^^.ความรักของผมครับ.^^ @@@ 5 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"กานอยู่บ้านหรอ"ผมถามกานเพราะในใจมันบอกว่าเค้าไม่อยู่แล้ว
"เออ"กานตอบ
"งั้นเดี๋ยวเอาของฝากไว้บ้านกานน๊ะ"ผมบอกกานเพื่อให้รอผม
"เออ"กานเค้าก็ตอบรับ
ตอนนั้นผมน้อยใจมาก ก็คนอุตสาห์ไปซื้อของมาให้ รอหน่อยก็ไม่ได้
พอถึงบ้านกานก็กดกริ่ง เราก็คุยเรื่องงานกันมันก็มีหลายปัญหาอยู่ คือเครื่องปริ๊นบ้านกานเสีย ส่วนบ้านผมก็ไม่มีเครื่องปริ๊น ผมก็บอกกานให้ส่งกานในเมล์เดี๋ยวไปปริ๊นร้านก็ได้ แต่กานเค้าก็บอกว่าจะทำเองไม่เป็นไร ผมก็เชื่อใจกานอีกครั้ง
พออีกวัน อยู่ๆกานเค้าก็บอกว่าจะเอาเพื่อนของกานเข้าแทนน๊ะ ส่วนกานก็จะไปอยู่กลุ่มเดิม ตอนนั้นผมเสียใจเว่อๆอ่ะ ก็อีกแค่นิดเดียวงานก็จะเสร็จล่ะ ผมก็บอกกานกลับไปว่า งั้งตอนเย็นผมขอของคืนล่ะกัน กานเค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรแค่เปลี่ยนคนเองเดี๋ยวทำให้ ผมก็คิดในใจว่า ไม่ต้องมาทำเพื่อเพื่อนเลย เพื่อนดีๆที่ไหนจะปล่อยให้ทำงานคนเดียว ส่วนที่กูทำเนี่ย กูก็แค่อยากจะมีวันเวลาสักครั้งหนึ่งที่ได้ร่วมทำงานกับมึง อยากจะให้มึงรู้ว่าที่กูทำหลายๆอย่างเพื่อมึงก็เพราะกูรักมึงน๊ะ แต่ในเมื่อความหวังดีของกูมันไม่มีความหมายเลย มีแต่จะทำให้กูเจ็บเอง กูเหนื่อยแล้วล่ะ พอแล้ว ไม่ไหวแล้วคงเจ็บแค่นี้ซิน๊ะ
ในตอนนั้นถึงผมจะไม่มีน้ำตา แต่ในใจมันแตกเรียบร้อยไปแล้ว แตกเพราะกานทำให้สิ่งที่ผมหวังไว้หลายๆอย่างพังหมด ทั้งที่งานนี้กานชวนผมเอง แล้วจู่ๆก็ออกไปอย่างไม่มีเหตุผล มันโหดร้ายมากที่ทำให้รู้ว่าเค้ามีใจแต่ก็โดนเค้าหลอก ตั้งแต่ที่ผมได้รักกาน แผลที่กานทำผมนั่น มันนับไม่ถ้วนจริงๆ แต่ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อก่อนผมจะทนได้ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ
พอตอนเย็นผมก็ไปบ้านกานไปเอาของ กานเค้าก็เอาของมาให้ที่น่าบ้าน เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเหมือนคนรักที่โกรธกัน พอผมลงรถเมล์มาก็นึกขึ้นได้ว่า ถ้านั่งมอไซค์กลับบ้าน ฟิวเจอร์บอร์ดพังแน่ ก็เลยเดินเอา บอกตรงๆน๊ะถ้าซอยเข้าบ้านผมสบาย ผมจะไม่บ่นสักคำ แต่เนี่ยรองเท้านักเรียนข้างขวา พื้นขาดทำให้ถุงเท้าสัมผัสพื้นได้สบายๆ แถมในซอยทำถนนใหม่ มีทั้งทราย ทั้งหิน+กับรองเท้าที่ขาด มันไม่ต่างจากเดินเท้าเปล่าเลย วันนั้นขาขวาผมเกือบเดินไม่ได้เลย ล้าเลยอ่ะวันนั้น ผมก็คิดในใจอีกว่า เนี่ยหรอคือสิ่งตอบแทนในความดีต่างๆที่ผมทำเพื่อใครบางคน โดยไม่หวังอะไรตอบแทนเลย ทำด้วยหัวใจล้วนๆ โหวผลตอบแทนดีจริงๆ แม่งเหนื่อยจริง งั้นขอพักใจก่อนล่ะกัน
