Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “คุณนพ..”
   “ครับ?”
   “ขยับมาอีกก็ได้นะ เดี๋ยวจะตกเตียง”
   เตียงผมจริงๆ จะว่ากว้างก็ไม่กว้างหรอกแต่ก็พอนอนสองคนได้ เจ้านพรัตน์ขยับเข้า ผมเองก็กลัวจะตกเตียง เลยขยับเข้าไปบ้างไหล่ของเรากระทบกันเบาๆ ผมเลยขยับมือออกไปหน่อยหนึ่ง จะได้นอนสบายขึ้นแต่บังเอิญไปแตะกับมือเจ้านพรัตน์พอดี หมอนั่นก็เลยจับมือผมไว้หลวมๆ แหม...ไม่ได้ไปเดินที่ไหนสักหน่อย ไม่ต้องกลัวผมหลงทางกระทั่ง
ในฝันหรอก
แต่แปลก คืนนั้นผมไม่ฝันอะไรเลย   ผมหลับสนิท โดยมีเขานอนจับมืออยู่ข้างๆ
   หนึ่งสัปดาห์แห่งการพิจารณาโบนัสผ่านไปอย่างทรมาทรกรรมสิ้นดี ผมคิดว่าตัวเองคงใกล้ได้ย้ายไปที่สวนสัตว์เชียงใหม่ เผื่อรัฐบาลจีนขอตัวหมีแพนด้าคืนก่อนกำหนด คงจะพอเอาผมไปทดแทนได้บ้างล่ะมั้ง
   ไม่ได้ทดแทนตรงความน่ารักนะ ทดแทนเรื่องเบ้าตาดำๆ ต่างหาก
   วันนี้ผมงดดื่มกาแฟ เพราะกลัวคาเฟอีนเกินในกระแสเลือดจนต้องเข้าโรงพยาบาลแบบปีที่แล้ว ดังนั้น พอตกบ่ายก็แทบจะเอาหัวโหม่งโต๊ะ เพราะง่วงสิ้นดี
   เอาน่า อย่างน้อยผมก็พิจารณาเรื่องโบนัสพวกนี้เสร็จทันกำหนดล่ะ
   ผมเค้นพลังเฮือกสุดท้ายเขียนหนังสือพิจารณาโบนัสให้กับอาจารีย์และนพรัตน์ แต่ทำงานกับผม อย่าคิดว่าจะได้โบนัสกันง่ายๆ ผมนั่งเขียนรายงานความประพฤติของอาจารีย์ ก่อนจะเขียนจำนวนเงินโบนัสไว้ด้านหลัง แน่นอนว่าผมทำสำเนาหนังสือพวกนี้เอาไว้ด้วย ถ้าไม่พอใจก็เอาไปดูได้เลย จะได้รู้ว่าพฤติกรรมที่ผ่านมามันสมควรจะได้เท่าไหร่กันแน่
   เอาล่ะ สามเดือนนี้อาจารีย์ทำงานดีพอสมควร ถึงจะพลาดมากกว่าไตรมาสที่แล้วอยู่สักหน่อย แต่รวมๆ ในรอบปีที่ผ่านมาก็ถือว่าดีกว่าปีที่แล้ว ผมให้โบนัสเพิ่มก็แล้วกัน
   ผมเขียนจบก็เกือบสัปหงก จนเจ้านพรัตน์ที่นั่งจัดกองหนังสือขอโบนัสที่ผ่านการพิจารณาแล้วเพื่อส่งให้คณะผู้บริหารอ่านกันอีกรอบหนึ่งหันมาทักผม
   “ไหวรึเปล่าครับ?”
   “อือ” ผมส่งเสียงงึมงำ พยายามจะทำว่ากำลังตื่นเต็มที่ แต่หนังตาจะปิดอยู่มะรอมมะร่อ พอแก่ตัวแล้วให้อดตาหลับขับตานอนแบบนี้นานๆ ร่างกายมันก็ไม่สู้เสียแล้ว สมัยก่อนตอนเปิดบริษัทใหม่ๆ ผมไม่นอนสามวันยังไม่ออกอาการขนาดนี้เลย นี่ขนาดนอนก็นอนแล้ว ผู้ช่วยก็มีแล้ว ตายังจะปิดเสียให้ได้
   เวลานี่มันทำร้ายคนจริงๆ
   แต่ผมยังเหลือต้องพิจารณาโบนัสเจ้านพรัตน์อยู่ ผมนั่งเอาปากกาจิ้มๆ กระดาษ พยายามนึกว่าเขามีอะไรควรจะพิจารณาเพื่อให้โบนัสบ้าง แต่นึกไปไม่เท่าไหร่ หัวก็จะหล่นไปโขกกับโต๊ะทุกที ท่าทางของผมคงทุเรศทุรังเต็มที เจ้านพรัตน์เลยต้องเดินมาถาม
