Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 31

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมเริ่มหาวิธีบำรุงดูแลต้นมะม่วงไม่กล้ามั่วเองเพราะคุณน้าที่มาคุยวันก่อนบอกว่าตอนมีดอก มะม่วงไม่ต้องการน้ำวันนี้ผมเลยออกไปร้านหนังสือ หาคู่มือดูแลต้นมะม่วง แล้วยืนอ่านมันตรงนั้นเลยไม่ใช่ว่าผมงกเงินหรืออะไรหรอกนะ แต่บ้านผมมีต้นมะม่วงแค่ต้นเดียว ไม่ได้มีเป็นสวนๆไม่รู้จะซื้อตำรามาทำไม อ่านแค่พอรู้ว่าควรทำอะไรบ้างแบบคร่าวๆ ก็พอแล้วอ่านไปหลายเล่ม สุดท้ายก็สรุปได้ว่าผมคงไม่ต้องทำอะไรเลยปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาตินั่นแหละ เพราะปีก่อนๆ มันก็ลูกดก หวานอร่อยมาทุกปีแต่ปีนี้ผมว่าจะปีนขึ้นไปห่อมันสักหน่อย ลูกจะได้สวยๆ ให้ใครแล้วไม่น่าเกลียด
เข้าร้านไปแล้วคนระดับผมยืนอ่านอย่างเดียวก็น่าเกลียด ขากลับผมเลยซื้อหนังสือนำเที่ยวกรุงเทพฯมาหนึ่งเล่ม คนขายคงงง ผมเข้าไปอ่านคู่มือการเกษตร แต่ดันซื้อคู่มือนำเที่ยวกลับมาเสียอย่างนั้น ผมขี้เกียจผจญกับที่เที่ยววัยรุ่นที่นายนพรัตน์นึกน่ะสิ สวนสนุกบ้างล่ะ ลานไอซ์สเกตบ้างล่ะ แต่ละที่ ขืนให้ผมไปก็ได้แต่ยืนเฉยๆ น่ะสิ
   หนังสือเล่มนี้ละเอียดใช้ได้ หลากหลายดีด้วย มีทั้งที่กินที่เที่ยว วัยรุ่นไปได้ ผู้ใหญ่ไปดี ผมเห็นแก่ความเพียรพยายามของนายนพรัตน์ที่นึกสถานที่เที่ยวแบบพยายามเอาใจผมเป็นพิเศษ เอาล่ะ ถึงผมจะไปลานไอซ์สเกต หรือสวนสนุกกับเขาไม่ได้ แต่ผมจะพยายามหาที่เที่ยวที่ทั้งเขาและผมสนุกไปด้วยกันได้
   ถึงผมจะปรับอายุเข้าหาเขาไม่ได้ แต่ผมจะพยายามปรับตัวเองก็แล้วกัน ทั้งหมดนี่เพราะเขาไต่บันไดมาได้สูงเกินความคาดหมายของผมแท้ๆ เชียว
   นพรัตน์ไปแคนนาดาได้เกือบสัปดาห์แล้ว เขาเงียบไปจนผมนึกเป็นห่วง ตอนผมไปสัมมนา เขายังคอยเมสเสจหาผม เอาเข้าจริงๆ แล้วเหมือนผมกับเขาจะตัวติดกันแทบตลอดเวลา พอจบจากที่ทำงาน เขาก็มาส่งผมที่บ้าน นั่งคุยอะไรกันเล็กๆ น้อยๆ ทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็มาค้างที่บ้าน เขาไม่เคยขาดการติดต่อกับผม พอเขาหายไปแบบนี้ผมเลยนึกเป็นห่วง
   ก็รู้อยู่หรอกว่าค่าโทรศัพท์ที่ต่างประเทศแพง แถมเขาไปเพราะอาการป่วยของพี่สาว อาจจะไม่มีเวลาโทรหาผมก็ได้
ผมเปิดโทรทัศน์ดูข่าวทุกวัน ไม่เห็นข่าวอุบัติเหตุทางเครื่องบินผมก็สบายใจ เขาคงไปถึงแคนนาดาได้อย่างปลอดภัย
