เพราะเธอ... ++++ 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
เรื่องมันเริ่มเมื่อ ตอนผมขึ้น ม.1...
เป็นช่วงที่ผมรู้ตัวเองว่าเป็นเกย์แล้วแน่ๆผมได้พบทั้งเพื่อนใหม่จากโรงเรียนต่างๆและเพื่อนเก่าจากโรงเรียนธ.ผมเป็นแค่เด็กนักเรียนน่าตาพอไปวัดไปวาได้บ้าง มีดีก็แค่เล่นเกมเก่ง ทำอาหารเก่งเรียนเก่ง เล่นกีฬาโอเค ก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งไปซะทุกอย่าง ในตอนที่เข้ามาใหม่ผมได้อยู่กับนร.หญิง ชื่อ มิ้ว เธอเป็นคนที่สวย เรียนเก่ง มีเสน่ห์เธอกับผมสนิทกันมากเรียกได้ว่าเหมือนแฟนเลย แต่ไม่ใช่หรอก (ก็ผมเป็นเกย์นี่^^)แต่ทว่าผมเริ่มสนใจในผู้ชายที่อยู่คนละห้องชื่อ เอิร์ทเขาเป็นคนที่สูง หล่อ เรียนเก่ง เป็นคนที่สาวๆและผมเองก็ปลื้ม ผมได้ติดตามข่าวสารของเอิร์ธมานานตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนเข้าค่ายคณิตศาสตร์...
ตอนที่ไปเข้าค่ายนั้นต้องจับคู่กันเดินทางฝ่าฟันทั้งป่า น้ำตก และความลำบากมากมาย ซึ่งผมไปกับ น้ำผึ้ง(ผมไม่ค่อยสนิทกับผู้ชายเท่าไรตอนนั้น^^) ถึงผมจะเหนื่อยแค่ไหน สายตาของผมก็มองเพียงเอิร์ทคนเดียวเท่านั้น จนกระทั่งแยกย้ายกันไปเตรียมตัวออกมาทำกิจกรรมตอนกลางคืน...ผมได้ร่วมกิจกรรมมากมาย รวมถึงเอิร์ธด้วย แล้้วก้ถึงการเล่นวิ่งเปรี้ยว ทีมของผมตกรอบแรก(ก็เพื่อนแต่ละคนวิ่งช้านี่นะ_ _) ส่วนทีมของเอิร์ธเข้ารอบชิง ถึงเวลาแข่งเอิร์ธก็วิ่งได้อย่างเท่ระเบิดจนกระทั่ง...เอิร์ธได้ล้มลง เขามีแค่แผลถลอกแต่ว่าเขาขอครูไปพักที่ห้องของเขา ผมรีบขออนุญาติครูไปเอาของ(แต่ที่จริงตอนนั้นผมไปเอาที่ทำแผลไปให้เอิร์ธ ตอนนั้นผมน้ำตาแทบไหล_ _) พอเอาของเสร็จออกมาจากห้องก็เจอ อาย เพื่อนของเอิร์ธ(ผู้หญิงนะ) มาบอกว่าครูเรียกไปทำกิจกรรม แต่ของที่เตรียมไปให้เอิร์ธน่ะ ให้อายเอาไปให้แทน ผมก็ทำตามแล้วไปหาครู สรุปว่าครูไม่ได้เรียกอะไร (โมโหมาก ณ ตอนนั้น) แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้...
จบจากค่าย...
ผมก็ได้รู้สิ่งๆหนึ่งที่ทำให้ผมปวดร้าวเจียนตาย...นั่นก็คือ เอิร์ธตกลงคบกับ อาย แล้วเหตุผลก็คือเอิร์ธชอบที่อายเป็นห่วง เพราะมีแค่อายคนเดียวที่ไปดูแลเอิร์ธ (ด้วยของๆผม) ผมจึงตัดสินใจไม่คุยกับเอิร์ธเพราะ งอน... จนเอิร์ธเลิกกับอาย แล้วหันมาคุยกับผมมากขึ้นกว่าก่อน ผมดีใจมากสุดๆเลยอะ แล้วผมก็ชอบเขามากขึ้นๆ แล้วก็คิดว่าเขาชอบผมเหมือนกัน จนได้มารู้ความจริงว่า ที่เอิร์ธคุยกับผมนั้นก็เพื่อแค่ทำให้ได้ใกล้ มิ้ว มากขึ้น เท่านั้นแหละ...จบ...ตัดใจจากเอิร์ธดังเพียะ(เสียงตบหน้า^^) แล้วทิ้งท้ายด้วยการบอกรักให้เขาคิดมาก...นี่หล่ะ...การล้างแค้นด้วยใจที่รักบริสุทธิ์...
