Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ล้างจานเสร็จผมย่อยอาหารด้วยการกลับไปนั่งจัดตู้โชว์ต่อ จัดไปได้สองตู้หรือจะพูดให้ถูกคือระลึกความหลังจบไปได้สองตู้พอเปิดตู้ต่อมาก็เจอหนังสือนิยายสมัยยังวัยรุ่นกองซ้อนกันอยู่ผมเพิ่งนึกได้เหมือนกันว่าเอามาใส่ไว้ในนี้ โอ้โห กลิ่นกระดาษเก่าหึ่งไปหมดผมหยิบออกมา และกะว่าจะเอาไปใส่ตู้หนังสือข้างบน แต่ไหนๆ ก็ไม่ได้อ่านมันตั้งนานแล้วเปิดดูสักหน่อยแล้วกันว่าเนื้อหาเป็นอย่างไรบ้าง ไม่อ่านนาน ชักจะลืมไปหมดแล้ว
สุดท้ายผมก็อ่านนิยายพวกนั้นจนฟ้ามืด ถึงได้รู้สึกตัวแล้วเดินไปเปิดไฟ ขณะที่เดินกลับมาจะอ่านนิยายต่อ
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที ผมนึกแว้บถึงไอ้พี่จิระภัทร์เป็นคนแรก แต่ใส่แว่นอยู่แบบนี้ผมไม่พลาดดูชื่อคนโทรหรอก
   ปรากฏว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก แต่ก็ไม่ใช่เบอร์ที่จิระภัทร์โทรมาเมื่อเช้า ผมจึงลังๆ เลๆ ที่จะรับ ปล่อยให้มันดังอยู่อีกพักใหญ่ ในที่สุดก็กลั้นใจกดรับไป เอาว่ะ ถ้าเป็นเบอร์ไอ้พี่จิระภัทร์อีก ผมจะได้ไปแจ้งให้เขาบล็อกทั้งสองเบอร์เลย
   “คุณไพฑูรย์”
   ผมอุ่นวาบไปทั้งตัว ได้ยินเสียงตัวเองเรียกชื่อเขาไปอย่างตื่นเต้น
“คุณนพ?!”
   “ครับ คุณเป็นไงบ้าง ผมโทรมารบกวนรึเปล่า?”
   “เปล่า ผมสบายดี” ผมตอบเขาไป เสียงของเขาดูเหนื่อยๆ ผมมองนาฬิกา แล้วถามเขาต่อ
“ที่นั่นกี่โมงล่ะคุณนพ”
   “เจ็ดโมงเช้าครับ ของคุณสักทุ่มหนึ่งแล้วใช่ไหม?”
   “อือ”
   “คุณไพฑูรย์ ผมทำโทรศัพท์หายตอนถึงสนามบิน เลยต้องขอยืมพี่ชายมาโทรก่อน ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ติดต่อไปเลย”
   “ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้ว่าคุณยุ่ง” ผมว่า และเข้าใจเสียทีว่าทำไมผมถึงโทรหาเขาไม่ติด
“แล้วพี่สาวอาการเป็นไงบ้างล่ะ”
   “ทรงๆ ครับ แต่ไม่ค่อยดีเลย ต้องรอผ่าตัดอีกรอบ” เขาพูด เสียงดูพร่าๆ แล้วเงียบไปพักหนึ่ง ผมว่าเขาคงสะเทือนใจพอสมควร
   “แล้วจะผ่าเมื่อไหร่ล่ะ?”
   “มะรืนนี้ครับ”
   ผมดูปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนชั้น แล้วพูดตอบ
“ปีใหม่พอดี?”
   “ครับ เป็นเคสด่วนน่ะครับ”
   “งั้นไม่เป็นไรหรอก ผมเชื่อว่าพี่สาวคุณจะต้องหายแน่ๆ “
   เขาเงียบไปอีก ผมเลยพยายามคิดหาคำพูดปลอบ ในฐานะผู้ใหญ่กว่า
“โบราณเขาว่าปีเก่าไปปีใหม่มา สิ่งร้ายๆ อะไรเดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป แล้วเริ่มต้นกันใหม่ในปีหน้า พี่สาวคุณได้คิวผ่าตัดวันสิ้นปีพอดี เชื่อผมสิ เธอหายแน่ๆ รับรองเลย”
