Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คุณนพ ผมเตือนคุณไว้ก่อนนะอย่าได้คิดอะไรที่คุณจะต้องเสียใจทีหลังเป็นอันขาดผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่ากับคนอายุมากกว่าคุณเลิกหวังจะดีกว่า”
   “ทำไมผมต้องเลิกหวังด้วยล่ะ?”
   “........................”
   “คุณไพฑูรย์”
   “อะไร? ถ้าพูดไม่เข้าหูผมเตรียมกลับคนเดียวเลยนะ” ผมเตรียมรบทัพจับศึกเต็มที่เจ้านพรัตย์ยิ้มน้อยๆ แล้วพูดต่อ
“ผมว่าผมไม่เสียใจทีหลังหรอก แต่ผมจะไม่พูดตอนนี้”
   เออ ถ้าพูดตอนนี้นายได้เสียใจตอนนี้แน่ ถึงอย่างนั้น คนที่เตรียมการศึกแล้วแบบผม พอเจออีกฝ่ายถอยทัพกลับกลางทางก็พลอยทำท่าไม่ถูกไปเหมือนกัน
   “ผมจะพูดตอนที่ถึงเวลาแล้ว แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น คุณสัญญาก่อนนะว่าคุณจะไม่มองผมเป็นน้อง เป็นหลาน เป็นลูก ห้ามมองผมเป็นญาติส่วนไหนของคุณทั้งนั้น สัญญานะครับ”
   “แล้วจะให้ผมคิดว่าคุณเป็นอะไร?” ผมถาม นึกว่าถ้าถือขวานรำได้แบบรามสูร คงจะขว้างหัวเขาไปแล้ว
   “ไว้คุณคิดได้เมื่อไหร่ บอกผมแล้วกัน ผมไม่รีบหรอก น้ำแข็งไสจะละลายแล้วนะครับ” เขาพูดยิ้มๆ และมองถ้วยน้ำแข็งไสของผม ผมกะพริบตาปริบๆ และก้มลงตักน้ำแข็งไสในถ้วยด้วยหัวใจตุ้มๆ ต้อมๆ
   ไอ้เด็กบ้านี่.... มันน่าขว้างกับขวานจริงๆ
   มาจตุจักรทั้งที จะซื้อแค่แมวเซรามิกเล็กๆ ตัวเดียวก็ใช่ที่ พอตะบี้ตะบันกินน้ำแข็งไสเพิ่มอีกถ้วยอย่างคนกลัวว่าจะใจไม่เย็นพอ ผมก็ลากมือเขาตระเวนตลาดต่อ ชวนเขาคุยนั่นคุยนี่เหมือนกลัวจะถูกแย่งพูด นพรัตน์ตอบโต้ผมได้อยู่หมัดเช่นเคย ด้วยการพยักหน้าและยิ้ม แค่พยักหน้ากับยิ้มเท่านั้นแหละ ก็ทำเอาคนอย่างผมอับจนคำพูดไปได้เหมือนกัน
   หรือวันหลังผมจะเปลี่ยนมาทำแบบนี้บ้างดีนะ เผื่อเขาจะอึ้งกับผมบ้าง
   แต่ทำแบบนั้นไม่ใช่วิสัยคนที่ชื่อไพฑูรย์แน่นอน สุดท้ายผมเลยปั้นหน้าขรึม ออกปากตินั่นตินี่อย่างที่ตัวเองยังรู้สึกรำคาญ นี่เขาไม่รำคาญผมบ้างหรือไงนะ พอหันไปก็เห็นนพรัตน์ยืนยิ้มๆ
   ยิ้มอีกแล้ว เลิกยิ้มสักทีสิ
   แต่ผมไม่รู้ว่าถ้าให้เขาเลิกยิ้มแล้วจะให้เขาทำอะไรดี ให้เขาตีหน้าขรึมผมก็คงรู้สึกแปลกๆ สุดท้ายผมเลยเมินเขาเสียเลย คราวนี้ถึงคราวเขายิ้มไม่ออกบ้างล่ะ
   “คุณไพฑูรย์” เขาเรียกชื่อผม แทบจะเรียกข้างหู อ๋อ แน่นอน เพราะผมกับเขาเดินคู่กันอย่างกับแฝดสยาม ผมจับมือเขาแน่น กลัวหลงนะกลัวหลง ไม่อยากกลายเป็นคนแก่สูญหายในตลาดโดยที่ไม่มีลูกหลานมาคอยรับหรอก ไอ้เจ้านพรัตน์ก็จับแน่น สงสัยกลัวผมไม่มีญาติมารับ