ขึ้น ม.1 เทอม2...
ผมเริ่มถูกแกล้งมากขึ้นโดย นิว ไอ้หนุ่มหน้าขาว ขี้แกล้ง ทุกๆชั่วโมงต้องแกล้งผมให้ได้ ผมถามมันว่าทำไมต้องแกล้งผม มันบอกว่า ก็แกล้งแล้วสนุกดี...หึๆสนุกแน่ วันต่อมา ผมเอาถ่านมาโรงเรียนด้วย เอาไปทาตรงกระเป๋าเป้ส่วนที่จะโดนหลัง พอมันสะพายเป้ปุ๊บ แผนของผมก็เรียบร้อย ด้วยฟ้าเป็นใจในการแก้แค้นของผม... นิวมันนอนลงกับพื้นตอนสวมเป้อยู่อันทำให้ถ่านน้อยกล้อยใจของผมถูแล้วถูอีกกับเสื้อขาวๆ ของมัน^^ สนุกแล้ว... ตอนเลิกเรียนมันลากผมไปหลังตึกเลย มันด่าผมไม่ยั้ง ผมเลยได้ใจทำหน้าเขินแล้วหอมแก้มขาวเนียนของมันทีนึง;) มันรีบผลักผมออกแล้วโกรธฟึดฟัดกลับบ้านไปเลย55...............
วันต่อมา ผมก็มาโรงเรียนด้สยรอยยิ้มเหมือนทุกวัน เพียงแต่นิวผิดปกติไป ปกติมาแล้วมันจะต้องมาหัวเราะใส่ผมแต่มันก็เมินหน้าผม...พอหันมามองผม แล้วเห็นผมมองมันอยู่มันก็เชิดทิ้ง...น่าจับยัดชักโครกมักมากๆ แล้ววันๆหนึ่งก้ผ่านไป โดยที่เหมือนมันขาดอะไรไปบางอย่าง ไม่มีคนมาจั๊กจี้ หรือมาหยอกล้อเหมือนเคย ผมกำลังคิดถึง...นิว ไม่...ไม่ได้เราต้องไม่มีใจให้มัน มันแกล้งเรานะ ให้ตายสิ...ผมไม่สามารถหยุดคิดถึงมันเลย หลังจากเลิกเรียนมีผมกับนิวกับมิ้วอยู่กัน 3 คน ทำเวรกันอยู่ดีๆมิ้วก็รีบกลับ เหลือเพียงผมกับไอ้นิว...
มันก็รีบเก็บของเตรียมจะหหน้าผมเท่านั้นแหละ...
ผมตะโกนใส่มันด้วยความรู้สึกที่มีที่อัดอั้นไว้
"เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย ทำไมต้องคอยหลบหน้าเราด้วย!"
"แล้วมาหอมแก้มเราทำไม!"
"ก็แค่แกล้งนายกลับเท่านั้นแหละ ไม่มีความจริงใจเลย แม้แต่นิดเดียว!"
"งั้น รับความจริงใจจากฉันไปซะ"
"หมายควา ...."
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ มันก็กอดผมแล้วก็ออกจากห้องไป... ผมสับสนมากในตอนนั้น ไม่รู้จะวางตัวยังไง นี่สินะ ที่มันรู้สึกกับผมหนะ... รู้สึกแย่แทบบ้า นี่เราเป็นอะไรไป...
แล้วน้ำผึ้งก็กลายเป็นเพื่อนสนิทผม แทนที่มิ้วที่อยู่ดีๆก็ห่างผมออกไป...