นั่นแหละ
   ผมรู้ว่าเขาคงมีเหตุไม่สะดวกหลายอย่างให้ติดต่อกลับมาไม่ได้ แต่ผมไม่ได้ยินเสียงเขามาจะสัปดาห์แล้ว คงไม่น่าเกลียดหรอกมั้ง ถ้าผมจะโทรไปหาเขาก่อน ให้แน่ใจว่าลูกน้องผมถึงที่หมายอย่างปลอดภัยจริงๆ แล้วจะได้ถามอาการของพี่สาวเขาด้วย
   บ่ายวันนั้นผมฝ่าแดดร้อนออกไปศูนย์ให้บริการเครือข่ายโทรศัพท์มือถือ เพื่อเปิดเบอร์ให้โทรออกต่างประเทศได้ หลังจากกรอกข้อมูลและนั่งรอคิวได้พักหนึ่ง เบอร์โทรศัพท์ของผมก็ได้รับการอนุมัติ ผมรีบกลับมาที่บ้าน ไม่กล้าโทรในที่สาธารณะ เพราะเสียงดังโหวกเหวก แถมไม่รู้ว่าโทรแล้วถ้าผมเกิดยืนยิ้มคนเดียว คนอื่นจะหาว่าผมประสาทน่ะสิ
   คนวัยผมมายืนโทรศัพท์หาเด็กรุ่นลูก ใครรู้เข้าอายไปถึงไหนต่อไหน เพราะฉะนั้น กลับมาโทรที่บ้านนี่แหละ ไม่มีใครรู้ใครเห็นแน่
   ผมกลับมาถึงบ้านแล้วก็ยังไม่ได้โทรทันที เพราะไม่รู้ว่าเวลาที่แคนนาดากับเมืองไทยห่างกันกี่ชั่วโมง เกิดโทรไปปลุกเขาเข้ามันจะไม่สวยเอาน่ะสิ ดังนั้นผมเลยโทรไปถามเพื่อนที่เคยไปแคนนาดาก่อน ไอ้เพื่อนผมมันคงนึกงงๆ อยู่เหมือนกันนั่นแหละว่าจู่ๆ ทำไมผมโทรมาถามเรื่องนี้ ผมเลยเนียนไปว่ามีหลานไปเรียนต่อที่นั่น มันเลยถามผมว่าเมืองอะไร เท่านั้นแหละ ผมก็อึ้งกิน นายนพรัตน์ไม่ได้บอกผมด้วยสิว่าเมืองอะไร พอเห็นผมอ้ำๆ อึ้งๆ เพื่อนมันก็หัวเราะแล้วบอกให้ผมถามหลานมาด้วย เพราะแคนนาดามันกว้าง บางเมืองก็ห่างมากบางเมืองก็ห่างน้อย ผมขี้เกียจฟังมันกระแนะกระแหนความซื่อบื้อของผม ก็เลยถามไปตรงๆ ว่าตกลงมันเฉลี่ยที่เท่าไหร่ สุดท้ายเลยได้ความกลับมาว่าประมาณ
สิบสองถึงสิบห้าชั่วโมง จากนั้นก็เหน็บผมต่อว่าลองย้ายไปอยู่สิ จะได้เด็กลงตั้งครึ่งวัน โถ... มันก็อายุพอๆ กับผมนั่นแหละ ทำมาเหน็บคนรุ่นเดียวกันไปได้   และถึงผมย้ายไป ก็ใช่จะเด็กลงทันเจ้านพรัตน์เสียหน่อย ผมอยู่ของผมแบบนี้แหละดีแล้ว
   พอรู้ว่าเวลาห่างกันขนาดนั้นผมก็มองนาฬิกาอย่างอึ้งๆ หกโมงเย็นแล้ว เพิ่งเลยเวลาเอาธงลงจากเสาไปสักสิบห้านาทีเห็นจะได้ ถ้านายนพรัตน์อยู่มอนทรีอัลหรือโตรอนโต้ ที่นั่นก็คงประมาณหกโมงเช้านี่แหละ เขาคงยังไม่ตื่นหรอก
หรือถ้าตื่นก็คงง่วนอยู่กับการจัดการตัวเอง โทรไปก็คงไม่เหมาะ รอสักทุ่มสองทุ่มน่าจะดีกว่า
   แต่ถ้านายนพรัตน์เกิดอยู่แถวแวนคูเวอร์ ที่นั่นคงเก้าโมงเช้าเข้าไปแล้ว เอาน่ะ เผื่อไปอีกสองชั่วโมงก็เที่ยง ยังโทรได้
