++ แค่มีนาย ++$$$$ 37

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก่อนวันชนะลงจากรถภัทรมือไว้แอบจับมือของวันชนะไว้แน่นกดลงกับพื้นทำให้วันชนะต้องนั่งแช่อยู่ที่เดิมพักหนึ่ง เพราะถ้าลุกขึ้นแล้วภัทรไม่ยอมปล่อยบอสต้องเห็นเป็นแน่
“ไว้ไปกินข้าวกันนะวิน” ภัทรพูด
“ครับ”
“หวัดดีครับ’จารย์” บอสยกมือไหว้หลังจากลงจากที่นั่งข้างหลัง
“แล้วเจอกันที่โรงเรียน บอส” วันชนะรับไหว้ วันชนะยืนมองส่งจนรถเลี้ยวไปที่หัวมุมถนน
วันรุ่งขึ้นวันชนะมาสอนตามปกติแต่กลับไม่เห็นบอสมาเรียน ไม่สบายหรือ ? แต่เมื่อวานยังเจอกันอยู่เลยนี่ จนถึงเที่ยงวันวันชนะเดินกลับจากห้องสมุดก็เห็นหลังไวๆ
“หยุดเลยนะ บอส”
เขาทำท่าจะวิ่ง แต่เสียงของวันชนะไวกว่า
“นี่โดดเรียนใช่ไหมนี่”
“แหม’จารย์ นิดหน่อยน่า” บอสยกมือไหว้สูงกว่าหัว
“ไม่ต้องเลย คืนนี้กลับไปอ่านมาทั้งบทเลย แล้วพรุ่งนี้มาสอบกับผม” วันชนะวางมาดคุณครู “หรือจะให้บอกพี่ภัทรหือ”
“โหยย...’จารย์อ่ะ ใจร้ายว่ะ เอ้ย ครับ” เขายกมือเกาท้ายทอย
“แล้วนั่นหนังสืออะไร” วันชนะสงสัย เห็นปกหนังสือเป็นมันปลาบ
“อ่ะ ให้ดูก็ได้” เขายื่นให้ดู
วันชนะรับมา เป็นนิตยสารการตกแต่งห้องและสวน หวนคิดไปว่าบอสเคยบอกว่าชอบอะไรพวกนี้มากกว่า
“วางใจได้ ครูไม่บอกพี่ภัทรหรอก” วันชนะกล่าว
“พี่ภัทรรู้” เขาบอก
“แล้วเขาไม่ช่วยพูดให้ที่บ้านเข้าใจนายเหรอ” วันชนะแคลงใจ
“แล้วไงครับ...พูดไปก็เท่านั้น” เขาทำหน้าไม่แยแส
“ว่าแต่’จารย์เถอะ ผมขอไรได้ป่าว”
“อะไร”
“ตอนเราอยู่กันสองคน อย่าใช้คำแทนตัวว่าครูได้ป่าวล่ะ”
“มากไปแล้วนะ ผมเป็นครูของคุณนะ นายยังเรียกผมว่า’จารย์เลย” วันชนะชักมีอารมณ์
“น่า...นะ นะ” เค้ากระแซะ “ผมไม่อยากให้สังคมครหาเหมือนเอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่งน่ะ”
“หมายความว่าไง” วันชนะงง
“ก็หมายความตามนั้นแหล่ะ’จารย์” บอสยิ้มกริ่มแล้วชิงปลีกตัวออกไป

“ครูวินคะ เสาร์นี้ไปสำจวจพื้นที่ด้วยกันนะคะ” นุชรินทร์พูดถึงกิจกรรมทัศนศึกษาสิ่งแวดล้อมสัมพันธ์
“คิดว่าคงจะลงตัวแล้วล่ะค่ะ เหลือแต่ไปสำรวจพื้นที่นิดหน่อย นี่ครูทิพย์ยังทำเรื่องประสานงานกับบริษัทเพื่อนของเขาด้วยนะคะ พรุ่งนี้จะมีคนจากทางบริษัทไปด้วยจนถึงวันที่นักเรียนออกค่ายทัศนะศึกษาด้วย”
“ได้สิครับ เสาร์นี้ผมว่างพอดี” วันชนะรับคำ
“ดีจังเลยค่ะ”
“ไม่ให้ดีได้ยังไงล่ะค่ะครูวิน ก็แหม คุณอ๊อฟเค้าไปด้วยนี่” เอื้องทิพย์เดินเข้ามาสมทบ แต่เสียงเธอดังมาก่อนตัวเสียอีก
“อย่างนี้นี่เอง” วันชนะแซวด้วย