ผมปรึกษาน้ำผึ้งทุกๆอย่าง ในทุกๆเรื่อง รวมถึงเรื่องของเอิร์ธกับนิวด้วย ทีนี้ก็มีเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมาเนิ่นนานชื่อ ฟลุ๊ค เด็กแว่นหน้าขรุขระ ดูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ก็เข้ามาชวนผมดูโน่นนี่ เล่นโน่นนี่ กินโน่นนี่ แล้ววันหนึ่งมันก็ชวนผมไปบ้าน ผมก็ไม่คิดไรมากเพราะผมไปค้างบ้านมันออกจะบ่อย แต่วันนี้พิเศษ เพราะว่าฟลุ๊คได้ทำเค้กเซอร์ไพรส์ผมด้วยเหตุใดก็ไม่รู้ ผมก็ถามตามความสงสัย
"แกทำเค้กให้เราทำไมอ่า?"
"ฉลาดจนเบลอแล้วนะนี่! จำวันเกิดตัวเองไม่ได้รึไง?"
"จำได้!"
"ก็วันนี้ไง^^นี่เค้กเพื่อโอเลยนะ"
"อ๋อ เก็ตละ! วันนี้ของเดือนหน้าอ่านะ- -"
"หรือ? ช่างมันเหอะกินเค้กดีก่า^^"
"บ้า- -*"
แล้วเค้กก็หมด เค้กทำไว้8ชิ้น มันกิน6ชิ้นผมกิน2ชิ้น ดูๆมันทำ- -* แล้วเราก็อาบน้ำ เล่นไพ่ยูกิ แล้วก็เข้านอน
ในคืนนั้นเอง...
ผมที่กำลังนอนใกล้จะสลบไสลเต็มทนก็ต้องกระตุกเพราะ ผมนอนทับมือของฟลุ๊คอยู่ ผมจึงนำมือมันไปวางบนอกมันดีๆ แล้วกลับที่มานอนต่อ นอนไปได้ซักพักก็ต้องสะดุ้ง ฟลุ๊คเริ่มเอามือมาเขี่ยๆแถวๆแขนผม><. สยิวกิ้วมาก ณ ตอนนั้น. แล้วมันก็เริ่มลามมาที่คอผม ผมต้องทนกับทั้งความเสียว ความสนุก ความจั๊กจี้ โอย!ทำอะไรไม่ถูกเลยเรา มันเริ่มขยับตัวมาใกล้ผมเรื่อยๆ อุ๋ย!น่ากลัว ไม่น้า....ความซิงของฉัน 7,7  แล้วมันก็ลากมือลงไปจนถึงกางเกงนอนผม มันลูปคลำไป ผมก็ทำเป็นขยับ มันก็หยุด พอผมหยุด มันก็คลำ คลำไปนานๆมันล้วงเลย ผมก็ดิ้น ดิ้นไปดิ้นมา เสียวไปเสียวมา ลุกแมร่งเลย!!!
"เฮือก!"
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วก็จัดการ...ล้างหน้า ทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ทำไมมันมารวดเร็วเกินไป เรายังไม่พร้อม ถึงแม้จะเสียดายแต่มันก็นะ... แล้วผมก็กลับไปนอนต่ออย่างไร้การคุกคาม...ทางการล้วง!
วันต่อมา...
ผมไม่คุยกับมัน เช่นเดียวกับมันที่ไม่คุยกับผม เชอะ ไม่คุยก็ไม่คุย ไม่ง้อ - -* แล้วอยู่ดีๆมันก็ให้ผมซ้อนจักรยานปั่นไปดูบางสิ่งที่หลังหมู่บ้านของมัน และแล้วก็มาถึง สิ่งที่มันจะให้ผมดูก็คือ...
ต้นไม้สูงใหญ่ต้นนึง...
ผมถามด้วยความสงสัย...
"พาเรามาทำอะไรที่นี่หรอ?"
"ต้นไม้ต้นนี้ มีความเชื่อบางสิ่งอยู่นะ^^"
"ความเชื่อ?"
"อื้ม ที่ว่าถ้ามีคนรักมาที่นี่เป็นคู่แล้วจะรักกันตลอดไป;)"
ไม่รู้ทำไมหลังจากได้ฟังประโยคนั้น นัยน์ตาผมก็ค่อยเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลรินลงมาเป็นสาย ไม่รู้ว่าซึ้งในคำพูดของฟลุ๊คหรือว่าเศร้าที่เราไม่สามารถจะรักฟลุ๊คได้ สิ่งที่รู้มีเพียงแค่ตอนนี้ ต้องการไหล่ไว้ให้ซบแค่นั้น...
