++ Boys' Expo รักอยู่ที่ใด ++ @ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วทำไมมึงไม่อยากเจอพลอยมันวะ”พายถามในขณะที่ทั้งสองเดินมาถึงซากเครื่องบินเก่าๆที่ตั้งโชว์อยู่ข้างๆ อาคารท้องฟ้าจำลอง
   “กูไม่รู้หวะ กูรู้แต่ว่ากูไม่อยากเจอพลอยมึงรีบๆ พากูหนีไปทีเหอะ” ดัตช์หยุดเดินแล้วมองหน้าพายมือถือที่ดัตช์ถืออยู่ในมือกำลังสั่นดัตช์มองไปที่หน้าจอแล้วเงยหน้ามามองหน้าพายอีกครั้งพายรู้สึกได้ถึงความร้อนรนในสายตาของเพื่อนคนนี้
เอาหละ ถึงแม้ว่าพายจะไม่รู้ว่าทำไมดัตช์ถึงไม่อยากเจอพลอย ที่สิ่งที่พายรู้คือดัตช์ไม่อยากจะเจอพลอยจริงๆ และดัตช์ก็กำลังส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ มาให้พาย
   “แล้วมึงจะให้กูพาไปไหน” พายถอนหายใจก่อนที่จะพูดออกไป
   “ไม่รู้หวะ เอาแค่อย่าเพิ่งให้พลอยได้เจอกูก็พอ” ดัตช์เท้าเอวหย่อยเข่าลงหนึ่งข้างแล้วส่ายหน้า มือถือเริ่มสั่นอีกครั้ง
   “งั้นมึงไปกับกู กูต้องไปรับด้นกับเข็มไปหัวหินพอดี มึงเตรียมของมายังล่ะ” พายกอดคอเพื่อนแล้วพาเดินมาทางประตูซื้อบัตรชมท้องฟ้าจำลอง
   “เฮ้ย งั้นกูไปหัวหินพร้อมพวกมึงเลยดีกว่า” ดัตช์ยิ้มดีใจสีหน้าลิงโลด
“แต่`ตัวเงินตัวทอง` กูยังไม่ได้เอาของมาเลยหวะ” ดัตช์ส่ายหน้าเสียดาย
   “เอางี้ กูต้องไปรับอีผัวเมียคู่นั่นที่บ้านไอ้ตัวผู้ เดี๋ยวมึงกลับไปเอาของแล้วเจอกันที่ Little Home ทองหล่อ” บ้านตัวผู้ที่ว่านั่นอยู่ที่ทองหล่อซอยเก้า ส่วนคอนโดของดัตช์นั่นอยู่เอกมัยซอยสิบหก จึงไม่รำบากเลยที่ดัตช์จะนั่งมอ’ไซค์รับจ่างมาเพียงแค่สิบห้าบาท
   “เออ ได้ๆ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหวะ” ดัตช์ทำท่าคิดก่อนนิดนึงก่อนที่จะตบไหล่พายเบาๆ แล้วพยักหน้า พอพูดจบดัตช์ก็ไม่รอช้ารีบแยกกับพายกลับไปเอาของที่บ้านทันที
   พายเดินผิวปากใช้นิ้วชี้ควงกุญแจรถเล่นๆ ระหว่างทางเดินไปยังรถที่จอดอยู่บนชั้นจอดรถของอาคารวิทยาศาสตร์หลาย ชั้นปากซอยทางเข้าโรงเรียน ตรงรั่วดอกแก้วของท้องฟ้าจำลองฝั่งตรงข้ามกับประตูทางเข้าศูนย์กีฬาบ้านกล้วย อยู่ๆ ก็มีแท็กซี่สีชมพูคันหนึ่งจอด ที่เบาะหลังคือพลอยที่กำลังเลื่อนกระจกลงและยื่นหน้าออกมา
   “พายเห็นดัตช์หรือป่าว” พลอยร้องถามในขณะที่เอามือถือจอหู
   “ไม่ครับ” พายโกหกไป พายไม่เข้าใจว่าทำไมพายต้องโกหกด้วย แต่พายแค่รู้ว่าดัตช์คงอยากจะให้พายทำแบบนี้แน่ๆ
