++ แค่มีนาย ++$$$$ 32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

พ่อ แม่ ตั้มพาวินไปฟาร์มวัวนะ” นักขัตตะโกนบอก
“ไปเถอะลูก” คุณพ่อตะโกนตอบก่อนจะหันมาทางภรรยา
“แม่ไม่สบายรึเปล่า เห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ระ...เหรอ ไม่นี่พ่อ ก็ปกติดี” คนเป็นแม่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า
“ป่วยก็บอกพ่อนะ จะพาไปหาหมอ” คนเป็นสามีบอกอย่างเป็นห่วง
“จ้ะ พ่อ” ภรรยารับคำ ฝืนยิ้มสดชื่นให้สามีเห็นจะได้ไม่นึกสงสัยมากไปกว่านั้น
“วิน ไปดูทางโน้นกันไหม ลำธารผ่านด้วยนะ” นักขัตชวน
“อื้อ ไปสิ”
แล้วนักขัตก็จูงมือวันชนะไปดูธาร
“โห น้ำใสมากๆ” วันชนะนั่งลงที่ขอนไม้พาดเป็นทางเดินข้าม เอาเท้าจุ่มลงในน้ำ
“อา...สบายจัง”
นักขัตนั่งลงตามข้างๆ “เฮ้อ โล่งอก นึกว่าจะไม่ชอบที่นี่เสียแล้ว”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ” วันชนะถามด้วยตาอ่อนโยน
นักขัตยิ้ม
“ตั้มคิดเหมือนพ่อนะ ถึงจะไม่ได้เป็นเกษตรกรแต่ตั้มก็ชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติมากกว่า ชีวิตในกรุงเทพ”
วันชนะยิ้ม ในใจรู้ว่าตั้มจะพูดอะไรต่อไป
นักขัตยกมือขึ้นหยิกแก้มวันชนะเบาๆ
“ตั้มน่ะ คิดถึงว่าจะอยู่ด้วยกันกับวินตลอดไปเลยนะ”
แทนคำพูด วันชนะกุมมือที่ยกขึ้นหยิกแก้มเขาไว้เบาๆ
ที่บ้าน
“พ่อใจเย็นๆก่อนเถอะ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้” มารดานักขัตรีบพูดเปลี่ยนความคิดของสามี ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจ
“เห็นจะๆขนาดนี้แล้วนะแม่” คนเป็นพ่อสีหน้าขึงขังไม่หาย หลังจากที่เอากล้องส่องทางไกลมาตรวจดูวัวในฟาร์ม พอดีว่าเห็นลูกชายตัวเองอยู่แถวนั้นด้วยเลยส่องดู
แล้วก็ได้เห็นท่าทางกระหนุงกระหนิงของลูกชายกับเพื่อนผู้ชายด้วยกัน อย่างกับเป็นคนรัก ตอนแรกก็ดูผ่านๆแต่ยิ่งเอ๊ะใจกับท่าทางที่แปลกๆของนิสัยผู้ชาย จึงเรียกภรรยามาดูด้วยอีกคน
“พรุ่งนี้จะกลับแล้วใช่ไหมลูก” คุณแม่นักขัตถามขึ้น
“ใช่ครับแม่” นักขัตตอบ
“ไปส่งแม่ที่ตลาดหน่อยสิลูก” เธอไม่เรียกวันชนะไปด้วย ใจหนึ่งคัดค้านสามี แต่ก็ต้องยอมให้ตามประสาที่เธอมักจะตามใจสามีอยู่เสมอ
“วินไปตลาดกัน” ตั้มเรียก
“อย่าเลยลูก จะเอาเพื่อนไปเหนื่อยเสียเปล่า” คุณพ่อของนักขัตพูด
“แม่เขาคงคิดถึงตอนที่ไปตลาดกับลูกสองคนน่ะ” เขาจงใจพูดไม่ให้คนนอกไปด้วย
