++ แค่มีนาย ++$$$$ 31

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“เฮ้ย! พี่! เอาขึ้นปกเลยเรอะ!” จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็นั่นมันรูปเขาเอง
ตอนแรกที่ตกลงกันไว้คือวันชนะไปถ่ายแบบให้ลงสอง-สามรูปด้านในนิตยสารของภัทรเพราะทนภัทรตื้อไม่ไหว
“ยังไม่ต้องตกใจหรอกวิน ยังไม่ได้วางแผง” ภัทรเว้นวรรค
“ต้องรอพรุ่งนี้ก่อน” ว่าเสร็จภัทรก็หัวเราะหึหึในลำคอ
“อายเขาตาย” วินกลืนน้ำลายแต่ก็แอบปลื้มกับรูปตัวเองที่หน้าปกไม่ได้
“พี่เก่งเขาเก่งสมชื่อเลยนะ” วันชนะกล่าวถึงพี่สไตลิสที่เป็นคนจัดท่าทางและถ่ายรูปให้
“เอ้า ค่าขนม” ภัทรวางซองสีขาวหนาไว้ข้างหน้าวันชนะ หน้าตายิ้มๆ นัยน์ตาระริกขี้เล่นแต่ดูอบอุ่นเหมือนผู้ใหญ่หยอกเด็กเล็กๆทั้งที่จริงแล้วภัทรก็ห่างจากวินแค่หกปี
วันชนะหยิบขึ้นมาเปิดดู เพราะสงสัย ที่ตกลงกันไว้มันไม่น่าจะทำให้ซองหนาได้ขนาดนั้น
“เอ้ะ พี่ภัทร นี่มันเกินมารึเปล่า” วินว่าไปพร้อมกับคะเนด้วยสายตา จริงๆอยากจะนับให้ละเอียดไปเลยตามประสานักวิทยาศาสตร์แต่คงจะดูน่าเกลียดเกินไป
“งั้นวินก็ไม่เอาหรอกครับ มันเยอะเกินไป” วันชนะปิดซองส่งคืนให้ภัทร
“วิน” หางเสียงเข้มนิดๆ เหมือนจะดุแต่ก็แฝงความเอ็นดู...แบบคนรัก
ภัทรดันกลับ
“งั้นก็เลี้ยงพี่สักมื้อก็แล้วกัน” ภัทรเส
“อะ เอางั้นก็ได้ครับ” วินไม่อยากมากความ เจ็ดปีที่รู้จักภัทรมาเขาพอจะรู้ ภัทรเป็นคนหัวดื้อคนหนึ่ง พูดอย่างไรเป็นอย่างนั้น
ความสัมพันธ์ระหว่างภัทรกับวิน เหมือนเป็นเพื่อนสนิท พี่ที่ให้คำแนะนำ เป็นเพื่อนคุย...หากแต่อีกฝ่ายกลับมองวันชนะลึกซึ้งมากกว่านั้น
วันชนะเองก็เข้าใจดีว่าความรู้สึกที่อีกฝ่ายทุ่มเทให้คืออะไร ลำบากใจแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเอ่ยปากบอกความรู้สึกที่แท้จริงว่าเขาเป็นพี่ชาย หากว่าภัทรทำเป็นหูทวนลม เขารู้ดีว่าวินยังไม่ลืมตั้ม
คงมีสักวัน...
ในลิฟต์
“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ให้พี่ไปส่ง” ภัทรถามอย่างเป็นห่วง ภาพจินตนาการในสมองคือเขากอดลา แต่ความจริงคงได้แต่สงบอาการถามอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไรครับพี่ วินกลับรถไฟฟ้าสะดวกกว่าครับ” วันชนะพูด
“ขับรถดีๆนะพี่”
ประตูลิฟต์เปิดออก วันชนะก้าวออกไป ส่วนภัทรต้องลงไปอีกสามชั้น เขาจอดรถไว้ตรงนั้น
“วิน” เสียงเรียกดังขึ้น
ภัทรตามออกมา
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว วันชนะหันมาก็ถูกภัทรกอดเอาไว้เสียแล้ว กอดของเขาแนบแน่น...อบอุ่น
วันชนะค้างไป
ภัทรหอมแก้มเขาทีหนึ่งอย่างรักใคร่ หวงแหน เหมือนคนที่อดทนมานานระเบิดความต้องการออกมา