   “แล้วดัตช์จะไปหัวหินด้วยหรือเป่าค่ะ” พลอยร้องถามอีก
   “น่าจะ” พายตอบ อ้ำๆ อึ้งๆ
   “ดีค่ะ งั้นฝากบอกดัตช์ด้วยนะคะถ้าเจอ บอกว่าพลอยไปหัวหินไม่ได้แล้ว” เท่านั้นหละ แล้วเธอก็เลื่อนกระจกลง รถแล่นวิ่งเข้าไปกลับรถในซอยโรงเรียน พายยักไหล่แล้วเดินต่อไปที่รถ
สิบหก
   พลอยชุดา นิมานรดีเดินลงส้นเท้าตึงๆๆ ด้วยความเกรี้ยวโกรธขณะที่เธอก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่ที่หน้าคอนโดของยศ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพายจะต้องโกหกเธอเรื่องดัตช์ เธอไม่มีข้อพิสูจน์หรอกว่าพายไม่ได้โกหกเธอ แต่เธอรู้เองโดยสัญชาติญาณว่าพายโกหกเธอแน่ๆ พวกผู้ชายนี่แย่จริงๆ เข้าข้างกัน พายเองก็ขึ้นชื้อว่าเจ้าชู้อยู่เหมือนกัน ที่จริงพายนี้หละเป็นเบอร์หนึ่งเลยเรื่องสาวๆ พายนั้นครบสูตรจริงๆ หล่อลูกครึ่ง รวย ไม่ได้รวยธรรมดาด้วย แต่ว่าพายยังใช้นามสกุลดังอีกด้วย ไม่ใช่ดังแบบพวกไฮโซนะ แต่ดังแบบพวกผู้ดี และถึงแม้ว่าพลอยเองก็ไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่ามันเป็นเรื่องจริง จริงๆ ที่ว่าพายนั้นเป็นพวกหนุ่มเจ้าเสน่ห์ คุณจะต้องหลงรักพายและยิ่งหลงรัก หลงรักเมื่อคุณได้คุยกับพาย หรือเมื่อพายได้ทำอะไรให้คุณ นั่นเป็นเพราะว่าพายนั้นโรแมนติกตลอดเวลา
   พลอยกดลิฟท์และยืนรอมองดูลูกศรสัญญาณที่บอกว่าตอนนี้ลิฟท์เดินทางลงมาถึงชั้นไหนแล้ว ลูกศรสีเขียวนั้นบอกว่าลิฟท์เดนิทางลงมาจากชั้น 7 ซึ้งเป็นชั้นที่ยศอยู่ มันค่อยๆ กระพริบและตัวเลขบอกชั้นสีแดงๆ ก็ค่อยๆ นับต่ำลงๆ จนมาถึง G ลิฟท์เปิดออกปรากฏเป็นหนุ่มลูกครึ่งหน้าหวานอายุราวๆ 24 ปีถือกล่องสีเหลี่ยมใบใหญ่ที่เขียนข้างกล่องไว้ว่า Mollerri’s ชื่อร้านอาหารอิตาเลี่ยนเล็กๆ น่ารักแสนจะ Cozy ที่อยู่ไม่ไกลในซอยคอนโดของยศ หนุ่มลูกครึ่งคนนั้นยิ้มให้พลอยขณะที่เดินออกมาจากลิฟท์ พลอยเองก็พลอยยิ้มให้เค้าเหมือนกัน พลอยรีบก้าวเท้าจะเข้าลิฟท์และประตูก็ดันเลื่อนปิดซะก่อน พลอยร้องกรี๊ดนิดหน่อยพองามและคิดว่าประตูลิฟท์คงจะหนีบขาเธอเข้าแล้ว แต่... ไม่แฮะ ประตูลิฟท์ไม่ได้หนีบขาเธอ เธอหันไปมองและเห็นว่าชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นเอามือกดประตูลิฟท์เอาไว้
