++ แค่มีนาย ++$$$$ 45

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ทะลึ่ง” วันชนะทำท่าจะเอาส้อมควักตา
หลังจากที่เขาจูงมือวันชนะเดินไปทั่วห้างแล้วสุดท้ายก็มาจบที่ร้านอาหารที่นี่หลังจากนี้ก็คงจะไปดูหนังต่อ รวมถึงอีกหลายๆอย่างที่คนรักทำด้วยกันเพื่อทดแทนเวลาที่หายไปและที่กำลังจะหมดลง
“ตั้ม” วันชนะเอ่ยขึ้นสีหน้าบอกว่าเรื่องที่จะพูดเป็นเรื่องซีเรียส
“วินขอตั้มอย่างหนึ่งนะ”
นักขัตเลื่อนมือไปจับมือของวันชนะเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าจะขอว่าอย่าถามถึงเรื่องที่ผ่านมาล่ะก็ ตั้มจะไม่พูดถึงมันหรอก วินสบายใจได้ เพราะต่อจากนี้อะไรจะเกิดเราก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป”
นักขัตกล่าวซึ้งจนวันชนะน้ำตาเริ่มคลอ
“ขอบใจนะ”
ถึงตอนนี้วันชนะก็ยังเลือกที่จะเก็บเอาไว้เรื่องหนึ่ง...สาเหตุที่ทำให้เขาต้องทิ้งนักขัต คงไม่ดีแน่ถ้าจะบอกออกไป
อย่างที่นักขัตว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เขาพร้อมที่จะเผชิญกับมันเพราะไม่ใช่เพียงแค่ตัวเขาเองที่จะต้องเผชิญหากจะมีนักขัตร่วมด้วย แต่ลึกแล้ววันชนะอยากจะให้เขากับนักขัตมีความสัมพันธ์ลับๆอย่างนี้ตลอดไปโดยเฉพาะกับพ่อแม่ของนักขัต
เพียงแต่สิ่งที่วันชนะกลัวที่จะเผชิญนั้นไม่ได้รอให้เขาได้ตั้งตัวรับสถานการณ์นานนัก วันชนะนอนพิงหลังกับอกหนาของนักขัต โดยมีมือโอบกอดร่างอยู่ตลอดเวลา เหมือนกับกลัวว่าพอปล่อยวงแขนออกแล้ววันชนะจะหายไปจากโลกนี้อย่างนั้น นานกว่าชั่วโมงที่ไม่มีใครพูดอะไร แต่นั่นก็อธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้กันและกันได้รับรู้เป็นอย่างดี ภาษาร่างกายอบอุ่นและหอมหวานมากกว่าสิ่งใด จูบที่หวนหา สัมผัสร่างกายของกันและกัน บดเบียดจนแทบจะรวมเป็นคนเดียวกัน จดจำทุกสิ่งอย่างที่จะเก็บเอาไว้ได้แม้กระทั่งกลิ่นของเส้นผม
“ตัว T นี่หมายถึงตั้มเหรอ” นักขัตไล้นิ้วที่หลังล็อกเก็ต
“อืม” วันชนะยิ้มรับ
นักขัตรู้ว่าสร้อยนี่เป็นของสำคัญของวันชนะที่คุณแม้ให้มาก่อนที่ท่านจะจากไป
“วินพาตั้มไปไหว้แม่ของวินได้มั้ย” นักขัตจูบที่เส้นผม
“ได้สิ แต่ว่าจะทันเหรอ ตั้มจะบินพรุ่งนี้แล้วนะ” วันชนะเงยหน้าไปข้างหลัง
“นั่นสิ ลืมไปเลย” เขาว่าพลางกอดวันชนะแน่นขึ้นอีก
“แม่ครับได้ยินรึเปล่า คนที่อยู่กับวินตอนนี้เขาอยากคุยด้วยแน่ะครับ” วันชนะแกะฝาล็อกเก็ตออก
นักขัตจึงได้เห็นรูปเล็กๆในนั้น รูปคุณแม่ของวันชนะยิ้มอย่างใจดี จากนั้นวันชนะจึงถอดสร้อยนั้นออกแล้ววางที่มือของนักขัต
“คุณแม่ครับ ผมชื่อตั้มนะครับ ผมขอสัญญาว่าผมจะรักและดูแลลูกของคุณแม่ตลอดไป คุณแม่ไม่ต้องห่วงเขานะครับ” นักขัตพูดด้วยเสียงจริงจังก่อนจะส่งสร้อยคืนให้วันชนะ
ร่างที่นั่งพิงอยู่จึงขยับตัวแล้วหันหน้าเข้าหากันแล้วสวมสร้อยเส้นนั้นที่คอของนักขัต
“แม่ครับ ปกป้องคนที่วินรักด้วยนะครับ”
“จะดีเหรอวิน ของสำคัญของวินนะ” นักขัตจับมือเอาไว้ก่อนที่จะสวมเสร็จ
วันชนะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วจูบริมฝีปากหยักอย่างอ่อนโยนแล้วจึงมองนักขัตอย่างเต็มตา “ตอนนี้ตั้มคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับวินแล้วนะ”
นักขัตยกมือขึ้นลูบแก้มวันชนะอย่างอ่อนโยนจากนั้นก็คว้าวันชนะมากอด
“ตั้มจะขอสละสิทธิ์ไปทำงานต่างประเทศ” เขากระซิบข้างหู
วันชนะรีบดันตัวเขาออกแล้วพูดว่า
“ไม่ได้นะตั้ม มันคือความก้าวหน้าในการงานของตั้มนะ”
“แต่ตั้มอยากอยู่ที่นี่กับวินมากกว่านะ”
“ไม่ได้นะตั้ม” วันชนะพูดจริงจัง
“แต่...” นักขัตอยากจะบอกว่าลึกๆเขาก็กลัววันชนะจะกลับไปหาภัทร เวลาตั้งหนึ่งปีขณะที่เขาอยู่ไกลแต่ภัทรอยู่ใกล้กว่า แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูด
“เชื่อใจวินเถอะนะ” เหมือนวันชนะจะรู้เลยพูดอย่างนั้น
นักขัตมองวันชนะอีกครั้งเพื่อจารึกคำมั่นที่คนตรงหน้าพูดไว้ จากนั้นจึงดึงร่างนั้นมากอดอีกครั้ง ตามด้วยจูบที่ร้อนแรงเพื่อเริ่มบทรักอีกครั้ง
“จะทำอีกเหรอ” วันชนะถามอย่างเริ่มกังวลถึงสภาพตัวเอง
“สามรอบไปแล้วนะ”
“ไม่ไหวแล้วเหรอ” นักขัตเงยหน้าจากต้นคอวันชนะ
“พูดมาได้นะ” วันชนะรู้สึกเขินพิกลที่จะต้องตอบ
“ครั้งแรกสำหรับวินกลับมาหาตั้ม ครั้งที่สองสำหรับความคิดถึงที่ผ่านมา ครั้งที่สามสำหรับความรักของเรา และครั้งนี้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของวิน” นักขัตพูดกว้าง
“โหย...” วันชนะเอาแขนคล้องคอเขาไว้
“อย่างนี้ต้องมีครั้งที่ห้า หก เจ็ดด้วยรึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ต้องห่วง ตั้มมีเหตุผลให้จนถึงเช้าเลยล่ะ”
จนเมื่อตะวันเลื่อนตั้งฉากกับพื้นนั่นแหละนักขัตถึงได้รู้สึกตัวตื่นเพราะคนในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก พอลืมตาก็เห็นสีหน้าเหมือนคนหลับฝันดีของวันชนะเบียดหน้าเข้าหาอกของเขา เกรงว่าถ้าเขาขยับหน่อยอาจจะทำลายฝันดีของคนรัก นักขัตจึงทำตัวนิ่งๆเป็นหมอนข้างพลางสังเกตใบหน้าของวันชนะเงียบๆ
“ตื่นนานแล้วเหรอ” ขนตาดำขลับเรียงเป็นแพขยับเล็กน้อยแต่ก็ยังหลับตาอยู่
“จ๊ะ ที่รัก” นักขัตตอบ
“รู้สึกดีจังที่ถูกเรียกว่าที่รัก” วันชนะยิ้มทั้งยังหลับตา
นักขัตลูบที่หัวไหล่วันชนะเล่นไปมา
“หิวหรือยังที่รัก คิดว่าน่าจะเที่ยงแล้วนะ”
“นิดหน่อย ตั้มล่ะ” วันชนะลืมตาขึ้น
“เหมือนกัน งั้นเราก็ยังพอมีเวลาอาบน้ำแล้วค่อยไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน” นักขัตว่าพลางดันตัวเองลุกขึ้น
“ป่ะ”
“อะไร” วันชนะทำหน้างง
“ไปอาบน้ำกัน” นักขัตยิ้มสัพยอกขณะยื่นมือให้วันชนะพยุงตัวลุกขึ้น
สองชั่วโมงต่อมาทั้งคู่จึงนั่งอยู่ในร้านอาหารค่อนข้างจะหรูแห่งหนึ่ง วันชนะเพลิดเพลินกับสิ่งรอบตัวที่ดูจะเป็นสีชมพูไปเสียหมดโดยไม่ได้สังเกตอาการเหมือนรอคอยนัดของนักขัตจนกระทั่งมีสายโทรเข้ามือถือ
“ครับ” นักขัตยกมือถือขึ้นรับก่อนจะเอามือปิดเอาไว้แล้วหันมากระซิบกับวันชนะ
“เดี๋ยวมานะ”
“อืม” วันชนะพยักหน้ารับ ใจเต้นตึกตักอย่างไม่รู้สาเหตุ
