++ สานฝันนิรันดร ++ # 38

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“น้องกำลังชมว่าเจ้ารำได้อ่อนช้อยงดงามต่างหากเล่าดาวเรือง” พุดซ้อนพูดพลางยกมือขึ้นลูบไหล่บุตรสาวด้วยความเอ็นดู
“นั่นสิ ... เจ้าร่ายรำได้อ่อนช้อยกว่าผู้ใด” ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว“จริงมั๊ย สิน”
ดาวเรืองยิ้มจนแก้มแทบปริ
“สานฝัน” เด็กชายส่งเสียงเรียกพลางเขย่าแขนชายหนุ่ม
“วันนี้ท่านจะเล่าเรื่องใดให้ข้าฟังอีก”
“วิกาลดึกมากแล้ว เจ้ายังจะฟังนิทานอีกหรือ” แสนซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล พูดขัดขึ้น
“พ่อว่า เจ้าเข้านอนได้แล้วกระมัง นั่งฟังสานฝันมาแต่เย็นย่ำ ไว้วันหลังค่อยฟังอีก ก็ยังมิสายดอก”
เด็กชายอิดออด หันหน้าไปมองผู้เป็นมารดา พุดซ้อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจ หันไปคุยกับดาวเรือง ท่าทางไม่ยินยอมของเด็กชาย ทำให้ชายหนุ่มอมยิ้ม
“เชื่อฟังบิดาเถอะเจ้า” พูดพลางชายหนุ่มก็ลูบหัวเด็กชายด้วยความเอ็นดู “เอาอย่างนี้ ถ้าบิดาเจาอนุญาต ข้าจะเล่านิทานกล่อมเจ้าจนหลับ ดีหรือไม่”
เด็กชายได้ฟังก็หันหน้าไปทางบิดา แสนมองดูท่าทางของชายหนุ่มชาวต่างชาติ ที่แสดงท่าทางรักใคร่เอ็นดูบุตรชายเขานัก จึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เด็กชายยิ้มด้วยความดีใจ ลุกขึ้นกึ่งจูงกึ่งลากชายหนุ่มเดินลับหายไปทางห้องนอน
“ดูเจ้าสินช่างติดใจสานฝันนัก” แสนพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ
“สานฝันเองก็เอ็นดูบุตรเราอยู่ไม่น้อย ดูราวกับพี่ชายคนโต กับน้องชายคนเล็กก็มิปาน” พุดซ้อนพูดพลางลุขึ้น จูงมือดาวเรือง พากันเดินไปนั่งข้างๆแสนผู้สามี
“ช่างน่าอิจฉาเจ้าสินนัก” ดาวเรืองพูดอย่างแง่งอน
“ดูเจ้าสิ” พุดซ้อนเอ็ด
“เจ้าเป็นสาวแล้วนะ กระไรมาพูดเยี่ยงนี้”
“พ่อดูแม่สิ คิดไปถึงไหนแล้ว” ดาวเรืองหัวเราะคิกคัก
“ลูกหมายความว่า น่าอิจฉาที่เจ้าสินได้ฟังนิทานก่อนนอน ข้าเองก็อยากฟังสานฝัน เล่าเรื่องบ้านเมืองที่เขาเดินทางไปพบเจอมายิ่งแล้ว”
“แค่นั้นจริงฤา” แสนถามบุตรสาว “ความจริงเจ้าก็เป็นสาวแล้ว อีกไม่นานก็คงออกเรือนได้ สานฝันเองก็เป็นบุรุษที่อัธยาศัยดี ถึงจะดูมิค่อยเข้มแข็งนัก ผิดแต่ว่าเป็นฝรั่งตาน้ำข้าว ทำมาหากินอะไรก็ไม่แน่ชัด”
“ดูสิ พ่อเองก็คิดไปถึงไหนแล้ว” ดาวเรืองร้องอุทธรณ์
“ข้าหาได้คิดเช่นชู้สาวไม่ ข้าคิดเพียงว่า หากมีพี่ชายเยี่ยงนี้สักคน คงจักดีไม่น้อย”
“คุณสเตฟานครับ” ทรงเดชเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นสเตฟานนั่งนิ่งอยู่นาน
เสียงนั้นทำให้สเตฟานซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ต้องออกมาจากห้วงคิดคำนึงถึงอดีต เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง
“ดีแล้วเหรอครับที่ทำแบบนี้”
“อื้อ” สเตฟานรับคำเบาๆ
“คุณเองก็เหนื่อยมามากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ” พูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟา ไปยืนอยู่ริมกระจกหน้าต่างบานใหญ่ สายตาเหม่อมองออกไปภายนอก
ทรงเดชมองดูสเตฟานด้วยความเป็นห่วง สักครู่จึงเดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูห้องไว้อย่างเรียบร้อย
บทที่ ๔๔
“คุณปู่ไปดูคุณสเตฟานหน่อยนะครับ ไม่ออกจากห้องมาหลายวันแล้ว” ทรงเดชรายงานทันทีที่ทรงศักดิ์ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน
“คุณท่านคงอยากพักผ่อนมั๊ง หรือว่าช่วงนี้ ‘งาน’ ท่านเยอะ ก็เลยไม่ค่อยได้ลงมา” ทรงศักด์ซึ่งเพิ่งกลับมาจากการไปติดต่องานต่างประเทศ ตอบยิ้มๆ
“คุณปู่ไปดูเองดีกว่าครับ ผมไม่รู้จะบอกยังไงดี” ทรงเดชบอกด้วยสีหน้ากังวล
“คุณท่านครับ” ทรงศักดิ์ส่งเสียงเรียก หลังจากที่ยืนนิ่งอยู่นาน
สเตฟานกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้พักผ่อน พาดขาไว้บนเก้าอี้วางขา มือทั้งสองประสานกันไว้ในระดับเข็มขัด ดวงตาหลับพริ้ม เมื่อทรงศักดิ์เปิดประตูเข้าห้องมาก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ทั้งๆที่ทุกครั้งก็จะทักทายเขาด้วยดี ทรงศักดิ์เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆเก้าอี้อยู่นาน จึงส่งเสียงเรียกออกไป
“คุณท่านครับ” ทรงศักดิ์เรียกอีกครั้ง แต่ยังเหมือนเดิม
เมื่อเห็นท่าทางผิดปรกติ จึงเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความกังวล แต่พอเขาขยับตัว มือของสเตฟานข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาโบกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าให้ออกไป ทรงศักดิ์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ต้องเดินออกจาห้องไปตามคำสั่ง
“คุณท่านจะไม่ออกไปข้างนอกบ้างหรือครับ ตั้งแต่ผมกลับมาผมยังไม่เป็นคุณท่านออกจากห้องเลยแม้แต่ก้าวเดียว” ทรงศักดิ์พูดด้วยความเป็นห่วง เมื่อพบว่า ‘คุณท่าน’ ของเขาไม่ได้ออกมาจากห้องพักเลย เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้ว นับจากที่เขากลับมาจากการเดินทางไปติดต่องานที่ต่างประเทศ
ไม่มีคำตอบ ... สเตฟานยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้พักผ่อน ทอดขายาวไปบนเก้าอี้วางขา ดวงตาสีเขียวมรกตเหม่อลอย และไม่ส่องประกายแวววับเหมือนที่เคยเป็น
“ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาหาคุณท่านใหม่” ทรงศักดิ์กล่าวลา เมื่อเห็นว่าสเตฟานคงไม่โต้ตอบกับเขาเป็นแน่
“ทรงศักดิ์” สเตฟานเอ่ยปากเป็นครั้งแรก ทำให้ทรงศักดิ์หันตัวกลับมาทันทีด้วยความกระตือรือร้น
“ผมไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงผม ขอเวลาให้ผมอยู่แบบนี้สักพัก แค่นี้แหละ” พูดจบก็พริ้มตาลง
ทรงศักดิ์ถอนหายใจ หันหลังเดินไปเปิดประตูและออกจากห้องไป แต่หากเขายังอยู่ต่ออีกสักหน่อย คงจะเห็นหยดน้ำที่เริ่มก่อตัวขึ้น
และค่อยๆไหลรินจากหัวตา ลงสู่แก้มที่ขาวซีดของสเตฟาน
“เป็นยังไงบ้างครับ” ทรงเดชลุกขึ้นเดินจากโต๊ะทำงาน เดินเข้าไปหาคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา
“เหมือนเดิม” ทรงศักดิ์ตอบพลางถอนหายใจ เดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาว ทรงเดชก็เดินตามไปนั่งลงข้างๆ
“แกยังไม่ได้เล่าให้ชั้นฟังเลย ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ชั้นไม่อยู่” น้ำเสียงของทรงศักดิ์เข้มขึ้นทันที
“เอ้อ คือ...” ทรงเดชอึกอัก ถูมือไปมา
“หรือว่าเกียวกับคุณภูริทัต” ทรงศักดิ์ถามหลังจากที่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“คืองี้ครับปู่” ทรงเดชค่อยๆใช้ความคิดเรียบเรียงเรื่องราว
“คุณรังสรรค์ กับคุณปรีชา ถูกพวกโจชัวร์จับไป แล้วพวกนั้นก็ตามไปจนเจอคุณภูริทัต คุณสเตฟานกับผมก็เลยพากันไปช่วย .......”