ไม่น่าเกลียด ดีกว่าโทรไปปลุกตอนเช้าล่ะ
   ผมเลยไปหาอะไรทานรองท้อง พักนี้ผมเริ่มงดมื้อเย็นแล้ว เพราะกลัวหุ่นจะเพิ่ม พออายุมากอะไรๆ มันก็ขึ้นง่าย น้ำหนักกับชั้นไขมันนี่ตัวดี สมัยก่อนหนุ่มๆ กินไปเถอะ เท่าไหร่ก็หายหมด พออายุเยอะ กินอะไรมันก็ออกมา เรียกว่า
ไม่มีหาย เข้าไปเท่าไหร่ก็แสดงออกมาเท่านั้น ผมไม่อยากตามเพื่อนรุ่นเดียวกัน เลยพยายามดูแลรักษาทั้งสุขภาพและรูปร่างอย่างเต็มที่
   สุดท้ายผมรื้อเจอฝรั่งในตู้เย็น ก็ของนายนพรัตน์อีกนั่นแหละ ผมเลยผ่าเป็นซีกๆ แล้วเอามานั่งทานหน้าโทรทัศน์
รอเวลาจะได้โทรไปหาเขา นั่งๆ ไปผมชักรู้สึกว่าตัวเองดูนาฬิกามากกว่ามองโทรทัศน์เสียอีก พอรู้สึกตัวก็นึกขำตัวเอง ผมทำตัวอย่างกับกำลังจีบผู้หญิงแล้วต้องแอบโทรหาเพราะกลัวพ่อแม่เขาจับได้ เกิดมาสี่สิบกว่าปี ผมเพิ่งเคยทำแบบนี้นี่แหละ   เพราะเจ้านพรัตน์แท้ๆ เชียว
   ผมเตรียมแว่นไว้พร้อม ไล่กดหาเบอร์เจ้านพรัตน์ พอสองทุ่มสิบห้าก็โทรออกทันที หวังว่าผมคงไม่โทรไปปลุกเขาหรอกนะ ผมเอาโทรศัพท์แนบหู รู้สึกใจเต้นตึกตั่ก คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย เงียบอยู่สักอึดใจ ก็มีเสียงตอบรับ
   “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
   ผมกะพริบตาปริบๆ เกือบจะกลืนน้ำลายไม่ลง เอ่อ... มันคงมีอะไรผิดพลาดสักอย่างแหละ โทรไปต่างประเทศอาจจะติดยาก ก็มันไกลกันนี่นา คลื่นมันอาจจะหายระหว่างทางก็ได้
   ผมลองกดโทรออกใหม่ ด้วยความหวังว่าคราวนี้มันจะติด เงียบไปอีกสักพัก
   “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
   “...............” ผมชักฉุน ลองโทรอีกที ก็ยังไม่ติด เลยโทรไปโวยวายกับคอลเซ็นเตอร์ที่ให้บริการโทรศัพท์ ว่าผมเปิดเบอร์โทรออกต่างประเทศแล้วทำไมโทรไม่ได้ เขาให้ผมรอสายบอกว่าจะเช็กให้ ผมนั่งฟังเพลงด้วยความหงุดหงิด สักพักเจ้าหน้าที่ก็กลับมารับสาย แจ้งกับผมว่าเครื่องผมให้รับอนุญาตให้โทรออกนอกประเทศได้ตั้งแต่ไปแจ้งไว้เมื่อช่วงกลางวันแล้ว ผมเลยแจ้งกับเขาว่าผมลองโทรตั้งหลายหนแล้วก็โทรไม่ติด เขาเลยแจ้งว่าเบอร์คู่สายอาจจะปิดเครื่องอยู่
   ปิดเครื่อง?
