++ Boys' Expo รักอยู่ที่ใด ++ @ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “ดีครับพี่ด้น”มีเสียงหนึ่งร้องทักและด้นก็หันไปพบจ้อนยืนยิ้มอยู่ข้างหลังจ้อนใส่ตุ้มหูรูปดาวสีดำที่ติ่งหูข้างซ้ายและใส่ตุ่มหูแบบเป็นห่วงธรรมดาๆที่ติ่งหูทั้งสองข้าง เฟรชชี่สุดหล่อคนนี้เจาะหูสามรู เท่ากับด้นเลย
   “ว่าไง จ้อน” ด้นร้องทักตอบและยิ้มอย่างที่ทุกคนหลงรักให้จ้อนหนึ่งที
   “ร้อนนะครับ” จ้อนกำลังเดินอ้อมจะมานั่งข้างๆจ้อนแต่งชุดนักเรียนแบบเด็กเถื่อนๆ กางเกงกากีตัวเล็กที่สั้นพอดีเข่ากับเสื้อพอดีตัวที่ไม่สอดชายเสื้อเข้าใต้กางเกงถุกเท้าสีน้ำตาลเข้มแบบที่เด็กโรงเรียนนี้เท่านั้นจะใส่ถูกดึงให้ตึงใส่คู่กับรองเท้านันยางดูเหมือนนักเรียนจากยุก 80s เถื่อน เท่ เซอร์ และ Old-Schoolมากๆ
“ร้อนโคตร” ด้นตอบ
   “แล้วไมพี่ไม่เข้าไปในโรงเรียนละครับ” จ้อนถาม ด้นสังเกตเห็นต่างหูรูปดอกไม้สีดำอันเล็กๆ สามอันติดอยู่ที่กระเป๋าเสื้อนักเรียนของจ้อน
   “ดอกไม้น่ารักอ่ะ” ด้นร้องและชี้ไปที่กิ๊บนั่น
   “อ๋อ” จ้อนมองที่กระเป๋าเสื้อของตัวเองแล้วพยักหน้า “ของพี่ด้นก็น่ารักนะครับ” จ้องชี้ไปที่กิ๊บยาวๆ สีเขียวกับสีชมพูเรียบๆ ที่ติดอยู่ที่ปกเสื้อของด้น
   “แรกกันได้ปะ” ด้นพูดพลางดึงกิ๊บออกมาจากปกเสื้อแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ จ้อนเพื่อที่จะหนีบให้จ้อน ด้นได้กลิ่นโคคาโคล่าจางๆ จากลมหายใจจ้อน
    “แล้วอันนี้พี่จะติดตรงไหนครับ” จ้อนถาม ถือต่างหูรูปดอกไม้สีดำเล็กๆ สามอันอยู่ในมือ
   “อืม” ด้นทำท่าคิด “ไม่เอา พี่ไม่ติดอ่ะ มันไม่เข้า มานี่มา” แล้วจ้อนก็คว้าเอาต่างหูนั่นไปติดเรียงกันสามอันข้างๆ กิ๊บของด้นที่ด้นหนีบไว้ที่ปกเสื้อของจ้อนก่อนหน้านี้
“ติดไว้คู่กันแบบนี้” ด้นว่า
   “พี่ครับ ผมต้องเข้าไปในโรงเรียนแล้ว ผมมีซ้อมงานแสดงเฟรชชี่ตอนสิบโมง” จ้อนว่าพร้อมกับดูเวลาด้วยนาฬิกาเทก ฮอยเอ่อสีเนื้อโลหะเงินด้านๆ เรือนละสามหมื่น
   นั่นหนะสิ จ้อนเป็นเฟรชชี่สายวิทย์นี่หว่า แล้วปีนี้พวกเฟรชชี่ใหม่ๆ จะโชว์อะไรวะ
   “โอเค งั้นไว้เจอกันที่หัวหินนะ” ด้นยิ้มให้จ้อนเรียบๆ ไม่รู้ทำไม ด้นไม่อยากให้จ้อนทิ้งด้นไว้แบบนี้เลย
   “ครับ บายๆ” จ้อนพยักหน้ายิ้มลาแล้วก็ลุกจากไป ซึ้งก็พอดีกับตอนที่เข็มเดินเข้ามาทำหน้าบึ่ง
   “คุยอะไรกับไอ้เจ้าเด็กนั่น” เข็มทำหน้างอนๆ น่ารักชะมัดเลย
   “ไม่มีอะไร น้องเค้าแค่เข้ามาจีบ” ด้นตอบและยิ้มอย่างกวนๆ
   “ไอ้บ้า” เข็มค้อน หันหน้าหนี
   “โอ๋ๆ พูดเล่นน่า น้องเค้าก็แค่เข้ามาคุยเล่นเฉยๆ” ด้นหัวเราะเบาๆ แล้วเอนตัวลงกอดเอวซบพิงหลังเข็ม เข็มยังคงเงียบ “ด้นชอบมากเลยเอวเข็มหลังเข็มเนี่ย มันแน่น มันฟิทมาก” ด้นเอาหน้าถูไปมา