   นพรัตน์นิ่งไปอีกพักหนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา
“ขอบคุณนะครับ”
   ผมถอนหายใจ
“เข้มแข็งไว้นะคุณนพ โอกาสน่ะมีเสมอแหละ ตราบเท่าที่เรายังไม่ยอมแพ้”
   “ครับ” เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
“ผมต้องวางสายแล้ว สวัสดีปีใหม่นะครับ”
   “อือ สวัสดีปีใหม่”
   ผมวางโทรศัพท์ บ้านทั้งบ้านเงียบสนิท มีแต่เสียงกระดิ่งลมดังมาให้ได้ยินแว่วๆ เหมือนความสะเทือนใจของนพรัตน์ส่งผ่านสายโทรศัพท์มาถึงผม สมัยก่อนเวลาเขาคุยกับผม เขาทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ หาเรื่องมาแหย่ผมก็บ่อย คุยกับเขาทีไรไม่เคยขาดเสียงหัวเราะสักที
   ผมเหมือนเห็นความเหนื่อยล้าในตัวเขาผ่านเสียงที่คุยกับผม เขากำลังอยู่ในช่วงวิกฤตของชีวิต คนที่เขารักเป็นตายยัง
ไม่รู้ มันเป็นเรื่องที่ทำใจยากสำหรับเด็กอายุเท่านั้น ความเป็นห่วงเป็นใยที่เขามีให้พี่สาวมากจนผมประทับใจ แต่ถึงเขาจะอยู่ในช่วงเวลาลำบาก เขาก็ยังนึกถึงผม
   ถ้าเขากลับมาเมื่อไหร่ ผมจะกอดเขาสักที แล้วถ้านึกคำพูดอะไรได้ตอนนั้นผมจะบอกเขา นพรัตน์สมควรจะได้รับรางวัล สมควรได้รับอย่างที่สุด
คืนนั้นผมขี้เกียจอ่านนิยายต่อ เลยเข้านอนหลังจากนั้นสักพัก พอหลับกำลังได้ที่ ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมา ทำเอาผมสะดุ้งตื่น จากนั้นฝนที่ไม่มีแววจะตั้งเค้าเลยในช่วงกลางวันก็เทกระหน่ำลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว ผมตาลีตาเหลือกวิ่งไปปิดหน้าต่าง ก่อนที่ฝนจะสาดเข้ามา ผมเห็นต้นมะม่วงถูกลมพัดเอนจนลู่ โถ...ดอกกำลังบานก็มาถูกฝนตีเสียแล้ว ไม่รู้จะเหลือติด
เป็นลูกสักเท่าไหร่ ผมปิดหน้าต่างแล้วก็ต้องไปหยิบผ้ามาเช็ดพื้นที่เปียกเพราะฝนสาด ฝนยังคงตกอย่างหนัก ฟ้าร้อง
ฟ้าแลบให้แสบหูไปหมด
   ผมถูกพื้นยังไม่ทันเสร็จไฟก็ดับวูบ ซึ่งก็สมควรอยู่หรอก เพราะร้อนมาหลายวัน จู่ๆ ฝนก็ตก แถมตกหนักขนาดนี้
ไม่เสาไฟฟ้าหักก็หม้อแปลงระเบิดอย่างไม่ต้องสงสัย ผมเอาผ้าไปเก็บในห้องน้ำ แล้วคลำทางมา อาศัยแสงฟ้าแลบด้านนอกช่วยเอาจนถึงเตียง
   ผมพยายามข่มตานอนท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องอยู่ด้านนอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอฝนตกหนักขนาดนี้ แล้วก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนอนคนเดียวตอนไฟดับ สี่สิบสองปี ผมผ่านเรื่องพวกนี้มาด้วยตัวคนเดียวตลอด ผมไม่เคยหวั่นไหว แต่คืนนี้ ผมกลับอยากให้มีใครมาคอยอยู่ข้างๆ นอนเบียดกันในผ้าห่ม จับมือผมไว้ แล้วพูดว่าไม่เป็นไร
