Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   สุดท้ายผมกลับไปเดินกลับตรงที่ขายเฟอร์นิเจอร์อีกรอบและได้ตู้ใส่รองเท้ามาใบหนึ่งแทนตู้อันเก่าที่เริ่มผุพังตามกาลเวลาจากนั้นเราก็แวะออกมาหาเครื่องดื่มเย็นๆ ดื่มกันนิดหน่อยแล้วขับรถกลับมาแวะทานอาหารตรงร้านประจำแถวบ้าน
   “คุณไพฑูรย์ผมรู้แล้วล่ะว่ามะรืนจะไปเที่ยวไหนกันดี” นพรัตน์พูดตอนที่ช่วยผมขนของเข้ามาในบ้านตู้ใส่รองเท้าเดี๋ยวอีกสองสามวันเขาจะให้ช่างเอาเข้ามาติดให้
“จะไปไหนอีกล่ะ” ผมถาม เที่ยวทุกวันมันเหนื่อยเกินไป ผมเลยบอกเขาแต่แรกแล้วว่ายังไงก็ต้องพักผ่อนอยู่บ้านบ้าง นพรัตน์ยิ้มกว้าง
“ไปล่องเรือชมแม่น้ำเจ้าพระยากัน ผมมีบัตรฟรี”
   “เอาล่ะๆ อยากไปล่องเรือก็บอก ไม่ต้องบอกว่าบัตรฟรีหรอก ผมรู้คุณซื้อเอาทุกที”
   นพรัตน์หัวเราะเขินๆ
“ก็ผมกลัวคุณไม่ไป...”
   “ไม่ฟรีผมก็ไป” ผมตอบ เขาเงยหน้าขึ้นมองผม จากนั้นก็...
   จุ๊บ
   เขาไม่ได้จุ๊บปากผมนะ แค่จุ๊บแก้ม แต่ก็เสียงดังชื่นใจดีเชียวล่ะ แหม..เด็กสมัยนี้นี่ เผลอไม่ได้เลยเชียว
   “คุณไพฑูรย์” เรียกอีกล่ะ คราวนี้จะพูดอะไรอีก
   นพรัตน์ยืนขบริมฝีปาก ช้อนตาขึ้นมองผม แก้มก็แดง ทำตัวอย่างกับเด็กหญิงอายุสิบขวบ ตกลงหมอนี่อายุเท่าไหร่กันแน่นะนี่ ผมล่ะเหนื่อยใจแทนพี่ชายพี่สาวเขาจริงๆ ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ พักหนึ่ง พอทำท่าจะพูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังแทรกขึ้นมา
   ท่าจะเป็นโชคของนายนพรัตน์ เพราะผมเตรียมจะถีบเขาอยู่แล้ว ถ้าเกิดเขาพูดอะไรน่าอายออกมา
   นพรัตน์รับโทรศัพท์ทั้งที่ยังหน้าแดงไม่หาย แต่พอคุยไปได้สักพัก หน้าเขาก็เริ่มซีดลงจนผมอดตกใจไปด้วยไม่ได้
   “จริงหรือครับ...อือ....อืม...ครับ... ได้ครับ ครับ เดี๋ยวผมไป” เขาพูดโทรศัพท์จบก็เงยหน้าขึ้นมองผม ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาซีดขนาดนี้มาก่อน ตาเขาเหมือนคนจะร้องไห้
   “คุณไพฑูรย์” เขาเรียกชื่อผม เสียงแห้งจนน่ากตกใจ
   “มีอะไรหรือ?”
   “พี่สาวผมที่อยู่แคนนาดาป่วยหนัก หมอบอกว่าโอกาสรอดห้าสิบๆ ”
   ผมยืนอึ้ง พลอยสะเทือนใจกับเขาไปด้วย นพรัตน์เม้มปาก ผมว่าเขาเองก็ตกใจจนไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกัน
   “พี่ชายผมจองตั๋วไว้แล้ว ผมต้องบินไปกับเขาคืนนี้”
   “.........”
   “คุณไพฑูรย์”
   “รีบไปเถอะ” ผมพูด และพบว่าเสียงตัวเองแหบพร่าแทบไม่ได้ยิน นพรัตน์มองผม ขบริมฝีปากแน่น
   “พรุ่งนี้ผมคงขับรถมารับคุณไม่ได้แล้ว”
   “ไม่เป็นไรหรอก...”
   “ผมอยากไปเที่ยวกับคุณ”
   “ไม่เป็นไร วันหลังก็ได้...”
   “คุณไพฑูรย์...”
   “จะเข้าไปเอาเสื้อผ้าก่อนไหม?”