ผมไม่อาจทนอยู่ได้...จึงเรียกให้แม่ออกมารับ(เนื่องจากบ้านผมกับบ้านมันห่างกันมากอยู่)...
แล้วผมต้องทำยังไง เอิร์ธก็ยังลืมไม่ลง นิวก็เข้ามาปั่นป่วน ฟลุ๊คก็พยายามทำตัวดีๆให้เราชอบ โอย!!!คนหน้าตา(เกือบ)ดีเซ็ง!!!
"oh beautiful my girl~" โทรศัพท์กำลังดังอย่างนั้นเราะ? ไม่รับดีก่า_ _^หมั่นไส้ทุกสิ่งบนปฐพีนี้ โมโหเว้ย ตัดสายแม่มทิ้งเลยนี่แน่ะ!
"oh beautiful my girl~" ไอ้ห่.. จะโทรอะไรนักหนาฟร้ะ(- -!) คนยิ่งเครียดๆอยู่ เออรับก้รับวะ
"สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บริการ ใจดีโอนตังค์ หากท่านทำการ..."
"...โอนตังค์มาที่หมายเลขนี้จะได้รับการหอมแก้มฟรี1ที- -!" กรี๊ดดดด>< เสียงนิวนี่นา แล้วนี่มันจำมุกของเราได้ด้วย จะดีใจดีไหมเนี่ย- -
"มีไรก็ว่ามา- -"
"จะอาบน้ำและ มาอาบน้ำด้วยกันไหม^^" กวนประสาทและ แมร่งเอ๊ย!!!
"ไม่ แต่ถ้าจะให้ช่วยถูตรงนั้นละก็7,7" เวรและช้านนนน พูดอะไรออกไปนี่><
"ลามกและ ไอ้ตุ๊ดสันฝาน- -^" นี่แกด่าชั้นเราะ!!!
---ตุ๊ด---ตุ๊ด--------------------
แก!ไม่ตายดีแน่ ไอ้สันฝาน- -////
วันต่อมา...
ผมไปโรงเรียนด้วยความแค้นบรรลัย ไม่สง ไม่สารแมร่งแล้ว! หนอย กอดตูแล้วร้องไห้ ไม่กี่วันมาด่าชั้นว่าตุ๊ดสันฝาน แก แก แก แกตาย!
"อ้าว โอเปนไร ขี้ไม่ออกเราะ^^" เสียงน่ารักของน้ำผึ้ง หวานสมชื่อ นี่ถ้าผมไม่ใช่ในตอนนี้นะ น้ำผึ้งเปนคนแรกที่ผมจะจีบ^^
"แก...ตาย!" แต่ตอนนี้อารมณ์ผมฉุดไม่อยู่แล้ว มึง มึง แก แก ตาย!!!
"นี่ทักแก แค่นี้โกรธหรอจ้ะ หมาน้อยกลอยใจของน้องน้ำผึ้ง^^"เออ ให้ตายเถอะ นอกจากคนที่เราชอบ คนที่ชอบเรา ก็ยังมีเพื่อนสนิทบ้าอีก โอ๊ย!! ต่อไปฉันต้องบ้าตายแน่- -^
แล้วนิวก็ปรากฏกายต่อหน้าต่อตา แล้วลากผมเข้าไป... กอด!...
"เมื่อวานเราขอโทษนะ" มัน มะ มะ มะ มันกอดผมต่อหน้าสาธารณชน!!!อีนี่ท่าจะบ้า! - -*
"คู่รักคู่ใหม่ของห้องเราเว้ย !" ไอ้กีต้าร์ ไอ้เพื่อนเลว ไอ้หัวเถิก ไอ้หล่อ ไอ้สารพัดจะนิสัยดี!!!
ท่ามกลางเสียงเฮฮาปาท่องโก๋ของเพื่อน ผมเห็นสายตาอัน...แย่อย่างบอกไม่ถูกของคนที่...
...ฟลุ๊ค...
ผมเลยบอกให้ทุกคนหยุด!! ไม่หยุดพวกแกตาย!!! ส่งออกไปทางสายตา และ น้ำหน้า อย่างชัดเจน7,7
"นิว นายเป็นบ้่าอะไรของนายเนี่ย 707!" ผมตะคอกใส่หน้าเขา "พวกแกด้วย เห็นฉันเป็นตัวอะไร คนไร้ค่าที่มีไว้เพื่อให้คนอื่นล้อรึยังไง707!"