   ผมตื่นสายพอสมควรในเช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าใสสว่างจ้า ไม่เหลือเค้าพายุเมื่อคืนเลย แต่แอ่งน้ำที่ขังอยู่บนพื้นสนามและน้ำที่ยังหยดอยู่ตามชายคายืนยันแน่ชัดว่าเมื่อคืนฝนตกหนักจริงๆ
   กิ่งมะม่วงถูกลมพัดหักอย่างที่ผมกลัว พออาบน้ำแปรงฟันเสร็จ ผมเลยต้องหยิบเลื่อยตัดกิ่งไปเลื่อยมันออก น่าเสียดาย กำลังออกดอกอยู่แท้ๆ ก็มาโดนพายุ แถมกิ่งยังหักอีก ไม่รู้ปีหน้าจะเหลือให้ทานสักกี่ลูก
   ผมเลื่อยกิ่งมะม่วงที่หักออกแล้วก็ถือโอกาสตัดแต่งกิ่งที่ไม่มีดอกออกไปด้วยในตัว เอาเถอะ ที่เสียไปแล้วก็เสียไป ที่ยังเหลืออยู่ผมก็จะบำรุงให้ดีที่สุด มันอยู่กับผมมาหลายปี ออกลูกให้ทานมาตลอด ผมควรต้องดูแลมันบ้าง
   ไม่แน่ว่าปีนี้ ลูกของมันอาจจะอร่อยกว่าปีที่แล้วก็ได้
   วันนี้วันสิ้นปี เงียบสนิทจริงๆ ทั้งซอยเหลือบ้านผมบ้านเดียวที่ยังมีคนอยู่ เช้านี้เลยมีแต่ยามที่ปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านผม ผมเห็นว่าฝรั่งที่ยังเหลืออยู่อีกเป็นกิโลฯในตู้เย็นไม่ค่อยดีแล้ว เก็บไว้ก็ทานไม่ทัน เลยแบ่งใส่ถุงมาให้เขาถุงหนึ่ง เจ้ายามรับไปอย่างงงๆ ระคนดีใจ คงเพราะปกติผมชอบตีหน้าบึ้งไปบ่นนั่นบ่นนี่ที่สำนักงานยามตลอดเลยล่ะมั้ง
   เนื่องจากเป็นวันสิ้นปี ผมเลยถือคติเอาสิ่งไม่ดีออกจากบ้าน โดยการล้างบ้านขนานใหญ่ ปลดผ้าม่านลงมาซัก ถอดมุ้งลวดออกมาล้าง ยกเครื่องดูดฝุ่นลงมาดูดโซฟาและพรมที่วางอยู่ใต้โต๊ะรับแขก ซักผ้าปูที่นอน ขนหมอนไปตาก พอตกเย็น บ้านผมก็สะอาดเอี่ยมอ่อง พร้อมต้อนรับปีหน้าที่กำลังจะมาถึง
   ฝนตกหนักเมื่อคืนนำพาเอาอากาศหนาวมาด้วย ผมรู้สึกแล้วล่ะว่ามันเริ่มมีลมเย็นๆ มาตั้งแต่เมื่อเช้า แต่เพราะออกไปเลื่อยกิ่งมะม่วง เลยยังไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ พอตกเย็น พระอาทิตย์ลับฟ้า ความหนาวมันก็เริ่มแสดงตัวออกมาให้เห็นเด่นชัด ท่าทางมันจะกลัวคนกรุงเทพฯต้องไปเคาน์ดาวน์เบียดกันในบรรยากาศร้อนอบอ้าว เลยหนาวเอาวันสิ้นปี ทันเวลาพอดี
   ผมไม่เคยไปเคาน์ดาวน์ ไม่เห็นด้วยกับการอดตาหลับขับตานอนรอเลข 00.00 ซึ่งก็ไม่รู้ว่าได้สาระอะไรขึ้นมาบ้าง
ผมไม่เห็นพวกที่ไปเคาน์ดาวน์กลับมาแล้วทำงานดีขึ้นเลยสักคน ดังนั้น ถึงจะเป็นวันสิ้นปี ผมก็เข้านอนเหมือนกับทุกวัน มันก็แค่วันวันหนึ่งเท่านั้นแหละ ก่อนนอนผมวางโทรศัพท์เอาไว้ด้านล่าง เพราะขี้เกียจได้ยินเสียงเมสเสจ สิ้นปีทีไร มีเมสเสจเข้าจนเต็มเครื่องทุกที เหมือนเจ้าพนักงานที่ลาออกไปบางคนใช้บริการส่งเมสเสจแบบเหมาจ่าย ก็เลยพลอยส่งมาถึงผมด้วย