“ไม่ไหวก็พักก่อนเถอะครับ”
   ผมสั่นศีรษะ พยายามจะสู้รบกับหนังตาที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อย่างสุดกำลังความสามารถ พอเห็นว่าถ้าไม่ใช้ตัวช่วยคงไม่ไหว เลยหันไปถามหาผ้าเย็นกับเขา นพรัตน์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหาผ้าเย็นนอกห้อง ขณะที่ผมต้องเอายาดมมานวดขมับ ปลุกปลอบตัวเองให้ทนเขียนหนังสือจ่ายโบนัสฉบับสุดท้ายให้เสร็จก่อนจะจอดเพราะอาการง่วง
   พอได้ผ้าเย็นมาช่วย ผมเลยพอมีแรงเขียนพฤติกรรมของเจ้านพรัตน์ต่อ ตัดเรื่องส่วนตัวที่ไปรับไปส่งผมบวกเรื่องอื่นๆ ออกไปก่อนเลย เหลือแต่เรื่องที่ทำงาน อืม... เขาก็ทำงานพอใช้ได้ ถ้าเทียบกับคนวัยเดียวกัน แต่ผมไม่คิดว่าอายุจะเป็นข้ออ้างได้ การทำงานควรจะมีมาตรฐานเท่าๆ กันหมด ดังนั้นโบนัสของเขาก็ปกติทั่วไป ไม่พิเศษไปกว่าคนอื่น
   “คุณไพฑูรย์ครับ พักก่อนเถอะครับ” นพรัตน์พูดขึ้นอีก โถ...ผมใกล้จะเขียนหนังสือขอโบนัสให้เขาเสร็จแล้วเชียว แต่ด้วยอาการง่วงอย่างหนัก ผมพูดไม่ออกหรอก ได้แต่โบกมือให้เขาเลิกถามเสียที ถามมากๆ เดี๋ยวก็ตัดโบนัสเสียหรอก
   กว่าจะเขียนจบ ผมว่านายนพรัตน์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคงลุ้นจนเหนื่อย ว่าหัวผมจะโขกโต๊ะก่อน หรือผมจะเขียนหนังสือจบก่อน ผมเขียนจบก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แทบจะหลับไปทั้งอย่างนั้น
   “ผมไปส่งที่บ้านนะครับ” นพรัตน์เดินเข้ามา ผมพยักหน้า แล้วคว้ามือของเขาที่ยื่นมาให้เพื่อทรงตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินสะลึมสะลือเกาะไหล่เจ้านพรัตน์ไปที่รถ พอขึ้นรถแล้วผมก็หลับน็อกไปเลย มารู้สึกตัวอีกทีตอนถึงบ้านนั่นแหละ
   “คุณไพฑูรย์ เข้าบ้านก่อนนะครับ”
   ผมลืมตาขึ้นมองเขาแบบยากลำบากเต็มที ก่อนจะพยักหน้า แต่ขยับตัวไม่ไหวเอาเสียเลย ความง่วงจู่โจมร่างกายผมอย่างหนัก ผมเลยพยายามจะยกมือขึ้น บอกให้เขาช่วยเอาผมออกไปที นพรัตน์หัวไวอยู่แล้ว พอผมทำท่าแบบนั้นก็รีบเข้ามาประคองผมออกไปจากรถ เออ แบบนี้ค่อยคุ้มกับที่จ้างมาเป็นผู้ช่วยหน่อย
   นพรัตน์ประคองผมขึ้นไปถึงเตียงนอนที่อยู่ชั้นบน ตอนแรกเหมือนเขาอยากจะให้ผมอาบน้ำอาบท่าก่อน แต่ร่างกายผมย่ำแย่เต็มที พอถึงเตียงนอนก็ไม่อยากจะลุกแล้ว เขาเลยต้องถอดเสื้อนอกให้ผม ดึงเนกไทออก ปลดกระดุมเสื้อออกบางส่วน แล้วก็เอาเข็มขัดไปให้พ้นเอวผมเสียที
   เฮ้อ แบบนี้ค่อยสบายตัวหน่อย