จนห้าโมงเย็นวันชนะเดินกลับไปทางรถไฟฟ้าเหมือนปกติ
“’จารย์ ไปหาไรกินกันก่อนม่ะคับ”
ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ จำเสียงกับคำว่า “จารย์” ได้ คงไม่มีใครเรียกเขาอย่างนั้นอีกนอกจากบอส
แต่ก็แปลกนะ ดูเหมือนเขาไม่ค่อยให้ความเคารพวันชนะในฐานะที่เป็นครูแต่วันชนะก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร รู้สึกเอ็นดูมากกว่า
“ใช้ภาษาไทยให้ถูกด้วย ไปหาอะไรกินกันก่อนไหมครับ ไม่ใช่ม่ะคับ” วันชนะพูดโดยไม่หันไปมอง
“คร้าบบ ไปหาอะไรกินกันไหมคร้าบบ” เขาย้อน
“วันนี้รีบกลับน่ะ” วันชนะปัดเพราะรู้สึกง่วง อยากกลับไปนอนสักงีบ
“เหรอ...” เสียงเขาหงอยไป
“อืม...”
เดินต่อมาอีกหน่อยวันชนะก็รู้สึกว่าคนข้างหลังเงียบไป เลยหันไปมองก็เห็นเขาเดินหงอยๆไปอีกทาง วันชนะรู้สึกแปลกๆ ทำไมต้องรู้สึกหวิวๆด้วยนะ
“เอ้า จะไปไหนล่ะ ไม่กินแล้วเหรอ” วันชนะตะโกน
เป็นภาพซ้อนที่ดูน่ารักดี เพราะทันทีที่พูดจบอาการเซื่องๆหงอยๆของบอสเปลี่ยนเป็นสดชื่นขึ้นมาทันตา เหมือนลูกหมาได้กระดูกจากเจ้านายไปแทะงั้นแหล่ะ นึกแล้ววันชนะก็อมยิ้มอยู่คนเดียว
“ยิ้มไร” บอสวิ่งตามมาเดินตามหลัง
“เปล่านี่ อยากกินไรล่ะ”
สุดท้ายทั้งคู่ก็นั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวน้ำตกข้างทาง
“ชอบกินน้ำตกเหรอ” วันชนะถาม
“ก็กินได้หมดแหล่ะ’จารย์ วันก่อนเพื่อนมันมากินแล้วเล่ากันว่าร้านนี้อร่อยขั้นเทพ เลยอยากลองดู อร่อยจริงๆด้วยนะนี่” เขาตักน้ำก้นถ้วยขึ้นสูด
“อะไรขั้นเทพอะไร” วันชนะสงสัย
“โหย...’จารย์อ่ะ ก็อร่อยสุดๆไง ห้าดาวไรเงี้ย” เขาอธิบาย
“อ้อ” วันชนะพยักหน้าหงึก
บางครั้งบอสก็ดูเป็นเด็กน่ารักดีนะ
“’จารย์ครับ” เขาเรียก
“ว่าไง”
“’จารย์ชอบเด็กป่ะ” เขายิงคำถาม
“อืม ก็น่ารักดี”
“เอาจริงๆดิ แบบว่าถ้าจะเป็นแฟนงี้’จารย์ชอบเด็กรึผู้ใหญ่อ่ะ” เขาจ้องตาวันชนะ
“อะ อะไรกันอยู่ดีๆก็ถาม...” พูดไม่ทันจบบอสก็สวน
“ตอบมาสิครับ’จารย์”
“เอ้อ...ผู้ใหญ่” วันชนะพึมพำ
“เหรอ...” สีหน้าเขาหงอยลงไปอีกครั้ง
“อย่างผมนี่ ดูเป็นผู้ใหญ่ไหม” น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้น
“ดูยังไง นายก็ยังเด็กอยู่นั่นแหล่ะ” วันชนะโกหก เพราะสีหน้าจริงจังของบอสมันดูว่าเขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ได้จริงๆ
และบางครั้งเขาก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ที่ชวนหลงใหลได้เหมือนกัน
“เออ เด็กก็เด็ก เลือกเกิดไม่ได้นี่” เขาหลุดจากบุคลิกจริงจัง
“แต่ว่านะ’จารย์...”