   ถึงคืนนั้นผมไม่ต้องทนกับเสียงฟ้าร้อง ไม่ต้องทนกับเสียงเมสเสจ แต่ดันต้องทนกับเสียงพลุแทน นี่กะจะจุดให้กันฟ้าทะลุหรือไงนะ
   อยากหนีไปนอนที่แคนนาดาเสียจริงๆ แต่ไม่รู้จะจุดพลุกันแบบนี้ด้วยรึเปล่า
   ผมต้อนรับปีใหม่ด้วยการทนอ่านเมสเสจตัวเล็กๆ ที่กระหนำส่งกันเข้ามาเหมือนทุกปี ยาวบ้างสั้นบ้าง ส่งแบบโหลๆ บ้าง ตั้งใจส่งบ้างก็มี ไอ้แบบตั้งใจส่งนี่มีน้อยคนอยู่หรอก คนแรกหนีไม่พ้นแน่นอน
   ไอ้คุณพี่จิระภัทร์ เปลี่ยนเบอร์แต่พฤติกรรมไม่เคยเปลี่ยน ผมจะยกตัวอย่างข้อความของเขาปีที่แล้ว เป็นการเปรียบเทียบพฤติกรรมคร่าวๆ ให้ฟัง
   “ปีใหม่เปลี่ยนไป แต่ใจพี่ไม่เปลี่ยนตาม ยังถามถึงน้องไพเสมอนะจ้ะ”
   โห.... อย่าไปบอกใครเลยนะว่าพี่แกอายุสี่สิบห้าเข้าไปแล้ว ผมว่าไม่มีใครเชื่อแน่ๆ คิดแล้วยังอายแทน ส่วนของปีนี้......
   “ปีใหม่หัวใจเปลี่ยน แต่ใจพี่ไม่เปลี่ยนไปไหน ยังรอน้องไพคนเดียว”
   ผมอ่านไปมือสั่นกึกๆ ไม่ได้อยากอ่านหรอกนะ แต่มันต้องไล่อ่าน เผื่อมีผู้ใหญ่ที่ไหนส่งมาจะได้ส่งกลับ อ่านไปอยากจะโทรไปด่าเขาจริงๆ แต่อย่าหวังเลยว่าเขาจะสำนึก ดีไม่ดีจะคิดว่าผมให้ท่าอีกต่างหาก
   ดังนั้นผมจึงต้องกล้ำกลืนอ่านแล้วรีบๆ ลบทิ้ง นั่งสาปนั่งแช่งตัวเองว่าไม่ต้องความจำดีขนาดนึกเมสเสจปีที่แล้วของเขาออกทุกปีก็ได้
   จากนั้นก็เมสเสจของพงษ์โพยม อวยพรให้ผมสุขภาพดีอีกเช่นเคย มีของพรายโพยมส่งมาด้วย นี่คงเป็นปีแรกล่ะมั้งที่ผมได้เมสเสจจากเขา เขียนมาว่า
   “ขอให้พี่ไพฑูรย์อายุมั่นขวัญยืน เป็นที่รักของหลานๆ นะครับ” นั่น ใช้คำว่าหลานๆ เสียด้วย แปลว่าตั้งใจจะมีหลายคนน่ะสิ ผมไม่รู้หรอกนะว่าพอลูกเขาเห็นผมแล้วจะรักผมรึเปล่า ไม่ใช่เห็นแล้วร้องไห้จ้า แบบพวกพนักงานที่บริษัทหรอกนะ ผมว่าพวกเขาอยากร้องไห้ตอนเห็นหน้าผมทุกทีนั่นแหละ
   แล้วก็เมสเสจจากนายพชร ปกติทุกปีมาแบบใช้ระบบอัตโนมัติ ส่งทีเดียวไปทั่วถึงทั้งสมุดโทรศัพท์ ปีนี้มาแปลก
   “ลุง ปีใหม่แล้วเลิกโหดบ้างเหอะ ดูแลเจ้าเปี๊ยกดีๆ ด้วยนะ”
   เออ ลาออกไปแล้วก็ไปให้พ้นๆ เลยไป ไม่ต้องมาทำหวังดีแบบนี้หรอก
   ผมนั่งอ่านนั่งตอบเมสเสจพวกนั้นอย่างเงอะๆ งะๆ ตามประสาคนตาไม่ดี นี่ถือเป็นกิจกรรมรับปีใหม่อย่างหนึ่งของผมมาได้หลายปีแล้ว