   เขาสั่นศีรษะ ตาแดงเรื่อ ผมรู้ว่าเขาสะเทือนใจ เขายังเด็ก ยังเด็กอยู่มากจริงๆ
   ผมไม่เคยเป็นฝ่ายกอดใครมาก่อน แม้กระทั่งหลานตัวเอง ผมไม่ชอบการถูกสัมผัส แต่.... ผมทนเห็นเขาทำตาแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
   “ไม่เป็นไรนะคุณนพ พี่สาวของคุณไม่เป็นอะไรแน่ เชื่อผมเถอะ” ผมดึงตัวเขาเข้ามากอด พยายามพูดปลอบเท่าที่สมองจะนึกออกได้ในตอนนั้น นพรัตน์ซุกหน้าเข้ากับอกผม กอดแน่น
   “คุณไพฑูรย์” เสียงเขาพร่าจนผมใจหาย
   “ไม่เอาน่า คุณนพ โตป่านนี้แล้ว ร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้”
   ได้ยินเสียงเขาสูดหายใจอยู่หลายที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมยกมือขึ้นเช็ดหน้าให้เขา แก้มของเขาเปียก ผมรู้สึกสะท้อนใจจริงๆ นพรัตน์ปล่อยให้ผมเช็ดหน้าสักพัก ก็จับมือผมเอาไว้
   “คุณไพฑูรย์ ผมจะรีบกลับมานะ เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน”
   ผมพยักหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก ไปดูแลพี่สาวเถอะ”
   เขายกมือผมแนบแก้ม เรายืนนิ่งกันอยู่พักหนึ่ง สักพักเขาก็ขยับออก
   “ผมจะเอาเสื้อที่คุณซื้อให้ไปด้วย จะได้ใส่ตอนกลับมา”
   ผมได้แต่พยักหน้า จากนั้นเขาก็เข้ามากอดผมอีกรอบ ก่อนจะพูดต่อ
   “ผมไปก่อนนะ แล้วผมจะโทรมา”
   “โชคดี เดินทางปลอดภัยนะ...”
   ผมมองดูเขาเดินออกไปขึ้นรถ ขับออกไป ยืนอยู่จนไม่ได้ยินเสียงรถอีก ถึงเดินเข้าไปบ้าน
   บ้านผมเหมือนเดิมทุกอย่าง ตู้รองเท้าที่ซื้อมาใหม่ก็ยังไม่ได้มาติด จะมีแปลกไปก็คงเป็นกองถุงเสื้อผ้าที่ผมเพิ่งซื้อมา แค่นั้นเอง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม...
   ผมไม่เคยรู้ว่าบ้านตัวเองเงียบขนาดนี้   เงียบกระทั่งได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น
   ผม..............
บันไดขั้นที่9
   เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาด้วยอาการตื้อๆ ในหัว ท่าทางจะดูโทรทัศน์ดึกไปหน่อย ผมเงยมองนาฬิกา มันบอกเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว เอาล่ะ วันนี้ผมตื่นสายกว่าปกติ แต่คงไม่เป็นอะไรเพราะหยุดงาน ผมอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมาด้านล่าง ถุงข้าวของยังคงกองระเกะระกะอยู่ข้างโซฟาเปล่าๆ ผมนึกถึงนพรัตน์ ช่วงหลังๆ นี้ลงมาทีไรก็เห็นหน้าเขานั่งยิ้มอยู่บนโซฟาตัวนั้นทุกที
   ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
   เขาเป็นเด็กน่ารักมากจริงๆ เมื่อคืนตอนที่เขารู้ข่าวพี่สาว ผมเห็นความห่วงหาอาทรเต็มเปี่ยมอยู่ในตัวเขา ผมยังไม่ได้
