Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มันไม่มีไซต์ผมน่ะครับ มีแต่เบอร์ Sสงสัยหุ่นผมมาตรฐานเกินไป ไม่เหลือมาเซลเลย”
   “ตัวคุณใหญ่ไปต่างหาก เขากลัวเปลืองผ้าเลยไม่ทำออกมาขาย” ผมค่อนแคะ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่หรอกว่าหุ่นเขาน่ะมาตรฐาน แต่ผมสิ ตัวเล็กไปหน่อย เอาน่ะอย่างน้อยก็มีเบอร์ให้ใส่ล่ะ ก็นี่มันเสื้อไซต์ฝรั่งจะเอามาเทียบกับคนเอเชียรุ่นดั้งเดิมแบบผมได้ยังไง
“คุณไพฑูรย์ ตัวนี้ล่ะ?”
   ผมหันไปมอง คราวนี้สีม่วงอ่อน ผมล่ะปวดหัวกับเขาจริงๆ
“คุณนพ คุณเลือกเสื้อสีลูกกวาดให้ผมใส่ไปงานวันเด็กกับคุณหรือไง”
   นพรัตน์หัวเราะจนเห็นฟันเขี้ยว ผมเห็นนะว่าพนักงานผู้หญิงที่ยืนอยู่แอบมองแล้วยิ้มให้เขาด้วย แหม... ผู้ช่วยผมน่ารักขนาดนี้ เป็นใครใครก็ชอบมอง ผมยังชอบมองเลย แต่มองเวลาเขาไม่ได้มองผมนะ เดี๋ยวโดนจับไต๋ได้
   “งานวันเด็กผมก็ไปนะ ถ้าคุณพาไป” เขาว่า ผมที่เลือกเสื้ออยู่อดไม่ได้ต้องตอกกลับ
“ผมไม่พาคุณไปหรอก เด็กตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่มีใครเขาให้ของขวัญแล้ว”
   เจ้านพรัตน์หัวเราะโชว์ฟันเขี้ยวเช่นเดิม ดูจะชอบใจที่ได้แหย่ผมจริงๆ แต่ผมไม่สนใจหรอก แหย่ก็แหย่สิ ผมเลือกเสื้อต่อดีกว่า
   “คุณไพฑูร์ สีนี้ๆ “
   คราวนี้สีส้ม ผมล่ะอยากเอากองเสื้อที่เลือกไว้ตีหัวเขาจริงๆ
“คุณนพ คุณจะให้ผมแต่งสีรุ้งกินน้ำเลยมั้ย?”
   เขาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างอารมณ์ดี
“สีรุ้งก็มีนะครับ” เขาว่า และหยิบให้ผมดู ผมรีบพูดทันที
\“วางเลยนะคุณนพ หยุดซนได้แล้ว”
   นพรัตน์วางเสื้อสีอย่างกับนกแก้วลงตามคำสั่งผม แล้วทำหน้างอนๆ
“ผมแค่อยากให้คุณใส่อะไรที่มันดูสดใสหน่อย”
   “เอาไว้ให้รุ่นคุณใส่แล้วกัน ผมน่ะเลยวัยแล้ว” ผมว่า และจัดแจงหอบเสื้อผ้าที่เลือกไว้เตรียมจะไปจ่ายเงิน นพรัตน์เดินเข้ามา
   “มีแต่สีทึมๆ ทั้งนั้นเลย มาๆ เอาที่ผมเลือกไปสักตัวนะ ไว้ใส่ไปเที่ยวด้วยกัน เดี๋ยวผมซื้อให้”
   แล้วเขาก็หยิบกองเสื้อพวกนั้นจากมือผม จากนั้นก็หยิบเสื้อที่เลือกเอาไว้ยัดเข้าไป แล้วเดินไปที่แคชเชียร์ ไม่รอถามผมสักคำ เห็นนะว่าเป็นเสื้อสีชมพู
   “คุณนพ ผมว่าคุณเสียเงินฟรีแน่” ผมค่อนแคะ ตอนที่เขาหยิบเงินมาจ่ายในส่วนของเสื้อตัวนั้นให้ผม นพรัตน์ตอบยิ้มๆ
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณใส่แน่”
   “เหอะ” ผมแค่นเสียงอย่างไร้ความหมาย ขณะเอาบัตรเครดิตให้พนักงาน
