++ แค่มีนาย ++$$$$ 30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ชั้นซึ้ง” ก้อยปาดน้ำตาแต่ก็หันมาทำตาขวางใส่เพื่อน“ชีวิตชั้นจะมีอย่างนั้นมั่งมั้ยนะ”
“อย่าเพ้อ” อาร์ทแหย่อีก
“อ๊าย ไอ้อาร์ท” ก้อยหยิกที่ต้นแขน
“นี่มันอะไรกันคะ เจ๊ใหญ่” หลินตวาดแหวหลังเวที
“หลินเป็นนางเอกนะคะ ไม่ใช่ตัวตลกนี่ถ้าบอกก่อนว่าเป็นละครเกย์หลินไม่เอาด้วยหรอก”
“มันเป็นอุบัติเหตุจ้ะหลิน” เจ๊ใหญ่ค่อยๆปลอบอย่างขยาดๆ
“เจ๊ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดได้ยังไงเหมือนกัน”
“พูดง่ายนะคะ พูดมาได้ยังไงว่าไม่รู้” แม่เสือตวาดไม่หยุด หลินโมโหจนตาถลนแทบจะหลุดออกมา
“จ้ะๆ เจ๊ผิดเองจ้ะ” เจ๊ใหญ่อับจนหนทางแก้ตัวเลยต้องกล้อมแกล้มยอมรับผิดไปก่อน
เห็นดังนั้นสุวรรณาก็ไม่มีเรื่องจะหาความอีก ขัดใจที่ยังระบายอารมณ์ออกมาไม่หมด สู้ให้เจ๊ใหญ่ปฏิเสธเสียดีกว่า
ยิ่งเห็นหน้าแล้วต่อมกรี๊ดกระตุก
“กรี๊ด” หลินกรี๊ดแตกใส่หน้าเจ๊ใหญ่แล้วสะบัดออกไป
“โว้ย!” เจ๊ใหญ่เอามั่ง ฮึดฮัดแล้วก็ม่อยลง
“ฮือๆ”
วันชนะนั่งหน้าเสียอยู่ข้างๆนักขัต นักขัตบีบมือวันชนะเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวนะวิน”
วันชนะยิ้มบางๆแต่แววตาครุ่นคิด จากนี้ไปจะเป็นยังไงนะ ใกล้ตัวคือทีมงานจะว่ายังไง ไกลตัว คนทั้งมหาวิทยาลัยจะทำยังไงกับเขานะ
...แต่ก็ช่างเถอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว...วันชนะรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เมือกี้อาการเจ็บเท้าที่ชาๆไปเริ่มกลับมารู้สึกปวดๆอีกแล้ว
“ขอยืมไหล่หน่อยนะที่รัก” ว่าแล้ววันชนะซบลงที่ที่ขอ หลับตาผ่อนคลาย ท่ามกลางสายตาทีมงานที่มองมาที่คนทั้งสอง
นักขัตยิ้มอายๆ
“เออ ดูไปคู่นี้มันก็น่ารักดีนะ” พี่ชาญว่า
“ย่ะ หมั่นไส้ ทำละครฉันพังหมด ต้องเจอตบ” เจ๊ใหญ่เดินอาดๆเข้าไปหา
“รักกันให้นานๆนะจ้ะ”
นักขัตยิ้มอาย
“โธ่ เล่นมุขนี่นา” พี่กรว่า
“ไม่ต้องกังวลนะตั้ม วิน พวกเธอทำได้ดีแล้วล่ะ” เจ๊ใหญ่ทำหน้าสวยใส่นักขัต
“แล้วก็พาวินไปหาหมอด้วยล่ะ”
“ขอบคุณครับพี่ใหญ่” วันชนะพูดทั้งหลับตา
“ส่วนคนทรยศไว้เป็นหน้าที่เจ๊เอง” เจ๊ใหญ่ดูเป็นผู้ใหญ่ชั่ววูบ ก่อนจะเดินไปหากลุ่มทีมงาน
สองสัปดาห์หลังจากละครเวที
“ยังเจ็บเท้าอยู่อีกไหมวิน” นักขัตถามทั้งสีหน้าและสายตาแสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ” วันชนะยิ้มตอบ
วันชนะกับนักขัตนั่งอยู่ที่สถานีขนส่งที่เอกมัย รอเวลาขึ้นรถไม่นานทั้งคู่ก็นั่งอยู่บนรถทัวร์มุ่งหน้าไปบ้านเพ
ที่นั่งคู่แถวหนึ่ง วันชนะม่อยหลับไปเอาศีรษะพิงเบาะเอียงไปทางนักขัต
“วินๆดูนกนั่นดิ สวยดี...” นักขัตหันมาอีกทีก็เห็นแฟนตัวเองหลับไปแล้ว ก็ยิ้มบางๆให้กับใบหน้าน่าเอ็นดูของวันชนะ มือเลยค่อยๆอ้อมไปโอบร่างของคนหลับ ดึงไหล่เข้ามาพิงไหล่ตัวเอง
...อยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด...
