหน้าตอนนี้เป็นลูกนายตำรวจใหญ่นี่ มิน่าล่ะ คำพูดคำจาและการกระทำของมันถึงได้หยาบร้ายอย่างไม่เกรงอะไรเลย
ในระหว่างที่สองคนในห้องนั้นกำลังเปิดศึกกวิวาทกันอยู่โดยที่ฝ่ายเจ้าของห้องเป็นฝ่ายที่เพลี่ยงพล้ำตลอดนั้น คนที่เพิ่งกลับออกมาก็ได้ขับรถกลับบ้านด้วยอาการเลื่อนลอย เด็กหนุ่มเห็นแล้วว่าเพื่อนๆพยายามโทรติดต่อเพียงไร แต่จิตใจตอนนี้มันห่อเหี่ยวจนไม่อยากที่จะคุยกับใครจึงตัดสินใจไม่รับสายใครซะดื้อๆ จนในที่สุดเมื่อเวลาและระยะทางผ่านไปช่วงหนึ่ง คนที่โทรมาหาใหม่เป็นคนนอกกลุ่ม เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจรับสาย
“พาสุห์ ทำอะไรอยู่ครับนี่ผมพิธเองนะ”นิพิธเอ่ยถามเมื่อการติดต่อสื่อสารของตนเป็นผลสำเร็จ
“ขับรถอยู่ครับ พิธโทรมามีอะไรครับ”
“คือผมมีเรื่องอยากสารภาพผิดกับคุณน่ะครับ”
“สารภาพผิดกับผม เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องที่คุณขอร้องให้ผมช่วยเหลือเกี่ยวกับภิธาร”
“เรื่องที่ผมให้คุณโทรไปบอกเขาเกี่ยวกับนายคาวีนั่นเหรอครับ”
“ใช่ครับ คือจริงๆแล้วผมไม่ได้โทรไปเตือนภิธารอย่างที่คุณขอ”
“เรื่องนี้ผมรู้แล้วครับ”
“ระ รู้แล้ว จากใครครับ”
“ภีมเป็นคนบอกผมเอง เมื่อคืนผมไปหาเขา และรอจนถึงเช้า”
“พาสุห์ แล้ว ขะ คุณโกรธผมมั๊ยครับ”
“เฉยๆครับ เพราะถึงยังไงนาทีนี้ตอนนี้ คาวีก็อยู่ในสายตาภีมมากกว่าผม ผมกับเขาคงจะจบกันแล้วจริง”
“พาสุห์ เสียงคุณสั่น คุณกำลังร้องให้เหรอครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ ไว้อาลัยให้กับความโง่เขลาตัวเอง อย่าถือสาผมเลยนะ”
“โธ่พาสุห์ อย่าเพิ่งท้อนะครับ ผมเอาใจช่วย ยังไงคุณก็อย่าให้คนของคุณไปข้องแวะกับคาวีเด็ดขาดนะครับ มันไม่คุ้ม”
“ผมทำอะไรต่อไปไม่ได้แล้วพิธ ผมมันคนเคยเลว เลวจนจะกลับมาเป็นคนดีในสายตาเขาอีกไม่ได้แล้ว บางทีเขาสองคนอาจจะรักกันอย่างที่พิธบอกผมก็ได้”
“เป็นไปไม่ได้พาสุห์ อย่าคิดแบบนั้นเลยนะครับ คาวีมันเลว เลวเกินกว่าที่จะรักใครได้ เชื่อผมนะพาสุห์ อย่าถอดใจ คุณต้องดึงคนของคุณออกมาจากคาวีให้ได้ ก่อนที่เขาจะโดนอย่างที่ผมโดน”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ ตอนนี้สองคนนั้นกำลังอยู่ด้วยกัน เขาอาจกำลังฝากรักกันอยู่ก็ได้”
“อยู่ด้วยกันเหรอครับ แย่ล่ะ พาสุห์ คุณกลับไปหาภิธารเดี๋ยวนี้เลยนะครับ คาวีมันไปที่นั่นมันไม่ได้ไปดี”
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็เมื่อคืนนี้ผมโดนคาวีพามาซ้อมอีกแล้วน่ะสิครับ เผอิญผมเข้าไปขัดจังหวะตอนที่มันกำลังจะพาภิธารไปไหนซักแห่ง”