ทรงเดช ค่อยๆเล่าเรื่องราวต่างๆอย่างระมัดระวังเท่าที่รู้ พยายามไม่ให้ตกหล่นในรายละเอียด
หลังจากที่สเตฟาน ‘ล่วงหน้า’ ไปก่อน ทรงเดชก็ใช้เวลาพักใหญ่ๆจึงขับรถไปถึงจุดหมาย ชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ และอีกคนนั่งอยู่บนพื้น ทำให้เขาต้องจ้องมองด้วยความสังเกต จึงเห็นว่าคนที่ยืนอยู่คือปรีชาและรังสรรค์ ส่วนคนที่นั่งอยู่นั้นคือภูริทัต มองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่ามีใครอื่นอยู่อีก จีงลงจากรถกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาคนทั้งสาม
“คุณสรรค์ คุณชา” ทรงเดชส่งเสียงเรียก “ปลอดภัยรึเปล่าครับ”
ไม่มีคำตอบจากคนทั้งสอง นอกจากความนิ่งเงียบราวรูปปั้น ทรงเดชยืนงงอยู่ชั่วครู่ จึงหันไปสนใจภูริทัตแทน
“คุณทัต เป็นยังไงมั่งครับ” ทรงเดชทรุดตัวลงนั่ง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของภูริทัต
“คุณทัตเป็นอะไรไปครับ” พูดพลงเอื้อมมือไปจับไหล่ของชายหนุ่ม
“หายไปแล้ว ... หายไปแล้ว ... จู่ๆก็หายไปหมด” ภูริทัตพึมพำ ดวงตาทอแววหวาดหวั่น
“คนพวกนั้นเป็นอะไรกันแน่” น้ำเสียงสั่นเครือ
“สานฝันเค้าเป็นอะไรกันแน่”
“ใจเย็นๆครับคุณทัต” ทรงเดชพยายามปลอบ
“เราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากันนะครับ”
ใช้เวลาไม่มากนักในการพาภูริทัตเข้าไปในบ้าน สำหรับปรีชาและรังสรรค์ น่าแปลกที่คนทั้งสองเดินช้าๆตามเข้ามาในบ้านเอง แล้วพากันนั่งลงบนเก้าอี้ของชุดโซฟาในห้องรับแขก ทรงเดชมองดูท่าทางราวกับหุ่นยนต์ของคนทั้งสอง ด้วยความประหลาดใจ แต่ที่น่าเป็นห่วงคือภูริทัต นั่งก้มหน้ายกมือขึ้นกุมศรีษะ ตัวสั่นเทา
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณทัต” ทรงเดชนั่งลงข้างๆ ถามอย่างระมัดระวัง
“คนพวกนั้น ... พวกนั้นสองคนกัดคอสานฝัน แล้ว ... แล้ว ...” น้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่น่าเป็นไปได้... มันอะไรกัน”
“คุณสานฝันโดนทำร้ายเหรอครับ” ทรงเดชถามแล้วก็มองดูท่าทางของภูริทัตที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“สองคนนั้นค่อยๆกลายเป็นคนแก่ แล้ว...แล้วกลายเป็นฝุ่น ... หายไป”  ภูริทัตเล่าด้วยสีหน้าหวาดกลัว คิ้วกระตุกเป็นระยะ “มันเป็นไปได้ยังไง ทำไมมันเป็นอย่างนั้นได้”
“ใจเย็นครับคุณทัต แล้วคุณสเตฟานล่ะครับ”
“สเตฟาน ใช่ สเตฟาน ... สานฝัน” ภูริทัตหยุดไปชั่วครู่แล้วพูดต่อด้วยสีหน้าพรั่นพรึง
“คนที่เหมือนสานฝัน พุ่งเข้าหาสานฝัน แล้ว ... แล้วพวกเค้าก็หายไป ... หายไปเลย ... หายวับไปจากตรงนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”  