“กลิ่นก็หอม” ว่าแล้วด้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นของเข็มเป็นกลิ่นที่ด้นไม่รู้จักชื่อ มันเป็นโคโลนจากอิตาลี่ที่มีกลิ่นแบบผู้ชาย แต่ก็เป็นกลิ่นแบบผู้ชายที่หวานที่สุดแน่ๆ เพราะมันกลิ่นเหมือนแป้งเด็กผสมกับครีมอาบน้ำลักซ์
   “หึงนะ” เข็มพูดแล้วก็เอามือถูที่แขนด้น
   “หึงสิดี ด้นชอบ ด้นชอบให้เข็มหวงด้น ด้นชอบให้เข็มหึงด้น” ด้นยิ้มให้เข็มตอนที่เข็มหันหน้ามาสงสัย
“เพราะว่าตอนเข็มหึงเข็มน่ารักมาก”
   “บ้า” เข็มหน้าแดง
“ไปซื้อตั๋วกันเถอะ”
   “ไม่ต้องแล้ว ด้นซื้อรอบสิบโมงสิบห้าไว้แล้วสองใบ” ด้นกดหน้าจมลงไปในแผ่นหลังของเข็มแล้วส่ายไปมา
   “ทำไมซื้อตั๋วไม่ยอมถาม ถ้าเข็มมาไม่ทันจะทำไง” เข็มตีด้นที่แขนหนึ่งที
   “เข็มไม่มีทางมาไม่ทันหรอก เพราะเข็มจะมาตอนที่ด้นอยากให้มาเสมอ” ด้นกระชับวงแขนที่กอดเข็มแน่นขึ้น
“ด้นเพียงแค่นึกถึงเข็ม เข็มก็จะมาอยู่ตรงหน้าด้นแล้ว”
   “งั้นเราเข้าไปดูดาวกันเถอะ” แล้วเข็มก็จูงมือด้นเข้าไปในอาคารท้องฟ้าจำลอง ด้นใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ หมดไปกับการนั่งซบไหล่เข็มมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า เริ่มจากด้นเห็นพระปรางค์วัดอรุณฯ ยอดของวัดพระแก้วและพระบรมมหาราชวัง ยอดพระที่นั่งอนันตสมาคม พระบรมรูปทรงม้าเป็นเงาในยามบ่ายวันแดดจัดที่อากาศดีในกรุงเทพฯ แล้วพระอาทิตย์ก็ค่อยๆ คล้อยลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ เข็มกุมมือด้นไว้ ด้นยิ้มให้เข็มในแสงสุดท้ายของวันก่อนที่จะมืดลง ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข็มกำมะหยี่เริ่มมีดวงดาวเล็กๆ พร่างพราว เสียงผู้บรรยายค่อยๆ บอกว่าดาวสำคัญๆ แต่ละดวงอยู่ตรงไหน ด้นเห็นดาวศุกร์ตอนหัวค่ำที่เค้าเรียกกันกันว่าดาวประจำเมืองหรือ Evening Star ด้นเห็นหมูดาวต่างๆ ในจักรราศีและดาวนพเคราะห์ค่อยๆ ทยอยกันขึ้นตามขอบฟ้าทิศต่างๆ ในตำแหน่งและเวลาของมันตามที่ผู้บรรยายใช้เลเซ่อลูกศรสีเขียวชี้ให้ดูและเล่าถึงตำนานให้ฟัง ที่ขอบฟ้าด้านทิศตะวันออกเริ่มสีแสงสีทองจับขอบฟ้า ผู้บรรยายชี้ให้ดูดาวศุกร์อีกครั้ง ดาวศุกร์ตอนที่มันขึ้นในเวลาใกล้รุ่งพวกเราจะเรียกมันว่าดาวประกายพรึกหรือ Morning Star ผู้บรรยายบอกว่าคนสมัยโบราณใช้อุปมาถึงหญิงงามที่โดนเด่นในสังคม แต่เข็มกระซิบบอกด้นว่าเข็มใช้ดาวศุกร์เปรียบกับด้นว่าเป็นดาวประจำใจ ไม่ว่าจะขึ้นที่ไหนเวลาไหน หัวค่ำ กลางดึกหรือใกล้รุ่ง ด้นก็เป็นดาวประจำใจของเข็มเสมอ
สิบสี่
