Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 54

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   ตอนพวกเราวาดรูปเสร็จครูก็คงวาดรูปเสร็จพอดีเหมือนกัน เพราะตอนเงยหน้าขึ้นไปเห็นครูเดินออกมาจากห้องจานสีกับกระดาษไม่อยู่แล้ว คงเอาไปเก็บนั่นแหละพอเห็นพวกเราเลอะเทอะก็บอกให้ไปล้างหน้าล้างมือเอาสีออก ทิ้งผ้าใบไว้แบบนั้นแหละเดี๋ยวแห้งแล้วครูจะให้คนมาเก็บ ผมสัยว่าครูจะเอาผ้าใบผืนใหญ่ขนาดนี้ไปขึงที่ไหนคงไม่ใช่หน้าโรงเรียนหรอกนะ ครูบอกว่าอีกเดือนหนึ่งครูจะมีนิทรรศการจะเอาไปโชว์งานนั้นแหละ เดี๋ยวจะใส่ชื่อพวกเราสามคนลงไปด้วย ในฐานะเจ้าของผลงานพวกเราตื่นเต้นกันใหญ่ ว่างานจะได้ไปโชว์ในแกลเลอรีกับเขาด้วย
2 ธันวาคม 254x
   วันนี้เอ้วาดรูปสอดเอาไว้ในสมุดผมอีกแล้ว แต่แปลก คราวนี้ไม่ยักจะใช่รูปผมแฮะ ปกติเอ้จะวาดรูปผมเวลานั่งเรียนแล้วสอดเอาไว้ พร้อมกับเขียนแซวเล็กๆ น้อยๆ ผมเก็บใส่แฟ้มเอาไว้ทุกรูปเลยนะ เพราะเอ้วาดสวยดี
   รูปที่เอ้สอดมาคราวนี้เป็นรูปผู้หญิง พอผมหยิบขึ้นมาดูแล้วหันไปมอง เอ้ก็ยิ้มๆ แล้วถามว่าสวยมั้ย ผมก็พยักหน้า เป็นรูปผู้หญิงผมยาว หน้าตาสะสวยเลยล่ะ แต่ไม่ใช่คนในห้องแน่นอน มันพูดต่อว่ามันเพิ่งฝันถึงเมื่อคืน นี่แหละรูปนางในฝันของมัน ผมพยักหน้า แล้วถามว่ามันจะตามหามั้ย มันบอกไม่หา เดี๋ยวถ้าดวงสมพงศ์กันนางในฝันจะมาหามันเอง เออ เอากับมันสิ ผมเลยถามต่อว่าแล้วมาสอดไว้ในสมุดผมทำไม มันเลยบอกว่าอยากให้ผมเก็บไว้ เพราะผมเป็นคนที่มันวาดรูปเอาไว้มากที่สุด พอวาดคนใหม่ เลยอยากให้ผมเก็บไว้คู่กับรูปเดิมของมัน ผมไม่เข้าใจมันเลย แต่ก็เก็บเอาไว้ล่ะ
   20 ธันวาคม 254x
   วันนี้พวกเราได้ออกไปนอกโรงเรียนด้วยล่ะ ออกไปกับครูพิสุทธิ์ ครูบอกว่าจะพาไปงานเปิดนิทรรศการของครูเอง ไปดูรูปบนผ้าใบที่เราวาดกันวันก่อน เราก็ตาโตเลยทั้งสามคน เพราะตั้งแต่วาดเสร็จ ยังไม่เห็นเลยว่าภาพรวมมันเป็นยังไงแน่ ทั้งผม ทั้งเอ้ ทั้งเชษฐ์ ลงความเห็นพ้องต้องกันว่าคงดูได้ ไม่งั้นครูคงไม่เอาไปโชว์
   ครูพิสุทธิ์เห็นไม่ค่อยสบายอย่างนี้ แต่เวลาเดิน ครูเดินเร็วสุดๆ เลยล่ะ เราไม่ค่อยเห็นครูยืนหรือเดินไปเดินมาเท่าไหร่ เพราะปกติครูจะนั่งตลอด สั่งงานแล้วบางทีก็ลุกออกมานั่งดู ไม่เคยเห็นครูยืนดูเลย ก็เข้าใจว่าครูขาไม่ค่อยดี แต่สงสัยจะเข้าใจผิด เพราะครูเดินเร็วจริงๆ