   มีทั้งเมสเสจของคนที่รู้จักกันบ้าง ลืมไปแล้วบ้าง จากรุ่นพี่ รุ่นน้อง แต่ผมยังไม่เห็นเมสเสจของนพรัตน์เลย พี่ของเขากำลังเตรียมจะผ่าตัด เขาคงไม่มีกะใจจะมานั่งส่งเมสเสจปีใหม่หรอก ผมดูนาฬิกา เห็นว่าสิบโมงกว่าเข้าไปแล้ว ไม่รู้พี่สาวเขาเข้าห้องผ่าตัดหรือยัง หรืออกมาแล้ว หรือผ่าตัดเสร็จแล้วนะ เพราะเวลาที่นั่นห่างจากที่ประเทศไทยสิบสองชั่วโมง นับแล้วเขากำลังจะฉลองปีใหม่ ส่วนผมเข้าสู่ปีใหม่มาได้หลายชั่วโมงแล้ว
   แน่ะ เจ้านพรัตน์ อายุน้อยอยู่แล้วยังไปลดอายุหนีผมอีก
   ผมมาคิดว่าผมควรส่งกำลังใจให้ครอบครัวของเขาบ้าง อย่างน้อยก็ในฐานะผู้ใหญ่ที่ทำงานด้วยกัน ดังนั้นจึงส่งเมสเสจไปทางเบอร์ของพี่ชายเขา ใจความว่าขอให้การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่น จากนั้นอีกสักพักก็มีเมสเสจตอบกลับมาว่า “ขอบคุณครับ”
   ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน อาจจะเป็นพี่ชายของเขาก็ได้ แต่เอาเถอะ ให้เขารู้แล้วกันว่าผมเอาใจช่วยอยู่ ผมหวังว่าพี่สาวเขาจะหาย หวังว่านพรัตน์คงจะกลับมาสดชื่นให้เหมือนก่อน หวังว่าเขาจะกลับมาทำงานกับผมได้ในเร็ววัน
   ก็ผมนั่งรถเขาชินจนไม่อยากกลับไปนั่งแท็กซี่แล้ว
แต่สุดท้ายเช้าวันทำงานวันแรกผมก็ต้องกลับมานั่งแท็กซี่เหมือนเดิม อาจารีย์ทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นผมมาถึง
ห้องทำงานคนเดียว
   “คุณนพล่ะคะ?” เธอถาม ผมเลยเล่าเรื่องที่เขาต้องไปแคนนาดากะทันหันให้เธอฟัง พอฟังจบเธอก็ทำหน้าตกใจ
   “น่าสงสารจัง หวังว่าพี่สาวของเขาจะปลอดภัยนะ เขายังไม่ได้ลาออกใช่ไหมคะ?”
   ผมอึ้งไปพักหนึ่ง ผมนึกถึงคำว่าลาออกของเขามานานแล้ว เอาเข้าจริงคือผมไม่เคยคิดอยากให้เขาลาออกเลยต่างหาก พอมาเจอทำถามนี้ ผมถึงนึกขึ้นมาได้
   ถ้าเขาต้องอยู่ดูแลพี่สาวที่โน่นหรือถ้าเขาต้องอยู่ยาวล่ะ?
   “คุณไพฑูรย์คะ?” อาจารีย์ถามเมื่อเห็นผมเงียบไปนานผมเลยสั่นศีรษะ “ยังหรอก เขายังไม่แจ้งผม”
   เธอยิ้มออกมา “อย่าให้คุณนพลาออกเลยค่ะ เขาทำงานดี ช่วยคุณได้ตั้งหลายอย่าง”
   “อืม...” ผมส่งเสียงในลำคออย่างไร้ความหมายก่อนจะเดินเข้าห้องไป

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เศร้าๆไงไม่รู้นิ {:7_224:}

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนตคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

น่าสงสารลุงหล่ะ

imboon

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

4_NAY

เหงาๆเศร้าๆเนาะ

tazman

ขอบคุณคับ

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

ต้องเข้มแข็งนะครับ  คุณนพ + น้องไพ ^55^

KPG

ขอบคุณนะครับ อยากให้คุณนพกลับมาๆ

tong111222

ขอบคุนครับ