   เสื้อผ้าสีชมพู เขียวอ่อน เหลืองอ่อนๆ สีฟ้า สีม่วงอ่อนถูกโยนมากองกันอยู่บนเตียงของปูน ปูนยศ ภุชพันธน์ซะจนเต็มเตียงไปหมด ด้นกำลังจัดของไปหัวหิน ปกติแล้วด้นกับเพื่อนๆ ไปหัวหินกันเป็นประจำ แต่เพราะว่าการไปหัวหินคราวนี้มีการระบุ Dress code เอาไว้ และมันก็ระบุว่า Glam! Glam! Glam! เท่านั้น มันทำให้ปูนต้องคิดหนักว่าจะใส่ชุดไหนอย่างไรให้ดู Glam! Glam! Glam! สมกับ Dress code ดี
         ทำอย่างกับว่าในโลกนี้มีชุดไหนที่ปูนใส่แล้วจะไม่ Glam! อย่างนั้นหละ
   “แกว่าชั้นเอากางเกงว่ายน้ำไปกี่ตัวดีวะ” ปูนร้องถามปานวาดน้องสาวผู้สวยนิ่งเยือกเย็นดุจนางเอกนิยายจีนโบราณที่กำลังสารวนอยู่กับข้าวของของตัวเองเหมือนกัน
   “เอาไปสองสามตัวก็พอ” เธอตะโกนตอบมาส่งๆ ปูนจัดการคว้าเอากางเกงว่ายน้ำแบบบิคินีสีดำของสปีโด้กับกางเกงว่ายน้ำแบบไม่มีขาที่มีลักษณะเหมือนกางเกงในสีฟ้ากับสีเขียวเอวต่ำของ Le Coq และ Montagut อย่างละตัวมาวางไว้ข้างๆ หมวกแค็ปวินเทจสีชมพูและสีฟ้าของ Gluff กับ McPeasons อย่างละใบ ปูนคว้าเสื้อยืดโปโลและเสื้อเชิร์ตสีชมพู เขียวอ่อน เหลืองอ่อนๆ สีฟ้าและสีม่วงอ่อนๆ ของ Ben Sherman, Penguin Classic, Montagut และ Pual Frank มาพับให้เรียบร้อยทั้งหมดนับได้เจ็ดตัว ปูนงงกับตัวเองว่าแค่ไปหัวหินสองคืนทำไมจะต้องเอาเสื้อไปถึงเจ็ดตัว แต่ปูนก็ไม่ใส่ใจ ใครจะไปรู้เพราะบางทีปูนอาจจะต้องใช้มากกว่าเจ็ดตัวด้วยซ้ำ ปูนพับกางเกงกีฬาขาสั้นของ Le Coq และ Adidas อีกสองตัว ปูนเปิดตู้รองเท้าหยิบรองเท้าแตะหูหนีบของ Pacific Union สีชมพูกับสีเขียวอย่างละคู่เอามาวางที่พื้น ปูนหยิบกล่องเครื่องประดับแล้วเลือกเอาสร้อยข้อเท้าถักที่ซื้อมาจากจตุจักร วังหลังและท่าพระจันทร์ออกมาสามเส้น โยนมันลงไปในกล่องตุ้มหู และก็พอดีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปูนมองที่หน้าจอ เป็นขวัญที่โทรเข้ามา
   “ว่าไง หนุ่มน้อย หรือว่าจะเป็นสาวน้อยดี” ปูนพูดใส่โทรศัพท์พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง
  “ทำมาเป็นพูด พี่ปูนรู้ปะเมื่อกี้ขวัญเห็นอะไร” เสียงขวัญดังลอดมาตามสาย ปูนกรอกตา ใครจะรู้ละวะว่าแกเห็นอะไร
   “อะไรล่ะจ๊ะ”
   “เมื่อกี้พี่ด้นกับพี่เข็มนั่งกอดกันที่ท้องฟ้าจำลอง มีคนโทรไปฟ้องอาจารย์ในโรงเรียนด้วย แต่พอออกมาดูก็ไม่เจอพี่ด้นกับพี่เข็มแล้ว”
   “อ๋อ สงสัยจะเข้าไปในท้องฟ้าจำลองละมั้ง เห็นเค้าว่าวันนี้จะไปดูดาวกัน” ปูนว่า
   “ถูก เพราะว่าสายของขวัญบอกว่ามีคนเห็นพี่ด้นกับพีเข็มเข้าไปดูดาว แต่พออาจารย์ถามว่าเห็นสองคนนั้นมั้ยเด็กๆ แถวนั้นพากันบอกว่าไม่เห็น”
   “แฟนคลับเค้าเยอะนี่น่าสองคนนี้ เค้าก็ช่วยๆ กันไป” ปูนล้มตัวลงบนเตียง ไม่มีเรื่องอะไรใหม่