แล้ววันชนะจึงได้รู้สาเหตุของอาการนั้น เมื่อนักขัตกลับมาพร้อมกับผู้ให้กำเนิด
“นั่งก่อนครับพ่อ แม่” ลูกชายรีบเลื่อนเก้าอี้ให้บุพการีทั้งสอง
วันชนะใจหล่นไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ตั้งแต่ที่เห็นหน้าสมภพกับอุษา กะทันหันเกินไปที่ต้องเผชิญหน้ากันแต่ก็ยกมือไหว้คนทั้งสองด้วยสายตาหลบเลี่ยงอย่างคนทำผิด สมภพกับอุษารับไหว้ตามมารยาท สำหรับอุษาหล่อนรู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับเพื่อนของลูกคนนี้จริงๆ จนเมื่อนักขัตพูดว่า
“พ่อครับ แม่ครับ นี่วินไงครับที่เคยไปเที่ยวบ้านเราตอนตั้มอยู่ปีสี่”
เพราะไม่รู้เรื่องราวระหว่างวันชนะกับสมภพและอุษาแม้แต่น้อย นักขัตจึงไม่ได้บอกวันชนะว่าวันนี้พ่อแม่ของเขาจะมาหาก่อนที่เขาจะบินไปทำงานต่างประเทศ เพราะเห็นว่าวันชนะก็เคยพบพวกท่านมาก่อน และก็อยากให้วันชนะเข้าได้กับพ่อแม่ของเขามากขึ้นจึงนัดมาทานข้าวด้วยกันเสียเลย แม้แต่ตอนที่นักขัตพูดจบเขาก็ยังไม่ทันสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของสมภพกับอุษา
“หนู...” อุษารู้สึกเหมือนมีตะกอนอยู่ในใจที่โดนกวนจนขุ่นขึ้นมา
ขณะที่สมภพลดมือที่รับไว้ลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าบอกความไม่ชอบใจแต่ก็ควบคุมอารมณ์เอาไว้ สมภพเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะไม่เกรี้ยวกราดใส่ ที่เขาไม่ชอบใจนักคงเป็นเพราะยังเห็นวันชนะวนเวียนในชีวิตลูกชายของเขาอีกทั่งที่เคยคุยกันแล้ว
บรรยากาศที่โต๊ะทานข้าวดูจะเงียบไป ต่างคนต่างพูดเท่าที่จำเป็นยกเว้นนักขัตที่เป็นฝ่ายชวนคุยนั่นนี่อยู่คนเดียว
“แล้ววินล่ะจ๊ะ ที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง” อุษาเอ่ยถามอย่างประหยัดคำ หล่อนอยากผ่อนสถานการณ์ที่ตึงๆนี้ให้หย่อนลงบ้างแต่ก็เกรงสามีตัวเองอยู่ด้วยจึงพูดอะไรมากไม่ได้
“ก็ดีครับ” วันชนะก้มหน้าก้มตาตอบ
“ตอนนี้ทำงานอะไร ที่ไหนจ๊ะ” หล่อนชวนคุยอย่างน้ำเสียงเป็นกันเอง
“วินเป็นครูที่โรงเรียน...ครับ” วันชนะกล้อมแกล้มตอบ
อุษาต้องหยุดบทสนทนาเอาไว้เมื่อสามีตัวเองออกอาการไม่พอใจที่หล่อนชวนวันชนะคุย
“แม่เป็นไรครับ” นักขัตสังเกตได้
“ไม่มีอะไรจ้ะ อาหารคงจะเผ็ดไปหน่อย” หล่อนแกล้งยกน้ำขึ้นจิบ แล้วจึงเสเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเราล่ะเก็บข้าวของรึยัง”
“เก็บไปบ้างแล้วครับ” นักขัตตอบพลางตักกับข้าวจานหนึ่งให้วันชนะอย่างเคยมือ
กริยานั้นทำให้สมภพไม่ชอบใจหนักแต่ก็ไม่ได้เปิดเผยออกมา เพียงแต่ลุกขึ้นพรวดพราดบอกว่าจะออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก
“แม่ๆ ทะเลาะอะไรกับพ่อรึเปล่าอ่ะ เห็นหน้างอตั้งแต่มาถึงแล้ว” นักขัตทำท่ากระซิบกระซาบ
“เปล่าจ้ะ” อุษาตอบสั้นๆ แต่ในใจเคร่งขึงไม่น้อย
สิ้นคำของอุษาวันชนะก็ทำช้อนหล่นจากมือจนกับข้าวหกเลอะเสื้อ นักขัตที่นั่งข้างๆหวังดีเลยหยิบทิชชู่มาเช็ดให้ แต่วันชนะกระดากเกินกว่าที่จะปล่อยให้เขาทำแบบนั้นต่อหน้าคนที่เคยห้ามปราม