   ผมไม่รู้ว่าพนักงานพูดเพื่อตัวรอดไปที หรือว่านพรัตน์ปิดเครื่องจริงๆ หรือว่าเครือข่ายมีปัญหา แต่ผมไม่สามารถโทรเช็กกับคนอี่นได้ เพราะไม่มีเพื่อนสนิทอยู่ต่างประเทศเลยสักคน หรือมีก็ไม่มีเบอร์โทร ผมลองอีกสองสามครั้ง ก็ยังเหมือนเดิม สุดท้ายเลยมานึกกับตัวเองว่านพรัตน์อาจจะต้องเฝ้าพี่สาวในห้องไอซียู คงจะเปิดโทรศัพท์มือถือไม่ได้ พอคิดได้แบบนี้แล้วผมก็นึกสะเทือนใจขึ้นมา เขาคงพยายามให้กำลังใจพี่สาวอยู่ นิสัยอย่างเขาคงพยายามจะทำอะไรตลกๆ เพื่อให้ทางนั้นรู้สึกดีขึ้น
   ในที่สุดผมก็ล้มเลิกความตั้งใจจะโทรศัพท์หานายนพรัตน์ เพราะคิดว่าเขาคงกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตของชีวิต ต้องใช้เวลาทุกวินาทีไปกับพี่สาวคนสำคัญของเขาให้เต็มที่ ชีวิตคนเรามันสั้น เขาเป็นเด็กดี ต้องทำได้ดีที่สุดแน่ๆ
   ใกล้วันสิ้นปี แถวบ้านผมเงียบกริบ ทุกคนออกจากบ้านไปเที่ยวปีใหม่กันหมด เหลือผมนั่งเฝ้าต้นมะม่วงอยู่บ้าน
คนเดียว ปกติปีใหม่จะอัตคัดเรื่องของกินเป็นที่สุด เพราะร้านรวงจะปิดกันหมด แต่ปีนี้ท่าทางผมจะไม่มีปัญหา ยังมีของเหลืออีกเพียบในตู้เย็น พอสำหรับคนคนเดียวจะหมกตัวอยู่บ้านได้สักครึ่งเดือน
   เช้าวันนี้นอกจากเสียงนก ก็มีเสียงถอยรถของคนข้างบ้านนี่แหละที่ดังมาเข้าหูผม เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกสามคน
คงเตรียมไปเที่ยวทะเลกันมั้ง เห็นมีห่วงยางมีอะไรใส่ไปด้วย พวกเขาแวะทักผมที่เดินยืดเส้นยืดสายอยู่หน้าบ้าน ท่าจะอยากได้คำอวยพรจากผู้ใหญ่ ผมเลยบอกให้เขาขับรถระวังๆ เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุก
   พอตกสาย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งเฮือก นึกขึ้นมาทันทีว่าอาจจะเป็นสายของนายนพรัตน์ เลยรีบรับโดยไม่ทันได้หาแว่นมามองชื่อ
   “น้องไพ”
   ผมงี้แทบปาโทรศัพท์ทิ้ง เรียกแบบนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร มีแต่ไอ้พี่จิระภัทร์คนเดียวเท่านั้นแหละที่บ้ากล้าหาญเรียกมาได้จะยี่สิบปี ไม่เปลี่ยนสักที ผมเคยต่อยปากเขาไปทีหนึ่งด้วยนะตอนสมัยหนุ่มๆ แต่เหมือนเขาจะไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร ยังเรียกแบบนี้มาตลอด