ซักประวัติเขาละเอียด แต่เขามีพี่น้องสี่คน ตัวเองเป็นคนสุดท้อง และเป็นลูกหลง ดังนั้น พี่สาวพี่ชายก็คงเหมือนพ่อเหมือนแม่เขานั่นแหละ เห็นเขาห่วงใยพี่น้องขนาดนั้น ผมก็รู้สึกดีที่รับเขามาเป็นลูกน้อง เขาเป็นเด็กดี เป็นคนดี สมควร
ที่จะได้รับความรักจากคนรอบข้าง
   เขารีบไปเยี่ยมอาการของพี่สาวแทนที่จะขลุกอยู่กับผม เขาทำถูกต้องแล้วล่ะ   ถึงเขาไม่ใช่ญาติไม่มีสายเลือดร่วมกับผม ผมก็รู้สึกภูมิใจในตัวเขา ภูมิใจที่มีเขาอยู่ข้างๆ
   ไว้ถ้าเขากลับมาเมื่อไหร่ผมจะชมเขาสักที จะบอกเขาว่าดีใจที่ได้เขามาเป็นลูกน้อง ดีใจที่ได้เจอเด็กดีๆ อย่างเขา
   ผมเดินเข้าครัว หุงข้าวทิ้งเอาไว้ จากนั้นก็เดินมารื้อเสื้อผ้าที่ซื้อเมื่อวาน ผมไม่ชอบกลิ่นเสื้อใหม่ และไม่กล้าใส่โดยที่ยังไม่ซักด้วย เพราะไม่รู้ว่าตอนทำผ่านอะไรต่อมิอะไรมาบ้าง ดังนั้น พอได้เสื้อมาใหม่ ผมจะเอาไปแช่น้ำ ขยำๆ ให้อะไร
ที่ติดมาหลุดออก ตากให้แห้ง ส่งร้านรีด แล้วค่อยใส่ อย่างนี้ถึงค่อยสบายใจ
   ปกติผมใส่แต่เสื้อสีพื้นๆ ไม่ฉูดฉาด สีเทากับสีขาวเป็นสีที่มีเยอะที่สุดในตู้เสื้อผ้าของผม รองลงมาก็สีกรมท่า สีฟ้าหม่น สีครีม สีน้ำตาลอ่อน คราวนี้ดันมีสีชมพูอ่อนเส้นขาวเพิ่มขึ้นมาอีกสีหนึ่ง ใส่ไปทำงานคงจะดูแปลกพิลึก เอาไว้ใส่ตอนไปรับเจ้านพรัตน์ก็แล้วกัน
   ผมแยกเสื้อออกเป็นสีๆ เอาใส่กะละมังแช่น้ำทิ้งไว้ แล้วเดินออกมายืดเส้นยืดสายหน้าบ้าน หน้าบ้านผมมีสนามหญ้าเล็กๆ แล้วก็มีมะม่วงอยู่ต้นหนึ่ง ปลูกเอาไว้ตั้งแต่ซื้อบ้านใหม่ๆ คงสักสิบกว่าปีได้แล้วมั้ง ผมไม่ค่อยได้ดูแล แค่จ้างคนมาตัดหญ้าเดือนละสองครั้ง น้ำก็รดบ้างไม่รดบ้าง ถึงอย่างนั้นมันก็ออกลูกให้ผมทานแทบทุกปี หวานอร่อยเสียด้วย รู้สึกว่าจะเป็นพันธุ์อกร่องล่ะมั้ง ผมเห็นมันออกดอกเต็มต้น เรียกพวกตัวแตนตัวต่อมาให้หึ่งไปหมด ปีนี้มันคงลูกดกอีกเช่นเคย ก็ดี ผมจะเก็บไว้ให้นายนพรัตน์ ไม่รู้ว่าจะชอบทานมะม่วงด้วยรึเปล่า
   เก็บไว้ให้ก่อนก็แล้วกัน
   ยืนยืดเส้นยืดสาย ดูตัวต่อตอมดอกมะม่วงอยู่ได้พักหนึ่ง คุณน้าข้างบ้านก็เดินมาทักผม เราคุยกันเรื่องดินฟ้าอากาศว่าปีนี้ท่าทางหน้าหนาวจะมาช้า ซึ่งทั้งผมทั้งแกก็เห็นว่าดีกันทั้งคู่ เพราะหน้าหนาวทีไร มันลำบากเวลาอาบน้ำทุกที ยิ่งแกเป็นเก๊ายิ่งทรมานเข้าไปใหญ่ ดีนะที่ผมยังไม่มีปัญหาเรื่องพวกนี้ แต่ใครจะไปรู้ อนาคตอาจจะเป็นก็ได้ เพราะอย่างนั้นผมเลยพยายามรักษาสุขภาพเต็มที เพราะเวลาป่วย มันไม่มีใครมาป่วยแทนเราน่ะสิ
   เราคุยกันเรื่องหยูกเรื่องยาอยู่พักหนึ่ง ก็มาออกกันที่ต้นมะม่วงหน้าบ้านผม แกบอกว่าหลานอยากได้พันธุ์ไปปลูกที่ที่ดินที่กาญจนบุรี สุดท้ายผมเลยบอกแกว่า รอมันออกลูกก่อน เดี๋ยวผมจะตอนไว้ให้ เพราะตอนตอนนี้กลัวจะเสียลูก แกก็ว่าเดี๋ยวถึงตอนนั้นค่อยบอกแกอีกทีแล้วกัน จากนั้นลูกแกก็เดินมาตามแกไปทานข้าว ผมเลยเข้าบ้านมาทานข้าว ก่อนที่จะกลายเป็นเพื่อนต้นมะม่วง ยืนตากแดดสังเคราะห์แสงกันอยู่ตรงนั้น
