++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 22 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ถ้าพาสุห์มาถึง ภีมจะเอ่ยคำพูดแรกกับเขาว่าอะไร”
“ไม่รู้สิ เขาจะมาหรือเปล่าก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มตอบเลี่ยงๆด้วยยังคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอ่ยอะไรกับคนนั้นดี
“มาสิ ผมว่าเขาต้องมาถ้าเขารู้ว่าภีมรออยู่”ภาคินเอ่ยอีกก่อนจะจัดการกดเบอร์ฝ่ายนั้นเพื่อโทรหาอีกรอบ
“ปิดเครื่องไปเลยแฮะ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนที่นอนดูพฤติกรรมอยู่บนเตียง
“แบตหมดหรือเปล่า”ภิธารออกความเห็นบ้าง ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อเกิดเจ็บเสียดที่แผลตรงหัวใจขึ้นมาดื้อ
“ภีมเป็นอะไรไม่รู้อ่ะคิน อยู่ๆก็เจ็บแผล”เด็กหนุ่มนิ่วหน้าบอกคนใกล้ตัว
“งั้นเดี๋ยวคินเรียกหมอให้นะ”คนใกล้ตัวอาสาลุกเดินออกจากห้อง คนบนเตียงมองตามหลัง ก่อนจะเกิดอาการตกใจหน่อยๆที่เห็นร่างรางๆของใครคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา
“พาสุห์”เด็กหนุ่มเรียกชื่อนั้นเสียงดังพอควร คนที่จะเดินออกจากห้องหันมานิ่วหน้ามองแล้วเอ่ยถาม
“ภีมเรียกใครนะครับ”
“ปะเปล่า ไม่มีอะไร”คนถูกถามตอบกลบเกลื่อน ก่อนจะผ่อนลมหายใจให้กับอาการเจ็บที่อาจทำให้ตาฝาดไป
ภาคินหายไปนานเด็กซักระยะ คนในห้องเกิดสงสัยว่าทำไมเจ้าตัวไปตามหมอนานผิดสังเกต แต่ช่างเถอะ อาการเจ็บเสียดที่ใจที่เกิดขึ้นฉับพลันนั้นได้หายไปแล้วนี่ อีกหน่อยเจ้าตัวคงจะเข้ามากระมัง คนคิดได้เอนตัวลงนอนก่อนค่อยๆผล็อยหลับไปในที่สุด
ม่านตาเด็กหนุ่มค่อยๆขยายขึ้นจนสามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน แวบแรกที่สายตาเริ่มเห็นภาพ เด็กหนุ่มเกิดอาการสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อเห็นใบหน้าของใครคนหนึ่งยิ้มเด่นอยู่ข้างๆแก้ม
“พาสุห์ คุณมาเมื่อไหร่”คนสะดุ้งผวาลืมตาเอ่ยถาม ก่อนจะเกิดอาการแปลกใจและระอาตัวเอง
“ทำไมชอบเพ้อถึงเขานักนะ เขาจะมาเขาก็มาเองน่ะแหละ”เด็กหนุ่มเอ่ยว่าตัวเอง เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองนอนแขนขาหักที่นี่แล้วกรกฤษณ์บอกว่าตนเคยเกิดอาการเช่นนี้
เสียงเปิดประตูห้องพร้อมเสียงฝีเท้าคนหลายคนดังเข้ามา คนในห้องใจสั่นอย่างประหลาดเมื่อคิดไปแล้วว่าหนึ่งในเจ้าของฝีเท้าเหล่านั้นจะเป็นคนที่หัวใจตนเพ้อหา
“วิวรรธน์ โอเล่”เด็กหนุ่มเอ่ยทักสองคนที่เดินเข้ามาหา ในใจแม้จะผิดหวังหน่อยๆที่ไม่เห็นคนที่อยากเจอ แต่ใบหน้าก็แสดงรอยยิ้มออกมาอยู่ดี
โอเล่ โผเข้าซบอกวิวรรธน์แล้วสะอื้นร้องอย่างคนที่อดทนอดกลั้นไม่ไหว คนบนเตียงเกิดฉงนหนัก มองสำรวจสภาพตัวเองอย่างแปลกใจ
“โอเล่ ภีมฟื้นแล้วนะ ร้องให้ทำไมกัน”เด็กหนุ่มเอ่ยทักออกไป แต่ความแปลกใจก็แล่นเข้ามาทักทายซ้ำสองเมื่อไม่ใช่แค่โอเล่เท่านั้นที่ร้องสะอื้นให้เห็น แต่อีกคนที่กำลังปลอบเพื่อนก็กำลังตกอยู่ในอาการเดียวกัน
“อ้าวร้องกันใหญ่เลย เป็นอะไรกันน่ะ”คนแปลกใจเอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนจะเบนสายตาไปหาคนที่หายไปนานแล้วกลับเข้ามาทีหลังสองคนที่กำลังร้องให้