   แล้วผมก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ขนาดง่วงจนแทบหลับกลางอากาศ ผมยังอุตส่าห์ฝันอีก ฝันว่าใครบางคนก้มลงเหนือตัวผม จูบหน้าผาก จูบปลายจมูก จูบแก้มผมเบาๆ จากนั้นก็ผละออกไป เออ ฝันแปลกดีแท้ หลังจากนั้นผมก็หลับสนิท จำอะไรไม่ได้อีกเลย
   ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าด้านนอกสว่างจ้าแล้ว ลุกขึ้นมานั่งสะลึมสะลืออยู่ได้สักพักถึงเห็นว่ายังสวมชุดเดิมอยู่ จากนั้นผมถึงได้นึกจะหันไปมองนาฬิกา สิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว จำได้ว่าเมื่อวานออกจากบริษัทสักสามสี่โมงเห็นจะได้ นี่ผมหลับลืมโลกไปเป็นสิบชั่วโมงเลยหรือนี่ เอาน่ะ ยังดีกว่าปีที่แล้วที่พอจัดการงานจบก็เข้าโรงพยาบาลล่ะ
   ผมตื่นขึ้นมาก็หิวท้องกิ่ว นึกสงสัยว่าตอนนอนใช้พลังงานอะไรนักหนา เลยลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำแปรงฟัน กะว่าเดี๋ยวจะออกไปหาอะไรรองท้องเสียหน่อย
   ขณะที่กำลังสวมชั้นใน ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา
   “?!”
   ผมหันไปจ้องเขม็ง เจ้านพรัตน์พอเห็นว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ก็หน้าแดงวาบ แล้วรีบปิดประตูทันที เออ จะเปิดก็เปิด
เข้ามา ไม่รู้จักเคาะอีกแล้ว เกิดเป็นตากุ้งยิงล่ะผมไม่รับผิดชอบหรอกนะ
   ผมสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็ค่อยออกมาเปิดประตู เห็นเจ้านพรัตน์ยืนหน้าแดงเป็นแตงโมอยู่หน้าห้อง พอเห็นหน้าผมก็รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
   “ผมคิดว่าคุณหลับอยู่ ก็เลย...”
   “ก็เลยไม่เคาะประตู”
   “ครับ”
   เชื่อเลย ผมน่ะควรจะอายหน้าแดงที่ถูกมองตอนกำลังใส่ชั้นในแท้ๆ แต่หมอนี่ดันทำอย่างกับว่าตัวเองกำลังแก้ผ้าอยู่ แล้วผมเปิดเข้าไปเจองั้นแหละ อะไรของเขานะ
   “แล้วจะขึ้นมาทำไม” ผมถามต่อ
   “ก็ว่าจะมาเรียกคุณลงไปทานข้าว เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้วน่ะครับ”
   “อ้อ” ผมค่อยมานึกได้ว่าเมื่อวานให้เจ้านพรัตน์มาส่งที่บ้าน เจ้านี่ก็บริการดีส่งถึงหน้าเตียง แถมเช้ามาอุตส่าห์ปลุกผมทานข้าวอีก บริการดีเกินหน้าที่สมควรได้รับคำชมจริงๆ แต่ผมดันเป็นพวกที่นึกคำติได้ก่อนคำชมน่ะสิ
   “นี่กลับบ้านไปรอบหนึ่งแล้ว หรือว่าค้าง?” พอนึกไม่ออกว่าจะชมอะไร ผมเลยตั้งคำถามกับเขาต่อ
   “เมื่อคืนค้างครับ แต่เมื่อเช้าแวะกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อ”