   ผมเปิดตู้เย็นพลางนึกขอบใจเจ้านพรัตน์ที่ซื้อของมาตุนเอาไว้เสียมากมาย ตั้งใจว่าวันไหนที่อยู่บ้านจะทำกับข้าวทานกันให้เต็มอิ่ม แต่สุดท้ายก็มีแต่ผมที่ต้องทำเองทานเอง เอาเถอะ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องออกไปซื้อกับข้าวอีกหลายวันล่ะ
   ทานข้าวเสร็จ ผมก็เอาเสื้อที่แช่น้ำเอาไว้ไปตาก แขวนรวมกันบนราว ไอ้ตัวสีชมพูนั่นก็เด่นกว่าเพื่อน ผมนึกขำตัวเอง ไม่รู้ว่าใส่เข้าไปแล้วจะตลกขนาดไหน เกิดมาผมยังไม่เคยใส่สีพวกนี้เลย
   จู่ๆ ผมก็นึกถึงหน้านายนพรัตน์ที่ชอบทำท่าเขินๆ ใส่ผม ตอนเขาทำผมไม่เคยยิ้มหรอกนะ ตีหน้าตายตลอดด้วยซ้ำ
แต่พอมานึกถึงตอนนี้ ผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
   เขาเขย่าหัวใจผมได้รุนแรงจริงๆ นั่นแหละ
   กวาดบ้านถูพื้นเสร็จ ผมก็มานอนดูโทรทัศน์ที่โซฟา เพราะแดดแผดร้อนเสียจนไม่อยากจะออกไปไหน นี่คือข้อเสียและจุดเด่นของหน้าหนาว เป็นหน้าที่ไร้เมฆ ดวงอาทิตย์เลยแผดแสงร้อนแรงตั้งแต่เช้ายันเย็น แถมยังส่องมาทางหน้าบ้านผมอีกแน่ะ พอเที่ยงๆ บ่ายๆ ก็เริ่มร้อนน่าดู ดีว่าพอมีต้นมะม่วงบังอยู่ พัดลมที่มีอยู่สองตัวเลยยังไม่ต้องซื้อเพิ่ม
   ที่ผมเปิดดูเป็นช่องสารคดี เปิดมาก็เจองูเงี้ยวเขี้ยวขอมากันให้เต็มจอไปหมด ดูไปได้พักหนึ่งชักง่วงๆ เลยเปลี่ยนช่อง พอดีกับเจอรายการเพลงเก่า เลยเปิดแช่ไว้แบบนั้น แล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ แถมหลับฝันดีอย่างกับตัวเองเป็นพระเอกมิวสิกเพลงลูกทุ่ง นอนหนุนตักเจ้านพรัตน์ตรงกองฟางที่ไหนสักแห่ง ดูดู๋ ผมยังกล้าฝันไปได้
   ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการกระดากตัวเองพอควร แก่จนจะเป็นพ่อเขาได้อยู่แล้วยังมาฝันอะไรแบบนี้อีก ใครรู้เข้ามีหวังไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหน มองนาฬิกาก็เห็นว่าสี่โมงเย็นเข้าไปแล้ว ป่านนี้เจ้านพรัตน์จะถึงแคนนาดารึยังหนอ แล้วพี่สาวจะอาการดีขึ้นไหมนะ
   ถ้าพี่เขาเป็นอะไรไป ผมว่าเขาต้องเศร้ามากแน่ๆ   ผมอยากเห็นเขายิ้ม อยากเห็นเขาหัวเราะโชว์ฟันเขี้ยวอีก
   เพราะอย่างนั้น ขอให้พี่สาวเขาปลอดภัยด้วยเถอะ
   คืนนั้นผมเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ก่อนนอนยังอุตส่าห์ไปขยับเจ้าตุ๊กตาแมวบนหัวเตียงใหม่ กะมุมว่าเดินเข้ามาจะต้องเห็นว่าหันมามองผมอยู่ ทั้งๆ ที่แต่ก่อนไม่ได้สนใจอะไรกับมันเท่าไหร่เลย ผมก็นี่ก็แปลกคนเหมือนกัน