   ไอ้คุณพี่จิระภัทร์พยายามตื้อผมตั้งแต่สมัยเรียน ยันเรียนจบก็พยายามจะหาทางติดต่อกับผม ผมก็พยายามหนีเขาตลอด ทั้งด่าทั้งไล่ แต่เขาก็ไม่เลิกไม่รา จองเวรจองกรรมผมไม่จบไม่สิ้นสักที เรื่องโทรศัพท์นี่ก็เหมือนกัน ผมบล็อกเบอร์เขาทิ้งไปนานแล้ว เขาก็ใช้เบอร์อื่นโทรมา แรกๆ โทรโคตรถี่ หลังๆ สงสัยต้องเอาเวลาไปจัดการปัญหาธุรกิจ เลยโทรมาหลอกหลอนผมน้อยลง แต่ผมถือคติระวังตัวเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว เห็นเบอร์แปลกๆ โทรมา ผมจะไม่รับ วันนี้ดันพลาด รับสายเขาพอดี
   “น้องไพจ๋า น้องรับโทรศัพท์พี่ พี่ดีใจจัง”
   โอ๊ย ผมขี้เกียจทนฟังต่อ เลยวางสายใส่ ให้ตายสิ จะปีใหม่แล้วแท้ๆ หัดมองหาคนใหม่บ้างก็ได้ เงินก็มี หัวล้านหุ่นหมีคนเดี๋ยวนี้ไม่เกี่ยงกันแล้วล่ะ จะมาจองเวรจองกรรมอะไรผมนักหนา
   เพื่อกันความผิดพลาด คราวนี้ผมเลยเอาแว่นมาวางไว้ใกล้ๆ โทรศัพท์ ใครโทรมาจะได้ดูชื่อก่อนกดรับ
   สักพัก มีสายเข้ามาอีก ผมใส่แว่นกะว่าไม่มีพลาดแน่นอน พอเห็นว่าเป็นสายของพงษ์โพยม เลยกดรับ
   “ไพฑูรย์ ปีใหม่ไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า?”
   “เปล่าครับ” ผมตอบไป เสียงเขาดูสดชื่นและอบอุ่นดีจริงๆ
   “พี่อยู่อเมริกาแล้ว จะฝากซื้ออะไรไหม? พวกเสื้อผ้าอะไรพวกนี้”
   ผมหัวเราะ พงษ์โพยมบอกผมตั้งแต่ก่อนหยุดงานแล้วล่ะ ว่าปีใหม่เขาจะไปเยี่ยมพรายโพยมน้องชายที่อเมริกา เลยชวนผมไปด้วย แต่ผมปฏิเสธ เพราะไม่รู้ว่าจะไปทำไม อีกอย่างตอนนั้นผมกำลังมึนๆ เพราะเรื่องโบนัส ไม่มีกะใจจะไปเมืองนอกหรอก
   “เสื้อไซต์ฝรั่งผมใส่ไม่ได้หรอก พี่ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากนะครับ ถ่ายรูปมาก็พอ” ผมว่า พงษ์โพยมหัวเราะ
“คุยกับพรายมั้ย? มันยืนรอทำหน้าอยากจะคุยกับเธออยู่ข้างพี่นี่แหละ”
   ผมตอบตกลงออกไป สักพัก เสียงพรายโพยมก็ดังลอดหูโทรศัพท์ออกมา
“พี่ไพฑูรย์ สบายดีรึเปล่าครับ”
   “อือ อเมริกาเป็นไงบ้างล่ะ”
   “อเมริกาก็งั้นๆ แหละพี่ ช่วงนี้เริ่มจะเข้าหน้าหนาวแล้ว พี่พงษ์มาถึงก็บ่นใหญ่ ออกไปนอกบ้านทีใส่เสื้ออย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือ”
   ผมหัวเราะ
“แหม..ก็เมืองไทยมันร้อนนี่”
   พรายโพยมหัวเราะตอบ
“พี่ไพฑูรย์ ผมมีข่าวดีจะบอกพี่ล่ะ ผมจะมีหลานให้พี่แล้วนะ”
   “โอ้โห..” ผมร้องใส่หูโทรศัพท์อย่างไม่เกรงใจคนฟัง
“สามสิบเก้ายังฟิตปั๋ง งี้พี่ก็เป็นลุงแล้วสิ” พรายโพยมแต่งงานไปได้สองสามเดือนแล้ว ถ้าไม่ท้องก่อนแต่งเขาก็มีลูกเร็วเหมือนกันนะเนี่ย
   “กี่เดือนแล้ว” ผมว่า ทางนั้นหัวเราะเขินๆ