   “มีอะไร?” ผมถามเมื่อเห็นเขาเงียบ แต่ไม่หันไปมองหรอก ขี้เกียจดูเขายิ้มแล้ว
   “ตรงนั้นมีขายน้ำตกเล็กๆ ” เขาชี้มือไปที่มุมหนึ่ง
“ไปดูกันนะ”
   ผมตาเป็นประกายเมื่อเดินไปถึงร้าน โอ้โห...น้ำตกเล็กๆ พวกนี้จัดได้สวยชะมัด ขนาดก็กะทัดรัด วางบนโต๊ะได้สบาย คนทำนี่ช่างคิดจริงๆ ผมนึกว่าถ้ามีบนโต๊ะสักอันคงจะสบายตาดี แต่กลัวว่าน้ำมันจะกระเซ็นเลอะเทอะนี่สิ
   “ชอบรึเปล่าครับ” นพรัตน์ถาม หมอนี่รู้ใจผมเช่นเคย รู้ดีไปทุกเรื่องจริงๆ ผมตีหน้าขรึม ชอบก็ชอบหรอก แต่จะซื้ออะไร ก็ต้องดูให้ถ้วนถี่ ไม่ใช่ซื้อแล้วเอาไปใช้จริงตามวัตถุประสงค์ไม่ได้ แบบนั้นก็เท่ากับเสียเงินฟรีน่ะสิ
   ผมอ้าปากถามรายละเอียดกับเจ้าของร้าน เจ้าของร้านก็อธิบายได้ดีจริงๆ ตอบข้อสงสัยของผมได้หมดทุกอย่าง สุดท้ายผมก็ต้องควักเงินซื้อมาอันหนึ่ง ระหว่างรอห่อก็ยังไม่วายสำทับว่า ถ้าน้ำกระเซ็นผมจะมาขอเงินคืนทันที
   นพรัตน์ทำหน้าที่ลูกหาบแสนดีอีกเช่นเคย หมอนี่ทำได้ตั้งแต่ผู้ช่วย สารถี ยันเด็กถือของ มีไว้สักคนคงไม่เสียหายอะไร แต่ไม่รู้อนาคตจะอยากทำหน้าที่อื่นเพิ่มรึเปล่า ช่างมันแล้วกัน เอาไว้ถึงตอนนั้นผมค่อยจัดการอีกที
   พอมีคนช่วยถือของ ผมก็ทำตัวเป็นนายจ้างโหด ถือโอกาสซื้ออะไรที่อยากซื้อแต่ขี้เกียจถือเองเสียเลย จากนั้นเจ้านพรัตน์ก็ชวนผมไปดูของประดับน้ำตกเทียมอันเล็กที่ซื้อมา ก็พวกตุ๊กตาเซรามิกอีกนั่นแหละ เลือกไปเลือกมา ผมได้แมวเกาะขอบน้ำตกมาอีกสองตัว ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแมวอีกแล้ว สงสัยว่ามันคงจะเข้าคู่กับแมวในดงกระบองเพชรนั่นล่ะมั้ง
   เราแวะทานอาหารที่ร้านอาหารแถวนั้น กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบสามทุ่มแล้ว หลังจากช่วยกันขนของลงจากรถ ผมกับเขาก็ผลัดกันอาบน้ำ นั่งดูรายการต่างประเทศทางเคเบิลทีวีกันได้สักครึ่งชั่วโมง ผมก็เริ่มหาว ได้เวลานอนเสียที
   นายนพรัตน์ปูที่นอนบนโซฟาเรียบร้อย อย่างที่ว่า พักหลังๆ นี้เขามาค้างบ้านผมช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์จนแทบจะย้ายมาอยู่ได้แล้ว ผมมองโซฟาตัวนั้น มองเขา มองเทียบกันไปเทียบกันมาแล้วจึงเอ่ยปาก
   “คุณนพ เสาร์หน้าไปซื้อโซฟาใหม่กันเถอะ เอาแบบปรับเอนเป็นเตียงได้ คุณจะได้ไม่ต้องลำบากนอนเบียดๆ ”
   “แล้วตัวนี้ล่ะครับ?” เขาถาม เพราะบ้านแคบ ถ้าจะเอาโซฟามาเพิ่มอีกตัว ก็ต้องยกตัวนี้ออก ผมมองอยู่พักหนึ่ง แล้วตอบเขา