   ครูเป็นคนผิวสองสี ไม่ถึงกับคล้ำจนดำนะ ผิวแบบคนไทยโบราณล่ะมั้ง หน้าตาเรียบร้อย และดูง่วงๆ ตลอดเวลา ครูไว้ผมยาวนะ แต่มัดเอาไว้ด้านหลัง ปกติครูจะใส่เสื้อผ้าฝ้าย คอกลมบ้างคอวีบ้าง แขนยาวแขนสั้นสลับกันไป แต่ไม่เคยเห็นครูใส่เสื้อเชิ้ตหรือเสื้อราชการแบบที่ครูคนอื่นใส่เลยล่ะ ครูสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ แต่ดูสูงกว่าความจริง เพราะครูผอมมาก แถมขายาวด้วย
   พวกเราเดินมาถึงรถครู เอ้ดึงมือผมเลยล่ะ กระซิบว่าโอ้โห รถเก่าแบบนี้แพงสุดๆ ครูขับรถเบนซ์มานะ แต่เป็นรถเบนซ์สมัยสักห้าสิบปีที่แล้วได้มั้ง เอ้ว่างั้น สภาพดีอย่างกับรถใหม่ ครูให้พวกเราเข้าไปนั่งในรถ รถครูไม่ใส่น้ำหอมล่ะ แต่ใส่ใบเตยไว้แทน หอมดีเหมือนกัน
   ครูขับรถพาพวกเราสามคนไปที่อาคารซึ่งครูจะใช้แสดงงานศิลปะ เอ้บอกว่าเรียกว่าแกลเลอรี พอจอดรถเสร็จ ยังไม่ทันลงจากรถ ก็มีคนมาต้อนรับล่ะ ท่าทางจะเป็นคนรู้จักของครูมั้ง เพราะเห็นเรียกครูว่าคุณน้อย
ครูนั่งอยู่ในรถสักพัก ท่าทางจะหน้ามืด คนที่เดินมาเลยเข้ามาช่วยพยุง คนที่มารับครูใส่เสื้อผ้าไหมสีออกไข่ไก่หน่อยนะ ตอนแรกมาคนเดียว แต่สักพักก็ทยอยออกมาอีกสามสี่คน ผมเริ่มรู้สึกว่าพวกนี้เหมือนบอดีการ์ดมากกว่าคนรู้จักกับครูแล้วละ เพราะเดินมาล้อมหน้าล้อมหลังครู ล้อมเราเข้าไปด้วย
   ครูเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันถึง แสงแฟลตจากกล้องถ่ายรูปก็พุ่งวาบเข้ามาจนผมตาพร่าเลยล่ะ ได้ยินเสียงคนที่เดินล้อมพวกเราอยู่บอกว่าคุณน้อยไม่ชอบให้ถ่ายรูป เก็บกล้องลงก่อน พวกเราเห็นนักข่าวถือกล้องวีดีโอบ้าง กล้องถ่ายรูปบ้าง บางคนถือไมค์เตรียมสัมภาษณ์ เลยเดินตัวลีบตามหลังครูเหมือนลูกเป็ด เอ้กระซิบว่าพอได้ยินมาเหมือนกันว่าครูเป็นศิลปินที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ ผมเห็นด้วยเลยล่ะ ก็ดูท่าทางครูสิ เหมือนคนดังตรงไหนกัน
   นักข่าวเดินตามหลังมา ตอนที่ครูพาพวกเราไปที่ห้องแสดงผลงาน โห.. ห้องกว้างมากเลยล่ะ แอร์เย็นเจี๊ยบ ผมเห็นครูทำท่าเหมือนจะหนาว แล้วคนที่ยืนล้อมเราอยู่ก็เอาเสื้อคลุมมาคลุมให้ครู ผมว่าครูร่างกายไม่ค่อยดีน่าจะบอกให้เขาลดแอร์ลงด้วยจะดีกว่า