“คิน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ แล้วทำไมคินไปนานจัง”เด็กหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้น
“คินขอโทษ เอ่อ แล้วอาการเจ็บแผลภีมเป็นไงบ้าง”ภาคินเอ่ยตอบก่อนชำเลืองมองสองคนที่กำลังยืนร้องไห้กันอยู่
“ผมขอบอกภีมเองแล้วกันนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบาบอกสองคนนั้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวเมื่อฝ่ายนั้นพยักหน้าพากันเดินออกไปจากห้อง
“คิน มีอะไรหรือเปล่าน่ะ”ภิธารเอ่ยถาม รู้สึกใจสั่นหน่อยๆที่เหตุการณ์ดูตึงเครียดผิดสังเกต
“ภีม คินอยู่ตรงนี้นะ มองหน้าคินไว้ดีๆ”ภาคินยังไม่ตอบคำถามแต่เดินเข้าไปหาคนถามแล้วเอื้อมมือฝ่ายนั้นมาบีบไว้
“คิน มีอะไรหรือเปล่าน่ะ”ภิธารเอ่ยถาม รู้สึกใจสั่นหน่อยๆที่เหตุการณ์ดูตึงเครียดผิดสังเกต
“ภีม คินอยู่ตรงนี้นะ มองหน้าคินไว้ดีๆ”ภาคินยังไม่ตอบคำถามแต่เดินเข้าไปหาคนถามแล้วเอื้อมมือฝ่ายนั้นมาบีบไว้
“คิน ทำไมมือคินเย็นจัง เกิดอะไรขึ้นข้างนอก”คนสัมผัสมือชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ภีมสัญญาก่อนนะว่าจะเข้มแข็ง”
“เข้มแข็ง ทำไมเหรอครับ คิน คิน เกิดอะไรขึ้นข้างนอกครับ”
“ภีมบอกก่อนสิว่าภีมจะเข้มแข็ง”
“ไม่ ไม่ คินอย่าพูดแบบนี้สิ คิน พาสุห์ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย พาสุห์ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย”ภาคินสะดุ้งตัวเย็นเมื่อจู่ๆสิ่งที่หลุดออกมาจากปากคนที่ตนอยากให้เข้มแข็งเอาไว้เป็นสิ่งที่ตนกำลังจะบอกเจ้าตัวตอนนี้
“พาสุห์ ภีม ภีม พุดถึงเขาทำไม”ชายหนุ่มเอ่ยถามหยั่งทาง สองคนที่เพิ่งออกไปจากห้องบอกอะไรคนนอนเจ็บคนนี้แล้วงั้นเหรอ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ คินบอกภีมสิ”คนบนเตียงเอ่ยคล้ายคลั่ง สัญชาตญาณภายในตัวบอกเหตุการณ์ล่วงหน้าไปแล้วว่าตนกำลังจะได้เผชิญกับข่าวใด เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านไปนั้น เขาคงไม่ได้เพ้อ ไม่ได้ฝัน พาสุห์มาหาเขาจริงๆ คนนั้นมายิ้มให้ตรงขอบเตียง แต่ในชั่วพริบตาเดียวภาพเจ้าตัวได้เลือนรางไป ก่อนที่เพื่อนสนิทสองคนของเจ้าตัวจะเข้ามายืนร้องให้แทนที่ มันหมายความว่ายังไง มันหมายความว่ายังไง
“ภีม ไม่เอาภีม อย่าเป็นแบบนี้ ภีมเจ็บอยู่นะ”ภาคินเข้ารั้งคนที่คล้ายจะคลั่งเมื่อเห็นเจ้าตัวพยายามจะตะกายลงจากเตียง
“ภีมจะไปหาเขา เขาอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยคิน พาสุห์อยู่ที่นี่ใช่มั๊ย พาสุห์อยู่ที่นี่ใช่มั๊ย เมื่อกี้เขามาหาผมคิน เมื่อกี้เขามาหาผมแล้ว”คนคลั่งเพ้อรำพัน คนที่พยายามรั้งกายเอาไว้อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ใช่มันเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่ว่า ร่างทั้งร่างของพาสุห์อยู่ที่นี่แล้วจริงๆ ร่างทั้งร่าง ใช่สิ เขาคิดแบบนี้ถูกแล้ว ก็ด้วยเมื่อก่อนหน้านี้ซักพักใหญ่ๆที่เขาได้ออกไปตามหมอให้คนๆนี้ ตอนก่อนจะกลับเข้าห้อง เข้าเห็นเต็มสองตาถึงเหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่ช่วยเข็นรถเข็นร่างโทรมเลือดของใครคนหนึ่งเข้ามา