ภูริทัตจับแขนทรงเดชเขย่าไปมา ท่าทางตกใจเต็มที่ พูดเสียงดัง เหมือนจะเริ่มคุมสติไม่อยู่
“ตกลงคนพวกนั้นเป็นอะไรกันแน่ เป็นคนรึเปล่า คุณบอกผม ... พวกนั้นเป็นอะไรกัน”
“เอ้อ ... คุณทัตใจเย็นๆนะครับ ตั้งสติก่อน ใจเย็นนะครับ”
ทรงเดชพยายามพูดปลอบ ภูริทัตหยุดโวยวาย เปลี่ยนเป็นนั่งก้มหน้าเอามือปิดหน้า ไหล่สั่นระริก ทรงเดชมองดูด้วยความกังวล แล้วเขาก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ จึงหันมองไปตามเสียง ขณะที่จะส่งเสียงเรียกชื่อของคนที่ปรากฏตัวขึ้นมา ก็ได้รับสัญญาณบอกว่าให้เงียบไว้
สเตฟานมาถึงห้องรับแขกภายในบ้านของภูริทัตได้พักหนึ่งแล้ว มองดูท่าทีที่ตื่นตระหนกของชายหนุ่มแล้วก็อดถอนใจออกมาไม่ได้ เหมือนเสียงนั้นจะทำให้ทรงเดชรู้สึกตัว จึงหันมาทางเขา สเตฟานก็ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นสัญญาณบอกให้เงียบไว้ ทรงเดชก็ทำตามและหันหน้ากลับไปมองดูรังสรรค์กับปรีชา พอเขาหันกลับมาทางภูริทัตอีกครั้ง ก็เห็นว่าชายหนุ่มสงบนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของสเตฟานเสียแล้ว
“ผมทำให้หลับไปแล้ว” สเตฟานบอกกับทรงเดชด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“คุณปลอดภัยใช่มั๊ยครับ” สเตฟานไม่ตอบแต่พยักหน้าน้อยๆ
“แล้วพวกโจชัวร์ล่ะครับ” ทรงเดชถามต่อ
สเตฟานไม่ตอบ เดินเข้าหาภูริทัตที่นั่งอยู่
“เดี๋ยวผมมานะ”
พูดจบก็อุ้มภูริทัตเดินขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน ทรงเดชมองดูด้วยความแปลกใจ เพราะภูริทัตมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าสเตฟาน แต่กลับถูกอุ้มไปราวกับไร้น้ำหนัก สักพักสเตฟานก็กลับลงมานั่งลงบนโซฟา ล้วงเอาสายสร้อยของตนออกมา
“พวกเราก็ไปกันเถอะ พาสองคนนี้กลับไปที่โรงแรมก่อน”
“เดี๋ยวครับ” ทรงเดชขัดขึ้น
“แล้ว ‘ของ’ ชิ้นนั้นล่ะครับ คุณบอกว่าจะต้องใช้ช่วยสองคนนี้”
“ผมเอามาแล้ว” สเตฟานพูดเบาๆ ยื่นมือออกมาข้างหน้าเล็กน้อย ทรงเดชมองไปบนผ่ามือก็มองเห็น ‘ของ’ ชิ้นนั้น เพียงแต่ไม่มีตัวเรือน มีเพียงอัญมณีสีเขียวสดใสวางอยู่บนใจกลางฝ่ามือของสเตฟาน อัญมณีสีเขียว ส่องประกายแวววาว ประกายสีเขียวราวมรกตเนื้อดี ... กรีนอายส์

บทที่ ๔๔
“ไม่~~~~~~~~~~~~~” ภูริทัตตะโกนเสียงดัง
“อะไรของเอ็งวะไอ้ทัต” ปรีชาหันไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่บนเบาะส่วนหลังของรถยนต์
“นั่นดิ เป็นอะไรวะ ฝันกลางวันรึไง” รังสรรค์มองผ่านกระจกมองหลัง ไปยังเพื่อนที่นั่งหลับมาตลอด ตั้งแต่ขับรถออกมาจากร้านอาหารแล้วจู่ๆก็ตื่นขึ้นมา แล้วส่งเสียงร้องดังลั่นรถ

peemakung

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