“นั่นสิ งั้นตั้มก็ไปกับคุณแม่เถอะ” วันชนะยิ้มๆ รู้สึกว่าเช้านี้มีอะไรแปลกๆ
“อย่างนั้นเดี๋ยวตั้มมานะ” นักขัตร่าเริง
“ไปกันเถอะแม่” ว่าแล้วก็ควงแขนคุณแม่ออกไป โดยไม่ทันสังเกตสายตาห่วงใยวันชนะที่มารดาส่งให้
“วิน มาทางนี้ก่อนสิลูก” คุณพ่อของนักขัตเรียกแบบเดิม แต่ใบหน้านั้นไม่ได้ดูอ่อนโยนเหมือนตอนแรก บรรยากาศเริ่มแปลกๆ
“ครับ”
คนอาวุโสกว่าอึกอักด้วยไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร แต่ที่สุดก็พูดออกมา
วันชนะสะดุ้งตื่นเหงื่อเต็มตัว
“บ้าจริง ฝันนั่น”
เปิดไฟที่หัวเตียง มองดูเวลา ตีสาม
ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ถึงจะข่มตาหลับยังไง...แต่ใจตื่น
ถึงจะพยายามสลัดเรื่องความฝันออกไปยังไง...แต่เยื่อใยยังมี
วันชนะหยิบจดหมายขึ้นมา ยังไม่ทันแกะก็มีสายโทรเข้ามือถือ
“วุฒิ ว่าไง” วันชนะพูดหลังจากดูชื่อที่โชว์ขึ้นหน้าจอ
“สบายดีป่าววิน” ปลายสายถามอย่างสนิทสนม
“สบายดี วุฒิล่ะ ได้ยินข่าวลือว่าจะแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ” วันชนะไต่ถาม
“ช่าย” วุฒิลากเสียงยาว “ส่งการ์ดเชิญไปให้แล้วนะ น่าจะถึงแล้วนะวันนี้ ขอโทษทีนะที่ไม่ได้ไปเชิญด้วยตัวเอง”
“อ้าว เรื่องจริงหรอกเหรอเนี่ย” วันชนะเลยแกะจดหมายนั้นดู แล้วก็ใช่จริงๆ
“อ้อ ได้แล้วล่ะ”
“วินจะมาได้หรือเปล่าล่ะ มาได้ก็มานะ มาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ คิดว่าคงมีเพื่อนมาไม่เยอะ แต่ละคนอยู่ต่างที่กันหมด” วุฒิพูด
“โห ตั้งราชบุรี” วันชนะทำเสียงเหนื่อย
“อืม” วุฒิทำเสียงอ่อน คิดว่าเพื่อนคงมาไม่ได้อีกคนแล้ว
“แต่ก็ไม่กี่ชั่วโมงเอง” วันชนะทำเสียงร่าเริง “แหม วุฒิแต่งงานทั้งทีไม่ไปได้ไงล่ะ”
ปลายสายดีใจ “ขอบใจมากนะ”
ดังนั้นสัปดาห์ต่อมา ตามวันที่ระบุในการ์ดเชิญวันชนะก็มาอยู่ที่ราชบุรี งานแต่งงานจัดที่บ้านไม่ได้จัดในโรงแรม
“วิน” เจ้าบ่าวในชุดสูทสีครีมปรี่เข้ามาต้อนรับ
“ยินดีด้วยนะ” วันชนะยื่นกล่องของขวัญให้
ฃ“ยินดีด้วยนะครับ” วันชนะหันไปพูดกับเจ้าสาวบ้าง ที่เดินมาสมทบ
“ขอบใจมากเพื่อน ตามสบายเลยนะ ทางนู้นมีเพื่อนๆวุฒิอยู่ ...เพื่อนเก่าสมัยมหา’ลัยน่ะ มากันสาม-สี่คน วินน่าจะรู้จัก” เขาชี้มือ
