บรรยากาศช่างเป็นใจ

李妙金

เรื่องนี้เกิดขึ้นในหอผู้ป่วยในห้องพิเศษ


มีนักศึกษาชายมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ซึ่งรักษาอยู่ในโรงพยาบาล คณะแพทย์...


แต่ก็คุยกันจนเพลิน นึกขึ้นได้ว่าดึกมากแล้ว


จึงขอลากลับ เวลา๔ทุ่มของที่รพ.นี้


โดยเฉพาะแผนกห้องพิเศษจะเงียบสงัดมากๆ...


เขาเดินผ่านห้องผู้ป่วยอื่นมาเรื่อยๆ


เพื่อเดินไปขึ้นลิฟท์ซึ่งอยู่ที่สุดทางเดินนี้


พยาบาลที่เคาท์เตอร์ก็ไม่อยู่เพราะไปดูแลผู้ป่วยห้องต่างๆ..


เขาเดินไปได้กลางทาง


ก็มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสีกากีลักษณะเหมือนเจ้าหน้าที่ส่งเอกสารทั่วๆไป


เดินเข้าประตูซึ่งเปิดอยู่...


เค้าคิดในใจ พยาบาลคงเรียกเขามาเอา specimen ไปส่งห้อง LAB


แต่นศ. ขนลุกโดยไม่รู้ตัว เมื่อชายคนดังกล่าวที่กำลังเดินใกล้เข้ามา...


.ไหล่และมือของผู้ชายคนนั้นนิ่งมาก


ไม่มีการขยับหรือแกว่ง


ตามจังหวะการเดินเลย


ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา เข้ามา


แต่นศ.ก็ยังเดินต่อไปข้างหน้า.


.เมื่อทั้งสองเดินสวนผ่านกัน


นศ.คนนั้นก็ก้มหน้า


แต่ก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม


เพราะชายคนนั้นลอยเหนือพื้น


ปลายนิ้วเท้าสองข้างของเขาชี้ลงไปที่พื้น..


.นักศึกษากลั้นใจเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด


เมื่อหันหลังกลับไปมองชายคนนั้น


ซึ่งเขาเองก็เหมือนจะรู้ตัว ชายคนดังกล่าวหยุดอยู่นิ่ง...


แล้วชายคนนั้นค่อยๆ หันหน้าซึ่งมีผมเผ้ารุงรัง


ผิวสีเทาๆ มายังนศ.แล้วยิ้มแหยะๆให้


พอเห็นอย่างนั้นนักศึกษาคนนั้นก็วิ่งออกจากรพ.ไปอย่างเสียสติ










จบแล้วครับ ไม่ค่อยน่ากลัว


แต่ลองนึกถึงทางเดินนะครับ


ไม่มีใคร มีเรากับเค้า


เดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ ตอนที่เดินสวนกัน


บรรยากาศช่างเป็นใจเนอะ..

Ifoot-ballZ

ทางเดินโรงแรมเป็นแบบนี้แหละ หยองเนอะ

Medmayom

แหมกะลังลุ้นเลยจบดื้อๆงั้น อะ

BBEERR

เดินกลับซ่าดีกว่า อิอิ

kohkae

ขอบคุณครับ