   “ขอบคุณค่ะ” พลอยรีบพยักหน้าขอบคุณและเบี่ยงตัวเข้ามาในลิฟท์ กดชั้นเจ็ด แล้วเงยหน้ามามองชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นอีก เค้ายังคงยืนตรงนั้นและมองมาที่พลอย พลอยพยักหน้าและยิ้มให้เค้าในขณะที่ประตูลิฟท์กำลังปิด เหมือนอยู่ๆ โลกทั้งโลกก็ร้องตะโกนลั่น ไม่รู้ว่าพลอยคิดไปเองหรือว่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ของความหล่อกันแน่ ช่วงที่ประตู้นั้นกำลังจะปิดจนแนบสนิทพลอยรีบทรุดตัวลงนั่งกองกับพื้นเอามือขึ้นมากุมที่หน้าอกตัวเองด้วยความหวายหวาม
“ช่างหล่อเหลื--” ในขณะที่พลอยกำลังนั่งเข่าอ่อนกับความหล่อของชายหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นจู่ๆ ประตูลิฟท์ก็เปิดออกอีกครั้ง และปรากฏเป็นปูนกำลังวิ่งรี่เข้ามาในขณะที่ร้องขอบคุณพ่อหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นด้วย
   “อ้าวพลอย ไม่สบายเป็นลมไปหรอ” ปูนร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจยืนค้างอยู่ที่นอกลิฟท์
   พลอยแทบอยากจะร้องกรี๊ดแล้ววิ่งเข้าไปกระโจนใส่ปูนด้วยความโกรธ ใบหน้าเธอร้อนผ่าวและคิดว่ามันคงจะเริ่มมีสีแดงขึ้นเรื่อยๆ เธอยังคงนั่นกองอยู่กับพื้นในลิฟท์โดยที่มีปูนและพ่อหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นยืนมองอยู่ พลอยรีบลุกขึ้นแล้วกดลิฟท์ปิด ในขณะที่ประตูกำลังเลื่อนปิดมันก็เลื่อนเปิดอีกครั้ง นั่นเป็นเพราะว่าปูนกดมันให้เปิด ปูนร้องบอกขอบคุณหนุ่มลูกครึ่งคนนั้นแล้วก้าวเท้าเข้ามาให้ลิฟท์ ประตูลิฟท์ค่อยๆ ปิดและในที่สุดมันก็เคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นเจ็ดเสียที  พลอยต้องใช้ความพยายามอย่างมากไม่ให้เธอขาดสติและพลั้งมือฆ่าปูนให้ตายคาลิฟท์นั่น เธอช่างใช้ความพยายามอยากมากเหลือเกินเพื่อที่จะยักยั้งตนเองไม่ให้ก่อเรื่องร้าย
   “เมื่อเช้าเข้าโรงเรียนด้วยเหรอ” ปูนหันมามองชุดนักเรียนที่เธอสวมอยู่ในขณะที่ลิฟท์กำลังเดินทางขึ้นไปยังชั้นเจ็ดด้วยความเร็วเท่ากับทากคลาน
   ในความรู้สึกของพลอยน่ะนะ
   “ก็มีธุระนิดหน่อย” ธุระกับดัตช์น่ะ
   “เปิดเทอมวันแรกๆ ก็มีธุระเลยหรอ” ปูนถามอีก นั่นสิ เปิดเทอมวันแรกๆ ก็เอาแล้วหรอ ธุระของชั้นหนะมันก็เรื่องเกี่ยวกันเธอนั่นละนังเกย์ปูน ชั้นพยายามโทรหาดัตช์ทั้งคืนแต่ก็ไม่รับสายเลย พอเช้าชั้นเลยต้องมีธุระที่โรงเรียนเธอไงยะนังปูน ใครๆ ก็พูดกันว่าแกกับดัตช์มีอะไรๆ กันเมื่อวานนี้ และธุระของชั้นก็คือ ต้องทราบข้อเท็จจริงยังไงล่ะ