   เลือกเสื้อเสร็จผมตั้งใจจะไปซื้อรองเท้าต่อ ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว ซื้อทีเดียวให้ครบไปเลย ตอนเดินเลี้ยวผ่านล็อกขายเสื้อผ้าผู้ชายล็อกหนึ่ง ผมก็สะดุดตากับเสื้อที่อยู่บนหุ่นโชว์
   “คุณนพ ทำไมคุณไม่แต่งแบบนี้บ้าง”
   นายนพรัตน์มองหุ่นโชว์แล้วกะพริบตาปริบๆ จากนั้นหันมามองผม
“แบบนี้น่ะใส่ไปเที่ยวพอได้ครับ แต่ใส่ไปทำงานไม่ไหวหรอก”
   ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมันเป็นเสื้อแนวแฟชั่น ผมน่ะรู้สึกมานานแล้วว่าเสื้อผ้าเวลาใส่บนหุ่นมันสวย แต่พอเอามาใส่กับคนจริงมันดูไม่ได้ทุกที แต่พอเห็นชุดนี้ ผมว่านายนพรัตน์น่าจะใส่แล้วดูดีกว่าหุ่น
   “คุณชอบรึเปล่า?”
   นพรัตน์ทำหน้าอ้ำๆ อึ้งๆ
“ผมไม่รู้จะใส่ไปไหนนี่...”
   “ใส่ไปเที่ยวก็ได้”
   “จะดีหรือครับ มันดูวัยรุ่นไปนะผมว่า” เขาตอบ ผมล่ะอยากจะเขกกะโหลกเขาจริงๆ
   “วัยรุ่นน่ะแหละถูกแล้ว คุณจะรีบทำตัวแก่ไปไหน”
   เขาทำหน้ายู่
“ผมไม่ได้ทำตัวแก่นะ ผมเป็นของผมแบบนี้อยู่แล้ว ใส่เสื้อแบบนี้เดี๋ยวคุณไม่ไปเที่ยวกับผม”
   “ผมยังไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย” ผมตอบ นพรัตน์หันมาทำตาโต ขบริมฝีปากอย่างคนกลั้นยิ้มเต็มที่
   “งั้นผมใส่”
   ผมอดยิ้มให้เขาไม่ได้ สุดท้ายผมก็ซื้อเสื้อผ้าชุดนั้นให้ แลกกับที่เขาซื้อเสื้อสีชมพูให้ผม เราจะได้เจ๊ากันไป นพรัตน์เดินหิ้วถุงเสื้อ ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนตามเคย
   “คุณไพฑูรย์ มะรืนไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ ผมจะได้ใส่ชุดนี้ เดี๋ยวคุณใส่เสื้อที่ผมเลือกให้ ไปเล่นรถไฟเหาะกัน”
   ผมตีเขาไปทีหนึ่ง
“คุณนพ คุณจะฆ่าผมหรือไง อายุปูนผมเล่นรถไฟเหาะไม่ไหวแล้ว”
   “งั้นบ้านผีสิง”
   “ของหลอกเด็กแบบนั้นผมไม่เข้าหรอก”
   “งั้น...ม้าหมุน”
   ผมตีเขาอีกที
“จะบ้าเหรอ ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ”
   นพรัตน์หัวเราะคิกคัก ก่อนจะพูดต่อ
“งั้นไปเล่นไอซ์สเก็ตกัน ผมมีบัตรฟรี”
   “บัตรฟรีอีกแล้ว หยุดเลยนะ คนอายุรุ่นผมใครเขาจะไปเล่นของแบบนั้น”
   “แหม คุณแข็งแรงจะตาย เล่นไม่เป็นเดี๋ยวผมสอน จับมือสอนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เป็นแล้ว”
   “ผมไม่เชื่อคุณหรอก เกิดลื่นล้มไปแข้งขาหักผมก็ลำบากสิ”
   “ไม่มีใครขาหักในลานไอซ์สเกตหรอกนะครับ”
   “ไม่ล่ะ ผมไม่ชอบที่เย็นๆ “ ผมตัดบท นพรัตน์ทำหน้ายู่ๆ อย่างขัดใจเต็มที เขานิ่งไปพักหนึ่งระหว่างที่เราเดินไปซื้อรองเท้า สักพักก็หาที่มาเสนอต่อ