“อืม”
“ถ้าผมจบม.ปลายไป ผมจะเป็นผู้ใหญ่ ถึงตอนนั้นผมขอเรียก’จารย์ว่าวินเฉยๆได้ไหม” เขาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
วันชนะอึกอัก รู้สึกแปลกๆ มันร้อนๆอยู่ข้างใน ตายแล้วเด็กคนนี้ริจะจีบเขาจริงๆนะนี่ แต่เอ้ะ ทำไมรู้สึกดีนะ
วันชนะเลยได้แต่ยิ้มด้วยความรู้สึกที่แปลกๆให้ บอสคงตีความเอาว่าวันชนะตอบว่า ได้สิ เพราะมองดูตอนนี้เขาทำสายตามุ่งมั่นเอามากๆ
“กลับดีๆนะครับ’จารย์” เขามาส่งถึงรถไฟฟ้าทั้งๆที่เขาต้องกลับอีกทาง บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่ฟังท่าเดียว
“อืม นายเองก็กลับดีๆล่ะ”
“คร้าบ” เขาทำท่ากระปรี้กระเปร่า
“แล้วพรุ่งนี้อย่าโดดอีกล่ะ”
“คร้าบ” เขายิ้มสดชื่นจนสาวๆแถวนั้นเรียกกันดูไปหลายคน
วันชนะลมออกหูเมื่อมาสอนในวันต่อมาแล้วบอสยังขาดเรียนอีก คอยดูเถอะเจอนะจะตีให้เจ็บๆเลย เมื่อวานยังรับปากอยู่เลยว่าจะไม่โดดเรียนอีก
แต่จนแล้วจนเล่าตลอดทั้งวันก็ไม่มีวี่แววของบอส ถามเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกันก็บอกว่าไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว
หรือว่าจะป่วย ?
ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจจนงานระหว่างวันทำให้ลืมเรื่องของบอสไป
ตกเย็นกลับมาถึงอพาร์ทเมนต์พอเดินเข้าไปใต้ถุนก็ต้องตกใจเพราะใครคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงบันได ร่างสูงนั่งฟุบอยู่กับเข่าตัวเอง แต่วันชนะก็จำได้
“บอส!”