   ครูใส่เสื้อคลุมแล้วหันมาหาพวกเรา ผมเห็นครูยิ้มหน่อยๆ ด้วย ท่าทางครูจะยิ้มไม่ค่อยเก่งน่ะ ครูบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปดูผลงานชิ้นเอกของเรา อยู่กลางห้องเลย เรามองหน้ากัน ดีใจใหญ่ ดีใจที่ได้โชว์ก็ดีใจนะ แต่ดีใจที่ในที่สุดจะได้เห็นงานของตัวเองมากกว่า
   แล้วครูก็พาเราเดินไปตรงกลางห้อง เราเห็นสแตนด์ขึงผ้าใบแล้ว แต่งานเรามีผ้าคลุมอยู่อีกที ครูเดินไปแล้วบอกให้เราสามคนดึงผ้าออก เราตื่นเต้นกันมากเลยล่ะ เพราะนักข่าวยืนตั้งกล้องรออยู่ด้านหลัง ผมมือสั่นเลยนะตอนจับผ้าที่คลุมอยู่น่ะ เราสามคนมองหน้ากันแล้วกลั้นใจดึงผ้าออก
   โห... ผมยืนอึ้ง นี่งานฝีมือพวกเราสามคนหรือนี่ ตอนแรกที่ผ้าหล่นลงมานะ แสงแฟลตวาบจนพวกผมเกือบจะมองภาพไม่เห็นเลยล่ะ ต้องรอพักหนึ่ง เราถึงถอยกันออกมา เราอยากเห็นภาพของเราชัดๆ น่ะ ผมเห็นเส้นที่เอ้วาด เห็นรอยประสีที่เชษฐ์ประเอาไว้ เห็นแผ่นกระเบื้องของตัวเองทับๆ กันอยู่ เห็นแล้วโคตรอายเลย เราถอยกันออกมาเรื่อยๆ นะ เพราะอยากเห็นงาน ได้ยินเสียงแว่วๆ ด้านหลังว่าให้นักข่าวถอยออกไปอีก หลีกทางให้เราดูผลงานตัวเอง
   ผมไม่ค่อยเข้าใจงานศิลปะนะ แต่ผมว่ามันดูดีทีเดียวล่ะ พอดูแล้วนึกออกเลยว่าเส้นตรงนั้นเอ้ลากมาเมื่อไหร่ รอยประตรงนี้เชษฐ์ทำตอน ไอ้ตอนวาดกระเบื้องแผ่นนั้นผมทำอะไรอยู่ เชษฐ์กระตุกมือผมแล้วบอกว่า นั่นไง เห็นรูปต้นไม้ที่มันซ่อนไว้มั้ย ผมมองไม่ออกนะ แต่แบบ เออ มันสวยดีน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นฝีมือของพวกเราสามคน
   หลังจากนั้นครูพิสุทธิ์ก็เริ่มพูด ผมเพิ่งเห็นแกพูดมากก็วันนี้แหละ แกบอกว่ารูปนี้คือรูปที่แสดงให้เห็นถึงพลังที่แตกต่างกันของเด็กหนุ่มวัยที่กำลังเปลี่ยนแปลงจากเด็กเข้าสู่วัยรุ่น เป็นวัยรอยต่อระหว่างความเป็นเด็กและความเป็นผู้ใหญ่ เป็นการวาดภาพโดยอาศัยแรงผลักดันจากจิตใต้สำนึกล้วนๆ ไม่มีการตีกรอบหรือวางแผนใดๆ ทั้งสิ้น ภาพที่ออกมาจึงสื่อออกมาจากจิตวิญญาณของผู้วาดโดยตรง เป็นธรรมชาติ ปราศจาการปรุงแต่ง และท่าทางที่พวกผมแสดงออกตอนที่เปิดภาพก็เป็นความจริงและความงามของความเป็นธรรมชาติของวัยรุ่นโดยแท้จริง ซึ่งคิดว่าหลายๆ คนที่ได้เห็นคงจะได้รับแรงบันดาลใจในการทำงานเพิ่มขึ้น