   “อ้อ...” ผมพยายามไม่คิดว่าเมื่อคืนเขานอนที่ไหน คงจะโซฟาด้านล่างนั่นแหละ “แล้วทานอะไรรึยัง”
   “ข้าวเช้าทานแล้วครับ”
   “อืม... งั้นเดี๋ยวออกไปหาข้าวเที่ยงทาน” ผมว่า รู้สึกท้องไส้โครกครากเต็มที นพรัตน์สั่นศีรษะ
“ไม่ต้องออกไปหรอกครับ แดดร้อน ผมเตรียมอาหารเที่ยงไว้แล้วล่ะ?”
   ผมเลิกคิ้ว มองเขาอย่างงงๆ นพรัตน์มองผมแล้วยิ้ม
“ลงไปทานกันเถอะครับ กำลังร้อนๆ เลย”
   บนโต๊ะมีกับข้าวอยู่สามอย่าง ผัดผักรวม ต้มจืด แล้วก็ปลาทอด กำลังร้อนๆ กลิ่นงี้ฉุยมาเชียว พอได้กลิ่นแล้วกระเพาะผมก็แทบเต้นระบำได้ นพรัตน์จัดแจงตักข้าวสวยในหม้อให้ผม ที่ยังมีควันกรุ่นๆ ท่าทางผมจะหิวจัดเพราะใช้พลังงานไปกับการนอนจริงๆ พอเห็นกับข้าวตรงหน้า กับข้าวสวยร้อนๆ ตรงหน้า ก็ก้มหน้าก้มตาทานโดยลืมจุกจิกเรื่องร้านที่ไปซื้อเสียสนิท
   นพรัตน์ทานไป นั่งมองผมไป ราวกับว่ากระเพาะติดกันกับผม แต่ผมกำลังหิวหน้ามืด ไม่มีเวลาตั้งคำถามแขวะเขาหรอก รอจนทานหมดจานนั่นแหละ ถึงได้หันไปถาม
   “คุณนพ ซื้อกับข้าวที่ไหนน่ะ?”
   “อร่อยรึเปล่าล่ะครับ”
   “อือ”
   “ผมทำเอง”
   “?”
   “ผมพูดจริงๆ นะ คุณอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
   สงสัยผมคงทำหน้าเหมือนเห็นฮิปโปกินไดโนเสาร์อยู่ล่ะมั้ง
“ทำเองจริงๆ รึ?”
   “หลักฐานมีนะครับ กองเต็มครัวยังไม่ได้ล้างเลย” เจ้านพรัตน์ว่า คราวนี้ผมยอมเชื่อ เพราะขี้เกียจเดินเข้าไปดูสภาพครัว กลัวจะเป็นลมก่อน
   ผมอึ้งไปสักพัก อาจจะเพราะหิวเลยหน้ามืดกินอาหารฝีมือเขาเข้าไปได้ แต่กับข้าวเมื่อครู่ก็คงอร่อยจริงๆ นั่นแหละ เพราะคนอย่างผม ต่อให้หิวหน้ามืดขนาดไหน ก็ไม่มีทางชมอาหารที่ไม่ถูกปากออกมาเด็ดขาด ให้นกออกลูกเป็นกิ้งก่ายังง่ายว่าให้ผมชมใครเลย
   “ไปหัดมาจากไหนล่ะ?” ผมถามต่อ เจ้านพรัตน์ที่ไม่เอาอ่าวสุดๆ เรื่องทำอาหาร จู่ๆ ก็มาทำกับข้าวให้ผมที่สุดแสนจะเรื่องมากแทบจะหาตัวจับยากสุดๆ ทั้งโลกมนุษย์ สวรรค์ บาดาลทาน มันน่าแปลกใจน้อยเสียเมื่อไหร่ เขาเอาเวลาที่ไหนไปเรียนกันนะ
   “ดูมาจากคุณนั่นแหละครับ” นพรัตน์ตอบยิ้มๆ
“คุณขยันสอนผม แต่ผมก็ยังไม่เคยลองทำให้คุณทานสักที วันนี้เลยลองดู ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะอร่อยขนาดนี้หรอก”
   ผมชักนึกหวั่นใจ อีกสองชั่วโมงท้องผมจะเสียไหมนี่ นพรัตน์ยิ้มกระมิดกระเมี้ยน เอาอีกล่ะ ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักแอะ ทำท่าแบบนี้อีกแล้ว อยากถูกถีบมากนักหรือไงนี่
   “ผมเข้าใจความรู้สึกคุณล่ะ เวลาทำอาหารให้ผมทาน คุณก็มีความสุขเหมือนกันสินะ”