หาดทรายขาว น้ำทะเลเขียวใส เสียงคลื่น เสียงลมทำให้นักขัตกับวันชนะสดชื่นขึ้นมากโขหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมาตั้งแต่เช้า
ไม่นานก็อยู่ในบังกะโลที่จองไว้ จัดแจงเก็บสัมภาระเรียบร้อย ทั้งคู่ก็รี่ลงเล่นน้ำทะเล แล้วก็กลับมานั่งบนหาด
“เสม็ดนี่เกย์เยอะดีเนอะ” วันชนะพูด
“อืม” นักขัตรับคำ
“ไม่สังเกตเหรอว่าคนนั้นเขามองตั้มตั้งนานแล้วนะ” วันชนะปรายตาไปยังหนุ่มหุ่นดี หน้าตาดีคนหนึ่งที่นั่งอยู่ห่างไปสักยี่สิบเมตร
“ไหน” นักขัตมองตาม
“อืม”
วันชนะเริ่มหน้างอ
“อย่าหึงสิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ” นักขัตแหย่ “ไม่ดีใจเหรอ มีคนชอบมองแฟนวินน่ะ แสดงว่าแฟนวินน่ารักนะ”
“ไม่ ตั้มต้องเป็นของวินคนเดียว ให้วินมองคนเดียว คนอื่นห้าม” วันชนะขู่ฟ่อ
นักขัตอดขำเอาไว้
“ไปควักตาเขาเลยสิ”
วันชนะไม่ต่อคำแต่หน้างอลุกขึ้นเดินลงทะเลไปคนเดียว
“น้องมากับใครครับ”
วันชนะหันไปก็เจอกับหนุ่มหล่อคนหนึ่งหน้าตาออกตี๋ๆแนวคนจีน
“ครับ?” วันชนะไม่แน่ใจว่าเขาชวนตนคุย
“พักหาดไหนครับ” ชายหนุ่มยิงคำถามอีกเป็นการชวนคุย
“พักหาดทับทิมครับพี่ แฟนผมไปทำไรพี่หรือเปล่าครับ เมื่อกี้เขาอารมณ์ไม่ดี” นักขัตมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
วันชนะหันไปค้อนให้
“ปละ...เปล่าครับ พี่ก็ทักดู นึกว่ามาคนเดียว” ชายหนุ่มรีบปลีกตัว
“วินๆ” นักขัตเรียกตามวันชนะที่เดินอาดๆขึ้นฝั่งไปแล้ว
วันชนะเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังจากอาบน้ำล้างน้ำทะเลออกแล้ว นักขัตรออยู่หน้าประตู
“ไม่น่ารักเลย” นักขัตแหย่
“...” วันชนะไม่พูดอะไร ตรงไปที่ปลายเตียงแล้วลงนอนราบบนฟูก งอตัวเอาหมอนมากอดหันหลังให้นักขัต
...งอน...เขายังไม่ได้พูดอะไรกับผู้ชายคนนั้นเสียหน่อย ทำเป็นหึงไปได้ หึง...อารมณ์หึงของเขาเมื่อกี้ค่อยๆหายไปเมื่อเริ่มคิดได้ว่า นักขัตก็คงหึงเขาเหมือนกัน เดี๋ยวเสียฟอร์ม แกล้งงอนต่อดีกว่า
เสียงนักขัตอาบน้ำในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยและเปิดประตูออกมาดังอยู่ข้างหลัง เตียงนุ่มยุบลง มือของนักขัตสอดมา ดึงร่างวันชนะไปแนบหน้าอกเขาเบาๆ
“หายงอนยังวิน ตั้มขอโทษ” นักขัตกระซิบ
“...”