   ผมเขียนคร่าวๆ นะ เพราะแกพูดได้งงกว่านี้อีก แต่ทุกคนก็ปรบมือนะ พวกเราเลยเขินกันใหญ่ ยืนเกาะกันกลมป๊อกอยู่ข้างครูนั่นแหละ ครูบอกว่าภาพนี้เป็นชื่อของพวกเราสามคน เป็นงานที่พวกเราสร้างร่วมกัน ขอให้ภูมิใจร่วมกันนะ เพราะถ้าไม่มีคนใดคนหนึ่งภาพคงไม่สวยแบบนี้ ผมเขินนะ ผมว่าผมน่ะวาดไม่เอาอ่าวสุดๆ ยังจะได้มาขึ้นโชว์กับเขาแบบนี้อีก
   จากนั้นพวกเราก็ถูกสัมภาษณ์ เขาสัมภาษณ์ครูก่อนแหละ แล้วค่อยมาสัมภาษณ์พวกเราต่อ ผมถึงได้รู้ว่าครูเพิ่งเปิดแสดงงานครั้งแรก หลังจากหายจากวงการไปนานเพราะอาการป่วยเรื้อรัง เห็นว่าครูเป็นโรคเกี่ยวกับเลือดหรืออะไรนี่แหละ ฟังไม่ค่อยชัดนะ คนที่มาสัมภาษณ์มีทั้งคนไทยและต่างชาติเลย แต่ส่วนใหญ่จะเป็นต่างชาติเสียมากกว่า พวกเรายืนถ่ายรูปคู่กับผลงานของตัวเองจนเมื่อย ส่วนครูแอบหลบไปนั่งเฉยเลย ก็รู้หรอกว่าครูร่างกายไม่ค่อยดี แต่ช่วยทำอะไรกับนักข่าวพวกนี้ก่อนที่พวกผมจะปวดขาดีกว่านะ
   สงสัยครูจะได้ยินเสียงประท้วงในใจของพวกผม ไม่ก็เริ่มเห็นแล้วว่าพวกผมหน้าหงิก เพราะยืนนาน ครูเลยลุกขึ้น พอครูลุกเท่านั้นแหละ นักข่าวแห่ไปรุมครูทันที ถามถึงที่มาของผลงานชิ้นอื่นๆ ที่ร่วมแสดงอยู่ ซึ่งครูเป็นคนวาด นั่นแหละ เราถึงมีโอกาสได้เห็นงานครูจริงๆ เสียที
   ครูวาดภาพสวยจริงๆ รูปผีเสื้อกับดอกดาวเรืองที่ครูบังคับให้ผมมาวันก่อนผมว่าสวยแล้วนะ แต่เทียบกับงานที่แสดงอยู่ไม่ได้เลย สงสัยงานนั้นสำหรับครูคือการวาดเล่นล่ะมั้ง ครูมีทั้งงานลายเส้น และงานสี ที่สะดุดตาพวกผมคงจะเป็นงานสีบนกระดาษร้อยปอนด์ธรรมดาชิ้นหนึ่ง ซึ่งแสดงอยู่ไม่ไกลจากสแตนด์ผ้าใบของพวกผมมากนัก ครูให้ชื่อภาพนั้นว่าผลิบาน แต่ไม่ใช่ภาพดอกไม้นะ เป็นภาพพวกเราสามคนนี่แหละ แต่ครูไม่ได้เขียนภาพเหมือน เป็นเส้นกับสีปาดกันไปปาดกันมา ถึงอย่างนั้นพอรวมกันแล้วก็ดูออกว่าเป็นรูปที่วาดตอนที่พวกเราสามคนละเลงสีบนผ้าใบกันอยู่ แปลกดี มีแค่สีและเส้นง่ายๆ แค่นี้ แต่งานครูดูมีชีวิตชีวาอย่างประหลาดเลยล่ะ เหมือนว่าจะขยับได้เลย เอ้กับเชษฐ์มีความรู้ด้านศิลปะดีกว่าผม เลยตื่นเต้นกันใหญ่ บอกว่าครูเก่งจริงๆ ผมเพิ่งเห็นชื่อเต็มครูนะ เลยรู้ว่าครูเป็นมล.ด้วย ตายล่ะ ผมแอบบ่นครูในใจไปเยอะเลยว่าครูเพี้ยน แบบนี้จะโดนจับรึเปล่าเนี่ย