“นี่พิธโดนพวกมันซ้อมอีกแล้วเหรอครับ แล้วเป็นอะไรมากมั๊ย”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ หนีกลับห้องได้แล้ว แต่คนที่คุณควรจะห่วงตอนนี้คือภิธารนะครับ เมื่อคืนผมได้ยินเต็มหูว่าคาวีจะลงมือจัดการภิธารเสียทีเพราะหมั่นไส้มานาน ผมพยายามติดต่อภิธารเขาไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมรับสายผม พาสุห์ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณแล้วนะครับที่จะแสดงความจริงใจให้ภิธารเห็น กลับไปหาเขานะครับ ป่านนี้จะโดนอย่างที่ผมเคยโดนอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ผมพอแล้วพิธ ผมไม่อยากกลับไปทำร้ายจิตใจภีมได้อีกแล้ว เมื่อเช้าเราคุยกันกระจ่างทุกเรื่อง จากนี้ไปผมกับเขาคงเป็นเส้นขนานกันแล้วจริงๆ”
“พาสุห์ทำไมคุณคิดแบบนี้ ถ้าคุณไม่กลับไปนะ บอกผมมาว่าภิธารเขาพักอยู่ที่ไหน ผมเคยพลาดท่ารักษาหางไอ้คาวีมันมาแล้ว คราวนี้ผมคงไม่ยอมให้มันไปทำเลวๆกับใครได้อีก”
ภายๆในห้องๆเดิม ภิธารร้องโอดโอยลั่นเมื่อรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหวจากการถูกจิกรั้งหนังศีรษะในขณะที่เด็กหนุ่มฮึดลุกเพื่อจะวิ่งนี้ออกจากห้องอัปยศของตนห้องนี้
“คาวี คุณจะทำอะไรผม ปล่อยผมนะ โอ้ย”เด็กหนุ่มร้องอีกเมื่อร่างบอบช้ำถูกกะชากไว้จากคนจิกรั้งหนังศีรษะ
“จะไปไหน คิดเหรอว่าวันนี้มึงจะรอดมือกูไปได้`คุณ`อ่อน เข้าหาดีๆไม่ชอบมึงก็ต้องโดนแบบนี้แหละ กูล่ะเกลียดนักอีพวกเล่นตัวจนเกินงามอย่างมึงเนี่ย”คนฉุดกระชากเหวี่ยงร่างสูงบางในอุ้งมือกลับลงไปที่เตียงนอนกลางห้อง ก่อนจะตามขึ้นไปกดทับแล้วจับพลิกร่างนั้นให้นอนหันหลังแล้วจัดการไพร่มือเจ้าตัวไว้อย่างรุนแรง
“โอ้ย ผมเจ็บคาวี ผมเจ็บ”คนข้างล่างร้องลั่นเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งแขนและมือ
“เจ็บสิดี เกิดมามึงเคยโดนข่มขืนมั๊ย ถ้าไม่เคยกูจะทำให้ดู แล้วมึงจะติดใจ”คนขึ้นทับข้างบนเอ่ยขึ้น ก่อนจะพยายามใช้มือข้างหนึ่งของตนจัดการกับกางเกงของเหยื่อให้หลุดร่นลง
“คาวีคุณอย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง ผมขอร้องปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปนะ”ภิธารพอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนจึงเอ่ยขอร้องขึ้นใหม่พลางดิ้นกายขัดขืนการกระทำของคนเบื้องหลัง แต่ดิ้นไปได้ซักพัก เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกคาวีใช้มืออีกข้างมากดศีรษะตนกดทับกับหมอน