   ผมปวดหัวเพราะความไม่เอาอ่าวเวลาช่วยงานครัวของเขาต่างหากเล่า! แต่เห็นว่ารอบนี้เขาพยายามได้ดี ผมจะชมเขาสักหน่อยแล้วกัน
   “ทำอาหารได้แบบนี้ รับรองหาแฟนไม่ยาก เชื่อผม”
   “จริงเหรอ?”
   เอาล่ะสิ ผมพูดไม่คิดอีกแล้ว แต่อย่าหวังว่ารอบนี้จะได้ตอกผม ผมมั่นใจว่าอ้าปากได้เร็วกว่าเขาแน่นอน
“เออ แต่คนแก่กว่าเขาทำอาหารเก่งอยู่แล้ว อย่าไปหวังเสียให้ยากเลย”
   พูดไปอยากจะสำลักน้ำลายตัวเอง ผมเหลือบมองนายนพรัตน์ คิดว่าเขาคงจะสำนึกตัวบ้าง แต่ก็เปล่าเลย หมอนี่ยิ้มอีกแล้ว ชอบขบปากแล้วยิ้มจริงๆ ให้ตายสิ
   “อือ คุณทำอาหารอร่อย ผมชอบทานอาหารฝีมือคุณนะ เย็นนี้ไปซื้อมาทำกันเถอะ”
   ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องจริงๆ ผมนั่งขบฟันกึกๆ หาจังหวะตอบโต้ เพิ่งพ้นมรสุมงานมา ก็ต้องมาเค้นสมองสู้รบกับเจ้าเด็กรุ่นลูกนี่อีกแล้ว มีไอ้เรื่องพวกนี้มากระตุ้นสมองได้แทบตลอดเวลา คนอย่างผมคงบอกลาโรคอัลไซเมอร์ได้ ผมควรภูมิใจนะเนี่ย
   “คุณนพ คุณทำอะไรในครัวผมพังบ้างรึเปล่า?” ผมว่าสู้กับเขาเรื่องเดิมมันเสียเปรียบ ผมเปิดเวทีใหม่ที่ผมได้เปรียบดีกว่า นพรัตน์รีบสั่นศีรษะ
“ไม่มีนะ ไม่เชื่อไปดูเลยครับ”
   คิดจะท้าผมยังเร็วไปอีกสิบปี ผมมันสุดยอดนักจับผิด มาท้ากันแบบนี้ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ ผมหมายหมั้นปั้นมือจะเอาคืนเขามานานแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้น เดินไปที่ครัวทันที

   โอ้แม่จ้าว บอกผมทีนี่ครัวหรือสนามรบ!
   ผมลมแทบจับ เข่าอ่อนกะทันหันจนต้องเอามือจับกรอบประตูเจ้านพรัตน์ทำอะไรกับบ้านผมเนี่ย ทั้งหม้อ จาน เขียง มีด เศษผัก สารพัดจะเลอะเทอะผมหันกลับมามองเจ้าของเรื่องที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ
   “ไม่มีอะไรเสียจริงๆ นะครับผมกะว่าทานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยล้างทีเดียวพร้อมจาน”

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ชักติดแล้วเนี่ย กินข้าวกลางวันเสร็จรีบมาอ่านเลยครับ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น้ำตาลขึ้นแย้ว{:sm-38:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

redboy

น่ารักสุดๆ

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

ผ่านอีกขั้นละ

tazman

ขอบคุณคับ

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

เริ่มหวานมากขึ้นละ คับ ^^

KPG

มีทำอาหารให้กัรด้วย