   เตียงนอนก็นอนมาเป็นสิบปีแล้ว เปลี่ยนเบาะไปหนหนึ่งตอนห้าปีที่แล้วเท่านั้นเอง ผ้าปูที่นอนก็ลายเดิม นอนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดว่ามันกว้าง ทำไมตอนนี้พอมองไปถึงได้รู้สึกกว้างนักไม่รู้ ผมไม่เคยกลัวว่าจะมีสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้มานอนข้างๆ หรอกนะ อยู่มาตั้งเป็นสิบปี แต่คืนนี้ผมต้องไปรื้อหมอนจากตู้มาวางไว้ข้างๆ เพราะจะได้รู้สึกว่าเตียงมันแคบลงบ้าง นอนแล้วจะได้ไม่เหงา
   นอนไปแล้วก็ยังไม่วายนึกถึงมือของเจ้านพรัตน์ที่จับไว้หลวมๆ คืนนั้น นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วนะ นั่งคิดนอนคิดถึงเรื่องเขาอยู่ได้ทั้งวัน ท่าทางสิ่งที่เขาพยายามทำมันจะส่งผลกับผมแล้วล่ะ   ถึงคืนนี้ไม่มีเขานอนข้าง แต่ผมก็ยังรู้สึกอุ่นใจอยู่ลึกๆ
   ผมใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเดิมทุกอย่าง ตื่นเช้ามาออกกำลังกาย ทำกับข้าว อ้อ ช่วงนี้คงต้องงดออกไปทานข้าวนอกบ้าน เพราะกับข้าวในตู้เย็นมันมีเยอะจนกลัวจะเสีย ก็มันเผื่อไว้สำหรับสองคนนี่นา นายนพรัตน์ทานน้อยเสียเมื่อไหร่
พอเขาไม่อยู่ ความเหงามันก็ชัดเจนขึ้นทันทีในความรู้สึกผม เขาเคยนั่งมองผม ยิ้มให้ผมตอนผมนั่งทานข้าว ไม่รู้ว่าชอบดูอะไรนักเวลาคนทานข้าว ชอบถามคำถามที่ทำให้ผมคันปากยิบๆ แต่ก็ตอบโต้อะไรไม่ได้ บางทีผมก็รู้สึกว่ายังมีเขาอยู่ใกล้ๆ มาแอบยืนมองผม แอบยิ้มเขินๆ อยู่คนเดียว หลายเดือนที่ผ่านมา เขาประสบความสำเร็จในการทำให้ผมชินกับการมีอยู่ของเขาแล้วล่ะ
   พอเขาหายไป ผมเลยต้องมานั่งสู้กับความเหงาในบ้านตัวเองคนเดียวตอนอายุสี่สิบสอง ไม่รู้ว่าควรจะไปโทษใครดี
   ผมเริ่มหาวิธีบำรุงดูแลต้นมะม่วงไม่กล้ามั่วเองเพราะคุณน้าที่มาคุยวันก่อนบอกว่าตอนมีดอก มะม่วงไม่ต้องการน้ำวันนี้ผมเลยออกไปร้านหนังสือ หาคู่มือดูแลต้นมะม่วง แล้วยืนอ่านมันตรงนั้นเลยไม่ใช่ว่าผมงกเงินหรืออะไรหรอกนะ แต่บ้านผมมีต้นมะม่วงแค่ต้นเดียว ไม่ได้มีเป็นสวนๆไม่รู้จะซื้อตำรามาทำไม อ่านแค่พอรู้ว่าควรทำอะไรบ้างแบบคร่าวๆ ก็พอแล้วอ่านไปหลายเล่ม สุดท้ายก็สรุปได้ว่าผมคงไม่ต้องทำอะไรเลยปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาตินั่นแหละ เพราะปีก่อนๆ มันก็ลูกดก หวานอร่อยมาทุกปีแต่ปีนี้ผมว่าจะปีนขึ้นไปห่อมันสักหน่อย ลูกจะได้สวยๆ ให้ใครแล้วไม่น่าเกลียด

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เฮอ เจ้านพ หายเงียบเลย

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-46:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

เริ่มเหงาแล้วเวลาที่ไม่มีเขา

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

เริ่มเหงาละ

tazman

สนุุกคับ

takeshi

ขอบคุณมากคับ

auto101

ขอบคุณครับ

KPG

ขอบคุณนะครับ

tong111222

ขอบคุนครับ