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่คุยกับกานอีกเลย ไม่ได้เพราะโกรธแต่น้อยใจมากกว่า และผมยิ่งห้ามตัวเองเท่าไร ผมก็ยิ่งกลั่นไม่ไหวแต่ก็ต้องทำ ในใจผมเรียกก็แต่กานตลอด แต่ผมก็ต้องข่มใจไว้ว่าเค้าทำเราเหนื่อยมากน๊ะ อย่าพยายามทำอะไรเพื่อเค้าอีกเลย
และก็ยังมีอีกหลายตอนที่กานเค้าก็ยังเป็นหวังผมอยู่เช่น ตอนที่ผมสอบเซ็กชั่นพืช(พวกดูเซลล์ต่างๆของต้นไม้ ทั้ง ราก ลำต้น ใบ โดยใช้กล้องจุลทรรศ์ บอกตรงๆยากเวอร์อ่ะ มันต้องตัดให้บางที่สุดถึงจะเห็น แต่ผมตัดทีไรไม่เคยจะบางสักที ก็เลยให้เพื่อนตัดให้555) พอดีผมออกห้องคนสุดท้าย กานเค้าก็เหมือนรอแบบกลำกึ่ง เหมือนใจบอกให้รอ แต่ตัวไม่อยากรอ อะไรประมาณนั่น และก็ตอนจะไปสอบชีวะผมนั่งเล่นกับเพื่อนอีก4คน กานเค้าก็บอกให้รีบไป ตอนนั่นผมคิดว่าคงบอกทุกคนมั่ง แล้วมือกานก็มาตีบ่าผม ผมก็คิดอีกว่า คนอื่นเค้าก็มีตั้งเยอะทำไมไม่ตีอ่ะ ทำไมตีแต่ผมคนเดียว และความรู้สึกเนี่ยล่ะ ที่ทำให้ผมร้องไห้มากที่สุด คงร้องเพราะว่า ใจเค้าต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่ตัวเค้าก็พยายามปฏิเสธมัน ที่ร้องก็คงน้อยใจที่เหมือนรักกันแต่ความจริงมันไม่ใช่ จะว่าไปเค้าก็ไม่ผิดหรอกเค้าจะรักผมหรือไม่มันก็เรื่องผม คนผิดคือผมเองที่แอบคิดไปเอง และก็ผิดที่ไปรักเค้าด้วย ความจริงถ้าผมไปรักผู้หญิงก็คงจะไม่เจออะไรแบบนี้ และผมก็มั่นใจว่าผู้ชายอย่างผม ทั้งนิสัย น่าตา รูปร่าง ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธผมหรอก แต่ผมทำให้รักผู้หญิงไม่ได้จริงๆคงอาจเป็นเพราะหลายๆอย่างมั่ง เช่น น่าตาที่ไร้เดียงสาปนน่ารัก นิสัยที่เป็นตัวของตัวเอง สัมผัสกอดที่ทำให้ผมอบอุ่น และก็สไตย์การใช้ชีวิตต่างๆที่ผู้หญิงทำไม่ได้ คงเป็นเพราะสิ่งเหล่านี้มั่งที่ทำให้ผมไม่รักผู้หญิง แต่ก็ยังแอบหวังอยู่ว่าโลกนี้ คงจะมีผู้หญิงแบบนั่นอยู่ ผมจะรอน๊ะ