“เอ่อ...เราไปเข้าห้องน้ำดีกว่านะ” ว่าแล้วก็ลุกออกไป ปล่อยให้นักขัตแปลกใจกับท่าทางลุกลี้ลุกลนนั้น
“ตั้ม...มีอะไรจะบอกแม่รึเปล่า” อุษายิงคำถาม หล่อนยังอยากจะฟังทุกสิ่งที่ลูกพูดแต่ว่าบางส่วนใน จิตใจยังไม่พร้อมที่จะรับรู้
นักขัตเริ่มรู้สึกผิดสังเกตกับคำถามนั้นและหวนนึกถึงตลอดเวลาตั้งแต่เริ่ม
“ครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เครียดขึ้น
“ตั้มมีเรื่องอยากจะบอกพ่อกับแม่...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับ”
อุษานึกโทษตัวเองที่เลี้ยงลูกมาให้มีอิสระมากเกินไป แต่เพราะความรักลูกมากหล่อนจึงไม่คาดคั้น
“เอาเถอะจ้ะ พร้อมตอนไหนก็ค่อยบอกแม่ แต่ก่อนที่ตั้มจะตัดสินใจอะไรคิดให้ดีก่อนนะลูก”
วันชนะมองตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำเหมือนจะเรียกความกล้าออกมา ซึ่งดูเหมือนจะยากเอาการ แล้วสายตาก็แลเลยเงาตรงหน้าไปเมื่อสมภพจ้องเขม็งมาจากประตูทางเข้า เขาถอนหายใจยาวทีหนึ่งเพื่อรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้า
“คุณลุงครับ...” วันชนะเอ่ยแทบกลั้นใจ
พอดีกับมีคนอื่นเข้ามาใช้บริการ วันชนะเลยโดนลากตัวออกไปคุยกันข้างนอก
“แต่ก่อนที่ตั้มจะตัดสินใจอะไรคิดให้ดีก่อนนะลูก” คนเป็นแม่เงียบเสียงไปครู่ก่อนตัดสินใจเอ่ยต่อ
“...พ่อเป็นโรคหัวใจ”
   “อะไรนะครับ!” นักขัตแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
   “ที่จริงแม่ก็ยังไม่อยากจะบอกลูกตอนนี้หรอก...” หล่อนละที่จะไม่พูดต่อว่าเพราะสถานการณ์ตอนนี้หมิ่นเหม่เหลือเกินที่ลูกจะทำร้ายพ่อทางอ้อม “พ่อเริ่มมีอาการเมื่อปีก่อน แต่เราตัดสินใจยังไม่บอกลูก...จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม”
   นักขัตเริ่มเป็นห่วงพ่อขึ้นมาทันที “แต่ก็ยังสูบบุหรี่อยู่น่ะเหรอครับ”
   “แม่ก็คอยเตือนอยู่เหมือนกัน แต่พักหลังนี้ก็เพลาไปมากแล้วล่ะ”
   “งั้นเดี๋ยวตั้มไปดูพ่อหน่อยดีกว่าครับ” เขาเห็นว่าพ่อหายไปนานก็ร้อนใจขึ้นทันที “แม่อยู่คนเดียวไปก่อนนะครับ
เดี๋ยววินคงมา”

   นักขัตลุกไปเลยจนคนเป็นแม่ก็ไม่ทันจะรั้งตัวเอาไว้...
วันชนะโดนสมภพลากแขนไปที่บันไดหนีไฟที่มีคนเปิดเอาผ้าขี้ริ้ววางกั้นไว้ให้ประตูแง้มอยู่หน่อย
คาดว่าคงเป็นพนักงานทำความสะอาดเพราะพอเข้าไปก็มีรถเข็นคันใหญ่ที่มีอุปกรณ์ทำความสะอาดจอดทิ้งไว้
“หนู...ทำไมยังติดต่อกับตั้มอยู่อีก เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรือ”น้ำเสียงนั้นไม่เชิงอ้อนวอนหรือต้องการคำตอบ

ืnneess

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับที่มีเรื่องดีๆแบบนี้

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

adan

ขอบคุณครับ

infinityman7

ขอบคุณคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ

kangaza

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01

ขอบคุนคับ              

4_NAY

ทำไงดีล่ะวิน