วูบหนึ่งวันชนะหลับตาพริ้ม...อา...คิดถึงอ้อมกอด...โหยหา...เหงา
แล้วภาพตัวเขาในอ้อมกอดของอีกคนที่ไม่ใช่ภัทรก็ทำให้วันชนะรู้สึกตัว เหมือนกันที่แรงระเบิดของภัทรหมดเชื้อ
ต่างฝ่ายต่างรู้สึกตัวว่าได้ก้าวล้ำเขตที่ทั้งคู่ได้ตกลงกันเอาไว้ด้วยความรู้สึก
ต่างกลับมายืนจุดเดิม...
“พี่ไปก่อนละ ไว้เจอกัน” ภัทรพูดอายๆ สายตาอบอุ่นบอกอารมณ์ดีใจ
“ครับ” วินกล่าวสั้นๆ
สับสน...
สถานีศาลาแดง แม้จะเป็นเวลาสี่ทุ่ม แต่ก็ยังอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่มารอใช้บริการรถไฟฟ้า
วันชนะ ยืนริมประตู เหม่อมองความมืดด้านนอกขบวนรถ ...อยากจะร้องไห้...
คิดถึงเขาเหลือเกิน...
เสียงสัญญาณเตือนประตูกำลังปิดหลังจากที่คนทยอยเดินเข้ามาทำให้วันชนะสะดุ้งจนเผลอทำแมกกาซีนเล่มที่จะออกพรุ่งนี้ตกบนพื้น
หนังสือปกมันเล่มหนาหล่นตุบไปโดนเท้าของใครบางคน วันชนะรีบก้มเก็บเพราะเกรงว่าคนอื่นจะเห็นรูปของเขาที่หน้าปก
ขณะที่คนที่โดนหนังสือตกใส่ก็คิดว่าเป็นความผิดของตนที่ขยับตัวไปโดน
“ขอโทษครับ”
ต่างฝ่ายต่างกล่าวขอโทษ ชายคนนั้นชะงักไปมือที่เอื้อมจะคว้าหนังสือที่พื้นค้างไว้
วันชนะหยิบมันขึ้นมา
“ขอโทษครับ” วันชนะยิ้มรอ
ชายคนนั้นค่อยๆยืดตัวตรง ดูเหมือนร่างค่อยๆสูงขึ้น
วันชนะยิ้มค้าง
เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...
สองปีที่ไม่ได้เจอกัน เขาไม่เปลี่ยนไปเลย
ต่างคนต่างตะลึงกันไป
วันชนะนึกอยากจะโผเข้าหา ...โหยหาเขาเหลือเกิน หากแต่...
“รู้จักกันเหรอตั้ม” สาวสวยหวานคนหนึ่งที่วันชนะเพิ่งจะสังเกตว่ายืนอยู่ข้างๆกล่าวขึ้น ดูจากท่าทางไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แต่ก็รู้ว่าหล่อนมีใจให้นักขัต
“ถึงแล้ว ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มอีกคนพูด
เสียงสัญญาณดังขึ้นว่าประตูกำลังจะปิด พวกเขาเดินออกไปแล้ว...เขาเดินออกไปแล้ว...ตั้ม
วันชนะยังค้างอยู่อย่างนั้น
น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาอย่างควบคุมเสียไม่ได้ รีบหันหน้าออกไปทางประตู ไม่ให้คนบนรถเห็น
คิดถึง...ดีใจ...โหยหา...
ท่าทางเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย...เว้นแต่สายตานั่น...เย็นชา
จะมีประโยชน์อะไรอีก...หักใจเถอะ...วินพร่ำกับตัวเอง...เราเป็นคนบอกเลิกกับเขาเองไม่ใช่เหรอ...
17. อดีต
นักขัตป้วนเปี้ยนอยู่ที่ร้านหนังสืออยู่พักใหญ่ก่อนจะจ่ายค่านิตยสารเล่มนั้น นายแบบหน้าปกได้รับความสนใจเพราะเป็นนายแบบหน้าใหม่ สายตาที่มองกล้องดูลึกลับ หยิ่ง แต่ก็แฝงด้วยแววเศร้า