ในขณะที่ลมหายใจวิ่งเข้าไปได้ไม่เต็มปอดดีนัก สองมือที่เป็นอิสระแล้วพยายามไขว่คว้าบนอากาศอย่างเลื่อนลอยเพื่อส่งสัญญาณให้คนกดทับร่างตนรู้ว่าตนกำลังจะขาดใจเผื่อฝ่ายนั้นจะเห็นใจยอมปล่อยตนให้พ้นจากนาทีทรมานนี้บ้าง
คาวียิ้มร้ายอย่างสาใจเมื่อเห็นอาการคนนอนคว่ำหน้าจากน้ำมือตนกำลังดิ้นรนอย่างคนทุรนทุราย มือหนึ่งของเด็กหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยจากการกดศีรษะเหยื่อ และอีกมือข้างหนึ่งก็ยังพยายามที่จะปลดกางเกงเหยื่อลงให้ได้ และมันก็เกือบจะเป็นผลสำเร็จถ้าไม่ติดที่ว่าได้มีเสียงเคาะประตูห้องดังเรียกซะก่อน
“ภีม ภีม เปิดประตูให้ผมทีภีม”เสียงแว่วๆของพาสุห์นั้นเองที่ดังเข้ามา คนกำลังจะขาดใจตายนึกใจชื้นที่ได้ยิน แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจที่จะส่งสัญญาณออกไปได้ว่าตนกำลังเผชิญกับนาทีโหดร้าย ร่างทั้งร่างได้แต่ดิ้นรนไปมาและส่งเสียงร้องอู้อี้ภายในลำคอ
“มึงย้อนกลับมาทำไมวะ”คาวีเอ่ยออกมาอย่างคนหัวเสีย เด็กหนุ่มเผลอปล่อยให้คนนอนดิ้นเป็นอิสระเมื่อกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดว่าจะทำเช่นไรดี
ภิธารถือโอกาสที่ร่างกายตนผ่อนคลายจากการกดทับฮึดแรงเป็นครั้งสุดท้ายพลิกกายลุกขึ้นผลักคนกดทับร่างออกไปจนฝ่ายนั้นผงะ
“ไอ้สารเลว”เด็กหนุ่มแผดเสียงด่าใส่หน้าคนผงะแล้วตัดสินใจยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้านั้นสุดแรง คาวีหน้าหันสะบัดไปตามแรงตบ ในจังหวะนั้นคนตบถือโอกาสลุกกระโดดลงจากเตียงวิ่งตรงไปปลดล็อคประตูห้องทันที
“พาสุห์ ช่วยผมด้วย”ทันทีที่เห็นร่างคนที่ยืนร้อนรนอยู่หน้าประตู เด็กหนุ่มโผเข้าจับมือคนๆนั้นปล่อยโฮทันที
“ภีม คุณเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”พาสุห์พอเห็นใบหน้าบอบช้ำและผมเผ้าที่รุงรังของคนโผเข้าหาก็ตกใจถาม แต่เด็กหนุ่มไม่รอที่จะฟังคำตอบใดๆเมื่อสายตาคมวาวมองผ่านเข้าไปในห้องแล้วเห็นว่าใครคนหนึ่งกำลังนั่งสะบัดหัวเหมือนไล่อาการมึนอะไรซักอย่าง
“คาวี มึงทำร้ายภีมใช่มั๊ย ไอ้สารเลว”เสียงตวาดลั่นนั่นดังให้คนไล่อาการมึนจากการโดนตบสุดแรงเกิดหันมองที่มาของเสียง ในวินาทีนั้นใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มพลันได้หงายลงไปฟุบลงกับที่นอนจนมึนซ้ำสองเมื่อรู้สึกได้ว่าในจังหวะหันมองนั้นโดนหมัดของเจ้าของเสียงนั่นซัดตรงเข้าปลายคางเต็มๆ
“มึงชอบซ้อมคนอื่นนักใช่มั๊ย มึงชอบนักใช่มั๊ยไอ้สวะ”พาสุห์เอ่ยตวาดเสียงดุซ้ำเมื่อเห็นเหยื่อกำปั้นตนฟุบไปแล้วไม่เป็นท่า เด็กหนุ่มยื่นมือไปกระชากคอเสื้อฝ่ายนั้นขึ้นแล้วจัดการกำหมัดชกกระแทกใบหน้านั่นเข้าไปใหม่ ก่อนจะจัดการขึ้นคร่อมร่างและละเลงหมัดลงไปอีกอย่างไม่ให้คนข้างล่างตั้งตัว
“พาสุห์ พอก่อนครับพอก่อน” หนึ่งเสียงร้องห้ามตอนที่คนโดนต่อยกำลังเลือดอาบ ไม่ใช่เสียงภิธารที่เอ่ยห้ามเพราะตอนที่เด็กหนุ่มหันมามองก็เห็นคนๆนั้นเอาแต่นั่งกอดตัวเองตัวสั่นงันงกอยู่กับพื้น ในขณะที่เริ่มมีผู้คนแห่มาดูเหตุการณ์แล้ว
“นิพิธ คุณห้ามผมทำไม ไอ้นี่มันต้องโดนแบบนี้แหละ”พาสุห์หันไปเอ่ยกับคนร้องห้ามตัวจริง เมื่อเห็นเจ้าตัวโผล่มาในตอนนั้น
“ใช่มันควรโดนแบบนี้ แต่ผมขอเป็นคนลงมือบ้างได้มั๊ย”ฝ่ายนั้นเอ่ยบอก เด็กหนุ่มจึงพยักหน้าเข้าใจยอมปล่อยร่างคนนอนหมอบให้เป็นอิสระ ร่างนั้นยันกายจะลุกขึ้นตอนโดนปล่อย แต่แล้วก็ต้องนอนหงายลงไปใหม่เมื่อสัมผัสได้ถึงปลายเท้าใครคนหนึ่งที่ถีบเข้ายอดอก
“พิธ พอแล้ว เดี๋ยวมันตาย”พาสุห์ดึ้งรั้งเจ้าของปลายเท้าเอาไว้เมื่อเห็นเจ้าตัวจะตรงเข้าไปกระทืบซ้ำถึงคนนอนหงายจมกองเลือดอยู่บนเตียง นิพิธยอมฟังทั้งๆที่ยังไม่สาใจดี เด็กหนุ่มหลบไปยืนหมอบอยู่มุมหนึ่งภายในห้องจ้องมองคนที่ตนเคียดแค้นอย่างสะใจอยู่ในที พาสุห์แยกตัวเพื่อไปดูอาการคนนั่งตัวสั่นที่พื้น ในจังหวังนั้นสิ่งที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น คนที่ว่านอนหงายหายใจรวยรินได้ดีดตัวขึ้นมาใหม่แล้วใช้ความไวคว้าเอากรรไกรที่ถูกวางไว้บนลิ้นชักหัวเตียงวิ่งโผเข้าใส่คนเดินหันหลังให้
“พาสุห์ ระวัง!”นิพิธร้องลั่นเสียงหลงเมื่อเห็นคาวีเงื้อมือวิ่งถือกรรไกรตรงไปเหมือนจะจ้วงแทงร่างคนกำลังเดินไปหาคนรัก
พาสุห์ได้ยินเสียงร้องเรียก หันกลับมามองทางเดิม เด็กหนุ่มตกใจตัวเย็นตาเบิกโพลง เมื่อเห็นคมกรรไกรกำลังจะจ้วงแทงลงมาที่ร่างตนแล้ว
“ไม่!”นิพิธที่ยืนเห็นเหตุการณ์ร้องลั่นขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคมกรรไกรจ้วงเข้าใส่จมหน้าอกด้านซ้ายของใครบางคนอย่างจังจนเลือดพุ่งไปทั่วพื้นห้อง
“ภีม ภีม คุณอย่าเป็นอะไรนะภีม คุณทำแบบนี้ทำไมภีม คุณทำแบบนี้ทำไม ฮืออๆๆ”พาสุห์ร้องให้อย่างคนเสียสติเมื่อตรงเข้าช้อนร่างเหยื่อคมกรรไกรที่จมปักอยู่บนหน้าอกด้านซ้าย เด็กหนุ่มจำได้ถึงวินาทีที่ตนโดนผลักร่างสุดแรงจนร่างเซกระเด็นไปจากเงื้อมือมัจจุราชฉิวเฉียด ภิธารเป็นคนผลักร่างเขาหนีแล้วเจ้าตัวเข้ามายืนแทนที่จนโดนปลายแหลมคมจากกรรไกรปักลงกลางอกด้านซ้ายจนจมลึก
“ภีม แข็งใจไว้นะ คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ คุณอย่าทิ้งผมไป อย่าทิ้งผมไปนะ ทำใจแข็งไว้ผมจะพาคุณไปหาหมอ”คนรอดเงื้อมือมัจจุราชเอ่ยเรียกพลางเขย่าร่างคนที่นอนตาเหลือกตัวเกร็งอย่างตกใจสุดขีด เด็กหนุ่มไม่สนใจแล้วว่าเหตุการณ์รอบกายจะเป็นอย่างไรแล้ว นาทีนี้ ตอนนี้เขาห่วงคนที่อยู่ในอ้อมกอดเท่านั้น เด็กหนุ่มไม่กล้าทำอะไรกับด้ามกรรไกรที่โผล่อยู่เหนือเนินอกคนตาเหลือกนั่น คนๆนั้นเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไร้ถึงเสียงที่ว่าจะลอดออกมาให้ได้ยิน เลือดสีสดทะลักออกจากทางปากคนจะพูดแทนเสียงเจ้าตัว ตามด้วยอาการชักกระตุกเป็นครั้งๆที่เหมือนจะปลิดหัวใจคนชูร่างให้ปลิวหายไปด้วย
“ภีม ไม่นะภีม อย่าเป็นอะไรไปนะครับ ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมที ช่วยภีมที ช่วยภีมที”คนหัวใจจะปลิวขอร้องคนรอบกายที่ตอนนี้กำลังวุ่นกับการเข้าจับกุมคนที่กำลังจะกลายเป็นฆาตกร หลายคนคิดแบบนั้นเพราะคิดว่ายังไงๆคนที่โดนของแหลมคมทิ่มตรงเข้าที่หัวใจคงไม่รอดแน่ๆ
“มีคนเรียกรถพยาบาลให้แล้วพาสุห์ ทำใจดีๆนะ ภีมเขาไม่เป็นอะไร เขาต้องไม่เป็นอะไรนะครับ เชื่อผม”นิพิธตรงเข้าให้กำลังใจคนกำลังจะคลั่งเมื่อตนช่วยเรียกร้องให้ผู้คนตรงช่วยจับกุมมือกรรไกรลากออกไปแล้ว
“ผมไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ มันเจ็บ”เสียงกระท่อนกระแท่นขาดๆหายของคนที่นอนจมเลือดตัวเองดังลอดออกมาให้ได้ยินจนได้ ตามด้วยอาการดิ้นบิดเกร็งร่างของเจ้าตัว นัยน์ตาที่เหลือกลานในตอนแรกเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ สองมือเริ่มคว้าอากาศอย่างทุรนทุราย
“ภีม ผมอยู่นี่ ผมอยู่นี่ คุณอย่าเป็นอะไรไปนะ คุณต้องอยู่รับคำขอโทษจากผมนะ ผมรักคุณนะภีม คุณอย่าทิ้งผมไปนะ ผมขอร้อง อย่าทิ้งผมไป”พาสุห์รีบคว้าเอามือคนทุรนทุรายเอาไว้ นึกไหว้วอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยคุ้มครองคนๆนี้ทั้งๆที่ความหวังดูจะริบหรี่
“พะ พาสุห์ มันมืดแล้ว มืดแล้ว ช่วยผมด้วย ชะช่วยผมด้วย ผมเจ็บ ผมเจ็บ”คนทุรนทุรายดิ้นอีกเฮือก พาสุห์รับกุมมือเจ้าตัวไว้พลางยกร่างนั้นขึ้นกอดแนบอก แล้วบอกในสิ่งที่ใจอยากจะบอก
“ภีม คุณอยู่ให้ผมได้ทำหน้าที่คนรักที่ดีก่อนได้มั๊ยคุณจะจากผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ อยู่รอผมนะผมพร้อมจะไปไหนมาไหนกับคุณตามที่คุณขอคุณสั่งแล้วภีม ผมจะไม่เอาแต่ใจตัวเองแล้ว ฝนตกฟ้าร้องยังไงผมจะไม่ยอมให้คุณเดินฝ่ามันไปเพียงลำพังอีกแล้วภีมผมรักคุณนะครับ คุณอย่าหลับนะ คุณต้องตื่น อย่าหลับนะครับ รถพยาบาลใกล้จะมาถึงแล้วอย่าหลับนะแข็งใจไว้ผมรักคุณ ผมรักคุณภีม คุณได้ยินมั๊ย ผมรักคุณ คุณต้องไม่เป็นไร คุณต้องไม่เป็นไร”

mind19mindPSU

ขออ่านอีกนิดนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

รักจนนาทีสุดท้าย