   ครูตอนแรกครูจะพาพวกเราไปกินอาหารที่ภัตตาคารแถวๆ นั้นแต่พอเดินเข้าไปเห็นพวกเราเกรงกันตัวลีบ เลยเปลี่ยนใจ ไปร้านอาหารธรรมดาๆ แทน ผมว่าครูน่ะเหมาะมาดเดินดินกินข้าวแกงมากกว่าคุณชายเสียอีกนะเนี่ย
   ผมกลับบ้านมาเล่าให้พี่นพฟัง พี่นพตื่นเต้นใหญ่ รีบเปิดทีวีรอ พอเห็นผมออกในข่าวศิลปะบันเทิงแวบๆ ก็โทรหาพี่นัท ชวนกันว่าวันเสาร์นี้จะพากันไปดูงานผม แหม..ผมก็เขินพวกพี่ๆ เหมือนกันนะเนี่ย ที่ได้โชว์แบบนี้เพราะพึ่งบารมีของครูพิสุทธิ์แท้ๆ
   31 ธันวาคม 254x
จะปีใหม่อีกแล้ว ปีนี้ผมอายุสิบหกแล้วล่ะ เร็วดีจริงๆ ได้คุยกับพี่แนนบ่อยขึ้นแล้ว เพราะใช้อินเตอร์เน็ต ไม่ต้องเสียค่าโทรทางไกล แถมได้เห็นรูปเจสซิกาด้วย โตขึ้นสวยวันสวยคืนเหมือนพี่ผมแล้ว ส่วนพี่หนิงเพิ่งมาเจ้าแป๋มหลานผมมาเยี่ยมเมื่อวาน แวบๆ ก็จะสามขวบแล้วล่ะ เวลานี่มันผ่านไปเร็วจริงๆ นะ ผมเริ่มหันมามองพี่นพ พี่นพยังไม่มีแฟนเลย ผู้หญิงสักคนผมก็ยังไม่เห็น นี่พี่นพจะครองตัวเป็นโสดเลี้ยงผมไปจนอายุสามสิบหรือไงนะ ผมอยากให้พี่แต่งงานแต่งการสักที อยากเห็นหลาน อยากเป็นอาบ้างแล้วล่ะ
   ส่วนตัวผมก็ยังเรื่อยๆ คิดถึงครูต้าบ้างบางครั้ง สำหรับผม ครูต้าเป็นความทรงจำที่ดีเสมอแหละ ไม่รู้ว่าอนาคตผมจะรักใครและมีใครรักผมได้แบบครูรึเปล่า
   17 มกราคม 254x
   วันนี้วันอะไรของผมนะ เอ้ไม่มาโรงเรียน เพราะไม่สบาย มันโทรบอกผมแล้วว่าให้จดงานเผื่อด้วย เห็นไหมล่ะ มันก็ขยันเรียนเหมือนกัน ไม่เหมือนกับที่ครูๆ ชอบบ่นกันเสียหน่อย ผมเลยต้องไปกินข้าวกับเด็กผู้หญิงอีกกลุ่มที่เดินมาชวน ไม่ค่อยสนิทหรอก แต่พอคุยกันได้
   เดินลงบันไดมาดีๆ นี่แหละ พี่ ม.5 มีเรื่องอะไรกันไม่รู้ ไล่ตีกันมาแล้วหนีขึ้นบันได ชนผมเกือบตกบันได เพื่อนผู้หญิงกรี๊ดกันใหญ่เลย พอทรงตัวได้ อะไรบางอย่างแข็งๆ ก็ปลิวมากระแทกหัวผม ผมตาพร่าเลยล่ะ คราวนี้ได้ยินเสียงเพื่อนผู้หญิงร้องกันวุ่นวาย บอกว่าผมหัวแตก แต่ผมตกใจกว่าอีก ไม่ได้เจ็บนะ แต่ตอนนั้นมันมองอะไรไม่เห็นไปพักหนึ่งเลยล่ะ คิดว่าตาบอดแล้ว ได้ยินเสียงพี่ม.5ตะโกนว่า ห่าเอ๊ย ปาไม่ดูตาม้าตาเรือ โดนน้องหัวแตกแล้ว ผมยกมือขึ้นลูบหัวนะ แล้วก็รู้สึกเปียกๆ ตกลงนี่ผมหัวแตกจริงๆ หรือนี่ สักพักตาผมก็เริ่มมองเห็น ข้างหนึ่งน่ะเลือดเข้าไปจนแดงเถือกแล้วล่ะ ขณะกำลังยืนงงๆ พี่ผู้ชายคนหนึ่งก็มาจับแขนผม แล้วพาผมไปห้องพยาบาล
   ปรากฏว่าผมหัวแตกเป็นแผลยาวเลยล่ะ ครูที่ห้องพยาบาลห้ามเลือดให้แล้วจะเรียกรถพยาบาลมารับผมไปเย็บแผลต่อ ผมบอกครูว่าอย่าเพิ่งโทรบอกผู้ปกครองผม เพราะกลัวพี่นพจะเป็นห่วง ไม่เป็นอันทำงานอีก เดี๋ยวผมจะโทรบอกเองตอนถึงเวลาแล้ว ปรากฏว่ายังไม่ทันที่ครูจะเรียกรถพยาบาล ครูคนหนึ่งก็เดินเข้ามาแล้วถามว่าจะไปโรงพยาบาลมีอะไรจะฝากบ้างรึเปล่า ครูจะออกไปตรวจร่างกายตามใบนัดหมอ ครูที่ห้องพยาบาลก็จับผมส่งให้ครูคนนั้นเลย พอผมเงยหน้าขึ้นมองก็เพิ่งเห็นว่าเป็นครูพิสุทธิ์ ครูพิสุทธิ์มองผมครู่หนึ่ง ท่าทางแกจะตกใจอยู่เหมือนกัน เลยรีบจูงผมไปที่รถ แล้วบึ่งรถไปโรงพยาบาลเลย เออ เห็นเฉื่อยๆ อย่างนี้น่ะ แกขับรถเร็วไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ
   ผมไปถึงห้องฉุกเฉินด้วยอาการปวดหัวร้าวระบมไปหมด เจ็บจนกัดฟันกรอดๆ หมอแกะผ้าพันแผลออกแล้วฉีดยาชา จากนั้นก็เย็บแผล พอยาชาออกฤทธิ์ ผมก็สบายขึ้นมาหน่อย จริงๆ จะบอกว่าเจ็บน้อยลงแล้วมึนๆ แทนจะดีกว่า
   เย็บแผลเสร็จหมอบอกให้ผมนั่งสักพักค่อยลุกเดิน เพราะเสียเลือดไปเยอะเหมือนกัน ผมก็เลยนั่งตรงเก้าอี้แถวนั้นตามที่หมอบอก เล็งๆ ตู้โทรศัพท์ใกล้ๆ ว่าเดี๋ยวหายมึนแล้วจะเดินไปโทรหาพี่นพ แล้วครูพิสุทธิ์ก็เดินมาทัก ผมเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าแกเป็นคนขับรถพาผมมา ผมเลยรีบยกมือขอบคุณ แกเลยถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า ผมเงยหน้าขึ้นมองครู เพิ่งรู้ว่าครูก็ถามอะไรแบบคนปกติได้เหมือนกันน่ะ คือผมไม่ได้ไม่ชอบใจอะไรครูเป็นการส่วนตัวหรอกนะ เพียงแต่ไม่ค่อยชินกับวิธีการพูดของครู เลยไม่ค่อยอยากคุยด้วยเท่าไหร่ ผมบอกครูว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตก เย็บไปสี่เข็ม ครูถามว่าไปโดนอะไรมา ผมเลยเล่าเรื่องที่รุ่นพี่ทะเลาะกันให้ฟัง ครูนั่งฟังแล้วพยักหน้า บอกว่าวันหลังระวังๆ หน่อย อืม... ผมเพิ่งรู้ว่าครูพูดแบบคนปกติได้ก็วันนี้แหละ