ทันทีที่ผมได้ปล่อยความรู้สึกออกมา น้ำตาก็เริ่มพรั่งพรูออกมาเป็นสาย ความเงียบครอบงำพื้นที่อย่างมิดชิด ผม...ผม...ทนไม่ไหวแล้ว ผมจึงวิ่งออกไปจากจุดนั้น หาที่ที่หนึ่ง ที่ไหนก็ได้ ที่ปล่อยให้ฉันได้ระบายอารมณ์...ที่สักแห่งหนึ่ง
ณ ศาลาริมน้ำ...
เป็นจุดที่ผม น้ำผึ้ง และมาร์คจะมารวมตัวกัน เป็นส่วนใหญ่ ที่นี่อยู่ริมหนองน้ำที่ดูโล่ง ลมเย็นสบายพอที่จะให้ได้คิดอะไรต่างๆ พอสมควร...
"นี่ เอ้านี่ ผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตาซะ^^"
"นี่...นาย..."
-----------ผู้ชายคนนี้มันใช่เลย!-------------
"นี่ เอ้านี่ ผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตาซะ^^"
"นี่...นาย..."
-----------ไม่ผิดแน่!---------------------
"เอิร์ธ!" ไม่จริงน่า ผู้ชายคนนี้ไม่ควรใช่คนนี้นี่!
"ตกใจอย่างกับเห็นผีเลยเนาะ- -" หน้ากวนตีนแบบหล่อได้ใจนี่แหละที่ทำให้ฉันไม่สามารถลืมได้ลง 7,7
"ต้องไม่ใช่นายสิ ตามหลักซีรีส์เกาหลีต้องเป็นคนที่ชอบฉัน และต้องอยู่ในเหตุการ์ณด้วย ไม่ใช่หรอ...?"
"ก็นะ..."
"แค่เนี้ย?"
"เออๆ ฟังต่อสิ" บางทีหมอนี่อาจจะติดเชื้อบ้ามาจากพวกนั้นก็ได้- -!
"..."
"คือว่า..."
"ว่า..."
"ก็ไม่ได้หมายความว่า..."
"แล้วหมายความว่า..."นี่ฉันจะไปต่อมันทำไม ฉันกำลังเศร้านะ อย่าทำให้ฉันไขว้เขวสิ `คุณ`หล่อ ไอ้ขาว ไอ้สูง ไอ้ยาว(ลำ...ตัวนะเออ คิคิ)
"ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้ชอบโอ แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่อยู่ในเหตุการ์ณนั้นด้วย_ _/////" อยากจะบอกว่าเอิร์ธหน้าแดงเป็นแตงโมตอนสดๆเลย ยิ่งหน้าขาวด้วยแล้ว ยิ่งแดงๆ เข้าไปใหญ่เลย 0.0 เฮ้ย!เดี๋ยวๆนะ นี่หมายความว่า...
เอิร์ธชะ...ชอบ...ฉัน...0()0!!!
แล้วเขาก็จากไปทิ้งฉันไว้กับผ้าเช็ดหน้า ลายสก็อตดูดี^^ เออ ก็ดี มีคนชอบเราเพิ่มมาอีกตั้งหนึ่งคนแหนะ ก็นะ เรามันมีเสน่ห์นี่^^
ณ สนามหน้าเสาธงของคนมีเสน่ห์อย่างช้าน!โฮะๆ7()7...(หลงตัวเองได้อีกนะไรท์เตอร์)
ไม่รู้เพราะทำไมฉันถึงได้อารมณ์ดีเป็นปลิดพริ้ง อย่างหมดจด!!! ลืมเรื่องตอนเช้าไปเลย คิคิ^^ แต่พอมาเข้าแถวก็มีแต่คนในห้องที่มองผมแปลกๆ เอ๋!ฉันผิดอะไรตรงไหน ฉันไม่ผิดนี่ที่อารมณ์แปรปรวน ร้องไห้แล้วก็ลั้ลลา...ชั้นไม่บ้านะ...ช้านนต้องไม่บ้าา...
"วันนี้วันอะไรเอ่ย เด็กๆ" เสียงครูโง่ๆที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าวันนี้เป็นวันอังคาร!(ไม่ได้ลบหลู่อาจารย์นะ พอดีว่าครูเค้าทำไม่ดีกะราไว้เยอะ!)