   “ใช่ วันแรกก็ไม่ใช่ย่อยๆ ซะแล้ว” พลอยพูดอย่างมากจริตเป็นพิเศษ
“แล้วปูนล่ะ เปิดเทอมวันแรกเป็นไง มีอะไรดีๆ เล่าให้ฟังบ้างหรือป่าว”
   “ก็--- ไม่มีอะไรดีๆ น่าฟังเลยเธอ” ปูนว่า ใช่สิ มันจะน่าฟังได้ยังไงล่ะ ก่อนที่พลอยจะได้พูดอะไรอีกประตูลิฟท์ก็เปิดเสียแล้วเมื่อทั้งคู่มาถึงชั้นเจ็ด ที่หน้าลิฟท์คือยศ ขวัญ ปานกำลังยืนอยู่ ทั้งหมดมาพร้อมกับกระเป๋าสำภาระสำหรับหัวหิน
   “คุณนายขา พวกอิชั้นกำลังจะลงไปที่รถแล้วค่ะ” ยศพูดในขณะที่นำทีมขวัญและปานย่างเท้าเข้ามาเบียดกันในลิฟท์ ยศกดชั้น G ประตูลิฟท์เลื่อนปิดและลิฟท์ก็เดินทางลงมาที่ชั้น G  อีกครั้ง แล้วทั้งห้าก็กระโดดขึ้นรถของยศเพื่อมุ่งหน้าไปหัวหิน
   อ้อ อีกอย่าง   ที่ว่าพลอยบอกพายให้ฝากบอกดัตช์ว่าพลอยไปหัวหินไม่ได้แล้วน่ะ   มันโกหกทั้งเพ    ยังไงพลอยก็จะไม่ปล่อยให้ดัตช์หนีหัวหินให้ได้
สิบเจ็ด
                เกือบจะบ่ายสอง
จ้อน จิระ สมุทรอัศดงเสียบบัตรกุญแจและเปิดประตูเข้าไปในห้อง 808 Hilton Huahin ถอดรองเท้านักเรียนและวางสัมภาระของแด้และพุดลงที่พื้นส่วนสัมภาระของตนเองนั้นจ้อนถือเดินเข้ามาตามทางเดินยาวประมาณสามเมตรก่อนที่จะวางลงบนโต๊ะกลมของโต๊ะเครื่องชุดทานอาหารสีดำอย่างเงียบกริบ ถัดไปคือโต๊ะชุดเล็กที่มีโทรศัพท์วางอยู่ข้างๆ British Vogue และ Australian Harper’s Bazaar ฉบับล่าสุด ข้างๆ กันนั้นคือโซฟาไม้ขนาดใหญ่พิเศษแบบนอนได้ที่ดูเหมือนว่ามันจะมีชั้นล่างที่ชักออกมานอนได้อีกหนึ่งชั้น ม่านถูกเปิดจนสุดทำห้องทั้งห้องสว่างไหว ข้างนอกประตูบานเลื่อนกระจกแบบเพดานจรดพื้นคือระเบียงล้อมรอบห้องและมีส่วนที่กว้าง กว้างอย่างมากๆ อยู่ด้านซ้ายมือ จ้อนเปิดประตูบานเลื่อนออกไปยืนยังบริเวณระเบียงกว้างที่มีชุดเตียงนอนริมหาดแบบไม้สีน้ำตาลเข้มสี่ตัวที่ปูด้วยเบาะดูนุ่มและ Cozy สุดๆ ตั้งเรียงล้อมโต๊ะกลมขนาดเตี้ยอีหนึ่งตัว ที่ข้างๆ กันนั้นยังมีตั่งนอนไมเตี้ยๆ ขนาดใหญ่ที่มีเบาะปูเหมือนเตียงริมสระและมีหมองอิงกับหมอนใบเล็กๆ ลายไทยอีกหกใบ จ้อนมองออกไปในทะเลสีเขียวๆ ใส ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสกำหย่อมเมฆขาวเป็นริ้วทางยาวจ้าอยู่สุดขอบทะเล แสดแดดจาดจ้าสาดส่งลงไปยังพื้นทราบเบื้องล่างทำให้ทรายเป็นสีเหลืองเปลือกไข่ ดูเป็นผืนทรายที่นุ่มน่าเดินเล่นมากๆ บนโขดหินข้างๆ ชายหาดของโรงแรมคือหนุ่มๆ สตาร์ บอยส์คนอื่นๆ ที่ยังไม่ขึ้นมาห้องพัก กำลังปีนป่ายถ่ายรูปประชันความหล่อกันอยู่