“ยกไปขายร้านเฟอนิเจอร์แถวนี้ก็ได้”
   นพรัตน์มีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะสั่นศีรษะ
“ไม่ต้องหรอกครับ รบกวนเปล่าๆ แค่นี้ผมก็นอนได้สบายแล้ว”
   ผมว่าเขาฝืนพูดออกมาแน่ๆ ดูยังไงก็ไม่มีทางใกล้เคียงคำว่าสบายไปได้หรอก โซฟาแคบๆ แบบนั้นน่ะ นอกจากว่าปกติเขาจะนอนตรงป้ายรถเมล์เท่านั้นแหละ
   “ผมว่าจะเปลี่ยนอยู่แล้ว เสาร์หน้าไปเลือกกัน”
   นพรัตน์มองผม แล้วยิ้มออกมาในที่สุด
“ก็ได้ครับ”
   แหม...ทนอึดอัดกับโซฟาตัวเล็กได้ตั้งนาน แค่บอกก็จบแล้ว ทำกระมิดกระเมี้ยนเป็นผู้หญิงไปได้
วันจันทร์ นพรัตน์ทำหน้าที่สารถีคุ้มค่าแรงที่จ่าย ไปรับผมแต่เช้าแถมมาเป็นช่างประกอบน้ำตกเทียมที่ซื้อมาวันเสาร์
ให้เสร็จสรรพ
   ผมนั่งมองกระถางกระบองเพชรที่มีแมวนอนอยู่สองตัว แล้วทำไมต้องนอนอิงกันแบบนั้น ผมไม่เข้าใจเจ้านพรัตน์
ที่เป็นคนวางเลยจริงๆ แต่อาจจะเพราะที่แคบก็ได้มั้ง หลังจากนั้นก็นั่งจ้องน้ำตกเทียมที่ซื้อมาแบบเตรียมจับผิดเต็มที่ อย่าให้ผมเห็นน้ำกระเซ็นออกมาสักหยดนะ วันเสาร์เจ้าของร้านนั่นได้จ่ายเงินคืนผมแน่
   จ้องสักพัก พอไม่เห็นน้ำกระเซ็น ผมถึงพอโล่งใจ ค่อยไล่มองส่วนอื่นของน้ำตก
   อืม... ดูแล้วสบายตาจริงๆ โดยเฉพาะแมวสองตัวนั่นน่ะ... แต่ดูจะไม่เกี่ยวอะไรกับน้ำตกเลยสักนิดนี่นา
   ผมเพิ่งเห็น หลังน้ำตกเทียมกับต้นกระบองเพชร ตรงกับโต๊ะเจ้านพรัตน์พอดี หมอนี่ตั้งใจจัดให้ตรงรึเปล่าผมไม่รู้ แต่พอเห็นผมมองไป เขาก็หันมายิ้ม ผมเลยเสไปมองทางอื่น และนึกกับตัวเองว่า ต่อให้ย้ายมาอีกมุม มันก็ดูไม่เข้ากับโต๊ะอยู่ดี เพราะฉะนั้น วางไว้ตรงนี้แหละดีแล้ว ผมจะได้มองอย่างอื่น นอนกจากกองหนังสือร้องเรียนกับหน้าเครียดๆ ของคนที่เข้ามาติดต่อบ้าง
   อาจารีย์เป็นคนแรกที่เข้ามาเห็นสิ่งแปลกใหม่บนโต๊ะผม เธอยิ้มกว้าง ทำหน้าประทับใจสุดๆ
“น่ารักจังเลยค่ะ คุณไพฑูรย์ นึกไงซื้อมาคะเนี่ย”
   ผมพยักเพยิดไปทางเจ้านพรัตน์ ซึ่งนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ อาจารีย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ก็ว่า ปกติคุณไพฑูรย์ไม่น่าซื้อของแบบนี้มาตั้งไว้ที่โต๊ะ”
   ผมขมวดคิ้วทันที หล่อนเลยรีบพูดต่อ
“แหม ก็คุณดูคร่ำเคร่งอยู่ตลอดเวลานี่คะ อ้อ จริงสิคะ ดิฉันจะมาเรียนว่า คุณพงษ์โพยมเรียกประชุมผู้บริหารช่วงสิบโมงน่ะค่ะ”
   ผมพยักหน้า
“อืม เดี๋ยวผมไปแล้วกัน”
   อาจารีย์พยักหน้า ก่อนเดินออกไปยังไม่วายทิ้งท้าย