“หายโกรธนะ” นักขัตจูบที่ต้นคอ
“...”
วันชนะหลับไปแล้ว
นักขัตชะโงกหน้าขึ้นดูเห็นแฟนตัวเองหลับตาพริ้มเลยดึงร่างกระชับอีกแล้วก็ปิดตาหลับไปด้วย
นักขัตลืมตาขึ้นในความสลัวของห้อง เสียงคลื่นยังดังแว่วมา
“ตื่นแล้วเหรอตั้ม” วันชนะหันมาเข้าหานักขัตตั้งแต่เขายังไม่ตื่น
“กี่ทุ่มแล้ววิน” นักขัตงัวเงีย
“วินขอโทษนะ ที่หันหลังให้” วันชนะพูดอย่างจริงใจ มือลูบไล้ที่ใบหน้าของนักขัต
นักขัตจับมือวันชนะเอามาจูบเบาๆ
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ตั้มรู้ว่าวินรักตั้ม”
วันชนะโผเข้ากอดนักขัตแน่น นักขัตลูบหัวลูบหลังเบาๆ แล้วบทรักก็เริ่มต้นขึ้น
จูบเบาๆค่อยๆรุนแรงขึ้น ร้อนขึ้น นักขัตเลื่อนปากพรมจูบที่ซอกคอ
“อา...” วันชนะครางในลำคอ มือค่อยเลื่อนลงไปจับมันเอาไว้
จากนั้นริมฝีปากร้อนแต่นุ่มนวลของวันชนะก็สัมผัสรอบท่อนเนื้อขนาดใหญ่นั้น นักขัตหลับตาพริ้มเป็นสุข
“เป็นของผมนะวิน” นักขัตพูดเสียงกระเส่า
วันชนะจูบเขาแทนคำตอบที่เขาอาย
“ทำเป็นเหรอ” วันชนะมิวายแหย่
“คราวนี้ไม่พลาดจ้ะที่รัก” นักขัตจูบปากดูดดื่มอีกที
“เจ็บ” วันชนะสะดุ้งเมื่อส่วนหนึ่งของนักขัตเข้าไปในร่างของตน มือดันหน้าอกเขาไว้
“งั้นตั้มเอาออกนะ” นักขัตเองก็รู้สึกเจ็บๆ
“ไม่ ไม่เป็นไร” วันชนะรั้งตัวนักขัตเอาไว้
“วินอยากเป็นของตั้ม”
นักขัตค่อยๆดันตัวเองเข้าไปอีก ระหว่างนั้นก็กอดรัดวันชนะริมฝีปากประกบกันร้อนแรง จนเข้าไปสุด
“เพิ่มเจลอีกหน่อยนะ” นักขัตว่า
“อืม” วันชนะหน้าแดงก่ำในความมืดตอบ
ร่างเหมือนจะฉีก ทั้งตัวร้อนไปหมด แสบ แต่วันชนะอดทนไม่พูดออกมา ร่างสองร่างขยับไปมาจากช้าเนิบเป็นรวดเร็ว
ความร้อนจากตัวนักขัตราวจะหลอมเขาเข้าไปเป็นคนๆเดียวกัน
ร่างกำยำของนักขัตโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อเหมือนกับวันชนะ มือโอบกอดหลังเขาไว้แน่นจนเมื่อถึงจุดที่ความรักได้รวมเป็นหนึ่ง นักขัตก็ฟุบลงกอดวันชนะ
“ผมรักวินนะ”
“วินรักตั้มครับ”
คลื่นทะเลยังคงแว่วเสียงมาเหมือนเช่นตอนเริ่มต้น ม่านที่ปิดไม่สนิทเผยดวงดาวเกลื่อนท้องฟ้าระยิบระยับ วันชนะกอดนักขัตแนบแน่น
เซ็กส์ของพวกเขาคืนนี้มีทั้งคลื่นและทะเลดาวเป็นพยาน
“ผมจะรักคุณตลอดไป”
16. แววตา