“ฮื่อ งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งทางนู้นละกันนะ” เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่คนแปลกหน้าและส่วนมากก็ไม่ใช่รุ่นราวคราวเดียวกัน
“เดี๋ยวพี่มานะอร” วุฒิหันบอกเจ้าสาว
“ป่ะ เดี๋ยวเราพาไป” เจ้าบ่าวรีบเดินนำ
ที่โต๊ะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันนั่งอยู่เหลือเพียงที่นั่งเดียว วันชนะกวาดสายตาจำได้บ้างเป็นบางคนว่าเคยเห็นหน้า สมัยก่อนเพื่อนวุฒิเคยมาที่ห้อง
วันชนะนั่งลงแล้ววุฒิก็กลับไปทำหน้าที่เจ้าบ่าวต้อนรับแขกเหรื่อต่อ
วันชนะยิ้มให้กับทุกคนในโต๊ะเพื่อผูกมิตร ...ไม่รู้จะคุยอะไรดี ...แต่ก็คงดีกว่าไปนั่งโต๊ะอื่นอยู่คนเดียว
“วิน ...นั่นวินใช่ป่ะ” หนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ย
“ครับ”
“เราเอ็กส์ไง” เขาพยายามรื้อฟื้นความจำให้
วันชนะทำหน้านึกอยู่พักหนึ่งก่อนร้องอ๋อ เอ็กส์เป็นเพื่อนคนหนึ่งของวุฒิที่เคยมาค้างตอนทำรายงานส่งอาจารย์
บรรยากาศจึงไม่ตึงเครียด พอได้คุยคนหนึ่งแล้วคนอื่นๆก็ผสมโรงคุยเฮฮากันไป อาจเป็นเพราะความที่เป็นศิษย์ร่วมสถาบันเดียวกันที่ทำให้สายใยบางๆเชื่อมแน่นขึ้น
“เฮ้ย กี่โมงแล้วว้ะ ไอ้ตั้มว่าจะตามมานี่ ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นหัว” คนหนึ่งในกลุ่มถาม
“นู่น มานู่นแล้ว ตายยากจริง” อีกคนว่า มือชี้ไปข้างหลังวันชนะ
วันชนะใจเต้นตูมตามตั้งแต่ได้ยินชื่อตั้ม แต่ก็ภาวนาว่าคงจะไม่ใช่นักขัต วันชนะจึงเอาแต่นั่งตัวเกร็งเหมือนต้นไม้แห้งตาย
“โทษที มาสายนิดหน่อย” คนที่นั่งข้างๆวันชนะหันไปพูดกับคนที่เพิ่งมา
“มานั่งนี่ดิ เอาเก้าอี้จากโต๊ะนั้นมาด้วย”
ว่าแล้วเขาก็ขยับเก้าอี้ออกให้พอที่จะมีเก้าอี้อีกตัวมาแทรก
วันชนะนั่งตัวแข็ง หัวใจเหมือนกับจะหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก ไม่กล้าหันไป
นักขัตชะงักไปแวบหนึ่งก่อนจะคุยกับเพื่อนอย่างปกติ
ยกเว้นวันชนะแล้วทั้งโต๊ะคือเพื่อนของวุฒิ ด้วยความที่ไม่เจอกันนานทำให้คน ‘ในกลุ่ม’ คุยกันอย่างออกรส จนคนหนึ่งในกลุ่มสังเกตว่าวันชนะเงียบผิดปกติ
“อ้ะ ลืมไป ตั้ม นี่วิน” เขาเรียกนักขัต ก่อนจะเรียกวันชนะ
“วิน นี่ตั้ม เพื่อนวุฒิมันอีกคนตอนเรียนวิศวะ”
“...อะ อืม...” วันชนะครางในลำคอ
“เหรอ ยินดีที่รู้จักนะ” สายตาคมกริบมองมา ...เย็นชา เขาทำเป็นไม่รู้จัก
วันชนะรู้สึกโหวงๆในใจกับสายตาและคำพูดนั้นของนักขัต แต่ก็แกล้งทำหน้าเป็นปกติ “ครับ...”