“...วิน...” เสียงแผ่วอาลัยจากนักขัต นิ้วค่อยๆไล้ไปที่หน้าปก คิดถึง...แก้มใสที่เคยหอม ...ปากบางที่เคยจูบ ...ผมนุ่มที่เคยลูบไล้ไปตามอารมณ์ แต่ก็ชะงัก ...ขอโทษนะตั้ม วินรักพี่ภัทร... วินเคยพูดไว้ ...เจ็บวันนี้ไม่เท่าวันก่อน แต่มันก็คือเจ็บ
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพไร่มะเขือเทศกว้างขวาง
นักขัตมองวันชนะด้วยสายตาอบอุ่น หลังจากสอบปลายภาคเทอมสุดท้ายของปีสี่ เขาพาวันชนะมาเที่ยวบ้านของเขาตามลำพังอย่างที่เคยคุยกันไว้
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” ตั้มพูดหยั่งๆ
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” แม้ว่าจะเป็นชิ้นเล็กๆก็เถอะ
“เราเลิกกันเถอะตั้ม” คนพูดหลบสายตา
“...” นักขัตนิ่งงัน ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งที่คนรักเพิ่งจะพูดออกมา
“ทำไม” หางเสียงแผ่ว...เพราะเจ็บปวด
“เราไปด้วยกันไม่ได้...” วันชนะหลบตาเหมือนเดิม เหมือนคนหลบความผิด...
“วิน!” เสียงละเมอเรียกก่อนที่นักขัตจะสะดุ้งตื่น เขาคงเผลอหลับไป เพราะไฟในห้องก็ยังเปิดไว้ ดูเวลาที่ข้างเตียงเป็นเวลาตีสาม
“หึ” นักขัตยิ้มเหยียด สายตาเย็นชาใส่รูปวันชนะที่หน้าปก
“เอาตัวเข้าแลกให้ภัทรนี่เอง”
แล้วแมกกาซีนขายดีเล่มนั้นก็เปลี่ยนสถานที่ไปอยู่ในถังขยะ
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพต้นมะเขือเทศเรียงเป็นแถวๆตลอดแปลงยาวเหยียด “อากาศก็สดชื่น”
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” นักขัตพูด
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” วันชนะแก้ต่าง
“ยอมกินก็เพราะใคร ฮึ”
“ก็ดีแล้ว” นักขัตพูดแหย่
“อีกหน่อยมาเป็นเจ้าของไร่จะได้ไม่ต้องบ่นว่าต้องกินแต่มะเขือเทศ”
“ใจคอจะให้กินแต่มะเขือเทศรึไง ฟาร์มวัวก็มีนี่” วันชนะงอนแก้เขิน
นักขัตหัวเราะชอบใจ
เดินผ่านถนนที่สองข้างทางปลูกต้นจำปีเรียงเป็นแถวสลับกับแก้ว ประมาณยี่สิบเมตรก็มาถึงบ้านของนักขัต
“มาแล้วเหรอลูก มา เข้าบ้านกันก่อน” ชายวัยกลางคนกับหญิงดูอ่อนวัยกว่า ใบหน้าลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นอย่างที่นักขัตเคยเล่า ท่าทางใจดีออกมาต้อนรับ ทั้งสองมีลักษณะคล้ายนักขัต
“วินนี่พ่อกับแม่ตั้ม” นักขัตแนะนำ
วันชนะไหว้อย่างเคารพ
“สวัสดีลูก” พ่อของนักขัตรับไหว้
“เข้าบ้านกันก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะได้พักผ่อนนะ มากันเหนื่อยๆ”
พูดคุยปราศรัยกันอยู่สักพักนักขัตก็ขอตัวพ่อกับแม่พาวันชนะเอาของไปเก็บที่ห้องของตน ตลอดเวลาที่จากไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพสี่ปี เขากลับมาเยี่ยมบ้านไม่บ่อยนัก แต่ห้องของเขาก็ได้รับการปัดกวาดดูแลอย่างดี