   “งั้นไปปั่นเรือเป็ดกันที่สวนสัตว์”
   ผมอดไม่ได้ต้องขำออกมา
“คุณนพ คุณจะรีบไปไหน ค่อยๆ คิดก็ได้ ผมว่ามีที่เที่ยวอีกตั้งเยอะนะ”
   “ก็ผมอยากได้โปรแกรมเลยนี่ครับ อยากใส่เสื้อที่คุณซื้อให้ อยากเห็นคุณใส่เสื้อที่ผมซื้อให้ อยากไปเที่ยวกับคุณน่ะ”
   ผมถอนหายใจออกมา เด็กหนอเด็ก เขายังเด็กอยู่จริงๆ เลย
   “งั้นผมซื้อรองเท้าก่อนแล้วกัน”
   เราแวะทานอาหารเที่ยงกันในห้าง จากนั้นก็ขับรถออกมา ตอนแรกผมตั้งใจจะกลับบ้าน แต่เจ้านพรัตน์ขับรถผ่านป้ายโฆษณาแล้วก็เสนอขึ้นมา
   “คุณไพฑูรย์ ไปงานเฟอร์นิเจอร์กันมั้ย?”
   ผมมองตามเขา แล้วพยักหน้า
“อืม กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ไปเดินเล่นก็ได้ เผื่อจะซื้ออะไรเข้าบ้าน”
   “อือ” นพรัตน์ส่งเสียง แล้วขับรถต่อไปทันที
   งานเฟอร์นิเจอร์ที่อิมแพคยิ่งใหญ่อลังการจริงๆ นี่ถ้าบ้านผมมีที่ ผมก็อยากจะซื้อพวกตู้เข้าไปเพิ่มหรอกนะ แต่ละแบบสวยๆ แถมราคาไม่แพง มีให้เลือกเยอะจนตาลายไปหมด เดินไปเรื่อยๆ ผมถึงได้เห็นว่ามันมีงานจิวเวลรี่เข้ามาพ่วงด้วย
ดีนะที่ผมไม่มีภรรยา ไม่งั้นกระเป๋าฉีกแน่ เจ้านพรัตน์ดูจะสนใจร้านที่ขายแหวนทองคำขาวเป็นพิเศษ พอผมเห็นราคาแล้วก็ต้องรีบดึงเขากลับ
   “จะซื้อไปทำอะไรน่ะ?”
   นพรัตน์หัวเราะ แก้มแดงเป็นลูกมะเขือเทศอีกเช่นเคย ผมไม่รอให้เขาพูดต่อ รีบเอ็ดซ้ำลงไป
“อย่าคิดจะซื้อมาทำอะไรแปลกๆ นะ ผมไม่ใส่แหวน”
   “นิ้วคุณสวยออก ไม่สนจะใส่สักวงหรือครับ”
   นั่นแนะ เข้าร้านแป๊บเดียว หัดทำตัวเป็นนายหน้าค้าเครื่องประดับเสียแล้ว แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่สนใจเรื่องแบบนี้หรอก
   “ไม่ใส่ นิ้วผมเกลี้ยงๆ แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
   “แต่ผมอยากใส่ให้นี่”
   “ไม่ใส่”
   “คุณไพฑูรย์...”
   “บอกแล้วไงว่าไม่ใส่”
   “วงเดียวก็ไม่ได้หรือ?”
   “ไม่ได้”
   “งั้นผมใส่เป็นเพื่อน”
   “......................” ผมว่าต้องมีใครใส่น้ำหอมแบบที่ผมแพ้อีกแน่ๆ จมูกมันเลยคันยิบๆ ทำท่าจะจามอีกแล้ว นพรัตน์ยิ้มแต้ ขณะที่ผมยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูก
   ชักจะกล้าหาญเข้าไปทุกวันแล้วนะ เด็กคนนี้
   ผมขี้เกียจเห็นเขาถูกล่อไปซื้อแหวนราคาแพงหูฉี่ เลยลากออกมาจากตรงนั้น เดินเลยออกมาหน่อยถึงได้รู้ว่ามีงานเวดดิ้งแฟร์จัดควบกันด้วย
   จัดทีเดียวสามงานนี่เอง หมั้น แต่งงาน เฟอร์นิเจอร์ ครบสูตรเลย เป็นแผนการตลาดที่เยี่ยมจริงๆ