“คนเจ็บประสบอุบัติเหตุรถชนประสานงากับรถพ่วงมาครับ”หนึ่งในพลเมืองดีที่นำส่งร่างคนนอนแน่นิ่งเอ่ยบอกเขาตอนที่เขาวิ่งเข้าไปถามถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเมื่อเห็นร่างนั้นเป็นพาสุห์
“ไม่น่าเลยอ่ะ อายุยังน้อย ไปที่ชอบๆเถอะพ่อคุณ”อีกคนที่มาด้วยกันเอ่ยสมทบชนิดที่ทำให้เขาตัวเย็น เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าคนๆนั้นคงพูดไปตามความรู้สึกที่เห็นสภาพคนนอนแน่นิ่งตอนนั้น ขนาดเขาเห็นเขายังเกิดอาการขนลุกจนต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
บาดแผลฉกรรจ์เกิดขึ้นที่ใบหน้าและศีรษะคนๆนั้นจนเลือดโชก!
“ภีม พาสุห์เขาไปดีแล้วภีม ภีมต้องเข้มแข็งนะ ภีมต้องเข้มแข็ง”ชายหนุ่มหลุดปากเอ่ยออกมาในที่สุดเมื่อเห็นอาการคนคลั่งดูจะดิ้นหนักที่จะตะกายลงจากเตียงโดยไม่สนใจว่าแผลตัวเองจะปริหรือไม่
“มะ หมายความว่าไงคิน ไม่จริง ไม่จริง ภีมไม่เชื่อ ภีมไม่เชื่อ”ภิธารลำล่ำละลั่กเอ่ยเมื่อได้ยินเต็มสองหูถึงสิ่งที่คนรั้งกายบอก เด็กหนุ่มหมดเรี่ยวแรงที่จะดิ้นไปชั่วขณะ
“พาสุห์เขาสัญญาจะดูแลภีมและกลับมาทำหน้าที่คนรักที่ดี เขาต้องไม่ผิดสัญญากับภีม เขาต้องไม่ผิดสัญญากับภีม เขาต้องไม่ผิดสัญญา เขาต้องไม่ผิดสัญญา”เสียงพูดปนเสียงสะอื้นดังลั่นไปทั้งห้องก่อนที่ทุกอย่างจะชุลมุนไปจนวุ่นเมื่อคนสะอื้นดิ้นหนักเพื่อจะลงจากเตียงเพื่อไปหาคนที่หัวใจเรียกร้องว่าอยากให้เจ้าตัวไม่เป็นอย่างที่ลมปากคนข้างตัวเอ่ย
“ใครอยู่ข้างนอกช่วยทีครับ ใครก็ได้ช่วยที”ภาคินตะโกนลั่นเมื่อดูว่าตนจะต้านแรงคนดิ้นไม่ไหว เห็นใจก็เห็นใจ แต่ก็ปล่อยให้เจ้าตัวออกไปตามที่หัวใจเรียกร้องไม่ได้เมื่อสภาพร่างกายของเจ้าตัวเองก็ร่อแร่พอตัว
“ว้าย เกิดอะไรขึ้น คนไข้แผลปริหมดแล้ว”นางพยาบาลคนแรกที่วิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์ร้องลั่นห้องก่อนจะเข้าไปจับตัวคนคลั่งให้อยู่กับที่อีกแรง แล้วทุกอย่างก็กลับมาสงบนิ่งตามเดิมเมื่อหมอที่ตามเข้ามาได้จัดการฉีดยานอนหลับให้คนเจ็บจนสลบไปทั้งหยาดน้ำตา
แดดแรงไล่ไอหมอกให้จางหาย ลมหนาวพัดเข้ามาอีกระลอก ร่างของใครคนหนึ่งห่อตัวกอดตัวเองมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่ทั้งสุขทั้งเศร้า
“มาวิ่งเล่นด้วยกันสิครับ อากาศดีออก”คนที่วิ่งไปมาเอ่ยขึ้นให้ได้ยิน คนถูกชวนรีบปาดน้ำตาที่ไหลซึมทิ้งบอกออกไปยิ้มๆ
“ซักวันนะครับพาสุห์ ผมจะวิ่งกับคุณ”
“พาสุห์ ชื่อนี้เพราะเนาะ คุณรู้ความหมายมั๊ยครับว่ามันแปลว่าอะไร”ฝ่ายนั้นหยุดวิ่งเดินมาเอ่ยถาม
“ผมก็อยากรู้ความหมายมันเหมือนกันครับ และผมยังรออยู่ว่าเจ้าของชื่อที่แท้จริงเขาจะกลับมาบอกผมเมื่อไร”ถึงครานี้คนพูดอดที่จะน้ำตาเอ่อซึมขึ้นมาอีกไม่ได้ คนข้างหน้าที่มองเห็นเอื้อมมือมาเช็ดให้เบาๆแล้วเอ่ย
“คุณคิดถึงเขามากเหรอครับ”
“ครับ ผมคิดถึงเขา ผมอยากให้เขากลับมารับรู้ว่าผมยอมให้อภัยเขาแล้ว และผมก็ยังรักเขา รักจนไม่อาจที่จะรักใครได้อีก”