“เพิ่งตรวจเจอ ได้เดือนกว่าๆ เองพี่ แต่ผมตื่นเต้นมากเลย ต้องรีบบอกพี่ก่อน พี่จะได้อึ้งว่าเด็กกะโปโลแบบผมจะเป็นพ่อคนแล้ว”
   ผมหัวเราะ
“ระวังอย่าเลี้ยงลูกให้กะโปโลเหมือนตัวเองแล้วกัน”
   พรายโพยมหัวเราะชอบใจ
“พี่ไพฑูรย์ พี่จะแวะมาดูหน้าหลานรึเปล่า”
   “โห...เพิ่งติด กำหนดคลอดเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย” ผมว่า และพูดต่อ
“เอางี้ ไว้ใกล้ๆ ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน”
   “เดี๋ยวผมให้พี่พงษ์ปิดบริษัทเลย พี่จะได้มาดูหน้าหลาน”
   ผมได้ยินเสียงพงษ์โพยมโวยวายอยู่ด้านหลัง เราคุยสัพเพเหระกันอยู่อีกพักหนึ่ง จากนั้นเขาก็วางสายไป
   ผมกลับมาเผชิญหน้ากับความเงียบของบ้านอีกครั้ง ในเมื่อไม่มีนายนพรัตน์คอยส่งเสียง ผมก็จัดการเปิดโทรทัศน์แล้วลงมือจัดนั่นจัดนี่ตามประสาคนไม่มีอะไรทำ เริ่มจากตู้โชว์ข้างโทรทัศน์ก่อน ซึ่งความจริงมันก็ไม่ได้รกอะไร ผมขยับของพวกนั้น เปลี่ยนที่ตั้งนิดหน่อย แล้วก็นึกไปว่าได้มาจากไหน หรือใครเป็นคนให้บ้าง สรุปว่าผมใช้เวลาไปกับการระลึกถึงความหลังจากของที่ระลึกพวกนั้น โดยที่แทบไม่ได้จัดอะไรใหม่เลย นั่งดูนั่งจัดไปได้สักเที่ยงกว่าๆ ถึงเลิกแล้วไปทานข้าว
   ล้างจานเสร็จผมย่อยอาหารด้วยการกลับไปนั่งจัดตู้โชว์ต่อ จัดไปได้สองตู้หรือจะพูดให้ถูกคือระลึกความหลังจบไปได้สองตู้พอเปิดตู้ต่อมาก็เจอหนังสือนิยายสมัยยังวัยรุ่นกองซ้อนกันอยู่ผมเพิ่งนึกได้เหมือนกันว่าเอามาใส่ไว้ในนี้ โอ้โห กลิ่นกระดาษเก่าหึ่งไปหมดผมหยิบออกมา และกะว่าจะเอาไปใส่ตู้หนังสือข้างบน แต่ไหนๆ ก็ไม่ได้อ่านมันตั้งนานแล้วเปิดดูสักหน่อยแล้วกันว่าเนื้อหาเป็นอย่างไรบ้าง ไม่อ่านนาน ชักจะลืมไปหมดแล้ว

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เจ้านพนี่เกเรจังไปเงียบไม่ส่งข่าวคราวเลย

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-36:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

view99

ชอบมากคับ เรื่องต่อเนื่อง

wi2

ขอบคุณ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

เจ้าเปี๊ยกอย่าแกล้งทรมานลุงซิ

imboon

ขอบคุณครับ

tazman

สนุกดีคับ

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

ดีใจกับ พงษ&พราย มีหลานแล่ว

KPG

เริ่มเหงาละสิครับ

tong111222

ขอบคุนครับ