"วันเด็กค่า/ครับ^^" อ้าว วันนี้วันเด็กเรอะ! เจอผ้าเช็ดหน้าลายสก็อตทีนึงนี่ ถึงกับลืมวันลืมคืนเลยเราะฉัน!
"ถูกต้อง!วันนี้ครูมีคำถามมาถามนักเรียนพร้อมของรางวัล^^" เย้! ของฟรี อิอิ "เอาจากรางวัลไหนก่อนจ้ะ"
"รางวัลใหญ่!"ไอ้กีต้าร์ มหามฤตยู อู้หูโอ้โหเฮะ ตะโกนดังลั่นใส่หูฉันิย่างเต็มเหนี่ยว!!! นี่ถ้าไม่ติดว่าผมเสียดายหน้าหล่อๆของมันนะ
ไอ้หมอนี่หน้าแหกไปแล้ว!
"รางวัลใหญ่ค่า"
"รางวัลใหญ่ครับ"
"ผมขอรางวัลทั้งหมดครับ^^" เจ้าพวกนี้ทำอย่างกับอดอยากมา 367 ปีได้ ไม่เคยได้ของฟรีไงถึง ได้ตัโกนโหวกเหวกน่ารำคาญกันเนี่ย (ทำอย่างกับไรท์เตอร์ไม่อยากได้อย่างนั้นแหละ- -7)
"คำถามนี้มีอยู่ว่า...บลา..บลา..บลา..บลา" ยาวชิบ- -* "ใครตอบได้รับไปเลย นาฬิกาแขวนผนัง"
แม่เจ้าเว้ย!ฉัน...ของ...ฉัน...ฉันต้องได้0()0!...
ด้วยสันชาตญาณการอยากได้ของฟรีหลั่งอะดรีนาลีน มากระตุ้นต่อมต่างๆจนกลายเป็นนักวิ่งโอลิมปิกวิ่งมาิย่างรวดเร็วไปที่แท่น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมาได้ครึ่งทาง เมื่อสังเกตุว่า...
มีเพียงฉันคนเดียว...ผมคนเดียว...ที่ออกมาจากแถวมายังแท่น ถึงจะได้รางวัลติดมือกลับบ้าน แต่แลกกับหน้าที่แตกไปต่อนักเรียน3000กว่าคนนี่ ไม่คุ้มเลย7,7
-----------หลังจากออกไปรับนาฬิกาแห่งการหน้าแตกครั้งโอเพนนิ่งยิ่งใหญ่--------0.0----
ผมแทบจะหมดแรงทันทีที่กลับมาจากเข้าแถวหน้าเสาธงแลกของรางวัลพวกนั้นเพราะหน้าของผมได้แตกสลายกลายเป็นขุยผงไปแล้ว!
"เอ่อ...คือว่า นาฬิกาสวยดีนะ"นิวเข้ามาทักแบบเปิ่นๆบ้านๆ อย่าคิดว่าไม่รู้นะ กำลังจีบฉันอยู่หละสิ!
"อื้ม!ก็นะ สวยเหมือนคนได้เลยอ่าเนาะ^^" ยังหลงตัวเองอย่างหน้าประทับใจ^^
"นาฬิกาอะสวย แต่คนใช้อ่าไม่แน่555" ไอ้กีต้าร์ ไอ้เวรกรรม กรรมเวร!นี่ผมไปทำบุญด้วยอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้เกิดมามีมารตนนี้คอยหลอกหลอนผมเนี่ย!

manza555

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากนะครับ

news

โควตาสิบเปอร์เซนใช่ไหม

domeno140

ขอบคุณมากนะครับ

kritky

ชอบมากเลยครับ

Metamon

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุณครับ

MinTz_popularz

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

CrownClown

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