“อืม ผมเอาใจช่วยนะครับว่าให้เขากลับมาหาคุณเร็วๆ เอ แล้วถึงวันนั้นแล้วเนี่ย เมื่อเขากลับมา คุณยังจะเรียกผมพาสุห์อีกมั๊ยครับ”
“เรียกสิครับ ผมจะเรียกคุณแบบนี้ตลอดไป”
“แล้วคุณไม่กลัวเขาว่าเอาเหรอครับ คุณไปเอาชื่อเขามาใช้กับคนที่ไม่รู้จักตัวเองแบบผม”
“เขาไม่ว่าหรอกครับ เขาจะยินดีด้วยซ้ำที่คุณยอมที่จะใช้ชื่อนี้”
“งั้นเหรอครับ งั้นไม่ว่าเขาจะกลับมาหรือไม่กลับมา ผมก็จะให้คุณเรียกผมชื่อนี้นะครับ ว่าแต่ว่าคุณจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีครับ”
“ภิธารครับ เรียกผมภิธาร”
“เออใช่สิ คุณเคยบอกผมแล้วนี่ ผมนี่แย่จังจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย ผมว่าผมไม่กวนคุณแล้วล่ะ ท่าทางคุณจะคิดถึงคนที่ชื่อพาสุห์ ดูสิ คุณร้องให้ใหญ่ ”คนพูดผละกายออกไปวิ่งเล่นกับแสงลมแสงแดดต่อแล้ว ภิธารทำท่าว่าจะคว้าตาม แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ชะงักมือเอาไว้ในที่สุด
พาสุห์ ผมดีใจนะที่คุณฟื้นมาอย่างปาฏิหาริย์ในวันนั้น แม้คุณจะยังจำอะไรไม่ได้เลยในวันนี้ ผมเป็นใคร คุณไม่รู้ คุณเคยบอกจะทำหน้าที่คนรักที่ดีกับผม คุณจำไม่ได้ มันน่าคิดนะครับ ผมเคยบอกคุณว่าผมคงเหมาะที่จะอยู่ในโลกเหงาๆของผม วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมพูดไม่ผิด แต่ผมจะยังรอนะครับ รอที่จะให้คุณก้าวเข้ามาในโลกของผมอย่างคนที่จำอะไรได้อีกครั้ง ขอเถอะนะครับพาสุห์ขอให้หัวใจผม.....มีรักแค่สักครั้ง.....
ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม
ที่ทำให้ฉัน ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้
เรื่องราวก็เดิมๆ เหมือนเดิมอยู่ทุกที
ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน
รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน
กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ
หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร
ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเอยด้วยน้ำตา
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ
เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ
เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ
ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไหร ไม่เคยจำ
ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน
ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้
ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที
ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา

                                                             จบบริบูรณ์

mind19mindPSU

อ่านจบอีกเรื่องแล้ว ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟแต่ตอนจบนี้เศร้าๆเนอะ
อ่านที่น้ำตาไหลตามเลยอ่ะกร๊าบ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

watsana

อ่านนิยาย ห้องนี้แล้ว จบไม่ค่อย สมหวังเลย

4_NAY

ทำไมทำกันยังงี้