พอหลังสอบก็ปิดเทอม มันก็ยิ่งทำให้ผมคิดถึงกานมากขึ้น และก็ตอนมาฟังผลสอบผมก็นึกว่าจะเจอกาน แต่กานเค้าก็ไม่มา ได้ข่าวมาเค้าไปเรียนพิเศษแบบเหมือนโรงเรียนประจำ 1เดือน เพื่อเตรียมสอบเข้าทหารอะไรก็ไม่รู้ ผมก็จนเกรดแต่ล่ะวิชาของตัวเองและของกานด้วย (555 สุดท้ายก็ยังเป็นห่วงเค้าอยู่)
และก็กลับไปโพสต์ในเฟสของกาน หลายๆวันที่ผ่านมาผมบอกได้เลยว่าไม่มีวันไหนไม่คิดถึงกานกับฟลุ๊คเลย แต่ก็แค่คิดถึงจะทำอะไรได้ ผมว่าหลายๆอย่างที่ผ่านมาถึงมันจะเจ็บ แต่ว่าพอเราผ่านมาได้แล้วมองย้อนกลับไปถึงความเจ็บนั่น มันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นและอ่อนโยนขึ้นด้วย ก็เพราะเรารู้ว่าความเจ็บนั้นทรมานแค่ไหน และเราก็ไม่อยากจะให้เกิดขึ้นกับคนอื่น
ตอนนี้ผมเหลื่อเวลาน้อยแล้ว ผมก็อยากจะขอใช้เวลาที่เหลื่อนั่นให้มีประโยค ไม่อยากจะรอโอกาสอีกต่อไปแล้ว ผมตั้งใจไว้ว่าผมจะใช้ชีวิตม.6ของผม ผมจะก้าวเดินคู่กับกาน ถึงกานจะไม่รักผมแต่ผมก็จะไม่ท้ออีกแล้ว จะทำเพื่อเค้าทุกๆอย่าง แล้วจะทำให้กานรู้ว่ามีคนๆหนึ่งที่เค้ารักเรามากๆ เพื่อให้ครั้งหนึ่งในชีวิตผมจารึกไว้ว่า ผมก็เคยทำเพื่อใครคนหนึ่ง ทำหลายๆอย่าง ทำในสิ่งดีๆเพื่อเค้า และก็เค้าเป็นคนที่ผมจะรักตลอดไป หลายๆคนก็คงสงสัยว่่ากานทำผมเสียใจหลายครั้งแต่ทำไมผมถึงยังรักกานอยู่ ผมก็ตอบไม่ค่อยได้ แต่ง่ายๆก็คือเพราะรักมั่ง รักด้วยใจ ก็เลยไม่ค่อยจะจำความเจ็บสักเท่าไร แต่จะจำแต่สิ่งที่ดีๆที่เคยเกิดขึ้นกับเรา
และทุกๆคนที่ผมเคยรักผมจะไม่ลบพวกเค้าออกจากความทรงจำ แต่จะเก็บไว้ว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักเค้าน๊ะและก็มีความสุขด้วยถึงแม้จะเล็กน้อยแต่ก็มีค่าที่สุด
ขอบคุณฟ้ามากๆน๊ะ ที่ช่วยดำเนินเรื่องราวของตัวผม ถึงจะเจ็บมากกว่าสุขถึงจะทุกข์มากกว่าเศร้า ถึงจะแสนสั่นและไม่สมหวังแต่ก็ทำให้ชีวิตผมมีความหมายมากๆน๊ะและผมก็ไม่เสียใจด้วยเพราะทุกๆคนที่ผมรักเป็นคนดีทุกคนและสุดท้ายผมก็จะขอรักพวกเค้าต่อไป แต่ตอนนี้ รัก กาน มาก ที่ สุด น๊ะ และ จะ รักตลอด ไป และขอบอกคำนี้อีกครั้งว่า Kew love Karn น๊ะ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

กฤษณดา

ขอบคุงคราบบ

imanaji

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

4_NAY

เข็มแข็งดี

pipi1

ขอบคุนครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม