Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 37

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   ผมสลบอีกแล้ว โอ๊ยตาย... ผมสลบคาอกเด็กรุ่นลูกรู้ถึงไหนอายถึงนั่น ผมควรรีบจัดการปิดปากเขาให้สนิทเขารู้เรื่องน่าอายของผมเยอะไปแล้ว
   “สรุปว่าดีสินะครับ ผมดีใจจัง” เขาพูด แล้วยิ้ม จากนั้นก็เข้ามาจูบปากผม หอมแก้มผมตกลงเลยไม่รู้ใครปิดปากใคร
ผมเลยต้องรีบพูดดักทางไว้ก่อน ก่อนที่เขาจะจัดการทำให้ผมง่อยเปลี้ยมากกว่านี้
“เออ แต่ผมเจ็บ”
   นายนพรัตน์หน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเขินๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน”
   ผมถลึงตามองเขา อยากถีบให้ตกเตียงตอนนี้เลย
“มันจะชินได้ยังไงน่ะ!?”
   “ขยายบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเอง เชื่อผมสิครับ”
   ใครจะไปเชื่อ
   “คุณไพฑูรย์”
   “หืม?”
   เขาทำหน้าแดงๆ ยิ้มกระมิดกระเมี้ยนอีกแล้ว ถึงขั้นนี้ยังจะมาทำหน้าแบบนี้อยู่อีก น่าถีบจริงๆ
   “เมื่อคืนครั้งแรกของคุณรึเปล่า?”
   ใครสั่งใครสอนให้ถามเรื่องแบบนี้กับผู้ใหญ่กัน!?
   เขามองผม ผมมองเขา เรามองกันพักหนึ่งแล้วเขาก็ยิ้ม
“ผมดีใจนะ”
   เด็กบ้า ดีใจอะไร เรื่องแค่นี้....
   “คุณไพฑูรย์” เขาเรียกแล้วดึงมือผมเข้าไปจูบ เมื่อคืนเขาเหมือนเสือ ตอนนี้เขากลับมาเหมือนแมวอีกแล้วล่ะ
   “ผมสัญญาว่าจะดูแลหัวใจคุณเป็นอย่างดี ไม่ทำให้คุณเป็นลมแบบเมื่อวานอีกแล้วล่ะ”
   บ๊ะ เด็กบ้านี่ จู่ๆ ก็พูดอะไรออกมาน่ะ ไม่ดูตัวเองเลย อายุเท่านี้ กล้ามาพูดแบบนี้กับคนรุ่นผม... กล้าดีแท้ๆ เอาเถอะ
แต่ผมไม่ได้รังเกียจเขาที่กล้าบ้าบิ่นขนาดนี้หรอก
   “เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องรับฝากผมแล้วนะ ผมให้คุณไปเลย ทั้งตัวทั้งหัวใจผม ความจริงผมให้คุณมานานแล้วล่ะ”
เขาพูดแล้วยิ้มเขินๆ เหมือนเด็กๆ ถ้าเขาตัวเล็กกว่านี้อีกนิดหนึ่งนะ ผมจะดึงเขามากอด แล้วขยี้หัวให้หายหมั่นเขี้ยวเลย
   เออ แต่ใช่ว่าตัวเท่านี้แล้วจะทำไม่ได้สักหน่อย
   “อ๊ะ” เจ้านพรัตน์ร้องอย่างตกใจตอนถูกผมดึงตัวเข้ามา ก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อถูกผมเอามือขยี้หัว
“นี่แน่ะ เด็กบ้า ทะลึ่งกับผู้ใหญ่จริงๆ เลย บอกแล้วว่าอย่าหวังๆ ”
   นพรัตน์หัวเราะจนหน้าแดง แต่ผมโคตรเจ็บ ทำอะไรไม่ได้ดูสังขารตัวเองเลย แต่ก็สะใจพิลึก ได้เอาคืนเขานิดหน่อย
ก็ยังดี จากนั้นเขาก็ดึงผมเข้าไปกอดแน่น
   “ขอบคุณนะครับ”
   “เรื่อง?”
   “คุณรู้หรอก ผมรู้คุณรู้แต่คุณไม่พูด แต่ผมรู้คุณนะ”
   “เหอะ...”
   “คุณไพฑูรย์ เสื้อสีชมพูคุณใส่แล้วดูดีมากเลยนะ”
   “อืม” คนอย่างผมใส่อะไรก็ดูดีอยู่แล้ว ถึงจะเป็นเสื้อสีฉูดฉาดขนาดนั้นก็เถอะ
   “เสื้อคุณผมใส่แล้วเป็นไง”
   “อืม... ไม่รู้สิ ยังมองไม่ชัดเลย”
   “ผมรู้ คุณเป็นลมก่อน”
   “.........” เด็กบ้านี่ จะย้ำกันอีกนานมั้ย
   “เสาร์หน้าใส่ไปเที่ยวกันนะ ไปล่องเรือกัน เดี๋ยวผมซื้อตั๋วให้”
   “ถ้าตั๋วแพงก็ช่วยกันออก จะได้ไม่เดือดร้อนกระเป๋า”
   “อือ”
   “...........”
   “คุณไพฑูรย์” เขาเรียก แล้วก้มลงจูบผม แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
   “เดี๋ยวผมไปเปิดเอง” เขาว่า และลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบกางเกงนอนที่หล่นอยู่มาใส่ จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู
เดี๋ยวสิ...ผมว่าคนมาเคาะไม่ใช่ใครหรอก แล้วเขาไม่อายหลานตัวเองบ้างเลยหรือไงนะ ใส่ไปแค่นั้นน่ะ
   ผมอ้าปากไม่ทันบอกให้เขาหยิบเสื้อ เขาก็แง้มประตูออกก่อน ยืนคุยอยู่พักหนึ่ง ให้ผมมองหลังขาวๆ ของเขาที่มี
รอยข่วนแดงๆ เต็มไปหมดให้เขินเล่น จากนั้นเขาก็หันกลับมายิ้ม
   “เจสบ่นว่าหิว ผมเลยให้เธอชงข้าวโอ๊ตทานไปก่อน”
   ผมเลิกคิ้วอย่างนึกขึ้นได้
“กี่โมงแล้ว”
   “สิบโมงครับ ถ้าคุณอยากอาบน้ำ เดี๋ยวผมช่วย”
   เออ ดีแล้ว รู้หน้าที่ เมื่อคืนเล่นผมเอาไว้หนัก ผมว่าต่อให้เป็นรุ่นเดียวกับเขา ก็คงอาการไม่ต่างจากผมนักหรอก
   “นี่ อาบน้ำอย่างเดียวนะ ห้ามทะลึ่งทำอย่างอื่น” ผมขู่ ตอนที่เดินกอดคอเขามาถึงหน้าห้องน้ำ นพรัตน์หัวเราะจนเห็นเขี้ยว แล้วก็ประคองผมเข้าห้องน้ำ
   เฮ้อ... ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าชีวิตผมนะมีวันนี้ ผมไต่บันไดคนเดียวมานาน ล้มเองลุกเองก็บ่อย เห็นคนอื่นล้มคนอื่นหล่นมาก็เยอะ ผมไม่เคยคิดหรอกว่าจะมีใครปีนบันไดแข่งกับผม ปีนบันไดไล่หลังผม จนมาเจอนพรัตน์
   แต่ผมก็คาดผิดอีกนั่นแหละ เขาไม่ได้ปีนบันไดไล่หลังผม แต่เขาปีนบันไดตีคู่มากับผมเลยต่างหาก แม้ว่าบันไดของเขาจะดูแปลกหูแปลกตาผม แต่ในเมื่อเขามาได้ไกลถึงขั้นนี้ ผมจะจับมือเขาเอาไว้ก็แล้วกัน
   จนกว่าจะถึงบันไดขั้นสุดท้าย หวังว่าเขาคงไม่ปล่อยมือผมก่อนหรอกนะ เพราะผมจะจับให้แน่นเลย
                                                                                *********
ขอTalkหน่อยนะครับ คำบอกเล่าของนายพัชระ
   ไม่มีใครเข้าใจสเป็กของนพรัตน์ พอๆ กับที่ไม่รู้ว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนนั่นแหละ
   นพรัตน์เป็นน้องชายเพื่อนผมที่ชื่อนพคุณ นพรัตน์เป็นลูกหลง ตอนผมเห็นหน้าเจ้าเด็กนี่ครั้งแรกเราก็อยู่ ม.3 กันแล้ว ตอนนั้นนพรัตน์เพิ่งเริ่มเข้าอนุบาล ผมของดพูดถึงตาลุงไพฑูรย์ก่อนนะ เพราะสมัยนั้นแกคงเรียนจบ ทำงานไปแล้วล่ะ
   นพรัตน์เกิดมาตอนพ่อแม่อายุมากแล้ว แถมเกิดมาแค่ปีกว่า แม่กับพ่อมันก็โดนรถชนเสียชีวิตอีก ดังนั้นเจ้าหนูนพรัตน์เลยถูกส่งไปให้ญาติผู้ใหญ่ที่ต่างจังหวัดเลี้ยง กลับมาอยู่กับพี่น้องอีกทีก็ตอนอายุได้สักสามสี่ขวบ บ้านมันมีพี่น้องสี่คน สองคนแรกเป็นพี่สาว นพคุณซึ่งตอนแรกเป็นลูกคนเล็กก็กลายเป็นพี่ชายมันไป พอนพรัตน์กลับมาอยู่บ้าน ก็เป็นที่เอ็นดูของพี่ๆ
ตอนผมเจอมันครั้งแรก ผมยังว่ามันน่ารักเลย ขาวๆ ตัวเล็กๆ ตาแป๋ว ชอบถามชอบอ้อน หลังจากนั้น มันก็เริ่มมาเล่นกับเราทุกวัน มันเพิ่งสามสี่ขวบนะครับ แต่มาเล่นกับเด็กอายุสิบห้าสิบหก เอากะมันสิ
   สาเหตุเพราะมันติดหนึบนพคุณพี่ชายมันมาก เรียกว่าเกาะแจไม่ยอมห่าง บ้านนพคุณชื่อต้นขึ้นด้วยนพหมด นพคุณเป็นสุดท้องมานานทั้งบ้านทั้งเพื่อนเลยเรียกมันว่านพ พอนพรัตน์เกิด เลยได้ชื่อเล่นไปโดยปริยายว่าไอ้เปี๊ยก ก็ตัวมันเล็กขนาดนี้ ใครก็เรียกมันเปี๊ยกทั้งนั้นแหละ
   ไอ้เปี๊ยกเป็นที่นิยมของพวกเราอย่างรวดเร็ว ตอนเย็นๆ นพคุณจะไปรับมันที่โรงเรียนอนุบาล แล้วพามันมาดูพวกเรา
เตะบอลกันที่สนามหลังโรงเรียน มันก็น่ารัก นั่งดูตาแป๋ว บางทีก็มีไปซื้อขนมมานั่งกิน วันดีคืนดีก็ซื้อมาให้พวกเราด้วยแน่ะ เรียกว่ารู้จักประจบผู้ใหญ่แต่เด็กๆ
   พอมันอยู่อนุบาลสาม มันก็เริ่มมาเตะบอลกับเราแล้ว ตอนนั้นพวกผมอยู่ ม.6 กันแล้วล่ะ บอลมีเตะบ้าง แต่ก็ต้องท่องหนังสือสอบเหมือนกัน มันก็เอากับเขาด้วย เรียกว่าพวกเราทำอะไร ถ้ามันทำได้ มันทำตามหมด แต่มันไม่แก่แดดแก่ลมนะ ยังคงความน่ารักของมันไว้เป็นเอกลักษณ์ ท่าทางทั้งญาติทั้งพี่มันจะสอนมาดี
   หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอมันพักใหญ่ เพราะนพคุณเข้ามหาวิทยาลัย เลยต้องส่งมันไปอยู่โรงเรียนประจำ ตอนนั้นเรายังไม่รู้หรอกว่ามันมีสเป็กประหลาด จนมันอยู่สัก ม.3 วันหนึ่ง นพคุณก็โทรมาหาผม
   “ไอ้นัท ปรึกษาหน่อยสิ จำเปี๊ยกน้องกูได้มั้ย”
   “เปี๊ยก?” ตอนแรกผมงง พอนึกไปสักพักก็ถึงบางอ้อ
“เออ ไอ้เปี๊ยก ไม่เจอโคตรนาน เป็นไงบ้างวะ? อยู่ ม.ไหนแล้ว”
   “ม.3” มันตอบผม จากนั้นก็คุยอย่างภาคภูมิใจ
“มันสอบได้ที่หนึ่งด้วย มันเรียนเก่งนะ”
   “แล้วยังน่ารักเหมือนเดิมรึเปล่า ไม่ใช่ว่าโตแล้วแก่แดดแก่ลมนะ”
   “โอ๊ย ขี้อ้อนเหมือนเดิมแหละ เออ ไอ้นัท กูมีเรื่องจะปรึกษา เกี่ยวกับเปี๊ยกนี่แหละ”
   เอาล่ะสิ ผมเห็นมันเล่าดิบดีกว่าน้องมันดีอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วมันจะปรึกษาอะไรผม สงสัยจะเรื่องเรียนต่อ เพราะมันจะขึ้น ม.4 อยู่ไม่กี่เดือนแล้ว
   “ว่ามาสิ” ผมกระทุ้ง เมื่อเห็นนพคุณเงียบ
“นัท.. เป็นเกย์รักษากันได้ป่าววะ?”
   “เฮ้ย มาถามอะไรกูเรื่องนี้” ผมเอ็ด แล้วถามมันต่อ
“ถามทำไมวะ ไอ้เปี๊ยกมันเป็นหรือไง?”
   “เออ กูว่าท่าทางจะเป็นว่ะ ตอนปิดเทอมมันกลับมาบ้าน กูเห็นมันโทรศัพท์บ่อย เลยแซวว่ามีแฟนหรือไง อยู่โรงเรียนไหน ว่างๆ พามาแนะนำกูบ้าง รู้มั้ย มันตอบว่าไง”
   “มึงเล่าเลยดีกว่า” ผมว่า ขี้เกียจฟังมันอารัมภบทนาน
   “มันบอกว่าเปล่า เป็นอาจารย์ กูก็นึกว่าอาจารย์ฝึกสอน มึงนึกถึงสมัยเราเรียนออกใช่มั้ย สมัยนั้นกูกับมึงก็เคยนึกจะหม้ออาจารย์ฝึกสอนเหมือนกัน กูเลยแซวมัน ว่าอาจารย์ฝึกสอนก็อาจารย์นะเว่ยเปี๊ยก พอมันตอบกูมา กูอึ้งเลย มันบอกเป็นอาจารย์บรรจุแล้ว รุ่นน้องกูปีสองปี”
   ผมอ้าปากเหวอ อึ้งไปพักใหญ่
   “ยัง มึงต้องฟังให้จบ กูเลยเอ็ดมันไปว่า จะชอบใครก็ชอบไป แต่ขอร้องอย่าไปชอบคนมีลูกมีผัว มันตอบกูว่าไง
มึงทาย”
   “กูไม่ทาย มึงเล่าๆ มาเลย”
   “มันบอกว่า ยังไม่มีหรอก เพราะเป็นผู้ชาย นัท กูอยากร้องไห้”
   ถ้าอยู่ใกล้ๆ ผมตบบ่ามันไปแล้วนะเนี่ย รู้อยู่หรอกว่านพคุณโคตรรักไอ้เปี๊ยกเลย
“เฮ้ย มึงทำใจดีๆ ไว้ กูว่ามันอาจจะเบี่ยงเบนชั่วคราว แบบว่าเพราะสภาพแวดล้อมอะไรงี้ มึงส่งมันไปอยู่โรงเรียนชายล้วน แล้วมันเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มไม่ใช่เหรอ สิบห้าเองนี่”
   “เออ กูก็พยายามคิดว่าแบบนั้น ปีหน้ากูส่งมันไปเรียนโรงเรียนสหฯดีกว่า อยู่โรงเรียนชายล้วนทำน้องกูเสียคนหมด
กูทำงานหลายปีพอมั่นคงแล้ว เดี๋ยวหาเวลาไปรับไปส่งมัน มันน่าจะหาย”
   ผมเห็นด้วยทันที จากนั้นเราก็คุยกันถึงโรงเรียนที่จะส่งนพรัตน์ไปเรียนต่อ
   หลังจากนั้น พอนพรัตน์ขึ้น ม.4 มันก็เริ่มไปไหนมาไหนกับพวกเราอีกรอบ เพราะนพคุณไปรับมันจากโรงเรียนแล้วพามาเที่ยวกับพวกเราต่อ ตอนแรกผมกลัวมันจะแก่แดด แต่นพคุณมันสอนน้องดี พอเราไปเทคไปผับมันจะเทศนาสั่งสอนก่อนเข้าเสียจนผมล่ะฝ่อแทนนพรัตน์เลยล่ะ น้องมันก็ดี เชื่อฟังพี่ทุกอย่าง ไม่เจอมันนาน มันโตขึ้นเยอะ ตัวใหญ่ หุ่นดี หน้าตาหล่อขึ้น แต่นิสัยน่ารักเหมือนเดิม ชอบอ้อน ถึงมันตัวใหญ่ขนาดนี้ โตจะข้ามหัวเราแล้ว เราก็ยังเรียกมันว่าไอ้เปี๊ยกอยู่ดี
   แล้วไอ้เปี๊ยกก็กลับมาสนิทกับพวกเราอีกรอบ วันดีคืนดีมันก็มาถามหาข้อมูลทำรายงานจากเรา บางทีมันก็มาขอให้สอนการบ้าน ผมว่าไอ้เปี๊ยกเรียนเก่งเพราะมีพวกเราหนุนหลังอยู่นี่แหละ ดังนั้น พอมันใกล้จบ ม.6 เราก็จัดงานฉลอบแบบขำๆ ให้มัน ค่าที่มันมีชีวิตรอดมาได้จนจะขึ้นมหาวิทยาลัย
   ปรากฏว่าวันนั้นไอ้เปี๊ยกมาแบบจ๋อยสนิท ปกติมันยิ้มเก่งถามเก่ง เรียกว่าคุยอะไรรับลูกได้หมด พอมันจ๋อย คนอื่นก็พลอยจ๋อยกับมันไปด้วย ถามไปถามมาได้ความว่ามันเพิ่งอกหัก พวกผมเลยปลอบมันไป ว่าเดี๋ยวเข้ามหาวิทยาลัย ยังมีสาวให้มันมองอีกเยอะ นพคุณหน้าเจื่อนก่อนเพื่อน จากนั้นก็พูดอย่างคนปลงตกว่า
“น้องกูมันชอบผู้ชาย”
   พวกเรางี้อ้าปากค้าง ไอ้เปี๊ยกทำหน้าน่าสงสาร
“ก็ผมชอบ”
   เป็นอันว่าวิธีแก้ไขปัญหาที่ผมเสนอให้นพคุณเมื่อคราวก่อนไม่ประสบผลสำเร็จสรุปวันนั้นพวกเราต้องมานั่งทำใจว่ามีเพื่อนในกลุ่มอีกคนเข้าสู่โลกที่เราไม่สามารถเข้าใจได้ไปแล้วเอาล่ะ เราเห็นไอ้เปี๊ยกมานาน นอกจากเรื่องชอบผู้ชายมันไม่มีข้อเสียเรื่องอื่นเป็นเกย์ก็ไม่เป็นไร เพื่อนๆ รับได้ แต่เราเพิ่งมารู้หลังจากนั้นว่านอกจากไอ้เปี๊ยกจะเป็นเกย์แล้ว มันยัง  

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

แหมมีการเล่าย้อนหลังอีกด้วยนะ ครับ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-45:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

รักแล้วครับ

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

ก็ดีนิไอ้พชรน่ะ

tazman

ยังอารายคับ

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

ดีใจรักกันๆๆ

KPG

ยังอะไรครับบบ ครอบครับเปี๊ยกดูอบอุ่นดีนะ

tong111222

ขอบคุนครับ