“’จารย์กลับมาแล้วเหรอ” เขายิ้มระโหยให้
“ทำไมมานั่งอยู่นี่เนี่ย โรงเรียนก็ไม่ไป” วันชนะรัวใส่ทันที
แต่เขาไม่ตอบอะไร หน้าใสอมชมพูแดงขึ้นๆ น้ำตาหยดเผาะแล้วไหลเป็นสาย บอสร้องไห้สะอื้นไปทั้งตัวอย่างไม่อาย
“บอสเป็นอะไร” วันชนะรับไม่ทัน
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนบันไดไม่ตอบอะไร เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น วันชนะเลยเข้าไปนั่งข้างๆเอามือลูบหัวลูบหลังปลอบ
วันชนะอยากจะเอ่ยถามว่าทำไม...แต่คิดอีกที อย่าเพิ่งเลยจะดีกว่า
สักพักหนึ่งบอสก็หยุดร้องแต่เขาก็ยังไม่หลุดคำพูดออกมาสักคำ
“ขึ้นไปข้างบนกันก่อน” วันชนะโอบไหล่บอสเอาไว้
พอเข้ามาถึงในห้องวันชนะก็ถูกแรงของเด็กมัธยมจับหมุนตัวเข้าไปกอดเสียแน่น
“บอส...” วันชนะไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะว่าบอสแกล้งทำเป็นร้องไห้ก็ไม่น่าจะใช่ ดูจากสภาพเขาคงเจอปัญหาอะไรสักอย่างมาแน่ๆ คนอย่างบอสไม่น่าใช่คนที่จะร้องไห้ได้ง่ายๆ
“ขอผมอยู่อย่างนี้สักพักนะวิน” บอสว่า เขาไม่เรียก’จารย์เหมือนเคย
“อืม...ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร” วันชนะยกมือขึ้นลูบหลัง นานพอดูวันชนะจึงค่อยๆดันเขาออกแต่ก็ไม่ถามอะไร คิดว่ารอให้เขาบอกเองจะดีกว่า
บอสเองคงจะอาการดีขึ้นเมื่อเขาได้ระบายออกไปจนเพียงพอจึงเริ่มมองสำรวจห้องของวันชนะไปรอบๆก่อนหันมาพูดกับวันชนะ
“ผมค้างด้วยได้ไหม”
“ที่บ้านไม่ว่าเอาเหรอ” วันชนะท้วง
“...”
เขาไม่ว่าอะไรต่อซึ่งทำให้วันชนะเดาได้ว่าเขาคงมีปัญหามาจากที่บ้านแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งอีกเล่นสักพักค่อยไปก็ได้” ตาเขาหม่นลงอีก
“ดอกไม้นั่น” เขาชี้ช่อดอกไม้ในแจกันที่มันแห้งจนกรอบ
“ทำไมยังไม่ทิ้งอีก”
“อ๋อ ดอกไม้จากวันรับปริญญาน่ะ” วันชนะตอบขณะกำลังจัดแจงวางสัมพาระให้เข้าที่เข้าทาง
“ไม่ใช่ของพี่ภัทรนี่” บอสว่า
วันชนะหยุดกึก
“รู้ได้ไงว่าไม่ใช่ของพี่ภัทร”
“ผมน่ะ เห็นคุณตั้งแต่คุณยังไม่ได้เข้าไปสอนที่โรงเรียนเสียอีก” เขาว่าแต่สายตายังสำรวจห้องไปรอบๆ
“เคยเห็นในอัลบัมรูปของพี่ภัทรน่ะ”
“บ้านผมน่ะ มีแต่พี่ภัทรเท่านั้นที่ได้เจอหน้ากันอยู่ทุกวันส่วนป๊านานๆทีถึงจะกลับมา” เขาเปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆ “พอดีเมื่อวาน...เขากลับมาเห็นหนังสือแต่งบ้านแล้วผมก็นั่งวาดแปลนอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจเราก็เลยทะเลาะกัน...แต่ผมไม่ได้โกรธเขาหรอกนะ ยังไงเขาก็เป็นพ่อ” เขาพูดเหมือนทำใจได้แล้ว
วันชนะมองหน้าเขาแล้วรู้สึกสงสารจับใจเทียบกันแล้วในชีวิตเขาไม่เคยถูกพ่อแม้บังคับหรือมาตีกรอบขีดเส้นทางเดินให้เหมือนอย่างเด็กคนนี้

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า หนุก ลุ้นมาก{:sm-28:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับบบบบบบบบ                  

4_NAY

อย่าหลงเด็กนะ