   แล้วครูก็ถามว่าโทรให้ใครมารับแล้วหรือยัง ผมบอกว่ายัง กำลังจะโทรให้พี่ชายมารับ ครูเลยบอกว่าครูไปส่งให้ก็ได้ ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้ว ผมเกรงใจครูนะ แต่ว่าพี่นพยังไม่เลิกงานเลย สุดท้ายผมเลยยอมให้ครูไปส่ง
   ตอนขึ้นรถผมนึกได้ว่าครูมาหาหมอ เลยถามว่าครูหาหมอแล้วหรือยัง ครูบอกว่าเรียบร้อยแล้ว ผมเลยถามต่อว่าครูไม่สบายเป็นอะไร ครูบอกว่าเป็นโรคเลือดจาง กับเกล็ดเลือดต่ำ เป็นทางกรรมพันธุ์ มิน่าล่ะ ถึงได้เห็นครูตัวซีดๆ อยู่ตลอดเลย ผมถามครูว่าแล้วขับรถเองแบบนี้ที่บ้านไม่เป็นห่วงเหรอ เพราะนึกขึ้นมาได้ว่าเทอมก่อนก็เห็นครูทำท่าจะเป็นลมหนหนึ่งแล้ว ครูบอกว่าก็ห่วง แต่ครูอยากขับรถเอง ผมว่าครูแอบดื้อเหมือนกันนะเนี่ย
   ครูขับรถมาส่งผมที่บ้าน ก่อนจะออกรถครูถามอีกนะว่าไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะ ผมเลยบอกครูว่าไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ครูขับรถกลับดีๆ นะ อย่าขับเร็วมาก เผื่อเป็นลมไปจะได้ไม่อันตราย ครูหัวเราะล่ะ ไม่ได้หัวเราะเสียงกิ๊กกั๊กแล้วยิ้มจนเห็นฟันแบบครูต้านะ ครูพิสุทธิ์หัวเราะหึๆ ในคอแล้วยิ้มตรงมุมปาก ผมว่าครูนี่แปลกสุดๆ เลยล่ะ
สักพักผมก็โทรหาพี่นพกันโดนพี่นพด่าว่าทำไมไม่ยอมโทรบอก พี่นพก็โมโหใหญ่บอกว่าทำไมโรงเรียนปล่อยให้เด็กทะเลาะกันขนาดนี้ พี่จะไปโรงเรียนเลยล่ะผมเลยขอไว้เพราะมันเป็นแค่ลูกหลงเอง ไม่ใช่เรื่องราวอะไรใหญ่โตหรอกได้ยินเสียงพี่นพครางฮือแล้วบอกผมว่าเดี๋ยวไว้จะรีบกลับบ้านไปดูถ้าปวดหัวก็กินยาแก้ปวดไปก่อน แล้วก็นอนพักซะ พี่ทำอย่างกับผมเป็นหวัดเลยแน่ะ

Medmayom

  ถึงกับเลือดตก ยางออกเลยนะเนี่ย

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-36:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณสวัสดีครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

เจ็บตัวนิดนึง น่าสงสารนะ

ShangHai

ขอบคุณครับ

nun221033

ขอบคุณมากๆ ครับ

imboon

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะหลงรักครูพิสุทธ์อีกไหมนี่

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

พี่นพ รักเปี๊ยกมากเลยเนอะ

KPG

อยากมีพี่ชายแบบพี่นพ 555

tong111222

ขอบคุนครับ