“คุณพ่อคุณแม่ของตั้มดูใจดีเนอะ” วันชนะปลื้มพ่อแม่แฟน
“ตะก่อนน่ะแม่ตั้มเป็นคนกรุงเทพน่ะแหล่ะ เป็นเลขาเจ้านายบริษัทใหญ่เลยล่ะ แม่ทำงานเก่ง พูดได้ตั้งสามภาษา ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่น พ่อเป็นเกษตรกรธรรมดานี่แหล่ะ” นักขัตเล่าอย่างภูมิใจในบุพการี
“แล้วท่านเจอกันได้อย่างไรเหรอตั้ม” วันชนะอยากรู้
“ก็พ่อตั้มส่งออกมะเขือเทศกับเนื้อวัวให้บริษัทที่แม่ทำงานอยู่ด้วยน่ะ มีอยู่บ้างที่ได้เจอกัน เพราะต้องติดต่อเรื่องงาน พ่อก็เลยปิ๊ง” นักขัตเล่าต่อ
“จนท่านทั้งสองตกลงจะแต่งงานกัน และสุดท้ายแม่ก็ยอมทิ้งทุกอย่างมาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อที่นี่ เป็นแม่บ้าน อยู่ที่นี่พ่อบอกว่าแม่ไม่ต้องทำงาน พ่อจะเลี้ยงเอง แต่ก็หยุดแม่ได้เสียที่ไหนล่ะ” นักขัตหยุดกลางคัน
“ยังไม่จบใช่ไหม แล้วไงต่อ” วันชนะอยากฟังต่อ “คุณแม่ทำอะไร”
“ก็มาเป็นเลขาพ่อตั้มไง” นักขัตยิ้มร่า
“ท่านก็ช่วยดูเรื่องบัญชี กับเอกสารต่างๆ คอยตรวจงานอื่นๆไปด้วย...”
เล่าจนเพลินนักขัตก็เพิ่งสังเกตเห็นสีหน้าของวันชนะเริ่มดูเศร้าๆไปก็คิดได้ว่าวันชนะคงจะคิดถึงคุณแม่เลย
“อ้ะ ตั้มขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วลง
วันชนะพยายามกลั้นน้ำตา ยิ้มเจื่อนๆให้
“ไม่เป็นไรหรอก”
นักขัตรู้สึกเห็นใจแฟนตัวเอง “คงคิดถึงแม่มากสินะ” มือจับที่ไหล่ บีบเบาๆเป็นการปลอบ แล้วก็รั้งร่างของวันชนะเข้าไปกอด ลูบหัวลูบผม “ไม่เป็นไรนะวิน วินยังมีตั้มนะ” นักขัตกระซิบข้างหู
ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าประตูค่อยแง้มปิดทีละน้อย เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้พลาดสายตาของคนเป็นแม่ไปได้เลย
คุณแม่ของนักขัตเพียงแต่จะเอาขนมมาให้ พอจะหมุนลูกบิดแต่เพียงแตะประตูก็ค่อยเปิดออกและได้ยินได้เห็นสิ่งที่ลูกของตัวเองเป็น นางได้แต่อึ้งขึงไป รีบผละจากประตูนั้นมา

พ่อ แม่ ตั้มพาวินไปฟาร์มวัวนะ” นักขัตตะโกนบอก
“ไปเถอะลูก” คุณพ่อตะโกนตอบก่อนจะหันมาทางภรรยา
“แม่ไม่สบายรึเปล่า เห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ระ...เหรอ ไม่นี่พ่อ ก็ปกติดี” คนเป็นแม่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า
“ป่วยก็บอกพ่อนะ จะพาไปหาหมอ” คนเป็นสามีบอกอย่างเป็นห่วง

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะคร้าบบ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

Busya14

ขอบคุนน่ะคับบบบ

wi2

ขอบคุณครับ

thawatchai_01

ขอบคุนคับ                     

4_NAY

ปัญหาส่วนใหญ่ของเกย์