โต๊ะหนึ่งในมุมส่วนตัวของภัตตาคารหรูบนดาดฟ้าตึกสูงย่านสีลมถูกจับจองโดยชายหนุ่มรูปหล่อ หุ่นสูงเพรียวแต่ว่าดูแกร่งอยู่ในที กลางโต๊ะมีแก้วน้ำเล็กๆใส่น้ำแค่ครึ่งแก้วลอยด้วยเทียนไขกับกลีบกุหลาบ
ชายหนุ่มอยู่ในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูปกับกางเกงชะแล็กสีดำ ไม่ต้องบอกก็ดูรู้ว่าชุดนั้นแพงแค่ไหน เทียนอโรมาที่ลอยในแก้วดับไป ไม่ได้หมายความว่าคนที่กำลังจะมา มาสาย แต่ตรงกันข้าม เขามาเร็วเกินไปเกือบครึ่งชั่วโมง
ยกนาฬิกาข้อมือโรเล็กส์ขึ้นดู โทรไปตอนนี้คงไม่ถือเป็นการเร่งอีกฝ่ายนัก กำลังจะยกมือถือขึ้นมากด ก็มีสายโทรเข้ามาพอดี
ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปาก...อา...ใจตรงกัน
“พี่ภัทร วินอยู่ข้างล่างนะ สักห้านาทีคงถึงนะครับ” ปลายสายพูดผ่านมือถือ
“ไม่ต้องรีบก็ได้วิน มีธุระก็ไปทำก่อน” ภัทรว่า
“ไม่มีนี่ครับ ว่าแต่พี่ภัทรมีอะไรหรือเปล่าครับ นัดมากินเสียแพงเลย วินไม่มีตังจ่ายไม่รู้ด้วยนะ” วันชนะหยอก
“ไม่เป็นไร บอกแล้วไงว่าครั้งนี้พี่เลี้ยง”
“ไม่เอาหรอกครับ เกรงใจ ยังไงวินก็ว่าเอาแบบแฟร์ๆดีกว่าครับ”
ห้านาทีจากนั้นวันชนะก็มาถึงตามที่บอกไว้ บอกชื่อกับพนักงานที่หน้าร้านก็ถูกพามายังโต๊ะที่จองไว้ โดยมีภัทรกล่าวทักทันทีที่เห็นวันชนะมา แล้วภัทรก็หันไปบอกกับบริกรให้ทยอยเอาอาหารที่สั่งออกมาได้
บรรยากาศดีๆโรแมนติกๆดำเนินไปเรื่อยๆ จนเห็นสมควรแก่เวลานิตยสารฉบับหนึ่งก็วางอยู่ตรงหน้าวันชนะ
ตอนแวบแรกวันชนะก็ไม่ได้แปลกใจนัก ชมว่านายแบบที่หน้าปกหล่อดีนะ แต่ตาก็เบิกโพลงเมื่อค่อยๆมองโครงหน้า จมูก ปาก ตา และส่วนประกอบทุกส่วน

“เฮ้ย! พี่! เอาขึ้นปกเลยเรอะ!” จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็นั่นมันรูปเขาเอง
ตอนแรกที่ตกลงกันไว้คือวันชนะไปถ่ายแบบให้ลงสอง-สามรูปด้านในนิตยสารของภัทรเพราะทนภัทรตื้อไม่ไหว
“ยังไม่ต้องตกใจหรอกวิน ยังไม่ได้วางแผง” ภัทรเว้นวรรค“ต้องรอพรุ่งนี้ก่อน” ว่าเสร็จภัทรก็หัวเราะหึหึในลำคอ
“อายเขาตาย” วินกลืนน้ำลายแต่ก็แอบปลื้มกับรูปตัวเองที่หน้าปกไม่ได้

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณมากครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                    

4_NAY

ตั้มจะทำไงต่อ