   นายนพรัตน์ท่าทางคิดตกว่าตัวเองควรจะหาเจ้าสาวเป็นตัวเป็นตนได้แล้ว เลยจูงผมตระเวนดูราวกับผมสามารถให้ความเห็นแทนเจ้าสาวได้
   “คุณไพฑูรย์ แพกเกจถ่ายรูปร้านนี้ถูกมากเลยล่ะ ซื้อมั้ย?”
   ผมมองหน้าเขา
“หาเจ้าสาวได้แล้วหรือไง”
   เขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มเขินๆ ผมเลยตั้งข้อสังเกต
“เจ้านี้อย่าซื้อเลย แต่งรูปไม่ค่อยสวย แต่งเสียหลอก ไม่รู้ตัวจริงจะหน้าตาดีอย่างนี้รึเปล่า?”
   “ที่ไหนเขาก็แต่งรูปกันทั้งนั้นแหละครับ แต่ผมว่าสวยดีนะ”
   ผมสั่นศีรษะ
“ไม่เอาหรอก หน้าผมดีอยู่แล้ว ไม่ต้องแต่งก็ดูดี” เออ ผมพูดไปยังอายปากตัวเองไปเลยนะ แต่นายนพรัตน์รีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที ไม่อายแทนผม อายตัวเองหน่อยก็ได้
   “หน้าคุณดูดีตลอดอยู่แล้วล่ะ งั้นเอาร้านไหนดีครับ เอาเป็นแพกเกจใหญ่หรือแพกเกจเล็กดี มีแบบถ่ายในสตูอย่างเดียว แล้วก็ถ่ายนอกสถานที่ด้วยนะ”
   ผมชักนึกสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆ ว่านายนพรัตน์เคยทำงานเป็นเซลขายอะไรพวกนี้มาก่อนรึเปล่า หรือรับค่านายหน้ามากันแน่
   “จะไปถ่ายให้เปลืองเงินทำไม อยากถ่ายกล้องก็มี ถ่ายกันเองก็ได้”
   “แหม..ก็อยากจะได้ใส่กรอบใหญ่ๆ ไปติดที่บ้านนี่ครับ”
   “นี่... รูปผมช่วยกันขโมยไม่ได้หรอกนะ”
   เจ้านพรัตน์หัวเราะจนแก้มแดง ผมเลยรีบดึงมือของเขาออกมา เพราะเดี๋ยวจะเสนอขายแพกเกจถ่ายรูปกับผมอีก เผลอๆ จะเสนอขายแพกเกจแต่งงานให้ผมเลยรึเปล่าก็ไม่รู้
   ถึงเขาไม่อาย แต่ผมอายเป็นเหมือนกันนะ
สุดท้ายผมกลับไปเดินกลับตรงที่ขายเฟอร์นิเจอร์อีกรอบและได้ตู้ใส่รองเท้ามาใบหนึ่งแทนตู้อันเก่าที่เริ่มผุพังตามกาลเวลาจากนั้นเราก็แวะออกมาหาเครื่องดื่มเย็นๆ ดื่มกันนิดหน่อยแล้วขับรถกลับมาแวะทานอาหารตรงร้านประจำแถวบ้าน
   “คุณไพฑูรย์ผมรู้แล้วล่ะว่ามะรืนจะไปเที่ยวไหนกันดี” นพรัตน์พูดตอนที่ช่วยผมขนของเข้ามาในบ้านตู้ใส่รองเท้าเดี๋ยวอีกสองสามวันเขาจะให้ช่างเอาเข้ามาติดให้

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ขอบคุณครับ สนุกดีจังเลย

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-36:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

เริ่มรักแล้วซิ

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

น่าจะถ่ายรูปคู่

tazman

สนุกดีคับ

bethbethbeth

ขอบคุณครับ

khunnobi

ขอบคุณครับ

theerapatpp

ขอบคุนนะคับ

freezz

สามีภรรยา หาของเข้าบ้าน ^^

KPG

เกือบครบทุกอย่างแล้ว เหลือแค่แต่ง 55

tong111222

ขอบคุนครับ