“แมวน่ารักนะคะ”
   “อือ” ผมตอบ และพยักหน้า
   ก็มันน่ารักจริงๆ นั่นแหละ
   หลังประชุมเสร็จ ผมเลยออกไปทานอาหารเที่ยงกับคณะผู้บริหาร ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่ไม่ก็รุ่นเดียวกันนี่แหละ
ขากลับผมผ่านร้านเบเกอรี เลยซื้อคุกกี้ถุงเล็กๆ ติดไม้ติดมือกลับไปฝากนพรัตน์ ค่าที่ไม่ได้อยู่ทานข้าวเที่ยงด้วย
   แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุยกับเจ้านพรัตน์อยู่ เธอหันมาทำหน้าตื่นๆ ตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไป แล้วรีบขอตัวกลับทันที ผมจำได้ว่าเธอเป็นพนักงานในแผนกการตลาด แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร ผมกวาดตามองนายนพรัตน์ที่นั่งอยู่ และเห็นคุกกี้ถุงใหญ่บนโต๊ะเขา จึงถามขึ้น
   “คุกกี้ใครน่ะ”
   “คุณจันทนาทำมาฝากครับ จะทานด้วยกันไหมครับ?”
   “ฝากคุณ?” ผมถาม เขาพยักหน้า ผมเลยสั่นศีรษะ
“ไม่ล่ะ ผมไม่ทานคุกกี้”
   “อ้าว แล้วในมือคุณ...” เขาถามต่อ แหม ตาดีช่างสังเกตจริงๆ ความจริงผมเป็นคนชอบของที่ทำเองกับมือมาแต่ไหน
แต่ไร รู้สึกว่ามันจริงใจและตั้งใจให้ดี เห็นคุกกี้ถุงใหญ่บนโต๊ะเจ้านพรัตน์แล้วผมเลยไม่กล้าเอาอันในมือให้ จริงๆ เหมือนเจ้าหมอนี่จะเนื้อหอมอยู่แล้ว แต่สงสัยมีผมอยู่เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ผมไม่อยู่เลยรีบฉวยโอกาสกันใหญ่เลยสินะ
   “อันนี้ผมซื้อมาฝากคุณอาจารีย์” ผมตอบ แต่คงเป็นความซวย อาจารีย์เดินเข้ามาได้ยินพอดี เลยพูดเสียแบบไม่ไว้หน้าผม
“อ้าว เห็นว่าซื้อมาฝากคุณนพรัตน์ไม่ใช่เหรอคะ”
   เธอทักผมตอนอยู่หน้าห้อง ผมเลยตอบไปว่างั้น แต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้แล้วนี่ ผมกะพริบตาปริบๆ รีบพูดตอบไป
“ฟังผิดมั้ง ผมว่าจะให้คุณนะ”
   “ถ้าให้คุณอาจารีย์ทำไมไม่ให้เสียแต่หน้าห้องล่ะครับ” เจ้านพรัตน์ได้ทีช่วยย้ำ ผมล่ะไม่รู้จะโกรธใครดี เลยได้แต่ยืนตีหน้าถมึงทึงจนอาจารีย์รีบเดินหลบออกไป หลังจากนั้นเจ้านพรัตน์เลยเดินเข้ามาหาผม
   “ขอผมได้ไหมครับ ผมชอบคุกกี้ร้านนี้”
   “บนโต๊ะมีอยู่ตั้งห่อใหญ่แล้ว”
   “ก็ผมอยากทานที่คุณซื้อมานี่”
   “........”
   “อย่าโกรธเลยนะครับ ต่อไปนี้ผมจะไม่รับของจากใครแล้ว”
   “ผมไม่ได้โกรธ”
   “งั้น คุกกี้ซื้อมาให้ใครครับ?”
   “............”
   “คุณไพฑูรย์”
   “อยากทานก็เอาไปเถอะ” ผมพูดและยัดคุกกี้ใส่มือเขา นพรัตน์รับไปแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