ตลอดเวลาตั้งแต่นักขัตมาบรรยากาศเฉพาะตัวของวันชนะดูจะตึงเครียดเอามากๆ แม้ว่าจะทำเป็นคุยด้วยอย่างร่าเริง หนำซ้ำยังต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน แกล้งคุยกันอย่างคนเพิ่งรู้จัก
ในงานเริ่มคึกคัก คนเริ่มมาเยอะขึ้น รวมถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็เสิร์ฟบ่อยขึ้น
เสียงฮาครืนดังเป็นระลอกๆจากมุมต่างๆ รวมถึงโต๊ะของวันชนะด้วย ถึงจะอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าคนที่ดื่มเยอะสุดจะเป็นนักขัต สังเกตจากหน้าที่แดงก่ำของเขา
“พอเถอะ” วันชนะหลุด อดเป็นห่วงไม่ได้ มือไวเอื้อมไปจับแขนนักขัตที่กำลังยกแก้ว
เหมือนนัดแนะ ทุกคนในโต๊ะหยุดอาการต่างๆ หันมามองวันชนะเป็นตาเดียวรวมทั้งนักขัตด้วย
“กะ...กินเยอะเกินไปแล้ว” วันชนะลดมือลง เหมือนกับเสียงอ่อยลง
แค่แวบเดียวสถานการณ์ก็กลับเป็นเหมือนเดิม คือกลับไปเฮฮาเหมือนเดิม
นักขัตดูจะไม่ได้หันมาใส่ใจอะไรกับวันชนะมากนัก มีเพียงสายตาคมกริบที่มองผ่านมาเป็นระยะเท่านั้น แต่เหล้าแก้วนั้นก็ยังคงเต็มอยู่เหมือนเดิม
พอดีกับวุฒิมาร่วมวงด้วย
“เอ้า พวกเราเจ้าบ่าวมาแล้ว มอมมัน” เพื่อนคนหนึ่งพูดเสียงดัง
“เว้ย ไม่ยอมหรอกว่ะ ข้าจะไม่เมาคืนแต่งงานหรอกโว้ย” วุฒิตะโกนเฮฮา แต่ก็ดื่มไปสามแก้ว
จนสี่ทุ่มแขกคนอื่นๆทยอยกลับ
“ข้ากลับก่อนแล้วกันนะวุฒิ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้แต่ละคนเริ่มขอตัวกลับบ้าง
“เออ เดินทางดีๆล่ะ ถ้ามึงเมาก็นอนที่นี่ก่อนก็ได้นะ บ้านกูอีกหลังคืนนี้ไม่มีคนนอน” วุฒิบอก
“ไม่เมาว่ะ แหม ข้ารู้น่าว่าต้องขับรถกลับอีก ...เมาไม่ขับโว้ย”
“มึงดูไอ้ตั้มดีกว่า คืนนี้มันคงได้นอนที่นี่แหล่ะวะ” คนพูดชี้มือไปยังนักขัตที่ฟุบไปกับโต๊ะแล้ว
“วินล่ะ ไม่มีรถกลับแล้วล่ะมั้งตอนนี้” วุฒิหันมาเป็นห่วง
“อืม...” ที่จริงก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าต้องลำบากหาที่พัก แต่เพราะอยากมางานของเพื่อนก็ต้องยอมล่ะ
คนอื่นทยอยกลับไปกันหมดแล้ว
“วินไปนอนบ้านวุฒิหลังนั้นแล้วกันนะ วุฒิบอกผู้ใหญ่ไว้แล้ว เอาไว้เผื่อเพื่อนๆมาค้าง บ้านไม่ได้ล็อก ไม่ต้องกลัวโจรนะ ที่นี่ไม่มีโจรหรอก”
“งั้น...ขอตัวไปเข้าหอก่อนนะ” วุฒิทำตากรุ้มกริ่ม
“หึหึ...รีบไปเถอะ” วันชนะขำ
ก่อนจะเดินไปที่บ้านก็มีเสียงของคนเมาดัง
“อือ...”
ลืมไปเลย แล้วตั้มล่ะ ...กลัวใจตัวเอง ...ก็คิดเสียว่าเขายังนับเราเป็นเพื่อนคนหนึ่ง
“ตั้ม...” วันชนะเรียก วูบหนึ่งคิดถึงเมื่อในอดีต นี่เขาไม่ได้เรียกชื่อนี้ด้วยความเป็นห่วงมานานเท่าไรแล้วนะ
“ไปนอนเถอะ” วันชนะเขย่าเบาๆ
“อือ...”

ลมเย็บพัดแรงๆเริ่มพัดมาวันชนะได้กลิ่นฝนกำลังใกล้เข้ามา
“รีบลุกเถอะตั้ม ฝนจะมาแล้ว” วันชนะเขย่าแรงขึ้น
“อือ...” นักขัตยกมือขึ้นค้างข้างหนึ่งประมาณว่าจะให้พาไปหน่อย
“ตัวหนักมากๆ” วันชนะบ่นแต่ก็กึ่งลากกึ่งพยุงนักขัตไปก่อนที่ฝนจะตก และพอเข้าบ้านปุบฝนก็เทลงมาปับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-28:}

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

มันจะจบ ไงเนี้ย   55555

4_NAY

ขอให้รื้อฟื้นความหลังได้ดีนะ