   ตอนเมื่อมาถึงล๊อบบี้เล่นระดับที่สามารถมองออกไปเห็นสระว่ายน้ำและทะเลเพราะการตบแต่งแบบกระจกใสตั้งแต่เพดานจรดพื้นแบบฝรั่งเศส French Door และ French Window* กับมุมมองการเห็นที่อาจจะเกิน 180 องศา คุณจะสามารถมองเห็นสระว่ายน้ำ หาดทราย ท้องทะเลและขอบฟ้าได้เลยทีเดียวเมื่อคุณนั่งอยู่บนโซฟานุ่มๆ ซักตัวริมบ่อน้ำผุดของล๊อบบี้นี้
   เพียงแค่เหล่าบรรดาพนังงานหญิงชายตั้งแต่ดอร์แมนไปจนคองเซียจเห็นพุด ต่างก็พากันยิ้มรับและร้องทักทายอย่างอ่อนน้อม พวกเค้าเรียกพุดว่า “คุณพุด” สาวสวยวัยประมาณยี่สิบปลายๆ เดินเข้ามาทักทายอย่างอ่อนหวานแต่ก็แคล่วคล่องและบอกคุณพุดว่า
“คุณพาย และเพื่อนๆ กำลังนั่งเล่นที่สระว่ายน้ำ” ทันทีพุดก็หันไปร้องบอกให้แด้เอาของขึ้นเก็บบนห้องและวิ่งผ่านประตูกระจกพื้นจรดเพดานแบบฝรั่งเศสออกไปหาพาย ส่วนแด้เมื่อเห็นว่าพุดวิ่งออกไปแล้วก็รีบส่งกระเป๋าเป้ของพุดและตนเองให้จ้อนก่อนจะวิ่งตามไป ปล่อยให้จ้อนยืนยิ้มกับแม่สาวสวยวัยยี่สิบปลายๆ คนนั้นกันสองคน แล้วหล่อนก็ยื่นซองบัตรกุญแจที่หน้าซองระบุชื่อจ้อนเอาไว้มาให้ จ้อนจึงต้องขอตัวเอาเป้สามใบขึ้นมาเก็บที่ห้อง 808 ตามลำพังคนเดียวแบบนี้ไง
อยู่ๆเครื่องเล่นเสียงชุดเล็กที่ตั้งอยู่ในห้องก็เล่น เพลงอาร์แอนด์บีจังหวะเนิบนาบ** พร้อมๆกับเสียงฝักบัวเปิดดังซู่ใหญ่จ้อนหันกลับไปมองเข้าไปในส่วนของห้องนอนที่มีเตียงแบบมีเสาสี่เสาและมีผ้าม่านบางๆเหมือนมุ้ง  บนเตียงนั้นมีเสื้อนักเรียนและกางเกงนักเรียนสีกากีวางอยู่ข้างๆกระเป๋าบาลองเซียก้าสีน้ำตาลใบใหญ่ แสงไฟสีเหลืองนวลมูลไลท์จากห้องน้ำถูกเปิดอยู่มันสาดแสงส่องออกมาจากประตูเป็นทางเพราะประตูไม่ได้ปิดพอถึงท่องเนื้อร้องจ้อนก็ได้ยินเสียงคนที่อาบน้ำอยู่โดยไม่ได้ปิดประตูนั้นร้องตามเพลงจ้อนจำเสียงของเด็กผู้ชายน่ารักๆ นั้นได้ มันเป็นเสียงขอด้น เสียงของด้นคนที่จ้อนแอบหลงปลื้มอยู่

peemakung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับผม

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

wi2

ขอบคุณมากนะครับ

bethbethbeth

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