   “ขอบคุณนะครับ”
   “อืม” ผมส่งเสียงในคออย่างไร้ความหมายแล้วเตรียมจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ นพรัตน์ฉวยข้อมือผมไว้ ผมเลยหันกลับมามองเขา เจ้าหมอนั่นมองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้พูดออกมา
   “คุณนพ?”
   แล้วผมก็เห็นเขาเม้มริมฝีปาก หน้าแดงเรื่อขึ้นมา เชื่อเลย ยืนเฉยๆ ก็หน้าแดงได้ สมองเจ้าหมอนี่จิตนาการอะไรบ้าๆ บอๆ อยู่รึเปล่านะ ผมรีบชักมือกลับ แล้วเดินฉับๆ ไปนั่งที่โต๊ะ
   ไม่รู้ทำไมผมถึงได้คาใจกับคุกกี้ถุงใหญ่นั่นนัก สงสัยเพราะนึกสงสารคนที่อุตส่าห์ทำมาให้ พอเห็นเจ้านพรัตน์ไม่แตะไม่ต้องแต่ดันเล่นกินคุกกี้ที่ผมซื้อมาอย่างกับคนหิวจัดผมเลยต้องทักอีก
   “คุณนพ คุกกี้อีกถุง ไม่ทานหรือไง?”
   คนถูกถามสั่นศีรษะทันที ทำให้ผมต้องถามต่อ
“อ้าว ไม่ทานแล้วรับมาทำไมล่ะ?”
   “ก็เขาเอามาให้” เจ้าตัวตอบ ผมขมวดคิ้ว ได้ทีเทศนาสั่งสอนเขาตามเรื่องอย่างคนมีวัยสูงกว่า
   “คุณนพ วันหลังถ้าคุณไม่ชอบ ไม่อยากได้ ไม่ทาน คุณก็อย่ารับของที่ใครเขาให้เลยนะ โดยเฉพาะของทำด้วยมือแบบนี้น่ะ คนให้เขาใช้ใจทำมานะ ถ้าคุณไม่คิดอะไร ก็อย่าไปให้ความหวังเขาเลย”
   “ผมไม่รู้จะปฏิเสธยังไงนี่ครับ เขาอุตส่าห์ทำมาให้ด้วย ผมเลยว่าจะแจกคนอื่น”
   ผมมุ่นคิ้วยุ่ง
“ยังไงคราวหลังคุณก็ต้องปฏิเสธให้เด็ดขาดนึกดูสิ ถ้าเขาเห็นคุณเอาไปให้คนอื่น เขาจะรู้สึกยังไง อุตส่าห์ทำมานะถ้าไม่รับแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ผมน่ะ ถ้าไม่ชอบล่ะก็ ให้อะไรผมก็ไม่รับหรอกผมไม่อยากให้ความหวัง”
   “ครับ” นพรัตน์พยักหน้าผมว่าหมอนี่ต้องเรียนรู้วิธีปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นอีกเยอะเหมือนกันขืนทำตัวแบบนี้บ่อยๆ มีหวังได้มีคนนั้นคนนี้มายุ่งให้ปวดหัวแน่ๆ แถมทำงานแบบนี้มันต้องรู้จักปฏิเสธกันเสียแต่เนิ่นๆ สิ

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ขอบคุณครับ สนุกๆ จริงๆ

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้าบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่ารัก{:sm-45:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

redboy

เริ่มมีงอนหล่ะ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

tazman

ชอบๆ

auto101

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณฮะ

freezz

หึงหวงรึป่าว ^555

tong111222

ขอบคุนครับ