   “เมื่อกี้มีคนเห็นพี่พลอยมาที่เอกมัยด้วย” พลอยไปเอกมัยเหรอ ไปทำไมกันวะ
   “เค้าคงมีธุระแถวๆ นั้นมั้ง” มีธุระกับดัตช์หนะสิ ปูนคิดในใจ
   “เค้ามาถามหาพี่ดัตช์อ่ะ” อ้าวเวร กูคิดเล่นๆ นะเนี่ย
   “แล้วเจอดัตช์หรือเป่าล่ะ” ปูนก็ถามไปงั้นๆ
   “จะเจอได้ไงพี่ พี่ดัตช์เค้าเผ่นหนีไปก่อนแล้วแปปเดียวเอง” ดัตช์หนีหน้าพลอยหรอ
   “อ้าว ทำไมล่ะ ทำไมดัตช์ต้องหนีพลอยด้วย”
   “จะไปรู้เหรอพี่ ไว้พี่ลองถามเฮียเค้าดูด้วยนะ ขวัญวางแล้วๆ จ้อนมันมาแล้ว” แล้วสัญญาณก็ถูกตัดทันที
   ปูนวางโทรศัพท์ลงที่ข้างๆ ตัว ตั้งแต่ตอนที่ปูนมีอะไรกับดัตช์บนสนามบาสฯ ในร่มที่โรงเรียนเมื่อวานตอนเที่ยงๆ ปูนก็ไม่ได้เจอหรือโทรหาดัตช์อีกเลย เมื่อวานพอทั้งคนทำอะไรๆ กันเสร็จต่างก็นั่งขัดสมาธิเงียบก้มมองพื้นกับสลับมองหน้ากันไปมาจนออดหมดเวลาพักเที่ยงดัตช์จึงโน้มตัวมาหอมแก้มปูนแล้วลุกขึ้น ยื่นมือให้ปูนจับตอนยืนแล้วก็จูงมือกันลงมาจากสนามบาส ปูนกลับไปหาด้นที่นั่งรออยู่ในห้องเรียน ปูนมองหน้าด้นและด้นก็มองหน้าปูน ปูนรู้ว่าด้นมีคำถามร้อยแปดอยากจะถามแต่ด้นก็คงรู้ว่าปูนยังไม่อยากจะตอบ ด้นเลยได้แต่เงียบไป และพอเจอกันอีกทีตอนเย็นๆ ที่เอ็มโพเรี่ยม ด้นก็เดินยิ้มเข้ามากับเข็มอย่างมีความสุข
   จะว่าอย่างไรดีละ ปูนอยากมีแฟนแบบที่ด้นมีบ้างจัง และคนที่ปูนอยากจะได้มาเป็นแฟนในตอนนี้ก็คือ ... ปูนนึกถึงหนุ่มคนอื่นไม่ออกยกเว้นดัตช์คนเดียวเท่านั้น
สิบห้า
   พาย พระนาย สิหิงค์เพิ่งจะก้าวเท้าผ่านพ้นประตูโรงเรียนออกมาได้ไม่ถึงสองนาทีดีก็ต้องถูกดัตช์ ดาชาราห์ ไวย์รินทร์วิ่งเข้ามากระชากเกี่ยวแขนแล้วฉุดดึงให้วิ่งตาม
   “อะไรของมึงวะไอ้สาด” พายร้องถามขณะถูกดึงให้วิ่งเข้ามาใน สสวท. ที่ตั้งอยู่ติดกับโรงเรียน
      “มึงรีบพากูไปจากที่นี่ที พลอยกำลังจะมาหากูหวะ” ดัตช์ร้องอย่างร้อนรน ในขณะที่ดึงพายให้เดินออกประตูข้างของ สสวท. ที่อยู่ติดกับโรงเรียนดาราคาม ทั้งคู่กำลังจะเดินเข้าท้องฟ้าจำลองจากประตูหลัง
“แล้วทำไมมึงไม่อยากเจอพลอยมันวะ”พายถามในขณะที่ทั้งสองเดินมาถึงซากเครื่องบินเก่าๆที่ตั้งโชว์อยู่ข้างๆ อาคารท้องฟ้าจำลอง
   “กูไม่รู้หวะ กูรู้แต่ว่ากูไม่อยากเจอพลอยมึงรีบๆ พากูหนีไปทีเหอะ” ดัตช์หยุดเดินแล้วมองหน้าพายมือถือที่ดัตช์ถืออยู่ในมือกำลังสั่นดัตช์มองไปที่หน้าจอแล้วเงยหน้ามามองหน้าพายอีกครั้งพายรู้สึกได้ถึงความร้อนรนในสายตาของเพื่อนคนนี้

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

wi2

ขอบคุณมากนะครับ

bethbethbeth

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

khunnobi

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